Fysiek straffen

Er zijn kinderen die wel eens een corrigerende tik op de vingers krijgen of aan hun oor worden getrokken als ze iets doen wat niet mag. Dit zijn volgens mij ook wel geaccepteerde straffen (al zullen veel mensen inclusief mijzelf er voor kiezen om dit niet te doen). Waar ligt de grens tussen een nog normale fysieke straf en eentje die te ver gaat?

Ik ben sowieso tegen fysiek straffen, ik hoef hem eigenlijk nooit te 'straffen' vind dat ook een vervelend woord, meestal werkt het hier het beste om het uit te leggen en hem af te leiden, ik zeg hem daarbij dat als hij dan niet luistert even bij het muurtje moet zitten maar dat is in heel zijn leventje pas 3x gebeurd. Ons manneke luistert eigenlijk best goed.

Ik vind elke fysieke straf te ver gaan.

Dat vind ik heel moeilijk. Voor mijn gevoel gaat alles te ver. Mijn zoon heeft ook wel eens een tik gehad, vooral uit reflex als hij mij pijn deed (hij heeft me een keer vol in mijn gezicht geschopt bijv toen hij 2 was). Het is al een tijd geleden, maar ik leg áltijd uit dat het voor mij óók echt niet ok is om hem een tik te geven. Ik sta er dus niet achter maar tegelijk ben ik ook maar een mens en is het dus wel eens gebeurd, maar een geaccepteerde opvoedmethode is het voor ons niet.

Ik vind het vrij denigrerend om aan een oor te trekken en dat zou ik dus ook niet oden. Een tik op de vingers weet ik niet, dat zou meer een reflex zijn bij bevoorbeeld hete thee en dan meer als wegduwen als een tik. Ik denk dat het beter is om af te leiden. Alleen heb ik er helemaal geen ervaring mee, maar dat zijn mijn gedachten hierover..

Arden schreef:Dat vind ik heel moeilijk. Voor mijn gevoel gaat alles te ver. Mijn zoon heeft ook wel eens een tik gehad, vooral uit reflex als hij mij pijn deed (hij heeft me een keer vol in mijn gezicht geschopt bijv toen hij 2 was). Het is al een tijd geleden, maar ik leg áltijd uit dat het voor mij óók echt niet ok is om hem een tik te geven. Ik sta er dus niet achter maar tegelijk ben ik ook maar een mens en is het dus wel eens gebeurd, maar een geaccepteerde opvoedmethode is het voor ons niet.

Dat vind ik wat anders want dat doe je niet als straf en ik snap dat dat kan gebeuren. Maar bewust je kind pijn doen als straf vind ik wel te ver gaan.

Ook ik vind alle fysieke straf te ver gaan. Maar als ik me dan even zou inleven in iemand die bijvoorbeeld een voorstander is van de corrigerende tik, dan denk ik dat ik dan qua fysieke straf de grens zou leggen bij iets dat wel of niet pijn doet. Nu ben ik er helemaal op tegen, dus ik ga het verder niet toepassen. Maar bijvoorbeeld een zacht tikje om een kind even mee te laten schrikken lijkt me toch alweer anders dan een flinke mep. Al vind ik beiden dus niet goed te praten, ik vind fysiek straffen echt verschrikkelijk. Vraag me trouwens ook af of je zelf nog wel de grens weet te bewaken als je zoiets doet, voor je het weet gaat een corrigerend tikje na verloop van tijd misschien over in een nog hardere fysieke aanpak?

ik moet eerlijk bekennen dat ik vandaag voor het eerst V een tik op zijn vingers heb gegeven,en ben er echt niet trots op en al helemaal niet blij mee dat het gebeurt is,en heb ook veel spijt dat het gebeurt is.Maar soms drijft V me echt tot waanzin,hij luistert voor geen meter naar me,en lacht me gewoon weg uit.En vanmorgen was het gewoon even allemaal teveel,gister lange dag op het werk(7:45 weg en 21:15 thuis)V die wakker was vannacht dus een slechte nacht,en daarna s'ochtends niet wilde luisteren,allemaal geen excuus maar het is helaas wel gebeurt.



(hoop niet dat ik nu uitgekotst word hier)

Ik pak Laurens wel stevig bij zijn arm als hij van mij naar de gang moet. Verder niet.

Oja, toen hij begon met kruipen en dingen begon te pakken, heeft hij wel eens een paar keer een tik over zijn vingers gehad, op 'advies' van mijn moeder. Het voelt gewoon niet goed voor mij, dus daar bleef het bij.

