Wanneer ging je het huis uit?

Noa schreef:

Marin schreef:Ik denk zelf ook heel vaak 'woonde ik maar samen, dan kon ik de vaste lasten iig delen'. Punt is gewoon dat het af en toe best wel zwaar is in je eentje. En ik kan me dus inderdaad best voorstellen dat hoe langer je wacht met uit huis gaan, hoe hoger die drempel wordt.

Maar je hoéft toch niet een heel huis voor jezelf te kopen? Ik deel mijn woonlasten bijvoorbeeld met mijn huisgenoten.

Ook dat nog zelfs. Ik wilde na bijna tien jaar huizen delen toch wel heeeeeel erg graag zelf een eigen huisje, en was ik echt zo aan toe. Maar inderdaad, je kunt prima samenwonen met anderen om de kosten te drukken.

Marin schreef:

Noa schreef:

Marin schreef:Ik denk zelf ook heel vaak 'woonde ik maar samen, dan kon ik de vaste lasten iig delen'. Punt is gewoon dat het af en toe best wel zwaar is in je eentje. En ik kan me dus inderdaad best voorstellen dat hoe langer je wacht met uit huis gaan, hoe hoger die drempel wordt.

Maar je hoéft toch niet een heel huis voor jezelf te kopen? Ik deel mijn woonlasten bijvoorbeeld met mijn huisgenoten.

Ook dat nog zelfs. Ik wilde na bijna tien jaar huizen delen toch wel heeeeeel erg graag zelf een eigen huisje, en was ik echt zo aan toe. Maar inderdaad, je kunt prima samenwonen met anderen om de kosten te drukken.

Ok, ja na tien jaar kan ik het me inderdaad wel voorstellen...Zelf bevalt het me eigenlijk nog wel, maar ik heb dan ook de liefste huisgenoten die je je maar kunt voorstellen. En we maken gewoon schoon enzo en laten elkaar met rust als het nodig is etc.

Ik hoef inderdaad geen kostgeld te betalen. Mijn ouders vinden het belangrijker dat ik goed spaar, zodat als ik dadelijk op mijzelf ga, alles financieel goed is, ik kan niet alle eindjes bij elkaar hoeft te knopen en niet voor verrassingen kom te staan. Het is niet dat ik uber verwend ben en niks hoeft te doen, want ik doe uiteraard ook vaak de boodschappen en maak ook schoon hier in het huishouden. Nou hebben we hier thuis ook veel ruimte, dus zit niet constant op mijn ouders hun lip. Ik zou ook graag een eigen stekkie willen, maar in mijn eentje kan ik moeilijk een hypotheek krijgen. Helaas zijn hier amper huurwoningen (merendeel ook voor senioren) en als er wat vrij komt, zijn daar gelijk min. 200 reacties op. Al kwam ik tot de ontdekking dat ik wel hoog sta de laatste tijd, dus dat was wel leuk. Hier in de omgeving gaat het merendeel vanaf hun 26ste het huis uit, omdat er gewoon weinig voor starters is. Dat zie ik dus niet zitten, maar heb het nu thuis goed, dus ik moet niet zeuren. Ik heb een goede band met mijn ouders en doordat mijn vader doordeweeks in het buitenland is, ben ik doordeweeks alleen met mijn moeder en zonder eigendunkerig over te komen hebben we best een aardig huis, dus we lopen elkaar niet in de weg haha. Al zou ik het wel ontzettend leuk vinden als ik een woning toegwezen zou krijgen. Maar geduld wordt beloond zeggen ze he!

Wat ik me overigens wel begrijp is als je tijdens je studie op kamers bent gegaan, je na je studie niet meer snel naar je ouderlijk terug zult gaan.

Jeanette schreef:Wat ik me overigens wel begrijp is als je tijdens je studie op kamers bent gegaan, je na je studie niet meer snel naar je ouderlijk terug zult gaan.

