Oppas irritaties

Het lijkt me toch dat er ook wel te snappen valt dat er een heel verschil zit tussen je kind al vanaf geboorte kennen (ook al heb je de zorg 50/50 verdeeld, dat maakt niks uit) of je stiefkind bij wijze van een half jaar oid. Dat betekent niet dat je niet mee mag praten, maar zulke stelligheid neerzetten snap ik dan niet.

Sea of Trees schreef:Er zijn veel meer factoren die meespelen dan alleen de opvoeding/moeilijke of makkelijke ouders.
Karakter is ook een hele grote factor bijvoorbeeld.

Dit dus...

Er is geen zwart/wit, in elke situatie zit enorm veel nuance, alleen hier is altijd een kamp "wit" en een kamp "zwart".
Ik vind een stiefmoeder geen moeder, wel een moederfiguur. Maar dat is wat anders. Daar kunnen we het toch allemaal over eens zijn.

Bedankt Feline.

Klopt Luce, het is anders om een kind op te voeden als het je eigen kind niet is. Moeilijker, wat mij betreft. Van een stiefkind houdt je niet vanzelfsprekend onvoorwaardelijk, dat moet groeien. Dat maakt dat je daardoor soms minder van hem of haar kunt hebben, je lontje soms korter is. Je groeit er niet naar toe zoals een biologische moeder, een stiefkind is er ineens. Het maakt dat je je vaak afvraagt of je het wel goed doet, je niet te streng bent. De angst om afgewezen te worden is groot. Aan de andere kant maakt dat juist dat ik flexibeler ben en me niet zo snel druk kan maken over hoe dingen er aan toe gaan bij de opa's en oma's. En juist daarom ben ik benieuwd hoe het zal gaan als er hopelijk een kindje van mijzelf komt. Ik hoop echt dat ik dan in bepaalde dingen net zo makkelijk blijf als nu.

Het betekent niet dat ik geen grenzen heb. Zeker weten. Ook met betrekking tot mijn stiefzoontje. Er zijn bepaalde persoonlijk grenzen, normen en waarden, waarvan ik niet wil dat hij daar over heen gaat. Maar als hij thuis geen cola krijgt of op de bank mag springen en bij opa en oma kan dat allemaal wel, dan kan ik me daar niet druk om maken en ook mijn vriend heeft daar geen moeite mee.

Wat betreft mee kunnen praten over de opvoeding. Ik zorg niet af en toe eens een weekendje voor mij stiefzoontje. Hij is hier 50 procent van de tijd en over een paar maandjes wordt dat zelfs 80 procent, want er is bepaalt dat hij hier zal gaan opgroeien. Mijn vriend en ik doen het samen en het is niet zo dat ik vanaf de zijlijn toekijk en me nergens mee bemoei. Inmiddels is hij al bijna anderhalf jaar in mijn leven en vind ik dat ik zeker recht van spreken heb. Vandaag is mijn vriend aan het werk, tot morgenochtend, en dat betekent dat ik de komende 26 uren in mijn eentje voor hem zorg. Dat is echt niet alleen maar lang leve de lol, dat is gewoon opvoeden.

Ik heb mijn stiefzoontje in mijn hart gesloten, maar het is geen onvoorwaardelijke liefde zoals een echte moeder dat voelt. En dat maakt het soms moeilijk, zeker op dagen dat hij slecht luistert of chagrijnig is of wanneer ik zelf een baaldag heb. Ik heb mijn hele leven omgegooid voor hem. Maar op de momenten dat hij wat verlegen is en achter mij wegkruipt of wanneer hij juist hele verhalen ophangt tegen wildvreemden, dan maakt mijn hart een sprongetje en ben ik net zo trots als een echte moeder.

