Contact verbreken met zijn zoontje - update pag 12

Ik denk dat die vijandige situatie toch wel in zekere mate blijft bestaan, want dat vijandige zit in haar, in de moeder.

Mam schreef dagboeken vol, de tijden dat ik er niet was. Vol onzin, wat ze aan't doen was, hoe 't met de katten ging maar ook extreem pijnlijke dingen. Hoe ze door het huis dwaalde, heeft gehuild inmijn slaapkamer, hoe ze hoopte dat dit de juiste beslissing was, hoeveel pijn het haar deed en hoe erg ze hoopte dat ik 't ooit zou snappen. Ja, ik heb heel veel aan haar schrijven gehad. Het heeft me veel geleerd over de situatie destijds, maar vooral over mijn moeder.

Ooit was ik boos, omdat ze me verliet, omdat ze me opgaf. Nu ben ik alleen nog boos, dat ze niet naar haar hart luisterde; dat schreeuwde namelijk al die tijd, dat ik bij haar hoorde. Achteraf gezien had ze gelijk

Smittn': wat erg dat je het ziet gebeuren in je nabije omgeving. Ik kan me je angsten levendig voorstellen! Dank je voor je begrip.

Susan: klopt, het zit er heel erg ingebakken bij haar. Ik hoop zo vreselijk dat dat jochie gewoon niet meer als wapen gebruikt wordt door haar. Ondanks dat ik hem niet gezien heb sinds hij een halfjaar was heeft hij een plek in mijn hart. Ik maak hem mee via foto's en verhalen, en het doet me elke keer weer verdriet dat ik geen deel mag uitmaken van zijn leven. Maar zelfs al kent hij me niet (meer) en ik hem ook niet, ik vind het zo vreselijk voor hem.

Bazinga: Jezus, wat heftig. Fijn dat je veel aan haar schrijven gehad hebt en dat het je inzichten gegeven heeft. Wat heftig ook voor je moeder, ik ben blij dat jullie weer samen zijn en elkaar zo gevonden hebben

RYW schreef:Smittn': wat erg dat je het ziet gebeuren in je nabije omgeving. Ik kan me je angsten levendig voorstellen! Dank je voor je begrip.

Susan: klopt, het zit er heel erg ingebakken bij haar. Ik hoop zo vreselijk dat dat jochie gewoon niet meer als wapen gebruikt wordt door haar. Ondanks dat ik hem niet gezien heb sinds hij een halfjaar was heeft hij een plek in mijn hart. Ik maak hem mee via foto's en verhalen, en het doet me elke keer weer verdriet dat ik geen deel mag uitmaken van zijn leven. Maar zelfs al kent hij me niet (meer) en ik hem ook niet, ik vind het zo vreselijk voor hem.

Bazinga: Jezus, wat heftig. Fijn dat je veel aan haar schrijven gehad hebt en dat het je inzichten gegeven heeft. Wat heftig ook voor je moeder, ik ben blij dat jullie weer samen zijn en elkaar zo gevonden hebben

Het stukje wat ik typte, daarmee bedoelde ik jouw vriend, maar dat was misschien niet helemaal duidelijk Dat ik bang ben dat zijn ex allemaal dingen over jouw vriend gaat vertellen die niet waar zijn, dat zou zo erg zijn voor hem, en zijn zoon. Heel veel sterkte gewenst met de beslissing!

Smittn' schreef:

RYW schreef:Smittn': wat erg dat je het ziet gebeuren in je nabije omgeving. Ik kan me je angsten levendig voorstellen! Dank je voor je begrip.

Susan: klopt, het zit er heel erg ingebakken bij haar. Ik hoop zo vreselijk dat dat jochie gewoon niet meer als wapen gebruikt wordt door haar. Ondanks dat ik hem niet gezien heb sinds hij een halfjaar was heeft hij een plek in mijn hart. Ik maak hem mee via foto's en verhalen, en het doet me elke keer weer verdriet dat ik geen deel mag uitmaken van zijn leven. Maar zelfs al kent hij me niet (meer) en ik hem ook niet, ik vind het zo vreselijk voor hem.