Ik heb tussendoor wel thuis gewoond soms maandenlang, omdat ik dan geen kamer had, en dat vond ik altijd heel erg gezellig. Maar het is ZO veel fijner om zelfstandig te wonen

Marin schreef:

Jeanette schreef:Wat ik me overigens wel begrijp is als je tijdens je studie op kamers bent gegaan, je na je studie niet meer snel naar je ouderlijk terug zult gaan.

Ik heb tussendoor wel thuis gewoond soms maandenlang, omdat ik dan geen kamer had, en dat vond ik altijd heel erg gezellig. Maar het is ZO veel fijner om zelfstandig te wonen

Ik zou me dat dus echt niet meer kunnen voorstellen... Na een dag word ik al gek als ik even bij mijn ouders ben...

Ik was 21 toen ik op kamers ging wonen.

Noa schreef:

Marin schreef:

Jeanette schreef:Wat ik me overigens wel begrijp is als je tijdens je studie op kamers bent gegaan, je na je studie niet meer snel naar je ouderlijk terug zult gaan.

Ik heb tussendoor wel thuis gewoond soms maandenlang, omdat ik dan geen kamer had, en dat vond ik altijd heel erg gezellig. Maar het is ZO veel fijner om zelfstandig te wonen

Ik zou me dat dus echt niet meer kunnen voorstellen... Na een dag word ik al gek als ik even bij mijn ouders ben...

Haha ik heb het ook steeds meer hoor, dat gevoel van mahaam bemoei je er niet mee. Maar op dat moment was het ook gewoon niet anders, want door al die buitenland verhuizingen had ik gewoon niet altijd woonruiimte in NL, dus dan neem je het maar voor lief. Ben allang blij dat ik daar altijd terecht kon, en nog een kamertje heb. Ze hebben bewust dat grote huis gehouden dat alle kinderen daar altijd terecht kunnen. Dat vind ik wel heel lief en mooie gedachte (we zijn met 5 kinderen thuis waarvan ik de oudste ben).Komt bij dat toen m'n broertje en soms zusje ook nog thuis woonden, en het altijd super gezellig was met z'n 7en thuis.

Noa schreef:Ik kan het me maar moeilijk voorstellen dat je zolang blijft thuiswonen... Voor mij was het echt de hoogste tijd op mijn 18e (vond ik zelf). Ik merk wel dat mensen in mijn omgeving die bij hun ouders wonen anders in het leven staan dan de alleen woners/samenwoners. Het betekent toch verantwoordelijkheid nemen voor je eigen financiën en op je eigen benen leren staan. Een keertje de Chinees betalen is hiermee natuurlijk niet te vergelijken.

Ik vind mensen die zolang thuis blijven wonen vaak wel wat verwend overkomen.... Dure vakanties, dure auto's, maar wel elke dag bij mama aanschuiven voor het eten...Dan heb je volgens mij toch niet echt een realistisch beeld van hoe de wereld in elkaar steekt...

Deze opmerking raakt echt kant noch wal

Prosecco schreef:

Noa schreef:Ik kan het me maar moeilijk voorstellen dat je zolang blijft thuiswonen... Voor mij was het echt de hoogste tijd op mijn 18e (vond ik zelf). Ik merk wel dat mensen in mijn omgeving die bij hun ouders wonen anders in het leven staan dan de alleen woners/samenwoners. Het betekent toch verantwoordelijkheid nemen voor je eigen financiën en op je eigen benen leren staan. Een keertje de Chinees betalen is hiermee natuurlijk niet te vergelijken.

Ik vind mensen die zolang thuis blijven wonen vaak wel wat verwend overkomen.... Dure vakanties, dure auto's, maar wel elke dag bij mama aanschuiven voor het eten...Dan heb je volgens mij toch niet echt een realistisch beeld van hoe de wereld in elkaar steekt...

Deze opmerking raakt echt kant noch wal

Nou inderdaad :/ En behoorlijk kort door de bocht...

Noa schreef:Ik vind mensen die zolang thuis blijven wonen vaak wel wat verwend overkomen.... Dure vakanties, dure auto's, maar wel elke dag bij mama aanschuiven voor het eten...Dan heb je volgens mij toch niet echt een realistisch beeld van hoe de wereld in elkaar steekt...

