Stoppen met werken?

Joy_ schreef:Maar Euc, kan je je wel voorstellen dat er vrouwen zijn die echt liever thuisblijven voor hun kinderen én voor zichzelf? En die dan echt niet alleen nog maar over hun kinderen kunnen praten, maar zich ook blijven ontwikkelen door andere dingen te ondernemen en interesse te tonen in de wereld om hun heen. Die dan misschien wel in die luxe positie zitten dat werken niet hoeft, maar daardoor niet lui zijn, maar ook gewoon hun best doen om hun leven zo goed mogelijk in te richten, voor zichzelf, voor hun man en het gezin? Dat kan toch ook een prioriteit zijn? En geen onbelangrijke, lijkt mij.

Maar je kan er toch niet vanuit gaan dat die luxepositie altijd blijft? En stel dat het inderdaad niet zo blijft, dan stort je je met je kinderen een dieper dal in dan als je was blijven werken. Dan had je tenminste geen gat op je CV gehad, waren de kinderen al gewend aan een werkende moeder en is de drempel voor je zelf ook minder laag als je ineens écht in je eigen levensonderhoud moet voorzien.

Verschil in personen denk ik Susan ..

Laurientje85 schreef:Verschil in personen denk ik Susan ..

Hoe bedoel je dit?

RYW schreef:

Laurientje85 schreef:Verschil in personen denk ik Susan ..

Hoe bedoel je dit?

Zo als ik t zeg.. Iedereen reageert overal weer anders op! Das toch normaal lijkt me? Das gewoon verschil in personen.

RYW schreef:

Joy_ schreef:Maar Euc, kan je je wel voorstellen dat er vrouwen zijn die echt liever thuisblijven voor hun kinderen én voor zichzelf? En die dan echt niet alleen nog maar over hun kinderen kunnen praten, maar zich ook blijven ontwikkelen door andere dingen te ondernemen en interesse te tonen in de wereld om hun heen. Die dan misschien wel in die luxe positie zitten dat werken niet hoeft, maar daardoor niet lui zijn, maar ook gewoon hun best doen om hun leven zo goed mogelijk in te richten, voor zichzelf, voor hun man en het gezin? Dat kan toch ook een prioriteit zijn? En geen onbelangrijke, lijkt mij.

Maar je kan er toch niet vanuit gaan dat die luxepositie altijd blijft? En stel dat het inderdaad niet zo blijft, dan stort je je met je kinderen een dieper dal in dan als je was blijven werken. Dan had je tenminste geen gat op je CV gehad, waren de kinderen al gewend aan een werkende moeder en is de drempel voor je zelf ook minder laag als je ineens écht in je eigen levensonderhoud moet voorzien.

Natuurlijk weet je dat nooit van te voren. Maar je kunt er ook voor kiezen om in het nu te leven, en je leven zo in te vullen zoals jij daar op dat moment het meeste uithaalt voor jou en je gezin. Ook dat is kwestie van prioriteit en voorkeur. Voor de een is dat constante zorg en toewijding door thuis te zijn, voor de ander is dat zorgen voor stabiliteit door middel van financiele zekerheid (en misschien juist afstand nemen door te werken, kán ook heel goed zijn).

Joy_ schreef:

RYW schreef:

Joy_ schreef:Maar Euc, kan je je wel voorstellen dat er vrouwen zijn die echt liever thuisblijven voor hun kinderen én voor zichzelf? En die dan echt niet alleen nog maar over hun kinderen kunnen praten, maar zich ook blijven ontwikkelen door andere dingen te ondernemen en interesse te tonen in de wereld om hun heen. Die dan misschien wel in die luxe positie zitten dat werken niet hoeft, maar daardoor niet lui zijn, maar ook gewoon hun best doen om hun leven zo goed mogelijk in te richten, voor zichzelf, voor hun man en het gezin? Dat kan toch ook een prioriteit zijn? En geen onbelangrijke, lijkt mij.

Maar je kan er toch niet vanuit gaan dat die luxepositie altijd blijft? En stel dat het inderdaad niet zo blijft, dan stort je je met je kinderen een dieper dal in dan als je was blijven werken. Dan had je tenminste geen gat op je CV gehad, waren de kinderen al gewend aan een werkende moeder en is de drempel voor je zelf ook minder laag als je ineens écht in je eigen levensonderhoud moet voorzien.

