Contact verbreken met zijn zoontje - update pag 12

Heel veel sterkte en succes met alles. Ik blijf hopen op een her-ontmoeting tussen je vriend en zijn zoon op latere leeftijd als zijn zoon zijn eigen keuzes kan maken.

Ik haal dat stukje tekst zometeen weg, zou je het ook uit je quote kunnen halen alsjeblieft? (ik bedoel Mamsie)

Dat hij die omgangsregeling zou krijgen denk ik ook wel. Het gaat er meer om hoe die ingevuld wordt, hoe vijandig eraan uiting wordt gegeven en hoeveel strijd, manipulatie en terreur er zal zijn gedurende dat ventje z'n jeugd.

RYW schreef:Ik haal dat stukje tekst zometeen weg, zou je het ook uit je quote kunnen halen alsjeblieft? (ik bedoel Mamsie)

Dat hij die omgangsregeling zou krijgen denk ik ook wel. Het gaat er meer om hoe die ingevuld wordt, hoe vijandig eraan uiting wordt gegeven en hoeveel strijd, manipulatie en terreur er zal zijn gedurende dat ventje z'n jeugd.

Ja ik snap het. Maar daar kom je pas achter als het zo is. Wie weet is het zo de eerste paar keer en legt ze zich er daarna bij neer? Wat jammer toch dat een moeder zo slecht kan handelen voor der eigen kind.

Mamsie schreef:

RYW schreef:Ik haal dat stukje tekst zometeen weg, zou je het ook uit je quote kunnen halen alsjeblieft? (ik bedoel Mamsie)

Dat hij die omgangsregeling zou krijgen denk ik ook wel. Het gaat er meer om hoe die ingevuld wordt, hoe vijandig eraan uiting wordt gegeven en hoeveel strijd, manipulatie en terreur er zal zijn gedurende dat ventje z'n jeugd.

Ja ik snap het. Maar daar kom je pas achter als het zo is. Wie weet is het zo de eerste paar keer en legt ze zich er daarna bij neer? Wat jammer toch dat een moeder zo slecht kan handelen voor der eigen kind.

Tuurlijk weet je het pas zeker als je het uitprobeert, maar ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat het zo zal gaan. Het gaat namelijk al ruim drie jaar zo, en bij alles wat hij doet dat zij niet leuk vindt wordt hij 'gestraft'. Laat staan wat er gebeurt als hij naar de rechter stapt. Als het mijn keuze is, dan gaan we inderdaad de strijd aan. Maar het is niet mijn keuze, het is de zijne, en ik kan het gewoon niet voor hem bepalen.

Ik vraag me af wat zijn ex gaat uithalen op het moment dat je vriend echt geen contact meer wil en zij dus de macht en controle kwijt is. Ik hou mijn hart vast...

Punk'd schreef:

Merai schreef:

Punk'd schreef:Wat een vreselijke situatie zeg. Ik weet niet goed wat ik er op moet zeggen. Maar een gevoel dat bij mij boven blijft komen en ik weet niet of het gepast is om te zeggen.. maar als ik (een) kind(eren) zou hebben zouden die hoe dan ook op de eerste plaats staan. Boven mijzelf. In iedergeval tot ze op hun eigen benen kunnen staan en voor zichzelf kunnen opkomen en zichzelf kunnen verzorgen.

Ik wil jullie ontzettend veel sterkte wensen de aankomende tijd en ik hoop uit het diepste van mijn hart dat zijn zoontje een mooie toekomst tegemoed gaat.

Hij overweegt dit toch juist voor zijn kind, om hem niet in de strijd te laten opgroeien? Dit is zeker geen keuze om er zelf gemakkelijk vanaf te komen. Als hij het zelf voor het kiezen had zou hij juist vol voor het contact met hem gaan volgens mij.

Ik ben blij dat ik die woorden ook niet in mijn mond gehad heb.

Zo kwam je stukje op me over, maar mijn excuses als ik het verkeerd begrepen heb.

RYW schreef:

Mamsie schreef:

RYW schreef:Ik haal dat stukje tekst zometeen weg, zou je het ook uit je quote kunnen halen alsjeblieft? (ik bedoel Mamsie)

Dat hij die omgangsregeling zou krijgen denk ik ook wel. Het gaat er meer om hoe die ingevuld wordt, hoe vijandig eraan uiting wordt gegeven en hoeveel strijd, manipulatie en terreur er zal zijn gedurende dat ventje z'n jeugd.

