Re: Stelling: Overgewicht heb je zelf in de hand

Dolphinne di 19 jul 2011 - 0:21

In mijn pubertijd zijn langzaamaan de kilo's eraan geslopen door gewoon niet gezond genoeg te eten. Vooral toen ik ging samenwonen en je dus zelf alle boodschappen deed.
Daarna ben ik flink afgevallen (van 81 naar 67 kilo) en had ik een heel mooi gewicht.
Alleen heb ik me in mijn zwangerschap flink misdragen. Ik bewoog nog heel weinig vanaf de tweede helft, maar ik at wel extra veel.

Nu zit ik weer op het gewicht van voordat ik begon met afvallen.
Ik heb dus alles er zelf aangegeten, maar het er nu weer afkrijgen is erg moeilijk bij mij. Ik kan doordat ik vrij veel andere dingen aan mijn hoofd heb niet de motivatie opbrengen om ook nog echt te gaan lijnen.
Ik eet nu gewoon gezond, alleen snack ik id avond te vaak en beweeg ik niet genoeg om verder af te vallen.

Gast di 19 jul 2011 - 0:28

Antibes schreef:
Jen_ schreef:Ik ben daar altijd vrij hard in, maar dat zegt meer over mezelf eigenlijk.

Ik vind wel, elk pondje gaat door het mondje (wederom ziektes uitgesloten). Maar dit komt gewoon mdat ik het zelf nooit zo ver zou laten komen Kom ik aan van bij wijze ‘lucht’ zou ik meer gaan sporten. Me meer inlezen in gezonde voeding, om erachter te komen wat ik verkeerd doe. Ik snap heel goed dat men zeker verkeerde dingen aangeleerd kan zijn door de ouders, maar als volwassene heb je ook de mogelijkheid zelf op onderzoek uit te gaan en andere dingen te leren.

En het psychische aspect dan? Zoals het bij mij gebeurd is bijvoorbeeld. Ik denk dat je blij mag zijn dat het je niet is OVERkomen, want een serieus onderliggend psychisch probleem heb je zelf niet bepaald in de hand.

Tuurlijk ben ik blij dat mij dat niet is overkomen. Ik zou het psychische probleem dan zsm aanpakken, dus de oorzaak van het probleem. Kan het me niet voorstellen, ik ga juist minder eten bij psychische problemen. Dat ik het me niet voor kan stellen daar bedoel ik niet mee dat het niet voorkomt, dat weet ik ook wel.

Gast di 19 jul 2011 - 0:31

Jen_ schreef:
Antibes schreef:
Jen_ schreef:Ik ben daar altijd vrij hard in, maar dat zegt meer over mezelf eigenlijk.

Ik vind wel, elk pondje gaat door het mondje (wederom ziektes uitgesloten). Maar dit komt gewoon mdat ik het zelf nooit zo ver zou laten komen Kom ik aan van bij wijze ‘lucht’ zou ik meer gaan sporten. Me meer inlezen in gezonde voeding, om erachter te komen wat ik verkeerd doe. Ik snap heel goed dat men zeker verkeerde dingen aangeleerd kan zijn door de ouders, maar als volwassene heb je ook de mogelijkheid zelf op onderzoek uit te gaan en andere dingen te leren.

En het psychische aspect dan? Zoals het bij mij gebeurd is bijvoorbeeld. Ik denk dat je blij mag zijn dat het je niet is OVERkomen, want een serieus onderliggend psychisch probleem heb je zelf niet bepaald in de hand.
Tuurlijk ben ik blij dat mij dat niet is overkomen. Ik zou het psychische probleem dan zsm aanpakken, dus de oorzaak van het probleem. Kan het me niet voorstellen, ik ga juist minder eten bij psychische problemen. Dat ik het me niet voor kan stellen daar bedoel ik niet mee dat het niet voorkomt, dat weet ik ook wel.

