Hoe vrij voed jij jouw kind op?

LMCurious schreef:ohw ja, ff checken tussendoor, ik wil je niet aanvallen ofzo he liadan, ben gewoon geinteresseerd, want ik zou het denk ik niet volledig op die manier kunnen. Maar voordat hier weer een hele rel losbarst omdat mensen het verkeerd opvatten....

Ik vat het ook goed op hoor .

Ik probeer eerst ook rustig uit te leggen waarom iets niet mag, maar na drie x volgt er wel een consequentie. Laurens heeft nu al twee weken dat hij zijn eten op de grond gooit. Gister heb ik hem 1x gecorrigeerd, ( en de weken darvoor dus ook al) en vandaag heb ik hem op de gang gezet. Daarna heeft hij zijn eten opgegeten, en vandaag heeft hij niet meer gegooid met het eten.

Gisteravond heeft laurens met een stuk houten treinrails op het hoofd van mijn man geslagen, in een reflex heeft hij laurens ook een tik gegeven. Wij slaan niet, en doen ook niet aan een corrigerende tik, maar in dit geval begrijp ik helemaal waarom mijn man dat deed.

Ik vind gewoon niet dat je altijd dezelfde aanpak moet hanteren (lekker consequent is mijn eerste reactie) maar soms vraagt een situatie wel eens om iets anders.

Ik vind het wel belangrijk om het gedrag af te keuren, niet het kind. Dus ik zeg niet:'ik vind jou niet lief als je mij krabt' maar 'ik vind krabben niet leuk, je mag niet krabben'.

tja, dan zal het wel aan Joris liggen, want dat wil hij dan dus ook echt niet. Hij wil dan spelen. Ik heb het nu trouwens wel over bepaalde buien hoor van hem, het gaat hier gelukkig meestal redelijk rustig in huis. En hij wil inderdaad ook vaak wel helpen, en dat stimuleer ik ook altijd. Probeer altijd wel dingen te doen waarin hij kan helpen. Maar ik heb dus als 'regel' dat we s ochtends na het ontbijt even tv kijken (ik vaak het nieuws, en dan hij een uurtje tekenfilmpjes) dan gaat hij zelf nog spelen, dan maak ik fruit voor ons en daarna gaan we samen spelen/wandelen of wat dan ook. Maar dat spelen tot aan het fruit wil hij gewoon soms echt niet. En dan is niks goed. Dan is hij boos totdat ik ga spelen met hem. Als ik hem dan dus in de gang zet komt hij zelf dus na een bepaalde tijd terug, en dan kan hij wel weer zelf lief spelen, is er niets meer aan de hand. Tegenwoordig weet hij dat goed, dat het zo werkt, en als ik waarschuw dat hij nog even zelf moet spelen en dat hij anders naar de gang gaat als hij alleen maar kan gooien met speelgoed, dan kan hij ook ineens lief gaan spelen.

Maar iemand zei het eerder al, als kinderen een bepaalde manier gewend zijn zal dat wellicht werken, en als ik toen hij jonger was op jou manier aan de gang was gegaan was het wellicht nu ook anders geweest. we zullen het nooit weten!

LMC: waarom móet hij dan per se spelen als hij dat niet wil? Ik zou er ook heel kriebelig van worden als mij iets opgedragen wordt en ik heb er geen zin in. Natuurlijk zijn er een aantal dingen die gewoon moeten gebeuren (tanden poetsen bijv.), maar zou je in het geval van spelen ook geen compromis kunnen verzinnen? Y. krijgt niet altijd haar zin, maar ik wil wel met haar mee denken en als zij een redelijk alternatief zou verzinnen (mij helpen met poetsen bijvoorbeeld), zou ik daar ook akkoord mee gaan.

Darius schreef:Ik probeer eerst ook rustig uit te leggen waarom iets niet mag, maar na drie x volgt er wel een consequentie. Laurens heeft nu al twee weken dat hij zijn eten op de grond gooit. Gister heb ik hem 1x gecorrigeerd, ( en de weken darvoor dus ook al) en vandaag heb ik hem op de gang gezet. Daarna heeft hij zijn eten opgegeten, en vandaag heeft hij niet meer gegooid met het eten.

