Biechttopic 4

In dit topic kun je alles kwijt wat je niet onder je eigen naam wilt vragen. De inloggegevens zijn:

Inlog:
Gebruikersnaam; Biechtje01
Wachtwoord; Welkom01

Hou het netjes, hou je aan de regels en vooral zoals eerder aangegeven. Het biechtaccount is alleen voor dit topic bedoelt.

---

Even een biechtje van mijn kant:

Ik heb net van m'n moeder te horen gekregen dat m'n tienerbroertje suicidale neigingen heeft. Het was al langer bekend dat het niet zo heel goed met hem ging, maar dit hadden we niet verwacht. Via een moeder van een vriendje dit te horen gekregen. Hij heeft al meerdere keren bij het spoor gezeten en denkt dagelijks aan de dood. We zijn natuurlijk heel erg geschrokken en afgelopen week toen m'n ouders er achter zijn gekomen is hij direct naar de psycholoog gegaan. Die nam hem ook heel serieus en is hij naar de psychiater gestuurd. Daar heeft hij antidepressiva gekregen. M'n ouders twijfelen alleen erg of ze hem dit moeten geven, of dat het niet beter is om te starten met therapie. Ze vinden antidepressiva nogal heftig namelijk en het schijnt erg lastig te zijn om vanaf te komen. Ikzelf neig meer naar de psychiater luisteren en inderdaad starten met die AD.

Als iemand daar zinnig advies over heeft hoor ik het graag en verder wilde ik dit nieuws gewoon even kwijt. Ben er toch wel heel erg van geschrokken en hoop niet dat we op een gegeven moment een nog erger telefoontje krijgen.

Sterkte biechtje!
Ik heb er totaal geen ervaring mee of verstand van, maar mijn gevoel zegt dat je met medicijnen sneller verandering hebt. Als hij nu echt al regelmatig bij het spoor zit zou ik met veiliger voelen als hij al medicijnen slikt. Natuurlijk is therapie ook erg belangrijk, maar denk dat daar resultaat best lang op zich kan laten wachten en ik weet niet of die tijd er is.

Lady4 schreef:Wat een heftig nieuws biechtje. Laat je broertje zeker starten met AD, ga nou niet voor eigen dokter spelen. Er zal nog wel therapie naast komen, maar op dit moment lijkt hij de medicijnen echt nodig te hebben. Afbouwens is van (veel) latere zorg.

Helemaal mee eens!

Wat een heftig nieuws zeg! Ik kan me voorstellen dat je heel erg geschrokken bent. Sterkte!

Wat een verschrikkelijk nieuws, Biechtje. Ik ben het met Lady eens, gewoon aan de AD beginnen hoor. Er zijn ook nog mensen bij wie later blijkt dat ze gewoon een stofje missen en zonder AD gemakkelijk weer terug kunnen vallen en het dus altijd zullen moeten slikken. Afbouwen is dus misschien niet eens aan de orde. Therapie voor ernaast is natuurlijk wel belangrijk, maar het één sluit het ander niet uit.

Heel veel sterkte!

Dank jullie wel. Ik denk daar zelf eigenlijk net zo over en zou het advies van de psychiater volgen. Twee familieleden zijn arts en psycholoog en zij adviseren allebei juist eerst met de therapie te starten. Maar m'n ouders zouden vanavond nog met een andere psycholoog overleggen en hopelijk kunnen ze met de psychiater spreken. Helaas is dat niet misschien niet mogelijk vanwege beroepsgeheim (ook al is m'n broertje nog minderjarig). Hoe dan ook, ik hoop heel erg dat m'n broertje uit deze depressie krijgt en de juiste hulp krijgt, dat is het belangrijkste! Dank jullie wel voor je medeleven.

Zo dan dat is heftig nieuws Biechtje! Heel veel sterkte voor jullie allemaal.

Ik MOET hier even invallen en ik meen het serieus:

als je start met antidepressiva, kan het zijn dat de klachten eerst erger worden!! Ik weet dit uit eigen ervaring! De laatste keer dat ik begonnen ben met antidepressiva, was ik erg suïcidaal en dit werd nog erger door de medicijnen. Het zal per persoon en per middel verschillen, maar het gebeurt vaker dat de klachten eerst verergeren. Gelukkig was ik zelf bij machte om tegen mijn ouders te zeggen dat ze mij vooral niet alleen weg moesten laten gaan, maar op de bank moesten laten zitten, want ik stond niet voor mezelf in.

