Biechttopic

Waar gaan jullie ruzies over? Wat is het precies wat jou irriteert? Is het bepaald gedrag of wat hij zegt? Hoe beginnen die ruzies?

Het biechtaccount mag alleen in dit topic worden gebruikt, dus niet in andere topics of andere pijlers.
Wees je ervan bewust dat de burgemeesters ip-adressen kunnen zien en ook kunnen zien welke forummer daarbij hoort. We gaan uiteraard discreet met deze informatie om en hopen dat jullie dat ook doen.
Hou er ook rekening mee dat je als biechtje herkend kunt worden aan je situatie en/of schrijfstijl.

Gebruikersnaam: Biechtje
Wachtwoord: ikbiechtop

Ik wil graag opbiechten dat ik er op relationeel vlak een zooitje van aan het maken ben. Ik heb opzich nog een relatie, ruim 2 jaar, maar we zitten sinds 1,5 maand in een break. Daarnaast heb ik al een aantal jaar een beste vriend. Hij zit in dezelfde situatie als ik, 3 jaar een relatie, nu een pauze periode. Deze pauzes staan los van wat ik hieronder ga zeggen.

Deze beste vriend en ik hebben een bijzondere band, dit is in de loop der tijd zo gegroeid. We snappen elkaar op elk vlak heel goed, hij is intelligent en geeft me altijd stof tot nadenken dmv goeie gesprekken. Ik zie hem eigenlijk als een soort mannelijke versie van mezelf (bedoel ik minder arrogant dan het er staat). Ik vind hem erg bijzonder en ik ben erg blij dat we een sterke band hebben zonder verdere verwachtingen, soms merk ik dat ik hem onbewust een beetje op een voetstuk zet, omdat hij een van de weinige mensen is die me kan blijven boeien met zijn inzichten. Dit heb ik nooit zo letterlijk uitgesproken. Buiten dat is hij zeer loyaal, dus dat maakt dat ik alles bij hem kwijt kan zonder dat ik bang hoef te zijn dat ik verwachtingen schep of spanningen creëer.

Nu had ik de laatste tijd wel het gevoel dat er iets was. We hadden meer contact dan normaal, zagen elkaar vaker dan normaal. Het viel andere mensen ook op, letterlijk iedereen (zelfs mijn ouders) heeft al eens gevraagd hoe het nou precies zit tussen ons. Ik zeg nog steeds wat ik altijd heb gezegd, ja we zien elkaar veel, en het is fijn, maar er is verder niets. Tot afgelopen week. Hij was een avondje bij me komen eten, en toen heeft hij een aantal opmerkingen gemaakt die dubbelzinnig opgevat kunnen worden. Ik ben er niet op ingegaan, omdat ik dit totaal niet had verwacht en ook niet zo goed wist wat ik ermee moest. Een paar dagen later at ik bij hem, en toen er ineens een soort awkward stilte kwam keken we elkaar aan en begon hij uiteindelijk zijn verhaal: Over dat hij vond dat we altijd een normale spanning hebben gehad, maar dat dat de laatste tijd meer was geworden. Dat ik de enige ben die hem goed begrijpt, dat hij niet had gedacht dit ooit te kunnen voelen terwijl hij in een relatie zit - pauze of niet - en dat hij me aantrekkelijk vindt. En dat hij niet zo goed weet hoe hij hiermee om moet gaan, dat hij eigenlijk puur lust voelt.

Ik schrok me een hoedje, ik was er ook echt stil van. Ik heb ook wel eens gedacht dat er iets hing, maar ik negeerde het en klaar, want we zijn beide bezet. En nu kan ik niet anders dan nadenken en voor mezelf toegeven dat ik misschien wel hetzelfde heb, maar dat altijd weggestopt heb. Maar wat dan? Wat gebeurt er als we eraan toegeven? Ik denk dat het een kwestie van tijd is. Maar ik wil niet dat onze vriendschap kapot gaat en daarnaast, vriendschap icm lustgevoelens lijkt in mijn ogen toch aardig op een relatie? Plus alle vragen van iedereen, zagen zij eerder al iets waarvoor ik mijn kop in het zand heb gestoken?

En dan, wat te doen met mijn huidige relatie? Dit komt nou niet echt op het beste moment, en ik merk aan mezelf dat ik het reuze spannend vind allemaal. Ik denk al dagen in rondjes en ik kom er niet meer uit.

