Re: Biechttopic

Toet ma 24 jun 2013 - 10:42

Ja hoor ik kan dat zeker wel bespreekbaar maken alleen ik ben niet iemand die zo snel moeilijk doet over dat soort dingen. Kijk, bij de laatste situatie snap ik dat zij daar gewoon echt niet aan heeft gedacht dus dan maak ik een grapje en dan is het weer klaar. Maar ik heb mijn anderen vriendinnen nu weer uitgenodigd voor een feestje binnenkort en als het wéér zo gaat, ga ik het zeker bespreekbaar maken. Ik wilde gewoon even weten of ik me niet aanstel. Ik vind het vooral vervelend dat ze wel de hele tijd zeggen dat ze komen maar het uiteindelijk niet doen, zeg dan gewoon niks.

Bazinga ma 24 jun 2013 - 10:44

Neuh ik vind niet dat je je aanstelt, zeker niet als ze A zeggen om vervolgens.. Gewoon.. Nouja, helemaal niks te doen dus en achteraf pas B te zeggen.

Surya ma 24 jun 2013 - 11:06

Ik vind ook zeker niet dat je je aanstelt Toet!

Biechtje ma 24 jun 2013 - 21:26

Hier het Biechtje met overspannen moeder+oxazepam

Mijn moeder gesproken en we hebben het oppassen stop gezet. Zij wilde mij toevallig ook bellen om te vertellen dat het niet gaat. Ochtends is ze vroeg wakker, slaapt bijna niet, is veel aan het overgeven van de stress, is vande week zelfs gevallen, is erg moe de hele dag, de was aanzetten is nog teveel en ziet ze tegenop. Dus nee mijn dochter breng ik daar niet meer.

Gelijk maatregelen genomen want ja....per direct en hoe nu? Creche gebeld en die heeft gelukkig plek voor een extra dag.

Heb mijn moeder ook duidelijk gemaakt dat het nu wel definitief is. Ze zei "ik hoop dat het vande week/maand over is" (nou volgens mij kan dat best even duren hor mams)" en " ik heb haar kamertje voor haar"(ja jammer dan, dat is het minst belangrijk.
Ga de planning niet elke keer omzetten. Straks is ze weer beter.....zou ze weer gaan oppassen...maar ja voor hoelang dat het weer gebeurd? Dus nee we doen haar nu definitief naar de creche doen en dan voor 2 dagen.

Voor aanstaande donderdag mijn sauna dag met zus,stiefmoeder en tante geannuleerd. En mijn 2 dagen weg met vriendin denk ik ook maar annuleren. Helaas hebben we verder geen familie in de buurt wonen of die ik op mijn dochter zou willen laten passen. maar goed dat zij zo. Vind mijn dochter het belangrijkst dat zij in een goede omgeving is.

Bedankt voor jullie berichtjes!

Surya ma 24 jun 2013 - 21:47

Ik vind je eerlijk gezegd best hard voor je moeder.
Maar ik hoop dat je een oplossing vind.

Sea of Trees ma 24 jun 2013 - 21:52

Ik vind je ook vrij hard naar je moeder, ik lees nergens symphatie van jouw kant, of begrip voor hoe je moeder zich voelt. Ze past wel op jouw kind. Ik verbaas me daar wel over.
Fijn dat je een oplossing hebt gevonden.

Gast ma 24 jun 2013 - 21:57

Sea of Trees schreef:Ik vind je ook vrij hard naar je moeder, ik lees nergens symphatie van jouw kant, of begrip voor hoe je moeder zich voelt. Ze past wel op jouw kind. Ik verbaas me daar wel over.
Fijn dat je een oplossing hebt gevonden.

Eens

Gympie ma 24 jun 2013 - 21:58

Sea of Trees schreef:Ik vind je ook vrij hard naar je moeder, ik lees nergens symphatie van jouw kant, of begrip voor hoe je moeder zich voelt. Ze past wel op jouw kind. Ik verbaas me daar wel over.
Fijn dat je een oplossing hebt gevonden.

Ook eens.

Biechtje ma 24 jun 2013 - 22:02

Ja ik leef zeker met mijn moeder mee. Heb ook verteld dat ze geen sorry moet zeggen en dat het vervelend is en nu moet proberen er weer bovenop te komen. Begrijp me niet verkeerd ik vind het vreselijk voor haar. Maar in het verleden zijn er veel dingen gebeurd(te lang om hier mijn levensverhaal neer te zetten) . Ze is een geweldige oma voor mijn dochter, maar ik kan niet een hele dag bij mijn moeder zijn. Lang verhaal, uiteindelijk beter zo. Mijn man vond het al moeilijk dat ze naar mijn moeder ging(door het verleden) en hebben we goede afspraken over moeten maken. Mijn moeder was het laatse jaar positief veranderd en ik vertrouwde haar zeker met mijn dochter. Denk dat het beter is zo voor haar. Geen verplichte oppasdagen maar gewoon lekker gezellig als we langskomen.

