Er is geen werk, of toch?

eigenwijs schreef:

KimRosenberg85 schreef:Ik vind ww nog iets anders Zus, maar het ging in het vorige topic om iemand met schulden die zijn tijd in de ww al uitgezeten had. Verder vind ik dat je best wat vooruit mag kijken. Wanneer je bijvoorbeeld in de kinderopvang werkt en je hoort dat er een reorganisatie aankomt en je merkt dat de verwachtingen voor de toekomst in jouw sector slecht zijn, dan kun je best vast een plan B bedenken, je hoeft niet als een koe voor het slachthuis af te wachten totdat je in de ww terecht komt, daar nog een jaar in te blijven zitten en dan pas eens te bedenken: shit wat moet ik nu?

ik kreeg 2weken van tevoren te horen dat ik wegmoest niemand wilde me wat vertellen heb toen ookalvast naar werk gexogd helaas..is makkelijk praten vanaf de zijlijn maarja jij komt nog wel eens aan de beurt

Wees maar gerust ik heb mijn portie al wel gehad, maar dus wél altijd doorgezet, alles aangepakt, etc.

Ik vind ´jouw tijd komt nog wel´ ook nogal een nondiscussiepunt. Je kent Kim verder niet dus weet inderdaad niet wat ze al achter de rug heeft. Daarnaast kun je ook haar toekomst niet met zekerheid voorspellen, lijkt mij

Printje schreef:

Poubelle schreef:Nou Printje, idd zó fijn dat onderwijs!
Het is daar zo goed geregeld dat ik m'n bijbaantje van tijdens m'n studie weer heb teruggevraagd en rie de komende twee jaar hoogstwaarschijnlijk nog nodig zal bijven hebben omdat ik de vaste lasten anders niet kan betalen.

.

Het salaris is idd niet geweldig hoog voor datgeen je doet maar toch zou ik niets anders willen. Heb jij wel een vast contract?

Het gaat niet om het salaris, als ik fulltime zou werken zou het voor mij prima zijn. Ik heb een vaste aanstelling voor 2 dagen. De halve dag die ik nog werk is tijdelijk.
Het werk vind ik superleuk maar het feit dat het telkens weer onzeker is of ik maae 2 dagen werk heb of toch hopelijk meer is superirritant. En nu is de stichtibg bezig met het beleid om te gooien zodat ze mensen kunnen gaan ontslaan. Ik 'moet' komend jaar aan de opleiding gaan beginnen anders ben ik over een jaar de eerste die ontslagen wordt.

Printje schreef:Precies zus, toen mijn man ontslagen werd toen R net geboren was ( ruim 3 jaar geleden dus) werd die procedure uitgelegd over hoe en wanneer je werk moest aannemen enzo. Toen ging het er al over dat je werk in een andere provincie dan moet aannemen maar met kinderen gaat zoiets echt gewoon niet werken.

Waarom zou dat niet werken? Mijn schoonvader werkt al 30 jaar in een andere provincie. En moet voor zijn werkt soms naar het buitenland. Dat gaat al die jaren goed. Schoonmoeder heeft het wel zwaar gehad met een aantal dingen, maar heeft het allemaal gered.
Ik vind dat het wel kan werken, maar dan moet je er samen achter staan.

Het ligt er ook wel aan in wat voor andere provincie, mijn man werkt ook in een andere provincie, maar dat is alsnog maar een half uurtje rijden. Een stad in een andere provincie kan dichterbij liggen dan een stad in je eigen provincie. Dus dat je schoonvader dat deed zegt me niet zoveel.

Susan schreef:Het ligt er ook wel aan in wat voor andere provincie, mijn man werkt ook in een andere provincie, maar dat is alsnog maar een half uurtje rijden. Een stad in een andere provincie kan dichterbij liggen dan een stad in je eigen provincie. Dus dat je schoonvader dat deed zegt me niet zoveel.

Haha inderdaad.. Wanneer ik 30-45 reistijd zou nemen, kan ik in 4 andere provincies zijn. 2 zelfs binnen 10 minuten. Echter om naar Almelo te moeten gaan, in mijn eigen provincie, ben ik zeker 1,5 uur onderweg.

Alleen om er te komen moet hij 75 km rijden.

Omdat simpelweg niet iedereen hetzelfde is. Je zegt zelf al dat je schoonmoeder het zwaar had, niet iedereen kan zoiets aan. Daarnaast vind ik dat een vader ook een vader moet kunnen zijn en niet voor het wakker worden moet vertrekken en na het naar bed gaan pas thuis komt. Dat je daarvoor kiest kan, dat het je lukt is prima maar ik zou dat echt niet zo willen. Als je geen partner hebt zit je ook nog eens met kinderopvang en de openingstijden daarvan... Ik vind dat er wel een grens zit aan reistijd. Maar goed, wellicht heb ik de luxe om zo te kunnen denken gezien ik in de randstad werk.

