AD(H)D-topic

Antibes schreef:Ben het niet helemaal met jullie eens. Ik ben van mening dat de psyche dan wel het gedrag bepaalt, maar dat vice versa gedragsveranderingen ook hun effect op de psyche hebben. Net als je bij depressies met CGT de serotoninehuishouding weer kunt beinvloeden, denk ik ook dat dit bij AD(H)D mogelijk is. Ik wil het zeker niet zo ver doortrekken dat pilletjes te vangen zijn met therapie, absoluut niet, maar het is ook niet zo dat iedere vorm van ADHD absoluut alleen met medicijnen aan te pakken is.

Oh maar dát ben ik wel met je eens hoor, dat je bepaalde dingen kunt beinvloeden. Ik heb ook geleerd mezelf uit een depressie te helpen (voordat het heel erg word) door uit een bepaald cirkeltje van gedrag te stappen.
Natuurlijk kun je dingen positief beïnvloeden. Als ik een trucje leer om mijn sleutels niet te vergeten voel ik me in ieder geval niet meer zo stom elke keer als ik voor de deur sta. Daardoor vind ik mijn ADHD beter te behappen en heb ik een klein beetje minder behoefte naar een oplossing in de vorm van bijvoorbeeld medicatie. Maar de ADHD is er niet minder op geworden.
Bij ADHD is het overigens nog niet helemaal duidelijk wát er dan precies mis gaat en het is sowieso iets complex. Er is gewoon tot nu toe voor een heleboel problemen nog geen therapie gevonden die echt helpt. Want hoe leer je iemand perceptie voor tijd? Dat kun je opvangen door een horloge, maar haal dat horloge weg en er is nog steeds geen perceptie voor tijd!
Ik vraag me dus sterk af of dat wat jij noemt wel opgaat voor ADHD, want het is niet zo dat het stofje wat waarschijnlijk mist in de hersenen (ze denken dat het zoiets is), door bepaalde gedragingen extra worden aangemaakt (voor zo ver ze nu weten), net zoals je bij diabetes wel kunt voorkomen dat je insuline nodig hebt door je dieet, maar niet door bepaald gedrag kunt zorgen dat je daar meer van aanmaakt.

Je zou het kunnen zien als het missen van een been, zonder been kun je echt van alles. Je kunt leren omgaan met je beperking, trucjes leren waardoor jij, op een iets andere manier dezelfde dingen kunt, je kunt hulpmiddelen gebruiken zoals krukken of een rolstoel. Maar zonder kunstbeen zul je nooit echt kunnen lopen, zul je altijd afhankelijk zijn van trucjes en allerlei hulpmiddelen. Met een kunstbeen heb je nog steeds een handicap, maar die handicap is wel een stuk minder groot omdat je kunt lopen, minder afhankelijk bent van trucjes en hulpmiddelen zoals krukken of een rolstoel. Als je nou dat missende been vervangt voor dat missende stukje in de hersenen en de medicijnen ziet als kunstbeen dan kun je zien dat je door je gedragingen niet de handicap kunt veranderen. Slechts de manier waarop je er mee om gaat. Pas bij het missende onderdeel vervangen word je minder gehandicapt.

Zo zie ik het, zo heb ik het nooit gezien, ik heb altijd gedacht dat ik met hard werken mezelf wel kon veranderen, zo word je als ADHDer ook benaderd door de buitenwereld, omdat je bepaald gedrag vertoont en mensen van mening zijn dat gedrag veranderbaar is. Alleen is dat in dit geval ben ik langzamerhand wel achter, minder makkelijk dan gedacht, want het is niet alleen een kwestie van gedrag en gedrag veranderen, het gaat om een handicap een onvervangbaar onderdeel werkt niet zoals het moet.

Voor de adhd'ers onder ons: hoe lossen jullie overprikkeling op? Ik ben het de laatste tijd zo vaak, nu ook weer. Vanmiddag maar weer in een donkere ruimte gaan zitten maar dat is ook niet alles. Nu loop ik met een doek op mijn hoofd door huis , het helpt iéts maar niet veel.

Luce schreef:Voor de adhd'ers onder ons: hoe lossen jullie overprikkeling op? Ik ben het de laatste tijd zo vaak, nu ook weer. Vanmiddag maar weer in een donkere ruimte gaan zitten maar dat is ook niet alles. Nu loop ik met een doek op mijn hoofd door huis , het helpt iéts maar niet veel.

