Stelling: overgewicht heb je aan jezelf te danken.

In Nederland kampt één op de drie met overgewicht. Zijn we te veel gewend geraakt aan ons dagelijkse portie vet? Ontbreekt het ons aan wilskracht om af te vallen? Programma’s als Obese en Help ons kind is te dik spelen al in op de dikker wordende samenleving. Deelnemers ondergaan strenge afvalschema’s om van het overtollige vet af te komen. Dikke mensen staan in de spotlights. Maar wat moet er echt gebeuren om van de extra pondjes af te komen?

Wat vinden jullie?

Niet iedereen heeft overgewicht aan zichzelf te danken. Wanneer het puur door het eten komt omdat je niet kan stoppen, Ja dan wel. Maar er zijn ook genoeg mensen die medicijnen krijgen voorgeschreven waarvan ze heel veel bijkomen.
Bij een collega van mij is dit het geval en dan vind ik niet dat ze dat aan zichzelf te danken heeft.

Goede voorlichting:

Mensen worden inderdaad dikker, maar wat me steeds meer opvalt is dat mensen weinig verstand hebben van voeding en wat de goede voeding is voor mensen.

Tegenwoordig is er veel "verantwoorde" voeding op de markt. Ga je echter goed kijken zie je dat deze voeding toch niet zo verantwoord is als ze zeggen dat het is. Alles is gefocust op calorieën en niet op wat er in zit en wat het voor je lichaam doet

In bepaalde gevallen is het door een ziekte dat je te dik wordt. En ja in heel veel gevallen doet men het zelf. Maar ik vind dat er tegenwoordig zo slecht gegeten wordt en ik vind het toch wel raar als mensen denken dat je elk dag koek, chips, patat e.d kan eten zonder dat het slecht voor je is. Het lijkt wel alsof dat gezien wordt als de normaalste gang van zaken en dat is het niet. Ik vind het niet normaal als je elke dag een zak chips eet of saus bij je eten doet. Dus ja dat heb je dan echt aan jezelf te danken, al vind ik dat de winkels er ook een hele grote(misschien wel grotere) schuld aan hebben. Overal is een ''gezonde'' variant van gemaakt. Een zak chips of een pot mayo met minder vet is nog steeds heel dikmakend en niet gezond. Maar de supermarkten doen net alsof je wel elke dag toetjes met slagroom kan wegeten en dan nog andere dingen. Veel mensen zijn onwetend en moeten gewoon een ander patroon van eten leren, want echt overal zit vet in en kom je van aan. Ik denk dat ze daar toch echt zelf bewust van moeten worden, dan pas kunnen ze veranderen. Daarbij kan een diëtist heel handig zijn bij het aanleren van die andere eetgewoonte.

Je hebt het iig zelf in de hand hoe ver je het laat komen. Sommige mensen zijn ziek waardoor ze niet kunnen bewegen of slikken medicatie waardoor ze dikker worden of hebben een ziekte (Lipoedeem) waardoor veel vet zich ophoopt in bijv. de benen.

Iedere vorm van beweging is beter dan geen beweging en het helpt altijd als je let op wat je in je mond stopt.

Maar om nu een vergelijking te trekken met anorexia, dat wordt gezien als een ziekte. En obesitas dan?

Schaapke schreef:Maar om nu een vergelijking te trekken met anorexia, dat wordt gezien als een ziekte. En obesitas dan?

Binge eating ook.

Alleen zijn ondergewicht en overgewicht lang niet altijd een gevolg van een eetstoornis.

Schaapke schreef:Maar om nu een vergelijking te trekken met anorexia, dat wordt gezien als een ziekte. En obesitas dan?

Nee ik vind het geen echte ziekte. Mensen staan niet voor de spiegel en vinden dat ze te dun zijn en daarom meer eten. Maar ik vind wel dat je een zwakke psyche hebt en niet veel zelfkennis en doorzettingsvermogen. En natuurlijk kan dat weer voorkomen uit allerlei psychische problemen, maar een ziekte vind ik het niet.

Monte schreef:

Schaapke schreef:Maar om nu een vergelijking te trekken met anorexia, dat wordt gezien als een ziekte. En obesitas dan?