Fysiek straffen is niet mijn ding, maar soms gebruik ik wel een fysieke prikkel om de aandacht te krijgen. De oudste kan soms zo boos/driftig/druk zijn dat ze totaal niet hoort wat je zegt, dan pak ik haar weleens wat hard bij de hand/arm, zodat ze in ieder geval in de gaten heeft dat ik haar aandacht wil. Maar dan is het dus niet als middel om te straffen (en absoluut niet zo hard dat het écht pijnlijk is).

Pittig onderwerp.... Ben benieuwd naar de reacties. Mijn invalshoek is gebaseerd op ervaring opgedaan in het onderwijs en informatie opgedaan tijdens studie pedagogiek. Zelf ben ik nog geen moeder, wellicht dat dit mijn beeld nog iets vertroebeld.

Er is natuurlijk nogal een verschil tussen je kindje "alle hoeken van de kamer te laten zien" of corrigerend/waarschuwend reageren als hij of zijn dingen doet die niet mogen of zelfs gevaarlijk zijn. Vanzelfsprekend is het uitspreken van de wens tot positief gedrag of de waarschuwing een reactie die absoluut de voorkeur heeft, niet voor niets zijn wij mensen en hebben wij de mogelijk van spraak om te kunnen communiceren. Dit dienen we dan ook te gebruiken, het is er immers voor bedoeld. Op sommige momenten echter kan het wenselijk zijn om de verbale communicatie te ondersteunen, de arm vastpakken/het hoofdje naar je toe draaien zodat de ernst van de situatie duidelijk is. Ook kan het zo zijn dat ouders en/of opvoeders vanuit een impuls handelen, vermoeidheid/stress/spanning kan een reactie ontlokken die niet wenselijk gevonden wordt. Naar mijn mening geldt hiervoor altijd, als je jezelf bewust bent van je eigen handelen en de redenen is er mogelijkheid om dit te veranderen. Het handelen vanuit een impuls (slaan bijvoorbeeld) kan namelijk ook gebeuren vanuit onwetendheid of gewoonte ( zo ging het vroeger altijd). Heel verhaal maar eigenlijk wil ik zeggen dat fysiek corrigeren iets is wat niet nodig is, wel kan gebeuren en dan een ondersteunende functie kan hebben mits ouders/opvoeders zich realiseren wat er gebeurde en wat er eventueel anders zou moeten/kunnen als de wenselijk is.

Hier zag ik het onlangs nog gebeuren, mijn buurjongetje van drie heeft de leuke gewoonte om buiten de voordeur niet meer naar zijn moeder te luisteren. Hij rent het tuinhek uit, zag een kat aan de overkant en rent de straat over moeder er met baby al roepend achteraan. Poging een, moeder op haar hurken en uitleggen dat hij echt moet uitkijken en goed moet luisteren omdat het zo gevaarlijk is. Dag later, buurjongetje rukt zich los aan de hand van moeder en steekt wederom de straat over. Niks aan de hand, geen auto of iets dergelijks dus buurvrouw opnieuw door de knieen en nogmaals op strenge toon uitleggen dat het echt gevaarlijk is. Diezelfde middag hetzelfde incident maar nu wel rakelings voor een auto langs, moeder was geschrokken en grijpt haar zoon stevig vast en op luide toon laat ze hem weten het nu toch echt wel zat te zijn. Als je niet zou weten wat er eerder was voorgevallen zou je kunnen stellen dat het nogal "overdreven" was maar aangezien ik nu regelmatig op de bank zit wist ik wat er eerder gebeurd was. Later die middag sprak ik haar even en vertelde ze dat ze erg van haar eigen reactie geschrokken was, ze wilde er in ieder geval voor zorgen dat hij zich neit zomaar meer zou kunnen losrukken of onttrekken aan de aandacht. Ik denk dat haar reactie op het laatste incident er bij buurjongen wel heeft ingehakt en dat de stappen die beiden nemen ertoe zullen leiden dat het niet zomaar meer zal gebeuren, buurjongen wacht nu braaf bij het tuinhek. Natuurlijk nadat er afspraken zijn gemaakt, het verbale aspect blijft hierin het meest belangrijk.

Ik ben tegen fysiek straffen, het hoort niet nodig te zijn in mijn ogen. Ook inderdaad, waar stopt het dan? 1x een tik geven maakt de volgende makkelijker in mijn ogen. Maar goed, ik heb vroeger ook wel tikken op mijn billen gehad, en ik leef ook nog alleen zou ik het zelf nooit doen, maar ik doe nu ook al dingen anders als mijn moeder deed.