Gisteravond heeft laurens met een stuk houten treinrails op het hoofd van mijn man geslagen, in een reflex heeft hij laurens ook een tik gegeven. Wij slaan niet, en doen ook niet aan een corrigerende tik, maar in dit geval begrijp ik helemaal waarom mijn man dat deed.

Ik vind gewoon niet dat je altijd dezelfde aanpak moet hanteren (lekker consequent is mijn eerste reactie) maar soms vraagt een situatie wel eens om iets anders.

Ik vind het wel belangrijk om het gedrag af te keuren, niet het kind. Dus ik zeg niet:'ik vind jou niet lief als je mij krabt' maar 'ik vind krabben niet leuk, je mag niet krabben'.

mee eens, en wij zeggen ook soms jij doet niet lief als je schreeuwt, nooit jij bent niet lief. En ik bespreek met hem ook altijd voor het slapengaan hoe ik de dag(deel) ervaren heb. Dus dat ik vond dat hij een ochtend lief is geweest omdat hij rustig gespeeld heeft, goed zijn fruit heeft gegeten, goed geholpen heeft met iets, lief samen gespeeld heeft met Milou etc. maar ook andersom. Dat hij niet lief heeft gedaan toen hij gooide met zijn speelgoed, of toen hij het speelgoedje van Milou ging afpakken. En dat ik dat niet zo leuk vond. Ik vraag dan altijd of hij dat wel leuk vond en of hij na zijn slaapje of de volgende dag wel lief zal doen. Dat vind hij ook altijd prettig merk ik.

Liadan schreef:Mamsie, ik denk dat een kind nooit iets zonder reden doet en als ze over 4 jaar wel met opzet iets doet, dan zal daar ook wel een reden voor zijn. Al is het alleen maar dat de reactie van je moeder zo grappig is als je het doet of om haar op de kast te jagen. En tuurlijk weet ze dan ook dat ik dat niet leuk vind. En zal ze dan ook regelmatig het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Maar dan nog denk ik dat ik meer bereik met praten en uitleggen dan met haar naar haar kamer sturen.

Natuurlijk doet een kind niet iets zonder reden. Maar de reden er achter hoeft niet altijd aandacht te krijgen in mijn ogen.
Ik heb bijv hier een kind dat nooit naar bed wil. Dat snap ik want slapen is ook niet leuk. Toch moet het want hij heeft zn slaap nodig. Ik kan alle mogelijke manieren uit de kast trekken maar hij komt toch nog 8 x zn bed uit, met speelgoed gooien, plassen etc etc.
Na wat waarschuwingen volgt er toch echt een straf anders zit ik en hij om 10 uur nog beneden. Dan is een straf bijv niet mogen lunchen met een kindje. Ik vertel voor dat ik de straf geef, bij de 2e waarschuwing, dat als hij nu niet gewoon in zn bed blijft (slapen hoeft niet eens ) hij niet mag luchen. Komt hij weer zn bed uit gaat de straf in.

Naar hun kamer sturen vind ik geen straf, dat is zo doelloos.

Ik kan me wel aansluiten bij Darius. Ik ben over het algemeen ook erg van het uitleggen, maar het houdt wel een keer op. Mijn zoontje is af en toe echt enorm van het uitdagen, je gewoon ondeugend aankijken en iets blijven doen. Dan heb ik het een paar keer uitgelegd, maar op gegeven moment zit er wel een consequentie aan vast. Niet dat ik hem echt straf, dat is het ook weer niet. Ik zeg trouwens ook niet dat hij niet lief is, maar wel dat bijten niet lief is en zeer doet. Probeer wel altijd uit te leggen hoe en wat.

Ik vind complimenten geven trouwens wel heel belangrijk en totaal niet nietszeggend. Mijn zoontje heeft bijv vanmiddag uit zichzelf geplast op de wc. Nou dan overladen we hem zeker wel met complimentjes. Ook uit mijn eigen enthousiasme. Je ziet hem dan glunderen!

