N.av. contact met ouders verbreken. Nu andersom.

Wie heeft dat wel eens meegemaakt?
Ik vroeger een overbuurmeisje wiens ouders met flinke ruzie uit elkaar zijn gegaan. Zij bleef bij haar vader wonen en haar moeder ging verhuizen.

Op een dag liep mijn overbuurmeisje met een blauw oog wat haar vader veroorzaakt had.
Toen was de maat vol en is ze bij haar moeder gaan wonen.
Al haar spullen had ze in winkelwagens gedaan en ging vervolgens met vrienden al lopend naar haar moeder. Haar vader was te beroerd om haar te helpen.

Later hoorde ik dat ze geen contact meer met hem had en de relatie met haar moeder was ook slecht. Ze is enig kind en eigenlijk is ze verstoten door haar ouders en dat is best erg.
Andersom is ook erg, maar dan maakt het kind de keuze.
Misschien is de afwijzing van je ouders wel erger?
Dus dat zij geen contact meer willen.

mijn vader wil geen contact meer met mij, das vrij pijnlijk en niet zo best voor je zelfbeeld.

op mijn werk heb ik het dit jaar ook meegemaakt met een leerling,dit komt toch niet zo heel vaak voor.

Wat vervelend zeg. Had je wel contact willen houden met hem?

Caribbeanlover schreef:
Misschien is de afwijzing van je ouders wel erger?

Ik denk dat het voor een ouder net zo erg is. Ze zeggen denk ik niet voor niets dat het overlijden van je kind het ergste is.
Ik heb geen goede band met mijn ouders maar geen van beide partijen zou het contact ooit verbreken, je bent toch ouder/kind en zolang wij elkaar maar niet te vaak zien gaat het wel ok.

ik wil dat nog wel ja maar hij wil alleen als het hem uit komt en eigenlijk liever niet. Maar zoals francaise zegt: als ouder kind relatie is het toch wel lastig. Het is niet definitief in de zin dat hij gezegd heeft je bent mn kind niet maar wel geen contact en als er is op mijn initiatief. Die afspraken verlopen ook heel erg pijnlijk en zijn nu al een half jaar geleden.Sindsdien nisk meer gehoord. Toch denk ik dat het hem wel verdriet doet maar hij is zo in de war en koppig dus ja.

Ben er voor in therapie geweest en zie nu wel in dat het niet mijn schuld is maar blijft lastig.

Francaise_ schreef:

Caribbeanlover schreef:
Misschien is de afwijzing van je ouders wel erger?

Ik denk dat het voor een ouder net zo erg is. Ze zeggen denk ik niet voor niets dat het overlijden van je kind het ergste is.
Ik heb geen goede band met mijn ouders maar geen van beide partijen zou het contact ooit verbreken, je bent toch ouder/kind en zolang wij elkaar maar niet te vaak zien gaat het wel ok.

Zo kan het ook idd.
Vroeg me af sinds wanneer je gescheiden was? Dacht nl dat je gelukkig getrouwd was?

Mijn vader heeft het contact met mij ook verbroken (dit was ook mijn keuze, alleen werd hij voor me genomen). Ik vond het dus best confrontrerend, maar kon me er later wel bij neerleggen. Ik zie mijn vader af en toe nog wel, hij praat wel tegen me maar niet van harte enzo.

Mijn vader wil helemaal geen contact meer met mij, ook al vragen mensen heb je kinderen zeg die standaard nee. Gelukkig wil ik ook geen contact met hem dus het is niet heel erg. Maar als ik erover na denk waar de ruzie om begonnen is, is het gewoon heel raar en niet nodig geweest.
Ook al zou die het contact weer willen herstellen zou dat echt niet mogen van zijn vriendin, zij is veel te bang dat die geld of zijn erfenis aan mij gaat geven. Maar gelukkig ben ik er ook niet rouwig om dat wij nooit meer in de toekomst zouden praten.

@ Lindsya, dat is wel heel erg heftig als ie dat zegt. Dat zegt mijn vader dus wel, ik ben wel een dochter van hem maar voor de rest besta ik niet (al zegt mijn zusje dat hij het nu wel zwaar heeft, wetende dat hij zijn kleinzoon niet zal leren kennen - al lig ik daar niet meer wakker van). Als je echt niet meer bestaat voor je vader, is wel heel erg. En dat ie dan ook nog zo'n geldgierige vriendin heeft :S

Fearie schreef:@ Lindsya, dat is wel heel erg heftig als ie dat zegt. Dat zegt mijn vader dus wel, ik ben wel een dochter van hem maar voor de rest besta ik niet (al zegt mijn zusje dat hij het nu wel zwaar heeft, wetende dat hij zijn kleinzoon niet zal leren kennen - al lig ik daar niet meer wakker van). Als je echt niet meer bestaat voor je vader, is wel heel erg. En dat ie dan ook nog zo'n geldgierige vriendin heeft :S

Ja dat is heel erg dat die dat zeg. Ik moet eerlijk zeggen dat het me niet meer raak, als je mijn vader heel goed ken verdien die nog geen eens om ''vader" genoemd te worden. Ik weet wel van zijn omgeving dat die het nu moeilijk heeft want hij is echt niet gelukkig met zijn vriendin maar hij kan ook niet alleen zijn dus hij moet de rest van zijn leven zo blijven leven en dat verdien hij gewoon.

