Contact verbreken met zijn zoontje - update pag 12

Graag niet quoten hoor, misschien wil ik het wel weer weghalen.

Mijn vriend overweegt om het contact te verbreken met zijn zoontje, en hij vraagt mij advies. Ik vind het vreselijk om aan te zien hoe verdrietig hij erom is, en nu vraagt hij mijn advies. Ik moet er even over nadenken, en eventuele input van jullie helpt misschien ook, dus ik zal de situatie uitleggen voor wie hem niet kent.

Mijn vriend heeft een zoontje van ruim 3 jaar bij zijn ex. Ze heeft vrij heftige borderline, en hij heeft daar 14 jaar lang mee geprobeerd te leven, maar hij trok het niet. Ze was enorm achterdochtig en manipulatief, controleerde dagelijks zijn telefoon en e-mail, was ervan overtuigd dat hij vreemdging, liet hem niet alleen de deur uit, praten met vrouwen of zelfs maar kijken ernaar was uit den boze, ze heeft hem beschuldigd van drugsgebruik en psychopaat zijn, het ging zelfs zo ver dat ze flipte omdat hij een navigatiesysteem had met een vrouwenstem. Hij trok dat niet, en is uiteindelijk weggegaan.

Maar toen hij wegging bleek dat ze zwanger was. Waarschijnlijk heeft ze de pil laten staan toen ze merkte dat de relatie bergafwaarts ging. Ze wilde dat hij terugkwam om een gezin te vormen, en hij weigerde, hij wilde geen relatie meer met haar maar wilde wel een vader zijn voor zijn kind. Toen zijn zoon een maandje of 2 oud was begon hij een relatie met mij. Omdat hij zijn zoon niet mocht erkennen van zijn ex heeft hij het haar in eerste instantie niet verteld, omdat ze hem nog enorm graag terugwilde en ging flippen bij de gedachte aan hem met een andere vrouw, en hem dan zeker geen toestemming zou geven zijn zoon te erkennen. Zo is dat bijna een jaar geheim gebleven tegenover haar (waarbij hij wél heel duidelijk is geweest naar haar dat hij nooit meer terug zou komen bij haar) tot ze erachter kwam door stiekem in zijn telefoon te kijken toen hij zijn zoon bezocht.

Toen barstte de bom natuurlijk, en heeft ze er een gigantische strijd van gemaakt volop over de rug van het jochie. Hij mocht niet meer alleen zijn met zijn zoon omdat ze doodsbang was dat ik haar zoontje dan zou zien, hij mocht alleen op bezoek komen, op de momenten dat het haar uitkwam, bij haar thuis, en als hij een keer niet kwam als zij dat wel wilde mocht hij hem gelijk een maand niet meer zien voor straf. Mijn vriend heeft geprobeerd de erkenning rond te krijgen, maar ze weigerde. Verder werd zijn zoontje ook continu ziek; hij heeft in zijn eerste twee jaar meer dan 15x in het ziekenhuis gelegen met allerlei vage klachten die vanzelf weggingen na een paar dagen opname. Mijn vriend kreeg geen info van het ziekenhuis, omdat hij niet de juridische vader was van zijn zoontje omdat hij hem niet mocht erkennen.

Uiteindelijk heeft hij door middel van een rechtszaak zijn zoontje mogen erkennen, maar van een omgangsregeling is nog altijd geen sprake. Sinds de dag dat hij zijn zoon erkend heeft is hij (zoon dus) geen enkele keer meer ziek geweest. Nog altijd frustreert zijn ex de omgang tussen mijn vriend en zijn zoon: hij mag nog steeds niet alleen zijn met zijn zoontje, en elke keer als ze hebben afgesproken is zijn zoontje ineens 'ziek'. Hij is een keertje toch gegaan en stond onverwachts voor de deur, en toen was ze gewoon met het ventje aan het spelen in de tuin en was hij helemaal niet ziek. Zo blijft het alsmaar doorgaan; elke keer is er weer iets, probeert ze hem weer uit. Ze heeft het er nog steeds enorm moeilijk mee dat ik er ben, maar is in plaats van verdrietig inmiddels boos en wraakzuchtig geworden. Zo hadden mijn zoons op de verjaardag van haar zoon een tekening voor hem gemaakt, en mijn vriend had die tekening meegenomen voor zijn zoontje. Ze griste 'm zo uit de handen van haar kindje en gooide hem in de vuilnisbak. Omdat het tekeningen van míjn kinderen waren. Dat soort dingen.