Wat heeft dit te maken met een realistisch wereldbeeld? Mijn ouders hoefden mijn geld niet, omdat ze er zelf genoeg van hebben. Ze hadden liever dat ik elke week de badkamer schoonmaakte en een paar keer per week kookte. Daarnaast heb ik mijn broertje zo'n beetje opgevoed en er voor gezorgd dat hij zijn schooldiploma haalde. Daarnaast wist ik echt wel wat een verzekering of een brood kost.
Ik heb een auto, maar geen dure, ik ga elk jaar op vakantie, maar slechts 1 of 2 weken. Ik heb gewoon keihard gespaard voor mijn eigen koophuis dat ik van boven tot onder helemaal heb verbouwd.

Noa schreef:Ik kan het me maar moeilijk voorstellen dat je zolang blijft thuiswonen... Voor mij was het echt de hoogste tijd op mijn 18e (vond ik zelf). Ik merk wel dat mensen in mijn omgeving die bij hun ouders wonen anders in het leven staan dan de alleen woners/samenwoners. Het betekent toch verantwoordelijkheid nemen voor je eigen financiën en op je eigen benen leren staan. Een keertje de Chinees betalen is hiermee natuurlijk niet te vergelijken.

Ik vind mensen die zolang thuis blijven wonen vaak wel wat verwend overkomen.... Dure vakanties, dure auto's, maar wel elke dag bij mama aanschuiven voor het eten...Dan heb je volgens mij toch niet echt een realistisch beeld van hoe de wereld in elkaar steekt...

Ik heb ook prima de verantwoordelijkheid genomen voor mijn eigen financieën. Juist omdat ik bewust heb gekozen om wat langer thuis te blijven wonen en dat voor mijn ouders ook kon zonder kostgeld te moeten betalen heb ik nu de mogelijkheid gehad om een huis te kunnen kopen en een buffer op te kunnen bouwen zodat ik me nu niet maandelijks druk hoef te maken om mijn financiën, geen schulden heb, etc. Die paar jaren extra bij mijn ouders wonen geven me veel meer jaren zonder financiële problemen. In mijn omgeving is dat ook heel gebruikelijk en daardoor kunnen hier nog best veel mensen bv. als starter een huis kopen omdat ze bewust omgingen met hun geld en konden sparen. En dat op eigen benen staan: dan kan ook prima als je thuis woont, dat heeft met veel meer dingen te maken, je wordt ook gevormd door andere dingen en hangt ook van je karakter af.

En misschien blijven sommige mensen wel langer thuis wonen omdat ze weten hoe de wereld in elkaar zit. Dat ze daar een realistisch beeld van hebben en dat ze beseffen dat het soms beter uit komt om een paar jaren extra te kunnen sparen en dan een sterker / beter uitgangspunt te hebben om een eigen zelfstandige toekomst op te bouwen.

Toen ik net 20 was ben ik gaan samenwonen. Bleek uiteindelijk toch allemaal wat te snel! Ik kon niet goed wennen aan de situatie & miste mijn ouders enorm. Ik heb er toen ook voor gekozen om het half om half te doen. Dit omdat ik wel heel erg graag bij mijn vriend wilde zijn. Na een half jaartje half om half ben ik echt overgegaan. Toen voelde het veel beter. Ik vind het dus ook niet gek dat jij 23 nog wat jong vind! Ik heb de rest niet gelezen, maar denk dat je vooral op je eigen gevoel moet afgaan!

rapa nui schreef:

Noa schreef:Ik kan het me maar moeilijk voorstellen dat je zolang blijft thuiswonen... Voor mij was het echt de hoogste tijd op mijn 18e (vond ik zelf). Ik merk wel dat mensen in mijn omgeving die bij hun ouders wonen anders in het leven staan dan de alleen woners/samenwoners. Het betekent toch verantwoordelijkheid nemen voor je eigen financiën en op je eigen benen leren staan. Een keertje de Chinees betalen is hiermee natuurlijk niet te vergelijken.