Bazinga: Jezus, wat heftig. Fijn dat je veel aan haar schrijven gehad hebt en dat het je inzichten gegeven heeft. Wat heftig ook voor je moeder, ik ben blij dat jullie weer samen zijn en elkaar zo gevonden hebben

Het stukje wat ik typte, daarmee bedoelde ik jouw vriend, maar dat was misschien niet helemaal duidelijk Dat ik bang ben dat zijn ex allemaal dingen over jouw vriend gaat vertellen die niet waar zijn, dat zou zo erg zijn voor hem, en zijn zoon. Heel veel sterkte gewenst met de beslissing!

Ah, zo. Ja, dat zijn inderdaad de angsten die hij (en ik ook) heeft omtrent zijn zoon, dat hij er zo door beschadigd raakt en dat er vreselijke dingen over hem gezegd gaan worden. Dat is iets dat waarschijnlijk sowieso zal gebeuren, ook als er wel contact is, alleen dan met een andere dynamiek.

Wel fijn dat er dingen opkomen waar ik even over kan nadenken. Ik zit er al zo lang zo diep in dat ik moeilijk afstand kan nemen en de situatie van alle kanten kan bekijken. Dan is zoiets als dit heel erg verfrissend.

Ik begrijp dat het niet uit egoisme zou zijn, het zou voor jouw vriend waarschijnlijk zelfs pijnlijker zijn hem niet meer te zien, dan hem op deze manier te zien. Maar die vijandige situatie maakt zijn ex en niet jouw vriend. Op dit moment zal zijn zoontje zich dat nog niet zo realiseren misschien, maar naarmate hij ouder wordt wel. En als jouw vriend niet meer in zijn leven is, zal zij hem waarschijnlijk zwart maken en bij hun zoontje aangeven dat hij niet gewenst was etc. En zo blijft het voor zijn zoontje toch steeds spelen. (zoals Smittn' aangeeft).
En dan is het denk ik beter een vijandige situatie te hebben, dan je papa kwijt. Ik hoop eigenlijk heel erg voor alle partijen dat de tip van Lilou een voorlopige oplossing kan bieden!
Heeft je vriend het haar al wel duidelijk gemaakt dat zij haar zoontje op deze manier heel veel verdriet doet? Dat zij zijn zoontje misbruikt om hem te pakken?
Vraag mij eigenlijk af hoe ze is als ze boos is op hun zoontje. Hebben jullie daar inzicht op?

Mijn neefje wordt aankomende week 8. Zijn vader is niet uit zijn leven, al voelt het voor hem wel zo, aangezien hij niet naar hem om kijkt. De situatie was thuis eigenlijk al sinds zijn 2de (denk ik) wat vijandig, maar 2 jaar geleden is zijn vader bij de buurvrouw ( ) gaan wonen en ziet zijn kinderen vrijwel niet meer staan.
Wel een andere situatie natuurlijk, maar denk wel dat de pijn te vergelijken is aangezien het zoontje van jouw vriend zijn vader wel kent. Al is pijn voor iedereen ook weer anders natuurlijk.

Mocht hij nu toch besluiten het contact -voorlopig- te verbreken, is het misschien wel een goed idee om net als de moeder van Bazinga (heftig!) ook te schrijven. Zodat hij dat, mocht er weer contact zijn, kan lezen en zo weet dat zijn vader niet zomaar wat zegt als hij aangeeft te hebben gehandeld vanuit zijn beschermende kant naar zijn zoontje toe.

Eerste wat ik dacht bij de topictitel is: wie kan er nou het contact met zijn kindje verbreken.
Wat ik dacht tijdens het lezen was: eigenlijk snap ik het wel. Het feit dat je er over nadenkt zegt wel hoe zwaar de situatie is. En als de situatie zo zwaar is dat je zelfs dit overweegt, dan is het misschien wel goed om zo'n beslissing te nemen.
Na het lezen van het verhaal dacht ik: maar in zo'n situatie, bij een mens waar hij het zelf al zo moeilijk of eigenlijk niet mee om kan gaan, kan je je zoontje toch niet alleen- en achterlaten. Als zijn papa al niet meer voor hem knokt, wat moet dat arme kind dan.

Wat een ontzettend moeilijke situatie. Het lijkt trouwens heel erg op een situatie heel dicht bij mij. Vader heeft ook de keus gemaakt om zijn dochter niet meer te zien (zwangerschap ook pas bekend nadat hij weg was enz). Hij wilde ook liever niet meer over haar praten en heeft zelfs zelfmoord overwogen. Nu is hij erg gelukkig met zijn twee zoons uit een latere relatie (zoons die erg op haar lijken trouwens) En spreekt nog steeds liever niet over haar. "Ze is altijd welkom" is eigenlijk het enige wat hij er over zegt. Maar het kind is ook in een erg slechte omgeving opgegroeid en heeft alleen slechte verhalen gehoord over vader. Dus of ze ooit de stap neemt..