Natuurlijk weet je dat nooit van te voren. Maar je kunt er ook voor kiezen om in het nu te leven, en je leven zo in te vullen zoals jij daar op dat moment het meeste uithaalt voor jou en je gezin. Ook dat is kwestie van prioriteit en voorkeur. Voor de een is dat constante zorg en toewijding door thuis te zijn, voor de ander is dat zorgen voor stabiliteit door middel van financiele zekerheid (en misschien juist afstand nemen door te werken, kán ook heel goed zijn).

Mja, gezien het scheidingspercentage zou ik er persoonlijk nooit van uit durven te gaan dat het bij mij wel goed zal verlopen, aangezien je, als het fout gaat, niet alleen jezelf, maar ook je kinderen ermee hebt. Lange termijn-denken, vind ik dat.

Bovendien heb ik het niet alleen over situaties waarbij er ook daadwerkelijk gescheiden wordt, maar ook over situaties waarin je een scheiding overweegt. Ik wil niet eens weten hoeveel vrouwen in een ongelukkig huwelijk blijven puur omdat ze niet weten hoe ze het zouden moeten rooien zonder het inkomen van hun man. Als je tot op zekere hoogte financieel onafhankelijk bent, of dat heel snel kan worden (door meer uren te kunnen gaan werken bijvoorbeeld) dan kan je in elk geval je beslissing maken op basis van belangrijker dingen dan alleen 'hoe moet ik dan de huur betalen als we uit elkaar gaan'.

Ja, misschien ben ik wel gevormd door mijn eigen ervaring hiermee, maar ik hoop wel met mijn verhaal mensen bewust te maken van hoe het óók kan lopen... niet ieder huwelijk met kinderen houdt stand, en niet iedere scheiding loopt uit in een royale partneralimentatie.

Ja dat is ook absoluut een realistische en verstandige kijk er op. Dat zal ik ook echt niet ontkennen. En in jouw geval kan je inderdaad blij zijn dat je financieel onafhankelijk was en dat je het allemaal zelfstandig gered hebt. Daar heb ik ook echt onwijs respect voor en mag je trots zijn op jezelf. Nou kón je niet anders op dat moment, maar toch.

Joy_ schreef:Ja dat is ook absoluut een realistische en verstandige kijk er op. Dat zal ik ook echt niet ontkennen. En in jouw geval kan je inderdaad blij zijn dat je financieel onafhankelijk was en dat je het allemaal zelfstandig gered hebt. Daar heb ik ook echt onwijs respect voor en mag je trots zijn op jezelf. Nou kón je niet anders op dat moment, maar toch.

Klopt, maar ik werkte al 27 uur toen we uit elkaar gingen. Ik hoefde alleen maar mijn uren op te hogen. Als ik van nul uren werken per week naar 36 had moeten gaan had ik het veel zwaarder gehad, dat weet ik helemaal zeker. Bovendien is het dan maar de vraag dat je op korte termijn een baan vindt.

Dank je wel trouwens, voor je lieve woorden

RYW schreef:

Joy_ schreef:Ja dat is ook absoluut een realistische en verstandige kijk er op. Dat zal ik ook echt niet ontkennen. En in jouw geval kan je inderdaad blij zijn dat je financieel onafhankelijk was en dat je het allemaal zelfstandig gered hebt. Daar heb ik ook echt onwijs respect voor en mag je trots zijn op jezelf. Nou kón je niet anders op dat moment, maar toch.

Klopt, maar ik werkte al 27 uur toen we uit elkaar gingen. Ik hoefde alleen maar mijn uren op te hogen. Als ik van nul uren werken per week naar 36 had moeten gaan had ik het veel zwaarder gehad, dat weet ik helemaal zeker. Bovendien is het dan maar de vraag dat je op korte termijn een baan vindt.

Dank je wel trouwens, voor je lieve woorden

Ja inderdaad. Ik denk ook dat niemand zal ontkennen dat het op z'n minst onverstandig is om niet te werken, en dan in een scheiding ineens een baan te moeten vinden. Het is alles behalve gunstig.

Ik heb de discussie globaal doorgelezen (niet alle reacties gelezen), maar thuisblijfmoeders vind ik zeker niet lui. De dagen thuis met mijn dochter vind ik vele malen zwaarder dan de dagen op mijn werk. Op mijn werk heb ik tenminste pauzes en ik kan ook wel eens vijf minuten lanterfanten achter mijn computer. Dat kan als thuisblijfmoeder allemaal niet, het is echt een hele dag inspannen.