Interessant topic Hier wordt ze tot nu toe ook best vrij opgevoed, ze mag thuis heel veel. En wat ze niet mag, dat laat ik ook wel duidelijk merken. Dan zeg ik dat het niet mag, en waarom. Negen van de tien keer doet ze het dan net zo hard weer, en dan blijf ik het uitleggen. Totdat ik er af en toe echt genoeg van heb, dan heb ik het wel gezien en probeer ik haar met wat anders af te leiden Bij andere mensen heeft ze zich trouwens te gedragen, dat probeer ik haar ook bij te brengen op dezelfde manier als thuis.

Straffen ben ik ook niet van, nog niet in elk geval. Ik hoop in de toekomst ook niet, maar we zullen nog moeten zien hoe dat gaat lopen natuurlijk. Belonen daarentegen ben ik wel van, ik vind dat belangrijk om te doen. Maar dan niet in de zin van iets lekkers, stickers, speelgoed of dat soort dingen. Meer in de zin van positieve aandacht, laten merken dat ik oprecht blij / trots ben vanwege wat ze heeft gedaan.

Zo hoop ik het vol te houden, maar de grootste dilemma's komen nog vrees ik

Mamsie, wat geeft hij dan als reden dat hij niet wilt slapen?

Eén ding dat ik hier niet aan snap: we leven in een maatschappij waar straffen en belonen gewoon is. Wanneer je te hard rijdt, krijg je als straf een boete. Wanneer je het goed gedaan hebt op je werk, krijg je als beloning een loonsverhoging. That's the way it is. Hoe bereid je je kind daar op voor in een opvoeding waar dit niet in voorkomt?

Wat er inhoudsloos of betekenisloos (weet de precies gebruikte term niet meer) is aan mooi, ontgaat me ook . Als mijn dochter iets moois of knaps voor elkaar heeft gekregen, wil ik me emotioneel gezien ook niet inhouden omdat dat binnen een opvoedingsbeleid past. Zij blij, ik blij.

Rejoy. schreef:LMC: waarom móet hij dan per se spelen als hij dat niet wil? Ik zou er ook heel kriebelig van worden als mij iets opgedragen wordt en ik heb er geen zin in. Natuurlijk zijn er een aantal dingen die gewoon moeten gebeuren (tanden poetsen bijv.), maar zou je in het geval van spelen ook geen compromis kunnen verzinnen? Y. krijgt niet altijd haar zin, maar ik wil wel met haar mee denken en als zij een redelijk alternatief zou verzinnen (mij helpen met poetsen bijvoorbeeld), zou ik daar ook akkoord mee gaan.

Hij moet niet spelen. Laat ik het naders zeggen, hij mag max. een uurtje tv kijken, maar regelmatig gaat hij eerder spelen. Hij moet niet spelen, maar ik kan niet met hem spelen. Dus hij mag spelen, mij helpen, gewoon niks doen, maakt me niet uit, maar ik ga pas met hem spelen als ik met een paar dingen klaar ben. Ik schipper wel eens in de tijden, dat ik een half uurtje eerder fruit maak als ik merk dat hij daar behoefte heeft, maar ik laat niet alles vallen omdat hij wil dat ik met hem speel.

Sinds hij geboren is heb ik altijd geschipperd in de tijd waarop we samen dingen doen en de tijd waarin hij zelf bezig is, en hij kan ook heel goed heel lang zelf spelen hoor. Maar hij is verwend geraakt tijdens de 2e zwangerschap. Het feit dat ik toen veel op de bank lag omdat ik weinig kon, en continue aandacht voor hem had vond ie wel prima. Dat ben ik nu dus weer enigszins aan het afleren. Wat ik toen deed was continue met hem kletsen, iets vasthouden voor hem, liedjes zingen of wat dan ook, maar wel volledig met hem. Nu doe ik bijv. de keuken opruimen, en zit hij aan de tafel te kleuren, maar dan moet ik naast hem zitten van hem. Het is goed genoeg als ik tussendoor liedjes zing, met hem klets of elke minuut kom kijken wat hij al gekleurd heeft. Ik moet zitten en verder niks doen van hem. En dat gaat natuurlijk niet de hele dag.

