Contact verbreken met zijn zoontje - update pag 12

Tania schreef:Valt er ook niet met haar nieuwe vriend te praten of met haar ouders? Misschien dat die meer invloed op haar hebben dan jouw vriend.
Verder lijkt het me een erg moeilijke situatie, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit het contact met m'n kindje zou willen verbreken dus ik kan er niet echt iets over zeggen. Het lijkt me wel belangrijk dat hij, als hij het contact verbreekt, hij voor zichzelf het gevoel heeft dat hij er echt alles aan gedaan heeft om dat te voorkomen. Want als ik je verhaal zo lees kan hij het wel vergeten om het contact te herstellen als hij toch spijt krijgt van zijn beslissing.

De nieuwe vriend heeft mijn vriend niet ontmoet. Dat wil zijn ex niet hebben, dus hoe hij erin staat weten we beide niet. De ouders zijn er al eens bij betrokken geweest, en die waren op zich best redelijk, maar durven zich toch niet heel hard op te stellen naar hun dochter. Begrijp ik eigenlijk ook wel, ze is hun kind natuurlijk. Misschien is het nog een optie om daar nogmaals aan te kloppen, dat zal ik aan mijn vriend voorstellen.

Mag ook wel wat langer dan 'heel eventjes'.

Geen contact is wel een hele grote stap en voor een kind is het natuurlijk ook belangrijk om een vaderfiguur te hebben. Ik snap dat je vriend dit gedoe helemaal zat is. Is het ook niet een mogelijkheid om op een passievere manier contact te houden. Dus minder contact, en als moeder ergens op tegen is er gewoon accepteren en er niet te lang bij stilstaan. Dat klinkt makkelijk, maar op zo'n manier ga je er zelf minder aan onderdoor. Zoals je de moeder beschrijft is lijkt ze een type die graag zelf alle beslissingen wil maken en als de ander dan iets anders wilt ze er dan alles aan doet om het tegen te houden. Voor het zelfde geld wordt ze ook zo naar haar zoon toe als hij begint te puberen en zelf beslissingen wilt nemen. Ik wil hier alleen maar mee zeggen dat als je vriend echt geen contact meer wilt met zowel ex als z'n zoontje hij het dan ook niet kan weten als zijn zoon op latere leeftijd echt een vader nodig heeft. Wat je vriend ook doet, het er blijven voor een nadelen aan zitten.

Heb je nou zelf eigenlijk het manneke weleens ontmoet?

Pfoeh wat een verhaal RYW.
Ik kan je vriend wel begrijpen, want wat er gebeurd is allemaal niet niks, maar van de andere kant, vind je vriend het niet een eng idee als hij zijn kindje achterlaat bij zijn ex die niet helemaal goed snik is en kan hij dat wel?
Iig dikke knuffel voor jullie .

Sylvana schreef:Ik heb je verhaal gelezen en het is allemaal niet niks, maar ik vind het wel erg ver gaan om het contact met zijn zoon te willen verbreken.. Dat manneke heeft er niet om gevraagd op te groeien zonder vader en hoe gaat hij hem later eventueel uitleggen waarom hij het contact heeft verbroken? Geen antwoord zal goed zijn, ik denk dat een kind zich in zo'n situatie altijd op een bepaalde manier afgedankt zal voelen..

Maar goed.. dit is hoe ik erover denk, ik kan je niet vertellen wat wijsheid is in deze situatie..

Sterkte, ook voor je vriend.

Hoe je zoiets kan uitleggen hangt denk ik af van hoe oud zoontje is als hij die vraag komt stellen. Als hij 15 is is het heel anders dan als hij 25 is. Maar hoe dan ook, je zal nooit de tijd kunnen terugdraaien, zoontje zal toch in zijn jeugd zich afvragen of misschien wel gesouffleerd krijgen door zijn moeder waarom zijn vader er niet is. Zoals gezegd zou die keuze voortkomen uit liefde voor zijn zoon, en dat zoon er niet om gevraagd heeft om zonder vader op te groeien is duidelijk, ja. Mijn vriend heeft er niet om gevraagd om in zo'n verdrietige situatie terecht te komen. Beiden zijn ze slachtoffer, en het jongetje het ergste omdat hij zelf geen beslissingen kan nemen en nog zo kwetsbaar is.