Wat ik zo vreemd vind (uit eigen ervaring maar ook uit het voorschrijven door de psychiater), is dat dit helemaal niet meegenomen wordt in de overweging. Om even een extreem voorbeeld te noemen: Antonie Kamerling was nog maar net begonnen met medicijnen toen hij een eind aan z'n leven maakte. Kortom: blijf alert. Starten met medicijnen is ook een risico!

Grote Smurf schreef:Ik MOET hier even invallen en ik meen het serieus:

als je start met antidepressiva, kan het zijn dat de klachten eerst erger worden!! Ik weet dit uit eigen ervaring! De laatste keer dat ik begonnen ben met antidepressiva, was ik erg suïcidaal en dit werd nog erger door de medicijnen. Het zal per persoon en per middel verschillen, maar het gebeurt vaker dat de klachten eerst verergeren. Gelukkig was ik zelf bij machte om tegen mijn ouders te zeggen dat ze mij vooral niet alleen weg moesten laten gaan, maar op de bank moesten laten zitten, want ik stond niet voor mezelf in.

Wat ik zo vreemd vind (uit eigen ervaring maar ook uit het voorschrijven door de psychiater), is dat dit helemaal niet meegenomen wordt in de overweging. Om even een extreem voorbeeld te noemen: Antonie Kamerling was nog maar net begonnen met medicijnen toen hij een eind aan z'n leven maakte. Kortom: blijf alert. Starten met medicijnen is ook een risico!

Klopt helemaal. Indien hij daar last van krijgt kan hij er tijdelijk iets rustgevends naast gebruiken.

In ieder geval heel veel sterkte, hopelijk heeft hij snel de juiste hulp

Grote Smurf: Met therapie ga je je ook vaak eerst ellendiger voelen doordat je allerlei dingen oprakelt en het duurt veel langer voor therapie werkt dan voor een antidepressivum werkt. Ik zou ook eerst voor het laatste gaan en daarna therapie overwegen.

Biechtje: Ik ken meerdere mensen die een tijd een antidepressivum hebben geslikt, de meesten ongeveer een jaar en bij niemand leverde het afbouwen problemen op, als je dit maar heel geleidelijk doet. Sterkte!

Als je suïcidaal bent, helpt iets rustgevends ook niet meer, hoor. (Ik had Citalopram met Oxazepam. En in een eerder stadium Paroxetine met Diazepam).

Iets rustgevens helpt wel als je "gewone" lasten van die AD hebt, zoals bijvoorbeeld slaapproblemen of je niet zo lekker voelen. Maar als de suïcidale gedachten zo de overhand hebben, helpt kalmering niet. Het is heel moeilijk te omschrijven hoe die gedachten zijn. Ik was in ieder geval bang voor mezelf en kon echt niet voor mezelf in staan.

Kun je het niet combineren? Want het klopt wat Grote Smurf zegt, zeker onder jongeren is een bijwerking vaak dat de suicidale gedachtes erger worden in het begin met AD. Ook neemt het apathische af (mocht je broertje daar last van hebben) maar de gedachtes blijven dus wordt er eerder tot actie over gegaan. Als je dit kan opvangen met therapie zou je er wel mee kunnen beginnen maar ik zou hem zeker niet op eigen houtje laten beginnen daarmee!

Dijn82 schreef:Grote Smurf: Met therapie ga je je ook vaak eerst ellendiger voelen doordat je allerlei dingen oprakelt en het duurt veel langer voor therapie werkt dan voor een antidepressivum werkt. Ik zou ook eerst voor het laatste gaan en daarna therapie overwegen.

Als je een goede hulpverlener hebt, zal die überhaupt niet gaan graven als je suïcidaal bent. Dat kún je dan niet eens. Ik zat in de crisishulp op dat moment. Daar wordt alleen gekeken: hoe kom je je dag door en hoe houd je het veilig. En dat wordt uitgebouwd tot "Wat heb je nu nodig voor hulp?"

Als je broer zo suïcidaal is, is crisishulp dan geen optie?

Mijn biecht slaat helemaal nergens op, maar 't laat me niet los en ik word er echt gek van zo langzamerhand.. Sinds een jaar of 14 inmiddels, ben ik geobsedeerd door WO2 en de Holocaust. Begonnen met Het Achterhuis en kinderboeken over WO2, maar al snel overgegaan op elk mogelijk boek, wat maar over de Jodenvervolging ging. Soms zakt 't wat weg, in drukke tijden, maar over 't algemeen denk ik dágelijks aan de oorlog en dan vooral de Jodenvervolging.

