Stoppen met werken...wat zijn de voordelen financieel?

Artemis schreef:

Paper Crown schreef:

xxjojootjexx schreef:@PC, dat is net zo krom als het volgende: Wanneer een man wat dikker wordt, dan wordt er gezegd: Zo je vrouw zorgt wel goed voor je.
En als een vrouw wat dikker wordt: Poepoe, jij mag wel opletten op wat je eet
Hier krijg ik trouwens ook regelmatig te horen als ik wat nieuws koop, "mocht dat zomaar van je man"????

Hallelujaaa! Inderdaad. Echt van de zotte. Mijn moeder heeft er ook een handje van man. Die zegt - 'HUH, jij was gisteravond met *naam vriendin* weg?' Ik: 'Jaa' mijn moeder met grote ogen: 'Wie was dan bij JULIAN???' eh.. hij heeft toch ook een vader? En dat snapt mijn moeder niet, like wtf.

Oh, hier ook. Mijn moeder vraagt als ik moet werken 's Avonds, of ik ben een dag en avond bij hen op bezoek: oh, wat moet m. dan met het eten?

Mam, de beste man is 34 en de helft van de tijd alleen met de kinderen, hij kan koken.. Echt. Hij verhongert niet als ik er niet ben.

En toch krijg ik altijd eten voor hem mee, als ik bij mijn ouders ben geweest

Haha, heel erg herkenbaar. Mijn moeder is ook zo. Als ik daar ben en het is bijna tijd dat man thuis is zegt ze: 'Nou kom op, ga maar gauw naar huis, je man komt zo en je hebt nog geen eten'

Heeft iedereen inmiddels gelezen dat 3000 een fictief bedrag is ? Ik heb er geen zin in dat mensen denken te weten hoe onze financiele situatie in elkaar steekt.

Ik vind het zo'n onzin dat je als thuis blijvende moeder je je vriend of man de kinderen ontneent. Sommige mannen willen zelf gewoon niet minder werken. Dat is heus niet de schuld van de vrouw. Mijn man wil op dit moment in ieder geval niet minder werken en hij heeft elke week tot nu toe nog veel tijd met de kinderen ondanks dat hij vaak 6 dagen werkt. Hij werkt vanaf 15 uur of tot 14.30 en heeft dus daarvoor of daarna nog heel wat uurtjes met de kinderen. Ik heb vaker voorgesteld om 50/50 te werken maar hij wil nu niet minder werken omdat hij dan zijn functie moet inleveren en dat de mogelijkheden beperkt om de functie in het buitenlands te vervullen, die hij graag wil. Wie ben ik om hem dat te ontnemen?

Mijn man zou overigens ook nooit willen, zolang hij ruim voldoende verdient om ons te onderhouden dat ik meedraag in de vaste lasten. Hij is opgevoed (cultureel en religieus) met het idee dat het de plicht van de man is om zijn gezin te onderhouden en dat als de vrouw werkt, de inkomsten voor haar zijn en niet voor hem.

Charles schreef:Heeft iedereen inmiddels gelezen dat 3000 een fictief bedrag is ? Ik heb er geen zin in dat mensen denken te weten hoe onze financiele situatie in elkaar steekt.

Genoteerd.

Maar volgens mij wordt dat nu gewoon als voorbeeld gebruikt voor de discussie. Niet vanwege jou persoonlijk.

Charles schreef:Mijn man is trouwens een dag minder gaan werken. Hij heeft een hele dag alleen met de kids.

Ik denk, en merk, dat ik toch anders in het leven sta dan vele anderen. Waarom worden daar al snel vooroordelen aan gehangen? Ik veroordeel mensen toch ook niet die wél veel werken en kids hebben...al heb ik daar ook heus gedachten over.

Ik zit niet onder de plak, mijn man is niet ouderwets, we zijn niet mega rijk en ik ben niet lui. Misschien komt het ook doordat ik door mijn ziekte echt heb geleerd hoe snel een leven voorbij kan zijn en ik graag dat wil doen waarvan ik het meeste geniet en voldoening uithaal. En dat zijn bij mij nu mijn kinderen. Als ze naar school gaan, gaat het qua werk toch ook gewoon weer verder?