Slapen, of even terugtrekken, ik heb in huis een ruimte die voor mij heel rustgevend werkt.

Ik ga de natuur in. Naar het strand of de bossen in en dan hopen dat ik niet al te veel mensen tegen kom. Het liefst ga ik dan ook als het miezert. Dan kom ik weer tot rust.

Charlie schreef:

Luce schreef:Voor de adhd'ers onder ons: hoe lossen jullie overprikkeling op? Ik ben het de laatste tijd zo vaak, nu ook weer. Vanmiddag maar weer in een donkere ruimte gaan zitten maar dat is ook niet alles. Nu loop ik met een doek op mijn hoofd door huis , het helpt iéts maar niet veel.

Slapen, of even terugtrekken, ik heb in huis een ruimte die voor mij heel rustgevend werkt.

Ja slapen helpt mij ook, maar ik kan vaak niet slapen ivm de kinderen. Dus ik zoek naar iets anders

's Avonds de kamer opruimen werkt voor mij erg rustgevend, ik doe dat dan met een fijn muziekje op en heel erg op mijn gemak.

Luce schreef:Voor de adhd'ers onder ons: hoe lossen jullie overprikkeling op? Ik ben het de laatste tijd zo vaak, nu ook weer. Vanmiddag maar weer in een donkere ruimte gaan zitten maar dat is ook niet alles. Nu loop ik met een doek op mijn hoofd door huis , het helpt iéts maar niet veel.

Ik ga meestal haken, schilderen, tekenen of een ander creatief idee uitwerken in mijn atelier. Mijn atelier is echt mijn plek waar ik me terug kan trekken. Deur open dan mag iedereen binnen lopen, deur dicht dan wil ik niet gestoord worden. Deur staat trouwens meestal open want mijn man loopt sowieso niet echt vaak bij mij naar binnen en verder is er alleen de kat en die wil gewoon in de buurt zijn en gaat dan in zijn mandje liggen snurken hier.

Ik zou echt niet in een donkere ruimte moeten gaan zitten, volgens mij vliegen mijn gedachten dan helemaal de pan uit! Wat bij mij ook werkt is een stuk lopen of fietsen. Ik had een keer een projectweek op de academie, vreselijk vond ik dat, je had twee weken de tijd om een lumineus idee te verzinnen terwijl je met z'n allen in een kleine ruimte op een zolder zat de hele dag! Na een week had ik nog niets en ik werd er helemaal panisch van. Komt er een docent naar me toe die ik nog niet kende en die zegt: "Jij hebt zeker ADHD he, als je hier blijft zitten word je gek van je gedachten, je kunt beter even lekker naar buiten gaan en een stuk lopen want met de beweging vallen de gedachten beter op hun plek" BAM, dat was echt de raakste opmerking die ooit heb gehoord totdat ik bij mijn huidige behandelaar kwam. Ik ben een stuk gaan lopen en eindelijk vielen al die ideeën op z'n plek en kon ik aan de slag!

Zingen helpt trouwens ook bij mij, maar ik kan niet echt goed zingen en iets anders doen tegelijk haha!

Haha pompoen, dat is zo herkenbaar voor mijn man wat je nu beschrijft. Die is precies zoals jou. Ik ben juist weer het tegenovergestelde. Voor ons echt zo lastig af en toe. Als we allebei overprikkeld zijn wil hij juist meer en meer prikkels. En ik juist helemaal niks.

Ik ben trouwens niet zo heel snel overprikkeld. Er zijn wel dingen die kunnen maken dat ik heel slecht in mijn vel kom te zitten. Bijvoorbeeld knellende kleding, ik draag vaak kleding die iets te groot is omdat ik er niet goed tegen kan als ik mijn kleding voel zitten.

AngelNyn schreef:

Tot het moment dat ik ging samenwonen, en in de maand er na met mijn studie startte. Mijn vriend is super geordend, en al snel begon me steeds meer duidelijk te worden dat het me gewoon echt niet lukte om alles op orde te houden. Mijn vriend omschreef de weekenden dat ik thuis was altijd alsof er een orkaan door het huis gewoed had, en ik zág het gewoon echt niet. Ik begreep gewoon niet waarom het bij anderen wel opgeruimd bleef en er bij mij altijd zo'n chaos was als ik alleen maar gewoon een avondje voor de bank gehangen had.