Ja ik snap het. Maar daar kom je pas achter als het zo is. Wie weet is het zo de eerste paar keer en legt ze zich er daarna bij neer? Wat jammer toch dat een moeder zo slecht kan handelen voor der eigen kind.

Tuurlijk weet je het pas zeker als je het uitprobeert, maar ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat het zo zal gaan. Het gaat namelijk al ruim drie jaar zo, en bij alles wat hij doet dat zij niet leuk vindt wordt hij 'gestraft'. Laat staan wat er gebeurt als hij naar de rechter stapt. Als het mijn keuze is, dan gaan we inderdaad de strijd aan. Maar het is niet mijn keuze, het is de zijne, en ik kan het gewoon niet voor hem bepalen.

Vandaar ook dat ik zei dat als je vriend een bezoekregeling zou willen treffen via de juridische weg, hij eveneens een aanvullende maatregel (in de vorm van dwangsom) moet proberen te vorderen. Dan kan ze hem niet langer straffen. Iedere afspraak die dan niet wordt nagekomen, wordt zij dan juist voor gestraft en dus zal ze het terroriseren/manipuleren meteen afleren.

RYW schreef:

Roodkapje schreef:Allereerst nog gefeliciteerd met je vriend. Heel vervelend dat zijn zoon er niet bij kon zijn voor hem.

Ik snap zijn frustraties wel, maar wat zou hij oplossen door het contact te verbreken??Zij heeft borderline, ze is achterdochtig en wil je vriend straffen. Met of zonder contact zal zij toch contact blijven zoeken denk ik.
Ik denk dat zijn zoontje niet een minder heftige jeugd gaat krijgen met zo'n moeder( zo komt het over). Ik denk eerder dat zijn zoontje dalijk en geen vader en geen moeder heeft.. En zo moet vechten later in zijn leven met die gevoelens.

Ik ben het volledig met Mamsie haar opmerking hierboven eens. Vechten voor zijn zoon, hoe moeilijk ook. Omgangsregeling.

Wat ik niet begrijp van je vriend is dat de foto's van zijn zoon ook wegmoeten. Alsof hij niet meer mag bestaan, ook in zijn huis niet. Misschien heb ik het verkeerd gelezen, maar zo kwam het op mij over. Correct me if i'm wrong. Ik vind het "weg doen" van de foto's wel een heel pijnlijk punt. Alsof zijn zoon hem iets ergs heeft aangedaan of iets.. Terwijl hij een klein en onschuldig ventje is, wat hoe dan ook zijn zoon blijft.

Het eerste gedeelte van je post: wat hij zou oplossen ermee heb ik in de openingspost beschreven. Dan zou het ventje niet meer tussen twee vijandige ouders staan en niet meer verscheurd worden daardoor, niet meer als wapen ingezet worden als het grootste doelwit (vader) uit beeld is.

Ik ben er ook heel bang voor dat hij een heftige jeugd tegemoet gaat.

Het dikgedrukte gedeelte valt bij mij, zoals ik eerder heb aangegeven, flink verkeerd. Mijn vriend zou zijn zoon nooit zien als iets anders dan een klein onschuldig ventje, zou zich elke seconde van elke dag ervan bewust zijn dat het zijn zoon is en blijft, zou het gemis ervaren elke keer dat hij mijn zoons ziet, dat er iets groots gebeurt (als wij gaan trouwen, bijvoorbeeld, of als er nog een kindje komt) en zou het nooit zien alsof hij niet mocht bestaan. Hij wordt er alleen dan niet nog vaker dan al gebeurt mee geconfronteerd, en waarom jezelf nog meer pijn doen dan het al doet?

De suggestie dat hij van mijn vriend niet meer zou mogen bestaan vind ik erg vervelend. Dus ja. Wat dat betreft: you're wrong.

Sorry dat ik het zo verkeerd opgevat heb dan. Ik bedoelde het absoluut niet rot oid. Het zijn dingen die in mij opkwamen na het lezen van je openingspost en wat eigen ervaringen in mijn omgeving.

Jouw opmerking over het eerste deel van de post : Ik begrijp uiteraard dat de stap van je vriend een verlichting wil voor de last van zijn zoontje en zichzelf. Dat respecteer ik echt. Volgens mij zou elk kind wel zo'n vader willen in deze situaties die zijn "egoisme"om zijn kind te kunnen blijven zien opzij zet om zijn zoon een rustiger leven te gunnen. Ik ben blij voor je vriend dat jij hem steunt, welke keuze hij ook maakt. Onvoorwaardelijke liefde denk ik zo. Ik kan alleen spreken vanaf een beeldscherm ,maar zo komt het over.