Nu was mijn vriend gisteren jarig, en hij wilde graag zijn zoon zien op zijn verjaardag. Maar nee, dat mocht niet van haar. Op zijn verjaardag, nota bene. En dat was voor mijn vriend de druppel. Hij heeft gezegd dat hij ófwel nu weer een advocaat wil nemen en een omgangsregeling wil afdwingen, ofwel het contact met ex en zoontje verbreken, want dit trekt hij niet meer. En omdat hij, als hij via de rechter zijn omgangsregeling krijgt, zeker weet dat zijn ex tot het einde der tijden zal blijven stoken, gemeen doen, zoontje tegen ons opzetten, manipuleren en terroriseren neigt hij naar het laatste: het contact verbreken, omdat er voor de rest van zijn leven vijandigheid zal zijn tussen beide ouders en hij wil zijn zoontje niet die continue spanning aandoen. Hij wil zijn zoon de kans en de ruimte geven om op te groeien met meer rust, en minder verdriet van het verscheurd zijn. Hij kan het ook zelf niet meer aan, en hij wil het mij en de jongens niet aandoen.

Anderhalf jaar geleden zou ik hem een mep gegeven hebben en gezegd hebben om te knokken voor zijn zoon. Maar ik begrijp zijn standpunt ook goed, en ik kan me heel goed voorstellen dat hij zijn zoontje die ellende wil besparen. Ik vind het een enorm groot offer van hem. Maar hij houdt veel van zijn zoon, maar wil hem de ruimte geven. Ook zie ik dat hij het zelf niet trekt om zijn ex op deze manier in zijn (en ons) leven te houden, ze maakt hem kapot via zijn zoon en het breekt mijn hart om aan te zien. Ik sta achter hem, wat hij ook beslist, maar ik vind het zo vreselijk moeilijk om hem advies te geven hierin. Ook niet mijn plek, want het is zijn zoontje en dus zijn keuze, al zijn wij al bijna drie jaar samen en gaan over niet al te lange tijd samenwonen. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen tegen hem.

Heeft iemand dit lange verhaal uitgezeten en heeft er iemand een mening over? Ik zit er inmiddels zo diep in dat ik bijna niet weet wat ik moet adviseren door al de gemengde gevoelens erover.

Ik heb het lange verhaal uitgezeten, om in jouw woorden te blijven, maar ik vind het moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen. Ik begrijp zijn redenatie namelijk volledig en begrijp dat hij dit niet meer aan kan, maar ik denk dat het wel héel erg moeilijk moet zijn om zijn zoon helemaal niet meer te zien, maar het zou voor alle partijen wel voor heel veel rust zorgen, denk ik.

Pippa schreef:Ik heb het lange verhaal uitgezeten, om in jouw woorden te blijven, maar ik vind het moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen. Ik begrijp zijn redenatie namelijk volledig en begrijp dat hij dit niet meer aan kan, maar ik denk dat het wel héel erg moeilijk moet zijn om zijn zoon helemaal niet meer te zien, maar het zou voor alle partijen wel voor heel veel rust zorgen, denk ik.