Je zou het psychische probleem zsm aanpakken? Volgens mij heb je geen idee waar je over praat... Als je depressief bent, heb je nergens zin en interesseert niets je meer. Dus interesseert het je niet als je aankomt en heb je geen zin om moeite te doen om 'beter' te worden, want voor je gevoel kan dat helemaal niet.

Gast di 19 jul 2011 - 0:31

Krullebol schreef:Ik ga wel eens naar de mac donalds. Daar zie je mensen kijken; goh, zou je dat wel doen. Daar baal ik van, maar gelukkig weet ik beter.

Ik heb zelf een normaal gewicht. Mensen zeggen tegen mij nogal eens "Jij kunt dit-en-dat wel nemen, jij kunt het wel hebben". (En dan veelal mensen die niet van m'n eetstoornis weten, maar dat terzijde). Ik vind zo'n "Jij kunt het wel hebben" opmerking uit diezelfde categorie van "Zou je dat wel doen". Mensen moesten eens weten hoeveel moeite ik heb met eten/niet eten.

Susan di 19 jul 2011 - 0:34

Ik weet niet, ik word altijd een beetje kriegelig als mensen die zelf slank zijn dit soort dingen zo stellig beweren. Ben zelf ook niet dik of zo, dus het is niet dat ik me aangesproken voel, maar ik vind dus ook niet dat ik in de positie ben om daarover te oordelen. Je weet niet altijd - of beter gezegd, meestal niet - wat erachter zit en zoals Antibes al zegt, je gaat ook niet tegen iemand met anorexia zeggen dat ze maar eens moet gaan eten.

Als je slank bent, wees dan lekker blij met je eigen figuurtje, maar denk niet dat je de wijsheid in pacht hebt en kunt zeggen waarom een ander dik is. Ik vind dat zó arrogant.

Antibes di 19 jul 2011 - 0:35

Jen_ schreef:Tuurlijk ben ik blij dat mij dat niet is overkomen. Ik zou het psychische probleem dan zsm aanpakken, dus de oorzaak van het probleem. Kan het me niet voorstellen, ik ga juist minder eten bij psychische problemen. Dat ik het me niet voor kan stellen daar bedoel ik niet mee dat het niet voorkomt, dat weet ik ook wel.

Tjah, maar dat is dus mijn punt. Dat is niet altijd een optie. Ik was ernstig depressief, ik wilde niet eens leven, ik at niet omdat ik het lekker vond, ik at om misselijk te worden, om IETS te voelen, ik haatte mezelf, ik haatte de wereld. En ik begon met ondergewicht, dus de eerste 10 kg juichde iedereen het toe. Mij interesseerden die kilo's niet en zelfs al maakte ik me er druk om (de tweede 15), ik kón er niets aan doen, daar was ik toch te erg voor uh, afgeleid? clown

Bezig met andere dingen? :face:

Gast di 19 jul 2011 - 0:36

Eens met Susan.

Antibes di 19 jul 2011 - 0:38

Susan schreef:Ik weet niet, ik word altijd een beetje kriegelig als mensen die zelf slank zijn dit soort dingen zo stellig beweren. Ben zelf ook niet dik of zo, dus het is niet dat ik me aangesproken voel, maar ik vind dus ook niet dat ik in de positie ben om daarover te oordelen. Je weet niet altijd - of beter gezegd, meestal niet - wat erachter zit en zoals Antibes al zegt, je gaat ook niet tegen iemand met anorexia zeggen dat ze maar eens moet gaan eten.

Als je slank bent, wees dan lekker blij met je eigen figuurtje, maar denk niet dat je de wijsheid in pacht hebt en kunt zeggen waarom een ander dik is. Ik vind dat zó arrogant.

Eens, maar dat zal niemand verbazen. Ik was ook slank en sportief en ik dacht ook niet dat ik ooit dik zou worden. Nu was mijn situatie een extreem geval, maar er zijn meer van dat soort gevallen en er zijn gradaties. Waar leg je de grens wat overmacht is?