Wow dit is echt zó herkenbaar! Voor mijn vriend dan, want hij heeft ook ADHD, en daarmee ook voor mij. We hebben heel vaak ruzie gehad over het huishouden en hij gaf dan telkens aan dat hij het gewoon niet zag, en ik geloofde hem gewoon niet. Nu hebben we beter kunnen praten en snap ik ook zijn kant, fijn dat ik het ook van jou lees nu.

Dat herken ik ook hoor. Ik loop hier vaak met de honden langs huizen waar het altijd zo netjes eruit ziet, op elk moment van de dag. En dan vraag ik me altijd af hoe het nou kan dat dat ons gewoon niet lukt. Het is hier bijna nooit netjes.

Het is hier nu wel netjes. Maar mijn moeder vindt het hier volgens mij nooit netjes genoeg.

Vanmiddag in het vakantiehuisje gingen mijn ouders met de kinderen naar buiten en ging ik opruimen en ook echt heel grondig, al het speelgoed mooi neerzetten, heel goed stofzuigen, dat vond ik echt heel rustgevend.

Antibes schreef:Ben het niet helemaal met jullie eens. Ik ben van mening dat de psyche dan wel het gedrag bepaalt, maar dat vice versa gedragsveranderingen ook hun effect op de psyche hebben. Net als je bij depressies met CGT de serotoninehuishouding weer kunt beinvloeden, denk ik ook dat dit bij AD(H)D mogelijk is. Ik wil het zeker niet zo ver doortrekken dat pilletjes te vangen zijn met therapie, absoluut niet, maar het is ook niet zo dat iedere vorm van ADHD absoluut alleen met medicijnen aan te pakken is.

Dat is helemaal waar. Maar goed, daar ben je er niet altijd mee. Want die gedragsverandering is héél moeilijk voor de meeste mensen. Ik ben de hele dag bezig met het geven van therpapie om gedragsverandering bij mensen te bewerkstelligen. Ik behandel een hele hoop ADHD'ers en ADD'ers. Met nog veel meer problematieken hoor, ook veel persoonlijkheidsproblematieken en daarnaast een verslaving (wat vaak samen gaat, ADHD en verslaving).

Maar als je constant in chaos leeft is gedrag bijna niet te veranderen.

Ik heb zelf afgelopen lente gesprekken gehad met de huisarts en de sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ook vanwege het vermoeden van AD(H)D. Ik heb er toen voor gekozen dat niet verder te laten diagnosticeren, ookal dachten ze beiden dat de kans inderdaad heel erg groot was dat ik ADHD of ADD had. Toen was alles een chaos in mijn leven, nu is dat iets beter. Dus is de noodzaak tot medicatie of een officiele diagnose ook weer minder. Maar het kost me bijzonder veel energie om zaken op orde te houden en er gaan dagelijks allerlei dingen mis. Dat is vrij slopend.

Ik heb er ook jaren niet zoveel van gemerkt. Waarom niet? Omdag dingen vergeten en kwijtraken bij mij hoorde, dat was wel grappig. Maar ik heb bijvoorbeeld een zooitje gemaakt van mijn HAVO. Nooit geleerd, en mijn cijfers waren wel goed, want het niveau kon ik makkelijk aan. Toch ben ik 1x blijven zitten én gezakt, door verschillende oorzaken zoals teveel spijbelen en te weinig werken. Een toets met over kennis haalde ik altijd zonder leren, ik heb nooit geleerd om te studeren. Een verslag betekende een nachtje doorhalen op het laatste moment en te laat komen en er een chaos van maken, daar kwam ik mee weg.