Sterkte. De situatie duurt al zo lang. Hoop dat jullie wat meer rust krijgen, welke beslissing dan ook. Voor zijn zoontje wens ik het aller beste. Verschrikkelijk, de situatie waarin hij opgroeit.

Nois schreef:Ik begrijp dat het niet uit egoisme zou zijn, het zou voor jouw vriend waarschijnlijk zelfs pijnlijker zijn hem niet meer te zien, dan hem op deze manier te zien. Maar die vijandige situatie maakt zijn ex en niet jouw vriend. Op dit moment zal zijn zoontje zich dat nog niet zo realiseren misschien, maar naarmate hij ouder wordt wel. En als jouw vriend niet meer in zijn leven is, zal zij hem waarschijnlijk zwart maken en bij hun zoontje aangeven dat hij niet gewenst was etc. En zo blijft het voor zijn zoontje toch steeds spelen. (zoals Smittn' aangeeft).
En dan is het denk ik beter een vijandige situatie te hebben, dan je papa kwijt. Ik hoop eigenlijk heel erg voor alle partijen dat de tip van Lilou een voorlopige oplossing kan bieden!
Heeft je vriend het haar al wel duidelijk gemaakt dat zij haar zoontje op deze manier heel veel verdriet doet? Dat zij zijn zoontje misbruikt om hem te pakken?
Vraag mij eigenlijk af hoe ze is als ze boos is op hun zoontje. Hebben jullie daar inzicht op?

Mijn neefje wordt aankomende week 8. Zijn vader is niet uit zijn leven, al voelt het voor hem wel zo, aangezien hij niet naar hem om kijkt. De situatie was thuis eigenlijk al sinds zijn 2de (denk ik) wat vijandig, maar 2 jaar geleden is zijn vader bij de buurvrouw ( ) gaan wonen en ziet zijn kinderen vrijwel niet meer staan.
Wel een andere situatie natuurlijk, maar denk wel dat de pijn te vergelijken is aangezien het zoontje van jouw vriend zijn vader wel kent. Al is pijn voor iedereen ook weer anders natuurlijk.

Dank je voor je uitleg, ik snap je punt nu beter.

Hij heeft dat wel tegen haar gezegd, dat ze haar zoon hiermee verdriet doet. Maar dat kaatst ze direct terug: jij bent toch weggegaan? En als hij aangeeft dat ze haar zoon misbruikt om hem te raken zegt ze dat ze hem niet wil raken, maar dat ze wil testen of hij echt wel álles voor zijn zoon overheeft, en dat hij dat eerst maar eens moet bewijzen aan haar. Ongelofelijk. Hoe ze is als ze boos is op zoontje weet ik niet echt. Mijn vriend heeft verteld dat zoontje overal zijn zin in krijgt van zijn ex, dus ik kan moeilijk inschatten hoe ze is als ze boos is.

Wat vreselijk voor je neefje. Hoe cliché ook, met de buurvrouw (deed mijn ex ook...), en dat hij zijn kinderen zo laat hangen. Dramatisch voor je neefje...

Smikkell schreef:Eerste wat ik dacht bij de topictitel is: wie kan er nou het contact met zijn kindje verbreken.
Wat ik dacht tijdens het lezen was: eigenlijk snap ik het wel. Het feit dat je er over nadenkt zegt wel hoe zwaar de situatie is. En als de situatie zo zwaar is dat je zelfs dit overweegt, dan is het misschien wel goed om zo'n beslissing te nemen.
Na het lezen van het verhaal dacht ik: maar in zo'n situatie, bij een mens waar hij het zelf al zo moeilijk of eigenlijk niet mee om kan gaan, kan je je zoontje toch niet alleen- en achterlaten. Als zijn papa al niet meer voor hem knokt, wat moet dat arme kind dan.

