Hoe vrij voed jij jouw kind op?

Wat een interessant topic!

Maar dus met dat vrije opvoeden ga je dus altijd op je kind zn 'gevoel zitten' (dat doet zeer/dat vindt mama niet leuk/dat maakt papa verdrietig)? Uiteindelijk doet je kind dus dingen wel of niet omdat mama daar vrolijk of verdrietig van wordt? Of snap ik het nu verkeerd?

Ik heb laatst trouwens gelezen dat het belonen van de inspanning meer oplevert dan het belonen van de uitkomst, hanteert de vrije opvoeding ook zoiets? En wat is het nut van de dag doornemen? (niet dat ik het niet bereid ben te doen, ik zie alleen niet zo goed waar dat goed voor is)

@Rejoy: op blz 2 had je het over schoppen en bijten. Als je haar dan zegt dat dat zeer doet, dan moet ze even afreageren. Dat snap ik en volgens jou leert ze niet met emoties om te gaan als je haar op de gang zet. Maar hoe leer je haar dan haar emoties te reguleren (dus je op het moment zelf te gedragen en pas later boos te zijn of om niet helemaal uit je stekker te gaan) en hoe reageert ze zich dan af (dat kan ze toch beter doen op de haar kamer waar ze haar eigen speelgoed vernielt dan jouw spullen?)

@Twellie: ik denk niet dat we zozeer in een maatschappij leven die straft of beloont, maar wel waarop iedere actie consequenties heeft. Als je te hard rijdt is de consequentie dat je een bon krijgt. Als je hard werkt krijg je die promotie als gevolg van je harde werken. Althans, zo heb ik geleerd dat je inspanning moet leveren voor hetgeen je wilt en je de consequenties moet dragen van hetgeen je doet.

Printje, het is hier thuis niet zo dat alles mag, ik heb grenzen en ik wil ook niet dat ze daarover heen gaat.
Ik wil bijv. niet dat ze mij slaat of dat ze haar broertje pijn doet. Ik vind het ook niet leuk als ze een ander kindje aan de kant duwt omdat zij eerst op de glijbaan wil. Maar ik zeg dan tegen haar dat ik zie wat ze doet, dat het andere kindje dat niet fijn vindt omdat het ook graag wil glijden en dat zij het ook niet leuk vond toen dat eens bij haar gebeurde.
Ik hoef hier thuis ook helemaal niet de hele dag in discussie te gaan of uit te leggen, veel dingen weet ze wel en als er wat 'nieuws' aan de hand is dan leg ik dat uit.

Printje schreef:

Liadan schreef:
Maar ik vind het heel belangrijk dat het thuis wel op de manier gaat zoals we het nu doen want wij zijn degenen die onvoorwaardelijk van haar houden en die verantwoordelijk zijn voor haar en waar ze op terug kan vallen als ze het moeilijk heeft of als ze iets te vieren heeft.

Ik denk dat dit voor iedere ouder geldt, of je nu een vrije opvoeding of een strengere hanteert, wij willen toch allemaal het allerbeste voor ons kind, datgene dat bij hem/haar best en hem/haar gelukkig maakt?

Dat denk ik ook.

supertalentje, bij osn is de dag doornemen eigenlijk gekomen door Joris zelf. Hij was rustiger als we vooraf duidelijk aangaven wat er ging gebeuren een dag. Dus dat deden we al. We kwamen bij het pyama aantrekken enzo wel eens terug op leuke dingen die we gedaan hadden. Op een gegeven moment komen ze in een periode dat ze gaan dromen enzo. (weet even niet meer wanneer dat was), maar toen werd hij vaak hysterisch wakker. En als we de dag doornamen ging dat beter. Alsof hij de dingen al wat meer verwerkt had ofzo. Dus toen zijn we daar op gaan letten dat we dat altijd wat uitgebreider deden. En later is erbij gekomen dat ik ook doorneem dat ik vond dat hij lief was. Of dat ik het zo gezellig vond tijdens het wandelen etc. Dus is gewoon een beetje ontstaan.