Ik doelde meer op: hij neemt een deel van de last af door het getouwtrek te stoppen.. Maar wellicht krijgt hij nog meer last op zijn schouders door een moeder die juist gaat stoken. (dus dat het een verlichting lijkt, maar dat hij door andere factoren nog een extra last met zich meedraagt etc). Dus wat lost het op... Snap je het nog?
Doet je vriend zichzelf en zoon dan een "tekort" terwijl het probleem niet zichtbaar verbeterd wordt ?

Je uitleg van de foto's begrijp ik nu. Ik kan het me gewoon niet voorstellen dat ik dat ooit zou kunnen / moeten. Wat moet dat ontzettend zwaar zijn!

Nogmaals RYW ik bedoelde het helemaal niet slecht oid. Sorry daarvoor en ik veroordeel geen keuze hoor dus erover doorpraten moet je vooral doen. Er zijn voor en tegens bij beide situaties. Je vriend en jij zullen niet over 1 nacht ijs gaan over dit onderwerp en een weloverwogen beslissing nemen. Welke het ook mag zijn ik wil je jullie heel veel sterkte en kracht wensen in deze...

Ik heb niet alle reacties gelezen maar wel jou gedeelte natuurlijk.

Meid echt wat word ik verdrietig van je verhaal. Het raakt mijn hart. Ik zou er niet aan moeten denken om het contact met mijn kind volledig te moeten verbreken door zo'n enorme kut situatie. Alhoewel ik de emotie van je vriend echt wel begrijp.
Als ik in de schoenen van het kind zou denken zou ik never nooit mijn zoon het contact met zijn vader ontnemen. Ik krijg het niet eens over mijn hart om weekend papa ervan te maken dus laat staan de situatie waar jullie in zitten.

Ik zou misschien toch door strijden hoe moeilijk ook en hoe verdrietig ook. Want ik denk zelf dat wanneer je vriend alles verbreekt, zijn ex zo op zijn zoon zal inpraten dat zijn zoon het hem ook nog kwalijk gaat nemen ook. En ik denk echt dat hij een hele grote spijt zal krijgen hierdoor.
Ik hoop echt dat zijn zoon dadelijk oud genoeg is om in te zien waar zijn moeder mee bezig is. En dan zal die jongen zijn eigen keuzes gaan maken !

Jullie moeten door een hel gaan echt !

Ik snap wat je probeert te zeggen, Roodkapje, en het is inderdaad moeilijk te voorspellen of de situatie verbeteren zal. Als dat niet het geval is heb je dan die band verbroken voor niets, en dat is natuurlijk heel erg.

Ik begrijp trouwens ergens ook wel dat het schokkend is om te lezen dat iemand overweegt de band met zijn kind te verbreken, en ik kan me goed voorstellen dat als je zelf niet in zo'n situatie zit het moeilijk te snappen is dat iemand die strijd ooit zou opgeven. Ik kan alleen niet genoeg benadrukken dat, juist omdat het zo heftig is, het niet zomaar een idee of een wild plan is. Als iemand iets overweegt dat zo heartbreaking is, dan is de situatie echt wel heel zwaar en verdrietig.

Nog even over die foto's: er staan ook foto's van mijn zoons in huis. En als hij zijn eigen zoontje niet meer zou zien, dan zouden de foto's van mijn zoons steeds geupdate worden, ouder en ouder worden, en zijn zoon blijft op de foto voor altijd drie. Begrijp je hoe extra pijnlijk dat zou zijn voor mijn vriend? Daarbij is zijn zoontje dus helaas nooit hier thuis geweest. Hij weet niet dat er foto's van hem hier staan, en zal ook nooit weten dat ze weggehaald zijn.

En, eerlijk is eerlijk, ik ken mezelf: als hij besluit het contact te verbreken, dan zou ik die dingen weghalen, maar niet weggooien. Ik zou alles bewaren, en ik zou regelmatig proberen te achterhalen via internet ofzo hoe het gaat met het ventje, waar hij is, waar hij mee bezig is, dat soort dingen. Zodat er eventueel wel een weg is naar contact als ze dat in de toekomst zouden willen. Ik hoop gewoon echt heel hard dat dat niet nodig is en dat ze op een alternatieve manier contact kunnen blijven houden, al is het minimaal en met begeleiding.

Hoe denkt je vriend er nu over, anderhalve dag en héél veel reacties later (ik neem aan dat je in zekere mate een aantal reacties hebt meegenomen)? Als in, ik ga er vanuit dat er geen beslissingen zijn genomen nog hoor, maar ik ben benieuwd of er wat plannen aan het los komen zijn? Ik vind het echt zo sneu voor jullie en het manneke!

