Dreumes straffen?

Vinden jullie dat je een kind van 1.5 jaar kan/mag straffen (als hij/zij bv anderen opzettelijk pijn doet) en zo ja, wat vinden jullie dan een reële straf?

Ik hoef eigenlijk nooit te straffen. Ik benoem dat iets niet mag en soms moet ik dat een paar keer herhalen en dan probeer ik af te leiden met anders speelgoed of een spelletje.

Nee.
Maar ik ben ook van mening dat een dreumes niet iemand opzettelijk pijn doet.

Nee, ik vind op de gang staan of een andere vorm van straf een hele onlogische consequentie voor als je iemand pijn doet. Daarbij los je het probleem niet op. Ik denk dat je er meer aan hebt om het kind te laten zien wat hij gedaan heeft. Zo vraag ik onze dochter altijd te kijken als een ander kindje huilt of gevallen is als zij bijv. Heeft geduwd. Door niet boos te worden, rustig te kijken en te praten wat er gebeurd is en vervolgens 'samen' nadenken over een oplossing leren ze denk ik veel meer van dan wanneer ze straf krijgen.

Die van Rejoy vind ik wel een goede! Die ga ik onthouden

Snoepy87 schreef:Nee.
Maar ik ben ook van mening dat een dreumes niet iemand opzettelijk pijn doet.

+1

Ik ben het geheel eens met Rejoy, ik doe bij N. precies hetzelfde. Wij straffen niet, maar kijken met haar naar het gevolg van haar handelen en denken samen na over een oplossing of wat nu te doen.

Parisienne schreef:Ik ben het geheel eens met Rejoy, ik doe bij N. precies hetzelfde. Wij straffen niet, maar kijken met haar naar het gevolg van haar handelen en denken samen na over een oplossing of wat nu te doen.

Hoe zouden jullie dat dan aanpakken met een peuter die op de bank klimt en daar een partij gevaarlijk gaat lopen doen? Dan kan je niet kijken naar het gevolg, want het gevolg is van de bank vallen wat natuurlijk niet de bedoeling is.

Y. zijn nieuwste spelletje om ons uit te proberen is dus op de bank klimmen en daar op gaan staan springen. Hij weet dat het niet mag, dus doet het alleen als wij even naar de keuken lopen of naar het toilet. Hij mag van mij best op de bank, maar wel zitten en niet staan

Annie24 schreef:

Parisienne schreef:Ik ben het geheel eens met Rejoy, ik doe bij N. precies hetzelfde. Wij straffen niet, maar kijken met haar naar het gevolg van haar handelen en denken samen na over een oplossing of wat nu te doen.

Hoe zouden jullie dat dan aanpakken met een peuter die op de bank klimt en daar een partij gevaarlijk gaat lopen doen? Dan kan je niet kijken naar het gevolg, want het gevolg is van de bank vallen wat natuurlijk niet de bedoeling is.

Y. zijn nieuwste spelletje om ons uit te proberen is dus op de bank klimmen en daar op gaan staan springen. Hij weet dat het niet mag, dus doet het alleen als wij even naar de keuken lopen of naar het toilet. Hij mag van mij best op de bank, maar wel zitten en niet staan

Blijven herhalen. Het vergt aardig wat geduld, maar hier werkt het uiteindelijk. Biedt hem desnoods een alternatief aan. Als in: "Op de bank springen is gevaarlijk. Je kan vallen en dan heb je pijn. Hier, we leggen wat kussens op de grond dan kan je daar wel lekker op spelen en springen." Je haalt hem uit de situatie en biedt een alternatief aan wat erop lijkt en wat ook erg interessant kan zijn.

Annie:ik laat niet alles toe hoor, soms ben ik ook gewoon heel duidelijk als iets niet mag. Met op de bank donderen heb ik niet zo'n probleem. Ik waarschuwt haar dat ze kan vallen en dat gebeurt dan ook wel eens, maargoed, als ze rent kan ze ook naar over haar speelgoed vallen.