Helemaal met jou eens.
Er word hier ook vaak heel vreemd opgekeken als ik zeg dat ik momenteel amper tot niet werk.

Coco schreef:Ik vind het zo'n onzin dat je als thuis blijvende moeder je je vriend of man de kinderen ontneent. Sommige mannen willen zelf gewoon niet minder werken. Dat is heus niet de schuld van de vrouw. Mijn man wil op dit moment in ieder geval niet minder werken en hij heeft elke week tot nu toe nog veel tijd met de kinderen ondanks dat hij vaak 6 dagen werkt. Hij werkt vanaf 15 uur of tot 14.30 en heeft dus daarvoor of daarna nog heel wat uurtjes met de kinderen. Ik heb vaker voorgesteld om 50/50 te werken maar hij wil nu niet minder werken omdat hij dan zijn functie moet inleveren en dat de mogelijkheden beperkt om de functie in het buitenlands te vervullen, die hij graag wil. Wie ben ik om hem dat te ontnemen?

Mijn man zou overigens ook nooit willen, zolang hij ruim voldoende verdient om ons te onderhouden dat ik meedraag in de vaste lasten. Hij is opgevoed (cultureel en religieus) met het idee dat het de plicht van de man is om zijn gezin te onderhouden en dat als de vrouw werkt, de inkomsten voor haar zijn en niet voor hem.

Tja, en als je er als vrouw net zo over denkt, dat je je baan ook belangrijk vindt, dan is da raar,

Ik zou 'later' ook best graag thuis blijven.

Charles schreef:Mijn man is trouwens een dag minder gaan werken. Hij heeft een hele dag alleen met de kids.

Ik denk, en merk, dat ik toch anders in het leven sta dan vele anderen. Waarom worden daar al snel vooroordelen aan gehangen? Ik veroordeel mensen toch ook niet die wél veel werken en kids hebben...al heb ik daar ook heus gedachten over.

Ik zit niet onder de plak, mijn man is niet ouderwets, we zijn niet mega rijk en ik ben niet lui. Misschien komt het ook doordat ik door mijn ziekte echt heb geleerd hoe snel een leven voorbij kan zijn en ik graag dat wil doen waarvan ik het meeste geniet en voldoening uithaal. En dat zijn bij mij nu mijn kinderen. Als ze naar school gaan, gaat het qua werk toch ook gewoon weer verder?

Jij moet het je niet aantrekken. Het gaat erom dat er wordt gezegd: 'Als mijn man dat zou verdienen zou ik meteen stoppen' Dus eigenlijk kennen ze zichzelf die positie toe om thuis te mogen blijven als er meer inkomsten zouden zijn, ongeacht dat ook blijven werken best prima kan. Ik hoorde jou nooit zoiets zeggen. Je bent ontslagen, dat vind ik echt anders. Als ik nu ontslagen zou worden (de kans zit erin!) dan ga ik echt niet stel op sprong wat zoeken, dan haal ik mijn schouders op en zeg ik: 'Nou ook goed, ga ik toch even een paar jaar voor mijn kind zorgen..' want dat snap ik wel. Maar ik zou nooit eigenhandig nu mijn baan opzeggen omdat mijn man toevallig best goed verdiend. Dat bedoel ik ermee te zeggen.

Wij zouden overigens best van 3000 rond kunnen komen als dat moest, ondanks dat we 950 aan huur betalen. We zullen dan alleen wel op wat dingen moeten inleveren, maar het dan nog niet slecht hebben hoor.

Charles schreef:Heeft iedereen inmiddels gelezen dat 3000 een fictief bedrag is ? Ik heb er geen zin in dat mensen denken te weten hoe onze financiele situatie in elkaar steekt.