Wat betreft het flexibel zijn, tuurlijk is dat deels ook karakter. Maar ik ben van mening dat het voor een groot deel ook met opvoeding te maken heeft. Dat is toch met zoveel dingen zo en helemaal niet zo gek dat ik dat denk? Toevallig had ik het er gisteren nog over met mijn vriend en mijn moeder: ik die vroeger altijd thuis was en bij een enkele logeerpartij standaard erge heimwee had, tegenover stiefzoontje die al vanaf zijn geboorte regelmatig bij opa en oma logeert en nu zelfs in twee huizen woont en wat dat betreft zo makkelijk is. Hij valt overal zonder moeite in slaap en past zich daarin heel makkelijk aan.

Dat ik soms ongenuanceerd overkom, daar kan ik wel inkomen. Het is echter niet zo dat ik lekker ongezouten mijn mening wil geven, maar ik verbaas me soms echt over dingen. Mag toch? Doordat ik veel op mij iPhone of iPad reageer, houd ik de reacties misschien soms wat te kort, waardoor het wat hard overkomt. Niet mijn intentie.

De manier waarop Kim hier aangesproken wordt, vind ik echt ver gaan. Ik ben het niet altijd eens met haar uitspraken, maar ze is wat mij betreft niet kwetsend in dit topic, ze zet dingen gewoon scherp neer.

Maar 'ik verbaas me over dingen' is, zoals ik het in jouw stukje interpreteer, een nette manier om te zeggen: 'ik keur die dingen af.' Ik kan me wel voorstellen dat de manier waarop jij dat zei in dat topic over slapen bij mensen verkeerd viel, het irriteerde mij ook wel een beetje, dat je er zo heel duidelijk bovenop legde dat jij dat nooooooooit zo zou doen. Terwijl een heleboel moeders waarschijnlijk ook ooit hebben gedacht het nooooooooit zo te zullen doen, maar omstandigheden veranderen soms en opvattingen daarmee ook.

En ik vind wel dat als je als gescheiden vader je kind maar één weekend in de twee weken ziet, je toch een hele andere functie hebt in de opvoeding dan de moeder die het kind dus het grootste deel van de tijd thuis heeft en het grootste deel van de opvoeding doet. Het maakt je niet meer of minder vader of moeder, maar je hebt dan wel een hele andere functie.

@ Lady: jouw stiefkind is al ouder toch, een jaar of vier inmiddels? Ik hoop ook dat je beseft dat dit echt heel anders is dan een kleine baby of dreumes.


Ik kan op basis van dit topic wel zeggen dat ik een moeilijke ouder ben, voor allebei. Ik zou het echt niet oké vinden als mijn schoonmoeder de jongste structureel potjes fruit geeft, of zonder te overleggen een fles kunstvoeding, de jongste structureel te weinig of teveel laat slapen of de oudste structureel teveel laat slapen. Ik ben best wel vast in mijn overtuigen w.b. de opvoeding en ik wil dat de mensen die oppassen dat in grote lijnen volgen. Zo zou ik het niet oké vinden als de jongste zich in slaap moet huilen of de oudste voor straf op de gang zou moeten staan. Dit zijn gewoon dingen waar ik veel over gelezen heb en waarvoor ik op basis van goede argumenten een mening heb gevormd. Ik hou me niet voor niets vast aan deze idealen, ik vind gewoon dat een oppas in grote lijnen (lees deze zin nog een keer, daarin staat GROTE LIJNEN, dat betekent dus niet ieder klein detail, om direct maar even te nuanceren) mee moet gaan met de overtuiging die de ouders hebben. Als je dat niet wilt of kunt, dan moet je daarover in overleg gaan om te kijken of je een compromis kunt vinden. Als dat niet het geval is, dan moet je als oma niet op willen passen.

Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo zwart wit, tot de discussie oplaaide. De meeste moeders werden hier vervolgens neergezet als moeilijke moeders die kwaad worden als oma hun kind een extra snoepje geeft of een slaapje overslaat. Zwart: moeilijke moeders die om elk wissewasje zeuren en zo hun ondankbaarheid tonen, wit: makkelijke moeders die dankbaar zijn dat oma oppast en die ze zonder enige richtlijnen op hun kind laat passen. Er is vaak genoeg aangegeven dat de meesten het écht niet erg vinden als het structureel eens voorkomt dat er afgeweken wordt van het schema van een kind of als een kind eens wat extra's of anders te eten krijgt.

