Re: Contact verbreken met zijn zoontje - update pag 12

Gast vr 11 nov 2011 - 19:56

Oh, wat word ik verdrietig van dit verhaal.. Voor je vriend, maar ook vooral voor zijn zoon. Dat hij moet opgroeien met een moeder met borderline. Ik heb zelf een moeder met borderline (in combi met nog een stoornis) en ik heb daar tot op de dag van vandaag nog last van. Dat heeft zo'n impact op je leven, zeker als je daarnaast geen stabiele factor hebt. Bij zijn zoon dus in de vorm van zijn vader. Ik had dat gelukkig wel en heb daardoor geleerd dat het gedrag van mijn moeder niet normaal was en dat het niet aan mij lag.
Mijn diepste gevoel zegt: vecht voor je zoon en laat hem NIET in de steek! Maar verstandelijk kan ik het ook wel begrijpen. Maar ik denk dat zijn zoon er heel erg onder te lijden gaat hebben als je vriend zijn handen er vanaf trekt. Wat een kutwijf.

Paper Crown vr 11 nov 2011 - 21:12

RYW - jullie verhaal komt mij zo bekend voor.. (mijn man, zijn gestoorde moeder en zijn vader..)

Ik heb geen tijd om nu te reageren maar PM me jouw emailadres even door als je dit topic laat verwijderen. Ik kom er nog bij je op terug.

TukTuk vr 11 nov 2011 - 21:32

Ik heb er zelf geen ervaring mee, dus weet ook niet of mijn mening echt een toevoeging is.. Heb ook de rest van alle reacties niet gelezen..
Maar ik snap het ergens vanuit hem wel, maar ik vraag me af of hij realiseert dat hij misschien wel voorgoed de band kapot maakt.. Als dat kind alleen maar nog een gestoorde moeder heeft, die natuurlijk van alles over jou vriend zal zeggen, dan zal hij echt in een kwaad daglicht gezet worden, en zijn zoontje zal alleen maar een 1 zijdig beeld er van krijgen.. Als zijn zoontje tenminste nog wel ziet dat zijn vader moeite doet, dan kan het over een paar jaar misschien wel een heel verschil maken.

Kan je vriend het niet gaan aanvechten? Bedoel, als zij zo gestoord, en de zoon van je vriend bij je vriend weg houdt.. Dat moet toch aan te vechten zijn? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat een moeder zoveel invloed kan hebben dat ze idd gewoon niet de afspraken hoeft na te komen die gemaakt zijn.. Daar moet je toch iets mee kunnen doen, desnoods in de rechtbank uitvechten..

Ik zou iig nooit mijn kind opgeven.. Hoeveel energie het ook kost, maarja dat is hoe ik er nu over denk.. Ik heb er geen ervaring mee, dus misschien is het te makkelijk geoordeeld..

MADDIE vr 11 nov 2011 - 22:35

Ik wil jullie ten eerste veel sterkte wensen. Vooral voor je vriend. Wat een moeilijke situatie. Dat idee van die bemiddeling lijkt me nog een optie. Misschien dat de opa en oma in eerste instantie af en toe bij het contact tussen je vriend en zijn zoon kunnen en willen zijn. Misschien zal het dan ook al iets prettiger verlopen. Feit blijft natuurlijk dat moeder een stoornis heeft en absoluut niet normaal reageert. Ook heel erg moeilijk voor je zoontje.

Dat gedrag van moeder kan een kind zo in de war maken. Wij hadden op mijn werk een kindje van bijna vier en moeder had een psychisch probleem en stookte het kind tegen de leidsters op. Je zag in de ogen van het kind echt een tweestrijd ontstaan. Het is totaal een andere situatie natuurlijk, maar de leeftijd komt wel overeen. Ik denk dat zulke jonge kinderen die dingen totaal niet kunnen plaatsen.

Ik hoop echt dat er iets komt wat de situatie positief zal beïnvloeden!!