In ons geval geldt niet dat geen straf betekent dat alles mag en kan. Wij hebben wel grenzen, persoonlijke grenzen, maar ook grenzen voor dingen die ik gevaarlijk vind (op de buik de trap af bijvoorbeeld). Ze begrijpt nu als ik haar uitleg dat iets niet mag, ik twee alternatieven geef, een leuke en een minder leuke (achterstevoren zelf de trap af, of mama tilt) en dan is het aan haar om de keuze te maken,
Nu komt ze trouwens ook steeds vaker met een eigen alternatief, vind ik heel leuk om te zien dat zij ook mee gaat denken en op die manier allebei tevreden bent.

Rejoy. schreef:Nee, ik vind op de gang staan of een andere vorm van straf een hele onlogische consequentie voor als je iemand pijn doet. Daarbij los je het probleem niet op. Ik denk dat je er meer aan hebt om het kind te laten zien wat hij gedaan heeft. Zo vraag ik onze dochter altijd te kijken als een ander kindje huilt of gevallen is als zij bijv. Heeft geduwd. Door niet boos te worden, rustig te kijken en te praten wat er gebeurd is en vervolgens 'samen' nadenken over een oplossing leren ze denk ik veel meer van dan wanneer ze straf krijgen.

Zo doe ik dat eigenlijk ook altijd. Maar stel dat je je bij wijze van spreken nog maar omgedraaid hebt en het gebeurd weer. Blijf je dit dan keer op keer herhalen of is op een gegeven moment wel genoeg en zit er dan wel een andere 'straf' aan vast?

Kat1980 schreef:

Rejoy. schreef:Nee, ik vind op de gang staan of een andere vorm van straf een hele onlogische consequentie voor als je iemand pijn doet. Daarbij los je het probleem niet op. Ik denk dat je er meer aan hebt om het kind te laten zien wat hij gedaan heeft. Zo vraag ik onze dochter altijd te kijken als een ander kindje huilt of gevallen is als zij bijv. Heeft geduwd. Door niet boos te worden, rustig te kijken en te praten wat er gebeurd is en vervolgens 'samen' nadenken over een oplossing leren ze denk ik veel meer van dan wanneer ze straf krijgen.

Zo doe ik dat eigenlijk ook altijd. Maar stel dat je je bij wijze van spreken nog maar omgedraaid hebt en het gebeurd weer. Blijf je dit dan keer op keer herhalen of is op een gegeven moment wel genoeg en zit er dan wel een andere 'straf' aan vast?

als mijn dochter nu blijft duwen, dan is dat nu eigenlijk altijd als een ander kindje bij 'haar' speelgoed zit. Ik snap best dat dit heel moeilijk is voor haar, dus ik snap haar gevoel van haar wel. Haar manier om met die frustratie/woede om te gaan is om het andere kindje een duw te geven. Volgens mij een hele primaire reactie.
Kwek en ik hebben wel eens een hele middag gehad waarbij de meiden aan het vechten waren om hetzelfde fietsje, waarbij mijn dochter vaak begon te duwen. Zij heeft daarvoor nog nooit straf gekregen, maar ik grijp op een gegeven moment wel in. Niet door straf te geven, maar om ze bijvoorbeeld om de beurt op het fietsje te laten, of het fietsje gewoon helemaal weg te halen als ze alleen daar gefixeerd op zijn.

Rejoy: Goed opgelost inderdaad!

En hoe staan jullie er dan tegenover als de dreumes een ander slaat (met speelgoed) of bijt?

dat mag ze niet

Rejoy. schreef:dat mag ze niet

Dat had ik niet verwacht!

Ik leg het aan hem uit waarom iets niet mag maar als hij het voor de tweede keer weer doet dan gaat hij 2 minuten op de gang. Ik doe hem daar geen pijn mee, in de gang is geen trap en staat niks en hij weet dan donders goed dat hij dan iets verkeerds heeft gedaan. Ik vind dat soort straf dus gewoon normaal. Hetzelfde als in de hoek staan of op een strafstoeltje zitten. Maar hier hebben we dus alleen de gang als strafplek/nadenkplek/afkoelplek

Ook wij blijven alles iitleggen. Meestal werkt t (uiteindelijk) maar vanmiddag was T. ontzettend moe en toen hij zijn zin niet kreeg krabte hij me in mn gezicht. Ik loop nu met een flinke kras rond maar ik ga hem hier echt niet voor straffen. Hij kan zich nog niet op een andere manier uiten en ik wil t goede voorbeeld geven en dat is in mijn ogen rustig in gesprek gaan over wat je dwars zit. Ik heb m laten kalmeren door rustig tegen hem te praten en dat werkte. Als hij ouder is en echt opzettelijk iemand pijn doet hoop ik dat ie me kan uitleggen wat hem dwarszit zodat we de oorzaak aan kunnen pakken en niet t alleen t probleem. Ik denk dat we door er nu zo mee om te gaan we alvast een goede basis hiervoor leggen.