Gast di 19 jul 2011 - 0:39

overgewicht krijgen heb je misschien niet altijd zelf in de hand, maar je hebt wel zelf in de hand om hulp te gaan zoeken om wat aan dat overgewicht te gaan doen (of aan de gevoelens die het overgewicht veroorzaken).

Gast di 19 jul 2011 - 0:39

Susan schreef:Ik weet niet, ik word altijd een beetje kriegelig als mensen die zelf slank zijn dit soort dingen zo stellig beweren. Ben zelf ook niet dik of zo, dus het is niet dat ik me aangesproken voel, maar ik vind dus ook niet dat ik in de positie ben om daarover te oordelen. Je weet niet altijd - of beter gezegd, meestal niet - wat erachter zit en zoals Antibes al zegt, je gaat ook niet tegen iemand met anorexia zeggen dat ze maar eens moet gaan eten.

Als je slank bent, wees dan lekker blij met je eigen figuurtje, maar denk niet dat je de wijsheid in pacht hebt en kunt zeggen waarom een ander dik is. Ik vind dat zó arrogant.

Ik zeg toch al dat het meer over mijzelf zegt dan over een ander, wat betreft mijn denkwijze? Daarin geef ik dus al toe dat mijn bewerigen wellicht niet kloppen.
Edit: ik vind oo helemaal niet dat ik doe alsof ik de wijsheid in pacht heb. En arrogant ben ik al helemaal niet, zo wil ik in ieder geval niet overkomen.

Susan di 19 jul 2011 - 0:41

Nee, maar ik heb het ook niet specifiek over jou, Jen. Ik heb het zelfs niet specifiek over dit topic. Het valt me wel vaker op dat mensen zo denken.

Gast di 19 jul 2011 - 0:41

Susan schreef:Nee, maar ik heb het ook niet specifiek over jou, Jen. Ik heb het zelfs niet specifiek over dit topic. Het valt me wel vaker op dat mensen zo denken.

Oh, sorry ik dacht dat je het eigenlijk indirect tegen mij had.

Antibes di 19 jul 2011 - 0:41

Dromertje schreef:overgewicht krijgen heb je misschien niet altijd zelf in de hand, maar je hebt wel zelf in de hand om hulp te gaan zoeken om wat aan dat overgewicht te gaan doen (of aan de gevoelens die het overgewicht veroorzaken).

True, maar daarmee hoeft het nog niet opgelost te zijn. Ik ben 5 jaar depressief geweest en daarna nog wel zeker 3 jaar bezig geweest met nasleep/eruit komen/leven opnieuw opbouwen/studie inhalen etc. Gewicht heeft tegenover zulke serieuze zaken niet bepaald eerste prioriteit en niemand kan alles tegelijk.

Gast di 19 jul 2011 - 0:43

Antibes schreef:
Dromertje schreef:overgewicht krijgen heb je misschien niet altijd zelf in de hand, maar je hebt wel zelf in de hand om hulp te gaan zoeken om wat aan dat overgewicht te gaan doen (of aan de gevoelens die het overgewicht veroorzaken).

True, maar daarmee hoeft het nog niet opgelost te zijn. Ik ben 5 jaar depressief geweest en daarna nog wel zeker 3 jaar bezig geweest met nasleep/eruit komen/leven opnieuw opbouwen/studie inhalen etc. Gewicht heeft tegenover zulke serieuze zaken niet bepaald eerste prioriteit en niemand kan alles tegelijk.

en daarom heb ik er ook wat tussen haakjes achter gezet. Als het inderdaad psychisch is, dan zal het probleem dat aan het overgewicht ten grondslag ligt eerst opgelost moeten worden. Je kunt het gevolg niet oplossen als je de oorzaak niet hebt opgelost.

Susan di 19 jul 2011 - 0:47

Punk'd schreef:het lijkt mij een redelijk makkelijk uitweg om het als psychisch af te doen..