Goed, dat wilde ik graag even kwijt. Het is iets langer geworden dan ik had gedacht, maar daardoor wel duidelijker denk ik....Als iemand in hetzelfde schuitje zit of heeft gezeten hoor ik heel graag hoe dat is gelopen

Alvast bedankt!

Catwoman79 schreef:Ik snap dat het voor velen "not-done" is dat het kdv deze mail heeft gestuurd.
Maar als je het van de andere kant bekijkt, biechtje stuurt zelf een mail met vragen.
Dan wordt je natuurlijk terug gemaild met de antwoorden.
Als biechtje niet op deze manier antwoord had willen hebben had ze mijns inziens om een persoonlijk gesprek moeten vragen en pas dan haar vragen moeten stellen.

We leven nu eenmaal in een digitale wereld, en nee, ik vind het niet raar.
Ik heb zelf ook op deze manier mijn vragen gesteld en antwoorden gekregen.
Met de uitnodiging voor een persoonlijk gesprek.

Daar ben ik het niet mee eens. Ze stuurt namelijk veel meer dan dat en dat had dus in een persoonlijk gesprek gemoeten. Biechtje mailde namelijk met de vraag of er iets is voorgevallen, omdat ze merkt dat zijn gedrag anders is.
Leidster (eigenaresse in dit geval zelfs) had terug kunnen mailen dat het de laatste tijd inderdaad redelijk onrustig is omdat de groep groter is en dat er leidsters weg en bij zijn, en dat de veranderingen in zijn gedrag daardoor kunnen komen. Vervolgens voorstellen om daar even 1 op 1 over te praten. Dan had ze een nette, professionele aanpak gehad (en een stuk kortere mail).

Cimic & Supergrover, het loopt vooral mis in de communicatie. We communiceren op zo'n andere manier en voor ik het weet gaan er weer alleen maar dingen heen en weer als 'ja maar jij zei' 'dat zei ik niet, jij doet nu een aanname' enzovoort. Voor mijn gevoel is het in zijn ogen vaak mijn schuld en in zijn ogen andersom. Hij lijkt dingen die ik lief bedoel bij voorbaat al negatief te interpreteren en ik erger me daar dan weer aan en hij daarop aan mijn houding. Ontzettende negatieve spiraal en we vinden het allebei zonde om er daardoor mee te stoppen, want aan gevoel ontbreekt het niet, maar hoe we hieruit kunnen komen weet ik niet.

@Biechtje met vraag over gevoelens voor beste vriend.

Ik heb niet in dezelfde situatie als jij gezeten dus daarover kan ik geen ervaringen delen. Wel herken ik het om gevoelens te hebben die je niet 'wilt' hebben of die op zijn minst niet goed getimed zijn. Mijn ervaring is dat je gevoelens niet kunt sturen. Uiteraard kun je wel mensen uit de weg gaan om gevoelens te ontlopen in de hoop dat ze uiteindelijk weggaan. Maar de vraag is of jij dat wel wilt? Dat zou dan betekenen dat je je beste vriend (in ieder geval tijdelijk) niet meer ziet. Uit jouw verhaal meen ik op te maken dat er sprake is van wederzijdse gevoelens. Ook anderen vinden blijkbaar dat jullie goed bij elkaar passen, gezien de vele vragen naar 'hoe het zit'. Met jullie huidige partners is het geen koek en ei, anders zaten jullie beiden niet in een korte break. De vraag die jij (en je beste vriend, maar ik denk dat hij er wel al uit is) jezelf nu moet stellen is: met wie wil ik het liefste samen zijn? Is dat je beste vriend, eindig dan zo snel mogelijk je huidige relatie op een nette manier. Lullig voor hem, maar die dingen gebeuren. Is dat je huidige vriend, vraag je dan af of en hoe je vriendschappelijk met je beste vriend kunt blijven omgaan. Kortom: luister naar je gevoel en wees eerlijk naar jezelf en anderen. Amen

Ruziebiechtje. Dag is erg vervelend om te horen. Herken het wel een beetje. Wij hebben dan niet vaak ruzie maar mijn vriend kan soms ook gek van mij worden als ik iets verkeerd interpreteer, of erger maar half hoor. Dan krijg je regelmatig dikke zucht momenten in de zin van: ja maar dat zei ik toch of dat heb ik je al verteld! Het nadeel wat ik ook ervaar is dat ik snel mijn stem verhef als ik me aangevallen voel waardoor mijn vriend het ook verkeerd kan opvatten.