Wat een ontzettend moeilijke situatie. Het lijkt trouwens heel erg op een situatie heel dicht bij mij. Vader heeft ook de keus gemaakt om zijn dochter niet meer te zien (zwangerschap ook pas bekend nadat hij weg was enz). Hij wilde ook liever niet meer over haar praten en heeft zelfs zelfmoord overwogen. Nu is hij erg gelukkig met zijn twee zoons uit een latere relatie (zoons die erg op haar lijken trouwens) En spreekt nog steeds liever niet over haar. "Ze is altijd welkom" is eigenlijk het enige wat hij er over zegt. Maar het kind is ook in een erg slechte omgeving opgegroeid en heeft alleen slechte verhalen gehoord over vader. Dus of ze ooit de stap neemt..

Sterkte. De situatie duurt al zo lang. Hoop dat jullie wat meer rust krijgen, welke beslissing dan ook. Voor zijn zoontje wens ik het aller beste. Verschrikkelijk, de situatie waarin hij opgroeit.

Dank je voor je lieve post, Smikkell.

Ik weet alleen niet of je een vader met een oma kunt vergelijken. Je afgewezen voelen door je vader doet iets heel anders met een kind/mens dan afgewezen worden door een oma. Nu en later.

Smikkell schreef:Ik weet alleen niet of je een vader met een oma kunt vergelijken. Je afgewezen voelen door je vader doet iets heel anders met een kind/mens dan afgewezen worden door een oma. Nu en later.

Dat denk ik ook.

Wel vreselijk voor je moeder, Leentje. Echt onvoorstelbaar dat dat kan gebeuren, en wat fijn dat de kinderen zelf hun mening kunnen vormen.

Helaas hoor ik het ook zo vaak anders: dat kinderen, die natuurlijk in een heel beinvloedbare positie zijn, wel degelijk die woorden van hun moeder heel lang voor waar aannemen en soms niet eens willen komen, al ligt er een omgangsregeling. Wat je moeder ergens van vindt heeft een enorme impact voor een kind, zelfs als later blijkt dat die moeder een probleem had, toen al.

Smikkell schreef:Ik weet alleen niet of je een vader met een oma kunt vergelijken. Je afgewezen voelen door je vader doet iets heel anders met een kind/mens dan afgewezen worden door een oma. Nu en later.

Dat is natuurlijk ook heel wat anders. Maar wij werden ook zwartgemaakt en kinderen vinden dat vooral heel lastig om mee om te gaan, moeilijk om uit te maken wat nou waar is en wat niet. Maar heel vaak kwamen ze dat gewoon bij ons checken. Dan zei een van de twee: "mama zegt dat...", dan konden wij vertellen hoe het echt zat. Waarbij we altijd ons best deden om het niet 'terug' te doen, dat levert niks op namelijk. De oudste heeft het er moeilijk mee dat wij zo zwart gemaakt worden, hij zou het liefst bij ons willen wonen. De jongste is een dwars en kwetsbaar kind, hij is best wel een moederskindje, hij lijkt ook erg op zijn moeder en is vrij beïnvloedbaar door haar. Maar hij heeft nu omdat wij doorgezet hebben wel aan den lijven ondervonden dat het toch niet allemaal klopt. Hij geniet van de avonden bij ons en heeft op dit moment meer problemen met zijn moeder dan met ons. Niet fijn natuurlijk, die problemen met z'n moeder, maar ik ben wel blij dat de problemen bij ons nu eindelijk voorbij zijn. En eigenlijk zijn die problemen voorbij sinds hij problemen heeft met zijn moeder...hij is denk ik toch niet meer zo beïnvloedbaar.

edit: Maar dan praat je wel over andere leeftijden natuurlijk en een omgangsregeling die vroeger wel liep waardoor de rust en het contact er waren om dingen te kunnen checken.

тыквашка schreef:

Smikkell schreef:Ik weet alleen niet of je een vader met een oma kunt vergelijken. Je afgewezen voelen door je vader doet iets heel anders met een kind/mens dan afgewezen worden door een oma. Nu en later.