Edit, ik snap ook wel dat andere provincie een ruim begrip is. Ik denk dat hier meer bedoeld wordt of iets ver reizen is.

Ik zeg het kan wel en in sommige gevallen werkt het wel. Zelf zou ik er ook niet voor kiezen.
Gelukkig is hij wel vader geweest voor zijn kinderen.

Wij hebben ons werkt wat dat betreft dichtbij.

Er zijn misschien wel vacatures, maar kom er maar eens tussen.
Het is bij mij ook echt niet dat ik me te goed voel om bepaald werk te doen, maar ik heb wel een lichte vorm van reuma waar ik rekening mee moet houden. Ik heb een jaar facilitair werk gedaan en zat sommige avonden huilend van de pijn op de bank. Is dat het dan waard? Ik moet wel want heb helemaal geen recht op een uitkering dus zonder werk kan ik gewoon geen boodschappen doen. Maar het is echt niet voor de lol dat ik alleen maar via een uitzendbureau werk en elke dag hoop dat ik gebeld kan worden om die dag nog aan de slag te gaan. De variatie is ergens best leuk, maar het vraagt veel van me elke dag dat ik kan werken weer opnieuw uitzoeken hoe ik er kom, weer een nieuwe groep, werken met verschillende doelgroepen (heb bv gisteren op een kdv gewerkt en vandaag werk ik in de gehandicaptenzorg) Eigenlijk is elke dag een eerste werkdag.. Geloof mij dat doe je niet voor de lol.

Ik solliciteer me suf, maar wat Marin ook al zei, vind na weet ik veel hoeveel brieven nog maar eens het zelfvertrouwen en de motivatie om weer een brief te schrijven. Ik weet echt niet meer hoe ik een bedrijf er van kan overtuigen dat ik voor ze wil werken. Ik solliciteer op functies buiten mijn werkveld, maar dan beschik ik niet over de juiste kwalificaties. Binnen mijn werkveld zijn amper vacatures en word ik afgewezen vanwege een gebrek aan ervaring. Of ik ben te hoog opgeleid, bovendien is mijn opleiding ook nog eens vrij onbekend.

Ik dacht ook altijd dat als je echt wilt werken je wel ergens wat vindt. Maar ik ondervind nu zelf wel dat het niet zo is. Ben al 1,5 jaar op zoek en volgens mij 3 keer uitgenodigd voor een gesprek. Uitzendbureaus hetzelfde verhaal als anderen hier, maar bij 1 werd ik ingeschreven en va hun werk ik gelukkig ook regelmatig. Bij de rest ook inderdaad, schrijf je maar in online. en als je dat doet hebben ze op het moment geen functies die passen bij mijn profiel.

Dit is dus waarom wij éérst al onze zaken goed geregeld willen hebben, vóórdat we aan kinderen beginnen en een huis kopen. Al staan we er nu goed voor, we willen eerst nog een aantal zaken afhandelen, zodat we er écht goed voorstaan en ook een zekere garantie hebben voor de toekomst. Het lijkt me vreselijk om in een situatie vast te zitten aan een hypotheek en aan allerlei zaken voor je kinderen en dan je hypotheek niet meer te kunnen betalen, of bang te moeten zijn dat je zaken voor je kinderen niet meer kunt betalen, of die ene baan niet te kunnen aannemen, omdat het niet lukt met kinderopvang.

Nee hoor, eerst alle zaken op orde en dán een huis kopen en kinderen, niet andersom, want dan krijg je dus dit soort toestanden...

Maar Kim, je kan toch niet alles plannen? Je kan nog zo overtuigd zijn dat je alles op orde hebt, maar er kan altijd iets gebeuren waardoor die zekerheid weg valt.

Kim: maar je kan toch van niks helemaal zeker zijn en alles goed gepland hebben, helemaal nu niet. Hoor genoeg dat mensen met een vast contract ontslagen worden. Dan kan je alles nog zo goed gepland hebben maar het kan gewoon gebeuren.