Als ik treinen zie, denk ik aan de transporttreinen, als ik namen als Esther of Rachel zie/hoor, vraag ik me af of ze van Joodse afkomst zijn... Dagelijkse bezigheden, zijn áltijd verweven met WO2! En sinds ik Süskind heb gezien, van de week, word ik dagelijks overspoeld met schúldgevoelens, ik vind 't echt belachelijk, maar ik loop rond met een knoop in m'n maag en schuldgevoelens, over de Jodenvervolging 67 jaar geleden...

Stomme biecht, zeker in vergelijking met de 'echte' problemen van de biechtjes, eigenlijk, maar 't laat me gewoon niet los..

Wat een goede reacties, dank jullie wel! Ook goed om te weten dat het eerst slechter kan worden als hij met AD of therapie begint. Ik zal zeker aan m'n ouders toegeven dat zij goed op hem moeten letten en eventueel omgeving in moeten schakelen, zoals school of ouders van vriendjes. Dat hij de komende weken niet makkelijk alleen is met fietsen bijvoorbeeld. Enige tijd geleden is er een meisje van zijn school ook voor het spoor gesprongen en daar was hij ook al erg van onder de indruk. Hij zegt zelf gelukkig nu inderdaad erg door de dood gefascineerd te zijn en geeft toe dat hij deze suicidale gedachten heeft. Hij wilde eigenlijk geen hulp, maar is op aandringen van m'n ouders toch met de psycholoog en daarna psychiater gaan praten.

Biechtje met suicidaal broertje: Antidepressiva hebben als mogelijke bijwerking in het begin inderdaad een toename van suicidaliteit. Maar daarnaast is bekend dat antidepressiva als behandelmethode het snelst werkt. Als het werkt, treed de verbetering al op in 4-6 weken. Bij gesprekstherapie duurt het veel langer voordat er resultaat geboekt kan worden. Voor acute crisissituaties is er altijd een crisisdienst die je kunt bellen. Het beste is het combineren van antidepressiva met gesprekstherapie. Maar ik neem aan dat de psychiater contact met hem houdt, om te evalueren hoe de medicijnen werken? In ieder geval sterkte, dit is niet niks.

Bazinga: Lastig! Ik herken het enigszins. Als ik stress heb, gespannen ben of wat minder lekker in mijn vel zit, kunnen sommige tv-programma's, films of boeken me ook echt heel erg meeslepen. Ik word dan ineens heel bang van Harry Potter of kan de spanning van Prison Break niet loslaten. Ik heb echt nachtmerries gehad over Voldemort Bij mij ging het vanzelf over, maar ik heb n.a.v. daarvan wel besloten om mezelf in stressvolle tijden niet meer bloot te stellen aan spannende/enge verhalen. Misschien moet je jezelf ertoe dwingen om een tijd lang geen films, boeken en series over de Tweede Wereldoorlog te kijken/lezen. Misschien dat de obsessie wat afneemt en je er minder vaak aan denkt.

Wilde wat grote smurf schreef ook zeggen, ik heb de ervaring ook dat de klachten eerst flink verergeren, dat duurde bij mij zeker 6 weken. Vergis je dus niet.

Zorg ook dat je broer weet dat het een hele tijd duurt voordat er effect zal zijn en dat de bijwerkingen heftig zijn. In geval dat hij zal overwegen een einde aan zijn leven te maken kan hij dit als tegenargument meenemen als t ware.

Overigens heb ik wel positieve ervaring met rustgevende medicatie bij het opstarten van AD.

Sterkte!!!

[quote="SuperGrover"] Maar ik neem aan dat de psychiater contact met hem houdt, om te evalueren hoe de medicijnen werken? quote]

Nou moet ik zeggen dat je wel geluk moet hebben met hulpverleners. De laatste psychiater die ik had, was echt zo'n geitenwollensok waarbij IK de beslissingen moest nemen. Ik heb mezelf dat spul zo'n beetje voorgeschreven evenals eventuele verhogingen en verlagingen. Die man deed helemaal niks.

Ook - ik haal het voorbeeld er maar weer even bij want ik heb er meer over gelezen - in geval van Antonie Kamerling dacht de hulpverlening al gauw: "Nou, het gaat wel weer beter". En juist op dat moment ging het verkeerd.

Ik wil Biechtje niet bang maken, maar wel waarschuwen. Want aan iemand's hoofd kun je niet altijd zien hoe het gaat. Toen mijn (toenmalige beste) vriendin suïcidaal op de PAAZ werd opgenomen, zeiden vrienden en familie ook: "Maar we hebben niks gemerkt." Nee... je noemt het niet gezellig bij de theevisite en op iemand's hoofd staat het niet.

