Fysiek straffen

Mijn man kijkt me ook wel niet aan als ik boos op hem ben, maar ik haal het niet in mijn hoofd om zijn kin vast te pakken, je communiceert op niveau met je kind, maar ik zie niet in waarom ik haar wel bij de kin zou pakken. Ik zou het heel vervelend vinden als mijn man dat bij mij doet, mijn man zou het vervelend vinden als ik het bij hem doe, waarom zou ik het dan wel bij mijn dochter doen? Ze hoort me anders ook wel als ik tegen haar praat, daarvoor hoeft ze mij niet aan te kijken.

Hier zit een verschil in het niveau waarop ik met mijn partner en kind communiceer, de manier van communiceren verschilt niet.

Ik zou het respectloos vinden als mijn man me niet aankijkt als ik boos op hem ben. En dan zou ik ook willen dat hij me aankijkt anders ben ik heel snel uitgepraat. Ik vind dan ook dat J. moet leren om iemand aan te kijken en dat ga ik hem niet 10 keer vragen want dan doet hij het nog niet.
Overigens negeert hij me echt helemaal als ik hem me niet aan laat kijken. Dan gaat hij grapjes maken en heel hard lachen of papa of M. roepen. Hij luistert dan echt niet naar wat ik zeg.

Ik ben dan wel nog geen mama. Maar ik durf van mezelf wel te wedden dat ik mijn kinderen nooit fysiek ga aanpakken, geen tik of oorlelgetrek. Nee ik vind dat niet kunnen en wel een schuldgevoel krijgen. Kinderen sla je gewoon niet er zijn ook ander werkende oplossingen, ook als ze het draakje uithangen. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik ook kriebels krijg van een mama die haar kleintje een corrigerende tik geeft, ik zou dan het liefs wat willen zeggen. Maar uit verstandheid zal ik dat niet doen omdat ik mij daar niet mee mag bemoeien.

Tania schreef:Ik zou het respectloos vinden als mijn man me niet aankijkt als ik boos op hem ben. En dan zou ik ook willen dat hij me aankijkt anders ben ik heel snel uitgepraat. Ik vind dan ook dat J. moet leren om iemand aan te kijken en dat ga ik hem niet 10 keer vragen want dan doet hij het nog niet.
Overigens negeert hij me echt helemaal als ik hem me niet aan laat kijken. Dan gaat hij grapjes maken en heel hard lachen of papa of M. roepen. Hij luistert dan echt niet naar wat ik zeg.

Je moet toch wat. Op deze momenten pak ik mijn zoontje ook vast bij zijn kin dat hij me aan moet kijken.

Ik denk trouwens dat als mensen een tik uitdelen dat dit meer is voor een schrikreactie uit te lokken, dan om he kind echt bewust pijn te doen.

Dolcis_ schreef:Liaden Hoe doe je het dan?

Als ze me niet aan wil kijken dan praat ik toch tegen/met haar. Of ik praat een andere keer met haar.

Tania schreef:Ik zou het respectloos vinden als mijn man me niet aankijkt als ik boos op hem ben. En dan zou ik ook willen dat hij me aankijkt anders ben ik heel snel uitgepraat. Ik vind dan ook dat J. moet leren om iemand aan te kijken en dat ga ik hem niet 10 keer vragen want dan doet hij het nog niet.
Overigens negeert hij me echt helemaal als ik hem me niet aan laat kijken. Dan gaat hij grapjes maken en heel hard lachen of papa of M. roepen. Hij luistert dan echt niet naar wat ik zeg.

Als ik echt heel kwaad ben, dan kijk ik mijn man ook wel eens niet aan, dan heb ik daar op dat moment écht geen zin in, ik snap dus ook wel dat mijn dochter mij wel eens niet wil aankijken als ze heel boos is. Als mijn op zo'n moment mijn kin vast pakt, dan maakt hij alles alleen maar erger, dan voel ik dat als een macht uit willen oefenen op iets wat ik niet wil, je doet precies hetzelfde bij je kind.