Ik heb destijds ook overwogen om te stoppen met werken, toen D. nog zo klein was. Ik had er héél veel moeite mee haar achter te laten, al was het bij familie. Nu heeft ze het zo naar haar zin op de dagen zonder mij dat ik het haar niet aan zou kunnen doen om de hele dag thuis te gaan zitten met haar. Ben nu erg blij dat ik mijn baan toch heb aangehouden, ook omdat ik het leuk vind om te doen.

*

Ik vind dat iedereen het lekker zelf moet weten wat tie doet... Thuis blijven, fulltime of parttime werken, zolang je er als gezin maar prettig bij voelt.

Ik heb ook altijd gedacht dat ik het fijn zou vinden om de eerste jaren thuis te blijven. Ik zat in mijn zwangerschap door ziekte vrij vroeg thuis, dus ik kon een beetje ervaren hoe dat was, maar toen dl geboren was zei ik tegen de kraamhulp dat ik het eigenlijk helemaal niet zag zitten om thuis te blijven. Het was de bedoeling om fulltime ouderschapsverlof op te nemen, ik zou dan 6 maanden extra thuis blijven. Dat heb ik gelukkig terug kunnen draaien. Ik ben 2 dagen gaan werken en mijn man 3 (door ouderschapsverlof), zo hoefde dl ook niet gelijk naar het kdv. Voor ons was dit de beste oplossing, ik voel me er totaal niet prettig bij om een kindje van 10 weken al naar een kdv te brengen. Ik vind dat een baby thuis hoort, in z'n eigen vertrouwde omgeving. Maar goed, dat is ook persoonlijk...

Helaas is de samenleving er nou eenmaal op ingesteld dat mannen en vrouwen anders behandeld worden. Ik denk ook niet dat dat gauw zal veranderen. Mijn man werd door z'n werkgever met de nek aangekeken dat hij ouderschapsverlof op nam, dat was een schande voor het bedrijf. Dus denk maar niet dat hij daarna parttime had mogen werken. Gelukkig heeft tie nu een baan gevonden waar die binnenkort gaat beginnen waar het geen probleem is om 4 dagen te werken. Ik vind 5 dagen werken gewoon te veel. Teveel voor mezelf, maar ook teveel voor mijn man. Ik vind het heerlijk dat hij straks een dag alleen samen is met onze dochter.
Ik ga straks 3 dagen werken en hij 4, dl gaat 2 dagen naar oma en als ze 2 is gaat ze naar de peuterspeelzaal. Voor ons een ideale oplossing.

Overigens is niks zeker in het leven, dus om nou rekening te gaan houden met allerlei rampscenario's, vind ik ook wat ver gaan hoor....
Mijn man is gescheiden, zijn ex heeft 10 jaar lang op haar luie kont gezeten (en ze hadden niet eens kinderen). Maar toen madame besloot om er met een ander vandoor te gaan kon mijn man haar wel even uitkopen, partneralimentatie en weet ik veel wat nog meer. Zij heeft nu meer geld op haar spaarrekening staan dan de gemiddelde Nederlander. En mijn man heeft uiteindelijk z'n huis met een schuld kunnen verkopen.
Dus niet iedereen komt thuis te zitten met een bijstandsuitkering als je gaat scheiden... Tenzij dit een uitzonderlijke situatie was, dat weet ik niet, ik heb er zelf geen ervaring mee, maar het lijkt me niet.

Als wij ooit uit elkaar zouden gaan dan zouden we beiden niet in dit huis kunnen blijven. Maar dat was voor ons geen reden om dit huis dan maar niet te kopen. Soms moet je wel een beetje risico nemen in het leven.

Susan schreef:

SarahKey schreef:Ik vind het trouwens helemaal niet 'goed' voor een kind om alleen bij mama thuis te zijn. Maar dat is persoonlijk. Ik kan duidelijk verschil merken tussen een kind wat alleen maar thuis is gebleven bij mama of ook naar een kdv/psz is geweest.
Daarom hebben wij gekozen om ons kind 1 dag naar kdv te doen, om samen te leren spelen, te delen en sociaal ook contacten te maken. Ook al is het hummeltje in het begin nog te klein.
Ik vind een gastouder of kdv dan alleen maar goed voor de ontwikkeling.