Dat is natuurlijk ook heel wat anders. Maar wij werden ook zwartgemaakt en kinderen vinden dat vooral heel lastig om mee om te gaan, moeilijk om uit te maken wat nou waar is en wat niet. Maar heel vaak kwamen ze dat gewoon bij ons checken. Dan zei een van de twee: "mama zegt dat...", dan konden wij vertellen hoe het echt zat. Waarbij we altijd ons best deden om het niet 'terug' te doen, dat levert niks op namelijk. De oudste heeft het er moeilijk mee dat wij zo zwart gemaakt worden, hij zou het liefst bij ons willen wonen. De jongste is een dwars en kwetsbaar kind, hij is best wel een moederskindje, hij lijkt ook erg op zijn moeder en is vrij beïnvloedbaar door haar. Maar hij heeft nu omdat wij doorgezet hebben wel aan den lijven ondervonden dat het toch niet allemaal klopt. Hij geniet van de avonden bij ons en heeft op dit moment meer problemen met zijn moeder dan met ons. Niet fijn natuurlijk, die problemen met z'n moeder, maar ik ben wel blij dat de problemen bij ons nu eindelijk voorbij zijn. En eigenlijk zijn die problemen voorbij sinds hij problemen heeft met zijn moeder...hij is denk ik toch niet meer zo beïnvloedbaar.

Hoe oud zijn de kinderen van je man? Ik vind dat je er goed mee omgaat, knap hoor!

RYW schreef:

тыквашка schreef:

Smikkell schreef:Ik weet alleen niet of je een vader met een oma kunt vergelijken. Je afgewezen voelen door je vader doet iets heel anders met een kind/mens dan afgewezen worden door een oma. Nu en later.

Dat is natuurlijk ook heel wat anders. Maar wij werden ook zwartgemaakt en kinderen vinden dat vooral heel lastig om mee om te gaan, moeilijk om uit te maken wat nou waar is en wat niet. Maar heel vaak kwamen ze dat gewoon bij ons checken. Dan zei een van de twee: "mama zegt dat...", dan konden wij vertellen hoe het echt zat. Waarbij we altijd ons best deden om het niet 'terug' te doen, dat levert niks op namelijk. De oudste heeft het er moeilijk mee dat wij zo zwart gemaakt worden, hij zou het liefst bij ons willen wonen. De jongste is een dwars en kwetsbaar kind, hij is best wel een moederskindje, hij lijkt ook erg op zijn moeder en is vrij beïnvloedbaar door haar. Maar hij heeft nu omdat wij doorgezet hebben wel aan den lijven ondervonden dat het toch niet allemaal klopt. Hij geniet van de avonden bij ons en heeft op dit moment meer problemen met zijn moeder dan met ons. Niet fijn natuurlijk, die problemen met z'n moeder, maar ik ben wel blij dat de problemen bij ons nu eindelijk voorbij zijn. En eigenlijk zijn die problemen voorbij sinds hij problemen heeft met zijn moeder...hij is denk ik toch niet meer zo beïnvloedbaar.

Hoe oud zijn de kinderen van je man? Ik vind dat je er goed mee omgaat, knap hoor!

Ik stuur je wel even een PM

RYW schreef:

Smikkell schreef:Ik weet alleen niet of je een vader met een oma kunt vergelijken. Je afgewezen voelen door je vader doet iets heel anders met een kind/mens dan afgewezen worden door een oma. Nu en later.

Dat denk ik ook.

Wel vreselijk voor je moeder, Leentje. Echt onvoorstelbaar dat dat kan gebeuren, en wat fijn dat de kinderen zelf hun mening kunnen vormen.

Helaas hoor ik het ook zo vaak anders: dat kinderen, die natuurlijk in een heel beinvloedbare positie zijn, wel degelijk die woorden van hun moeder heel lang voor waar aannemen en soms niet eens willen komen, al ligt er een omgangsregeling. Wat je moeder ergens van vindt heeft een enorme impact voor een kind, zelfs als later blijkt dat die moeder een probleem had, toen al.

Eens.

Leentje schreef:
Natuurlijk is het ook anders. Maar ik bedoelde dat hij zich niet afgewezen hóeft te voelen, omdat hij zelf kan zien dat zijn vader hem niet afwijst door er door middel van een omgangsregeling er juist voor hem is. En dat hij zelf ziet en voelt dat zijn vader niet is wat zijn moeder beweerd (als dat negatief is).[/color]

Maar dat is nou net wat er anders aan is.