@ razz, heb je t idee dat t op de gang zetten echt werkt of is t meer t idee voor jezelf dat je er wat aan gedaan hebt?

Teddyaapje: Verwacht je dat je echt nooit straf gaat geven, ook niet als je kind 2 jaar ouder is?

Razz_ schreef:Ik leg het aan hem uit waarom iets niet mag maar als hij het voor de tweede keer weer doet dan gaat hij 2 minuten op de gang. Ik doe hem daar geen pijn mee, in de gang is geen trap en staat niks en hij weet dan donders goed dat hij dan iets verkeerds heeft gedaan. Ik vind dat soort straf dus gewoon normaal. Hetzelfde als in de hoek staan of op een strafstoeltje zitten. Maar hier hebben we dus alleen de gang als strafplek/nadenkplek/afkoelplek

+1!

Ik vind/denk ook echt wel dat een kind van 1,5/2 jaar iemand bewust pijn kan doen en dat ze ook echt wel bewust zijn van wat ze verkeerd doen.

Evy schreef:

Razz_ schreef:Ik leg het aan hem uit waarom iets niet mag maar als hij het voor de tweede keer weer doet dan gaat hij 2 minuten op de gang. Ik doe hem daar geen pijn mee, in de gang is geen trap en staat niks en hij weet dan donders goed dat hij dan iets verkeerds heeft gedaan. Ik vind dat soort straf dus gewoon normaal. Hetzelfde als in de hoek staan of op een strafstoeltje zitten. Maar hier hebben we dus alleen de gang als strafplek/nadenkplek/afkoelplek

+1!

Ik vind/denk ook echt wel dat een kind van 1,5/2 jaar iemand bewust pijn kan doen en dat ze ook echt wel bewust zijn van wat ze verkeerd doen.

kun je van een dreumes verwachten dat hij zijn emoties zo onder controle heeft dat hij zijn primaire reactie (duwen of slaan) onder controle heeft? En denk je dat op de gang zetten daar echt iets aan veranderd? Moet het empatisch vermogen van een kind niet gewoon groeien en kun je dat niet beter bereiken door te kijken naar gevoel, ipv een consequentie aan een handeling te verbinden dat niks met dat empatisch vermogen of de primaire reactie te maken heeft?

Ik ben het met Teddyaapje eens dat het in de meeste gevallen effectiever is om te kijken naar het gedrag van je kind en waar dat gedrag vandaan komt. 'Waarom slaat 'ie? Uit woede? Waar komt die woede vandaan? Wat kunnen we eraan doen?' Ik denk hier bij N. ook veel over na, zeker als ze echt even zo'n woedebui heeft. Ik laat haar dan ook gewoon haar emoties tonen, die moeten er op dat moment blijkbaar even uit. Ze mag boos zijn, ze mag verdrietig zijn.. ze weet dat ik er ben om haar te helpen of te troosten als ze daar behoefte aan heeft. Dit werkt momenteel goed bij haar. Ik zou ook nooit willen straffen, ook niet als N. ouder is, omdat ik van mening ben dat dat niet direct het probleem oplost en dat het niet de 'bron' van het gedrag aanpakt. Maar zegt nooit nooit..