Gast za 12 nov 2011 - 3:14

Moet bekennen alleen een stukje van je openingspost te hebben gelezen, maar dat is niet erg. Ik weet immers het verhaal al, waarin je ook vroeg hoe ik erover dacht. Toen gaf ik aan dat ik me er zo weinig bij voor kon stellen dat een moeder alles aangrijpt om de band tussen vader en kind te verstoren, los van het feit of ze al dan niet borderliner is. Het staat zo ver van me af, dat ik het me amper voor kan stellen. Nu, een paar dagen later, merk ik dat ik toch wel degelijk een mening heb, namelijk: laat hem vechten voor zijn zoontje ipv hem uit zijn leven bannen, met welke goede bedoelingen dit dan ook mag zijn.

Ik ben afgestaan en godzijdank bij geweldige ouders terechtgekomen, maar de woede naar mijn vader is onbeschrijfelijk en dus niet eens in woorden te vatten. Mijn biologische vader is nog minder dan stront onder m'n schoen en geen enkele omstandigheid kan daar voor mij een uitzondering op maken en ik denk dat we dan zelfs nog over een land spreken waar de rechtspositie eerder vervangen kan worden door rechteloosheid van velen. Voor het zoontje van je vriend kan ik me wel voorstellen dat je vriend tijdelijk meer afstand neemt, maar alle banden doorsnijden, kan m.i. nooit in het belang van dat kleine mannetje zijn en dan vooral met het oog op de (nabije) toekomst. De kans is erg groot dat hij zich ontzettend in de steek gelaten gaat voelen, want zijn moeder zal niet veranderen en zo krijgt ze ook nog een alle mogelijkheden om de vader geheel zwart te maken. Je vriend mag dat niet toestaan, dus een rol vanaf de zijlijn als vader en vangnet lijkt me voorlopig de meest verstandige en haalbare optie.

Gast za 12 nov 2011 - 3:26

Het eerste wat ik dacht voor ik begon te lezen was; nee, dat kan hij niet maken. Na het lezen van je verhaal denk ik dat nog steeds. Wel heb ik er heel veel begrip voor dat het een ontzettend moeilijke situatie is. Maar hij kan niet zijn zoontje niet "in de steek laten", ik vind dat hij echt voor hem moet vechten. Leven met een moeder die borderliner is terwijl je vader je in 'de steek' laat, is ontzettend schadelijk. Mijn moeder heeft een stoornis en ik ben heel blij dat mijn vader altijd voor ons heeft gevochten ook al kon hij het met mijn moeder niet meer aan.

Verona za 12 nov 2011 - 3:57

Wat een enorm verdrietige situatie! Ik snap heel erg dat het hem onwijs veel energie kost, helemaal omdat hij ook bij een psycholoog loopt toch? Toch zou ik proberen om voor zijn zoontje te vechten. Kan hij het niet aanvechten via de rechter waardoor hij volledige voogdij kan krijgen. Zijn moeder is natuurlijk niet de meest stabiele factor en een slechte invloed als ik het zo lees. Het zou enorm moeilijk zijn voor hem en voor zijn zoontje als hij echt het contact stopt. Zo te lezen steun je hem al enorm en blijf dat ook echt doen. Ik hoop dat hij voor zichzelf een goede beslissing maakt waarmee hij vrede heeft.

Waar ik wel aan zat te denken...geen idee of het al geopperd was hier...heeft zijn zoontje contact met de moeder van jou vriend? Want anders kan je vriend eventueel een brief voor hem schrijven waarin hij uitlegt waarom hij het contact verbroken heeft en deze aan zijn moeder geven. Hierdoor kan zijn zoontje er altijd bij wanneer hij er om gaat vragen.

RYW za 12 nov 2011 - 4:06

Verona, mijn vriend heeft helaas geen ouders meer.

Ik ga later uitgebreider reageren op iedereen, maar ik wil even een ding duidelijk maken: als hij er wel voor kiest om het contact te verbreken kan ik daar net zo goed begrip voor opbrengen en zal ik net zoveel respect hebben voor hem en de strijd die hij gevoerd heeft. Sterker nog, ik weet dat hij elke beslissing die hij maakt met zijn hart maakt, met het welzijn van zijn zoon voorop, zelfs als het hem verdriet doet.