Ik keur het zeker niet af, maar ik hoop echt dat dat hier nooit gaat gebeuren. Als je de hele dag draait om de kinderen, dan vind ik de tijd samen met je partner echt heilig. Ook 's nachts. Het is niet aan mij om de opvoeding van ander af te keuren, dat zou arrogant zijn. Maar blijven roepen dat een stiefmoeder geen recht van spreken is wat mij betreft ook niet erg fair. Alsof ik geen doorwaakte nachten ken inmiddels, helaas zeker wel.

Ik vind het hartstikke knap dat je dat doet Lady. Goed, je hebt weinig keuze, want je vriend komt met een package deal, namelijk een heel lief zoontje. Maar dat is niet altijd even leuk, kan ik me voorstellen. Natuurlijk zijn er ook mindere momenten die je wél moet incasseren en mee om moet gaan.

Het was me wel opgevallen dat je af en toe wat stellig over opvoedingszaken bent, maar ik denk ook dat dat komt omdat je er nu zelf middenin zit. Je bent druk aan het leren en proberen. Jij hebt niet 9 maanden naar een bevalling toegeleefd, jij hebt niet van baby af aan zo'n kleintje mee gekregen en elk klein geluidje weten te ontdekken. Nee, ineens was hij daar. Ik neem aan dat je wel langzaamaan een grotere rol in zijn opvoeding bent gaan spelen, dus dat dat wel een beetje is gegroeid, maar toch lijkt het me anders dan zelf moeder zijn van je bloedeigen baby. Enerzijds heb je inderdaad een 'mindere' rol, ik snap die argumenten wel, want je bent en blijft niet de moeder maar een moeder figuur, maar dat betekent niet dat de dagelijkse, fysieke rol minder moet zijn. Jij vervult net zo goed als zijn biologische moeder de rol van moederfiguur en voed hem op en steekt zo veel energie in hem, om hem maar op te voeden tot een gelukkige, capabele jongen (en alles wat daar maar bij komt kijken in de opvoeding).

Ik weet uit ervaring hoe ontzettend moeilijk dat is. Niet mijn eigen ervaring hoor, maar die van mijn moeder. Die ineens toen haar eigen kinderen al tieners waren, twee kleine kindjes er bij kreeg van haar nieuwe man, van 3 en 5. Hun moeder overleden, dus zij is de volledige moederfiguur. Een hele hoop liefde heeft ze er in gestoken, jarenlange toewijding, opvoeding (dat ging prima, want ze had het immers al drie keer gedaan), weer elke dag naar school brengen en halen, kortom die twee kinders alle liefde en benodigdheden geven voor een warm gezin. Heel fijn. Maar oh wat heeft ze het zwaar gehad. Ze híeld namelijk niet van die twee kinderen. Ze gaf wel om ze, op haar eigen manier, door haar eigen toewijding en veel contact, maar ze heeft nooit dat gevoel weten te ontwikkelen wat ze voor haar eigen kinderen voelt. Super schuldig voelt ze zich daarover. Ze wilde het wel, maar het lukte niet.
Ze kreeg er ook amper wat voor terug: Afstandelijke kinderen, die haar nooit een knuffel of kus gaven, ondanks alle energie die ze er in stak. Heel moeilijk, ik heb eigenlijk ook nooit gerealiseerd als uitwonend kind hoe zwaar dat eigenlijk was voor haar.
Intussen zijn beide kindjes grote pubers en is de opmerking "Je bent m'n moeder niet, dus je kan lekker niets over me zeggen", al voorbij gekomen. Au. Die zat er aan te komen, ooit, maar het doet wel pijn als dat eenmaal gebeurd. Al die jaren energie, waarvoor? Ja het is waar, ze is hun moeder niet. Maar ze heeft wel jarenlang, al van klein kinds af aan, volledige energie in hen gestoken, zich opgeworpen om een zo goed mogelijk moeder figuur te zijn. Meer had ze niet kunnen doen.
(niet quoten)