Ik zou nooit contact verbreken met mijn eigen kind. Ook al zou ik er aan onderdoor gaan. Ik ben al volwassen en ik vind dat ik naar een kind verplichtingen heb om hem/haar ook goed terecht te laten komen.

Spijt is een emotie waar je heel weinig aan kunt doen als je het eenmaal hebt.

TGR schreef:Ik zou nooit contact verbreken met mijn eigen kind. Ook al zou ik er aan onderdoor gaan. Ik ben al volwassen en ik vind dat ik naar een kind verplichtingen heb om hem/haar ook goed terecht te laten komen.

Spijt is een emotie waar je heel weinig aan kunt doen als je het eenmaal hebt.

Voor de zoveelste keer inmiddels: het gaat niet om zichzelf, hij zou het juist om zijn zoon doen. Ik weet niet hoe ik dat nou nog duidelijk moet maken, want volgens mij heb ik dat al heel vaak getypt hier op heel veel verschillende manieren met uitgebreide uitleg, misschien is het handig als je dat even terugleest.

mzcharlotte: ik heb hem nog niet gezien/gesproken, hij werkt dit weekend in de Ardennen (hij is oa survivalinstructeur), alleen via whatsapp, en op die manier wou ik het niet bespreken met hem. Hij ziet vanmiddag hopelijk zijn zoon, en daarna kunnen we pas praten.

RYW schreef:

TGR schreef:Ik zou nooit contact verbreken met mijn eigen kind. Ook al zou ik er aan onderdoor gaan. Ik ben al volwassen en ik vind dat ik naar een kind verplichtingen heb om hem/haar ook goed terecht te laten komen.

Spijt is een emotie waar je heel weinig aan kunt doen als je het eenmaal hebt.

Voor de zoveelste keer inmiddels: het gaat niet om zichzelf, hij zou het juist om zijn zoon doen. Ik weet niet hoe ik dat nou nog duidelijk moet maken, want volgens mij heb ik dat al heel vaak getypt hier op heel veel verschillende manieren met uitgebreide uitleg, misschien is het handig als je dat even terugleest.

mzcharlotte: ik heb hem nog niet gezien/gesproken, hij werkt dit weekend in de Ardennen (hij is oa survivalinstructeur), alleen via whatsapp, en op die manier wou ik het niet bespreken met hem. Hij ziet vanmiddag hopelijk zijn zoon, en daarna kunnen we pas praten.

Dat snap ik wel, maar contact verbreken gaat zijn zoontje toch persoonlijk opvatten ooit. Misschien moet je vriend een brief schrijven en ergens in een kluis stoppen ofzo en dan op de 12e verjaardag van zijn zoontje hem de sleutel sturen.

Hij schrijft alles op in het boekje 'pap, vertel eens', gelukkig deed hij dat al, en Bazinga gaf ook aan dat het lezen van wat er in haar moeder omging toen haar heeft geholpen, dus ja, dat is waarschijnlijk wel wat er zou gebeuren als hij die keuze zou maken. Maar eerst maar eens kijken hoe hij reageert op wat jullie hier aandragen, en op het aanbod van Nour.

RYW schreef:mzcharlotte: ik heb hem nog niet gezien/gesproken, hij werkt dit weekend in de Ardennen (hij is oa survivalinstructeur), alleen via whatsapp, en op die manier wou ik het niet bespreken met hem. Hij ziet vanmiddag hopelijk zijn zoon, en daarna kunnen we pas praten.

Logisch. Ik duim mee voor vanmiddag.

RYW: Allereerst wil ik je zeggen - steun je vriend hierin, welke keuze hij ook maakt het zal gewoon niet makkelijk voor je worden.

OK dan hier het verhaal van mijn man en zijn 'ouders'

