Stelling: Overgewicht heb je zelf in de hand

Antibes schreef:Straks 5 maanden stage, hoewel ik doodsbang ben voor >40 uur per week, kan het haast niet anders dan een goed effect op mijn ritme hebben haha!

Bij mij heeft dat heel goed geholpen. Het is wel zwaar, maar je wordt gedwongen om een ritme te hebben en daardoor krijgt depressie en neerslachtigheid echt minder kans.

Gloria schreef:

Antibes schreef:Straks 5 maanden stage, hoewel ik doodsbang ben voor >40 uur per week, kan het haast niet anders dan een goed effect op mijn ritme hebben haha!

Bij mij heeft dat heel goed geholpen. Het is wel zwaar, maar je wordt gedwongen om een ritme te hebben en daardoor krijgt depressie en neerslachtigheid echt minder kans.

True, hoewel ik niet bang ben voor depressie/neerslachtigheid hoor, die golfbeweging zal ik mijn hele leven een beetje houden en daar kan ik inmiddels goed mee omgaan. Heb al tijden geen serieuze terugval meer gehad (een paar baaldagjes gun ik mezelf gewoon zo nu en dan). Ik maak me meer zorgen of ik zoveel uur aan kan, dat heb ik denk ik serieus nog nóóit gedaan en ik ben echt zó geen ochtendmens. Had ik op de middelbare school ook altijd al moeite mee en dan was ik nog om drie klaar haha!

Stages of het werkende leventje gaat wennen, simpelweg omdat het moet. Ja, de eerste weken/maanden is het zwaar en al helemaal als je geen ochtendmens bent. Op den duur went het en kan je je amper nog voorstellen dat je tijdens je studententijd echt soms tot midden op de dag kon slapen.

Ik heb zelf anorexia gehad, en dat was niet de mooiste tijd van mijn leven, maar ik heb zó vaak gedacht: Thank god dat ik geen eetbuistoornis had. Anorexia wordt tenminste door zo'n 80% van de mensen serieus genomen, maar met een eetbuistoornis heb je geen schijn van kans, zelfs niet of nauwelijks bij behandelaars. Dikke mensen moeten maar gewoon afvallen, gewoon niet zoveel snaaien, gewoon stoppen met die vreetbuien. Zelfs in gespecialiseerde centra voor eetstoornissen, wordt het nauwelijks serieus genomen. Echt intens verdrietig vind ik dat. Wat lijkt me dat vreselijk, om niet alleen dag in dag uit met jezelf een strijd te moeten leveren, maar daarbij nog allemaal mensen als Atelier Madame op je dak krijgen...

SuperGrover schreef:Ik heb zelf anorexia gehad, en dat was niet de mooiste tijd van mijn leven, maar ik heb zó vaak gedacht: Thank god dat ik geen eetbuistoornis had. Anorexia wordt tenminste door zo'n 80% van de mensen serieus genomen, maar met een eetbuistoornis heb je geen schijn van kans, zelfs niet of nauwelijks bij behandelaars. Dikke mensen moeten maar gewoon afvallen, gewoon niet zoveel snaaien, gewoon stoppen met die vreetbuien. Zelfs in gespecialiseerde centra voor eetstoornissen, wordt het nauwelijks serieus genomen. Echt intens verdrietig vind ik dat. Wat lijkt me dat vreselijk, om niet alleen dag in dag uit met jezelf een strijd te moeten leveren, maar daarbij nog allemaal mensen als Atelier Madame op je dak krijgen...

Ik herken dit zo erg. Met name het stukje over het wel of niet serieus nemen van iemand met een eetstoornis. Ik heb zelf boulimia, dus ik heb regelmatig vreetbuien. Ik heb volgens mijn therapeut een normaal gewicht, maar ook dan word je al niet serieus genomen. Ik weeg tenslotte geen 45 kilo en ben niet vel over been. Aan de buitenkant kan je niet aan mij zien dat ik een eetstoornis heb en daarom weten veel mensen het niet of vinden dat ik me aanstel en overdrijf. Dat doet pijn. Moet ik dan echt 45 kilo zijn om serieus genomen te worden door mijn omgeving?