En ik zal straks ook wel moeite hebben om mijn kind 'achter te laten', maar als ik blijf werken voel ik mezelf wel fijner en dat zal een kind ook merken.

Financieel afhankelijk zijn van mijn man zou ik echt nooit willen, iig niet bewust!

Ik vind één dag per week juist niet goed, als ik dan toch voor het kinderdagverblijf zou kiezen zou ik altijd voor meer dagen/dagdelen gaan.

Als je meerdere dagen werkt is dat prima. Maar met de nieuwe bezuinigen krijg je nog maar vergoed wat je werkt. Ik werk 11 uur en dat is precies 1 dag. Andere middag past oma op (werk 2 middagen maar je kunt niet alleen de middag afnemen) Dus als ik meerdere uren had gewerkt, bv 2 hele dagen, was ons hummeltje 2 hele dagen naar het kdv gegaan.

Helaas is dat financiel niet haalbaar! Ben net wel minder gaan werken, 5 ochtenden + 2 middagen, maar als de bezuiningen en al die gekke dingen door gaan zoals alles verhogen kinderbijslag etc na beneden, zal ik toch wel weer meer moeten gaan werken!

*** Nederland.....

Rejoy. schreef:

Eucalypta schreef:

Rejoy. schreef:

Eucalypta schreef:

Joy_ schreef:

Eucalypta schreef:Mijn kinderen gaan niet naar de opvang omdat ik zou nodig moet werken, ze gaan naar een opvang omdat ik dat een belangrijk deel van hun opvoeding vindt.

Nee, allebei waarschijnlijk. Gezien jij volgens mij ook niet alleen om het geld maar ook om je eigen voldoening werkt. Toch? Dus dan breng je ze naar het kdv omdat je werkt én omdat je het belangrijk voor hun opvoeding vindt. Wat ik allebei goede redenen vind overigens.

Toen ik geen leuk werk kon vinden solliciteerde ik ook op kutbaantjes. Ik heb 2 jaar lang een baan gehad waar ik van gruwelde, en ik zou beter af zijn geweest als ik toen stopte, want dan zou ik met toeslagen enzo waarschijnlijk meer overhouden.

kijk, en dát vind ik dan weer dom. Waarom zou je in vredesnaam twee jaar lang een gruwelbaan hebben, terwijl je het financieel kunt redden en je de tijd ook kan besteden aan je kinderen. Geen haar op mijn hoofd die erover zou peinzen om die gruwelbaan aan te houden. Dan zou ik vééél gelukkiger zijn bij mijn kinderen.

Omdat het op lange termijn beter is om te werken.

wat voegt twee jaar werken bij een waardeloos baantje nou precies toe. Een paar euro meer in de maand pensioen en een baan dat niet geweldig op je cv staat?

Het was geen waardeloos baantje, het staat uitstekend op mijn cv, ik vond er alleen geen hol aan en verveelde me dood.
En thuiszitten vind ik zo mogelijk nog erger.

Ik vind overigens thuisblijven ook zwaarder dan werken. Niet omdat ik op het werk weleens kan lanterfanten (want dat kan nauwelijks) en thuis niet. Want thuis kan ik dat uitstekend juist, ik kan prima mijn kinderen een uur zelf laten spelen en zelf een boek lezen of toen ze kleiner waren dingen voor mezelf doen als ze sliepen. Dus als ik puur kijk naar inspanning dan is mijn baan vele malen meer intensief dan het zorgen voor een kind en het huishouden. Want als ik de was níet doe, dan ligt hij er morgen ook nog wel, op mijn werk kan dat niet.

Maar ik vind thuis zijn gewoon veel zwaarder juist omdat je geen enkel doel hebt, het gewoon geen meerwaarde heeft (mijn huis wordt er niet netter van, mijn kinderen worden er niet gelukkiger van, dus waarom zou ik in vredesnaam thuis blijven?) en het vreselijk saai is. Dat is gewoon wat ik niet snap. Huishouden zwaar? Tja, dat zelfde huishouden heb ik ook gewoon, ik maak minder troep omdat ik minder thuis ben, maar de was, de afwas, het schoonmaken en de boodschappen moeten hier ook gewoon gedaan worden.