De ouders van mijn man zijn 1 jaar getrouwd geweest maar eigenlijk was de relatie nooit best te noemen. Ze woonden bij de oma van mijn man in huis. Toen ze gingen trouwen, had mijn schoonvader een huis gekocht waar mijn schoonmoeder niet wilde wonen, en omdat er vrij snel een baby op komst was, is mijn schoonvader ingetrokken bij de oma van mijn man, zijn oom en natuurlijk zijn moeder. Toen mijn man geboren was, kon mijn schoonmoeder door d'r stoornis absoluut niet voor hem zorgen. Dat resulteerde ook dat mijn man als 9 dagen oude baby in een campingbedje bij zijn oma op de kamer sliep. Mijn schoonmoeder kon de slapenloze nachten niet aan en ging helemaal door het lint als kersverse moeder. In plaats van dat ze de nachten gebruikte om te gaan slapen maakte ze ruzie met de vader van mijn vriend. Nachtenlang.. schreeuwen etc. Ze noemden destijds mijn schoonvader ook een oen omdat hij alles pikte van mijn schoonmoeder want hij wist vaak echt niet waar het haar nou om ging. Na een ruzie toen mijn man ong. 6 maanden oud was besloot mijn schoonmoeder dat de relatie over was wat haar betreft en vroeg ze ook de scheiding aan. En zo geschiedde, ze gingen uitelkaar toen mijn man nog geen jaar was. Mijn schoonvader ging in dat huis wonen wat hij al had gekocht en mijn schoonmoeder bleef wonen bij haar moeder, d'r broer en mijn man als babietje. Omdat mijn schoonvader op de markt staat en daar een flinke boterham mee verdiende hoefde mijn schoonmoeder toendertijd niets te doen.. maar eenmaal uitelkaar moest ze wel een baan gaan zoeken. Ze vond een baan.. bij KPN, nachtdiensten etc. Overdag sliep ze, en 's avonds werkte ze. Dus de oma van mijn man zorgde dag en nacht voor hem. Hij ging zich daardoor steeds meer hechten aan zijn oma en zijn moeder, tja.. wie was dat eigenlijk? Mijn man herinnerd haar nog toen hij 3 jaar was en ziek was.. dan stond ze tegen hem te schreeuwen als hij moest overgeven. Je snapt, zijn oma deed 't werk. Op een gegeven moment kocht zijn moeder een huis, in dezelfde woonplaats als de oma van mijn man en ging uit huis. Mijn man was op dat moment 2 jaar. Ze nam hem niet mee. Ze richtte een kamertje voor hem in waar hij eens in de zoveel tijd naartoe mocht.. Tot hij 3 jaar was (en zijn moeder een relatie had) was er niets aan de hand als de vader van mijn man hem kwam halen. Maar toen - hij kreeg een nieuwe relatie.. en toen ging alles mis. Alles.. als de pa van mijn man hem kwam halen was het 1 groot drama. Hij kreeg mijn man NIET mee.. dan kwam hij in het weekend in de winter helemaal vanuit Delft (waar hij stond op de markt, dat duurt UREN) aangereden, belde aan en dan hoorde hij mijn man boven spelen en zingen, maar oma en zijn moeder beweerden: 'Nee hoor.. nee hoor hij is er niet..' en knalden zo dan die deur dicht, wee o wee als mijn schoonvader nog een keer aanbelde, dan belden ze gewoon de politie en werd hij verzocht weg te gaan door de politie. Dus ja.. hij had geen poot om op te staan. Zijn moeder begon de oorlog tegen zijn vader. Elk zuchtje sleepte ze hem voor de rechter.. ze hebben in totaal 8 rechtzaken gehad, zijn vader wilde een omgangsregeling en de alimentatie op de bank zetten voor later voor hem omdat hij wist, hij moest het aan zijn moeder 'geven' en dat kwam toch niet bij de oma van mijn man OF mijn man terecht..ze maakte dat geld gewoon op. De rechter wees dit toe. Maar goed niet op de bank maar hij mocht het aan zijn oma geven ivm dat het geld toch nodig was nu om mijn man fatsoenlijk op te voeden. Dus - het geld werd maandelijks gebracht maar ondanks de omgangsregeling mocht mijn schoonvader hem toch niet zien! Ging maar door die rechtzaken.. mijn schoonmoeder heeft alles verloren.. maar dat liet haar niet stoppen.. Ze verzon iedere keer weer listen om de vader van mijn man uit te melken of dwars te zitten. Toen de laatste rechtzaak door de kinderrechter werd goedgekeurd werd de achternaam van mijn man gewijzigd in die van zijn moeder, en niet meer van die van zijn vader. Mijn schoonvader werd helemaal gek. Weer de advocate gebeld. Die zei tegen hem: 'Als ik jou een tip mag geven.. geef je gewonnen, jullie zoon wordt steeds ouder en gaat steeds meer de dupe worden van jullie geruzie. Als je wil dat hij een stabiele opvoeding krijgt, laat het zo en laat hem door zijn oma opgevoed worden want zolang jij doorgaat, gaat zijn moeder ook door.. zij zal niet stoppen met ruzie maken...' Op een gegeven moment bleef zijn moeder doorgaan met treiteren.. mijn man moest geopereerd worden aan zijn neusamandelen.. maar mijn schoonmoeder verzon weer een list! Die belde op de dag van de operatie naar zijn vader en veroorzaakte flinke paniek.. ze zei: 'Hij heeft een hersenvliesontsteking.. en de artsen zeggen dat hij het niet gaat redden!!' jouw schuld jouw schuld riep ze en hing op.. zonder iets te zeggen.. destijds hadden we geen mobiele telefoons en ook geen nummerherkenning dus het was een raadsel waar dan mijn man lag want zijn pa wilde hem zien opzoeken.. na heel veel gebel naar ziekenhuizen had hij eindelijk gevonden waar mijn man dan lag.. hij ging daar heen, in tranen en in paniek (27 jaar was hij!) daar aangekomen zei de arts: 'Uw zoontje was inderdaad hier meneer, maar hij is weer lekker naar huis.. ging heel goed met zijn neusamandelen.. hij herstelde snel..' nou.. toen brak er iets in mijn schoonvader.. hij had zo'n wrok gekregen tegenover zijn moeder dat het voor hem klaar was.. Breekpunt.. hij kon het niet meer aan.. zij maakte hem het leven zuur en als je al jaren getreiterd word en 't haalt niets uit, ze verzint zelfs zoiets om maar iemand express in paniek te maken.. Nee, mijn schoonvader gaf zich inderdaad gewonnen. Hij vond het vreselijk dat mijn man daar de dupe van werd maar hij kon ook niet meer.. het werd niet beter en ging van kwaad tot erger.. en mijn man werd ouder en begon dingen te snappen.. toen besliste mijn schoonvader dat het beter was voor hem als ze hiermee stopten.