Nee ik vind het geen echte ziekte. Mensen staan niet voor de spiegel en vinden dat ze te dun zijn en daarom meer eten. Maar ik vind wel dat je een zwakke psyche hebt en niet veel zelfkennis en doorzettingsvermogen. En natuurlijk kan dat weer voorkomen uit allerlei psychische problemen, maar een ziekte vind ik het niet.

met het dikgedrukte ben ik het niet eens. Er kunnen zo veel dingen zijn waardoor je niet afvalt. Sterker nog als ik volgens het voedingscentrum of sonja bakker ga eten kom ik kg's aan. En dan ben ik volgens de algemene richtlijnen gezond aan het eten. Zelfs toen ik bij de diëtist was kwam ik aan. Nu ik mezelf ben gaan inlezen en uitproberen val ik langzaam af. Dat heeft dus niets met een zwakke psyche, zelfkennis of doorzettingsvermogen te maken. Als ik zie wat mensen allemaal niet proberen om af te vallen en als je ziet wat je net zelf ook al aangaf wat als "gezonde" voeding word gezien. Is het de hele maatschappij die er niets meer van snapt. Het is niet voor niets een welvaartsziekte. We snappen het met zijn alleen gewoon niet meer. Er is te veel verkrijgbaar wat niet goed is wat het lichaam niet eens als voeding herkent, en het dus maar op slaat.

Zijn mijn letters niet zichtbaar als ik wat tik?

Maar als ik kijk naar: 'Help, ons kind is te dik.' Komt er altijd wel een oorzaak aan het licht waarom kinderen teveel gaan eten. Een scheiding, misbruik, etc.
Ik ben van mening dat het een 'controle-iets' is. Je hebt geen controle over andere dingen maar wel over eten. Het wel of niet eten van iets geeft je macht en de mogelijkheid om ergens controle over uit te oefenen.
Dit geldt voor over -en ondergewicht. Anorexia is daarbij een goed voorbeeld. Vaak gaat het hier wel om het zelfbeeld van zo'n persoon, maar kan me ook zo voorstellen dat dit ook andere oorzaken kan hebben, zoals dus bij mensen met overgewicht.

Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel maar ik denk dat mensen het in de meeste gevallen wel zelf in de hand hebben. Als ik naar mezelf kijk, weet ik meestal wel waar het aan ligt als ik aangekomen ben. Ik denk dat mensen zich niet genoeg verdiepen in voeding en daardoor niet weten of ze wel of niet gezond bezig zijn. Veel producten die nu in de supermarkt te vinden zijn, zijn ook een stuk minder gezond dan de verpakking je laat denken. Voorlichting is dus heel belangrijk. Ik sta voor de klas en ik besteed hier ook regelmatig aandacht aan. Ik denk trouwens dat een goed voorbeeld van je ouders ook essentieel is.

Monte schreef:

Schaapke schreef:Maar om nu een vergelijking te trekken met anorexia, dat wordt gezien als een ziekte. En obesitas dan?

Nee ik vind het geen echte ziekte. Mensen staan niet voor de spiegel en vinden dat ze te dun zijn en daarom meer eten. Maar ik vind wel dat je een zwakke psyche hebt en niet veel zelfkennis en doorzettingsvermogen. En natuurlijk kan dat weer voorkomen uit allerlei psychische problemen, maar een ziekte vind ik het niet.

Alsof een anorexiapatient zelfkennis heeft.

Test test.

Ik vind niet per definitie dat je het zelf in de hand hebt. Dan denk ik in eerste instantie aan mensen die medicijnen gebruiken o.i.d.

Wat ik wel vind is dat afvallen een proces is waarbij je zelf de touwtjes in handen hebt en veel mensen dit mentaal gewoon niet aankunnen. Afvallen zit puur tussen je oren, jij bepaalt wat er naar binnen gaat, niemand anders.