Ik ben het eens met Rejoy en Teddyaapje
J.uul krijgt ook geen straf en ik merk dat ze veel beter reageert en luistert als ik haar iets uitleg. Ik vertel haar wat ze niet mag en waarom niet en 9 van de 10 keer is het dan 'ja' en gaat ze wat anders doen.
Op vakantie was dat heel goed te merken. We waren met 3 kindjes die alle 3 naar buiten wilde lopen terwijl we zaten te eten. Mijn schoonzus liep continu te schreeuwen tegen haar kinderen dat ze 'hier' moesten komen en niet naar buiten moesten gaan en beide kinderen waren al een paar keer in de hoek gezet. Ondertussen vond J. het natuurlijk razend interessant en wilde ook naar buiten dus schoonzus begint ook tegen haar te roepen dat ze binnen moest blijven maar J (eigenwijs als dat ze is) loopt gewoon door. Dus ik sta rustig op, loop naar haar toe en zeg "nee lieverd, je mag niet alleen naar buiten. Dat is te gevaarlijk, er rijden allemaal auto's en mama kan je daar niet zien. Nu even nog lekker binnen spelen en dan na het eten gaan we samen naar buiten. Oke?" ze zegt "Jah" draait zich om en gaat lief binnen spelen en heeft geen enkele keer meer naar buiten willen lopen.
En natuurlijk kun je nu zeggen dat J. een ander soort kindje is dan haar neefjes maar ik heb die manier ook bij mijn neefjes gebruikt toen ze alle kanten op rende en de ouders er even niet bij waren en ze luisterde alle 2 even goed als dat J doet.

Wij straffen ook niet en ik ben ook niet van plan om dat te doen als ze ouder is. Ik ben als kind ook nooit gestraft, dat werkte bij ons thuis prima.

Ik kan me overigens wel voorstellen dat mensen die straffen ook goed resultaat merken. Ik denk zelf alleen dat de reden achter dat resultaat anders is dan wanneer je iets uitlegt aan een kind en z'n inlevingsvermogen daardoor vergroot.

Razz_ schreef:Ik leg het aan hem uit waarom iets niet mag maar als hij het voor de tweede keer weer doet dan gaat hij 2 minuten op de gang. Ik doe hem daar geen pijn mee, in de gang is geen trap en staat niks en hij weet dan donders goed dat hij dan iets verkeerds heeft gedaan. Ik vind dat soort straf dus gewoon normaal. Hetzelfde als in de hoek staan of op een strafstoeltje zitten. Maar hier hebben we dus alleen de gang als strafplek/nadenkplek/afkoelplek

+1.

Wij waarschuwen drie keer, leggen uit waarom iets niet mag en als ze het een vierde keer doet gaat ze op de gang.
Nou ja, dit hoeft bijna nooit meer want ze vind het daar natuurlijk niet leuk, ze weet nu wel dat ze na 2x waarschuwen + uitleg op moet houden.

Rejoy. schreef:

Evy schreef:

Razz_ schreef:Ik leg het aan hem uit waarom iets niet mag maar als hij het voor de tweede keer weer doet dan gaat hij 2 minuten op de gang. Ik doe hem daar geen pijn mee, in de gang is geen trap en staat niks en hij weet dan donders goed dat hij dan iets verkeerds heeft gedaan. Ik vind dat soort straf dus gewoon normaal. Hetzelfde als in de hoek staan of op een strafstoeltje zitten. Maar hier hebben we dus alleen de gang als strafplek/nadenkplek/afkoelplek

+1!

Ik vind/denk ook echt wel dat een kind van 1,5/2 jaar iemand bewust pijn kan doen en dat ze ook echt wel bewust zijn van wat ze verkeerd doen.

kun je van een dreumes verwachten dat hij zijn emoties zo onder controle heeft dat hij zijn primaire reactie (duwen of slaan) onder controle heeft? En denk je dat op de gang zetten daar echt iets aan veranderd? Moet het empatisch vermogen van een kind niet gewoon groeien en kun je dat niet beter bereiken door te kijken naar gevoel, ipv een consequentie aan een handeling te verbinden dat niks met dat empatisch vermogen of de primaire reactie te maken heeft?

Ik verwacht dat als er geen consequenties aan het slaan/duwen of wat dan ook naar andere toe zit, dat je dat moeilijker uit het systeem gaat krijgen naarmate het kind ouder word. Ik kijk echt wel naar het gevoel van mijn peuter, maar als hij mij slaat en ik heb 2 keer gezegd dat ik dat niet leuk vind omdat dat pijn doet, zit er op dat moment niets anders op dan hem inderdaad in de gang te zetten.