Sorry, jullie hebben allemaal de beste bedoelingen, maar dingen als 'dat kan hij niet maken', dat slaat voor mij de plank mis en is voor mij zo ongenuanceerd dat ik al snel afhaak, eigenlijk. Dat voelt voor mij al als een kleine veroordeling (wat ongetwijfeld niet zo bedoeld is) en dat wil ik niet uit respect naar mijn vriend en de strijd die hij al jarenlang voert. De inhoudelijke argumenten en ervaringen vind ik wel prettig.

Verona za 12 nov 2011 - 4:16

RYW schreef:Verona, mijn vriend heeft helaas geen ouders meer.

Sorry, dat wist ik niet! Ik denk dat hij enorm blij moet zijn met een vriendin als jou die hem begrijpt en steunt, welke beslissing hij ook maakt. Sterkte voor allebei!

RYW za 12 nov 2011 - 4:21

Maakt niet uit hoor, zijn ouders zijn al 18 jaar dood, dus het is niet iets recents. Ik hoop vooral dat de andere opa en oma, de ouders van de ex, willen helpen voor de bestwil van hun kleinzoon.

MADDIE za 12 nov 2011 - 4:24

RYW schreef:Verona, mijn vriend heeft helaas geen ouders meer.

Ik ga later uitgebreider reageren op iedereen, maar ik wil even een ding duidelijk maken: als hij er wel voor kiest om het contact te verbreken kan ik daar net zo goed begrip voor opbrengen en zal ik net zoveel respect hebben voor hem en de strijd die hij gevoerd heeft. Sterker nog, ik weet dat hij elke beslissing die hij maakt met zijn hart maakt, met het welzijn van zijn zoon voorop, zelfs als het hem verdriet doet.

Sorry, jullie hebben allemaal de beste bedoelingen, maar dingen als 'dat kan hij niet maken', dat slaat voor mij de plank mis en is voor mij zo ongenuanceerd dat ik al snel afhaak, eigenlijk. Dat voelt voor mij al als een kleine veroordeling (wat ongetwijfeld niet zo bedoeld is) en dat wil ik niet uit respect naar mijn vriend en de strijd die hij al jarenlang voert. De inhoudelijke argumenten en ervaringen vind ik wel prettig.

Dat vind ik ook erg zwart-wit gedacht. Het is een hele complexe situatie en het speelt al zo lang ondertussen. Ik snap dat hij nu gewoon helemaal leeg is. Ik vind het wel heel goed zoals hij dat eerder heeft aangepakt.

Verona za 12 nov 2011 - 4:26

Dat hoop ik ook voor jullie, al is dat vaak moeilijk omdat het toch hun dochter is. Helaas heb ik daar al vaak genoeg voorbeelden van gezien. Hoop gewoon dat jullie op een juiste beslissing komen, al lijkt mij dat enorm moeilijk. Want ik denk dat het toch voelt alsof je voor het goede of kwade moet kiezen, hoe je er ook tegenover staat.

Possom za 12 nov 2011 - 4:38

Zoals iemand anders ook al zei: wat een raar mens is die moeder. Ik vraag me echt af hoe het kan dat zij nog steeds de voogdij heeft. Ik bedoel, ik snap dat ze het had toen je vriend zijn kind nog niet had kunnen erkennen, maar nu heeft het kind officieel twee ouders, waarvan er een duidelijk niet helemaal goed functioneert. Raar dat daar verder niks meer mee wordt gedaan. Is er ook nog geen instantie die zich met je vriend zijn zoontje bemoeit? Het lijkt me stug dat die moeder ook geen hulp heeft en dat er dan niet een alarmbel afgaat bij die mensen als ze een kind krijgt.

RYW za 12 nov 2011 - 4:44

Het lijkt stug, maar het is echt waar: ze heeft geen hulp. Ze weigert iedere behandeling, met haar is niets mis en de hele wereld heeft het mis, kortgezegd.