Ik snap waarom hij het wil maar toch raad ik het af.
Mijn moeder heeft mij en mijn zus bij mij vader op de stoep gezet en is weg gegaan. Nu pas een paar jaar, nu ik zelf kinderen heb, zie ik waarom ze het deed, ze heeft zwaar bordeline
Dat heb ik haar mijn hele jeugd kwalijk genomen en had het gevoel dat ze mij en mijn zus gewoon had afgedankt. Dat is echt schadelijk voor een kind.
Ik zou hem adviseren door te vechten en een advocaat in handen te nemen. Zijn kind komt nu langzaam op een leeftijd dat het zelf ook dingen gaat willen etc. Als hij nu weg blijft vergeet hij hem en zal hij alleen nog maar gevoed worden door kwade verhalen van zijn moeder en zal hij zn vader niet eens willen opzoeken later.
Hij moet nu doorvechten en zorgen dat wanneer ze samen zijn het leuk is en hij zo een "band" opbouwd zodat hij hem in ieder geval kent.
Er moet gewoon een omgangsregeling komen.

Ik snap dat hij bang is om zijn zoontje tussen twee vuren te gooien, maar ik ben net als velen bang dat die moeder toch wel voor de nodige onrust gaat zorgen. Is het niet door zijn vader, dan zoekt ze wel iets anders, zo gaat dat nu eenmaal. Jouw vriend heeft ook niets verkeerd gedaan en wordt ook voor boeman uitgemaakt, als hij niet meer aanwezig is als boeman vind ze wel iemand anders om haar woede op te richten. Ik denk dat het dan juist fijn is als kind als er iemand is die wel voor wat vastigheid kan zorgen en er voor hem kan zijn.

Om in te haken op het verhaal van Leentje: ik ben heel blij dat het bij je moeder en haar kleinkinderen goed is gekomen. Maar bij mij is het juist fout gegaan. Mijn moeder is ook een enorme draak en heeft met de hele familie ruzie. Toen ik klein was gingen we soms nog naar oma (mijn moeders moeder) maar dat hield al gauw op, toch wilde ik oma nog zien. Maar zowel oma (wel in mindere mate) als mijn moeder bleven hun ruzie stoken: mijn moeder had dan weer iets gezegd en dan ging ik bij mijn oma verhaal halen (was toen 8-12/13) en dan vertelde oma hoe het gegaan was, en dan zei mijn moeder weer dat oma een loeder was. Op een gegeven moment werd ik zo moe van dat getouwtrek dat ik er geen zin meer in had. Ik vond het altijd super bij oma, maar om mijn moeder kon ik niet heen en oma zien gaf mij veel problemen met mijn moeder op, dus uiteindelijk ben ik niet meer naar oma gegaan. Het sneue is gewoon dat oma een straat achter ons woonde.
Achteraf was het de enige mogelijkheid maar ik heb er wel spijt van hoe het is gelopen. Mijn oma is net nadat ik uit huis ben gegaan overleden en heb haar nooit meer gezien.

Dus misschien was ik gewoon niet sterk genoeg maar ik heb ervoor gekozen die tumult achter me laten. Ik zou het heel jammer vinden als dat bij het zoontje van je vriend ook gebeurt als hij zich niet actief blijft binden aan zijn zoontje, zeker omdat het dus niet altijd goed komt. Opa en oma kunnen inderdaad ook een goede rots in de branding zijn, maar het enige wat je zeker weet van oma's en opa's is dat ze vroeg of laat overlijden.

Allereerst nog gefeliciteerd met je vriend. Heel vervelend dat zijn zoon er niet bij kon zijn voor hem.

Ik snap zijn frustraties wel, maar wat zou hij oplossen door het contact te verbreken??Zij heeft borderline, ze is achterdochtig en wil je vriend straffen. Met of zonder contact zal zij toch contact blijven zoeken denk ik.
Ik denk dat zijn zoontje niet een minder heftige jeugd gaat krijgen met zo'n moeder( zo komt het over). Ik denk eerder dat zijn zoontje dalijk en geen vader en geen moeder heeft.. En zo moet vechten later in zijn leven met die gevoelens.

Ik ben het volledig met Mamsie haar opmerking hierboven eens. Vechten voor zijn zoon, hoe moeilijk ook. Omgangsregeling.

Wat ik niet begrijp van je vriend is dat de foto's van zijn zoon ook wegmoeten. Alsof hij niet meer mag bestaan, ook in zijn huis niet. Misschien heb ik het verkeerd gelezen, maar zo kwam het op mij over. Correct me if i'm wrong. Ik vind het "weg doen" van de foto's wel een heel pijnlijk punt. Alsof zijn zoon hem iets ergs heeft aangedaan of iets.. Terwijl hij een klein en onschuldig ventje is, wat hoe dan ook zijn zoon blijft.