Ik heb hem gevraagd hoe hij het voor zich ziet, dan. Of hij dan zijn nieuwe adres en telefoonnummer (mijn adres en telefoonnummer, dus) doorgeeft zodat zoontje hem altijd kan komen opzoeken, als hij wil. Hij zei dat hij dat dan ook niet wilde, omdat zijn ex dan voor de deur zou staan. Dat hij, in dat geval, ook zou willen dat de foto's van zijn zoontje hier uit de kamer weggaan.

Je kan ver gaan bij hem en hij heeft heel veel geduld, maar als het dan klaar is, dan is het ook klaar. En rationeel snap ik zo goed waarom, en ik zie met eigen ogen hoe moeilijk het is en hoeveel rust het inderdaad zou brengen, maar ik vind het ook zo ontzettend verdrietig en tragisch.

Het is geen lang verhaal. Ik vind het moeilijk om er wat over te zeggen, nagaan hoe het voor jou moet zijn. Wat is het alternatief? Wilt hij van een afstandje meekijken? Hoe ziet hij de toekomst? Wat als zijn zoon verhaal bij hem komt halen als hij pakkembeet 18 jaar is? Wat zegt het juridisch loket over de kansen? Ik begrijp de redenatie wel dat buiten hemzelf het beter is voor zijn omgeving voor wat omschreven wordt als rust, maar ik vraag me af of hij het zelf zal kunnen verteren om te weten dat hij met "opzet" zijn kind achter laat, hoe cru dat ook klinkt. En hoe dat effect heeft op zijn omgeving.

RYW schreef:

Pippa schreef:Ik heb het lange verhaal uitgezeten, om in jouw woorden te blijven, maar ik vind het moeilijk om er iets zinnigs over te zeggen. Ik begrijp zijn redenatie namelijk volledig en begrijp dat hij dit niet meer aan kan, maar ik denk dat het wel héel erg moeilijk moet zijn om zijn zoon helemaal niet meer te zien, maar het zou voor alle partijen wel voor heel veel rust zorgen, denk ik.

Ik heb hem gevraagd hoe hij het voor zich ziet, dan. Of hij dan zijn nieuwe adres en telefoonnummer (mijn adres en telefoonnummer, dus) doorgeeft zodat zoontje hem altijd kan komen opzoeken, als hij wil. Hij zei dat hij dat dan ook niet wilde, omdat zijn ex dan voor de deur zou staan. Dat hij, in dat geval, ook zou willen dat de foto's van zijn zoontje hier uit de kamer weggaan.

Je kan ver gaan bij hem en hij heeft heel veel geduld, maar als het dan klaar is, dan is het ook klaar. En rationeel snap ik zo goed waarom, en ik zie met eigen ogen hoe moeilijk het is en hoeveel rust het inderdaad zou brengen, maar ik vind het ook zo ontzettend verdrietig en tragisch.

Volledig begrijpelijk, maar heel erg tragisch inderdaad. Maar wat als zijn zoon als die groter is echt om papa gaat vragen? Je houdt natuurlijk wel altijd die moeder als moeder, dat maakt het ook lastig natuurlijk

Ik vind het ook moeilijk om iets hierover te zeggen, omdat ik hoe dan ook makkelijk praten heb. Ik bedoel, ik kan wel iets vinden, maar ben ik in de positie om iets te vinden?

Oh jezus wat een lastig geval.. k geef jullie gelijk dat deze spanningen voor niemand goed zijn, maar god.. Wat doe je zo'n jochie aan als zijn vader 'wegloopt'. Ik ben in een situatie als deze, het kind. Ik ben in het verleden door mijn moeder 'achtergelaten'; dat deed ze niet, maar zo voelde het wel. Zij dacht ook dat 't het beste was voor me, maar 't heeft mijn hart gebroken, zeker door mijn vader en stiefmoeder, die 't gevoel van 'verlaten zijn', flink wisten te voeden.

