Wanneer ging je het huis uit?

Ik hoop dat ik op m'n twintigste uit huis kan. Maar al wordt dit 21, dat maakt me ook niet uit. Ik heb het goed thuis, en sinds ik de helft van de week bij mijn vriend ben gaat het gewoon goed thuis.
Ik woon dus deels uit huis haha

Ik ben bijna 26 en ben bezig om op mezelf te gaan dmv begeleid wonen. Ik was er nog niet aan toe om op mezelf te gaan, en ja ik ben oud, ben altijd een laatbloeier geweest.

Ik was net 20 toen ik ging samenwonen.

Wat ik vooral geleerd heb van relatief vroeg zelfstandig wonen, is doorzetten bij tegenslagen. Het verhuizen en tegelijktijd studeren, zorgen dat er voldoende geld binnenkomt om de lasten te betalen, etc. Daarnaast geeft het zo'n groot stuk onafhankelijkheid als je zelfstandig woont. Ik heb echt een eigen leven opgebouwd waarin mijn ouders nog wel een rol spelen, maar geen opvoedende, dominerende rol meer. Nou was dat in mijn geval noodzakelijk, maar ik denk dat het voor iedereen goed is om die ontwikkeling door te maken. Voor mij persoonlijk was 21 jaar een perfecte leeftijd om zelfstandig te gaan wonen. Dit kan voor iedereen variëren, maar ik geloof wel dat het qua levensloop het beste past om tussen je 18e en 25e uit huis te gaan. Na je 25e kom je vaak toch in een andere levensfase, om al helemaal te spreken hoe het is na je 30e jaar. Ik ken een man die pas op zijn 35e uit huis is gegaan. Prima, maar toen ik met hem omging, merkte ik wel een kloof tussen ons. Hij was een stuk ouder, maar van bepaalde regelzaken had hij geen verstand, omdat hij simpelweg niet gewend was het zelf te regelen.

Ik ben het huis uit gegaan toen ik 23 was. 3kamer appertement gehuurd in mn eentje. Ik woon er nog steeds, maar inmiddels is ruim een half jaar geleden mijn vriend bij mij ingetrokken. Dit jaar gaan we eerst nog even op vakantie en dan volgend jaar kijken om een huis te kopen (ben nu trouwens bijna 26)

Ik was 19 toen ben ik een jaar au-pair geweest dus dat was ook al min of meer echt uit huis.
Ik was 21 toen kwam ik weer thuis te wonen, dit werkt niet, jaar later weer uit huis gegaan. Op kamers... Maar nog niet officieel uit huis..
Sinds mijn 23e woon ik samen met mijn vriend. Nu alweer 1,5 jaar..

Ik was 19 toen ik het huis uit ging.

Ik was 19 en kwam op mijn 22 ste weer thuis wonen omdat mijn relatie stukging, daarna heel lang een latrelatie gehad en uiteindelijk op mijn 26ste weer het huis uit gegaan.

Ik was 21 toen ik uit huis ging, bijna twee jaar geleden. Ik ging samenwonen met mijn vriend (23 toen). We waren er echt aan toe, al 5,5 jaar samen en gingen steeds meer ons eigen gang, sliepen al elke nacht samen (soms bij hem, soms bij mij). Ik studeerde toen nog (nu bijna klaar), maar hij werkte al een jaar en met zijn salaris konden we het makkelijk redden.

Ik snap wel dat je lang thuis kan blijven wonen als je niet op kamers gaat als je studeert (zoals ik). Voor je dan afgestudeerd bent en een baan hebt, ben je ook 23/24. Pas dan zou je een huis/appartement kunnen betalen.

Marin schreef:

rapa nui schreef: Ik heb bv. bij Marin de afgelopen maanden toen ze na haar studie ging werken, dat dat tegenviel etc. wel regelmatig gedacht: welkom in het echte leven. Ook al is zij bv al veel eerder zelfstandig gaan wonen. Zelfde met andere mensen die nog studeren maar wel zelfstandig wonen.

Ja dat is heel erg anders en niet vergelijkbaar. Dat zei ik zelf ook al. Ik ben blij dat ik beide ervaringen heb meegemaakt, zowel de vreselijke studentenhuizen als het paleisje wat ik nu heb.

rapa nui schreef:

Ik heb toen ik thuis woonde ook echt wel heel goed geleerd om te sparen.

Maar weet je ook hoe het is om NIET te kunnen sparen. Ik denk dat die ervaring je ook juist weer wat leert. Tuurlijk kan je leren sparen, dat zou ik ook kunnen, als ik het geld er voor zou hebben omdat ik thuis woon. Ik bedoel, het heeft gewoon twee kanten. Natuurlijk leer je van beide dingen, maar ik denk wel dat je tussen je 18e en 25e een cruciale levensfase ingaat waarbij zelfstandheid een heel belangrijk proces is van volwassen worden.

Sterker nog, ik denk dat het NIET kunnen sparen je op den duur beter leert sparen als je keer op keer geconfronteerd wordt met je boodschappen tot op de euro aftellen omdat je gewoon geen cent meer over hebt, als je heel vaak de angst hebt dat er een extra kostenpost komt (iets kapot ofzo) omdat je zo al niet goed rondkomt, dan ben je je misschien nog wel meer bewust van de noodzaak om te sparen op het moment dat die mogelijkheid zich weer voordoet...