Rejoy. schreef:LMC: waarom móet hij dan per se spelen als hij dat niet wil? Ik zou er ook heel kriebelig van worden als mij iets opgedragen wordt en ik heb er geen zin in. Natuurlijk zijn er een aantal dingen die gewoon moeten gebeuren (tanden poetsen bijv.), maar zou je in het geval van spelen ook geen compromis kunnen verzinnen? Y. krijgt niet altijd haar zin, maar ik wil wel met haar mee denken en als zij een redelijk alternatief zou verzinnen (mij helpen met poetsen bijvoorbeeld), zou ik daar ook akkoord mee gaan.

Hoe doe je dat dan als je er 3 zou hebben die allemaal wat anders willen. Ik snap jou ount hier wel hoor, ik deed dat ook bij de 1e zo. Maar op den duur kan dat gewoon niet altijd. Een kind bepaald niet altijd hoe de zaken gebeuren. Jij bent er ook nog. Wat als jij nou geen zin heb dat je dochter met je mee poetst?

LMCurious schreef:

mee eens, en wij zeggen ook soms jij doet niet lief als je schreeuwt, nooit jij bent niet lief. En ik bespreek met hem ook altijd voor het slapengaan hoe ik de dag(deel) ervaren heb. Dus dat ik vond dat hij een ochtend lief is geweest omdat hij rustig gespeeld heeft, goed zijn fruit heeft gegeten, goed geholpen heeft met iets, lief samen gespeeld heeft met Milou etc. maar ook andersom. Dat hij niet lief heeft gedaan toen hij gooide met zijn speelgoed, of toen hij het speelgoedje van Milou ging afpakken. En dat ik dat niet zo leuk vond. Ik vraag dan altijd of hij dat wel leuk vond en of hij na zijn slaapje of de volgende dag wel lief zal doen. Dat vind hij ook altijd prettig merk ik. [/quote]

Ik loop regelmatig de dag met hem door, maar laat hem zelf leuke dingen benoemen, niet of hij iets heeft gedaan wat goed is. Bijv: ik ging stoepkrijten en dat was leuk. Ik zeg dan niet:'wat goed dat je rustig ging stoepkrijten'. Laurens hoeft bij mij geen verantwoording af te leggen.

oké, dan snap ik al wat beter wat je bedoelt LCM. Al ben ik ervan overtuigd dat hij dit met een reden doet en ik zou niet volledig voorbij willen gaan aan die reden. Ik zou ook niet iedere keer toe geven, maar hem op de gang zetten, omdat hij gewend is om aandacht te krijgen zou ik niet doen.


@ Mamsie: daarom wil ik er ook geen drie, haha! Ik denk wel dat het AP opvoeden complexer wordt zodra je er meer hebt. Mijn dochter bepaalt niet hoe de dingen gebeuren, maar als zij een prima alternatief kan verzinnen, dan juich ik alleen maar toe dat ze mee wil zoeken naar een oplossing.

Twellie schreef:Eén ding dat ik hier niet aan snap: we leven in een maatschappij waar straffen en belonen gewoon is. Wanneer je te hard rijdt, krijg je als straf een boete. Wanneer je het goed gedaan hebt op je werk, krijg je als beloning een loonsverhoging. That's the way it is. Hoe bereidt je je kind daar op voor in een opvoeding waar dit niet in voorkomt?

Wat er inhoudsloos of betekenisloos (weet de precies gebruikte term niet meer) is aan mooi, ontgaat me ook . Als mijn dochter iets moois of knaps voor elkaar heeft gekregen, wil ik me emotioneel gezien ook niet inhouden omdat dat binnen een opvoedingsbeleid past. Zij blij, ik blij.

Twellie, je snapt het niet helemaal denk ik. Als mijn dochter een mooie tekening heeft gemaakt houd ik me emotioneel gezien ook niet in. Maar ik houd er niet van om de woorden 'wat mooi, knap, goed' daarbij te gebruiken. Ik praat dan liever met haar over haar tekening en vertel wat ik zie op haar tekening.
Verder is het in de maatschappij inderdaad normaal om te straffen en belonen. Ik ben het er ook mee eens dat het goed is om een boete uit te delen als je te hard rijdt. Maar ik houd mezelf aan de snelheid omdat ik het gevaarlijk vind om te hard te rijden omdat ik daar mezelf en anderen pijn mee kan doen. Ik houd mezelf niet aan de snelheid omdat ik een boete krijg als ik te hard rijd. Ik hoop dat mijn dochter er ook zo over zal denken.