Jaren verstreken.. en de afstand en de drempel om zijn zoon toch op te zoeken werd steeds groter en groter. Mijn man werd al vanaf dat moment vergiftigd hoe slecht zijn vader wel niet was want hij zocht hem niet op en hij was er niet,blabla.. als jongvolwassene kon het mijn man niet meer schelen ook.. Hij kwam immers niets te kort bij zijn oma en zijn moeder was nog steeds gestoord maar hij hoefde daar niet heen.. hij was gewoon bij zijn oma.. vertrouwd en veilig voor hem. Hij had de situatie gewoon geaccepteerd. Er waren periodes dat mijn man zijn moeder 6 maanden niet zag.. dan had ze een vent en ging ze daarmee weg en was er geen tijd meer voor hem.

Tot ik kwam.. Ik leerde mijn man kennen en ik merkte dat hij een btje aarzelde mij dingen te vertellen over thuis bijv. de aap kwam uit de mauw en hij vertelde me langzaam aan hoe was bij hun. Ik vond dat niet gek.. maar was wel erg benieuwd naar zijn vader.. ik kon me niet voorstellen dat er ergens een man is, die zijn vader is en ik hem niet ken.. Ik dacht gewoon dat kan toch niet? Mijn instinct vertelde me gewoon dat er meer was dan zijn oma en moeder beweerden. Ik vroeg mijn man (toen nog vriend..) 'Ben je nooit benieuwd naar je vader..?' Jawel.. soms zei mijn man.. toen zei hij: 'Ik heb zijn nummer.. ' waarop ik zei:'Waarom bel je hem niet...?' Wat moet ik zeggen dan.. zei mijn man.. om er toen achteraan te zeggen: 'Ik stuur wel een smsje!' en zo geschiedde.. hij stuurde zijn vader een sms.. na ongeveer een kwartier belde zijn vader in ene terug.. mijn man lichtte helemaal op.. blij.. maar ook terughoudend.. toen ik vroeg Én??? zei mijn man.. hij.. klinkt.......precies zoals IK! haha..

Zijn pa heeft er toen geen gras meer over laten groeien.. dit was het moment waarop hij gewacht had.. hij vroeg ons gelijk om langs te komen en zo zaten we een week later bij hen..(vader inmiddels getrouwd met de vrouw waar zijn moeder zo moeilijk om deed, en een zoontje) onwennig aan elkaar en aftastend. Zijn vader heeft naderhand nog een paar gesprekken alleen met mijn man gehad.. om zijn kant van het verhaal te vertellen.. hij is nooit gemeen geweest over zijn moeder en oma.. Maar wel hoe het zat en hij zei tegen mijn man: 'Als ik het allemaal opnieuw kon doen, had ik het gedaan.. maar ik kon niet anders..' Mijn man zei toen: 'Ik heb het al vergeven.. en ook ik weet hoe mijn moeder kan doen..' En zo zijn we alweer 5 jaar verder.. contact is er nog steeds.. ze bellen, spreken af.. gaan naar voetbalwedstrijden samen.. (hij heeft nog een halfbroertje) gewoon LEUK. Mijn man ziet hoe hij op zijn vader lijkt.. gedrag en uiterlijk 1 druppel water gewoon! Dat zakelijke en eerlijke en stabiele karakter.. allemaal eigenschappen van zijn vader.. dus ja.. dit is 27 jaar in een notendop..