Erg is dat inderdaad, zoals ik zei, ik ben terwijl ik al in behandeling was in 2 jaar tijd 30 kg aangekomen. En ik was niet de enige, de meeste meiden zaten daar onder de striae. Als ik in die twee jaar tijd de helft was afgevallen, was ik binnen no time gedwongen ermee aan de slag te gaan!

Alex schreef:

SuperGrover schreef:Ik heb zelf anorexia gehad, en dat was niet de mooiste tijd van mijn leven, maar ik heb zó vaak gedacht: Thank god dat ik geen eetbuistoornis had. Anorexia wordt tenminste door zo'n 80% van de mensen serieus genomen, maar met een eetbuistoornis heb je geen schijn van kans, zelfs niet of nauwelijks bij behandelaars. Dikke mensen moeten maar gewoon afvallen, gewoon niet zoveel snaaien, gewoon stoppen met die vreetbuien. Zelfs in gespecialiseerde centra voor eetstoornissen, wordt het nauwelijks serieus genomen. Echt intens verdrietig vind ik dat. Wat lijkt me dat vreselijk, om niet alleen dag in dag uit met jezelf een strijd te moeten leveren, maar daarbij nog allemaal mensen als Atelier Madame op je dak krijgen...

Ik herken dit zo erg. Met name het stukje over het wel of niet serieus nemen van iemand met een eetstoornis. Ik heb zelf boulimia, dus ik heb regelmatig vreetbuien. Ik heb volgens mijn therapeut een normaal gewicht, maar ook dan word je al niet serieus genomen. Ik weeg tenslotte geen 45 kilo en ben niet vel over been. Aan de buitenkant kan je niet aan mij zien dat ik een eetstoornis heb en daarom weten veel mensen het niet of vinden dat ik me aanstel en overdrijf. Dat doet pijn. Moet ik dan echt 45 kilo zijn om serieus genomen te worden door mijn omgeving?

Zo werkt het helaas niet alleen met eetstoornissen..
Wat ik je vanmorgen vertelde over mijn moeder.. Moeten mensen tegenwoordig echt op het randje na dood zijn voor er hulp komt??

TGR schreef:Verder maak ik graag van dit topic gebruik om Miss Etam aan te prijzen.

Miss Etam verkoopt kleding voor zwangere, lange, korte en stevigere dames. Maar ook voor de middenmoot zijn er veel leuke kledingstukken. Het heeft een stoffig imago, maar ik durf te beweren dat iedereen hier wel iets kan vinden wat ze leuk vindt

Kom vooral eens langs in Leiden en dan laat ik je zien wat we allemaal verkopen

Kom af en toe wel eens bij Miss Etam in Leiden... kan daar goed (en betaalbaar) spijkerbroeken kopen!

Alex schreef:

SuperGrover schreef:Ik heb zelf anorexia gehad, en dat was niet de mooiste tijd van mijn leven, maar ik heb zó vaak gedacht: Thank god dat ik geen eetbuistoornis had. Anorexia wordt tenminste door zo'n 80% van de mensen serieus genomen, maar met een eetbuistoornis heb je geen schijn van kans, zelfs niet of nauwelijks bij behandelaars. Dikke mensen moeten maar gewoon afvallen, gewoon niet zoveel snaaien, gewoon stoppen met die vreetbuien. Zelfs in gespecialiseerde centra voor eetstoornissen, wordt het nauwelijks serieus genomen. Echt intens verdrietig vind ik dat. Wat lijkt me dat vreselijk, om niet alleen dag in dag uit met jezelf een strijd te moeten leveren, maar daarbij nog allemaal mensen als Atelier Madame op je dak krijgen...

Ik herken dit zo erg. Met name het stukje over het wel of niet serieus nemen van iemand met een eetstoornis. Ik heb zelf boulimia, dus ik heb regelmatig vreetbuien. Ik heb volgens mijn therapeut een normaal gewicht, maar ook dan word je al niet serieus genomen. Ik weeg tenslotte geen 45 kilo en ben niet vel over been. Aan de buitenkant kan je niet aan mij zien dat ik een eetstoornis heb en daarom weten veel mensen het niet of vinden dat ik me aanstel en overdrijf. Dat doet pijn. Moet ik dan echt 45 kilo zijn om serieus genomen te worden door mijn omgeving?

+1 Alleen ben ik dan te zwaar Maar ik vind het wel een reden om geen hulp te zoeken en ergens zelf ook mn schouders ervoor op te halen.