Dit soort zinnetjes begrijp ik trouwens ook nooit. Ik vind het overkomen alsof mensen met overgewicht anderen verantwoording schuldig zijn over het hoe en waarom. Degene die te zwaar is, is degene die met het overgewicht moet dealen en de enige aan wie die persoon verantwoording schuldig is, is aan zichzelf. Als het overgewicht een psychische achtergrond heeft dan zal dat al moeilijk genoeg zijn voor diegene en als dat niet zo is dan zal diegene dat zelf diep vanbinnen ook wel weten. Buitenstaanders hebben niet te beoordelen of de opgegeven reden voor het overgewicht al dan niet geldig is. De reden gaat niemand iets aan. Het woordje 'uitweg' vind ik al helemaal misplaatst.

Het zal niet zo zwaar bedoeld zijn, maar het valt me toch op.

Antibes di 19 jul 2011 - 0:54

Eens met Susan. Ik vind psychische oorzaak overigens ook geen makkelijke uitweg, sterker nog, eigenlijk vind ik het best sterk om te erkennen dat er iets serieus psychisch aan ten grondslag ligt/heeft gelegen (er vanuit gaande dat je daar dan ook iets mee gaat doen). En waarom een uitweg? Het gewicht zit er dan nog steeds en jij bent nog steeds degene die ermee moet dealen..

Guus di 19 jul 2011 - 0:55

Kijk, ik denk dat een groot gedeeltje van de echt dikke mensen kampen met psychische klachten. Al is het maar een slecht zelfbeeld wat echt in veel dingen door kan werken. Wel ben ik vrij hard in het 'je kunt er wat aan doen'.

Zoals mijn zus, die echt wel af zou kunnen vallen maar het gewoon niet doet en doorgaat met eten. En er is op meerdere manieren hulp aangeboden maar ze is zoo gevoelig en koppig dat ze alles ziet als belediging ipv hulp en er niet veranderd. En dan heb ik na zo veel tijd wel zoiets van 'je ziet het toch zelf ook wel? En je hebt er toch zelf ook last van?' en haar neem ik het wel kwalijk dat ze er niets mee doet...

Hetzelfde met die vrouw uit babyboom, die moest afvallen maar die dan roept: 'sporten is niets voor mij' daar kan ik me aan irriteren. Daar kan ik gewoon met m'n kop niet bij.

Mensen die er hun best voor doen om iig gezond te leven heb ik respect voor, dan vindik af en toe genieten van een taartje of een MACje geen doodzonde ookal ben je nog te dik ik snap heus wel dat het moeilijk is en dat ik geluk heb gehad.

Gast di 19 jul 2011 - 1:00

Susan schreef:
Punk'd schreef:het lijkt mij een redelijk makkelijk uitweg om het als psychisch af te doen..

Dit soort zinnetjes begrijp ik trouwens ook nooit. Ik vind het overkomen alsof mensen met overgewicht anderen verantwoording schuldig zijn over het hoe en waarom. Degene die te zwaar is, is degene die met het overgewicht moet dealen en de enige aan wie die persoon verantwoording schuldig is, is aan zichzelf. Als het overgewicht een psychische achtergrond heeft dan zal dat al moeilijk genoeg zijn voor diegene en als dat niet zo is dan zal diegene dat zelf diep vanbinnen ook wel weten. Buitenstaanders hebben niet te beoordelen of de opgegeven reden voor het overgewicht al dan niet geldig is. De reden gaat niemand iets aan. Het woordje 'uitweg' vind ik al helemaal misplaatst.

Het zal niet zo zwaar bedoeld zijn, maar het valt me toch op.

Ik bedoelde het inderaad niet zo zwaar en ik begrijp zeker hoe je het bedoelt. Maar ik vind het raar om iedereen met overgewicht maar onder de noemer 'psychologische problemen' in te delen.

Een psychisch probleem lijkt mij namelijk veel eger dan het overgewicht ansich.