Elliot ma 24 jun 2013 - 22:32

Het klinkt een beetje alsof je dit als fijne uitweg ziet, als een reden om je kind niet meer naar je moeder te hoeven laten gaan. Natuurlijk hoef je je dochter niet naar je moeder te brengen als je je daar niet fijn bij voelt, maar zoals ik het nu lees vond je het al niet fijn om haar daarheen te brengen voordat je moeder medicijnen slikte. Ook al vertrouwde je haar wel, je had er diep van binnen volgens mij geen goed gevoel bij. En dan denk ik dat het eerlijker was geweest als je dat in eerste instantie ook niet had gedaan. Maar goed, dat is achteraf praten en dat zijn ook alleen aannames van mij. Fijn dat het nu in ieder geval is opgelost.

Ella ma 24 jun 2013 - 22:34

Biechtje schreef:Ja ik leef zeker met mijn moeder mee. Heb ook verteld dat ze geen sorry moet zeggen en dat het vervelend is en nu moet proberen er weer bovenop te komen. Begrijp me niet verkeerd ik vind het vreselijk voor haar. Maar in het verleden zijn er veel dingen gebeurd(te lang om hier mijn levensverhaal neer te zetten) . Ze is een geweldige oma voor mijn dochter, maar ik kan niet een hele dag bij mijn moeder zijn. Lang verhaal, uiteindelijk beter zo. Mijn man vond het al moeilijk dat ze naar mijn moeder ging(door het verleden) en hebben we goede afspraken over moeten maken. Mijn moeder was het laatse jaar positief veranderd en ik vertrouwde haar zeker met mijn dochter. Denk dat het beter is zo voor haar. Geen verplichte oppasdagen maar gewoon lekker gezellig als we langskomen.

Je zal er inderdaad je redenen voor hebben. Mijn eerste gedachten was ook dat ik je wat hard vond over komen. Wellicht kan je je moeder nog eens op laten passen (als het natuurlijk beter met haar gaat) als jullie bijv eens een avondje weg moeten. Dus geen vaste oppasmoment meer. Maar gewoon indien nodig. Je moeder gaf het nu zelf ook aan dat het niet meer ging. Dat is natuurlijk ook een goede zet van haar. Dat zal niet meevallen

Biechtje ma 24 jun 2013 - 22:54

Ella schreef:
Biechtje schreef:Ja ik leef zeker met mijn moeder mee. Heb ook verteld dat ze geen sorry moet zeggen en dat het vervelend is en nu moet proberen er weer bovenop te komen. Begrijp me niet verkeerd ik vind het vreselijk voor haar. Maar in het verleden zijn er veel dingen gebeurd(te lang om hier mijn levensverhaal neer te zetten) . Ze is een geweldige oma voor mijn dochter, maar ik kan niet een hele dag bij mijn moeder zijn. Lang verhaal, uiteindelijk beter zo. Mijn man vond het al moeilijk dat ze naar mijn moeder ging(door het verleden) en hebben we goede afspraken over moeten maken. Mijn moeder was het laatse jaar positief veranderd en ik vertrouwde haar zeker met mijn dochter. Denk dat het beter is zo voor haar. Geen verplichte oppasdagen maar gewoon lekker gezellig als we langskomen.

Je zal er inderdaad je redenen voor hebben. Mijn eerste gedachten was ook dat ik je wat hard vond over komen. Wellicht kan je je moeder nog eens op laten passen (als het natuurlijk beter met haar gaat) als jullie bijv eens een avondje weg moeten. Dus geen vaste oppasmoment meer. Maar gewoon indien nodig. Je moeder gaf het nu zelf ook aan dat het niet meer ging. Dat is natuurlijk ook een goede zet van haar. Dat zal niet meevallen

Ja dat zeker. Ik hoop ook gewoon in de toekomst dat ze weer de oude is en gewoon lekker kan genieten van haar kleindochter. Ze heeft namelijk een to-do-lijst om met kleindochter te ondernemen. Lekker veel leuke dingen doen en erop uit.
Nou ik had geen twijfels maar mijn vriend wel. Denk dat daarom de twijfel in mijn verhaal te horen is.