Tazz schreef:
Ik denk dat kinderen die door ouders worden groot gebracht op deze manier het heel erg moeilijk gaan krijgen in onze maatschappij. Daarnaast vind ik regelmaat en structuur erg belangrijk voor kinderen.

Ik doe een combinatie van beide. Ik kan wel zeggen dat ik een tekening mooi vind maar dat is niet omdat ik er snel vanaf wil zijn. Ik daag haar daarna uit om nog zoiets te tekenen maar dan anders, bijvoorbeeld zij tekent een huis, dan zeg ik teken ook nog eens een boom. Kinderen groeien door complimentjes. Als je alleen maar zeg: oh je hebt een huis getekend. Dan zullen ze er een stuk minder trots op zijn. Dat weten ze zelf ook wel dat ze een huis getekend hebben, ze willen weten wat jij er van vindt!

Daarnaast vind ik het ook logisch dat er consequenties aan gedrag zitten. Ze zal niet voor alles op de gang gaan, maar soms zijn er situaties waar ze gewoon even uitgehaald moet worden omdat ik zie dat ze er zelf niet uit komt, en door er over te praten lukt ook niet. Dan is het gewoon prettig dat ze even tot zichzelf kan komen. Ze hoeft daar dan geen 3 minuten te blijven staan maar tot ze weer rustig is dan geven we een knuffel en is het over.

Vrij op voeden zoals hierboven wordt beschreven vind ik weer erg makkelijk. oh laat hem/haar maar op banken springen, met dingen gooien, muren onder kliederen want ze moeten uit zich zelf leren hoe ze daar over denken. Nee ik vind dat er grenzen zijn en ik moet daar extra moeite voor doen om ze dat bij te brengen.

Eerst reageer ik even op het dikgedrukte. Want zo gaat het hier niet, dat heb ik ook niet beschreven.

Een bepaalde vorm van regelmaat vind ik ook belangrijk. Maar wij doen dat op een andere manier, wij volgen geen schema's en doen dingen niet op vaste tijden. Maar er is wel een bepaalde voorspelbaarheid in onze dag, ik vind dat namelijk wel belangrijker. En uiteraard zullen sommige dingen wel moeten, als ze 's ochtends straks naar de oppas gaat, zal ze op een bepaalde tijd uit bed moeten, maar ik wil op andere momenten wel flexibel zijn.

Wat betreft de complimentjes, ik "betrap" mezelf er ook nog steeds wel eens op dat ik alleen maar "goed zo" zeg. Maar dat vind ik dus niet voldoende. Ik wil mezelf triggeren om verder te kijken dan dat.

Je kan je kind toch ook op een andere manier uit een situatie halen behalve door het op de gang te zetten?

Liadan schreef:Printje, het is hier thuis niet zo dat alles mag, ik heb grenzen en ik wil ook niet dat ze daarover heen gaat.
Ik wil bijv. niet dat ze mij slaat of dat ze haar broertje pijn doet. Ik vind het ook niet leuk als ze een ander kindje aan de kant duwt omdat zij eerst op de glijbaan wil. Maar ik zeg dan tegen haar dat ik zie wat ze doet, dat het andere kindje dat niet fijn vindt omdat het ook graag wil glijden en dat zij het ook niet leuk vond toen dat eens bij haar gebeurde.
Ik hoef hier thuis ook helemaal niet de hele dag in discussie te gaan of uit te leggen, veel dingen weet ze wel en als er wat 'nieuws' aan de hand is dan leg ik dat uit.

Ik merk hier ook wel dat hij heel veel dingen gewoon weet idd, hij weet erg goed wat wel/niet mag. Het voorbeeld van de glijbaan zo doe ik dat ook meestal, zowel voor de klas als thuis, vanuit de ik-boodschap. Ik bedoelde ook niet dat bij jullie alles mag, maar vraag me bij sommigen dus wel af van hoe het kindje zal gaan reageren wanneer het naar school ofzo gaat waar dus opeens wel meer regels zijn en waar dus soms wel 'gestrafd' wordt, al vind ik dat negatiever klinken dan ik het bedoel (over dat straffen)

Supertalentje schreef:Wat een interessant topic!