Antibes di 19 jul 2011 - 1:02

Punk'd schreef:
Ik bedoelde het inderaad niet zo zwaar en ik begrijp zeker hoe je het bedoelt. Maar ik vind het raar om iedereen met overgewicht maar onder de noemer 'psychologische problemen' in te delen.

Een psychisch probleem lijkt mij namelijk veel eger dan het overgewicht ansich.

Het hangt er vanaf hoe je ernaar kijkt. Ik denk dat er (zeker bij de héle dikke mensen) wel een achterliggende factor is WAAROM iemand zo dik is geworden/blijft. Ik geloof namelijk dat er niet veel zijn die zelf blij zijn met hun gewicht, dat de meesten er gevoelsmatig zelfs álles voor over zouden hebben om slank te zijn. Er is dan iets anders, waardoor het niet lukt om af te vallen, waardoor ze die discipline niet op kunnen brengen.

Gast di 19 jul 2011 - 1:11

Antibes schreef:
Punk'd schreef:
Ik bedoelde het inderaad niet zo zwaar en ik begrijp zeker hoe je het bedoelt. Maar ik vind het raar om iedereen met overgewicht maar onder de noemer 'psychologische problemen' in te delen.

Een psychisch probleem lijkt mij namelijk veel eger dan het overgewicht ansich.

Het hangt er vanaf hoe je ernaar kijkt. Ik denk dat er (zeker bij de héle dikke mensen) wel een achterliggende factor is WAAROM iemand zo dik is geworden/blijft. Ik geloof namelijk dat er niet veel zijn die zelf blij zijn met hun gewicht, dat de meesten er gevoelsmatig zelfs álles voor over zouden hebben om slank te zijn. Er is dan iets anders, waardoor het niet lukt om af te vallen, waardoor ze die discipline niet op kunnen brengen.

Dat denk ik ook, maar dan is alles waarmee je 'moeite' hebt in het leven een psychisch probleem en ik denk dat een psychisch probleem toch echt dieper ligt dan dat je bijv kritiek krijgt of eens baalt van jezelf..

Waar is het doorzetten gebleven? (ik heb het nu niet over jou voorbeeld van een echte depressie), maar meer over het verhaal waar het hierboven over gaat. Laatst was er bij het programma Jong ook een vrouw van 25 met obesitas en die liet zien hoeveel ze at in een 'vreetbui' (zo noemde ze het zelf) en ze vond het nu achteraf ook echt een schok om te zien en schaamde zich eigenlijk ook.

Is het niet 'makkelijk' om je troost in eten te zoeken? (ik zet makkelijk express tussen aanhalingstekens omdat ik het natuurlijk niet zo zwart/wit bedoel). Waarom niet lekker uitwaaien, wandelen, sporten, je gedachtes omzetten? (Ik heb het nu natuurlijk over aanleidingen, als je al in de neerwaardse spiraal zit is het natuurlijk nog veel moeilijker om dit te doorbreken).

Als ik zelf verdrietig ben merk ik echt goed dat ik ook naar de chips wil grijpen en lekker wil gaan eten, maar verweg weet ik gewoon dat ik er spijt van krijg en ga ik dus maar een stukje fietsen.

Antibes di 19 jul 2011 - 1:21

Punk'd schreef:
Dat denk ik ook, maar dan is alles waarmee je 'moeite' hebt in het leven een psychisch probleem en ik denk dat een psychisch probleem toch echt dieper ligt dan dat je bijv kritiek krijgt of eens baalt van jezelf..

Waar is het doorzetten gebleven? (ik heb het nu niet over jou voorbeeld van een echte depressie), maar meer over het verhaal waar het hierboven over gaat. Laatst was er bij het programma Jong ook een vrouw van 25 met obesitas en die liet zien hoeveel ze at in een 'vreetbui' (zo noemde ze het zelf) en ze vond het nu achteraf ook echt een schok om te zien en schaamde zich eigenlijk ook.