Je geeft aan het vaak goed te bedoelen maar de manier waarop je het brengt, stem/toon kan je partner anders interpreteren. Weet niet of dit bij jullie ook zo is, maar misschien een tip dat mocht je elkaar verkeerd begrijpen je stem niet te verheffen ook al bedoel je het in jouw ogen goed. Ik ervaar zelf dat dit oa mee kan spelen.

Jullie geven aan van elkaar te houden en dat het verder voor de rest super gaat. Als het probleem echt in feedback geven en ontvangen zit kunnen jullie samen echt een oplossing vinden/ bedenken om dit soort vervelende ruzies te voorkomen.

Relatie biechtje met veel ruzie: Misschien een tip om dit in gedachten te houden: Pick your battles.
Je geeft zelf al aan dat het om veel onbenulligheden gaat, en tóch ontstaan er elke keer weer woorden. Het klinkt ook alsof jullie allebei gewoon graag je gelijk wilt halen en elkaar wilt overtuigen van hoe je het bedoelt. Je wilt geen ruzie, maar je wilt wel duidelijk jóuw standpunt overbrengen, en hij dus ook. Misschien kan je proberen gewoon een keer je schouders op te halen en het maar te laten gaan. Dan maar even zelf een irritatie, maar tel zelf tot 10, geef hem een kus, en laat het gaan. Is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar misschien maak je de sfeer daarmee wat lichter. Ik ben in principe helemaal voor open communicatie, dus je moet gewoon alles kunnen zeggen in een relatie, maar als het alleen nog maar gaat om je gelijk halen, dan ga je dat doel een beetje voorbij denk ik. Probeer niet op je tenen te lopen om hem te pleasen, dat maakt de sfeer ook niet beter denk ik. Daardoor ben jij gevoelig voor zijn reactie (want jij bent lief, dus je wilt ook een lieve reactie) en dat pikt hij ook weer op dus. Misschien dus even het op z'n beloop laten gaan, niet constant over alles vallen (allebei niet), niet constant in zo'n discussie gaan, gewoon stoppen met zo'n gesprek. Dan is het maar even onuitgesproken (maar geef elkaar dan tenminste even een kus, laat zien dat je wel van elkaar houdt). Dat is ook niet leuk, maar je hoeft ook niet van elke mug een olifant te maken en alles tot in den treure bespreken samen. Dan maar even niet uitleggen hoe je het nou precies bedoelde. Misschien werkt dat (momenteel) gewoon even niet voor jullie. (betekent niet dat je dan maar helemaal niet meer moet communiceren hoor, maar wat ik zei: pick your battles)
Ik denk ook niet dat het een probleem is waardoor je uit elkaar moet hoor.

Mooi gezegd Marin.

Ik biecht op dat ik eenzaam ben.

Mijn ouders zijn 8 jaar geleden gescheiden en sindsdien heb ik geen contact meer met mijn vader. Mijn moeder is een moeilijk persoon en heel erg beinvloedbaar. Na de scheiding heb ik een tijdje bij mijn vader gewoond, dit ging niet omdat hij verslafd is aan de drugs en alcohol. Hij heeft mij toen op een dag op straat gezet. Ik ben toen een tijdje bij mijn moeder gaan wonen. Totdat mijn moeder een vriend kreeg en die wou dat ik wegging. Mijn moeder heeft mij toen gevraagd om iets voor mijzelf te zoeken. Ik was toen 19, ik had geen baan en opleiding.
Ik ben toen een studie gaan doen en heb deze ook afgemaakt. Ondertussen heeft de vriend van mijn moeder haar zo erg geisoleerd dat ze geen contact meer heeft met de familie. Ook wilt zij niet dat ik nog contact heb omdat alles hun schuld is volgens mijn moeder.
Ook heb ik nog een gehandicapt broertje. Deze is meervoudig gehandicapt en heeft veel aandacht nodig omdat hij niks alleen kan.

Nu ben ik 23 jaar, heb een eigen woning en een goede baan. Contact met familie heb ik niet. Alleen heb ik een aantal vriendinnen. Als ik met mijn moeder spreek heeft ze het alleen over zichzelf, dat ze geen geld heeft, ze werkt teveel etc. Over mij doet ze neerbuigend alsof ik alles aan krijg waaien terwijl ikzelf ook 40 uur per week werk.

Ik kan niet meer. Mijn hele leven heeft nog nooit iemand aan mij gevraagd hoe het ging. In het gezin ging het altijd over mijn broer. Nu over mijn moeder. Eigenlijk zou ik willen breken maar dan heb ik helemaal geen contact familie. Als ik morgen dood zou zijn wie zal ermee zitten?