Ik zie het gewoon zo: als je thuis blijft doe je dat voor je eigen plezier, want niemand zit erop te wachten en niemand heeft er iets aan, want iedereen zou net zo goed functioneren als je gaat werken, behalve dan jijzelf. Alleen maken veel vrouwen zich wijs dat ze onmisbaar zijn en dat hun kinderen veel gelukkiger worden als ze altijd in de buurt zijn. Dat vind ik echt een grenzeloze vorm van zelfoverschatting, enkele uitzonderingen daargelaten, als het gaat om kinderen die dergelijke specifieke zorg nodig hebben dat ze beter af zijn bij hun ouders dan bij een oppas.

En je mag er dus van mij echt voor kiezen om thuis te blijven, omdat je dat zelf prettiger vindt en je de stress van het werken niet wilt, omdat je te weinig opleiding hebt om een leuke baan te vinden, enzovoorts, maar ga dat dat niet beargumenteren vanuit 'ik voed mijn kinderen tenminste zelf op' en meer van dergelijke argumenten, want die kloppen gewoon niet.

En ik heb het helemaal niet over mensen die tijdelijk ouderschapsverlof hebben omdat ze besluiten hun kind de eerste 6 maanden niet naar een opvang te brengen ofzo, dat is tijdelijk en te overzien en zal geen dramatische gevolgen hebben, of die tussen twee banen in even wat rustiger aan doen met werk zoeken (mits ze geen uitkering krijgen en sollicitatieplicht hebben) omdat ze een baby hebben. Ik heb de jongste ook pas met 7 of 8 maanden naar een KDV gebracht omdat ik toen pas weer een baan vond en hij door medische toestanden niet eerder kon dan dat. Ik zocht heus actief naar een baan, maar het was geen drama dat dat niet meteen lukte.

Heel fijn euc dat jij t zoo ontzettend goed geregeld hebt! Geweldig petje af hoor!

Laurientje85 schreef:Heel fijn euc dat jij t zoo ontzettend goed geregeld hebt! Geweldig petje af hoor!

Inhoudelijk een discussie voeren op basis van argumenten is wat moeilijk?

Euc, je bent wel heel hard.. maar echt een thuisblijfmoeder is hard werken hoor.. Ik weet dat van mijn moeder, die bleef thuis en die was echt heel hard bezig, continu aan 't werk. Zij moest alles doen in huis,ze kon toch zeker niet van mijn vader verwachten dat hij na werk nog even ging stofzuigen bijv.. kon wel maar ze voelde zich bezwaard en ze voelde altijd de druk om die dingen te moeten doen. In haar geval had ze beter kunnen werken,had ze een minder zwaar leven gehad vind ik. Vroeger dacht ik altijd pppffff ik moet altijd naar school/werk bla bla en mijn moeder kan altijd tv kijken wanneer ze wil of de dingen doen die ze leuk vindt. Niks is minder waar,nu ik een eigen huis heb en een huishouden erbij zie ik pas hoe veel werk het eigenlijk is,laat staan als je kinderen hebt.

Ik zou geen dag meer in mijn leven hoeven te werken. Wij kunnen 't allemaal betalen en een leuk leven hebben daarnaast maar je wil niet weten hoe verheerlijkend ik het vind dat ik weet dat ik mijn steentje bijdraag, hoe trots ik op mezelf ben dat ik 5 dagen werk en een mooi salaris krijg.. Mijn man is apetrots op mij maar zegt ook meer dan eens dat het allemaal minder mag of helemaal niet zelfs en op dagen dat ik me doodmoe voel denk ik ook wel eens ik gooi de handdoek in de ring ik wil het allemaal niet meer, toch ga ik door omdat het fijn is dat ik meehelp aan het opbouwen van onze toekomst samen.
Niet dat je dat als niet werkende vrouw niet doet,maar een stem in mijn hoofd zegt altijd dat je je eigen boontjes moet doppen. Misschien ligt dat aan mij maar ik zou me als gast in mijn huis voelen als ik weet dat de laptop waarop ik tik van komt doordat mijn man werkt, dat de boodschappen in de koelkast van hem zijn en de bank waarop ik zit van zijn geld is betaald, de auto die ik rijd allemaal van hem is.. Ik zou dat denken. En dan heb ik geeneens een vent die op zijn geld zit maar heel gul is en er nooit een big deal van maakt als ik geld spendeer.