Susan ma 24 jun 2013 - 23:02

Ik vind het een beetje raar dat iedereen haar nu zo ter verantwoording roept. Ik snap wel dat je niet even voor een paar weken een kinderdagverblijf regelt, en ik snap ook dat áls er al twijfels waren over het oppassen, dit voor nu de doorslag geeft. Suggereren dat ze dit als een makkelijke uitweg ziet vind ik dan weer heel erg hard.

Stuiterbal ma 24 jun 2013 - 23:13

Susan schreef:Ik vind het een beetje raar dat iedereen haar nu zo ter verantwoording roept. Ik snap wel dat je niet even voor een paar weken een kinderdagverblijf regelt, en ik snap ook dat áls er al twijfels waren over het oppassen, dit voor nu de doorslag geeft. Suggereren dat ze dit als een makkelijke uitweg ziet vind ik dan weer heel erg hard.

Misschien komt dat door haar eerste geplaatste post van vandaag ? Die vond ik namelijk ook erg hard en begrip loos naar haar moeder over komen.

Maar buiten dat weten wij niet wat in haar verleden of leven speelt en trekt men een oordeel op wat ze hier plaats. Op zich niet verkeerd.
Haar toevoeging geeft al meer begrip en ik snap idd dat ze een keuze heeft gemaakt om het welzijn van haar kind. En kdv regel je idd niet even voor 2 maanden.
Het feit dat ze besloten hebben alleen op bezoek te gaan voor de leuke dingen en niet voor een dag op te passen, geeft al aan dat ze toch mee denkt naar een oplossing en haar moeder de rust gunt.

Susan ma 24 jun 2013 - 23:20

Volgens mij speelt het ook mee dat haar moeder depressief is en dat mensen het dus extra zielig vinden dat ze niet meer op mocht passen. Als haar moeder het in haar rug had en daardoor niet meer op kon passen, waren de reacties denk ik wel milder geweest, ook op de beslissing om dan definitief voor een kinderdagverblijf te kiezen (omdat je inderdaad niet een kind op en neer zeult voor een paar weken of maanden, als een kind dan net gewend is dan moet ze er weer af).

Stuiterbal ma 24 jun 2013 - 23:28

Dat denk ik ook Susan. Mijn moeder is ook depressief geweest en nu nog zeer gevoelig daarvoor. Maar heel eerlijk ? Ik vind het niet prettig om mijn zoon daar naar toe te brengen voor een oppas dag. Puur ook omdat ik haar daar sowieso mee wil ontlasten en ze medicijnen slikt wat gewoon kans heeft op bijwerkingen. Dus ik snap de keuze van biechtje heel goed.

Biechtje ma 24 jun 2013 - 23:49

Stuiterbal: Ja blijft je moeder toch nog gevoelig voor depressiefheid ? En ik ken niemand in mijn omgeving die depressief is geweest maar....dit duurt geloof ik wel een paar maanden he?

Neem ben blij de keuze gemaakt te hebben. Voel me er prettiger bij voor alle personen. Ook voor mijn moeder die nu gewoon even zichtzelf weer moet worden.

Als ik mijn dochter wel nog door mijn moeder liet oppassen en weet dat ze oxazepam slikt, en dat ik gister hoorde dat ze was gevallen+handen soms niet meewerken, weet ik dat ik er goed aan heb gedaan. Ik zou er geen rust van hebben als ik aan het werk zou zijn. Ookal zou ik mijn moeder een plezier doen mijn dochter daar te brengen, is dat geen goede reden. Dus nu gewoon leuke dagjes erop uit en luisteren naar mijn moeder als ze evt iets kwijt wil.

Verder laat ik het hierbij.

Stuiterbal di 25 jun 2013 - 0:10

Ik ben van mening dat mensen die depressief zijn geweest of zijn, er altijd gevoelig voor blijven.(hoeft niet voor iedereen zo te zijn) Ik denk dat deze mensen maar een kleine trigger nodig hebben en een terug val kunnen krijgen.
Mijn moeder is daar wel 1 van. Zij is echt zwaar depressief geweest met opnames op de paaz afdeling.
Momenteel gaat het super hoor met haar maar dan nog blijf ik toch op mijn hoede. Stress kan ze gewoon niet aan en niet mee om gaan. En heel eerlijk een kind opvoeden kan zwaar zijn en misschien ook soms als stress ervaren worden.