Hier geen fysieke straffen en ik moet ook niet merken dat iemand dat doet. Mijn man is harder opgevoed, zijn moeder heeft hem wel geslagen als straf. Hij pakte onze dochter nog wel eens stevig beet, hij had geen idee hoeveel kracht hij heeft tegen zo'n klein kindje. Ze lopen hier dus ook zelf naar de gang. Desnoods moet ik het 2-3x zeggen ( komt eigenlijk niet voor, 1 x is meestal genoeg). Ik heb hem ook moeten leren dat we als ze oud genoeg er voor waren de gang maar gebruiken als strafplek. Dat vind ik al erg genoeg voor een kind en we laten ze nooit lang erop zitten. O. hoeft nog niet naar de gang, hij snapt daar nog helemaal niets van.. Hoewel hij nooit echt iets stouts doet zou ik hem eerder even in de hoek in de kamer wegzetten ofzo. Gelukkig hebben we wel brave kindjes dus ook de gang wordt nauwelijks gebruikt ( toevallig vandaag wel, ze waren elkaars haren aan het knippen.. hoe fijn:) mochten ze daar even nadenken.. 1 boven in de hal, 1 beneden.)

@mauwmauw: uitkotsen? nee joh...! Kijk, je bent er van geschrokken, hebt er spijt van etc.. Je denkt volgende keer wel extra na... en denkt misschien nu vast na over hoe dan te handelen. Ik denk dat zoiets juist verduidelijkt hoe je het echt wil. Toen ik mijn man een keer mijn dochter in haar arm zag "knijpen" om aandacht te trekken omdat ze niet luisterde dacht ik ook.. : gek, laat dat kind los en wel nu!. Ik zei ook tegen hem.. laat maar los, denk je dat ze zo graag naar je luistert? We hebben daarna daar wel een gesprek over gehad.. Dit was de 1e keer dat ik het zag en dat moest ook meteen de laatste keer zijn dat het gebeurde. Pijn hoort niet bij het opvoeden vind ik, fysieke straffen vind ik echt niet kunnen. Er zijn zoveel andere opties... ik vind de gang ook niet ideaal, gelukkig hoeven ze daar niet vaak heen, maar heeft wel effect gehad denk ik.

@rejoy: buurman bij mn ouders in de buurt zag ik vanmiddag bij buurmeisje haar kin omhoog tillen en stond ie te gillen in dr gezicht... issie klaar met gillen pakt ie dr arm en sleurt haar half over het grasveld. Zet haar halverwege neer ( hij was het zat ofzo). Waarop zij zich laat vallen en trok hij haar aan de haren omhoog... Kom op... ik zat met de kids in de speeltuin, maar van die beelden krijg ik rillingen. Dan denk ik, dat je dit al openbaar doet, hoe moet het er voor dat meisje binnenshuis dan uitzien... ?
Dit ging naar mijn mening al zo te ver... wat doet een meisje van een jaar of 7/8 nou zooooo fout dat dit geoorloofd zou zijn??

Het enige moment dat ik fysiek ingrijp, is op het moment dat er direct gevaar dreigt. Als ze bijvoorbeeld ineens de straat oploopt terwijl er een auto aan komt, dan pak ik haar (soms ruwer dan de bedoeling) vast. Ik vind fysiek ingrijpen anders niet geoorloofd, nooit. Ook het naar je toe draaien van het hoofd door de kin vast te pakken vind ik bijzonder respectloos tegenover het kind en zal ik dus ook nooit doen. Je doet dit toch ook niet bij je partner, waarom dan wel bij je kind?

Ik ben absoluut geen voorstander van fysieke straffen. Het is ook nooit in mij opgekomen dat ik dit ooit bij N. zou toepassen, alleen als er gevaar dreigt (het voorbeeld wat Rejoy geeft). Echter kan ik wel begrijpen dat iemand uit een bepaalde (schrik)reactie een corrigerende tik op de handen geeft bijvoorbeeld. Echter, een waarschuwende tik op de handen geven of een arm vastpakken is voor mij wel het maximale. Al het andere vind ik persoonlijk te ver gaan.

Mijn buurvrouw straft wel fysiek. Zij komt uit K.oso.vo en in haar cultuur is het heel normaal. Het is niet dat ik het goedkeur, maar ik begrijp het wel. Zij geeft haar kinderen een tik op de billen, op de arm of zelfs in het gezicht. Ze dreigt hier heel vaak mee, soms doet ze het ook echt. Tsja.. ik sta daar totaal niet achter, maar haar kinderen mishandelen doet ze zeker niet. Voor haar is het heel normaal en in haar land is dit ook gebruikelijk, dus ik zal haar daar niet op beoordelen. Vind het jammer, want ik ben van mening dat dat helemaal niet hoeft om kinderen te laten luisteren. Maarja..