Sorry dat verhaal is mischien niet heel positief, zo bedoelde ik het niet. Ik hoop dat anderen hierdoor in zien dat het echt een hele complexe rol is die je als stiefmoeder vervult. Het is zeker niet beter of makkelijker dan biologische moeder zijn en zeker ook niet moeilijker of noemenswaardiger. Het is gewoon complex, met héél veel emoties die je van te voren niet had verwacht. Ik wil je niet bang maken dat je ooit zelf in zo'n situatie komt. Maar ik wilde even aantonen dat ik begrijp dat je écht wel een grote rol vervult in zijn leven, een hele belangrijke rol. En dat ik begrijp dat die liefde voor een stiefkind echt enorm complex kan zijn, maar dat je dat niet een minder mens of minder moederfiguur maakt. Het is gewoon een bijzondere situatie waarin jij alleen maar je best doet zoals ik dat lees en niet meer dan dat kan doen.

Maar niemand hier zegt dat een stiefmoeder geen recht van spreken heeft. Alleen dat het anders is dan je eigen kind en dat is toch ook gewoon zo. Je weet toch ook niet hoe je zou reageren als je een baby hebt die niet slaapt 'snachts.

Rejoy, mijn stiefzoontje is nu 3,5 en was net 2 toen ik in zijn leven kwam.

Wat betreft je mening over een weekendouder, dat ben ik met je eens. Ik weet niet of je die reactie naar mij toe plaatste, maar in ons geval worden wij dus de meest opvoedende factor en niet zijn moeder.

Marin, je maakt me niet bang hoor. Je verwoord juist precies mijn angsten. Dat ik later meer van mijn eigen kind zal houden dan van mijn stiefkind. Dat hij zich later van mij af gaat zetten omdat 'je mijn echte moeder niet bent'.

Ik heb volgens mij nooit gezegd dat ik het nooit zo ga doen, met betrekking tot bijvoorbeeld het slapen. Volgens mij heb ik steeds gezegd dat ik HOOP dat ik het nooit zo ga doen, dat is toch wel een verschil.

Ik zeg ook niet dat je geen recht hebt van spreken, ik zeg alleen wel dat het heel anders is. En dat vind ik na je verhaal nog steeds. Het stoorde mij toen ook dat je zo stellig riep dat je het nooit zou doen etc. Ik slaap ook niet met mijn kinderen op 1 kamer bijv, maar ik kan me wel indenken dat mensen het wel doen uit noodzaak. Mijn jongste sliep in het begin ook heel slecht, toen hebben wij ook met een matras naast zijn bed gelegen. Anders kregen we gewoon geen slaap.

Lady4 schreef:Ik keur het zeker niet af, maar ik hoop echt dat dat hier nooit gaat gebeuren. Als je de hele dag draait om de kinderen, dan vind ik de tijd samen met je partner echt heilig. Ook 's nachts. Het is niet aan mij om de opvoeding van ander af te keuren, dat zou arrogant zijn. Maar blijven roepen dat een stiefmoeder geen recht van spreken is wat mij betreft ook niet erg fair. Alsof ik geen doorwaakte nachten ken inmiddels, helaas zeker wel.

En dit is nou precies de stelligheid waar veel mensen over vallen. Wie zegt dat de dag dan de hele tijd om de kinderen draait? En dat je geen tijd samen met je partner hebt als je kind bij je in bed/op de kamer slaapt?

Rejoy. schreef:

Lady4 schreef:Ik keur het zeker niet af, maar ik hoop echt dat dat hier nooit gaat gebeuren. Als je de hele dag draait om de kinderen, dan vind ik de tijd samen met je partner echt heilig. Ook 's nachts. Het is niet aan mij om de opvoeding van ander af te keuren, dat zou arrogant zijn. Maar blijven roepen dat een stiefmoeder geen recht van spreken is wat mij betreft ook niet erg fair. Alsof ik geen doorwaakte nachten ken inmiddels, helaas zeker wel.