Ik vind het ook ver gaan om contact te verbreken, maar ik vind het ook ver gaan om te blijven in de extreme situatie die er nu is. Eigenlijk gaan alle opties ver, en alle grenzen van het normale ver te buiten. Alle keuzes zijn extreem.

RYW schreef:

тыквашка schreef:'t eerste wat bij mij opkomt is: wat gaat zijn zoontje missen als hij jouw vriend niet meer in zijn leven is! Is het voor zijn zoon beter om geen rolmodel te hebben, geen vaderfiguur, maar alleen een krankzinnige moeder. Ik ben geneigd tegen hem te zeggen: "vecht voor je zoon want hij gaat je nodig hebben!"
Ik begrijp dat het ontzettend lastig is, maar het klinkt alsof de moeder van zijn zoontje echt serieuze problemen heeft. Wat nou als het straks mis gaat, ze niet meer voor hem kan zorgen. Wie grijpt er dan in? En wat heeft hij dan nog als hij geen vader meer heeft?
Dat is eigenlijk dus het eerste wat in mij opkomt. Ik snap de frustratie en het idee er achter wel. Maar de vraag is natuurlijk wat er uiteindelijk beter is voor zijn zoontje. Het klinkt als kiezen tussen twee kwaden, maar de minst kwade vind ik toch ervoor gaan.

Zijn moeder heeft een nieuwe vriend inmiddels, en daar schijnt zoontje wel een goeie band mee te hebben ook, maar het is natuurlijk nooit zeker dat zoiets ook blijft voortduren, zeker gezien de heftige problematiek die ze heeft. In dat geval blijven dus alleen zijn grootouders over.

Ik vind het zelf ook heel moeilijk om de deur voorgoed dicht te doen en die niet meer open te doen, zeker niet als zoontje gewoon ooit problemen zou krijgen en om hulp vraagt. Maar het is me tegelijk ook overduidelijk dat mijn vriend zo'n beetje op is; hij is al ruim drie jaar aan het vechten en vechten, en hij kan gewoon bijna niet meer. Ik vind het echt vreselijk om aan te zien.

Echt ontzettend lastig! Ik weet ook niet wat ik zou doen als ik er midden in zou zitten! En ik herken ook wel wat, mijn man heeft 2 zoons en hun moeder is echt niet zo'n drama als de ex van jouw vriend hoor, maar ze maakt het vaak moeilijk. Bij ons gaat het meer over dat de kinderen nooit spontaan bij ons mogen komen, terwijl we vlakbij zijn gaan wonen zodat dat beter kon. Ze kwamen altijd alleen volgens de afgesproken bezoekregeling of als ze oppas nodig had. Daarbij frustreerde ze de weken in de zomervakantie nogal door zomaar ineens een vakantie te boeken met ze terwijl wij net onze vakantieplannen hadden gemaakt. Uiteindelijk kwamen ze helemaal geen vakanties meer en het laatste jaar de weekenden ook niet meer. Nu worden zijn kinderen inmiddels ook echt wat ouder en hebben ze gewoon van alles in het weekend. Maar ze heeft echt niet meegewerkt en ze zegt ook rustig vrij lelijke dingen over mijn man of over mij tegen ze.
Mijn man had het ook een beetje opgegeven, ook hij was het gedoe zo moe, dat hij elke keer moest vrágen of ze kwamen etc. Nu is het contact weer een beetje hersteld doordat ik het zat was. Ik zag het verdriet van mijn man, maar ook het verdriet van zijn kinderen, de frustraties. Nu komen ze elke vrijdagavond eten, daarna doen we meestal spelletjes, kijken we een film of ouwehoeren we en het gaat stukken beter. Maar dat opgeven, dat heb ik ook gezien, dat zal ik nooit veroordelen. Ik wilde eigenlijk gewoon die kant belichten, want dat zie ik hier ook, zijn jongste heeft allemaal problemen en juist hij kwam helemaal niet meer hier maar nu dat contact hersteld is zien we hem telkens rustiger worden en worden zijn problemen ook langzaam wat minder. Maar goed onze situatie is totaal niet zo schrijnend als die van jullie en niet te vergelijken.

mzcharlotte schreef:Heb je nou zelf eigenlijk het manneke weleens ontmoet?