Daarbij vind ik dat mensen snel roepen ik ga afvallen dus ik ga... (minder eten, of minder vet eten etc.) en gewoon doen wat ze andere horen roepen. Ik denk dat ieder lichaam op een bepaalde manier kan afvallen als je het maar goed aanpakt en jezelf verdiept in de informatie die rondgaat en niet alles klakkeloos aanneemt.


Daarnaast vind ik sowieso dat Nederlanders 'raar' eten. Veel Nederlandse gezinnen zien een toetje als een afsluiting van het diner. Een bakje vla bevat echt al zoveel suikers/koolhydraten die we helemaal niet nodig hebben. Alleen omdat het lekker is? Ik dacht dat eten in eerste instantie gebeurde om ons in leven te houden, tegenwoordig kiezen mensen gelijk voor lekkers (ook in de vorm van eten wat vult) terwijl het daar niet om draait. Eten doe je om jezelf in goede gezondheid te houden.

Fairytale schreef:

Monte schreef:

Schaapke schreef:Maar om nu een vergelijking te trekken met anorexia, dat wordt gezien als een ziekte. En obesitas dan?

Nee ik vind het geen echte ziekte. Mensen staan niet voor de spiegel en vinden dat ze te dun zijn en daarom meer eten. Maar ik vind wel dat je een zwakke psyche hebt en niet veel zelfkennis en doorzettingsvermogen. En natuurlijk kan dat weer voorkomen uit allerlei psychische problemen, maar een ziekte vind ik het niet.

met het dikgedrukte ben ik het niet eens. Er kunnen zo veel dingen zijn waardoor je niet afvalt. Sterker nog als ik volgens het voedingscentrum of sonja bakker ga eten kom ik kg's aan. En dan ben ik volgens de algemene richtlijnen gezond aan het eten. Zelfs toen ik bij de diëtist was kwam ik aan. Nu ik mezelf ben gaan inlezen en uitproberen val ik langzaam af. Dat heeft dus niets met een zwakke psyche, zelfkennis of doorzettingsvermogen te maken. Als ik zie wat mensen allemaal niet proberen om af te vallen en als je ziet wat je net zelf ook al aangaf wat als "gezonde" voeding word gezien. Is het de hele maatschappij die er niets meer van snapt. Het is niet voor niets een welvaartsziekte. We snappen het met zijn alleen gewoon niet meer. Er is te veel verkrijgbaar wat niet goed is wat het lichaam niet eens als voeding herkent, en het dus maar op slaat.

Maar het ging echt om obesitas, dat is wat anders dan aankomen en wat dikker zijn.

Niet in alle gevallen is overgewicht aan je zelf te danken. Er zijn verschillende ziektes bekend, waarbij overgewicht een oorzaak is.

Persoonlijk ben ik verantwoordelijk voor mijn overgewicht. Na jaren amper tot niets te hebben gegeten, kwam ik tot de ontdekking dat ik eten en drinken wel erg lekker vond. Dit had wel te maken met een depressie. Maar ik heb het er allemaal zelf aangegeten/gedronken. En ondanks dat ik morgen weer slank zou willen zijn, is de knop nog niet helemaal om.

Punk'd schreef:

Daarbij vind ik dat mensen snel roepen ik ga afvallen dus ik ga... (minder eten, of minder vet eten etc.) en gewoon doen wat ze andere horen roepen. Ik denk dat ieder lichaam op een bepaalde manier kan afvallen als je het maar goed aanpakt en jezelf verdiept in de informatie die rondgaat en niet alles klakkeloos aanneemt.

Maar word dit niet te veel door de media gehypet, zo'n 8 jaar geleden denk ik kregen we sonja bakker, vervolgens kwamen er nog meer hypes als dr. Frank e.d. Denk dat dit ook wel zo blijft aangezien we niets leren. En daar speelt de hele industrie een grote rol in. Want ja we hebben toch alle light producten en optimel drink en alles is toch gewoon gezond. Dingen worden gezond gemaakt terwijl ze het eigenlijk niet zijn. Hoe moet de gemiddelde consument dan weten wat hij/zij moet eten. Daarnaast speelt ook geld een rol helaas. De gezonde voeding is nou eenmaal iets duurder en iets meer geld hebben sommige mensen nou eenmaal niet. Dus dan grijp je sneller naar fastfood. 3 kg patat kun je voor 2 euro krijgen. Dat is voor een gezin nou eenmaal goedkoper als aardappels en groente.