Nu ik (bijna..) 23 ben, kan ik me heel goed voorstellen hoe 't voor jullie is, maar mijn hart gaat 't meest uit naar dat kleine jochie. Dat zal waarschijnlijk van zijn moeder te horen krijgen, dat-ie geen papa heeft, dat papa hem niet wilde etc. Is dat goed voor dat jochie?..

Jeetje, wat ontzettend moeilijk. Ik vind het heel knap eigenlijk dat je vriend durft uit te spreken dat het voor hem al zo ver is gekomen. Inderdaad een onmenselijk groot offer. Maar is er geen middenweg tussen beide uitersten? Het contact tijdelijk helemaal stilleggen, zelf geen initiatief meer nemen, zorgen dat zij niet weet waar hij woont en hoe hij te bereiken is, maar wel met het doel om uiteindelijk zelf weer een eerste stap te zetten? Wellicht kan dat de gemoederen wat bedaren. Het lijkt me inmiddels ook wat routine geworden voor haar; misschien kan ze zelf ook niet uit dat stramien van haterigheid en pesten komen...is het gewoonte geworden.

Bazinga schreef:Oh jezus wat een lastig geval.. k geef jullie gelijk dat deze spanningen voor niemand goed zijn, maar god.. Wat doe je zo'n jochie aan als zijn vader 'wegloopt'. Ik ben in een situatie als deze, het kind. Ik ben in het verleden door mijn moeder 'achtergelaten'; dat deed ze niet, maar zo voelde het wel. Zij dacht ook dat 't het beste was voor me, maar 't heeft mijn hart gebroken, zeker door mijn vader en stiefmoeder, die 't gevoel van 'verlaten zijn', flink wisten te voeden.

Nu ik (bijna..) 23 ben, kan ik me heel goed voorstellen hoe 't voor jullie is, maar mijn hart gaat 't meest uit naar dat kleine jochie. Dat zal waarschijnlijk van zijn moeder te horen krijgen, dat-ie geen papa heeft, dat papa hem niet wilde etc. Is dat goed voor dat jochie?..

Dit was het eerste wat ik dacht; ik begrijp de redenatie volledig, ieder volwassen persoon zou de keuze om het contact te verbreken begrijpen. Maar verwacht niet dat er begrip zal komen van zijn zoontje; die groeit op met een gestoorde moeder en krijgt vast en zeker te horen dat zijn vader hem niet wilde. Die zal nooit weten hoe het echt zit. Kan je vriend daar echt mee leven, denkt hij echt dat dit het beste is voor zijn zoon? Of kan hij er niet meer tegen omdat hij nogal veel aan zijn hoofd heeft op het moment? Ik begrijp het volledig, maar ik denk dat niemand hier een goed advies over kan geven.

Susan schreef:Ik vind het ook moeilijk om iets hierover te zeggen, omdat ik hoe dan ook makkelijk praten heb. Ik bedoel, ik kan wel iets vinden, maar ben ik in de positie om iets te vinden?

Zo voelt het voor mij ook. Ik ben ook niet in de positie om iets te vinden, ik kan hierin geen enkele beslissing maken want het is ZIJN zoon, en wat ik ook zeg, ik wil op geen enkele manier debet zijn aan een breuk tussen hem en zijn zoon, danwel een ongezonde situatie tussen hen.

mzcharlotte: hij heeft goede kansen om de rechtszaak te winnen en een omgangsregeling te krijgen, dat is het probleem niet echt. Een groter probleem is de invulling daarvan. Als zijn ex inderdaad enorm vijandig en rancuneus gaat blijven, de relatie tussen vader en zoon zal proberen te frustreren, hem zwartmaken bij zijn zoon, dan gaat dat zoveel spanning en verdriet opleveren voor dat ventje. Zoiets kan een kind verscheuren. Ik zie het zelfs al met mijn eigen zoons (in veel mindere mate gelukkig), terwijl het inmiddels de omgang tussen hun vader en mij echt heel goed gaat en alle afspraken netjes worden nagekomen en wij heel positief naar elkaar zijn. Kan je nagaan hoe het is als de band tussen de ouders zo dramatisch is als bij vriend en zijn ex...