En dit is nou precies de stelligheid waar veel mensen over vallen. Wie zegt dat de dag dan de hele tijd om de kinderen draait? En dat je geen tijd samen met je partner hebt als je kind bij je in bed/op de kamer slaapt?

Waar lees jij stelligheid in dan? Ik lees meer een angst daarvoor, niet dat ze er van overtuigd is dat dat gaat gebeuren. Dat is ook een angst die ik heb.

Lady, ik kan me die angst die je in reactie op mij schreef goed voorstellen. Ik kan je niet zeggen dat je dat niet gaat ervaren, misschien wel, misschien niet. Misschien vind je een manier waarop dat prima naast elkaar kan leven. Maak je er van te voren maar niet te druk om, je vindt vast je weg er wel in.

Ik heb ook altijd stellig gezegd dat ik bepaalde dingen écht niet zou doen, waaronder het samen slapen. De angst om tijd met je partner kwijt te raken had ik ook wel enigszins. Maar ook hier zijn wij op teruggekomen. Je kan zoiets gewoon niet van tevoren zeggen. Je hoopt gewoon op een kindje dat goed slaapt, maar mocht dat kindje een slaapprobleem (want ja, in mijn ogen is het dat, het slechte slapen is niet altijd iets wat 'gewoon' af te leren is door een slaapschema aan te houden) hebben, ga je daar in mee. Dan ben je maar wat blij met elk uurtje slaap dat je kan pakken. Of dat nou naast je kind of naast je partner is.

Marin schreef:

Rejoy. schreef:

Lady4 schreef:Ik keur het zeker niet af, maar ik hoop echt dat dat hier nooit gaat gebeuren. Als je de hele dag draait om de kinderen, dan vind ik de tijd samen met je partner echt heilig. Ook 's nachts. Het is niet aan mij om de opvoeding van ander af te keuren, dat zou arrogant zijn. Maar blijven roepen dat een stiefmoeder geen recht van spreken is wat mij betreft ook niet erg fair. Alsof ik geen doorwaakte nachten ken inmiddels, helaas zeker wel.

En dit is nou precies de stelligheid waar veel mensen over vallen. Wie zegt dat de dag dan de hele tijd om de kinderen draait? En dat je geen tijd samen met je partner hebt als je kind bij je in bed/op de kamer slaapt?

Waar lees jij stelligheid in dan? Ik lees meer een angst daarvoor, niet dat ze er van overtuigd is dat dat gaat gebeuren. Dat is ook een angst die ik heb.

Lady, ik kan me die angst die je in reactie op mij schreef goed voorstellen. Ik kan je niet zeggen dat je dat niet gaat ervaren, misschien wel, misschien niet. Misschien vind je een manier waarop dat prima naast elkaar kan leven. Maak je er van te voren maar niet te druk om, je vindt vast je weg er wel in.

sorry, dat is nou precies waarom ik niet moet reageren als ik eigenlijk weg moet Ik las in de snelheid dat ze hoopte dat haar dag niet de hele dag om de kinderen zou gaan draaien en dat je geen tijd samen heb 's avonds als je kind bij je op de kamer slaapt.
excuses!

Geeft niks Rejoy. In de weken dat mijn stiefzoontje hier is draait het overdag wel grotendeels om hem, logisch ook. Dan vind ik het heerlijk om een paar uurtjes samen te hebben met mijn vriend en lekker samen te slapen.

Parisienne en Marin, bij het lezen van jullie reacties viel er voor mijzelf wel een kwartje. Het is denk ik inderdaad vooral angst die mijn denkpatroon voedt. Het lijkt me fantastisch om nog een kindje erbij te krijgen, maar ik ben ook wel bang om elkaar daardoor uit het ook te verliezen omdat je amper nog tijd voor elkaar hebt.