Mijn vriend heeft hem nu wel erkend maar geen gezamenlijk gezag. De omgangsregeling en gezamenlijk gezag zou onderwerp van de volgende rechtszaak zijn.

SuperGrover za 12 nov 2011 - 4:52

Ik kan niet veel zinnigs toevoegen, maar ik wil je even zeggen dat het al enorm dapper vind dat jullie hier open over durven zijn, het uberhaupt als optie hebben. Heel veel sterkte met welke keus jullie ook maken.

Gast za 12 nov 2011 - 5:00

RYW, het spijt me als mijn opmerking verkeerd is gevallen. Zoals je ook kon lezen, heb ik alle begrip voor de moeilijk situatie. Maar je kan van mij ook niet verwachten dat ik op een verhaal dat ik via internet lees, niet geheel niet zwart/wit kan reageren. Ik ken jou en je situatie niet persoonlijk. Het is dus absoluut niet lullig en verwijtend bedoeld.

RYW za 12 nov 2011 - 5:30

Het is niet alleen jouw opmerking hoor, Jolee, het is meer een collectie van woordkeuzes zoals de jouwe, maar ook 'in de steek laten', 'zien dat zijn vader moeite voor hem doet', en dat hele stuk over het wegdoen van de foto's en dat dat mannetje hem toch niks heeft aangedaan. Alsof hij dat zo ziet, alsof het voor hem niet nog het meeste duidelijk is hoe schrijnend dit alles is, nog meer dan het voor jullie of mij duidelijk is.

Ik weet dat jullie meeleven en het allemaal goed bedoelen, maar stel nou dat mijn vriend besluit om het contact toch te beeindigen, dan zou ik jullie wel graag op de hoogte houden, maar ik wil wel ten allen tijde blijven benadrukken dat ik geen enkele veroordeling wil over wat voor beslissing hij ook maakt, want dat er uberhaupt al een beslissing gemaakt zou moeten worden is al onmenselijk genoeg zonder veroordeling. En door die woordkeuzen had ik het gevoel niet de vrijheid te hebben om een 'ander' resultaat dan er wordt aangeraden niet te kunnen terugmelden zonder dat mijn vriend (misschien onbedoeld) veroordeeld wordt, vandaar. En die vrijheid wil ik wel hebben, want anders meld ik het liever niet. Het is al gecompliceerd en verdrietig genoeg.

Want zoals gezegd, ondanks mijn eigen mening over het geheel (die grotendeels overeenkomt met die van jullie) is het zijn keuze om te maken, en ik ga hem niet veroordelen als hij een andere keuze maakt dan wat ik zou doen. Nog geen seconde.

Gast za 12 nov 2011 - 5:34

Heb even voor je geïnformeerd en over 1,5 wk weet je meer. Een zeer goede advocate in personen- en familierecht zal uitzoeken wat er mogelijk is qua bezoekregeling vorderen bij de rechter en om de positie van je vriend daarin veilig te stellen (dus zonder die manipulatieve praktijken van zijn ex) eveneens de mogelijkheid achterhalen van een pressiemiddel in de vorm van een dwangsom vorderen voor iedere keer dat ze haar afspraak hierin niet nakomt. Er zal hier ook zeker jurisprudentie over bestaan, dus dat kan je vriend zelf al eens gaan bekijken.

De situatie is schrijnend, maar bedenk wel dat als je de juridische kant inslaat, dat het getouwtrek om het zoontje van je vriend uit handen wordt genomen, wat je vriend meer rust zal geven en hij ook eindelijk aanspraak kan maken op de rechten die een vader heeft. Ik zou hem sterk aanraden deze weg te bewandelen ipv het contact te verbreken, want er wordt hier wel gesteld dat volwassenen zich prima de positie van je vriend kunnen indenken en daar ook begrip voor hebben, maar in the end gaat het om het belang van zijn zoontje en die is nu 3 jr, maar trust me, dat jochie wordt ook op een dag volwassen en het gevoel dat je vader niet meer in beeld is, vreet altijd aan je. Leeftijd maakt in dit geval niet veel uit, je bent hooguit in staat om het in een breder perspectief te plaatsen als je ouder wordt.