Jawel, maar wij kunnen op dit moment wél bepaalde zekerheden inbouwen en ik heb me de laatste jaren bijvoorbeeld deels om geschoold, zodat ik óók nog als docent werkzaam kan zijn. Op mijn gebied zitten ze namelijk te springen om docenten en dat blijft de komende jaren zo omdat de oudere generatie nu met pensioen gaat. Ik vind het een fijn idee dat ik altijd nog parttime als docent kan werken en daar een vast inkomen uit kan krijgen. Mijn man is ook met dergelijke zaken bezig binnen zijn bedrijf.

Dit soort dingen spelen dus allemaal mee. En nee, je kunt nooit 100% zeker zijn, er kan iemand doodgaan, één van ons kan ziek worden, of allebei. Sommige dingen zijn niet in te calculeren, maar voor zover het wel kan zijn we daar nu mee bezig. Ik zou nu bijvoorbeeld met geen diploma, of alleen in een gebied waar het héél slecht gaat, niet denken aan kinderen. Je moet kinderen wel wat te bieden hebben.

Toen ik begon aan mijn studie was er volop werk in mijn studierichting. Nu niet meer, er zijn ook gewoon maatschappelijke ontwikkelingen die je niet altijd aan kan zien komen. Zoals de kinderopvang, paar jaar geleden kon je daar meteen aan het werk als je wilde. En nu.. pff mag blij zijn dat ik er op invalbasis kan werken. En omscholen, ja graag! Maar hoe dan? Als ik nu weer een fulltime opleiding zou volgen komt er toch geen geld binnen? BBL zit ik wel aan te denken, maar vind maar eens een plek als je al een HBO opleiding hebt. Het lijkt zo makkelijk als 'buitenstaander' maar als je er zelf middenin zit ga je wel zien dat niet alles zo makkelijk is als het lijkt. (Ik ben dus echt afgewezen voor bbl functies omdat ze iemand met minder perspectief, dus zonder enige opleiding, liever de kans gaven)

Ik geloof niet dat als je echt wil werken, je ook wel werk zult vinden. Als ik even naar mijn werk kijk, je wordt echt niet aangenomen als je 20+ bent. Ja misschien als je heel veel avonden tot sluitingstijd kan werken, maar dan moet je ook het geluk hebben dat ze iemand zoeken. Veel mensen denken dat als je echt niks vindt je maar bij een supermarkt of de Mac moet solliciteren, maar die vlieger gaat dus ook niet op.

Kim, wij hadden onze zaken op orde toen ik zwanger werd. We hadden allebei een goedbetaalde baan, konden onze hypotheek en rekeningen goed betalen, maar toen onze dochter er eenmaal was kon ik niet op mijn toenmalige werk blijven ivm reisafstand (3-4 uur reistijd per dag). Door een verkeerde keuze en pech belandde ik in de WW en nu werk ik noodgedwongen bij de Mc. Je kan zeggen wat je wil, maar je weet van te tevoren nooit hoe je leven loopt. Het ene moment loopt alles op rolletjes, het volgende moment zit je aan de grond en moet je je huis verkopen.

Hier deels hetzelfde verhaal als Alex. Man had nog een jaarcontract maar was mondeling al toegezegd dat het daarna vast zou worden. toen werd man ernstig ziek, maanden thuis geweest en toen werd zijn contract niet meer verlengd 'omdat hij te lang ziek geweest was'. Was ook echt een keuze van ons maar goed..... hij heeft nu veel en veel beter werk dus uiteindelijk is het goed gekomen.

Je kunt eht idd nooit helemaal voorspellen hoe het allemaal gaat lopen. Vooral in deze tijd niet meer.

Idd, je huis kan afbranden en dergelijke. Nu zekerheid, betekent echt niet in de toekomst zekerheid. Maar als je het niet van ons aan wilt nemen.. prima. Ik hoor je wel over een paar jaar.

Het is echter wel echt moeilijk om werk te vinden. Ja het is me nu gelukt met allerlei part-time dingen, maar vaak kwam ik voor baantjes als afwasser (om het voorbeeld te noemen in de openingspost) niet eens in aanmerking omdat ik te oud was. Of omdat ze het idee hebben dat ik gelijk weer weg ben als ik iets vind in mijn richting. En ook voor docenten kan het moeilijk zijn. Vooral als je kijkt naar steden/dorpen buiten de randstad. Ja, er zijn banen. Maar er zijn ook mega veel werklozen. En elk jaar komen er weer mensen bij. Het is niet voor niets crisis. Dat kan je niet negeren omdat er ook gewerkt kan worden als afwasser ...

Ik was laatst aan het rondkijken voor vacatures voor zelfstandig werkend kok.
Ik ben er echt van geschrokken, voor 9 van de 10 vacatures ben ik te oud. Ik ben 23!
Vaak zoeken ze iemand tussen de 18 en 22 jaar oud..