Op zo'n moment werkt het beter om verder te praten als we allemaal weer gekalmeerd zijn, ik doe dus precies hetzelfde bij mijn dochter. Dan is het effect van wat ik zeg veel groter omdat ze het echt mee krijgt en niet omdat ik haar dwing om me aan te kijken.

CKC, ik zou in zo'n situatie echt pissig zijn als ik zou horen dat mijn kind een tik had gehad. Ik ben het met je eens dat de moeder in zo'n situatie in zou moeten grijpen. Als ze dat niet doet dan zou ik ook mijn verantwoordelijkheid nemen en het kind uit de situatie weghalen en moeder aanspreken dat je met een gevaarlijk mes bezig bent dus dat je niet wilt dat haar kind bij je komt staan.

Liadan schreef:CKC, ik zou in zo'n situatie echt pissig zijn als ik zou horen dat mijn kind een tik had gehad. Ik ben het met je eens dat de moeder in zo'n situatie in zou moeten grijpen. Als ze dat niet doet dan zou ik ook mijn verantwoordelijkheid nemen en het kind uit de situatie weghalen en moeder aanspreken dat je met een gevaarlijk mes bezig bent dus dat je niet wilt dat haar kind bij je komt staan.

Ah, haar moeder was geloof ik allang blij dat iemand anders even voor haar dondersteen zorgde op dat moment. Ik heb haar ook geprobeerd uit de situatie te halen maar dan zette ze een keel op en dr moeder greep niet in. Maar goed was allang blij dat het haar niet een paar vingertopjes heeft gekost. Haar moeder was niet pissig, die zei alleen maar: 'Ja,ze is zo vervelend in de keuken altijd..'

Je man hoef je niet meer op te voeden en je kind wel.

Mijn zoontje moet gewoon naar mij luisteren. En als ik wil dat hij mij aan kijkt als ik boos op hem ben, dan moet hij dat doen. Ik accepteer het niet dat hij me negeert op zo'n moment. Net als dat hij niet in de keuken mag komen als ik kook, doet hij dat wel na een paar keer waarschuwen dan gaat hij ook op de trap.

Er zijn regels waar we ons aan moet houden. Die gelden voor mij, maar ook voor hem. En iemand aan kijken als die tegen je praat hoort daar voor mijn beleving bij.

Sommige dingen kan je uit praten met je kindje op een gelijkwaardige manier. Maar wij als ouders blijven de 'baas'.

*edit, ik heb het niet over een tik uit delen. Maar over het vast pakken van de kin.

Hij hoort je op dat moment heus wel hoor, daarvoor hoeft hij je niet per se aan te kijken. Ik vind het veel belangrijker dat we na het conflict het er over kunnen hebben dan dat mijn dochter op het moment dat ze heel kwaad is en niet fatsoenlijk kan nadenken doordat ze kwaad is, ze de boodschap toch niet mee krijgt, terwijl ik haar fysiek dwing om iets te doen dat ze op dat moment niet wil.

En als je aan het opvoeden bent, dan is het dus geoorloofd om de grenzen van je kind niet te accepteren?

2CKC2 schreef:

Liadan schreef:CKC, ik zou in zo'n situatie echt pissig zijn als ik zou horen dat mijn kind een tik had gehad. Ik ben het met je eens dat de moeder in zo'n situatie in zou moeten grijpen. Als ze dat niet doet dan zou ik ook mijn verantwoordelijkheid nemen en het kind uit de situatie weghalen en moeder aanspreken dat je met een gevaarlijk mes bezig bent dus dat je niet wilt dat haar kind bij je komt staan.

Ah, haar moeder was geloof ik allang blij dat iemand anders even voor haar dondersteen zorgde op dat moment. Ik heb haar ook geprobeerd uit de situatie te halen maar dan zette ze een keel op en dr moeder greep niet in. Maar goed was allang blij dat het haar niet een paar vingertopjes heeft gekost. Haar moeder was niet pissig, die zei alleen maar: 'Ja,ze is zo vervelend in de keuken altijd..'

Ok, als moeder zelf helemaal niet ingreep dan kan ik me voorstellen dat je erg schrok en het in een opwelling deed.