Mijn vriend is ook te zwaar hij heeft echt een buikje, al zo lang ik hem ken. Maar ik eet over het algemeen meer op een dag dan hij. Hij houdt wel echt van lekkere dingen, maar moet je jezelf dan alles ontnemen? Hij beperkt het nu tot het eten van wat lekkers en het drinken van een biertje tot het weekend en hij gaat 2 keer in de week voor zijn werk spinnen.
Een vriend van ons eet elke avond een zak chips leeg en de enige beweging die hij krijgt is 's ochtend naar zijn auto lopen en hij is echt een wandelende spijker.
Zo wilde mijn vriend er wat kilo's af en ging ik dus bewuster koken en was ik solidaire met hem, ik viel heel snel af, hij heel langzaam een beetje. De 1 heeft wat dat betreft gewoon meer geluk dan de ander. En daarom is het soms ook wel makkelijk praten voor slanke mensen.

Overigens ben ik zelf 1.82, ik heb geen overgewicht maar ik herken de frustratie van Antibes wel, als je zo lang bent kom je al meteen in de hoogste standaard maten uit, dus als je dan wat zwaarder wordt zit je meteen in de grote maten. Terwijl iemand die qua lengte een maat 36 is, makkelijk nog uit kan wijken in de maten naar maat 40 of 42 die wel in de reguliere winkels hangen.

Ik denk trouwens wel dat veel mensen denken gezond te eten maar dat dit nog heel erg tegenvalt.

Veel mensen eten bijv. veel te weinig en de dingen die ze eten zijn net de voedingsmiddelen die je lichaam het minste nodig heeft. Of ze eten wel een genoeg aan Kcal maar halen het uit de verkeerde voedingsmiddelen (waar toch verstopte suikers inzitten).

Door alle dieetguru's en hypes op het gebied van afvallen raken mensen denk ik wel snel de weg kwijt.. Wat een half jaar geleden als gezond werd bestempeld is nu ineens toch erg slecht. Ook hebben veel Nederlanders volgens mij een ongevarieerd dieet.. (brood tijdens het ontbijt en lunch, wat fruit tussendoor, en s avonds aardappelen met vlees). Voor mijn gevoel helpt variatie ook altijd erg goed tijdens het 'afvallen' of om juist meer smaken te ontdekken. (en het gevoel te onderdrukken "Nu moet ik iets lekkers" - omdat je dat vaker dingen eet die gezond en speciaal zijn)

Punk'd ik denk dat je gelijk hebt wat betreft het voedingspatroon van tegenwoordig. Klinkt stom Maar ik zit nu Little House on the Prairie te kijken en daardoor denk ik aan 'vroeger', dat er (vaak nog met 't hele gezin) werd ontbeten, geluncht en daarna avond eten, 't tussendoortje in de ochtend een simpel koekje was en 's middags als je mazzel had een simpel snoepje. Verder nam je gewoon fruit... En je werkte hard, weinig zittende banen en kinderen speelden buiten.

Volgens mij wás er gewoon niks om dik van te worden....

haha het buitenspelen inderdaad.. Mijn vriend roept altijd heel hard.. "Jaah als wij kinderen krijgen dan spelen ze buiten hoor, ze krijgen echt geen computer op hun kamer en ze mogen echt niet uren achter de TV.. Buitenspelen is veel gezonder en socialer "

Dat is de enige mening trouwens die hij heeft als het om opvoeding en kinderen gaat volgens mij

Haha zal me niks verbazen als bijna elke ouder dat ooit heeft geroepen Maar in realiteit is 't natuurlijk wel makkelijk, de tv is toch wel de makkelijkste en goedkoopste oppas...

Bazinga schreef:Haha zal me niks verbazen als bijna elke ouder dat ooit heeft geroepen Maar in realiteit is 't natuurlijk wel makkelijk, de tv is toch wel de makkelijkste en goedkoopste oppas...

Dat is zeker waar.. Maar waarom moet alles altijd via de makkelijke weg

Even ontopic terug.. (was volgens mij bij de afvaller XXL of bij mijn kind is te dik).. Jaah vaak hebben we geen tijd/zin om te koken dus dan wordt het toch weer makkelijk afgehaald op de hoek.. We hebben geen tijd om te sporten want ik moet het huishouden nog doen ..