Je hebt er goed aan gedaan en al helemaal als ze er bijwerkingen van had. Ze kan dan gewoon niet volledig voor je dochter zorgen wat wel echt nodig is.

Sea of Trees di 25 jun 2013 - 2:24

Stuiterbal schreef:
Susan schreef:Ik vind het een beetje raar dat iedereen haar nu zo ter verantwoording roept. Ik snap wel dat je niet even voor een paar weken een kinderdagverblijf regelt, en ik snap ook dat áls er al twijfels waren over het oppassen, dit voor nu de doorslag geeft. Suggereren dat ze dit als een makkelijke uitweg ziet vind ik dan weer heel erg hard.

Misschien komt dat door haar eerste geplaatste post van vandaag ? Die vond ik namelijk ook erg hard en begrip loos naar haar moeder over komen.

Maar buiten dat weten wij niet wat in haar verleden of leven speelt en trekt men een oordeel op wat ze hier plaats. Op zich niet verkeerd.
Haar toevoeging geeft al meer begrip en ik snap idd dat ze een keuze heeft gemaakt om het welzijn van haar kind. En kdv regel je idd niet even voor 2 maanden.
Het feit dat ze besloten hebben alleen op bezoek te gaan voor de leuke dingen en niet voor een dag op te passen, geeft al aan dat ze toch mee denkt naar een oplossing en haar moeder de rust gunt.

Exact.

Surya di 25 jun 2013 - 3:01

Susan schreef:Volgens mij speelt het ook mee dat haar moeder depressief is en dat mensen het dus extra zielig vinden dat ze niet meer op mocht passen. Als haar moeder het in haar rug had en daardoor niet meer op kon passen, waren de reacties denk ik wel milder geweest, ook op de beslissing om dan definitief voor een kinderdagverblijf te kiezen (omdat je inderdaad niet een kind op en neer zeult voor een paar weken of maanden, als een kind dan net gewend is dan moet ze er weer af

Dat is misschien ook omdat host kleinkinderen kunnen voorkomen dat verder Afglijdt. Het is zo belangrijk om iets te hebben waarvoor je je bed uit moet komen.

Biechtje di 25 jun 2013 - 10:12

ik biecht op dat ik in de war ben. ik ben in een relatie, heb een kindje. zeg maar alles wat er is, heb ik...
maar nu ben ik hopeloos verliefd op een vrouw. Veel ouder en totaal niet in mij geinteresseerd.
het is niet de eerste keer in mijn leven dat ik verliefd wordt op een vrouw, maar ik heb het gevoel dat ik mijn man gigantisch aan het bedriegen ben, alhoewel hij we weet dat ik ook op vrouwen val. Weet niet wat ik hiermee wil, het opschrijven voelde ook al verkeerd en confronterend. Cry

Biechtje do 27 jun 2013 - 0:59

Ik realiseer me sinds een tijdje dat ik een eetprobleem heb. Ik ben verslaafd aan eten, want ook al wil ik het niet, toch eet ik (snoep, chips, chocola, ijs). Het begint dwangmatig te worden. Ik ben een paar kilo's te zwaar en over ruim een maand ga ik met mijn vriend op vakantie. Ik heb tegen hem gezegd dat ik druk bezig ben die paar kilootjes er af te krijgen om me goed te voelen in bikini. Maar dat is helemaal niet zo, in tegendeel: ik werk het alleen maar tegen. Ik lieg dus tegen mijn vriend. Maar ook tegen mezelf, want wie hou ik nu voor de gek? Hem, en mezelf. Ik ben vooral teleurgesteld in mezelf en dat voelt heel erg klote. Maar ik weet niet hoe ik het tij kan keren...

Het flitst steeds door mijn hoofd om naar de huisarts te gaan, maar dan? Ik durf die stap niet te zetten.
Kan de huisarts mij doorverwijzen naar een psycholoog? Of hoe werkt het eigenlijk. Het is een probleem waar ik eigenlijk al jaren mee worstel. Ik had het altijd redelijk onder controle, maar de laatste tijd begin ik die controle een beetje kwijt te raken.
Wie kan mij raad geven?

Evalynn do 27 jun 2013 - 2:12

Biechtje schreef:ik biecht op dat ik in de war ben. ik ben in een relatie, heb een kindje. zeg maar alles wat er is, heb ik...
maar nu ben ik hopeloos verliefd op een vrouw. Veel ouder en totaal niet in mij geinteresseerd.
het is niet de eerste keer in mijn leven dat ik verliefd wordt op een vrouw, maar ik heb het gevoel dat ik mijn man gigantisch aan het bedriegen ben, alhoewel hij we weet dat ik ook op vrouwen val. Weet niet wat ik hiermee wil, het opschrijven voelde ook al verkeerd en confronterend.