Ik wil mijn leven omgooien en gelukkig worden maar ik weet niet hoe.

Dat is heel moeilijk biechtje.

Je wilt jouw leven omgooien, maar blijft hangen, omdat je ook niet wilt dat er helemaal geen contact is. Hoe diep het verdriet ook zit, er zal ook een dosis houden van in zitten. Is er een mogelijkheid om tijdelijk te breken met jouw moeder?

Mijn moeder en ik hebben momenteel geen contact met elkaar. Het verhaal zit ongeveer hetzelfde in elkaar. Al heb ik haar al twee jaar voor de breuk gevraagd of ze mij met rust wilde laten. Het ging altijd over haar, en ik kwam er niet tussen. Als ik zei dat ze een vriendin moest zoeken om sommige dingen te bespreken (zoals vreemdgaande vriend), dan had ik het gedaan, want ik wilde niet luisteren. Ik heb op een bepaald punt tegen haar gezegd dat ik het niet meer kan, niet meer kan opbrengen en dat het contact 'hier' stopte. Dat het niet voor eeuwig was, maar dat ik wel mezelf even moest zoeken.

Is dat niet een oplossing? Om even rust voor jezelf te vragen? Of ben je bang voor de reactie? Ik was toen al zo ver, natuurlijk, dat het me niet meer uitmaakte wat ze voelde. Toen ging het al compleet om mezelf en mijn rust.

Sterkte iig.

Dit biechtje heeft 6 jaar een relatie en woont samen. Momenteel even een week logeren bij een vriendin, in verband met twijfel over relatie. Mijn vriend is namelijk autistisch. Hij is de liefste man van de wereld, heeft alles voor mij over en is heel verdrietig als ik hem verlaat. Ik wil leuke dingen doen, gekke spontane dingen doen, niet alles 10 keer uit hoeven leggen als we ergens heen moeten. Daarbij snap ik zijn gedachtes vaak niet. Ik hou van hem, maar ik ben bang dat zijn gedrag nooit te begrijpen/ te beïnvloeden zal zijn... iemand tips/ervaringen/peptalks, ze zijn zeer welkom!

Ruziebiechtje: Ik herken veel in je verhaal. Mijn man en ik hebben heel vaak woorden over onbenulligheden en daar ontstaan enorme ruzies uit. Omdat het al een aantal jaar aan de gang is hebben wij inmiddels hulp van een relatietherapeut. Wij stonden op het punt uit elkaar te gaan en hebben de therapie een kans gegeven. Dit werkt. Ik zeg niet dat je gelijk in therapie moet, maar wij zitten in een patroon waar we uit moeten en uit moeten blijven. We moeten 'leren' met elkaar te communiceren zonder een belerende of neerbuigende toon, zonder direct onze stem te verheffen en zonder direct verwijten te maken. Daar zijn we al een heel eind mee opgeschoten, het gaat nog niet altijd van een leien dakje maar het begin is er. Probeer dat patroon te doorbreken, eventueel zoals Marin aangeeft: 'Pick your battle'. Sterkte!

Eenzaam biechtje; Heb je ook geen contact met andere familie? Opa, oma, oom, tante, neefje, nichtje? Misschien dat zij toch een beetje dat gat kunnen vullen. Ik zou inderdaad even wat afstand nemen, tijdelijk geen contact. Dan kun je kijken hoe dat gaat en vanaf daar verder beslissen.

Biechtje met autistische vriend; Ik heb er geen ervaring mee en kan dus geen tips geven, maar veel sterkte, het lijkt me niet makkelijk

Biechtje schreef:Dit biechtje heeft 6 jaar een relatie en woont samen. Momenteel even een week logeren bij een vriendin, in verband met twijfel over relatie. Mijn vriend is namelijk autistisch. Hij is de liefste man van de wereld, heeft alles voor mij over en is heel verdrietig als ik hem verlaat. Ik wil leuke dingen doen, gekke spontane dingen doen, niet alles 10 keer uit hoeven leggen als we ergens heen moeten. Daarbij snap ik zijn gedachtes vaak niet. Ik hou van hem, maar ik ben bang dat zijn gedrag nooit te begrijpen/ te beïnvloeden zal zijn... iemand tips/ervaringen/peptalks, ze zijn zeer welkom!

Weg- als je wat wilt weten moet je me even PM'en.
Veel sterkte iig, het is niet niks.