Ja hoor, gelezen.
Maar de discussie die op gang komt is wel erg leuk om te lezen.
Ook al is het helemaal off-topic

Sea of Trees schreef:Fiwen, andersom wordt er natuurlijk ook geoordeeld, veel vrouwen zeggen dat ze hun kind 'liever zelf op willen voeden' en het daarom niet naar de opvang brengen. Ik sta daar heel anders in, en dat mag ook, iedereen doet het uiteindelijk op haar manier

Ik oordeel verder ook echt niet hoor, absoluut niet. Ik weet nog wel hoe veel commentaar ik kreeg toen ik weer startte met mijn opleiding en hoeveel mensen het belachelijk vonden dat ik 4 dagen per week 12-uurs diensten in Rotterdam ging doen (lees: om 6 uur de deur uit, om 10 uur thuis). Maar nu ik dus het tegenovergestelde... Als ik bij vriendinnen aangeef dat ik er mega tegenop zie om weer te gaan werken krijg ik standaard opmerkingen als: "ja, iedereen moet werken" of "je wilt toch niet afhankelijk zijn van je man en zelf je geld verdienen".

Het is ook nooit goed

Ik kan me alle kanten goed voorstellen, ik zie genoeg voordelen in blijven werken, maar ook in stoppen.

Als ik naar mezelf kijk, dan zou ik direct stoppen als mijn vriend bijvoorbeeld die genoemde 3000 netto zou verdienen. Zoals het voor mij voelt, zijn je kinderen maar 1x klein, voor je het weet gaan ze naar de basisschool en gedurende hun eerste vier jaar is de kans bij uitstek om veel tijd met ze door te brengen en een hechte band op te bouwen. Niet dat dit niet gaat als je werkt hoor, maar als ik naar mijn eigen gevoel luister dan zou ik dat zelf wel beter kunnen wanneer ik fulltime thuis ben. Op dit moment heb ik die luxe ook even en het is heerlijk. Helaas wel vanwege gezondheidsredenen thuis, dus helemaal ideaal is het echt niet, en een ziektewetuitkering is in mijn geval geen vetpot. Maar nu ik proef aan het fulltime thuis zijn, ik vind het heerlijk om zoveel tijd door te brengen met haar en zou bijna niet anders meer willen! Ik ben ook van plan om in de toekomst te proberen (ligt er natuurlijk aan wat haalbaar zal zijn) om alleen onder schooltijd te werken voor zover mogelijk. Mijn moeder was trouwens altijd thuis, heeft niet gewerkt toen mijn broertjes en ik jong waren. Ik vond dat heel erg fijn en als het even kan wil ik dat ook zoveel mogelijk voor A. doen.

Zeker als je een eigen bedrijfje gaat opzetten en nog wel wat inkomen kan genereren, dan zou ik er voor gaan! Als dat is waar je gelukkig van wordt en het kan, wie zou je dan voor de gek gaan houden en wat anders doen?

Artemis schreef:
Tja, en als je er als vrouw net zo over denkt, dat je je baan ook belangrijk vindt, dan is da raar,

Ik vind daar niks raars aan. Of je nu man of vrouw bent. Als ik een leuke carriere had weet ik ook niet of ik dat op zou geven. Ik had die alleen niet en voel die behoefte ook niet meer nu ik kinderen heb. Mijn prioriteit ligt nu ergens anders. Dat wil niet zeggen dat ik de prioriteiten van een ander vreemd vind als ze niet gelijk aan die van mij zijn. Iedereen wordt gelukkig van iets anders.

Ik vind het ook gewoon gek, stond laatst een praatje te maken met een wildvreemde vrouw, bij de garage, we moesten lang wachten. We ogen het over school en studie, en over werk, toen vertelde ze wat ze voor opleiding had willen doen, en dat het iets anders geworden was. Toen vroeg ik 'oh, joh,en wat doe je tegenwoordig dan?'

'Eh, ja, ik ben moeder'

Ja, tof, leuk, ik ook, maar wat voor werk doe je?

Nee, ik werk niet, ik ben moeder,

Oh ok, dat kan, wat deed je dan voordat je moeder was?

Eh, ook niets eigenlijk, ik werkte achter de kassa in de supermarkt naast mijn opleiding.'