Wil je er iets mee doen?

Want ik moet zeggen dat ik het deels herken. Ik heb dan wel geen kind, maar ben ook verliefd op een vrouw. Ook ouder dan ik en totaal niet in mij geïnteresseerd. Maar ik kan het dus aan de kant schuiven, ik weet dat het een onmogelijke verliefdheid is, ik weet dat ik er niets mee kan dus ik laat het links liggen. Het heeft geen nut om er over na te denken - en oké, fantaseren dan misschien wel, maar het ís gewoon niet anders -. Ondertussen waardeer ik wat ik wél heb en geniet ik daar van. Oké, die verliefdheid blijft op de achtergrond aanwezig en gaat ook niet zomaar over (misschien juist omdat het onmogelijk is). Je leert er mee omgaan, maar moet bewust blijven dat je er niets mee doet.

En je bedriegt je man niet, tenminste niet als je er niets mee doet. Mijn vriend weet zelfs van mijn verliefdheid op die vrouw en hij weet dat dat al drie jaar aan de gang is. Voordeel is wel dat ik haar nu al een jaar niet heb gezien en zij ondertussen getrouwd en zwanger is, waardoor het nu afzwakt.

Het is niet waard om je relatie hier voor op het spel te zetten want je gaat er toch niets mee bereiken. Zo lang je dat in je achterhoofd houdt, is er in mijn ogen niets ernstigs aan de hand. Je mag best fantaseren, dat is menselijk. Als je maar je grenzen blijft kennen. En onthoud daar bij dat je hem écht niet aan het bedriegen bent. Je hebt niets fout gedaan. Je houdt nu toch niet ineens minder van hem? Anders zou het je toch niet zo dwars zitten? Verliefdheid gaat uiteindelijk voorbij, liefde (over het algemeen) niet.

xxjojootjexx do 27 jun 2013 - 2:24

Biechtje schreef:Ik realiseer me sinds een tijdje dat ik een eetprobleem heb. Ik ben verslaafd aan eten, want ook al wil ik het niet, toch eet ik (snoep, chips, chocola, ijs). Het begint dwangmatig te worden. Ik ben een paar kilo's te zwaar en over ruim een maand ga ik met mijn vriend op vakantie. Ik heb tegen hem gezegd dat ik druk bezig ben die paar kilootjes er af te krijgen om me goed te voelen in bikini. Maar dat is helemaal niet zo, in tegendeel: ik werk het alleen maar tegen. Ik lieg dus tegen mijn vriend. Maar ook tegen mezelf, want wie hou ik nu voor de gek? Hem, en mezelf. Ik ben vooral teleurgesteld in mezelf en dat voelt heel erg klote. Maar ik weet niet hoe ik het tij kan keren...

Het flitst steeds door mijn hoofd om naar de huisarts te gaan, maar dan? Ik durf die stap niet te zetten.
Kan de huisarts mij doorverwijzen naar een psycholoog? Of hoe werkt het eigenlijk. Het is een probleem waar ik eigenlijk al jaren mee worstel. Ik had het altijd redelijk onder controle, maar de laatste tijd begin ik die controle een beetje kwijt te raken.
Wie kan mij raad geven?

Best erg herkenbaar. Naast dat het dwangmatig is voor je gevoel, doe je het ook stiekum dus? Zelf heb ik dit ook een periode gehad. Ik plande mijn eten zo in, het leek gezond waar man bij was, maar zodra ik alleen was, ging ik allerlei ongezonde dingen naar binnen stoppen. Bij mij is het nu sinds ik denk 2 jaar over, doordat mijn zelfvertrouwen beter is geworden.

natuurlijk kun je hiervoor naar de huisarts. Wat hij zal zeggen weet ik niet.

Biechtje do 27 jun 2013 - 3:39

Jojootje, ja ik snoep idd stiekem, en verstop soms zelfs dingen voor mijn vriend, dan wacht ik tot ik alleen thuis ben en dan ga ik los. Sad

Op het moment zelf ben ik als ik trance aan het eten en na de tijd voel ik me altijd klote. Dat compenseer ik dan weer door te gaan sporten of anders iets nuttigs in huis te doen (zoals schoonmaken of een klusje waar mijn vriend en ik allebei tegenop keken), om weer een beetje een goed gevoel te krijgen..

Gesponsorde inhoud