Maar dus met dat vrije opvoeden ga je dus altijd op je kind zn 'gevoel zitten' (dat doet zeer/dat vindt mama niet leuk/dat maakt papa verdrietig)? Uiteindelijk doet je kind dus dingen wel of niet omdat mama daar vrolijk of verdrietig van wordt? Of snap ik het nu verkeerd?

Ik zie het niet als 'vrij opvoeden' maar meer als Unconditional Parenting.

Het gaat er juist niet om om bij het kind 'op zijn gevoel' te zitten. Het gaat er om dat het kind iets wel of niet doet omdat het het zelf wel of niet wilt doen.
Dus bijv. dat ze zelf door heeft dat het niet leuk is om je drinken op de grond te gooien omdat de vloer dan vies is en die dan schoongemaakt moet worden.
Of dat het niet leuk is om iets kapot te maken omdat je er dan de volgende keer niet meer mee kan spelen.
Of dat het niet leuk is om iemand te slaan omdat dat pijn doet en jij ook niet wilt dat iemand jou slaat omdat dat dan pijn doet bij jou. enz.

Wij zijn nog heel erg zoekende en worden daar ook in begeleid omdat Ezra autistisch is. Vaak werkt iets bij hem dan ook gewoon niet en snapt hij niet wat er van hem wordt verwacht bijvoorbeeld op een verjaardag en dan kan hij nog wel eens gedrag vertonen dat in de ogen van anderen misschien onaangepast of zelfs grensoverschrijdend is. Dat wil ook zeggen dat wij hem bijvoorbeeld als we ergens op bezoek zijn extra in de gaten moeten houden en als het echt niet gaat eerder weg moeten gaan, want ik zou me erg ongelukkig voelen als hij bijvoorbeeld spullen van een ander kapot zou maken. Wel is het in mijn ogen een beetje geven en nemen, we zijn vandaag bijvoorbeeld naar een show van Mega Mindy geweest en hij kan dan niet de hele voorstelling op zijn stoel blijven zitten, we moeten regelmatig even met hem lopen en het kan ook wel eens gebeuren dat hij er doorheen schreeuwt of veel zit te bewegen. Het komt dan wel in me op dat er mensen zijn die zich daaraan zouden kunnen storen, maar dat risico neem ik dan wel omdat ik vind dat hij net zoveel het recht heeft om aan dat soort dingen deel te nemen als ieder ander kind. Als het echt niet gaat en hij zou alleen maar heen en weer rennen en gillen dan zouden we wel eerder weggaan. In die zin is het een beetje een middenweg, wij moeten harder ons best doen en mensen in de omgeving zullen soms ook misschien iets meer merken van zijn gedrag.

Gewoon vrijuit kunnen kiezen tussen verschillende opvoedingsmethodes (dus wel en niet belonen, dat soort dingen) is voor ons een enorme luxe die we gewoon niet hebben. Net als laatst die discussie over of je kind dankjewel moet zeggen of dat het genoeg is als je kind blijdschap laat zien, Ezra doet het allebei niet, want hij begrijpt dat gewoon niet en cadeautjes krijgen doet hem eigenlijk vrij weinig. Hij kan weken later opeens heel blij zijn met iets wat hij heeft gekregen omdat hij dan ontdekt dat hij er leuk mee kan spelen, maar dat het moment van krijgen ook iets leuks is en dat degene van wie je het krijgt iets leuks voor jou heeft gedaan, dat snapt hij niet.

Soms leggen we het uit, soms niet. De meeste mensen zijn bij uitleg begripvol, sommige mensen niet. Wij moeten er gewoon een weg in vinden, maar ik kan soms wel jaloers zijn als ik zie hoe anderen met de opvoeding bezig kunnen zijn en hoe wij dat soms moeten.