Ik ben trouwens van huis uit gaan samenwonen op mijn 19e. Ging fout. Daarna gaan samenwonen met een huisgenootje. Ging fout. Daarna in een studentenhuis. Ging goed! Daarna raakte ik zwanger en ben dus maar weer gaan samenwonen en op den duur zelfs trouwen. Ging fout. Nu woon ik al een paar jaar alleen, samen met mijn zoons, in mijn eigen huisje. Gaat goed! Ik heb geleerd dat ik elke keer van woonsituatie veranderde uit nood. Eerst omdat de relatie uitging, daarna omdat mijn huisgenoot me op straat zette, daarna omdat ik zwanger raakte, daarna omdat mijn huwelijk klapte.

Nu ga ik binnenkort met mijn vriend samenwonen, en dat is niet omdat het moet, maar omdat we het willen. Wat een bevrijdend gevoel is dat.

Ik heb wel veel zelfstandigheid en verantwoordelijkheid geleerd doordat ik niet thuis woonde, maar nog veel meer omdat ik een kind kreeg. Daar werd ik pas echt volwassen van

Odilia schreef:Zou je het geen afknapper vinden als je een jongen ontmoet die nog bij zn ouders woont?

Ik vind dit niet raar hoor!
Mijn man was 17 dat ik hem leerde kennen en nu is hij 26 en we wonen nu net bijna 2 maanden in ons nieuwe huis.
Wij zijn allebij vanuit thuis samen gaan wonen. (Ik ben nu 22)

Voor mij zou het wel echt een afknapper zijn als een man nog bij zijn ouders woont. Dan zit je toch echt in een heel andere levensfase...

RYW, hoe oud was jij toen jij voor het eerst zwanger raakte? Ook nog jong toch? Ik heb in ieder geval veel bewondering en respect voor je.

Ik zou het ook echt een afknapper vinden als ik een jongen zou daten die nog thuis zou wonen. Ik zou dan ook zeker niet direct met 'm willen samenwonen, dan gaat ie eerst maar mooi even op zichzelf zodat ie weet hoe het is om alleen te wonen. Anders ben ik bang echt zo'n mama kindje te krijgen en daar heb ik geen zin in

Noa schreef:Voor mij zou het wel echt een afknapper zijn als een man nog bij zijn ouders woont. Dan zit je toch echt in een heel andere levensfase...

Ik weet niet of je per se in een andere levensfase zit, maar het zou voor mij wel een afknapper zijn inderdaad. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb dan toch vooroordelen.

Noa schreef:Voor mij zou het wel echt een afknapper zijn als een man nog bij zijn ouders woont. Dan zit je toch echt in een heel andere levensfase...

Nou, een andere levensfase hoeft niet perse natuurlijk. Een vriendin van mij kan geen werk vinden, maar is wel van een studentenhuis in een studio gaan wonen, maar heeft geen inkomen. Nu maakt ze bij haar ouders schoon en krijgt daar dan geld voor. Ik vind dat persoonlijk raar. Ik wil hiermee zeggen dat je niet altijd zelfstandiger hoeft te zijn als je op jezelf gaat.

Ik was 20 toen ik op mezelf ging wonen in een huurapp.
Ik was 21 toen mijn vriend bij mij kwam wonen.
Ik was 22 toen we een huis kochtten.
Ik ben nu 24.

Jeanette schreef:

Noa schreef:Voor mij zou het wel echt een afknapper zijn als een man nog bij zijn ouders woont. Dan zit je toch echt in een heel andere levensfase...

Nou, een andere levensfase hoeft niet perse natuurlijk. Een vriendin van mij kan geen werk vinden, maar is wel van een studentenhuis in een studio gaan wonen, maar heeft geen inkomen. Nu maakt ze bij haar ouders schoon en krijgt daar dan geld voor. Ik vind dat persoonlijk raar. Ik wil hiermee zeggen dat je niet altijd zelfstandiger hoeft te zijn als je op jezelf gaat.

Je hebt wel een totaal andere levensstijl. Met zelfstandig denk ik dat je eigen boodschappen doen, koken, schoonmaken, als er iets stuk gaat in huis het zelf maken, als je ziek bent alsnog je eigen bammetje halen en maken ook heel hoog op mijn lijstje staat. Thuis bij je ouders krijg je automatisch overal hulp bij (ook al heb je dat soms niet door).

Tunrida schreef:Ik was 21 toen ik uit huis ging, bijna twee jaar geleden. Ik ging samenwonen met mijn vriend (23 toen). We waren er echt aan toe, al 5,5 jaar samen en gingen steeds meer ons eigen gang, sliepen al elke nacht samen (soms bij hem, soms bij mij). Ik studeerde toen nog (nu bijna klaar), maar hij werkte al een jaar en met zijn salaris konden we het makkelijk redden.

Ik snap wel dat je lang thuis kan blijven wonen als je niet op kamers gaat als je studeert (zoals ik). Voor je dan afgestudeerd bent en een baan hebt, ben je ook 23/24. Pas dan zou je een huis/appartement kunnen betalen.

Dat is onzin, sociale huur is prima te betalen als je studeert, in ons huisje betalen vriend en ik minder dan dat we eerst deden op onze kamers.

16

Ik was 21 toen ik uit huis ging om te gaan samenwonen. Nadat het uit ging heb ik 3 jaar op mezelf gewoond, heerlijk.

Wij zijn 3 maanden geleden het huis uit gegaan. Zou niet anders meer willen, heerlijk!

Ik ben 23 en zou wel graag uit huis willen. Alleen is dit nogal lastig als student! Ik heb geen zin om nu van het geld van mijn bijbaan en een beetje stufi een studentenhok te huren. Dan wacht ik liever even tot ik en mijn vriend afgestudeerd zijn, een baan en een vast inkomen hebben.

Ik was 20