Voeding is gewoon de benzine van je lichaam en zoveel mensen 'bezuinigen' erop.. (in tijd vooral maar natuurlijk ook wel in geld.. "groente is duurder dan kant en klaar bijv.")

Onze kinderen zijn echt buitenkinderen, vooral Ezra, en heel beweeglijk allebei, maar ze zijn ook dol op televisie, het één sluit het ander niet uit. Ze zitten trouwens ook zelden stil voor de televisie, staan er vaak voor te dansen.

Susan schreef:Onze kinderen zijn echt buitenkinderen, vooral Ezra, en heel beweeglijk allebei, maar ze zijn ook dol op televisie, het één sluit het ander niet uit. Ze zitten trouwens ook zelden stil voor de televisie, staan er vaak voor te dansen.

+1.

Als het regent staat ze hier kei hard te brullen omdat ze niet naar buiten kan.

Susan schreef:Onze kinderen zijn echt buitenkinderen, vooral Ezra, en heel beweeglijk allebei, maar ze zijn ook dol op televisie, het één sluit het ander niet uit. Ze zitten trouwens ook zelden stil voor de televisie, staan er vaak voor te dansen.

Aah wat lief!! Ik zie nu echt van die kleintjes hupsen voor de tv

Ezra doet meestal zo'n dansje met van die stapjes heen en weer en Yrsa probeert vaak de dansjes van de televisie na te doen, of ze schudt gewoon met haar billen.

Alex schreef:

SuperGrover schreef:Ik heb zelf anorexia gehad, en dat was niet de mooiste tijd van mijn leven, maar ik heb zó vaak gedacht: Thank god dat ik geen eetbuistoornis had. Anorexia wordt tenminste door zo'n 80% van de mensen serieus genomen, maar met een eetbuistoornis heb je geen schijn van kans, zelfs niet of nauwelijks bij behandelaars. Dikke mensen moeten maar gewoon afvallen, gewoon niet zoveel snaaien, gewoon stoppen met die vreetbuien. Zelfs in gespecialiseerde centra voor eetstoornissen, wordt het nauwelijks serieus genomen. Echt intens verdrietig vind ik dat. Wat lijkt me dat vreselijk, om niet alleen dag in dag uit met jezelf een strijd te moeten leveren, maar daarbij nog allemaal mensen als Atelier Madame op je dak krijgen...

Ik herken dit zo erg. Met name het stukje over het wel of niet serieus nemen van iemand met een eetstoornis. Ik heb zelf boulimia, dus ik heb regelmatig vreetbuien. Ik heb volgens mijn therapeut een normaal gewicht, maar ook dan word je al niet serieus genomen. Ik weeg tenslotte geen 45 kilo en ben niet vel over been. Aan de buitenkant kan je niet aan mij zien dat ik een eetstoornis heb en daarom weten veel mensen het niet of vinden dat ik me aanstel en overdrijf. Dat doet pijn. Moet ik dan echt 45 kilo zijn om serieus genomen te worden door mijn omgeving?

Dat is het ongelooflijk trieste moraal van het verhaal: Ja, hoe extremer je ondergewicht, hoe meer je serieus wordt genomen. In de eetstoorniskliniek waarin ik zat, heb ik maar 2 keer iemand met boulimia getroffen. Die ene werd bij het begin van haar opname al verteld dat ze maximaal 2 weken kon blijven, in verband met haar gewicht (gezond). Ja 2 weken in een kliniek lost je eetstoornis uiteraard volledig op.

Het is ook een van de redenen waarom veel eetstoornispatiënten er weinig voor voelen om aan te komen in hun behandeling. Het is heel cru: Met veel ondergewicht word je lichamelijk en geestelijk niet in staat geacht om therapie te kunnen hebben, maar met weinig ondergewicht vinden ze al snel dat je niet ernstig genoeg bent om therapie aan te bieden. Zelfs gespecialiseerde therapeuten gaan hier volledig in mee. De ernst van je eetstoornis lezen ze af aan je gewicht, en ander extreem symptoomgedrag.

Ik Up dit topic toch eventjes want het zit me niet helemaal lekker + het topic van Bet Weter heeft mij namelijk eventjes tot nadenken aangezet. Ik bied bij deze mijn excuses aan voor mijn eerdere reactie. En ik beloof bij deze plechtig geen verwijtende blikken meer te tonen.