Anyway, dit is denk ik het meest concrete advies wat ik jullie kan geven.

RYW za 12 nov 2011 - 5:39

Nour schreef:Heb even voor je geïnformeerd en over 1,5 wk weet je meer. Een zeer goede advocate in personen- en familierecht zal uitzoeken wat er mogelijk is qua bezoekregeling vorderen bij de rechter en om de positie van je vriend daarin veilig te stellen (dus zonder die manipulatieve praktijken van zijn ex) eveneens de mogelijkheid achterhalen van een pressiemiddel in de vorm van een dwangsom vorderen voor iedere keer dat ze haar afspraak hierin niet nakomt. Er zal hier ook zeker jurisprudentie over bestaan, dus dat kan je vriend zelf al eens gaan bekijken.

De situatie is schrijnend, maar bedenk wel dat als je de juridische kant inslaat, dat het getouwtrek om het zoontje van je vriend uit handen wordt genomen, wat je vriend meer rust zal geven en hij ook eindelijk aanspraak kan maken op de rechten die een vader heeft. Ik zou hem sterk aanraden deze weg te bewandelen ipv het contact te verbreken, want er wordt hier wel gesteld dat volwassenen zich prima de positie van je vriend kunnen indenken en daar ook begrip voor hebben, maar in the end gaat het om het belang van zijn zoontje en die is nu 3 jr, maar trust me, dat jochie wordt ook op een dag volwassen en het gevoel dat je vader niet meer in beeld is, vreet altijd aan je. Leeftijd maakt in dit geval niet veel uit, je bent hooguit in staat om het in een breder perspectief te plaatsen als je ouder wordt.

Anyway, dit is denk ik het meest concrete advies wat ik jullie kan geven.

Wat ben jij toch keihard en schitterend Wink

Heel lief van je, we hebben het er later nog even over.

Ik heb er ook verder zelf over nagedacht, en ik zou ook echt het allerliefste zien dat hij de strijd aangaat en het in elk geval probeert, hoe zwaar ook. Daar zal hij dan hulp bij moeten vragen, om het voor hemzelf dragelijk te maken. Elk inzicht of lichtpuntje kan daarbij al hulp bieden voor hem. Alles wat ik te weten kom of wat er voor mogelijkheden zijn om het contact niet te hoeven verbreken zal ik hem voorleggen, en dan moet hij de keuze maken, want hij is de enige die dat kan.

Gast za 12 nov 2011 - 5:50

Als hij besluit het contact niet te willen laten gaan, zal ik er hoogstpersoonlijk (met wat hulp van connecties van mijn connecties Wink

) voor zorgen dat hij de beste advocaat krijgt die er is qua personen- en familierecht.

Wellicht overbodig, maar ik denk wel dat ik het tegen je kan zeggen en dat je weet dat ik je nooit bewust zou willen kwetsen, maar ik denk dat je de spijker op z'n kop slaat als je zegt er zelf ook te diep in te zitten om er nog objectief naar te kunnen kijken. De woordkeuze die forummers in dit topic gebruiken, is vanuit een perspectief van een buitenstaander gegeven en probeer daar alleen voor jezelf en voor jullie de positieve punten uit te filteren. Ik ben ervan overtuigd dat iedere forummer die hier reageert, dit doet uit pure empathie en iedereen hier het beste met jullie voorheeft; de emoties die het echter voor jullie meebrengt liggen natuurlijk veel dieper dan voor iemand zoals ik, bijvoorbeeld. Probeer daar niet over te struikelen, want... zie begin van deze alinea. Wink

Gast za 12 nov 2011 - 5:57

Ik zal daar ook nooit 100% over kunnen oordelen omdat ik het hele verhaal niet ken. Dus wees daar van mijn kant in ieder geval niet bang voor. Ik reageerde puur op wat ik hier lees. smile

Sterkte met deze moeilijke situatie.