Hij heeft pas van een afstandje naar mijn zoontje staan te kijken en hij vond het hem een mooi ventje, heeft die niet tegen mij gezegd maar tegen andere mensen. Hij zou ook nooit mijn zoontje leren kennen.

Dat is ook best moeilijk als je vader wel over je praat en over je zoon maar je niet wil zien. Is een beetje wel de lusten maar niet de lasten idee.

Wat heftig allemaal.
Waar is het uit voort gekomen dat jullie vaders (en moeders in andere gevallen) jullie niet meer willen zien?

Caribbeanlover schreef:

Francaise_ schreef:

Caribbeanlover schreef:
Misschien is de afwijzing van je ouders wel erger?

Ik denk dat het voor een ouder net zo erg is. Ze zeggen denk ik niet voor niets dat het overlijden van je kind het ergste is.
Ik heb geen goede band met mijn ouders maar geen van beide partijen zou het contact ooit verbreken, je bent toch ouder/kind en zolang wij elkaar maar niet te vaak zien gaat het wel ok.

Zo kan het ook idd.
Vroeg me af sinds wanneer je gescheiden was? Dacht nl dat je gelukkig getrouwd was?

Dat dacht ik ook maar hij dacht daar anders over. Sinds begin februari zijn wij niet meer samen.

Lavendel schreef:Wat heftig allemaal.
Waar is het uit voort gekomen dat jullie vaders (en moeders in andere gevallen) jullie niet meer willen zien?

Mijn vader was van mening dat ik niet voldeed aan mijn rol als dochter, ik besteedde niet genoeg tijd aan hem en had andere prioriteiten (een baan, relatie en studie). Hij heeft toen alles voor zichzelf op een rijtje gezet en ik paste daar niet meer in, het is ondertussen 1.5 jaar geleden en we hebben nog steeds geen contact. Ik heb hem wel gemaild toen ik zwanger bleek te zijn en ook nog gezien op mijn zusjes verjaardag (ook nog op de dag dag ik jarig was, maar toen heeft ie me niet gefeliciteerd en niet tegen me gepraat).

Wat lijkt me dat zo moeilijk als je vader/moeder of zelfs beide geen contact meer willen met je. Ik heb ook weleens woorden met mijn vader maar ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer met hem zou praten. Ook niet met mijn moeder trouwens.

Lavendel schreef:Wat heftig allemaal.
Waar is het uit voort gekomen dat jullie vaders (en moeders in andere gevallen) jullie niet meer willen zien?

Mijn vader is een grote egoist, hij leef ook in zijn eigen wereld waar alles om hem moet draaien. Mijn moeder was ziek dus ik nam al vroeg het hele huishouden op me. Ik leerde mijn man kennen op mijn vijftiende en namate we ouder werden wilde we samenwonen dus ik zou het huis uit gaan. Mijn vader was daar niet blij mee en hij verbood het ook. Mijn man was ook slecht want hij was een buitenlander dus die mensen zijn sowieso al niks volgens mijn vader. Na veel ruzie heb ik het toch door gezet en ben gaan samenwonen met mijn man. Vanaf dat ik het huis ben uit gegaan heb ik geen contact meer gehad met mijn vader want ik was een slechte dochter en een h**r want ik ging met een buitenlander.

Toen ik vijf jaar geleden zwanger was en mijn ouders gingen scheiden, kreeg ik beter contact met mijn moeder. Mijn vader kwam er ook via via achter dat ik zwanger was van een jongen en dat ik nog steeds met dezelfde man samen was waarvoor ik het huis was uitgegaan, brak de hel helemaal los en heb toen zoals jullie kunnen lezen in de andere topic een aanval geopend op mij om mijn kind uit mijn buik te trappen. Mijn vader vind nog steeds dat mijn man zijn leven heeft kapot gemaakt, daar draai het allemaal om.
Mijn vader heeft nog wel meer heftige dingen gedaan maar dan wordt het gewoon een te lang verhaal. Maar jullie begrijpen dat ik zo''n man niet terug wil in mijn leven.

Sweety schreef:Wat lijkt me dat zo moeilijk als je vader/moeder of zelfs beide geen contact meer willen met je. Ik heb ook weleens woorden met mijn vader maar ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer met hem zou praten. Ook niet met mijn moeder trouwens.

Gelukkig maar dat jullie contact goed is, het is inderdaad soms zwaar maar je "wen" er aan om geen vader te hebben. Op sommige moment is het zwaar net als toen ik ging trouwen maar ik mis hem niet meer. Sommige mensen hebben het gevoel van ouderschap ook niet in zich net als mijn vader daarom is het moeilijk voorstellen voor andere die wel die eigenschap heeft. Ik zou er ook echt niet aan moeten denken dat ik mijn zoontje niet meer in mijn leven heb.