Punk'd schreef:

Wat ik wel vind is dat afvallen een proces is waarbij je zelf de touwtjes in handen hebt en veel mensen dit mentaal gewoon niet aankunnen. Afvallen zit puur tussen je oren, jij bepaalt wat er naar binnen gaat, niemand anders.

Maar zit aankomen dan ook niet tussen de oren? Anorexia-patiënten die aan moeten komen, omdat ze zo weinig wegen, vinden dit vreselijk (even afgezien van het feit dat er anorexia patiënten zijn die afvallen omdat ze zichzelf te dik vinden, ik doel meer op het feit over de controle-eters of niet eters).
Je raakt de controle kwijt over het eten, over wat er wel of niet je mond in gaat.

De meeste die hier reageren gaan uit van het feit dat het allemaal zo makkelijk is: afvallen. Je bent immers te dik, dus dan zal je het er zelf wel naar gemaakt hebben. Hoe zit dit dan bij anorexia-patiënten?

Schaapke schreef:

Punk'd schreef:

Wat ik wel vind is dat afvallen een proces is waarbij je zelf de touwtjes in handen hebt en veel mensen dit mentaal gewoon niet aankunnen. Afvallen zit puur tussen je oren, jij bepaalt wat er naar binnen gaat, niemand anders.

Maar zit aankomen dan ook niet tussen de oren? Anorexia-patiënten die aan moeten komen, omdat ze zo weinig wegen, vinden dit vreselijk (even afgezien van het feit dat er anorexia patiënten zijn die afvallen omdat ze zichzelf te dik vinden, ik doel meer op het feit over de controle-eters of niet eters).
Je raakt de controle kwijt over het eten, over wat er wel of niet je mond in gaat.

De meeste die hier reageren gaan uit van het feit dat het allemaal zo makkelijk is: afvallen. Je bent immers te dik, dus dan zal je het er zelf wel naar gemaakt hebben. Hoe zit dit dan bij anorexia-patiënten?

Dat is hetzelfde maar dan omgekeerd. Ik zie geen verschil en beide is gewoon een ziekte.

Fairytale schreef:

Punk'd schreef:

Daarbij vind ik dat mensen snel roepen ik ga afvallen dus ik ga... (minder eten, of minder vet eten etc.) en gewoon doen wat ze andere horen roepen. Ik denk dat ieder lichaam op een bepaalde manier kan afvallen als je het maar goed aanpakt en jezelf verdiept in de informatie die rondgaat en niet alles klakkeloos aanneemt.

Maar word dit niet te veel door de media gehypet, zo'n 8 jaar geleden denk ik kregen we sonja bakker, vervolgens kwamen er nog meer hypes als dr. Frank e.d. Denk dat dit ook wel zo blijft aangezien we niets leren. En daar speelt de hele industrie een grote rol in. Want ja we hebben toch alle light producten en optimel drink en alles is toch gewoon gezond. Dingen worden gezond gemaakt terwijl ze het eigenlijk niet zijn. Hoe moet de gemiddelde consument dan weten wat hij/zij moet eten. Daarnaast speelt ook geld een rol helaas. De gezonde voeding is nou eenmaal iets duurder en iets meer geld hebben sommige mensen nou eenmaal niet. Dus dan grijp je sneller naar fastfood. 3 kg patat kun je voor 2 euro krijgen. Dat is voor een gezin nou eenmaal goedkoper als aardappels en groente.

Dat bedoelde ik met mijn bovenste zin. Dat mensen gewoon doen wat hun positief in hun oren klinkt. Terwijl het veel te makkelijk is. Als dat allemaal zou helpen zou de hele wereld maat 36 hebben. In mijn ogen willen mensen bijna niets opgeven om af te vallen. Terwijl afvallen nou eenmaal een klote proces is. Niemand vind het leuk om het lekkers links te laten liggen. Maar als je iets wilt bereiken zul je er nou eenmaal voor moeten werken.