RYW za 12 nov 2011 - 6:47

Nour schreef:Als hij besluit het contact niet te willen laten gaan, zal ik er hoogstpersoonlijk (met wat hulp van connecties van mijn connecties ) voor zorgen dat hij de beste advocaat krijgt die er is qua personen- en familierecht.

Wellicht overbodig, maar ik denk wel dat ik het tegen je kan zeggen en dat je weet dat ik je nooit bewust zou willen kwetsen, maar ik denk dat je de spijker op z'n kop slaat als je zegt er zelf ook te diep in te zitten om er nog objectief naar te kunnen kijken. De woordkeuze die forummers in dit topic gebruiken, is vanuit een perspectief van een buitenstaander gegeven en probeer daar alleen voor jezelf en voor jullie de positieve punten uit te filteren. Ik ben ervan overtuigd dat iedere forummer die hier reageert, dit doet uit pure empathie en iedereen hier het beste met jullie voorheeft; de emoties die het echter voor jullie meebrengt liggen natuurlijk veel dieper dan voor iemand zoals ik, bijvoorbeeld. Probeer daar niet over te struikelen, want... zie begin van deze alinea.

Ik weet ook dat iedereen reageert uit empathie en medelevendheid. Ik hoop ook dat ik er duidelijk over geweest ben dat ik me daarvan bewust ben. Er is niemand die zegt 'wat een lul van een vader dat hij z'n kind laat stikken', natuurlijk.

En wat betreft die advocaat: what can I say hug

thanks

RYW za 12 nov 2011 - 6:50

Mamsie schreef:Ik snap waarom hij het wil maar toch raad ik het af.
Mijn moeder heeft mij en mijn zus bij mij vader op de stoep gezet en is weg gegaan. Nu pas een paar jaar, nu ik zelf kinderen heb, zie ik waarom ze het deed, ze heeft zwaar bordeline
Dat heb ik haar mijn hele jeugd kwalijk genomen en had het gevoel dat ze mij en mijn zus gewoon had afgedankt. Dat is echt schadelijk voor een kind.
Ik zou hem adviseren door te vechten en een advocaat in handen te nemen. Zijn kind komt nu langzaam op een leeftijd dat het zelf ook dingen gaat willen etc. Als hij nu weg blijft vergeet hij hem en zal hij alleen nog maar gevoed worden door kwade verhalen van zijn moeder en zal hij zn vader niet eens willen opzoeken later.
Hij moet nu doorvechten en zorgen dat wanneer ze samen zijn het leuk is en hij zo een "band" opbouwd zodat hij hem in ieder geval kent.
Er moet gewoon een omgangsregeling komen.

Wat erg wat je overkomen is met je moeder. Al weet je nu waarom, dat doet natuurlijk niets af aan het verdriet dat je als kind gehad hebt.

Zijn zoon begint inderdaad dingen te willen, nu. Mijn vriend en zijn zoon hebben een leuke band samen, en zoontje vindt het echt heel leuk om vriend te zien en noemt hem ook gewoon 'papa' enzo.

RYW za 12 nov 2011 - 6:54

Sunprincess schreef:Ik heb je verhaal uitgelezen maar niet alle posts erna.
Ik begrijp je vriend als hij het contact wil verbreken, hoe hartverscheurend het ook is. Maar ik denk niet dat de strijd daar mee ophoudt. Deze vrouw heeft ernstig borderline en het is haar niet om haar zoon te doen maar om je vriend. Dus als hij het contact verbreekt, zal zij naar andere manieren gaan zoeken.
Inderdaad. Als ze op zoek was naar het beste voor haar zoon zou ze hem gewoon zijn vader gunnen, al is het dan op basis van een omgangsregeling. Ik weet ook niet of het ophoudt als hij het contact verbreekt. Ze zal mijn vriend niet meer kunnen vinden dan, maar je hebt dan dus ook geen zicht meer op wat er met zijn zoontje gebeurt.