Ik heb hem een paar keer stiekem gezien toen hij ongeveer een halfjaar oud was, nog voordat zijn ex van mijn bestaan wist. Hij mocht toen oppassen en toen hebben we elkaar even gezien bij de kinderboerderij daar in de buurt. We wilden niet dat ik bij haar thuis kwam terwijl ze niet wist van mijn bestaan, dat vonden we niet kunnen tegenover haar.

Toen ze erachter kwam dat ik besta heeft ze elk contact geblokkeerd, en mag hij ook niet meer alleen zijn met zijn zoon uit angst dat ik hem dan zie. Ze weet nog altijd niet dat ik hem uberhaupt ooit gezien heb. Dan zou de hel losbreken.

Wat een ellende voor je vriend, ik kan me heel goed voorstellen dat hij neigt naar het contact verbreken maar ik zou toch adviseren om nog door te knokken. Ik begrijp wel dat het niet zo makkelijk ligt en dat je uitgeput raakt en verdriet hebt om je kind dat je niet kunt zien, maar als ik hoor hoe betrokken hij is en hoe hij er al voor geknokt heeft denk ik dat hij ook erg veel verdriet zou hebben wanneer hij geen contact meer had.
Zijn kind heeft een stabiele factor nodig en als je vriend via de rechter zeker een omgangsregeling (of de voogdij?) kan afdwingen vind ik dat van alle kwade keuzes nog de beste. Neemt niet weg dat het erg heftig is allemaal! Ik heb bewondering voor de manier waarop je er in staat, meer kun je denk ik ook niet voor je vriend doen.

тыквашка schreef:

RYW schreef:

тыквашка schreef:'t eerste wat bij mij opkomt is: wat gaat zijn zoontje missen als hij jouw vriend niet meer in zijn leven is! Is het voor zijn zoon beter om geen rolmodel te hebben, geen vaderfiguur, maar alleen een krankzinnige moeder. Ik ben geneigd tegen hem te zeggen: "vecht voor je zoon want hij gaat je nodig hebben!"
Ik begrijp dat het ontzettend lastig is, maar het klinkt alsof de moeder van zijn zoontje echt serieuze problemen heeft. Wat nou als het straks mis gaat, ze niet meer voor hem kan zorgen. Wie grijpt er dan in? En wat heeft hij dan nog als hij geen vader meer heeft?
Dat is eigenlijk dus het eerste wat in mij opkomt. Ik snap de frustratie en het idee er achter wel. Maar de vraag is natuurlijk wat er uiteindelijk beter is voor zijn zoontje. Het klinkt als kiezen tussen twee kwaden, maar de minst kwade vind ik toch ervoor gaan.

Zijn moeder heeft een nieuwe vriend inmiddels, en daar schijnt zoontje wel een goeie band mee te hebben ook, maar het is natuurlijk nooit zeker dat zoiets ook blijft voortduren, zeker gezien de heftige problematiek die ze heeft. In dat geval blijven dus alleen zijn grootouders over.

Ik vind het zelf ook heel moeilijk om de deur voorgoed dicht te doen en die niet meer open te doen, zeker niet als zoontje gewoon ooit problemen zou krijgen en om hulp vraagt. Maar het is me tegelijk ook overduidelijk dat mijn vriend zo'n beetje op is; hij is al ruim drie jaar aan het vechten en vechten, en hij kan gewoon bijna niet meer. Ik vind het echt vreselijk om aan te zien.