Ik heb hem ook gevraagd wat hij doet als zoon op zijn 18e ineens op de stoep staat. Hij zei in eerste instantie dat hij hem dan zou terugverwijzen naar zijn moeder, maar later zei hij dat hij dat niet wist, en dat dat nog zo ver weg was dat hij zich er moeilijk een voorstelling van kan maken van hoe hij erover denkt over 15 jaar.

Ik denk dat hij het zichzelf zou kunnen vergeven als hij er zelf van overtuigd is dat hij er alles aan gedaan heeft om die band met zijn ex zo goed mogelijk te maken, en als hij zichzelf ervan kan overtuigen dat hij de keuze maakt ten behoeve van zijn zoon, en niet voor zichzelf. Ik weet niet of hij dat kan. Hij denkt van wel. Ik kan er niet over oordelen.

Zijn omgeving vindt er niet echt wat van. Zijn beste vriend heeft een vergelijkbare ervaring, en die ziet zijn dochter nu pas weer een beetje (ze is 17), zijn ouders leven niet meer en hij heeft een slechte band met zijn broer en zus, die hebben zijn zoon zelfs nog nooit gezien.

RYW, hoe is de moeder verder in de omgang met haar zoontje? Heeft jouw vriend daar überhaupt zicht op? Gezien de streken die ze bij jouw vriend uit lijkt te halen en haar eigen problematiek die je beschrijft... Waarom ten tijde van het erkennen via de rechter, niet direct een bezoekregeling vast hebben laten stellen trouwens? Ik zou me zorgen maken hoe moeder haar zoon zal beïnvloeden wanneer vader inderdaad helemaal het contact zou verbreken.

Jeetje wat een nare situatie.
Ik heb niet echt een advies want voo beide keuzes is wat te zeggen.
Maar poe, heel veel sterkte met je advies en zijn beslissing.

Dat wat jullie benoemen is inderdaad de zwaarste angst, dat zijn zoontje zal denken dat hij niet gewenst was door zijn vader en dat dat hem ook zal beschadigen. Linksom of rechtsom, hij zal beschadigd worden. Maar welke manier is het minst erg?

Wat wel een positief punt is, is dat de ouders van zijn ex best redelijk zijn. Ze staan natuurlijk achter hun dochter, maar ze weten ook van haar problematiek en zien wel wat mijn vriend probeert te doen voor hun kleinzoon, en dat waarderen ze ook. Op zich zijn die mensen best redelijk en hebben eerder geprobeerd te bemiddelen. Dat ging best ok, dan kwamen er afspraken, maar daar hield ex zich vervolgens niet aan. Maar op zich vermoed ik, en dat is een heel vage gok, dat zij een stabiele factor in het leven van het ventje kunnen zijn.

De omgang tussen moeder en zoon, voor zover inzichtelijk voor mijn vriend, is op zich normaal. Ze is wel heel erg beschermend tegenover hem, maar goed, dat zijn meer moeders.

Wat een ontzettend moeilijk dilemma. Hoe ouder zijn zoontje wordt, hoe meer hij mee zal krijgen van de onderlinge strijd wat zijn sporen na zal laten bij zijn zoontje.
Ik snap heel goed dat hij uit liefde dan het contact met zijn zoontje wil verbreken, om zo zijn zoontje meer rust te geven.

Maar wat lijkt me dat een moeilijke opgave. Het probleem ligt natuurlijk niet bij zijn zoontje, maar bij de moeder. Ik kan je geen advies hierin geven helaas, behalve dan de keuze volledig aan je vriend over te laten en hem te steunen in wat hij ook kiest.

Als de moeder nou uit het ontzag geheven/gezet wordt kan je vriend voor zijn zoon zorgen, maar ik denk niet dat dat nu van toepassing is..