Ik probeer t trouwens ook een beetje te zien als een werkgever-werknemer relatie op t gebied van communicatie. Ik denk dst een baas t meeste bereikt door het personeel met respect te behandelen, hun medezeggenschap te geven maar uiteindelijk toch de eindverantwoording te hebben.

Naar mijn mening hoort daar ook niet bij dat je bij je kin gepakt wordt. Ik zou ervoor kiezen om dit te bespreken met je kindje als jullie beiden gekalmeerd zijn en op een rustige manier vertellen dat je graag hebt dat ze iemand aankijken als er tegen ze gepraat wordt.

@ckc: ten eerste vind ik t ronduit asociaal van de moeder van t kindje om haar bij jou te 'dumpen' als ze weet dat dat voor jou lastig kan zijn. Ik kan t gedrag van t kindje daarbij ook niet zien als vervelend maar als goedbedoeld en een poging tot behulpzaamheid. Ik snap je schrikreactie wel, maar je geeft zelf aan haar al meerdere keren gewaarschuwd te hebben, je kunt t dan zien dat zíj er niks van geleerd heeft, maar jij eigenlijk net zo goed niet. In een gevaarlijke situatie als deze had ik haar een ander taakje gegeven waar ze mee zou kunnen helpen en als dat niet werkte had ik haar moeder geroepen om op haar kind te letten.

Rejoy. schreef:Hij hoort je op dat moment heus wel hoor, daarvoor hoeft hij je niet per se aan te kijken. Ik vind het veel belangrijker dat we na het conflict het er over kunnen hebben dan dat mijn dochter op het moment dat ze heel kwaad is en niet fatsoenlijk kan nadenken doordat ze kwaad is, ze de boodschap toch niet mee krijgt, terwijl ik haar fysiek dwing om iets te doen dat ze op dat moment niet wil.

En als je aan het opvoeden bent, dan is het dus geoorloofd om de grenzen van je kind niet te accepteren?

Nou mijn zoontje hoort me dus niet want hij gaat vrolijk grapjes maken, roepen enz. om me te negeren. En om daarover heen te gaan schreeuwen vind ik dan weer geen goed plan.
Ik geloof er niet in dat het zin heeft om een uur later opnieuw te beginnen over het feit dat J. z'n zusje heeft geslagen een uur geleden. Dan is hij al lang weer met iets anders bezig en heeft M. alweer 100 kusjes gehad. Dan snapt hij echt niet meer wat hij fout heeft gedaan.

Ik vind dit trouwens geen kwestie van grenzen respecteren. Hij negeert me omdat hij weet dat hij iets fout deed, niet omdat hij boos of verdrietig is. En buiten dat vind ik elkaar aankijken een hele normale omgangsvorm die hij moet leren. Als hij straks op school iets fout doet wil ik ook dat hij de juf aankijkt als ze tegen hem praat.

Rejoy. schreef:Hij hoort je op dat moment heus wel hoor, daarvoor hoeft hij je niet per se aan te kijken. Ik vind het veel belangrijker dat we na het conflict het er over kunnen hebben dan dat mijn dochter op het moment dat ze heel kwaad is en niet fatsoenlijk kan nadenken doordat ze kwaad is, ze de boodschap toch niet mee krijgt, terwijl ik haar fysiek dwing om iets te doen dat ze op dat moment niet wil.

En als je aan het opvoeden bent, dan is het dus geoorloofd om de grenzen van je kind niet te accepteren?

Op het moment dat ik hem terecht zet heeft hij zich aan mijn grens te houden. Als ik er even geen zin in heb om mij aan de snelheids beperking te houden en ik krijg een bekeuring, dan ga ik over andersmans grens heen. ik wil die bekeuring ook niet betalen. Maar zal wel moeten. Als je over andermans grens heen gaat, staan daar consequenties tegenover.