Echt ontzettend lastig! Ik weet ook niet wat ik zou doen als ik er midden in zou zitten! En ik herken ook wel wat, mijn man heeft 2 zoons en hun moeder is echt niet zo'n drama als de ex van jouw vriend hoor, maar ze maakt het vaak moeilijk. Bij ons gaat het meer over dat de kinderen nooit spontaan bij ons mogen komen, terwijl we vlakbij zijn gaan wonen zodat dat beter kon. Ze kwamen altijd alleen volgens de afgesproken bezoekregeling of als ze oppas nodig had. Daarbij frustreerde ze de weken in de zomervakantie nogal door zomaar ineens een vakantie te boeken met ze terwijl wij net onze vakantieplannen hadden gemaakt. Uiteindelijk kwamen ze helemaal geen vakanties meer en het laatste jaar de weekenden ook niet meer. Nu worden zijn kinderen inmiddels ook echt wat ouder en hebben ze gewoon van alles in het weekend. Maar ze heeft echt niet meegewerkt en ze zegt ook rustig vrij lelijke dingen over mijn man of over mij tegen ze.
Mijn man had het ook een beetje opgegeven, ook hij was het gedoe zo moe, dat hij elke keer moest vrágen of ze kwamen etc. Nu is het contact weer een beetje hersteld doordat ik het zat was. Ik zag het verdriet van mijn man, maar ook het verdriet van zijn kinderen, de frustraties. Nu komen ze elke vrijdagavond eten, daarna doen we meestal spelletjes, kijken we een film of ouwehoeren we en het gaat stukken beter. Maar dat opgeven, dat heb ik ook gezien, dat zal ik nooit veroordelen. Ik wilde eigenlijk gewoon die kant belichten, want dat zie ik hier ook, zijn jongste heeft allemaal problemen en juist hij kwam helemaal niet meer hier maar nu dat contact hersteld is zien we hem telkens rustiger worden en worden zijn problemen ook langzaam wat minder. Maar goed onze situatie is totaal niet zo schrijnend als die van jullie en niet te vergelijken.

Enorm fijn om je ervaring te lezen. Al is het niet exact hetzelfde, je kent in elk geval het gevoel van aan de zijlijn staan en het verdriet van je man zien, en je voorstellen hoe verdrietig het is voor de kinderen. Wat fijn dat bij jullie de situatie zo was dat het tot op zekere hoogte terug te draaien viel, en dat er alsnog weer wat contact is. Je begrip voor zijn houding doet ook veel goed, zeker voor iemand die hetzelfde heeft zien gebeuren.

In the end is het jochie altijd de dupe, volgens mij kan hij net zo goed opgroeien, bewust van de fucked up relatie tussen zijn ouders, dan dat hij alleen bij die psycho is en te horen krijgt dat papa hem niet wil. Om er vervolgens, járen later achter te komen, dat dit in a way waar is. Een 'afgewezen' kind is getekend voor het leven en zal minstens zoveel problemen geven, als een kind dat opgroeit tussen 2 kampen, trust me...

In the end blijft t een klotekeuze en blijft 't verdrietig, maar vrijwillig een kind zijn vader onthouden?.. ik weet 't niet, dat vraagt volgens mij om verwijten. Komende jaren niet, maar als 13jarige, 20jarige etc..

Merai schreef:Wat een ellende voor je vriend, ik kan me heel goed voorstellen dat hij neigt naar het contact verbreken maar ik zou toch adviseren om nog door te knokken. Ik begrijp wel dat het niet zo makkelijk ligt en dat je uitgeput raakt en verdriet hebt om je kind dat je niet kunt zien, maar als ik hoor hoe betrokken hij is en hoe hij er al voor geknokt heeft denk ik dat hij ook erg veel verdriet zou hebben wanneer hij geen contact meer had.
Zijn kind heeft een stabiele factor nodig en als je vriend via de rechter zeker een omgangsregeling (of de voogdij?) kan afdwingen vind ik dat van alle kwade keuzes nog de beste. Neemt niet weg dat het erg heftig is allemaal! Ik heb bewondering voor de manier waarop je er in staat, meer kun je denk ik ook niet voor je vriend doen.

Als hij zou besluiten om voor de voogdij te gaan, dan sta ik daar ook achter. We hebben ruimte genoeg, en net zoals mijn zoons welkom zijn in zijn leven is zijn zoon welkom in het mijne. Zonder enige twijfel.

Ik denk dat die stabiele factor doorslaggevend zal worden. Dat moet gewaarborgd worden. Ik kan niet inschatten in hoeverre die ook zonder mijn vriend zou bestaan, in de vorm van grootouders bijvoorbeeld, of moeder zelf. Dat kan hij als beste inschatten.