Ik denk dat die angst ook wel enigszins terecht is. Je weet dat er veel zal veranderen, alleen zal de tijd uit moeten wijzen in hoeverre er dingen veranderen. Deels zal je dat zelf in de hand hebben, deels zal je je moeten laten leiden.

Ik zou het ook niet kunnen waarderen als mijn (schoon)moeder dingen helemaal anders doen dan hoe wij ze doen. Zij hebben allebei zélf aangeboden om structureel op te willen passen, ik heb dat aan geen van beiden gevraagd. Ik doe er hen een heel groot plezier mee om onze zoon daarheen te laten gaan, maar uiteraard ben ik hen ook heel dankbaar dat ze willen oppassen en dat wij dus minder opvangkosten zullen hebben.

Wij hebben wel onze principes en ik wil niet dat daar (te ver) van afgeweken wordt. Hij is een moeilijke slaper overdag, dus als ze hem niet in slaap krijgen, moeten ze heus niet elke 10 minuten naar hem heen om hem te troosten. Dan mogen ze hem er best uitnemen en gaan wandelen ofzo. Ik verwacht niet dat ze het engelengeduld/tijd opbrengen om hem te laten slapen. Ook de kleur lakentjes/dekentjes kan me werkelijk gestolen worden. Mijn moeder heeft ook veel roze spulletjes, simpelweg omdat zij 2 dochters heeft en spulletjes van vroeger bewaard heeft. Mijn zoontje beseft echt niet dat hij onder een roze dekentje ligt en dat maakt me werkelijk ook niets uit.

Maar als het gaat over verzorging, dan wil ik wel dat ze zich enigszins proberen in te leven in onze denkwereld. Wij willen bijvoorbeeld niet dat hij, buiten zijn kunstvoeding, nog ander drinken krijgt zoals diksap o.i.d. Het enige wat wij hem nu aanbieden is water, en dat verwacht ik ook van hen. Ik zou er dus absoluut niet van gediend zijn als ze hem wél diksap zouden geven.

Lady4 schreef:Ik keur het zeker niet af, maar ik hoop echt dat dat hier nooit gaat gebeuren. Als je de hele dag draait om de kinderen, dan vind ik de tijd samen met je partner echt heilig. Ook 's nachts. Het is niet aan mij om de opvoeding van ander af te keuren, dat zou arrogant zijn. Maar blijven roepen dat een stiefmoeder geen recht van spreken is wat mij betreft ook niet erg fair. Alsof ik geen doorwaakte nachten ken inmiddels, helaas zeker wel.

Ik heb groot respect voor je rol als stiefmoeder, jammer dat jouw rol nog altijd vaak niet serieus wordt genomen. Natuurlijk is het ánders dan wanneer het je eigen kind is, dat geef je zelf ook aan, maar dat maakt niet dat moeders maar over je heen mogen walsen met hun opvattingen. Ik denk dat jij je heel goed beseft hoe het is om de verantwoordelijkheid te dragen over een kind en dat je zeker recht van spreken hebt. De houding van andere moeders hier, vind ik binnen deze discussie wat arrogant.

Zelf merk ik alleen op wat ik zie in mijn omgeving en wat ik hoor van mijn beste vriendin + andere kennissen/vrienden (er is nogal een babyboom aan de gang in mijn naaste leefwereld en ja, heel gek daar pik ik wel eens wat van mee). Ik zeg nergens dat ik de waarheid in pacht heb, dat zou ik nooit durven beweren. Ik heb ook geen idee hoe het is om moeder te zíjn, maar ik zié wel wat er gebeurd in mijn omgeving, van dichtbij. Soms kun je juist meer overzicht hebben over een situatie wanneer je er niet midden in staat.