Teddyaapje schreef:

@ckc: ten eerste vind ik t ronduit asociaal van de moeder van t kindje om haar bij jou te 'dumpen' als ze weet dat dat voor jou lastig kan zijn. Ik kan t gedrag van t kindje daarbij ook niet zien als vervelend maar als goedbedoeld en een poging tot behulpzaamheid. Ik snap je schrikreactie wel, maar je geeft zelf aan haar al meerdere keren gewaarschuwd te hebben, je kunt t dan zien dat zíj er niks van geleerd heeft, maar jij eigenlijk net zo goed niet. In een gevaarlijke situatie als deze had ik haar een ander taakje gegeven waar ze mee zou kunnen helpen en als dat niet werkte had ik haar moeder geroepen om op haar kind te letten.

Had haar een taakje gegeven Haar taakje was ook gesneden prei die ik voor haar neerzette in het lekmandje te doen.. maar het ging haar niet gauw genoeg waardoor ze dus de twee preiringen die ik had gesneden gauw wilde pakken om ook in het mandje te doen. Ging dus zo: ik snij wat, pak alles op leg het op het aanrecht neer zij doet dat in het mandje. Ik vond haar moeder sowieso vreemd.. kind is 3 maar ze hadden niets voor haar meegenomen om mee te spelen. En dr vader lette goed op haar maar mijn man en vader van het kindje gingen even naar de supermarkt en toen was ik al bezig met koken en die moeder maar in dr blackberry..

Ik heb het ook niet over een uur later, dat snap ik ook wel dat je kind het dan niet meer snapt. Ik heb het over een paar seconden/minuten later. Hier helpt het als ik benoem wat ze graag wilde (als ik: je wilde graag de blokjes waar M. mee gespeeld heeft hè, wat altijd gevolgd wordt door een dramatische 'jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa' terwijl ze zich in mijn armen stort en dát is het moment om aan te geven wat anders had gekund. Ik zou dan iets in de richting zeggen: 'Misschien kunnen julie sámen spelen' of iets wat op dat moment passend is). Kind heeft het gevoel begrepen te worden, ik geef duidelijk mijn grenzen aan, respecteer de grenzen van mijn kind en het escaleert niet.

Waarom zou je dan in vredesnaam fysiek worden? Ik vind fysiek worden eerlijk gezegd meer een teken van dat je het mondeling niet op kunt lossen en fysiek ingrijpen daarmee geoorloofd is.

Oke, ik snap de situatie nu beter.

Ik vind een moeder die haar kind wel eens een tik geeft ofzo niet meteen een slechte moeder, dat komt hier soms wel over...een vriendin van mij heeft haar zoontje ook wel eens een tik voor de billen gegeven en het is gewoon echt een vrolijk, sociaal kind. Is er niks slechter van geworden en ik geloof oprecht dat zij het heel erg goed doet als moeder en heel veel van haar kind houdt.
Ook al zou het mijn keuze niet zijn om een tik te geven, voor hen werkt het blijkbaar wel en wie ben ik om te zeggen dat zij het slecht doet of dat het respectloos is.

Mishandeling is natuurlijk een ander verhaal, maar ik vind een corrigerende tik niet onder mishandeling vallen.

Rejoy. schreef:Ik heb het ook niet over een uur later, dat snap ik ook wel dat je kind het dan niet meer snapt. Ik heb het over een paar seconden/minuten later. Hier helpt het als ik benoem wat ze graag wilde (als ik: je wilde graag de blokjes waar M. mee gespeeld heeft hè, wat altijd gevolgd wordt door een dramatische 'jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa' terwijl ze zich in mijn armen stort en dát is het moment om aan te geven wat anders had gekund. Ik zou dan iets in de richting zeggen: 'Misschien kunnen julie sámen spelen' of iets wat op dat moment passend is). Kind heeft het gevoel begrepen te worden, ik geef duidelijk mijn grenzen aan, respecteer de grenzen van mijn kind en het escaleert niet.

Waarom zou je dan in vredesnaam fysiek worden? Ik vind fysiek worden eerlijk gezegd meer een teken van dat je het mondeling niet op kunt lossen en fysiek ingrijpen daarmee geoorloofd is.