Als hij iets doet laat ik dat zeker weten door mijn stem te verheffen, door boos te kijken door nee te roepen. En ik leg hem dan wel uit waarom iets niet mag. En straks gaat hij gewoon in de hoek of op de gang ! Nu is hij daar nog te klein voor maar ik zet 'm bijv. wel weg als hij ergens aan komt wat niet mag. Belonen doe ik niet doormiddel van een koekje oid maar wel doormiddel van hem een knuffel te geven of door te juigen. Vanmiddag heeft hij bijv. weer een paar losse stapjes gezet en dan sta ik echt "Joepie, goedzo !" te roepen als een malloot haha

Susan ik kan me goed voorstellen dat het voor jullie heel anders is. Fijn dat jullie begeleidt worden, een autistisch kind denkt idd vaak anders en daar helpt het uitleggen van een situatie ook idd niet.
Werken jullie al met dagritmekaarten voor hem? Of met kaarten met gevoelens erop? Al is dat laatste misschien meer iets wanneer hij ietsje ouder is. Wanneer hij zich onbegrepen voelt in een situatie kun je met deze kaarten zijn gevoelens duidelijker en zichtbaar maken voor hem. Dat geeft dan vaak meer houvast.

We hebben al wel een doos met pictogrammen, een heel mooie set gekregen van mijn schoonmoeder, maar daar is hij eigenlijk nog niet helemaal aan toe, op de groep werken ze nog met concrete voorwerpen en foto's. Ik heb wel een aantal apps gevonden speciaal voor jonge autistische kinderen, waaronder inderdaad eentje met gezichtsuitdrukkingen en emoties. Die app is voor 2+.

Liadan schreef:Twellie, natuurlijk zijn er ook regels waar ik het niet mee eens ben, zo is de maatschappij en daar ben ik een onderdeel van en houd ik me ook aan. Maar ik probeer hier ook een stem in te hebben door op een bepaalde partij te stemmen of een petitie te ondertekenen enz.
En ook mijn dochter zal dat meekrijgen, ze krijgt het nu al in kleine mate op het kdv mee en over 1,5 jaar ook op school. Ik vind het niet erg dat ze het daar op een andere manier doen dan ik thuis.
Maar ik vind het heel belangrijk dat het thuis wel op de manier gaat zoals we het nu doen want wij zijn degenen die onvoorwaardelijk van haar houden en die verantwoordelijk zijn voor haar en waar ze op terug kan vallen als ze het moeilijk heeft of als ze iets te vieren heeft.

Ik snap helemaal wat je bedoelt met het laatste stukje: thuis wil je het zo goed mogelijk doen voor je kind en een veilige / liefdevolle basis bieden, maar dat kun je niet overal garanderen. Denk ik weer even aan onszelf: D. krijgt thuis niets met toegevoegde suiker maar op het KDV krijgt ze wel eens een traktatie, want ik wil niet dat ze daar buiten de boot valt.

Alleen dat is een relatief klein dingetje: ben je niet bang dat je dochter niet weet wat haar overkomt als ze op de lagere school ineens op de gang moet staan als ze iets heeft gedaan waar normaalgesproken alleen met haar over gesproken wordt? Of heb je daar een goede voorbereiding voor bedacht?

Susan schreef:We hebben al wel een doos met pictogrammen, een heel mooie set gekregen van mijn schoonmoeder, maar daar is hij eigenlijk nog niet helemaal aan toe, op de groep werken ze nog met concrete voorwerpen en foto's. Ik heb wel een aantal apps gevonden speciaal voor jonge autistische kinderen, waaronder inderdaad eentje met gezichtsuitdrukkingen en emoties. Die app is voor 2+.

Ow ja met concrete voorwerpen werken ken ik idd ook. Als hij er nog niet aan toe is moet je het ook echt nog niet doen idd, hij moet het voor zichzelf idd eerst met echte materialen leren voordat je naar het platte vlak van picto's gaat.