Maar zijn moeder gunt het mijn man niet.. daarom opende ik laatst dat topic..

Mijn advies.. jouw vriend moet dit verhaal eens lezen.. Wie weet geeft dat inzicht..maar makkelijk zal het zeker niet worden.. want de band is forever beschadigd.. het is toch anders.. want ondanks dat er contact is bij ons.. als een vader ziet mijn man zijn vader niet.. meer als een goede vriend.. waar hij wel op kan vertrouwen dat wel..

Succes RYW..

Jezus CKC, wat een verhaal. Het raakt me echt enorm, en het zet je eerdere verhalen over je schoonmoeder voor mij in een veel duidelijker licht. Er is echt iets goed mis met dat mens. Dat verhaal over ziekenhuis, dat klonk zo herkenbaar, schokkend gewoon. En wat mooi zoals je man en zijn vader elkaar weer gevonden hebben, ookal is het op een andere manier dan vader-zoon. Wat vond zijn oma van dit alles? Heeft zij nooit aan je man verteld dat zijn vader wel degelijk heeft geknokt voor hem? Ik kan me ook zo voorstellen dat er een hoop puzzelstukjes voor je man op hun plek vielen toen hij eenmaal met zijn vader praatte, zeg. Echt heel fijn dat je de ervaring van je man gedeeld hebt, dank je wel.

Ik ga mijn vriend je verhaal laten lezen. Ik denk dat ik mijn eigen mening erbuiten moet laten als ik met hem praat, maar dat ik hem wel moet vertellen over gevolgen die het kan hebben en wat de ervaringsdeskundigen hebben meegemaakt. Dan moet hij zien of het op zijn situatie ook toepasbaar is, of het vergelijkbaar is en wat er in zijn specifieke situatie het beste is en een keuze maken. Dat hoeft gelukkig niet vandaag, of morgen.

Sowieso fijn dat mensen hier zo open over praten. Het is toch best een taboe, denk ik, en er worden toch al 10 pagina's volgeschreven met meningen, ervaringen en gevoelens hierover. Heel fijn vind ik dat, dank jullie wel

Ik hoop dat je vriend er wat aan heeft wat hier allemaal staat. Het lijkt me echt zo moeilijk om een keuze te maken. Aan de ene kant lijkt het ene het beste, aan de andere kant het andere.
Ik vind het ook heel erg triest om te lezen zoals sommige gescheiden ouders met hun kinderen om gaan. Alsof een kindje een middel is om de andere ouder mee te pakken. Want het is niet alleen de andere ouder die ze 'pakken' maar het kindje heeft er zelf flink last van.

Ik ben blij dat CKC haar verhaal (of eigenlijk dat van haar man) hier heeft gedaan. Ik denk dat je daar erg veel aan kunt hebben. Hoe pijnlijk het vast zal zijn om zonder één van de ouders op te groeien (gelukkig weet ik dat niet), wie zegt dat dat meer of minder pijnlijk is dan in deze strijd opgroeien? (ok, ik zag iemand zoiets zeggen dat zonder ouder pijnlijker was, maar ik weet niet meer wie) Niemand heeft beide situaties meegemaakt, dus je zult het nooit weten.

Puur als buitenstaander kan ik de overweging van je vriend heel goed begrijpen. Ook júíst in het belang van zijn zoontje, want wie kan nou oprecht beoordelen welke situatie beter is? Het geindoctrineerd worden met haatgevoelens jegens de verdwenen ouder, zonder tegengif (went/accepteert dat wellicht? hoe lastig zal het op latere leeftijd zijn om het contact weer op te bouwen?) tegen de continue strijd die keer op keer een nieuw hoogtepunt kent (maar waarin je wel beide ouders hebt)?

Naja, eigenlijk zeg ik geloof ik niet zoveel zinnigs, maar ik wil je vriend (en jou) heel veel sterkte wensen met deze ontzettend lastige beslissing. In ieder geval al heel goed dat jullie ook deze afweging maken en er open en eerlijk over zijn, je hoeft je er ook niet voor te schamen!