Eenzaam biechtje. Heb je een vriend? Wellicht kun je daarmee en zijn familie wat meer mee ondernemen. Zo niet. Ga bijv. onder een sportvereniging (of een andere vereniging) en leer zodoende meer mensen kennen.

Biechtje schreef:Dit biechtje heeft 6 jaar een relatie en woont samen. Momenteel even een week logeren bij een vriendin, in verband met twijfel over relatie. Mijn vriend is namelijk autistisch. Hij is de liefste man van de wereld, heeft alles voor mij over en is heel verdrietig als ik hem verlaat. Ik wil leuke dingen doen, gekke spontane dingen doen, niet alles 10 keer uit hoeven leggen als we ergens heen moeten. Daarbij snap ik zijn gedachtes vaak niet. Ik hou van hem, maar ik ben bang dat zijn gedrag nooit te begrijpen/ te beïnvloeden zal zijn... iemand tips/ervaringen/peptalks, ze zijn zeer welkom!

Ik heb ervaring en heb de relatie verbroken, omdat ik het echt niet meer trok om continu alles tot in detail te moeten uitleggen en mijn woorden te moeten afwegen, omdat hij me anders niet begreep of dingen verkeerd opvatte. Ik voelde me af en toe net zijn moeder. We lagen niet op een lijn en de relatie was totaal niet gelijkwaardig.

Ik heb wel tips voor boeken over autisme.

Ruziebiechtje: Het is goed dat je helder hebt wat er precies mis gaat in de communicatie. Kunnen jullie niet een keer samen hierover praten, op een moment dat jullie geen ruzie hebben, en dan ook niet een specifieke ruzie omhoog halen. Meer zo van, ik merk dat we regelmatig ruzie hebben, dat vind ik enorm vervelend, omdat ik het gevoel heb dat je mijn woorden verkeerd interpreteert, ik bedoel het namelijk zo. Vertel hem wat bij jou die ergernis oproept, en laat hem aan jou vertellen wat dat bij hem is. Misschien zeg je de dingen op zo'n toon dat hij denkt dat je boos bent als je iets zegt, maar bedoel je dat wel helemaal niet.

Wat Alex zei, dacht ik ook aan. Relatietherapie is niet het eerste dat je overweegt, ik zou zeker eerst proberen hier samen uit te komen. Maar als dit zo door blijft gaan, is het wel de moeite waard. Zulke communicatieproblemen zijn namelijk met relatietherapie echt goed op te lossen, omdat het gaat om heel praktische zaken. Je moet leren op een andere manier te communiceren, je bewust te worden van je eigen communicatiestijl en weten wat de ander vervelend vindt. Als je dat open besproken hebt, kun je namelijk als zo'n ruzie dreigt te ontstaan ook daarnaar refereren. "He, ik merk nu dat je mij volgens mij niet helemaal begrijpt, sorry als ik onduidelijk was, maar ik bedoelde blablabla". Zo voorkom je ruzies.

Ik vind het zelfs onder dit account eng om te posten: ik vind mezelf ontzettend lelijk. Zo lelijk dat ik me ongemakkelijk voel in contact met andere mensen en denk dat mensen met mij omgaan omdat ze medelijden hebben met mij (door mijn uiterlijk). Ik kan aan mijn lichaam geen enkel punt benoemen wat ik mooi of normaal vind. Gezond ben ik gelukkig wel en ik ben blij met mijn innerlijk, maar huil vaak om de buitenkant. Ik ben ervan overtuigd dat mensen elkaar op straat aankijken door hoe ik eruit zie. Ik hoef niet mooi of een fotomodel te zijn, maar zou heel graag een normaal uiterlijk hebben en daarmee opgaan in de menigte in plaats van mij altijd dit lelijke eendje voelen.

'Lelijk eendje' biechtje, wat enorm jammer en zonde dat jij je leven zo laat beïnvloeden door een minderwaardigheidscomplex. Want zo klinkt het voor mij. Heb je een ziekte of (groei)stoornis waardoor jij je afwijkend voelt? Mits je dat nog niet gedaan hebt zou ik je adviseren hulp in te roepen en te gaan werken aan je zelfbeeld. Het leven is te kort en te mooi om het ongelukkig te leiden. Bovendien maakt een gelukkige uitstraling iemand al zoveel mooier, dat hangt niet alleen af van kleur ogen, haar of jd postuur.