Printje schreef:

Liadan schreef:Printje, het is hier thuis niet zo dat alles mag, ik heb grenzen en ik wil ook niet dat ze daarover heen gaat.
Ik wil bijv. niet dat ze mij slaat of dat ze haar broertje pijn doet. Ik vind het ook niet leuk als ze een ander kindje aan de kant duwt omdat zij eerst op de glijbaan wil. Maar ik zeg dan tegen haar dat ik zie wat ze doet, dat het andere kindje dat niet fijn vindt omdat het ook graag wil glijden en dat zij het ook niet leuk vond toen dat eens bij haar gebeurde.
Ik hoef hier thuis ook helemaal niet de hele dag in discussie te gaan of uit te leggen, veel dingen weet ze wel en als er wat 'nieuws' aan de hand is dan leg ik dat uit.

Ik merk hier ook wel dat hij heel veel dingen gewoon weet idd, hij weet erg goed wat wel/niet mag. Het voorbeeld van de glijbaan zo doe ik dat ook meestal, zowel voor de klas als thuis, vanuit de ik-boodschap. Ik bedoelde ook niet dat bij jullie alles mag, maar vraag me bij sommigen dus wel af van hoe het kindje zal gaan reageren wanneer het naar school ofzo gaat waar dus opeens wel meer regels zijn en waar dus soms wel 'gestrafd' wordt, al vind ik dat negatiever klinken dan ik het bedoel (over dat straffen)

Als het goed is, wordt er op de school die wij op het oog hebben niet gewerkt met straffen en belonen. Al zal het in de praktijk waarschijnlijk toch wel eens aan de orde zijn. Yara zit al op een kdv sinds ze 3 maanden is en ook daar gaat het anders dan thuis. Ik vind het ook niet erg dat er ergens anders andere regels gelden, zo gaat het nu eenmaal en ik denk dat ze daar prima mee om kan gaan.
En als Yara op kdv of later op school gestraft wordt op een manier waar wij ons niet in kunnen vinden dan zal ik daar zeker een gesprek over aan gaan met leidster/leerkracht.

Printje schreef:
Ow ja met concrete voorwerpen werken ken ik idd ook. Als hij er nog niet aan toe is moet je het ook echt nog niet doen idd, hij moet het voor zichzelf idd eerst met echte materialen leren voordat je naar het platte vlak van picto's gaat.

Ja, en als tussenstapje eerst nog de foto's. Ik ben er toch wel heel blij mee, we bewaren ze gewoon voor als hij er wel aan toe is, ze had er ook een aantal boekjes bij gedaan waarin een verhaal wordt verteld en ze dan laten zien hoe je de pictogrammen erbij legt om het verhaal uit te beelden.

Liadan, mijn doel is ook zo min mogelijk straffen uiteraard maar soms ontkom je er niet aan wanneer je 28 kinderen in de klas hebt. Wel leg ik uit waarom ik een consequentie aan het gedrag verbindt, en op de gang staan bijv. gebeurd sowieso niet. Ik haal het kind uit de situatie, laat het iets anders doen en kom er naderhand nog even op terug.

Maar belonen vind ik wel weer erg belangrijk, maar idd niet zomaar 'goed zo' maar ik maak een complimentje over wat ik zie of over hoe het kind gewerkt heeft ofzo.

Susan schreef:

Printje schreef:
Ow ja met concrete voorwerpen werken ken ik idd ook. Als hij er nog niet aan toe is moet je het ook echt nog niet doen idd, hij moet het voor zichzelf idd eerst met echte materialen leren voordat je naar het platte vlak van picto's gaat.

Ja, en als tussenstapje eerst nog de foto's. Ik ben er toch wel heel blij mee, we bewaren ze gewoon voor als hij er wel aan toe is, ze had er ook een aantal boekjes bij gedaan waarin een verhaal wordt verteld en ze dan laten zien hoe je de pictogrammen erbij legt om het verhaal uit te beelden.

Precies, er zijn tegenwoordig echt heel veel mooie materialen voor autistische kinderen. En idd niet eerder beginnen dan wanneer hij er echt aan toe is, anders werkt het hoogstwaarschijnlijk alleen maar averechts.

Susan, ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen, maar ik vind je altijd enorm sterk overkomen.

Liadan schreef:

Supertalentje schreef:Wat een interessant topic!