Nu heb ik een gezin, moet ik al véél meer organiseren. En een baan die bijzonder veel energie kost, die ook wel uitstekend aansluit bij mijn chaos hoor, het snel moeten schakelen en het goed doen in crisissituaties is juist superhandig. Maar thuis ben ik domweg óp en kan ik niets meer. Mijn studie is een drama, het schiet maar niet op, omdat het plannen gewoonweg niet lukt. Mijn huishouden is meestal een chaos, ik krijg het overzicht maar niet. Ja, soms voor een dag of wat, dat houdt dan in een paar dagen alleen maar schoonmaken en opruimen en dan is het even goed, en dan neem ik me weer voor om alles bij te houden, maar in praktijk lukt dat gewoon niet, tenzij ik een uiterst strakke planning heb (en het probleem is dat mijn planningen nooit realistisch zijn). Nu valt het wél op. Want dan krijg ik weer een telefoontje van de tandarts dat mijn kinderen al heel lang niet zijn geweest. Tja, dat schiet er dan bij in en dat moet natuurlijk niet.

Als ik kijk hoe klasgenoten en collega's dingen aanpakken, dan loopt dat bij mij toch écht heel erg anders. Het is gewoon niet normaal dat je in 2 weken tijd 3x je sleutels in de autodeur laat zitten, dat je voor de 4e keer in 2 maanden met een lege tank probeert naar huis te rijden omdat je je portomonnee weer eens vergeten bent, dat je een vraag stelt en halverwege het antwoord afgedwaald bent en het antwoord niet meer hoort. Dat je je wekenlang voorneemt om nu toch écht die opdracht voor school af te maken maar dat het gewoon niet lukt (en dat klinkt heel suf, dat weet ik) om eraan te beginnen.

Ik ben namelijk verre van lui en ik ben ook verre van dom. Maar dit is toch wel degelijk een probleem. Want ik kan daardoor nooit echt ontspannen omdat ik nooit vrije tijd heb voor mijn gevoel, er zijn altijd 100 dingen die ik al had moeten doen en die niet gedaan zijn, waardoor lekker op de bank een boek lezen er vrijwel niet van komt. Want er is altijd een stapel was waarmee ik achter loop.

Nu is het weekend geweest, is mijn huis een zooitje, de afwas staat er nog, er moet nodig gestofzuigd worden, ik heb de was 2 weken nauwelijks opgevouwen, dus er ligt een kamer vol, er zijn vrijwel geen schonen kleren meer, de bedden wil ik al een week verschonen, ik heb boodschappen gedaan vanmorgen, maar ik weet zeker dat ik de helft vergeten ben. De kamer van mijn kinderen is een ontplofte speelgoedbom, want die had ik ook willen opruimen, enzovoorts, enzovoorts. En er zit weer een werkweek van 4 dagen aan te komen die vanmiddag begint, en ik heb dus geen tijd om iets te doen daarnaast. Ik ben dan compleet het overzicht kwijt, weet niet waar ik moet beginnen en ik slaap slecht in 's nachts omdat ik dan juist onrustig ben. Dat gaat best éven goed, maar op zo'n moment is het héél lastig om overzicht te krijgen. Dan denk ik dat een beetje rust in je hoofd best eens zou kunnen bijdragen tot het krijgen van overzicht.

Want als ik alleen ben heb ik er niet zoveel last van, mijn man word af en toe gék van me en mijn kinderen hebben er ook weleens last van. Dat is gewoon vervelend.

Maar ja, wat moet je ermee. De uitspraken 'een gezin is nou eenmaal druk' en 'ik vergeet ook weleens wat' en 'ben je niet gewoon lui?' zijn niet van de lucht. En het punt is dat ik gewoon heel goed het verschil zie tussen andere mensen en mijzelf. Die krijgen toch echt meer gedaan in een dag, organiseren zaken anders, dat zie ik niet verkeerd geloof ik.

Dus ik zit er toch aan te denken om weer bij de huisarts aan de bel te trekken, want zo gaat het gewoon óók niet. Ik ben wel gelukkig hoor, daar niet van, maar ik zou graag iets beter willen functioneren dan ik nu doe. En dat gaat echt niet over grote dingen, maar gewoon het eens voor elkaar krijgen dat ik een kast opentrek en er schone was in ligt in plaats van dat ik 's avonds nog weer dingen in de machine moet gooien in de hoop dat ik het 's ochtends droog krijg Ik heb nooit, nóóit 2 dezelfde sokken aan Tenzij ik nieuwe heb gekocht Het heeft allemaal ook z'n goede kanten, maar je word er wel erg moe van .