En dat vind ik dus bizar. Die vrouw was een paar jaar ouder dan ik ,begin 30, had kinderen van inmiddels rond de 10, had nog nooit een baan gehad... Ik snap daar werkelijk geen hout van.

Sommige mannen kúnnen in hun baan ook niet minder werken. Neem mijn vriend. Geen toekomstige papa dag voor hem hoor. En ik denk dat ik t zo'n beetje ga in vullen zoals Charles wil, eigen bedrijf en verder bij de kinderen.
Dat gaat vast goed komen, volgens mij past dat heel goed bij ons juist.

Ik snap Charles' overweging wel.

Pff alsof een man een weerloos wezen is wat niet voor zichzelf en kinderen zorgen kan..

Moet je nagaan hoe de omgeving hier staat te stuiteren, omdat ik met hemelvaart 4 nachten weg ben en man en kinderen helemaal alleen thuis laat

Ik zit in september misschien ook weer zonder werk, en mijn plan was ook om zelf iets op te zetten naast een oproepcontract. Het is niet zo dat een baan een heilig moeten is ofzo. Maar ik voel me dan oprecht schuldig omdat ik weet dat mijn man graag een andere baan wil en hij die niet kan gaan zoeken totdat ik wat meer vastigheid heb. Ik eb met mijn keuze nogal wat invloed op die van hem. Dus pas ik mijn keuze ook weer aan, net als dat hij niet zomaar een andere baan kan zoeken.

Marin schreef:Sommige mannen kúnnen in hun baan ook niet minder werken. Neem mijn vriend. Geen toekomstige papa dag voor hem hoor. En ik denk dat ik t zo'n beetje ga in vullen zoals Charles wil, eigen bedrijf en verder bij de kinderen.
Dat gaat vast goed komen, volgens mij past dat heel goed bij ons juist.

Ik snap Charles' overweging wel.

Kwestie van keuzes maken. Mijn man had ook een baan waarin hij geacht werd van half 8 tot half 8 aanwezig te zijn, overwerken was de norm, mogelijkheden te over voor carrière. Dat heeft hij aan de kant gezet toen de kinderen kwamen.

Artemis schreef:
En dat vind ik dus bizar. Die vrouw was een paar jaar ouder dan ik ,begin 30, had kinderen van inmiddels rond de 10, had nog nooit een baan gehad... Ik snap daar werkelijk geen hout van.

Mijn moeder is bijna 51, heeft een dochter van 26 en een kleindochter van 2,5 maar heeft geen opleiding en sinds ik geboren ben ook geen 'echte' baan gehad. En ze is heel gelukkig daarmee hoor, is een bewuste keuze geweest van mijn ouders samen.

En ik heb het ook altijd als heel prettig ervaren dat mijn moeder en altijd voor me was/is.

Artemis schreef:

Marin schreef:Sommige mannen kúnnen in hun baan ook niet minder werken. Neem mijn vriend. Geen toekomstige papa dag voor hem hoor. En ik denk dat ik t zo'n beetje ga in vullen zoals Charles wil, eigen bedrijf en verder bij de kinderen.
Dat gaat vast goed komen, volgens mij past dat heel goed bij ons juist.

Ik snap Charles' overweging wel.

Kwestie van keuzes maken. Mijn man had ook een baan waarin hij geacht werd van half 8 tot half 8 aanwezig te zijn, overwerken was de norm, mogelijkheden te over voor carrière. Dat heeft hij aan de kant gezet toen de kinderen kwamen.

Niks kwestie van keuzes maken, gewoon geen mogelijkheid. Niet dat ik dat erg vind hoor. Dat hoort er nou eenmaal bij.

Marin schreef:

Artemis schreef:

Marin schreef:Sommige mannen kúnnen in hun baan ook niet minder werken. Neem mijn vriend. Geen toekomstige papa dag voor hem hoor. En ik denk dat ik t zo'n beetje ga in vullen zoals Charles wil, eigen bedrijf en verder bij de kinderen.
Dat gaat vast goed komen, volgens mij past dat heel goed bij ons juist.