't eerste wat bij mij opkomt is: wat gaat zijn zoontje missen als hij jouw vriend niet meer in zijn leven is! Is het voor zijn zoon beter om geen rolmodel te hebben, geen vaderfiguur, maar alleen een krankzinnige moeder. Ik ben geneigd tegen hem te zeggen: "vecht voor je zoon want hij gaat je nodig hebben!"
Ik begrijp dat het ontzettend lastig is, maar het klinkt alsof de moeder van zijn zoontje echt serieuze problemen heeft. Wat nou als het straks mis gaat, ze niet meer voor hem kan zorgen. Wie grijpt er dan in? En wat heeft hij dan nog als hij geen vader meer heeft?
Dat is eigenlijk dus het eerste wat in mij opkomt. Ik snap de frustratie en het idee er achter wel. Maar de vraag is natuurlijk wat er uiteindelijk beter is voor zijn zoontje. Het klinkt als kiezen tussen twee kwaden, maar de minst kwade vind ik toch ervoor gaan.

Eigenlijk is er dus plat gezegd niets te adviseren, want het is hoe dan ook een verlies-verlies situatie. Je hebt alleen de keuze tussen welke situatie theoretisch beter zou kunnen zijn. Pfew. Ik zou hoe dan ook niet graag in zijn/jullie schoenen staan. Veel sterkte ermee.

Zora schreef:Jeetje, wat ontzettend moeilijk. Ik vind het heel knap eigenlijk dat je vriend durft uit te spreken dat het voor hem al zo ver is gekomen. Inderdaad een onmenselijk groot offer. Maar is er geen middenweg tussen beide uitersten? Het contact tijdelijk helemaal stilleggen, zelf geen initiatief meer nemen, zorgen dat zij niet weet waar hij woont en hoe hij te bereiken is, maar wel met het doel om uiteindelijk zelf weer een eerste stap te zetten? Wellicht kan dat de gemoederen wat bedaren. Het lijkt me inmiddels ook wat routine geworden voor haar; misschien kan ze zelf ook niet uit dat stramien van haterigheid en pesten komen...is het gewoonte geworden.

Ik weet niet of dat mogelijk is. Ik vind het wel een goede. Maar aan de andere kant: ik weet niet of het goed is voor het ventje als zijn vader een paar maanden uit zijn leven verdwijnt, en daarna weer terugkomt, en misschien weer verdwijnt als blijkt dat het toch ellende blijft.

Het is zo moeilijk, er is gewoon geen goede oplossing, lijkt het wel.

Ik heb voorlopig mijn vriend aangeraden om voor zichzelf na te gaan of zijn beslissingen gestoeld zijn op zijn eigen wensen, of op wat het beste is voor zijn zoon, wat hij dan ook beslist. Dat hij de tijd moet nemen om een beslissing te nemen, en dat hij die zelf moet nemen, niet ik. Ik heb hem inderdaad ook verteld dat ik hem steun, wat hij ook beslist.

тыквашка schreef:'t eerste wat bij mij opkomt is: wat gaat zijn zoontje missen als hij jouw vriend niet meer in zijn leven is! Is het voor zijn zoon beter om geen rolmodel te hebben, geen vaderfiguur, maar alleen een krankzinnige moeder. Ik ben geneigd tegen hem te zeggen: "vecht voor je zoon want hij gaat je nodig hebben!"
Ik begrijp dat het ontzettend lastig is, maar het klinkt alsof de moeder van zijn zoontje echt serieuze problemen heeft. Wat nou als het straks mis gaat, ze niet meer voor hem kan zorgen. Wie grijpt er dan in? En wat heeft hij dan nog als hij geen vader meer heeft?
Dat is eigenlijk dus het eerste wat in mij opkomt. Ik snap de frustratie en het idee er achter wel. Maar de vraag is natuurlijk wat er uiteindelijk beter is voor zijn zoontje. Het klinkt als kiezen tussen twee kwaden, maar de minst kwade vind ik toch ervoor gaan.