Dank je wel voor je reactie, Merai.

RYW schreef:

Sweety schreef:Is al antwoord op gegeven...

Sorry, wat bedoel je?

Ik had geqoute wat mzcharlotte had gezegd met haar vragen op pagina 1. Maar hij postte maar niet wat ik erbij had gezet. Dus toen het eenmaal was geplaatst had je al antwoord gegeven, ook op wat ik had geplaatst.

Zelf wil ik nog wel even zeggen dat wat er ook beslist wordt het moeilijk zal zijn voor zowel je vriend als zijn zoontje. Er is geen goede of foute keuze, want wat er ook gebeurd beide zullen er erg veel verdriet van hebben. Mocht het zover komen dat je vriend toch besluit om geen contact meer te hebben met zijn zoontje, is het dan een optie dat hij jullie adres en alles bij haar ouders achterlaat? Dat als zijn zoontje contact wil zoeken met hem, of er is echt iets dringends aan de hand, dat er dan toch iemand is die jullie gegevens heeft?

Ik vind het wel een hele vervelende situatie waarin jullie zitten.

RYW, je zou eens kunnen navragen hoe het bijvoorbeeld zit met de mogelijkheden rond een begeleide omgangsregeling. Hiervoor kunnen ouders zich vrijwillig aanmelden, bijv. bij Humanitas, maar daarvoor moet ook moeder mee willen werken. Bezoeken van ouder aan kind worden hierbij gewoonlijk op neutraal terrein gedaan (dus niet bij 1 van de ouders thuis) en begeleid, waarbij het doel is om ouders die daar moeite bij hebben te begeleiden in het uitvoeren en op gang krijgen van een omgangsregeling. Dit kan echter ook opgelegd worden vanuit de rechter. Misschien is dat een goede mogelijkheid voor je vriend om op een regelmatige en rustige wijze contact met zoon te hebben en het directe contact met moeder tot een minimum te beperken?

Bazinga schreef:In the end is het jochie altijd de dupe, volgens mij kan hij net zo goed opgroeien, bewust van de fucked up relatie tussen zijn ouders, dan dat hij alleen bij die psycho is en te horen krijgt dat papa hem niet wil. Om er vervolgens, járen later achter te komen, dat dit in a way waar is. Een 'afgewezen' kind is getekend voor het leven en zal minstens zoveel problemen geven, als een kind dat opgroeit tussen 2 kampen, trust me...

In the end blijft t een klotekeuze en blijft 't verdrietig, maar vrijwillig een kind zijn vader onthouden?.. ik weet 't niet, dat vraagt volgens mij om verwijten. Komende jaren niet, maar als 13jarige, 20jarige etc..

Dit is niet waar.

Dat hij zich afgewezen zal voelen, en wat voor enorme impact dat op zijn leven zal hebben, dat zal ik niet bestrijden. Ik weet wel beter dan dat te betwisten als een ervaringsdeskundige dat zegt. Maar dat het in a way waar is, dat is absoluut niet zo. Echt, absoluut niet.

Wat een kl*te situatie zeg! Ik weet ook niet echt wat ik hierop moet zeggen. Als je erover denkt om het contact met je kindje te helemaal te verbreken dan moet het toch wel heel erg en heel slopend zijn allemaal, ik kan het me niet eens voorstellen (gelukkig).

Ik denk dat ik met de ouders van de moeder zou gaan praten om te kijken hoe zij het zien en of zij misschien een idee hebben om een tussenweg te vinden. Alleen maar ruzieende ouders lijkt me niks, maar een vader die zijn handen van je/ de situatie aftrekt lijkt me vanuit het kind gezien om eerlijk te zijn net iets erger.

Teddyaapje schreef:Wat een kl*te situatie zeg! Ik weet ook niet echt wat ik hierop moet zeggen. Als je erover denkt om het contact met je kindje te helemaal te verbreken dan moet het toch wel heel erg en heel slopend zijn allemaal, ik kan het me niet eens voorstellen (gelukkig).