Mijn vriend was laatst met bevrijdingsdag heel erg dronken en stond te flirten met allemaal vrouwen. Op een gegeven moment was ik er wel klaar mee en ben ik ergens anders gaan staan. Ik zag af en toe wel dat hij een meisje steeds bij de heupen pakte, maar ik liet het gaan...geen zin om drama te schoppen. Nu ben ik erachter gekomen dat hij dat ene meisje die dag heeft geprobeerd te zoenen, aan haat billen zat en daarna haar nummer gevraagd. Ze hebben berichtjes gestuurd en hij stuurde dat hij wat met haar wilde gaan drinken en dat hij even moest kijken hoe hij dat zou gaan regelen, gezien zijn vriendin dat vast niet tof vindt (ik dus). Haar telefoonnummer zou hij opslaan onder de naam van een collega (heeft hij tegen dat meisje gezegd)

Ik voel me een beetje bedonderd. Ik weet deze informatie, omdat het meisje waar hij mee flirtte een vriendin van mijn goede vriendin is. Nu wil ik eigenlijk in zijn telefoon gaan kijken om te kijken of ik die berichten kan vinden. Wat vinden jullie?

Verder weet ik niet of ik erover moet beginnen tegen hem en wat ik dan moet zeggen. Ik ben op zich niet de moeilijkste en ik hoef ook geen drama, hij was dronken en vrijheid blijheid...maar hij is niet eerlijk tegen me en dat stoort me echt heel erg. Ik had nooit verwacht dat hij zoiets achter mijn rug om zou doen. Er is uiteindelijk niks gebeurd, maar hij was wel echt sneaky bezig.

Ai da's naar. Ik zou het echt wel tegen hem zeggen, je bent er op een 'normale' manier achter gekomen, niet door in z'n telefoon te kijken of iets. Gewoon vragen, waarschijnlijk heeft hij een heel ander versie van het verhaal, maargoed, ik zou het niet voor me kunnen houden. Ja, of ik zou alleen maar afstandelijk worden, onbewust, waardoor ik vast bang zou worden dat hij daarom júíst naar haar toe zou gaan.

'Lelijk' biechtje; Iedereen heeft wel iets moois en ik kan me niet voorstellen dat je echt zo lelijk bent als je je voelt. Ga hulp zoeken, ik hoop dat je jezelf dan iets beter kunt accepteren!

Laatste biechtje; Je doet er wel erg luchtig over. Als mijn vriend dit zou doen, zou ik niet denken 'Vrijheid, blijheid' en gelukkig is er niks gebeurd. Ik zou echt boos zijn! Zeker omdat hij daarna (toen hij niet meer dronken was!) nog met haar gesmst heeft en geprobeerd af te spreken en dat voor jou te verzwijgen. Ik zou toch maar een goed gesprek met hem hebben!

Dat whatsappen heeft hij gedaan toen hij nog dronken was, die berichten heeft hij 's nachts gestuurd.

Ik doe misschien luchtig, maar ik zit er wel mee hoor. Maar ik zit er meer mee dat hij niet eerlijk is. We hebben het er de volgende dag nog over gehad en toen heb ik gevraagd of dat wat ik gezien heb alles was en daar antwoordde hij ja op. En nu blijkt het toch anders te zitten.

Vrijheid, blijheid komt misschien raar over, maar daarmee bedoel ik meer dat het een leuke dag was en ik geen zin in drama had.

Biechtje schreef:Ik vind het zelfs onder dit account eng om te posten: ik vind mezelf ontzettend lelijk. Zo lelijk dat ik me ongemakkelijk voel in contact met andere mensen en denk dat mensen met mij omgaan omdat ze medelijden hebben met mij (door mijn uiterlijk). Ik kan aan mijn lichaam geen enkel punt benoemen wat ik mooi of normaal vind. Gezond ben ik gelukkig wel en ik ben blij met mijn innerlijk, maar huil vaak om de buitenkant. Ik ben ervan overtuigd dat mensen elkaar op straat aankijken door hoe ik eruit zie. Ik hoef niet mooi of een fotomodel te zijn, maar zou heel graag een normaal uiterlijk hebben en daarmee opgaan in de menigte in plaats van mij altijd dit lelijke eendje voelen.

Oh, wat erg voor je. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je hiervoor naar een arts gaat. Dit klinkt heel erg als BDD. Body Dysmorphic Disorder. Dat is een stoornis in de lichaamsbeleving. Ik heb hierover wat stukken geschreven tijdens mijn studie en herken dingen in jouw post hierover.