Maar dus met dat vrije opvoeden ga je dus altijd op je kind zn 'gevoel zitten' (dat doet zeer/dat vindt mama niet leuk/dat maakt papa verdrietig)? Uiteindelijk doet je kind dus dingen wel of niet omdat mama daar vrolijk of verdrietig van wordt? Of snap ik het nu verkeerd?

Ik zie het niet als 'vrij opvoeden' maar meer als Unconditional Parenting.

Het gaat er juist niet om om bij het kind 'op zijn gevoel' te zitten. Het gaat er om dat het kind iets wel of niet doet omdat het het zelf wel of niet wilt doen.
Dus bijv. dat ze zelf door heeft dat het niet leuk is om je drinken op de grond te gooien omdat de vloer dan vies is en die dan schoongemaakt moet worden.
Of dat het niet leuk is om iets kapot te maken omdat je er dan de volgende keer niet meer mee kan spelen.
Of dat het niet leuk is om iemand te slaan omdat dat pijn doet en jij ook niet wilt dat iemand jou slaat omdat dat dan pijn doet bij jou. enz.

Unconditional Parenting klinkt vertaald als "onvoorwaardelijk opvoeden", maar iedereen is toch 24 uur per dag ouder? Ik noemde het maar gewoon zo omdat ik het hier voorbij zag komen, ik weet verder niks van echte methodes ofzo ;-)

Wat dat drinken betreft; is de consequentie dan niet gewoon dat ze geen drinken heeft? En laat je haar dan ook zelf de vloer schoonmaken?
En mag ze dan alles kapot maken wat ze niet leuk vindt om mee te spelen? Ik probeer erachter te komen hoe het precies werkt, haha! Ik bedoel; ze mag het niet kapot maken omdat ze er dan de volgende keer niet meer mee kan spelen, maar wat nou als ze het niet leuk vindt om mee te spelen? Als het van een ander is en ze er toch zelf nooit mee speelt? En is het speelgoed van haar of van jullie? Als het van haar is dan mag ze er toch mee doen wat ze wil? En als ze het dan wil slopen dan doet ze dat toch?

Of denk ik nu teveel als mezelf en niet als een kind van 1/2/3/4/5/6 etc? ;-)

Liadan schreef:Susan, ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen, maar ik vind je altijd enorm sterk overkomen.

Dank je wel, dat is erg lief.

Tazz schreef:
Vrij op voeden zoals hierboven wordt beschreven vind ik weer erg makkelijk. oh laat hem/haar maar op banken springen, met dingen gooien, muren onder kliederen want ze moeten uit zich zelf leren hoe ze daar over denken. Nee ik vind dat er grenzen zijn en ik moet daar extra moeite voor doen om ze dat bij te brengen.

Ik denk dat de term 'vrij opvoeden' niet gepast is voor hoe wij het aanpakken. Mijn kinderen mogen niet alles, ik heb zeker grenzen. Maar vraag me steeds af waarom ik bepaald gedrag niet goedkeur. Op de bank springen (thuis) vind ik geen probleem, mijn bank gaat er niet stuk van, N doet het op een niet gevaarlijke manier en zo kan hij vaak even zijn energie kwijt. Met dingen gooien keur ik niet goed, op de muren kliederen uiteraard ook niet. N is nog klein, maar hij begrijpt heel goed waarom bepaalde dingen niet kunnen of mogen. Als ik uitleg dat iets dan stuk gaat, of hij kan vallen, dan snapt hij dat 9 van de 10 keer.

Ik vind niet dat de maatschappij de leidraad moet zijn voor mijn opvoeding. Ik probeer mijn kinderen wel zo op te voeden dat ze mee kunnen draaien in de maatschappij. Mijn ouders zijn bijvoorbeeld overtuigd atheïst, maar hebben mij bewust naar een Protestantse school laten gaan. Zo leerde ik over het geloof, iets wat mijn ouders mij niet bij brachten.