Ik denk dat ik met de ouders van de moeder zou gaan praten om te kijken hoe zij het zien en of zij misschien een idee hebben om een tussenweg te vinden. Alleen maar ruzieende ouders lijkt me niks, maar een vader die zijn handen van je/ de situatie aftrekt lijkt me vanuit het kind gezien om eerlijk te zijn net iets erger.

Dit lijkt mij ook heel erg als je daar later achterkomt.

Sweety en Lilou, wat een goede suggesties van jullie. Ik zal hem in elk geval vragen of hij een rol ziet voor de grootouders hierin. Het is het proberen absoluut waard.

Die begeleide omgang, is daar ook instemming van de moeder voor nodig, Lilou? Weet je dat?

Wat een toestand RYW! Ik heb je hele verhaal gelezen en vind het heel erg voor jullie wat daar allemaal gaande is. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil je wel een hele dikke geven en jullie heel veel sterkte en succes wensen.

Makamba schreef:Wat een toestand RYW! Ik heb je hele verhaal gelezen en vind het heel erg voor jullie wat daar allemaal gaande is. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil je wel een hele dikke geven en jullie heel veel sterkte en succes wensen.

Lief van je, dank je wel ook voor de anderen die zo lief reageren!

Ik begrijp ook echt wel dat 't niet zo is, dat hij 't kind niet wilt, maar 't is wel zo dat hij de situatie niet wilt.. een kind zal dat volgens mij nooit begrijpen.

Ik hoop zo dat jullie hier uit komen, maar vooral voor dat jochie.. ik zou iig wel alles noteren nu. Schrijf brieven, schrijf emoties op, ideeën... Klinkt mss stom, maar afhankelijk van de uitkomst, zou 't nog wel 's wat kunnen betekenen voor dat jochie, als-ie ouder is.

Sterkte meis!

Teddyaapje schreef:Ik denk dat ik met de ouders van de moeder zou gaan praten om te kijken hoe zij het zien en of zij misschien een idee hebben om een tussenweg te vinden. Alleen maar ruzieende ouders lijkt me niks, maar een vader die zijn handen van je/ de situatie aftrekt lijkt me vanuit het kind gezien om eerlijk te zijn net iets erger.

+1. Ik zou er persoonlijk liever zelf flink aan onderdoor gaan dan mijn handen van mijn kind aftrekken. Zeker met zo'n moeder zou ik veel te bang zijn dat het kind er alleen maar nog meer van te lijden krijgt. En ik zou het ook niet kunnen verkroppen om niet te weten hoe het met mijn kind gaat. Maar desondanks begrijp ik de overweging wel. Maar ben wel van mening dat je als vader zijnde in het leven van je kind moet blijven, hoe moeilijk de situatie ook.
Mijn neefje voelt zich ongewenst door zijn en dat beperkt hem echt in zijn leven, met alles wat hij doet. Dat beschadigt hem enorm. En soms zegt hij ook liever dood te zijn want papa houdt toch niet van hem. Van het vrolijke kind dat hij 2,5 jaar geleden was is echt niets meer over.

Het is echt een hele moeilijke situatie, maar misschien kunnen haar ouders er nog iets aan bijdragen als jouw vriend zijn overweging bij hen op tafel legt. Tip van Lilou vind ik ook heel goed.
Onbegrijpelijk trouwens dat zijn ex dit doet, als ze zo beschermend is zou je toch denken dat ze haar zoontje niet wil laten lijden door zoiets als qualitytime met zijn vader te ontnemen.

Bazinga schreef:Ik begrijp ook echt wel dat 't niet zo is, dat hij 't kind niet wilt, maar 't is wel zo dat hij de situatie niet wilt.. een kind zal dat volgens mij nooit begrijpen.

Ik hoop zo dat jullie hier uit komen, maar vooral voor dat jochie.. ik zou iig wel alles noteren nu. Schrijf brieven, schrijf emoties op, ideeën... Klinkt mss stom, maar afhankelijk van de uitkomst, zou 't nog wel 's wat kunnen betekenen voor dat jochie, als-ie ouder is.

Sterkte meis!

Dan bedoelen we hetzelfde, denk ik. Dat het jochie het zo zal ervaren, al is het niet de waarheid.