Gelukkig heb ik nu een contract kunnen tekenen bij het bedrijf waar ik op therapeutische basis heb gewerkt.

Saga enkele jaren geleden toen ik zo oud was als jou of was zelf 22 geloof ik was ik ook werkloos. Je moet eens willen weten op hoeveel plaatsen ik al te horen kreeg dat ik te oud was. En dan ben je 22 het is gewoon diep triest om in deze tijd werk te moeten vinden.

KimRosenberg85 schreef:Dit is dus waarom wij éérst al onze zaken goed geregeld willen hebben, vóórdat we aan kinderen beginnen en een huis kopen. Al staan we er nu goed voor, we willen eerst nog een aantal zaken afhandelen, zodat we er écht goed voorstaan en ook een zekere garantie hebben voor de toekomst. Het lijkt me vreselijk om in een situatie vast te zitten aan een hypotheek en aan allerlei zaken voor je kinderen en dan je hypotheek niet meer te kunnen betalen, of bang te moeten zijn dat je zaken voor je kinderen niet meer kunt betalen, of die ene baan niet te kunnen aannemen, omdat het niet lukt met kinderopvang.

Nee hoor, eerst alle zaken op orde en dán een huis kopen en kinderen, niet andersom, want dan krijg je dus dit soort toestanden...

Het zijn allemaal geen garanties. Je hebt geen garanties in het leven, dat heb ik onderhand wel geleerd. Kijk bijvoorbeeld naar de situatie van Alex. En ken ik er nog wel 3.

Pommes schreef:Saga enkele jaren geleden toen ik zo oud was als jou of was zelf 22 geloof ik was ik ook werkloos. Je moet eens willen weten op hoeveel plaatsen ik al te horen kreeg dat ik te oud was. En dan ben je 22 het is gewoon diep triest om in deze tijd werk te moeten vinden.

Belachelijk toch? Kom je net fris van school af, ben je gewoon te oud..
Ze willen echt het liefst mensen van 16 jaar oud die al 30 jaar werkervaring hebben geloof ik

Alex schreef:Kim, wij hadden onze zaken op orde toen ik zwanger werd. We hadden allebei een goedbetaalde baan, konden onze hypotheek en rekeningen goed betalen, maar toen onze dochter er eenmaal was kon ik niet op mijn toenmalige werk blijven ivm reisafstand (3-4 uur reistijd per dag). Door een verkeerde keuze en pech belandde ik in de WW en nu werk ik noodgedwongen bij de Mc. Je kan zeggen wat je wil, maar je weet van te tevoren nooit hoe je leven loopt. Het ene moment loopt alles op rolletjes, het volgende moment zit je aan de grond en moet je je huis verkopen.

Ik heb mijn werk met dezelfde reden als jij opgezegd toen ik pas bevallen was. Ik had toen ook verwacht wel snel weer wat te vinden maar dat liep ook anders, heb nu alleen een schoonmaakbaantje in de zomer maar zou graag het hele jaar door wel willen werken (parttime).

Dat zeg ik ook, je hebt inderdaad geen zekerheid er kunnen altijd onverwachte dingen gebeuren, maar ik vind wél dat je de verantwoordelijkheid hebt naar jezelf én je toekomstige kinderen om je zaken goed op orde te hebben. En dan bedoel ik niet alleen dat je een vast contract zou moeten hebben, want ook dat is totaal geen garantie meer in deze tijd, maar wel dat je nadenkt wat je gaat doen wanneer de dingen niet lopen zoals je wilt en een plan b maakt. Voor mij is dat dus werken als docent, en ja, daarin is héél wat meer zekerheid dan in de sector waarin ik nu werk. Niet op basisscholen inderdaad, daar gaat het ook slecht wél op middelbare scholen in bepaalde vakken (waar ik een papiertje voor heb gehaald, omdat ik op serieuze wijze vooruit heb gedacht over mijn toekomst) en volwassenonderwijs en hbo's etc.

Vaak is het toch wel een kwestie van logisch nadenken. En als je echt bent vastgelopen: tja, dan zit er niks anders op. Hypotheek te hoog? = Huis verkopen, dan ga je ergens anders wonen, in een kleiner huis, in een buitenwijk. Nee, niet leuk, maar niet alles ís leuk in het leven. De zekerheden die we in de jaren '90 allemaal hadden, die zul je nu consequent voor jezelf moeten inbouwen, zo simpel is het door de hele crisis. Ik doe dat zelf graag wanneer ik nog geen kinderen heb.