Ik denk er hetzelfde over als Rejoy.

Er zit nogal een verschil bij je partner en je kind.

Ik pak mijn zoontje wel eens vast bij zijn kin als hij niet wil luisteren. Het is niet altijd makkelijk om tot hem door te dringen en zo eis ik eigenlijk dat hij me aan kijkt en luistert. Dit doe ik niet meteen, maar pas als hij gewoon echt niet luistert.

Dolcis_ schreef:Er zit nogal een verschil bij je partner en je kind.

Ja dat vind ik ook wel. Het argument 'dat doe je bij je partner toch ook niet?' vind ik dus niet op gaan. Je behandelt je kind niet als je partner.

Overigens ben ik ook tegen fysiek straffen, ik geef mijn kind niet eens een tik.

Ik vind eigenlijk niet dat er een verschil zit (wat de manier van communiceren betreft) tussen je lind en je partner. Het enige verschil in mijn ogen is dat je t op een andere manier uitlegt zodat t voor kindrren begrijpbaar is. Ik ben van mening dat als je je kind zo behandelt zoals jezelf behandelt zou willen worden je t meeste bereikt.

***gedeelte verwijderd***

Ik behandel mijn kind niet als mijn partner, maar ik behandel mijn kind ook niet zoals ik zelf ook niet behandeld zou willen worden. Ik zou ook niet willen dat iemand mijn kin vast zou pakken zodat ik 'luister' of iemand aan kijk, dus dat doe ik bij mijn dochter ook niet.

Liadan schreef:Ik behandel mijn kind niet als mijn partner, maar ik behandel mijn kind ook niet zoals ik zelf ook niet behandeld zou willen worden. Ik zou ook niet willen dat iemand mijn kin vast zou pakken zodat ik 'luister' of iemand aan kijk, dus dat doe ik bij mijn dochter ook niet.

Ah zo op die manier, daar ben ik het met je eens.

Liaden Hoe doe je het dan?

Ik denk dat je niet the crap out your child moet slaan maar soms gebeurd het wel eens dat je in een reflex een tikje op de vingertjes geeft. Ik heb geen kind maar vrienden van ons waren eens hier komen eten, ik was in de keuken bezig en het meisje trok even een krukje erbij want ze ging 'ellepe' (helpen dus) wilde ik sowieso niet hebben maar ja, dr moeder corrigeerde haar niet dus ik dacht,what the hell, ze mag best kijken. Dus op een gegeven moment was ik prei aan het snijden met een vlijmscherpe mes en hoewel ik haar al een paar keer had gewaarschuwd greep ze vliegensvluh toch naar prei die ze in het lekmandje wilde leggen.. ik sneed zowat in haar vingertjes en toen heb ik haar een tikje gegeven op dr vingertjes.. ik wilde haar niet slaan omdat ik dacht: 'Zo, rotkind! Afblijven mijn prei!' maar ik schrok zelf zo erg. De moeder in dit verhaal zat gewoon op de bank in haar blackberry en riep alleen maar: 'I.vaan, lief spelen hoor!!' In de keuken, lief spelen? Het meisje was niet echt geschrokken ze ging juist ondeugend lachen..

Ik snap wel dat je van iemands kind moet afblijven maar als je als moeder ongeinteresseerd op de bank zit en ik zie dat je kind iets doet wat niet mag als ik als volwassene erbij sta heb ik wel even op dat moment verantwoordelijkheid over je kind.

Rejoy. schreef:Het enige moment dat ik fysiek ingrijp, is op het moment dat er direct gevaar dreigt. Als ze bijvoorbeeld ineens de straat oploopt terwijl er een auto aan komt, dan pak ik haar (soms ruwer dan de bedoeling) vast. Ik vind fysiek ingrijpen anders niet geoorloofd, nooit. Ook het naar je toe draaien van het hoofd door de kin vast te pakken vind ik bijzonder respectloos tegenover het kind en zal ik dus ook nooit doen. Je doet dit toch ook niet bij je partner, waarom dan wel bij je kind?

Dat doe ik dan weer wel. Ik vind dat als ik tegen hem praat dat hij me aan moet kijken. En normaal doet hij dat ook maar als hij weet dat hij iets gedaan heeft wat ik niet leuk vind negeert hij me compleet. Dan draai ik dus wel z'n hoofd naar me toe omdat ik wil dat hij naar me luistert als ik iets zeg.
Bij m'n man vind ik dat anders, die kijkt me gewoon aan als ik tegen hem praat en luistert naar wat ik te zeggen heb.