Ik snap Charles' overweging wel.

Kwestie van keuzes maken. Mijn man had ook een baan waarin hij geacht werd van half 8 tot half 8 aanwezig te zijn, overwerken was de norm, mogelijkheden te over voor carrière. Dat heeft hij aan de kant gezet toen de kinderen kwamen.

Niks kwestie van keuzes maken, gewoon geen mogelijkheid. Niet dat ik dat erg vind hoor. Dat hoort er nou eenmaal bij.

Artemis bedoeld dat je man dan ook een andere baan kan gaan zoeken,dat is ook een keuze.

Inderdaad keuzes maken.
Mijn man verdiende in zijn vorige baan beter, maar kon het niet zijn hele leven blijven doen.
Toen ik hoog zwanger was is hij geswitched naar een baan, 4 dagen werken 1 dag leren. Dit heeft hij 4,5 jaar gedaan.
Pas sinds afgelopen januari werkt hij weer volledig. Tenminste dit zou hij gaan doen, bij zijn huidige werkgever zou minder werken ook echt niet mogelijk zijn. Want, niemand deed dat.
Hij wilde wel graag een dag minder, en uiteindelijk is hij gaan praten met zijn werkgever. Hij heeft nu 1 dag ouderschapsverlof in de week.
Echt serieus, niks is onmogelijk.

Wel wil ik nog even zeggen dat bij zulke dingen, in mijn ogen, geen goed of fout is. In the end moet iedereen doen waar diegene zich goed bij voelt. Al werk je als vrouw nooit meer een dag in je leven, als jij dat wil, kan de rest van de wereld lekker je kont kussen.

Op een jaar stage na, heb ik ook nog nooit een echte baan gehad.

Het jaar stage was gezondheidstechnisch een drama trouwens. Ik studeerde nog, maar ben uiteindelijk door mijn gezondheid ook gestopt met studeren. Het enige dat ik nu heb is een mbo-4 diploma en werkervaring als Caissiere/stagiaire.

Omdat het met mijn gezondheid niet goed ging 'moest' ik van de arts stoppen met werken. Helaas is het door alle nieuwe regelingen/eisen etc. voor mij onmogelijk om mijn wahjong nog rond te krijgen (deze had ik op mijn 18de al aan moeten vragen, maar toen was ik er nog van overtuigd dat het wel weer goed zou komen en ik wel zou kunnen werken).

Nu ben ik dus fulltime thuis. Mijn vriend en ik hebben besloten om juist in deze periode voor een kindje te gaan. De komende tijd blijf ik fulltime thuis bij ons kindje. Hoe mijn carriere-toekomst eruit gaat zien weet ik niet.

Ik voel me altijd vreselijk door alle vooroordelen. Ik durf eigenlijk nergens te zeggen dat ik geen werk/studie heb op dit moment. Ik ben bang dat mensen mij lui vinden, of dat ze denken dat ik profiteer. Het liefst zou ik zo snel mogelijk weer gaan werken, alleen om van dit gevoel af te zijn. Ik zou willen dat ik er van kon genieten dat ik straks lekker thuis mag zijn bij ons kindje! Ik hoop dat ik wat meer begrip krijg op het moment dat onze dochter geboren is.

Mijn familie/vrienden weten uiteraard hoe mijn situatie is en die veroordelen mij ook niet. Het is waarschijnlijk ook meer mijn eigen gevoel/onzekerheid. Maar soms ben ik ook wel bang dat ik straks 30 ben en nog nooit een baan heb gehad!

Paper Crown schreef:Wel wil ik nog even zeggen dat bij zulke dingen, in mijn ogen, geen goed of fout is. In the end moet iedereen doen waar diegene zich goed bij voelt. Al werk je als vrouw nooit meer een dag in je leven, als jij dat wil, kan de rest van de wereld lekker je kont kussen.

Zeker helemaal mee eens.
Maar ik vind wel, als jij dat wil, niet als je dat opgelegd wordt door wie dan ook