Eucalypta schreef:

Laurientje85 schreef:Heel fijn euc dat jij t zoo ontzettend goed geregeld hebt! Geweldig petje af hoor!

Inhoudelijk een discussie voeren op basis van argumenten is wat moeilijk?

Ja sorry daar ben ik wat te simpel voor... Want ik denk er namelijk over om thuisblijf moeder te worden en tja heb te weinig opleiding om een leuke baan te vinden... Dus ben ik maar een simpel mens...

(toch fijn dat je ook zo kan inschatten wat iemands opleidingsniveau is e.d... Man je hebt geen idee wat voor functie ik momenteel nog uitvoer....)

Ik bedacht me deze week dat ik, omdat mijn oudste kind zich anders ontwikkelt, ik niet zal weten hoe het is om thuis te zijn met een jong kind dat zich normaal ontwikkelt, waar je de gewone, dagelijkse dingetjes doet. Toen Ezra nog jonger was en we nog niet in een heel traject zaten met hulpverlening en dergelijke vond ik het niet zwaar om luiers te verschonen of om brood te smeren of fruit te schillen of boodschappen te doen, ik vond het zwaar dat hij nauwelijks wederkerigheid liet zien, dat hij maar niet ging praten en mij nauwelijks toeliet in zijn spel - en ik dacht maar dat ik het allemaal fout deed en ik had geen idee wat ik dan fout deed en wat ik wel moest doen. Dat vond ik het zwaarste.

Eerlijk gezegd dacht ik in die tijd juist door dit soort discussies dat er iets heel erg grondig mis met me was dat ik thuisblijfmoeder zijn zo moeilijk vond.

Als je met zijn tweeen werkt en je gaat uitelkaar, dan is zelden je leven makkelijker omdat je wel gewend bent om met 2 salaris rond te kunnen komen. Dan is het hoe dan ook een gemis ik zeg eerlijk als mijn man vandaag bij mij weggaat ik ons nieuwe huis etc niet kan betalen,dan moet ik toch een ander huis zoeken, dan kan ik wel blijven werken dus dat is dan een zorg minder maar makkelijk zou mijn leven evenmin zin. Ik denk niet dus perse dat je voor geld moet blijven werken maar voor je eigen ik en niet zozeer omdat je man wel eens bij je weg kan gaan en je dan voor jezelf moet zorgen. Achteruit ga je toch wel met of zonder baan.

Susan schreef:Ik bedacht me deze week dat ik, omdat mijn oudste kind zich anders ontwikkelt, ik niet zal weten hoe het is om thuis te zijn met een jong kind dat zich normaal ontwikkelt, waar je de gewone, dagelijkse dingetjes doet. Toen Ezra nog jonger was en we nog niet in een heel traject zaten met hulpverlening en dergelijke vond ik het niet zwaar om luiers te verschonen of om brood te smeren of fruit te schillen of boodschappen te doen, ik vond het zwaar dat hij nauwelijks wederkerigheid liet zien, dat hij maar niet ging praten en mij nauwelijks toeliet in zijn spel - en ik dacht maar dat ik het allemaal fout deed en ik had geen idee wat ik dan fout deed en wat ik wel moest doen. Dat vond ik het zwaarste.

Eerlijk gezegd dacht ik in die tijd juist door dit soort discussies dat er iets heel erg grondig mis met me was dat ik thuisblijfmoeder zijn zo moeilijk vond.

Euc, wie ben jij om te bepalen dat het geen enkel doel heeft om thuis te blijven? Dat het voor jou geen doel heeft, lijkt mij niet bepalend voor ieder ander. Iedereen heeft andere doelen in het leven. Je hoeft een keuze niet te begrijpen, maar ook zeker niet zo neerbuigend te doen.

Ik vind het ook ronduit walgelijk hoe jij over de ideeen van thuisblijvende vrouwen praat, alsof onze mannen niets meer zijn dan een bron van inkomsten. Dat onze man er niet mee aan hoeft te komen dat hij thuis wil blijven en dat wij geen 40 uur zouden willen werken. Hoe kun jij dat in godsnnaam bepalen, doe niet zo enorm bevooroordeelt en neerbuigend zeg. En dat wij het huishouden zwaar vinden lees ik ook nergens.