Darius dat is hier ook zo hoor, Joris heeft daar ook zijn eigen inbreng in. En het is dan ook echt een beetje doornemen, maar ik ben dan niet boos of wat dan ook. We bespreken het gewoon samen. Eigenlijk is dat gegroeid vanuit het doornemen toen hij nog klein was. Toen namen we ook altijd de dag door wat we allemaal gedaan hadden. En nu doet hij daar zelf inderdaad meer in mee nu hij beter kan raten enzo.

Jolicious schreef:Mamsie, wat geeft hij dan als reden dat hij niet wilt slapen?

Ooh altijd wat anders. Hij wil dan nog tv kijken, bij ons zitten, dan moet hij ineens nog iets afmaken van een tekening. Ga zo maar door. Hij kan moeilijk in slaap komen en dat is altijd al zo geweest. Dat is ook heel lastig. Daar zou ik hem nooit voor straffen. Maar hij moet wel gewoon in zn bed/kamer blijven. Ik zeg dan ook je hoeft niet te gaan slapen je mag ook gewoon gaan uitrusten of een boekje kijken etc.
Maar ook dat doet hij niet. Hij wil gewoon nog dingen doen en naar beneden. Vaak ga ik ook wel bij hem zitten even en de ene keer gaat hij dan rusitg slapen en de andere keer gaat hij alleen maar lopen praten en er een spelletje van maken.

Als we hem negeren gaat hij negatief aandacht vragen dmv met speelgoed gooien, zn broer wakker maken, met de tandpasta in de badkamer lopen kliederen. Net zo lang tot ik weer naar boven kom. Daar pas ik dus voor en nu is het zo dat er dus straffen staan voor het uit je bed komen zonder reden.

Net heb ik hem weer ( zoals elke avond ) gevraagd of hij lief naar bed gaat en niet uit zn kamer komt. Dat ik dat heel fijn zou vinden en dan trots op hem ben. Nou en dat heeft hij gedaan en is het stil boven. Morgen ochtend laat ik mijn blijdschap merken en dan is hij ook trots!
Maar helaas wil dit niet zeggen dat hij morgen avond ook lief naar boven gaat. Dan kan het makkelijk zo zijn dat hij ineens weer 5 x eruit komt.

Rejoy. schreef:oké, dan snap ik al wat beter wat je bedoelt LCM. Al ben ik ervan overtuigd dat hij dit met een reden doet en ik zou niet volledig voorbij willen gaan aan die reden. Ik zou ook niet iedere keer toe geven, maar hem op de gang zetten, omdat hij gewend is om aandacht te krijgen zou ik niet doen.

Maar dat is dus vooralsnog wel de manier die aanslaat bij joris. Ik kan hem 100 x uitleggen waarom ik niet direct bij hem kan zitten. En dat doe ik ook, zolang hij gewoon blijft vragen of ik dat doe. Alleen als hij dan dus boos word omdat ik blijf zeggen dat hij even moet wachten, en hij gaat dan gooien met speelgoed, dan gaat hij dus wel naar de gang. Ik ben van mening dat hij van alles mag. En dat ook echt wel met hem bezig ben tussendoor. Maar mijn grens ligt bij het gooien van speelgoed. En dat gaat nu dus sinds hij een paar keer op de gang heeft gestaan gewoon beter. Als ik hem nu uitleg dat ik hij even moet wachten doet hij dat vaker gewoon.

Rejoy. schreef:oké, dan snap ik al wat beter wat je bedoelt LCM. Al ben ik ervan overtuigd dat hij dit met een reden doet en ik zou niet volledig voorbij willen gaan aan die reden. Ik zou ook niet iedere keer toe geven, maar hem op de gang zetten, omdat hij gewend is om aandacht te krijgen zou ik niet doen.


@ Mamsie: daarom wil ik er ook geen drie, haha! Ik denk wel dat het AP opvoeden complexer wordt zodra je er meer hebt. Mijn dochter bepaalt niet hoe de dingen gebeuren, maar als zij een prima alternatief kan verzinnen, dan juich ik alleen maar toe dat ze mee wil zoeken naar een oplossing.