Waarom heb je er destijds dan voor gekozen om het niet te laten diagnosticeren, wat waren in jouw ogen de nadelen daarvan? Want al zou je een diagnose krijgen, dan nog ben je vrij om daar wel of niet iets mee te doen.

Eucalypta, jouw verhaal is echt zo herkenbaar.

Ik overweeg trouwens ook al een tijd om (weer) Ritalin of Concerta te gaan slikken. Niet omdat mijn leven nu zo'n chaos is, want dat valt reuze mee, maar omdat ik door onze gezinssituatie gedwongen ben om meer dan gemiddelde structuur te bieden, meer dan ik van nature in me heb. Het lukt aardig, maar het is echt heel moeilijk. Toch vind ik de stap naar medicatie wel groot, ik heb het altijd heel fijn gevonden om het zonder te doen. Als het echt beter is wil ik het wel gaan doen, maar zolang ik nog ruimte voor verbetering zie zonder dat ik daarvoor medicijnen hoef te nemen, doe ik het nog niet.

Zelda schreef:Eucalypta, jouw verhaal is echt zo herkenbaar.

+1

Kan me voorstellen dat je dat zo wilt Susan. Ik zou juist uit willen proberen of medicatie meer rust in mijn hoofd brengt. Dat die ruis weg is. Mensen vragen mij dan wat ik dan allemaal denk. Maar dat weet ik niet eens, het is gewoon constante onrust.

Susan schreef:Waarom heb je er destijds dan voor gekozen om het niet te laten diagnosticeren, wat waren in jouw ogen de nadelen daarvan? Want al zou je een diagnose krijgen, dan nog ben je vrij om daar wel of niet iets mee te doen.

Nah, dat ging een beetje onder druk van de psychiatrisch verpleegkundige. Aardige man, maar erg anti-pillen. Nu ben ik ook niet voor pillen. Maar hij had zoiets van 'tja, dit hoort dus gewoon bij jou en daar moet je mee leren omgaan'. Ik kreeg hem niet goed uitgelegd dat het echt een probleem was. Hij gooide het ook erg op dat een diagnose tegen je kan werken en dat het een heel gedoe is om er één te krijgen en dat het er eigenlijk niet anders van werd, omdat ik toch al wist wat het probleem was. Toen heb ik afgesproken om het nog een tijdje aan te kijken. En het is ook wel beter gegaan en het gaat nóg een stuk beter, maar het gaat nog lang niet zoals ik het zou willen. En dan vooral omdat je aan jezelf gaat twijfelen, zo van 'ben ik niet gewoon lui en dom? ' maar dat is het gewoon écht niet. Voor kennistoetsen haal ik de hoogste cijfers van de klas, zonder dat ik de boeken heb aangeschaft, bijvoorbeeld. Dus dom ben ik niet.

Zelfs een kennis met ADHD (en dan echt heel klassiek, superdruk, enorm stuiteren en heel chaotisch) zei tegen mij 'maar je bent helemaal niet druk, ben je niet gewoon ongemotiveerd?'. Dan ga je écht wel twijfelen aan jezelf. Want nee, ik ben niet druk, ik praat wél veel, maar echt druk in bewegen ben ik niet. En omdat het niet 'officieel' zo is, ga je weer aan jezelf twijfelen. Terwijl ik, mede doordat ik veel clienten heb met ADHD en ADD, er best veel van weet, en ik echt hele grote overeenkomsten zie.

Jammer dat hij je zo aan het beïnvloeden was, nu moet je toch weer opnieuw die stap zetten, terwijl je toen al in die hele molen zat.

Daarbij kan hij wel anti-pillen zijn, maar het draait niet om zijn persoonlijke mening. Ik vind het niet professioneel om mensen dat zo op te leggen.

En ter aanvulling: dat ik nu op internet zit ipv de boel op te ruimen is ook wel weer tekenend.



En ik vind twee dezelfde sokken dragen écht zwaar overschat. Beetje variatie is véél leuker.

Het helpt overigens ook niet dat ik een structopaat als kind heb. De oudste is zó gestructureerd dat het eng is. Die raakt soms compleet van slag van mij. En de jongste doet alles wat ik herken bij mezelf, die is chaos in eigen persoon.

Susan schreef:Jammer dat hij je zo aan het beïnvloeden was, nu moet je toch weer opnieuw die stap zetten, terwijl je toen al in die hele molen zat.