Ik heb 'm voor vaderdag het boekje 'Pap, vertel eens' gegeven. En nou is mijn vriend geen schrijver (flink dyslectisch) maar hij heeft het hele boekje volgeschreven over hoe hij alles ervaart, wat hij graag zou willen delen met zijn zoon, wat hij zou willen betekenen in zijn leven en wat er gebeurt. Klinkt dus helemaal niet stom, wat je zegt! Heb jij daar wat aan gehad, of zou je daar wat aan gehad hebben, als kind?

Dank je, jouw ervaring vanuit het oogpunt van 'kind van de rekening' zegmaar is echt heel waardevol!

Nois schreef:

Teddyaapje schreef:Ik denk dat ik met de ouders van de moeder zou gaan praten om te kijken hoe zij het zien en of zij misschien een idee hebben om een tussenweg te vinden. Alleen maar ruzieende ouders lijkt me niks, maar een vader die zijn handen van je/ de situatie aftrekt lijkt me vanuit het kind gezien om eerlijk te zijn net iets erger.

+1. Ik zou er persoonlijk liever zelf flink aan onderdoor gaan dan mijn handen van mijn kind aftrekken. Zeker met zo'n moeder zou ik veel te bang zijn dat het kind er alleen maar nog meer van te lijden krijgt. En ik zou het ook niet kunnen verkroppen om niet te weten hoe het met mijn kind gaat. Maar desondanks begrijp ik de overweging wel. Maar ben wel van mening dat je als vader zijnde in het leven van je kind moet blijven, hoe moeilijk de situatie ook.
Mijn neefje voelt zich ongewenst door zijn en dat beperkt hem echt in zijn leven, met alles wat hij doet. Dat beschadigt hem enorm. En soms zegt hij ook liever dood te zijn want papa houdt toch niet van hem. Van het vrolijke kind dat hij 2,5 jaar geleden was is echt niets meer over.

Het is echt een hele moeilijke situatie, maar misschien kunnen haar ouders er nog iets aan bijdragen als jouw vriend zijn overweging bij hen op tafel legt. Tip van Lilou vind ik ook heel goed.
Onbegrijpelijk trouwens dat zijn ex dit doet, als ze zo beschermend is zou je toch denken dat ze haar zoontje niet wil laten lijden door zoiets als qualitytime met zijn vader te ontnemen.

Zoals al aangegeven zou hij deze beslissing niet nemen omdat hij er zelf aan onderdoor gaat, maar omdat hij zijn zoon het verdriet wil besparen van een continue vijandige situatie. Niet uit 'egoistische' overwegingen, of om het voor zichzelf makkelijker te maken. Ik denk namelijk dat hij er enorm veel verdriet van zou hebben en het helemaal niet 'makkelijk' zal hebben als hij het contact verbreekt. Dat dikgedrukte is dus absoluut niet de insteek.

Wat ontzettend naar voor je neefje, wat moet dat pijnlijk zijn om te zien. Hoe oud is hij? Wanneer is zijn vader weggegaan?

Ik kan ook totaal niet begrijpen waarom ze dit doet. Het lijkt wel alsof ze zo verblind is door wraakgevoelens, woede en rancune dat ze, in haar haast om mijn vriend te kwetsen, helemaal vergeet dat ze haar eigen zoon hiermee ook geweld aandoet door hem zijn vader te ontzeggen.

Ik snap je vriend wel, het is genoeg, hij kan niet meer. Ik maak het mee in mijn directe omgeving, bijna hetzelfde verhaal.

Maar ik ben zo bang voor de gevolgen, dat zij allemaal dingen over hem gaat vertellen die niet waar zijn. Zegt dat zijn vader hem in de steek heeft gelaten, daar zie ik haar wel voor aan. Dat lijkt mij zo erg, het kost dan jaren voor zijn zoon om zelf de waarheid (in te willen) zien. Want voor die zoon is het later ook moeilijk toe te geven dat zijn moeder al die tijd gelogen heeft. Dan verlies je echt jaren. Wat erg voor je vriend! Heel erg moeilijk maar ik snap dat hij rust wil.