Ja dat laatste doe ik ook hoor, maar bij sommige dingen/keren kan dat wel en bij andere dingen/keren niet.

Liadan schreef:

Twellie schreef:Eén ding dat ik hier niet aan snap: we leven in een maatschappij waar straffen en belonen gewoon is. Wanneer je te hard rijdt, krijg je als straf een boete. Wanneer je het goed gedaan hebt op je werk, krijg je als beloning een loonsverhoging. That's the way it is. Hoe bereidt je je kind daar op voor in een opvoeding waar dit niet in voorkomt?

Wat er inhoudsloos of betekenisloos (weet de precies gebruikte term niet meer) is aan mooi, ontgaat me ook . Als mijn dochter iets moois of knaps voor elkaar heeft gekregen, wil ik me emotioneel gezien ook niet inhouden omdat dat binnen een opvoedingsbeleid past. Zij blij, ik blij.

Twellie, je snapt het niet helemaal denk ik. Als mijn dochter een mooie tekening heeft gemaakt houd ik me emotioneel gezien ook niet in. Maar ik houd er niet van om de woorden 'wat mooi, knap, goed' daarbij te gebruiken. Ik praat dan liever met haar over haar tekening en vertel wat ik zie op haar tekening.
Verder is het in de maatschappij inderdaad normaal om te straffen en belonen. Ik ben het er ook mee eens dat het goed is om een boete uit te delen als je te hard rijdt. Maar ik houd mezelf aan de snelheid omdat ik het gevaarlijk vind om te hard te rijden omdat ik daar mezelf en anderen pijn mee kan doen. Ik houd mezelf niet aan de snelheid omdat ik een boete krijg als ik te hard rijd. Ik hoop dat mijn dochter er ook zo over zal denken.

Maar iedereen is toch wel eens zo trots op zijn / haar kind, dat je eerste reactie gewoon is dat iets heel mooi of knap is van je kind? Of heb jij dat gewoon niet?

En we hebben als maatschappij met zijn allen democratisch besloten wat de regels zijn. Dat wil toch niet zeggen dat ieder individu het eens is met elke individuele regel? Ik kan tenminste zelf tientallen regels bedenken waar ik me alleen maar aan houd, omdat ik anders een risico loop gestraft te worden: ik rijd namelijk liever 140 dan 120, betaal bij voorkeur geen parkeergeld en ik ben het er niet mee eens dat Mauro waarschijnlijk weg moet. Zo zul jij en je dochter in de toekomst toch ook met regels te maken krijgen waar je je alleen aan houdt om straf te voorkomen?

Bedoel dit trouwens niet aanvallend, maar ben heel benieuwd hoe jij dit dan ziet (omdat ik het zelf echt niet inzie) .

Ik vind dat we vrij vrij opvoeden maar bepaalde dingen mogen hier gewoon niet. Ik zie geen nut in op banken springen, op tafels zitten etc, naast het feit dat hij flink kan vallen vind ik dat sommige dingen gewoon niet horen.
Ik ben ook niet zozeer voor straffen maar leg dingen uit maar leg er wel een consequentie aan vast wanneer hij het nogmaals doet.
Belonen en 'straffen' kan in feite prima wanneer je werkt vanuit de ik-boodschap, je vertelt daarbij wat jij niet fijn vindt en benoemt daarbij ook het gedrag van het kind.

Ik vraag me trouwens echt heel erg af hoe sommige kindjes die vrij veel mogen en waar veel mee gediscusseerd wordt het dadelijk gaan doen op de basisschool, ik leg mijn kinderen daar ook veel uit maar soms moet iets gewoon en heeft een kind geen keuze, ik kan niet met 28 kinderen de hele dag de discussie aangaan of dingen tot in den treuren uitleggen. Soms bepaalt de volwassenen en de andere keer mag het kind mee bepalen, zo is het leven toch?

Linda schreef:Eens met Rejoy, Liadan en Maiadebij. Ik hoop mijn dochter ook op die manier groot te brengen (ik vind groot brengen trouwens leuker klinken dan opvoeden).
Ik vind het reuze interessant, ben ook bezig om de hele gedachtengang erachter te lezen. Maar het is ook een manier die bij ons als persoon past. Ik ben allergisch voor structuur, schema's en vooral "dingen die horen", het enige wat hoort zijn m'n oren.