Supertalentje, het zijn maar voorbeelden he, haha.
Als ze drinken op de grond gooit, dan wil ik inderdaad graag dat ze zelf meehelpt om het schoon te maken en ze krijgt wel nieuw drinken van me als ze dat nog wil. Het komt nu eigenlijk vrijwel nooit meer voor, dus misschien een verkeerd voorbeeld.
En nee ze mag ook geen andere dingen kapot maken, want als ze iets kapot maakt van iemand anders dan kan die er niet meer mee spelen. Als ze iets kapot maakt van ons dan kost het ons geld en kunnen wij er niks meer mee doen. En meestal snapt ze dat ook wel omdat zij het dus ook niet leuk vindt als er iets van haar kapot wordt gemaakt door iemand anders.
Als ze toch ergens mee gaat gooien dan is dat meestal omdat ze zich verveelt of gefrustreerd ergens over is en dan helpt het al snel om iets anders met haar te gaan doen.

C.hristian mag vrij veel en ik probeer in de opvoeding eigenlijk hem te leren dat je elkaar moet respecteren. Dus ik respecteer hem, en hij moet mij respecteren. Zoals Mamsie aangeeft, het constant over je grenzen heen gaan, dat word hier wel gestraft uiteindelijk. C.hristian heeft er een handje van om precies datgene te doen waarvan hij weet dat het niet mag, dan negeer ik het, en dan komt hij dichterbij zodat ik het zie en doet het dan weer (speelgoed op de grond dooien bijvoorbeeld). Natuurlijk wilt hij dan aandacht op dat moment maar soms kan dat niet, en dat zal hij gewoon moeten respecteren. Opvoeden zonder beloning of straf zou nooit mijn keus zijn, en meestal is de consequentie al genoeg straf. Maar soms niet, en dan verzin ik een straf wat wel past bij hetgeen wat hij gedaan heeft.
Ik kan mij bijna niet voorstellen dat het echt zo makkelijk gaat bij andere mensen, ik heb wel eens moeite met hoe de dnigen aan te pakken. Maar misschien heb ik ook wel een rotjong

Supertalentje schreef:[...]

@Rejoy: op blz 2 had je het over schoppen en bijten. Als je haar dan zegt dat dat zeer doet, dan moet ze even afreageren. Dat snap ik en volgens jou leert ze niet met emoties om te gaan als je haar op de gang zet. Maar hoe leer je haar dan haar emoties te reguleren (dus je op het moment zelf te gedragen en pas later boos te zijn of om niet helemaal uit je stekker te gaan) en hoe reageert ze zich dan af (dat kan ze toch beter doen op de haar kamer waar ze haar eigen speelgoed vernielt dan jouw spullen?)

[...].

Een kind van net 14 maanden kun je dat nog niet leren, dat is nu dus gewoon nog niet aan de orde. Zodra ze op de leeftijd zijn dat ze dat gaan begrijpen, dan valt er ook heel veel uit te leggen. En dan lukt het nog niet in één keer, dat moet een kind leren, maar door stil te staan bij emoties, wat ze voelen en hoe ze daar op reageren (en hoe het een volgende keer anders kan) leer je kinderen met emoties om te gaan.


En wat kruimeltje net zegt over elkaar respecteren vind ik een hele belangrijke. Ik wil dat zij mij respecteert en andersom wil ik haar respecteren door niet voorbij te gaan aan haar gevoelens en wensen. Dit wil niet zeggen dat die wensen altijd ingewilligd worden, maar ik wil er wel bij stil staan. En dat hoeft niet altijd in de vorm van een ellenlange discussie en altijd een compromis te verzinnen, soms kan dat gewoon niet en dat moeten kinderen ook leren, maar ik wil graag dat ze vanuit zichzelf gaat begrijpen waarom iets niet kan, in plaats van dat ze anders op de gang terecht komt.

Kruimelje, ik weet niet of je o.a. op mij doelt met dat je je niet kan voorstellen dat het bij echt zo makkelijk gaat bij andere mensen. Want het is echt niet zo dat de manier waarop ik met de kinderen omga een wondermiddel is en ze alles doen wat ik zeg. Integendeel, Yara is nu bijv. net uit een fase dat ze me steeds in mijn gezicht sloeg en die fase heeft een paar maanden geduurd en het is niet zo dat ze het nooit meer doet als ik 1 keer met haar gepraat heb.