Zo vertelt mijn beste vriendin wel eens over de manier waarop háár goede vriendin haar kind opvoed. Vanaf het begin is zij enorm van de structuur en alles moet precies volgens het boekje, met werkelijk álles. Haar kind is totaal niet flexibel, gaat bij wijze van spreken al huilen, wanneer ze een paar minuten later op bed wordt gelegd. Dit in tegenstelling tot het kind van mijn beste vriendin, vanaf de geboorte is zij juist wat flexibeler omgegaan met veel dingen. Haar kind heeft stapsgewijs geleerd zich af en toe wat aan te passen aan háár leven, aan háár schema. Niet alles draait alleen maar om dat kind, het kind heeft (door allerlei kleine genuanceerde dingen, iedere dag opnieuw) opgepikt dat de dingen soms gaan, zoals ze gaan in het leven, dat niet alles te controleren ís. Een hele wijze les!

Nu kan je beweren dat de opstelling van de moeder totaal geen invloed heeft op het kind, maar ik geloof dus juist dat het gedrag van de moeder een énorme invloed heeft. Dit blijkt trouwens ook uit tal van wetenschappelijke onderzoeken. Hier mag je het niet mee eens zijn, hierover mag je discussiëren, maar alsjeblieft hou het netjes en hou je bij de inhoudelijke discussie.

Kimrosenberg, heb je wetenschappelijke onderzoeken die jouw bewering onderbouwen dan? Volgens mij is er namelijk nog steeds een nature/nuture discussie gaande over dit onderwerp.

Natuurlijk hebben ouders invloed, maar het is niet zo simpel dat als je een makkelijker moeder bent, je een makkelijk kind krijgt en andersom, want kinderen hebben ook een eigen karakter. Sommige kinderen gedijen niet bij een makkelijke opvoeding omdat ze voorspelbaarheid en duidelijke routines nodig hebben, andere kinderen zijn van nature zo makkelijk dat ze ook wel makkelijk blijven bij een moeder die zelf waarde hecht aan voorspelbaarheid en routine.

Daarbij vind ik ook dat jij ontzettend overdrijft door te stellen dat moeders die niet - in jouw ogen - makkelijk zijn, de wereld als een vijand zien, overal bang voor zijn, enzovoort. Als je het zo stelt kun je sowieso ook niet verwachten dat mensen normaal op je ingaan. Niemand zit erop te wachten om in een discussie als een of andere panische neuroot te worden neergezet door iemand die toevallig een voorkeur heeft voor een iets andere opvoedstijl dan de hare. Het is net zo gechargeerd als stellen dat zogenaamde makkelijke ouders hun kinderen verwaarlozen en aan hun lot overlaten, dat slaat evengoed nergens op. Als jij een goede inhoudelijke discussie wil moet je misschien zelf eens wat genuanceerder uit de hoek komen.

Ik ben daar ook wel ontzettend nieuwsgierig naar..

Nou kom maar op met die wetenschappelijke onderzoeken dan Kim.

Ik denk dat de rol van de moeder zeker invloed heeft. Ik denk dat als een kindje vrij makkelijk is van zichzelf en de moeder is echt extreem gestructureerd dat dat kindje daar wel aan kan wennen waardoor het zich later moeilijker aanpast aan andere situaties. Ik denk niet dat je een kindje wat van zichzelf veel strucuur nodig heeft makkelijk "maakt" door maar te vinden dat het zich aan moet passen aan jou.

Ik heb twee totaal verschillende kinderen, allebei hebben ze een andere benadering nodig terwijl ze toch echt dezelfde ouders hebben. En dat is geen uitzondering, dat komt gewoon heel vaak voor.

Daarnaast vind ik ook dat je kind zich niet enkel moet aanpassen aan jou, maar dat je als gezin moet groeien en daarin (met de tijd) aanpassingen doet naar elkaar. De eerste periode zal toch echt om de baby draaien. Een baby heeft naar mijn mening niet het vermogen om zich aan te passen. Als hij honger heeft wil hij een voeding, dan kan het jou niet goed uitkomen, daar heeft hij echt lak aan.