Zo dat is heftig Lindsay dat je vader je schopte in je buik! Heeft je zoontje er niks aan overgehouden?

Sweety schreef:Zo dat is heftig Lindsay dat je vader je schopte in je buik! Heeft je zoontje er niks aan overgehouden?

Het scheelde een paar centimeters of het was gelukt. Ik kreeg met 26 weken wel voor weeen maar mijn zoontje heeft die gelukkig niet geraakt. Als dat gebeurd was denk ik dat ik zelf helemaal door het lint was gegaan.

Lindsya schreef:

Sweety schreef:Zo dat is heftig Lindsay dat je vader je schopte in je buik! Heeft je zoontje er niks aan overgehouden?

Het scheelde een paar centimeters of het was gelukt. Ik kreeg met 26 weken wel voor weeen maar mijn zoontje heeft die gelukkig niet geraakt. Als dat gebeurd was denk ik dat ik zelf helemaal door het lint was gegaan.

Erg heftig en ziek van je vader om zo te reageren. Als hij je nu had geraakt, had je dan aangifte tegen hem gedaan?

Lindsya schreef:

Sweety schreef:Wat lijkt me dat zo moeilijk als je vader/moeder of zelfs beide geen contact meer willen met je. Ik heb ook weleens woorden met mijn vader maar ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer met hem zou praten. Ook niet met mijn moeder trouwens.

Gelukkig maar dat jullie contact goed is, het is inderdaad soms zwaar maar je "wen" er aan om geen vader te hebben. Op sommige moment is het zwaar net als toen ik ging trouwen maar ik mis hem niet meer. Sommige mensen hebben het gevoel van ouderschap ook niet in zich net als mijn vader daarom is het moeilijk voorstellen voor andere die wel die eigenschap heeft. Ik zou er ook echt niet aan moeten denken dat ik mijn zoontje niet meer in mijn leven heb.

Ik denk dat je er uiteindelijk ook wel mee leert leven, mijn ouders hebben op dit moment geen toevoegde waarde in mijn leven en tuurlijk, ik mis ze wel. Maar niet in zo'n mate dat het de moeite waard is te vergeten/vergeven wat ze me aangedaan hebben en opnieuw te beginnen. Al heb ik nu ik zwanger ben (en bijna uitgerekend) wel een beetje jaloerse gevoelens voor die meiden die een super betrokken moeder hebben die trots zijn dat ze oma worden.

Fearie schreef:

Lindsya schreef:

Sweety schreef:Zo dat is heftig Lindsay dat je vader je schopte in je buik! Heeft je zoontje er niks aan overgehouden?

Het scheelde een paar centimeters of het was gelukt. Ik kreeg met 26 weken wel voor weeen maar mijn zoontje heeft die gelukkig niet geraakt. Als dat gebeurd was denk ik dat ik zelf helemaal door het lint was gegaan.

Erg heftig en ziek van je vader om zo te reageren. Als hij je nu had geraakt, had je dan aangifte tegen hem gedaan?

Ik denk het niet want mijn vader en ik hebben na dat ik bevallen was gevochten en de politie heeft niks gedaan, ook niet toen die mijn moeder meerdere malen mishandeld had en aangiften had gedaan, terwijl er genoeg bewijs was tegen hem. Nu nog steeds valt die me weleens aan en naar de politie heeft gewoon geen zin dus om die reden zou ik geen aangiften doen.

Valt hij je nog steeds aan? Wat erg! En wat erg dat de politie er niks mee doet..

Sweety schreef:Valt hij je nog steeds aan? Wat erg! En wat erg dat de politie er niks mee doet..

Ja, helaas wel. Maar ja hopelijk gaat die snel verhuizen en een stukje verder weg.

Francaise_ schreef:

Caribbeanlover schreef:

Francaise_ schreef:

Caribbeanlover schreef:
Misschien is de afwijzing van je ouders wel erger?

Ik denk dat het voor een ouder net zo erg is. Ze zeggen denk ik niet voor niets dat het overlijden van je kind het ergste is.
Ik heb geen goede band met mijn ouders maar geen van beide partijen zou het contact ooit verbreken, je bent toch ouder/kind en zolang wij elkaar maar niet te vaak zien gaat het wel ok.

Zo kan het ook idd.
Vroeg me af sinds wanneer je gescheiden was? Dacht nl dat je gelukkig getrouwd was?

Dat dacht ik ook maar hij dacht daar anders over. Sinds begin februari zijn wij niet meer samen.

Wat vervelend zeg voor je en ook dat hij het niet meer wilde, andersom is het wellicht minder erg omdat je er zelf voor kiest.
Hoe lang waren jullie getrouwd?
Sterkte iig.

Kan me er helemaal niks bij voorstellen als mijn ouders niks meer met me te maken willen hebben dat zal dan ook nooit gebeuren!

Ik wens iedereen sterkte die het wel is overkomen.