Ik vind mensen die zolang thuis blijven wonen vaak wel wat verwend overkomen.... Dure vakanties, dure auto's, maar wel elke dag bij mama aanschuiven voor het eten...Dan heb je volgens mij toch niet echt een realistisch beeld van hoe de wereld in elkaar steekt...

Ik heb ook prima de verantwoordelijkheid genomen voor mijn eigen financieën. Juist omdat ik bewust heb gekozen om wat langer thuis te blijven wonen en dat voor mijn ouders ook kon zonder kostgeld te moeten betalen heb ik nu de mogelijkheid gehad om een huis te kunnen kopen en een buffer op te kunnen bouwen zodat ik me nu niet maandelijks druk hoef te maken om mijn financiën, geen schulden heb, etc. Die paar jaren extra bij mijn ouders wonen geven me veel meer jaren zonder financiële problemen. In mijn omgeving is dat ook heel gebruikelijk en daardoor kunnen hier nog best veel mensen bv. als starter een huis kopen omdat ze bewust omgingen met hun geld en konden sparen. En dat op eigen benen staan: dan kan ook prima als je thuis woont, dat heeft met veel meer dingen te maken, je wordt ook gevormd door andere dingen en hangt ook van je karakter af.
En misschien blijven sommige mensen wel langer thuis wonen omdat ze weten hoe de wereld in elkaar zit. Dat ze daar een realistisch beeld van hebben en dat ze beseffen dat het soms beter uit komt om een paar jaren extra te kunnen sparen en dan een sterker / beter uitgangspunt te hebben om een eigen zelfstandige toekomst op te bouwen.

Helemaal mee eens! Vind haar opmerking ook erg kort door de bocht.

Ik zit er een beetje tussenin. Jullie hebben gelijk met het punt dat thuiswonen niet hoeft te betekenen dat je niet financieel onafhankelijk bent. Want waarom zou je dat niet kunnen zijn als je gewoon goed weet hoe je met geld moet omgaan? Ik bedoel als je ouders een tijdje op vakantie zijn en je alleen thuis bent moet je ook een huishouden draaiende houden bij wijze van. Wel merk ik in mijn omgeving dat veel mensen die nog thuiswonen wel verbaasd zijn over de kosten van boodschappen, water/gas en licht, de huur etc. Die kunnen daar echt geen inschattig in maken over hoeveel je kwijt bent voor een week boodschappen bijvoorbeeld. Maar dat zijn wel dingen die je leert als je op jezelf woont. Wanneer je daar nog weinig ervaring mee hebt op je 23e wordt dat denk ik door veel mensen snel gezien als 'onzelfstandig'. Maar ik kan juist ook wel weer bewondering hebben voor mensen die bewust nog thuis blijven wonen (ik moet er zelf namelijk niet aan denken mn eigen plekje niet meer te hebben).

Overigens wil ik in deze discussie wel nog eventjes de mentale kant aanzwengelen. Ik vind het belangrijkste van op jezelf wonen nog wel het alleen kunnen zijn en voor jezelf kunnen zorgen. Weten dat je het met jezelf kunt redden en je niet als je er bijv na een relatie alleen voor komt te staan, je naar je ouders moet rennen omdat je gewoonweg niet alleen kunt zijn. Ik heb vriendinnen die gelijk vanuit huis zijn gaan samenwonen en echt niet alleen kunnen zijn, zo afhankelijk van hun vriend omdat ze gewoon niet anders gewend zijn. Mocht dat uitgaan denk ik dat die het echt nog wel lastig krijgen om zelfstandig een bestaan op te bouwen. Ik heb toch een aantal jaar alleen op kamers gewoond en weet gewoon van mezelf dat ik me kan redden en vertrouw daar ook op. Is toch een fijn gevoel .