Hoe is zij verder als moeder? Hebben jullie er al eens over gedacht om Jeugdzorg in te schakelen? Ik ben normaal helemaal niet zo van Jeugzorg maar zoals zij het nu speelt, is het, mijn inziens, een vorm van geestelijke mishandeling en ik denk echt niet dat het op zal houden als je vriend afstand neemt.
Ik kan er niet over oordelen of ze een slechte moeder is. Mijn vriend zegt wel eens dat hij het niet eens is met haar manier van opvoeden (dingen als: ze geeft zoontje altijd direct zijn zin, is niet consequent terwijl mijn vriend dat wel is, ze wil hem niet naar een KDV brengen terwijl mijn vriend dat voor het sociale aspect wel zou willen, dat soort dingen) maar ze slaat hem niet voor zover ik weet, en het ventje is ook gewoon gek op haar zoals elk kind op zijn moeder.
Ik vind het ook mishandeling om een kind zijn vader te onthouden en zo te misbruiken als pion in een machtsspelletje, ziek gewoon. Maar zou Jeugdzorg daar iets mee doen? Zij zal daaraan een heel ander verhaal vertellen, en zodra ze hoort over een melding zal ze nog veel harder en gemener worden.

RYW za 12 nov 2011 - 7:01

Roodkapje schreef:Allereerst nog gefeliciteerd met je vriend. Heel vervelend dat zijn zoon er niet bij kon zijn voor hem.

Ik snap zijn frustraties wel, maar wat zou hij oplossen door het contact te verbreken??Zij heeft borderline, ze is achterdochtig en wil je vriend straffen. Met of zonder contact zal zij toch contact blijven zoeken denk ik.
Ik denk dat zijn zoontje niet een minder heftige jeugd gaat krijgen met zo'n moeder( zo komt het over). Ik denk eerder dat zijn zoontje dalijk en geen vader en geen moeder heeft.. En zo moet vechten later in zijn leven met die gevoelens.

Ik ben het volledig met Mamsie haar opmerking hierboven eens. Vechten voor zijn zoon, hoe moeilijk ook. Omgangsregeling.

Wat ik niet begrijp van je vriend is dat de foto's van zijn zoon ook wegmoeten. Alsof hij niet meer mag bestaan, ook in zijn huis niet. Misschien heb ik het verkeerd gelezen, maar zo kwam het op mij over. Correct me if i'm wrong. Ik vind het "weg doen" van de foto's wel een heel pijnlijk punt. Alsof zijn zoon hem iets ergs heeft aangedaan of iets.. Terwijl hij een klein en onschuldig ventje is, wat hoe dan ook zijn zoon blijft.

Het eerste gedeelte van je post: wat hij zou oplossen ermee heb ik in de openingspost beschreven. Dan zou het ventje niet meer tussen twee vijandige ouders staan en niet meer verscheurd worden daardoor, niet meer als wapen ingezet worden als het grootste doelwit (vader) uit beeld is.

Ik ben er ook heel bang voor dat hij een heftige jeugd tegemoet gaat.

Het dikgedrukte gedeelte valt bij mij, zoals ik eerder heb aangegeven, flink verkeerd. Mijn vriend zou zijn zoon nooit zien als iets anders dan een klein onschuldig ventje, zou zich elke seconde van elke dag ervan bewust zijn dat het zijn zoon is en blijft, zou het gemis ervaren elke keer dat hij mijn zoons ziet, dat er iets groots gebeurt (als wij gaan trouwen, bijvoorbeeld, of als er nog een kindje komt) en zou het nooit zien alsof hij niet mocht bestaan. Hij wordt er alleen dan niet nog vaker dan al gebeurt mee geconfronteerd, en waarom jezelf nog meer pijn doen dan het al doet?

De suggestie dat hij van mijn vriend niet meer zou mogen bestaan vind ik erg vervelend. Dus ja. Wat dat betreft: you're wrong.

Gesponsorde inhoud