Misschien ga ik nu iets heel doms zeggen, maar als je vriend het contact verbreekt met zijn zoontje, is hij dan niet bang dat zijn zoontje bijv. onhandelbaar wordt als hij ouder wordt en op het verkeerde pad terecht komt? Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar dat zie je toch wel vaker in dit soort gevallen. Als hij alleen door zn moeder wordt opgevoed zal hij nooit zien hoe het ook kan, en altijd maar zijn zin krijgen is ook niet echt handig. Ook ben ik bang dat buiten het zwart maken dat zijn moeder doet hij zijn vader misschien gaat zien als een lafaard die zijn zoontje achterliet bij zijn moeder en de makkelijke weg koos. Dit kan ook weer voor heel veel opgekropte woede/ frustratie ed. zorgen met alle gevolgen van dien.

Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat het niet de makkelijke weg is als je vriend het contact verbreekt, en dat het anders is als wat ik hierboven schrijf, maar ik kan me voorstellen dat het voor een kindje/ puber wel zo zal voelen. Ik denk dat ieder kind het zal voelen als in de steek gelaten. Het idee van iemand om dagboeken oid bij te houden vind ik wel een goed idee, maar wie zegt dat zijn zoontje die wil lezen. Misschien staat hij wel helemaal niet meer open voor zijn vader.

Ik vind het verhaal van ckc's man heel fijn om te lezen, zo kan het natuurlijk ook, maar ik zou ook zeker rekening houden met bovenstaande.

Verder wil ik jullie heel veel sterkte wensen met de beslissing en evt. stappen die jullie/ hij nog gaan ondernemen. Heeft je vriend zn zoontje nog mogen zien vandaag?

Ik vind het zo'n heftig verhaal RYW.

Ik denk dat contact verbreken echt het allerlaatste redmiddel is en ik snap dat je vriend het overweegt. Maar ik zou het tóch niet doen. Omdat de situatie van het jochie er niet beter van wordt. Die heeft recht op iemand die voor hem vecht, die blíjft en die hem niet laat vallen. Ookal levert dat ruzies op. Ik denk dat zo'n jongen er meer last van krijgt dat zijn vader het heeft opgegeven (want zo voelt dat voor hem) dan wanneer hij ruzies meekrijgt. Is er geen mogelijkheid dat je vriend de voogdij krijgt? Als ik het zo hoor is dit geen stabiele opvoedingssituatie. Kan je hier op dat gebied niet iets mee?

Ik vind het schrijnend, helemaal met de problematieken van de moeder, de kans dat je dan op een stabiele manier je kind kunt opvoeden is toch al klein en ze geeft er geen blijk van dat ze daartoe in staat is.

Maar ik zou het toch niet doen, het contact verbreken, al zou ik het wel snappen dat hij een andere keuze maakt uiteindelijk .

Eucalypta schreef:Ik vind het zo'n heftig verhaal RYW.

Ik denk dat contact verbreken echt het allerlaatste redmiddel is en ik snap dat je vriend het overweegt. Maar ik zou het tóch niet doen. Omdat de situatie van het jochie er niet beter van wordt. Die heeft recht op iemand die voor hem vecht, die blíjft en die hem niet laat vallen. Ookal levert dat ruzies op. Ik denk dat zo'n jongen er meer last van krijgt dat zijn vader het heeft opgegeven (want zo voelt dat voor hem) dan wanneer hij ruzies meekrijgt. Is er geen mogelijkheid dat je vriend de voogdij krijgt? Als ik het zo hoor is dit geen stabiele opvoedingssituatie. Kan je hier op dat gebied niet iets mee?

Ik vind het schrijnend, helemaal met de problematieken van de moeder, de kans dat je dan op een stabiele manier je kind kunt opvoeden is toch al klein en ze geeft er geen blijk van dat ze daartoe in staat is.

Maar ik zou het toch niet doen, het contact verbreken, al zou ik het wel snappen dat hij een andere keuze maakt uiteindelijk .

Ik heb heel lang zitten broeden op een passend antwoord, voor mij moeilijk omdat C.hristian ook geen contact met zijn vader heeft en daar wel vragen over stelt.
Jullie situatie is dan wel anders, C.hristian heeft zijn stabilliteit bij mij, en dat mist dat jochie.
Ik vind dat Euc precies verwoord hoe ik het voel. Dat jongetje ziet het als opgeven, en eigenlijk is het dat ook. Hij wil een leven met jou opbouwen en vanuit dat punt gezien snap ik het echt. Maar zo'n kleine jongen heeft iemand nodig die er voorhem is, en voor hem vecht. Hoe zwaar het ook is.

.