En over het geld 9,3% van de Nederlanders zweeft rond de (zogenoemde Nederlandse) armoedegrens. Als het het doortrekt zou hiervan de helft een ruime 4% overgewicht hebben. Wat is 4% op 100%.. echt heel weinig. Dus dat is weer zo'n kwestie waarvan ik denk dat die op bijna niemand van toepassing is.

Soms wel, soms niet. Dat verschilt echt per persoon.

Lorna mercedez schreef:

Schaapke schreef:

Punk'd schreef:

Wat ik wel vind is dat afvallen een proces is waarbij je zelf de touwtjes in handen hebt en veel mensen dit mentaal gewoon niet aankunnen. Afvallen zit puur tussen je oren, jij bepaalt wat er naar binnen gaat, niemand anders.

Maar zit aankomen dan ook niet tussen de oren? Anorexia-patiënten die aan moeten komen, omdat ze zo weinig wegen, vinden dit vreselijk (even afgezien van het feit dat er anorexia patiënten zijn die afvallen omdat ze zichzelf te dik vinden, ik doel meer op het feit over de controle-eters of niet eters).
Je raakt de controle kwijt over het eten, over wat er wel of niet je mond in gaat.

De meeste die hier reageren gaan uit van het feit dat het allemaal zo makkelijk is: afvallen. Je bent immers te dik, dus dan zal je het er zelf wel naar gemaakt hebben. Hoe zit dit dan bij anorexia-patiënten?

Dat is hetzelfde maar dan omgekeerd. Ik zie geen verschil en beide is gewoon een ziekte.

Volgens mij ontstaat Anorexia vooral uit onderzekerheid. Vooral omdat je leest dat het voornamelijk voorkomt bij jonge vrouwen tussen de 14 en 24. Als je daarbij geen stabiele omgeving hebt of een labiele psyche plus die onzekerheid (om nog niet te spreken over de push van de media, fashionbladen etc.) dan is het sowieso psychisch. Zij willen niet eten omdat ze bang zijn om dik te worden. (ze kunnen het niet omdat ze er gewoon van moeten kotsen bij wijze van.. letterlijk, hun lichaam wil het voedsel dus niet hebben - en dit doen de hersenen uiteindelijk natuurlijk, die lichaamlijke reflex.)

Emo-eters hebben vaak ook iets meegemaakt en zoeken comfort in eten. Bij hun reageert puur hun lichaam niet negatief op het afvallen. Maar daar is het echt het psychische aspect wat niet meewerkt.

Ik denk dat daar het verschi ligt. Het komt allebei uit hetzelfde voort, maar uit zich in op verschillende manieren waarbij het lichaam van een anorexia patient het eten echt niet meer kan verteren. Terwijl een emo eter, puur lichaamlijk gezien (in eerste instantie!) niet slechter wordt van afvallen. (Een anorexia patient gaat er uiteindelijk ook op vooruit, maar moet eerst door een fase heen waarbij het lichaam niet meewerkt).

Als ziektes en of medicijnen niet meegerekend worden dan vind ik het wel. Mij is altijd verteld dat elk pondje door het mondje gaat. Mensen hebben geen stop en eten maar door en denken niet na bij de gevolgen. Ook hebben veel mensen echt geen idee wat ze allemaal in hun mond stoppen. Dat vind ik zelf een beetje naïef.

Punk'd schreef:

(Een anorexia patient gaat er uiteindelijk ook op vooruit, maar moet eerst door een fase heen waarbij het lichaam niet meewerkt).

Deze zin vind ik interessant. Want werkt een lichaam wel mee als het moet afvallen? Ik ken talloze voorbeeld van mensen die de eerste 10 kilo eraf hebben en waarbij het afvallen dan stopt.
Daarnaast: is het zo leuk, als je altijd gewend bent om met eten je emoties te verbergen er dan mee te moeten stoppen en iets anders te moeten gaan zoeken om afleiding voor die emoties te krijgen. Terwijl eten zo vertrouwd is?
Dit geldt hetzelfde voor een anorexia-patiënten; door aan te komen trek je diegene uit de comfort-zone.