Ik denk dat kinderen die door ouders worden groot gebracht op deze manier het heel erg moeilijk gaan krijgen in onze maatschappij. Daarnaast vind ik regelmaat en structuur erg belangrijk voor kinderen.

Ik doe een combinatie van beide. Ik kan wel zeggen dat ik een tekening mooi vind maar dat is niet omdat ik er snel vanaf wil zijn. Ik daag haar daarna uit om nog zoiets te tekenen maar dan anders, bijvoorbeeld zij tekent een huis, dan zeg ik teken ook nog eens een boom. Kinderen groeien door complimentjes. Als je alleen maar zeg: oh je hebt een huis getekend. Dan zullen ze er een stuk minder trots op zijn. Dat weten ze zelf ook wel dat ze een huis getekend hebben, ze willen weten wat jij er van vindt!

Daarnaast vind ik het ook logisch dat er consequenties aan gedrag zitten. Ze zal niet voor alles op de gang gaan, maar soms zijn er situaties waar ze gewoon even uitgehaald moet worden omdat ik zie dat ze er zelf niet uit komt, en door er over te praten lukt ook niet. Dan is het gewoon prettig dat ze even tot zichzelf kan komen. Ze hoeft daar dan geen 3 minuten te blijven staan maar tot ze weer rustig is dan geven we een knuffel en is het over.

Vrij op voeden zoals hierboven wordt beschreven vind ik weer erg makkelijk. oh laat hem/haar maar op banken springen, met dingen gooien, muren onder kliederen want ze moeten uit zich zelf leren hoe ze daar over denken. Nee ik vind dat er grenzen zijn en ik moet daar extra moeite voor doen om ze dat bij te brengen.

Twellie, natuurlijk zijn er ook regels waar ik het niet mee eens ben, zo is de maatschappij en daar ben ik een onderdeel van en houd ik me ook aan. Maar ik probeer hier ook een stem in te hebben door op een bepaalde partij te stemmen of een petitie te ondertekenen enz.
En ook mijn dochter zal dat meekrijgen, ze krijgt het nu al in kleine mate op het kdv mee en over 1,5 jaar ook op school. Ik vind het niet erg dat ze het daar op een andere manier doen dan ik thuis.
Maar ik vind het heel belangrijk dat het thuis wel op de manier gaat zoals we het nu doen want wij zijn degenen die onvoorwaardelijk van haar houden en die verantwoordelijk zijn voor haar en waar ze op terug kan vallen als ze het moeilijk heeft of als ze iets te vieren heeft.

Ondanks dat ik niet wil straffen, ben ik het wel eens met Twellie. Ik hou me zelf ook alleen aan sommige regels omdat ik anders 'straf' krijg. De meeste regels hou ik me aan omdat ik ze zelf al logisch vind en bijvoorbeeld dus niet veel te hard rijd omdat ik mezelf en A. niet in gevaar wil brengen. Ik denk dat A. vanzelf ook wel met regels te maken gaat krijgen waar ze zich alleen aan zal houden vanwege de consequentie die eraan vast zit bij het overtreden ervan. Is het niet thuis, dan zal het wel op school, de sportclub of ergens anders gaan gebeuren. Neemt niet weg dat ik zolang mogelijk zal proberen niet te straffen, omdat ik meer nut zie in een andere manier van bijbrengen van regels. Belonen zie ik dan wel weer veel in, wat positieve aandacht en complimentjes betreft dan.

Liadan schreef:
Maar ik vind het heel belangrijk dat het thuis wel op de manier gaat zoals we het nu doen want wij zijn degenen die onvoorwaardelijk van haar houden en die verantwoordelijk zijn voor haar en waar ze op terug kan vallen als ze het moeilijk heeft of als ze iets te vieren heeft.

Ik denk dat dit voor iedere ouder geldt, of je nu een vrije opvoeding of een strengere hanteert, wij willen toch allemaal het allerbeste voor ons kind, datgene dat bij hem/haar best en hem/haar gelukkig maakt?