Daarbij kan hij wel anti-pillen zijn, maar het draait niet om zijn persoonlijke mening. Ik vind het niet professioneel om mensen dat zo op te leggen.

Nou, hij heeft me dat niet opgelegd, ik heb prima gesprekken met hem gehad en ik vind zijn aanpak niet verkeerd. Die drempel is nu niet zo hoog, als ik me weer meld bij de huisarts ben ik zo doorverwezen. Probleem is wel dat ik dan bij mijn ex-werkgever terechtkom voor testen enzo, en dat wil ik per se niet. Dat maakte het gewoon erg ingewikkeld, ik werk zelf in de GGZ, en nu is het echt geen punt als je zelf een diagnose hebt (ik heb wel wat ADHD collega's en nog wel wat mensen met een diagnose als bipolaire stoornis enzo, dat maakt niet per se dat je je je werk niet goed kunt doen) maar het maakt het wel lastiger. Ik wil niet getest worden door een oud-collega

Kun je niet terecht in een andere stad? Het lijkt mij vrij legitiem om niet te willen worden getest door een bekende. De meeste mensen willen dat toch wel gescheiden houden.

Luce schreef:

Zelda schreef:Eucalypta, jouw verhaal is echt zo herkenbaar.

+1

En nog een +1!

Krijg ook zo vaak de opmerkingen te horen "ach ik vergeet ook wel eens wat" ... Ja heel vervelend voor je, maar er is een verschil tussen "wel eens" of constant en constant de angst hebben dát je iets vergeet! Ik kan ook heel moeilijk ontspannen, omdat er altijd chaos in mijn hoofd is, altijd moet ik wel "iets" doen, altijd is het "oh dat mag ik niet vergeten" of "dat moet ik nog wel even opzoeken".. En daarbij lichamelijk ontspannen zijn, dat lukt me gewoon zo moeilijk. Ben altijd met meerdere dingen tegelijkertijd bezig en anders heb ik altijd wel iets in mijn handen, want gewoon stil zitten kan ik niet. Knak constant met mijn vingers etc. Ik kan nooit eens mijn gedachtes uit zetten.. Waardoor ik ook niet gewoon ontspannen op een bank kan zitten bijvoorbeeld.
Moest paar maanden geleden een MRI laten maken (= 20/30 minuten volkomen stil liggen), dat waren de langste 20 minuten van mijn leven

Net ook weer "discussie" met mijn vriend gehad.. Ik kwam onder de douche vandaan en hij moest heel nodig naar de wc, dus ik gris mijn handdoek van de wasmachine af, en wil snel naar de slaapkamer lopen, en in mijn haast / lompheid trek ik, terwijl ik mijn handdoek pak, de bak met waspoeder mee die op de grond valt..
Ja dat is nou eenmaal stom, maar ik doe en denk niet na, dat weten we ondertussen ook wel.. En dan weet hij mijn fijntjes te vertellen "Ja ik zag dat allang aankomen dat dat ging gebeuren, dat is voor mij ook frustrerend" .. Ja heel leuk schat, maar wat heb ik er aan dat jij het al zag aankomen?! Ik voel me er alleen maar nog lomper door

Lol, dat laatste is zo herkenbaar.

Ik had laatst een fles bodylotion gekocht. Dus die wilde ik gebruiken. Ik kon het ding nérgens vinden. Niet in de badkamer, niet in mijn tas, niet in de kast, gewoon nergens. Dus dan ben ik echt helemaal boos, geef mijn man vervolgens nog de schuld, heb echt 3 kwartier lopen zoeken en briesen waar dat ding nou was.

Schudt mijn man zijn hoofd een keer, loopt de woonkamer in, trekt een kast open, haalt mijn kist met nagellak eruit, doet het ding open en haalt mijn fles bodylotion eruit.

Tja, zei hij, je was je nagels gisteren aan het lakken, dus toen heb je hem hierin gestopt, want dat was het dichtsbijzijnde opbergding. Ik weet nou eenmaal beter hoe jouw hoofd werkt dan jijzelf En dat klopt ook gewoon. (hij heeft overigens niet gezien dat ik die fles daarin stopte, hij wist alleen dat ik mijn nagels gelakt had..)