Is het niet 'makkelijk' om je troost in eten te zoeken? (ik zet makkelijk express tussen aanhalingstekens omdat ik het natuurlijk niet zo zwart/wit bedoel). Waarom niet lekker uitwaaien, wandelen, sporten, je gedachtes omzetten? (Ik heb het nu natuurlijk over aanleidingen, als je al in de neerwaardse spiraal zit is het natuurlijk nog veel moeilijker om dit te doorbreken).

Als ik zelf verdrietig ben merk ik echt goed dat ik ook naar de chips wil grijpen en lekker wil gaan eten, maar verweg weet ik gewoon dat ik er spijt van krijg en ga ik dus maar een stukje fietsen.

Ik denk dat je dan simpelweg niet verdrietig genoeg geweest bent om het te begrijpen.. Wink

Depressief is iets anders dan enorm verdrietig, iets héél anders.

Het zal wellicht de makkelijkste optie zijn uit de dingen die jij noemt, maar ik vrees ook de meest effectieve. Als ik ging wandelen, of rennen, dan dacht ik nog steeds na en voelde ik me nog steeds beroerd. Plus dat dat al een fase later in het traject was, want aan het begin was ik daar niet eens toe in staat, naar buiten gaan? De wereld in die ik haatte, en vice versa? Echt niet! Als ik at tot ik moest kotsen en daarna focuste op hoe misselijk ik wel niet was, dan was dat heel wat effectiever.

Daarnaast zijn het ook best vaak mensen die op andere vlakken wél doorzettingsvermogen en discipline kennen, dus ik geloof ook niet dat het puur een gebrek daaraan is.

Jen: ik heb net heel open gereageerd om voor jou de situatie 'gewichtstoename door psychisch probleem' te verduidelijken. Ik zou het wel fijn vinden als je daarop reageert, of althans aangeeft dat je het gelezen hebt.

Paper Crown di 19 jul 2011 - 1:25

Misschien is het voor een niet-emo-eter heel moeilijk een voorstelling te maken van iemand die zich rot voelt en daarom naar eten grijpt als troost. Ikzelf, als ik me rot voel, val ik 5 kilo af in een week.. ik kan dan niets eten en zit met een knoop in mijn maag.. Ik kan me daarom dus niet een echte voorstelling maken hoe iemand zo naar eten grijpt.. zeker met een depressie.. maar ik heb ook nooit een depressie meegemaakt..

Gast di 19 jul 2011 - 1:26

Pardon mevrouw Antibes nerd

Ik heb het gelezen, en zal vanvond reageren, goed? Ik moet er even over nadenken.

Antibes di 19 jul 2011 - 1:27

2CKC2 schreef:Misschien is het voor een niet-emo-eter heel moeilijk een voorstelling te maken van iemand die zich rot voelt en daarom naar eten grijpt als troost. Ikzelf, als ik me rot voel, val ik 5 kilo af in een week.. ik kan dan niets eten en zit met een knoop in mijn maag.. Ik kan me daarom dus niet een echte voorstelling maken hoe iemand zo naar eten grijpt.. zeker met een depressie.. maar ik heb ook nooit een depressie meegemaakt..

Het is beide, het was niet eens emo-eten. Ik zocht ook geen troost in eten, ik zocht GEVOEL in eten. Kotsmisselijkheid, dan voelde ik iets. Ik denk dat je het qua proces kunt vergelijken met automutilatie.

Naast de vreetbuien, at ik niets. Ik had ook dagen dat ik zo drie/vier dagen niets at, of hooguit een appel. Het zijn extremen, het is niet simpelweg een zak chips pakken, omdat je je verdrietig voelt.

Antibes di 19 jul 2011 - 1:27

Jen_ schreef:Pardon mevrouw Antibes Ik heb het gelezen, en zal vanvond reageren, goed? Ik moet er even over nadenken.

Haha, maakt niet uit hoor.. Maar ik gooide zo mijn heart on the line en ik had zoiets van halloooooooooo, hoor je me wel.. clown

Gesponsorde inhoud