RYW, over de begeleide omgangsregeling: wanneer je je daar vrijwillig voor aanmeld moeten beide ouders inderdaad bereid zijn daarin te investeren. Maar in dit soort gevallen kan dit ook met tussenkomst van de rechter geregeld worden bij het vaststellen van een omgangsregeling of daarna, Bureau Jeugdzorg werkt bijvoorbeeld in sommige gevallen ook mee aan een BOR-regeling, en zal moeder inderdaad daaraan mee moeten werken dus. Ik weet er niet alles van, maar heb dit binnen mijn werkveld (kinderpsychiatrie) met enige regelmaat gezien in situaties waarin ouders dus lijnrecht tegenover elkaar stonden. Het zou je vriend en zijn zoon de kans bieden om contact te hebben zonder het bijzijn van moeder. Je zou het kunnen navragen bij Humanitas, informatie inwinnen bij Bureau Jeugdzorg of maatschappelijk juridische diensten, zij zullen er vast meer over kunnen vertellen.

Voorop gesteld dat ik dit heel erg voor je vriend en voor jou vind en absoluut niet de wijsheid in pacht heb of ook maar een pasklare oplossing. Ik heb geen idee hoe dit voor jou of je vriend moet zijn, ik kan je alleen maar mijn ervaring meegeven, in de hoop dat je er iets mee kunt.

Edit: ik doe de korte versie, het is te lang en ik kan het niet goed uitleggen ben ik bang.
De jongste was pas een paar maanden toen mijn ouders uit elkaar gingen en ik heb bij de kleintjes gezien dat ze altijd 'ja' knikten als mijn moeder zich negatief uitliet over mijn vader, maar als ze bij mijn vader waren was daar niks van te merken. Ze hadden best door dat mama papa niet aardig vond en zij vonden papa ook niet aardig als mama iets zei, maar zoals mijn vader met hen omging was heel anders dan mijn moeder zei, ze hadden dat verschil best door, maar dat kon alleen omdat mijn vader ze ook iedere 2 weken een weekend zag. Daarnaast is mijn moeder ook de instabiele factor en mijn vader de stabiele en ik heb in dat opzicht veel meer aan mijn vader dan aan mijn moeder gehad (wat een eikel mijn vader ook kon zijn, kinderen hebben behoefte aan stabiliteit en borderline is allesbehalve).

Ik gun het kind van je vriend het warme bad dat jullie hem mi eens in de zoveel tijd kunnen bieden. De stabiliteit van jullie gezin en het hebben van een eigen vader, die niet afhankelijk is van de relatie met zijn moeder. Hoe dit er in de praktijk uit zou moeten zien en wat voor lijdensweg dit nog is voor jullie, dat weet ik niet. Ik snap niet goed dat jouw vriend zijn kind niet mag zien zonder toezicht, wellicht dat zij dat in het leven geroepen heeft, maar met een omgangsregeling van de rechter zal dit toch niet zo zijn? Mocht die omgangsregeling er komen, dan zou het wellicht een oplossing zijn (omdat zij zo lelijk doet tegen je vriend) dat zij hun zoon bij opa en oma brengt en dat hij hem daar ophaalt en weer naar opa en oma terugbrengt, mits zij in de buurt wonen en dit willen.

Hoe moeilijk ook, ik denk dat dit kleine mannetje recht heeft op zijn vader. Ergens schreef je dat zowel je vriend als zijn zoon slachtoffer zijn, dat is natuurlijk zo, maar je vriend is volwassen en heeft keuzes, die kleine man natuurlijk niet. Ik denk dat het op termijn schadelijker is om die kleine man niet te zien (alleen vanuit het kind gezien, want als jouw vriend aan de AD moet is dat ook niet gezond) dan om het contact te verbreken, juist omdat jullie hem zoveel vreugde, liefde, stabiliteit en zorg kunnen bieden.

Wat wijsheid is weet niemand en de gevolgen zijn mi ook niet met zekerheid te overzien. Beslissingen als deze kun je ook niet terugdraaien of 'goedmaken', je bent er of je bent er niet. Welke beslissing hij ook neemt, ik heb er vertrouwen in dat het een weloverwogen beslissing is en ik denk dat dat het belangrijkste is.