Een paar seconde later is de situatie niet anders, dan negeert hij me net zo hard en kijkt hij me nogsteeds niet aan als hij doorheeft dat het gaat over iets wat hij gedaan heeft wat ik niet leuk vond.

Ik vind z'n hoofd naar me toe draaien ook niet onder echt fysiek straffen vallen hoor. Ik doe hem geen pijn ofzo, ik ga echt niet met geweld z'n hoofd naar me toe draaien. Dat heeft niks met niet mondeling kunnen oplossen te maken. Maar met dat ik vind dat hij me aan moet kijken als ik tegen hem praat. Dat moet hij ook als we gewoon praten, niet alleen als hij iets gedaan heeft. Alleen normaal doet hij het gewoon.

Rejoy. schreef:

Waarom zou je dan in vredesnaam fysiek worden? Ik vind fysiek worden eerlijk gezegd meer een teken van dat je het mondeling niet op kunt lossen en fysiek ingrijpen daarmee geoorloofd is.

Je komt nu over alsof we een grote misdaad begaan en om de haverklap ons kind bij de kin pakken. In jouw voorbeeld is het natuurlijk geweldig als het altijd zo gaat. Maar helaas, bij mijn zoontje werkt dat niet altijd. Als dat wel zo was geweest, dan hadden we het vast anders aangepakt.

Ik vind een zacht tikje op de vingers wel kunnen. Niet slaan maar gewoon een tik met 1 vinger die niet pijn kan doen. S. zit nu in een fase dat hij aan m'n haar gaat trekken als hij kwaad wordt. Als ik dan 3x "nee S. dat doet pijn bij mama, loslaten nu" heb gezegt dan sorry dan is de maat bij mij vol en geef ik hem een tikje op zijn hand waarmee hij mij pijn doet. Zo van met die hand moet je mama's haren loslaten idee
is altijd ook lekker voor lul als je in een drukke supermarkt staat en hij trekt met veel geweld aan je haar en wil niet loslaten

Ja hoor mijn jongens krijgen echt wel eens een pets tegen hun achterhoofd. De jongste dan nog niet maar die zal er vast ook wel krijgen.
Het is niet zo dat ik ze echt een flink lel geef ofzo maar meer een pets van "en nu wegwezen!"

Mamsie schreef:Ja hoor mijn jongens krijgen echt wel eens een pets tegen hun achterhoofd. De jongste dan nog niet maar die zal er vast ook wel krijgen.
Het is niet zo dat ik ze echt een flink lel geef ofzo maar meer een pets van "en nu wegwezen!"

Dat hebben mijn ouders vroeger ook wel eens gedaan en daar hebben mijn zus en ik echt niks aan over gehouden. Ook een tik op mijn vingers toen ik nog een stuk jonger was kwam nog wel eens voor. Als ik zelf kinderen zou hebben zou ik het ook zo doen denk ik.

Mamsie schreef:Ja hoor mijn jongens krijgen echt wel eens een pets tegen hun achterhoofd. De jongste dan nog niet maar die zal er vast ook wel krijgen.
Het is niet zo dat ik ze echt een flink lel geef ofzo maar meer een pets van "en nu wegwezen!"

+ 1

Eline schreef:

Mamsie schreef:Ja hoor mijn jongens krijgen echt wel eens een pets tegen hun achterhoofd. De jongste dan nog niet maar die zal er vast ook wel krijgen.
Het is niet zo dat ik ze echt een flink lel geef ofzo maar meer een pets van "en nu wegwezen!"

Dat hebben mijn ouders vroeger ook wel eens gedaan en daar hebben mijn zus en ik echt niks aan over gehouden. Ook een tik op mijn vingers toen ik nog een stuk jonger was kwam nog wel eens voor. Als ik zelf kinderen zou hebben zou ik het ook zo doen denk ik.

Hmmm ik krijg altijd het idee dat het met een tikje begint en en van kwaad tot erger, maar nu spreek ik wel uit mijn referentie kader. Er niks aan over houden vind ik een groot woord, wil kind vindt het nu fijn om een tik te krijgen op een pets op de billen.