Zijn moeder heeft een nieuwe vriend inmiddels, en daar schijnt zoontje wel een goeie band mee te hebben ook, maar het is natuurlijk nooit zeker dat zoiets ook blijft voortduren, zeker gezien de heftige problematiek die ze heeft. In dat geval blijven dus alleen zijn grootouders over.

Ik vind het zelf ook heel moeilijk om de deur voorgoed dicht te doen en die niet meer open te doen, zeker niet als zoontje gewoon ooit problemen zou krijgen en om hulp vraagt. Maar het is me tegelijk ook overduidelijk dat mijn vriend zo'n beetje op is; hij is al ruim drie jaar aan het vechten en vechten, en hij kan gewoon bijna niet meer. Ik vind het echt vreselijk om aan te zien.

Ik wil trouwens nog wel even zeggen dat ik heel blij ben dat er volop gereageerd wordt, en dat dat op respectvolle manier gedaan wordt. Dat vind ik echt enorm fijn, dank jullie wel daarvoor.

Is al antwoord op gegeven...

Ik denk dat de meesten hier je verhaal al zo dermate kennen dat er ook geen andere manier is dan met respect te reageren. Het is immers niet alsof je vriend zomaar de handdoek in de ring wilt gooien, als dat zo was geweest zou je hele andere reacties hebben gehad.

Sweety schreef:Is al antwoord op gegeven...

Sorry, wat bedoel je?

Valt er ook niet met haar nieuwe vriend te praten of met haar ouders? Misschien dat die meer invloed op haar hebben dan jouw vriend.
Verder lijkt het me een erg moeilijke situatie, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit het contact met m'n kindje zou willen verbreken dus ik kan er niet echt iets over zeggen. Het lijkt me wel belangrijk dat hij, als hij het contact verbreekt, hij voor zichzelf het gevoel heeft dat hij er echt alles aan gedaan heeft om dat te voorkomen. Want als ik je verhaal zo lees kan hij het wel vergeten om het contact te herstellen als hij toch spijt krijgt van zijn beslissing.

mzcharlotte schreef:Ik denk dat de meesten hier je verhaal al zo dermate kennen dat er ook geen andere manier is dan met respect te reageren. Het is immers niet alsof je vriend zomaar de handdoek in de ring wilt gooien, als dat zo was geweest zou je hele andere reacties hebben gehad.

Daar heb je gelijk in. Lieve reactie van je...

We hebben dit gesprek anderhalf jaar geleden ook eens gevoerd. Niet zo realistisch als nu, maar meer in de zin van 'je zou toch bijna overwegen om ermee te kappen...' en toen heb ik hem ook volmondig gezegd om te knokken. En dat heeft hij met volledige overtuiging gedaan, en hij heeft er zoveel ingestopt en zo hard zijn best gedaan. Dat maakt aan de ene kant dat je denkt: niet nu opgeven nadat je er al zoveel in hebt gestopt, maar aan de andere kant maakt het dat je denkt: je kan jezelf echt niets verwijten als je er nu mee kapt...

Pfff, mag ik de moeder van zijn zoontje heel eventjes een klotewijf vinden?

Ik heb je verhaal gelezen en het is allemaal niet niks, maar ik vind het wel erg ver gaan om het contact met zijn zoon te willen verbreken.. Dat manneke heeft er niet om gevraagd op te groeien zonder vader en hoe gaat hij hem later eventueel uitleggen waarom hij het contact heeft verbroken? Geen antwoord zal goed zijn, ik denk dat een kind zich in zo'n situatie altijd op een bepaalde manier afgedankt zal voelen..

Maar goed.. dit is hoe ik erover denk, ik kan je niet vertellen wat wijsheid is in deze situatie..

Sterkte, ook voor je vriend.