Ik ben het huis uit gegaan toen ik 22 was, ik was liever eerder gegaan maar het ging niet eerder.
Studeerde namelijk eerst in Amsterdam, daar op kamer gaan was financieel gewoon echt geen optie. Toen ben ik op reis gegaan, dus die maanden tussen studie en reis, waarin ik werkte, ja dan ga je ook niet op jezelf wonen. Toen was ik eind 19 overigs. Na de reis wilden mijn vriend en ik gaan samenwonen, toen we duidelijk voor ons zelf hadden wat we wilden (weer op reis, of eerst settlen), en toen bleek dat zijn inschrijving van bijna 9(!) jaar nog niet voldoende was om een woning te krijgen.. (En we wonen in een klein dorp..)
Nouja uiteindelijk via Adhoc een woning kunnen krijgen, toen was ik net 22. We reageren nu nog steeds op woningen, sinds er een nieuwe regel is eindigen we eindelijk in de top 10 telkens, maar het schiet nog niet echt op.

Verder woon ik nu ook door de weeks op kamers, was altijd van mening dat vanuit huis samenwonen geen kwaad kon, maar ik ben voor mezelf heel erg blij dat ik ook op kamers zit, en dus ook zo een beetje echt op mezelf woon. Overigs merk ik wel dat ik het dubbel "lastig' heb, want ik woon dus én op kamers, en in de weekenden thuis, maar de meeste studiegenoten gaan in het weekend lekker naar hun ouders, even geen verantwoordelijkheden etc, mams zorgt voor de was, zorgt voor eten voor de week er op etc, en dat heb ik niet.

En over dat langer thuis wonen zodat je daarna zelf een huis kan kopen.. Nou zou dat dus echt nooit willen. Sowieso niet om op mijn ouders zak te teren als ik mezelf kan onderhouden en gelijk je eerste woning een koophuis? Dan weet je zeker dat je sowieso de eerstkomende 30 jaar aan een hypotheek vast zit.. Nee zou dat nu zeker nog niet willen, een huurhuis kan je altijd nog op zeggen, aan een hypotheek zit je toch wat meer vast.
Toen ik nog thuis woonde en werkte ben ik gewoon kostgeld etc gaan betalen, uiteindelijk kost het me in verhouding ook niet heel erg veel meer per maand dan wat ik thuis kwijt zou zijn, maar heb daarvoor wel gewoon een eengezinswoning.
Niks negatiefs trouwens over die mensen die wel dus gelijk een huis gekocht hebben, maar ik zou er persoonlijk nooit voor kiezen.

Bazinga schreef:

Prosecco schreef:

Noa schreef:Dan heb je volgens mij toch niet echt een realistisch beeld van hoe de wereld in elkaar steekt...

Deze opmerking raakt echt kant noch wal

Nou inderdaad :/ En behoorlijk kort door de bocht...

Idd, slaat echt nergens op..

Ik ga nu juist op vakantie en koop nu juist een duurdere auto omdat ik straks minder kan sparen.. Dat is toch juist realistisch?

Ik was 19 toen ik samen ging wonen met mijn vriend. Eindelijk lucht!

Atelier Madame schreef:Ik zit er een beetje tussenin. Jullie hebben gelijk met het punt dat thuiswonen niet hoeft te betekenen dat je niet financieel onafhankelijk bent. Want waarom zou je dat niet kunnen zijn als je gewoon goed weet hoe je met geld moet omgaan? Ik bedoel als je ouders een tijdje op vakantie zijn en je alleen thuis bent moet je ook een huishouden draaiende houden bij wijze van. Wel merk ik in mijn omgeving dat veel mensen die nog thuiswonen wel verbaasd zijn over de kosten van boodschappen, water/gas en licht, de huur etc. Die kunnen daar echt geen inschattig in maken over hoeveel je kwijt bent voor een week boodschappen bijvoorbeeld. Maar dat zijn wel dingen die je leert als je op jezelf woont. Wanneer je daar nog weinig ervaring mee hebt op je 23e wordt dat denk ik door veel mensen snel gezien als 'onzelfstandig'. Maar ik kan juist ook wel weer bewondering hebben voor mensen die bewust nog thuis blijven wonen (ik moet er zelf namelijk niet aan denken mn eigen plekje niet meer te hebben).

Overigens wil ik in deze discussie wel nog eventjes de mentale kant aanzwengelen. Ik vind het belangrijkste van op jezelf wonen nog wel het alleen kunnen zijn en voor jezelf kunnen zorgen. Weten dat je het met jezelf kunt redden en je niet als je er bijv na een relatie alleen voor komt te staan, je naar je ouders moet rennen omdat je gewoonweg niet alleen kunt zijn. Ik heb vriendinnen die gelijk vanuit huis zijn gaan samenwonen en echt niet alleen kunnen zijn, zo afhankelijk van hun vriend omdat ze gewoon niet anders gewend zijn. Mocht dat uitgaan denk ik dat die het echt nog wel lastig krijgen om zelfstandig een bestaan op te bouwen. Ik heb toch een aantal jaar alleen op kamers gewoond en weet gewoon van mezelf dat ik me kan redden en vertrouw daar ook op. Is toch een fijn gevoel .

Ik kan me hier heel goed in vinden, Atelier Madame.

Ik vind Noa's standpunt te sterk, maar ik begrijp het ergens wel. Ik zou niet willen zeggen dat mensen die tot zeg hun 25e thuis wonen per definitie verwend zijn, maar ik denk wel dat het hen al snel makkelijk gemaakt wordt. Ik denk dat het dan heel lastig in te schatten is wat 'zelfstandig zijn' echt inhoudt, want het is meer dan boodschappen doen en weten hoe de wasmachine werkt. Het gaat ook om keuzes maken, verantwoording nemen, en meer onderliggende psychologische factoren. Ik vind zelf wel dat het een belangrijk groeiproces is die je in je laat adolescentie/vroege twintigerjaren mee maakt, echt een stap naar volwassenheid en zelfstandigheid. Ik denk dat wanneer je op je 25e pas uit huis zou gaan, toch een aantal belangrijke 'jaren' hebt gemist daarin. Tegen die tijd begin je al redelijk te verdienen, ga je misschien zelfs vanuit huis al samenwonen, en heb je toch niet ervaren wat die zelfstandelijkheid daadwerkelijk is, die groei heb je niet, of anders, gemaakt. Het financiele punt is daarin ook wel belangrijk. Natuurlijk moet je zelf boodschappen doen als je ouders op vakantie zijn en je op het huis past. Wie weet van je eigen geld, of een huishoudpotje. Of misschien draag je qua financien wel bij. Maar het is totaal niet vergelijkbaar (en ik beide gedaan) met je eigen salaris/budget gebruiken, en daar mee uitkomen. Oh hoe vaak ik wel niet droge crackers en pasta met zout en olijfolie heb moeten eten, omdat m'n geld op was. Het is een rot ervaring, en toch hoort het er bij. Ik denk dat bijna iedere op zich zelf wonende zich wel eens op een bepaalde manier is tegengekomen wat betreft z'n zelfstandigheid. En van die fouten leer je weer. En ik merk het nu zelfs na het studeren. Het hebben van een huurhuis brengt nog weer veel meer volwassen verantwoordelijkheden met zich mee. Daar heb ik zelfs ook af en toe moeite mee. Het zijn ineens weer veel volwassenere zorgen.
Het gaat niet alleen om de financieen, maar met name om een stukje levenservaring en dat is wat Noa denk ik ook bedoelde, alhoewel ze het wat hard bracht. En daar ben ik het eigenlijk wel mee eens.

Ja Marin ik vind het een mooie aanvulling!

Zelfstandig wonen is gewoon anders dan thuiswonen.

Nou ja en ik bedoel dus absoluut niet dat het verkeerd is om thuis te wonen, en soms kan het door omstandigheden ook niet anders, of nou ja, er vallen genoeg redenen te bedenken waarom iemand thuis zou wonen. Maar ik ben er wel van overtuigd dat in die cruciale jaren het echt wat toe voegt om dat zelfstandigheidsproces door te maken.

Ik was 18 toen ik introk bij mijn vriend.

Ik was 22 jaar.

Ik was 18 toen wij samen gingen wonen