Grover, 't zijn niet alleen de films of boeken, 't is de realiteit.. Ik schaam me dood hoe 'wij' de hele Jodenvervolging hebben 'aangepakt', destijds. Ik walg zo van 't feit dat we mensen op 't presenteerblaadje hebben aangeboden en hoe weinig het Rode Kruis heeft gedaan, na terugkeer van de overlevenden... De walgelijke realiteit, van de kampen, hoe er is geprobeerd een compleet volk uit te roeien, hoe er gezinnen uit elkaar zijn gerukt, hoe er jonge mensen, met mooie toekomsten, met kwaliteiten, talenten, zijn.. Afgemaakt... Afgevoerd als.. Sja, als wat.. Er is nooit zoiets gebeurd en ik blijf 't gevoel hebben dat we 't hebben láten gebeuren en daar voel ik me zó schuldig over.

Grote Smurf schreef:

SuperGrover schreef: Maar ik neem aan dat de psychiater contact met hem houdt, om te evalueren hoe de medicijnen werken?

Nou moet ik zeggen dat je wel geluk moet hebben met hulpverleners. De laatste psychiater die ik had, was echt zo'n geitenwollensok waarbij IK de beslissingen moest nemen. Ik heb mezelf dat spul zo'n beetje voorgeschreven evenals eventuele verhogingen en verlagingen. Die man deed helemaal niks.

Ook - ik haal het voorbeeld er maar weer even bij want ik heb er meer over gelezen - in geval van Antonie Kamerling dacht de hulpverlening al gauw: "Nou, het gaat wel weer beter". En juist op dat moment ging het verkeerd.

Ik wil Biechtje niet bang maken, maar wel waarschuwen. Want aan iemand's hoofd kun je niet altijd zien hoe het gaat. Toen mijn (toenmalige beste) vriendin suïcidaal op de PAAZ werd opgenomen, zeiden vrienden en familie ook: "Maar we hebben niks gemerkt." Nee... je noemt het niet gezellig bij de theevisite en op iemand's hoofd staat het niet.

Ik weet hoe het werkt hoor en je hebt het biechtje volgens mij duidelijk gewaarschuwd. Ik vind het niet zinvol om Antonie Kamerling hier erbij te halen. Ja hij was suicidaal en is overleden, maar er zijn ook heel veel mensen die suicidaal waren en eruit gekomen zijn. Alleen die mensen komen niet in het 8 uur journaal. Jij hebt negatieve ervaringen gehad in de hulpverlening, maar dat is voor biechtje niet heel relevant en opbeurend. Het lijkt me constructiever om tips te geven en eventueel steun te bieden zonder allerlei zelfdodingen en andere negatieve dingen erbij te halen.

SuperGrover schreef:

Grote Smurf schreef:

SuperGrover schreef: Maar ik neem aan dat de psychiater contact met hem houdt, om te evalueren hoe de medicijnen werken?

Nou moet ik zeggen dat je wel geluk moet hebben met hulpverleners. De laatste psychiater die ik had, was echt zo'n geitenwollensok waarbij IK de beslissingen moest nemen. Ik heb mezelf dat spul zo'n beetje voorgeschreven evenals eventuele verhogingen en verlagingen. Die man deed helemaal niks.

Ook - ik haal het voorbeeld er maar weer even bij want ik heb er meer over gelezen - in geval van Antonie Kamerling dacht de hulpverlening al gauw: "Nou, het gaat wel weer beter". En juist op dat moment ging het verkeerd.

Ik wil Biechtje niet bang maken, maar wel waarschuwen. Want aan iemand's hoofd kun je niet altijd zien hoe het gaat. Toen mijn (toenmalige beste) vriendin suïcidaal op de PAAZ werd opgenomen, zeiden vrienden en familie ook: "Maar we hebben niks gemerkt." Nee... je noemt het niet gezellig bij de theevisite en op iemand's hoofd staat het niet.

Ik weet hoe het werkt hoor en je hebt het biechtje volgens mij duidelijk gewaarschuwd. Ik vind het niet zinvol om Antonie Kamerling hier erbij te halen. Ja hij was suicidaal en is overleden, maar er zijn ook heel veel mensen die suicidaal waren en eruit gekomen zijn. Alleen die mensen komen niet in het 8 uur journaal. Jij hebt negatieve ervaringen gehad in de hulpverlening, maar dat is voor biechtje niet heel relevant en opbeurend. Het lijkt me constructiever om tips te geven en eventueel steun te bieden zonder allerlei zelfdodingen en andere negatieve dingen erbij te halen.

Eens

Bazinga schreef:Grover, 't zijn niet alleen de films of boeken, 't is de realiteit.. Ik schaam me dood hoe 'wij' de hele Jodenvervolging hebben 'aangepakt', destijds. Ik walg zo van 't feit dat we mensen op 't presenteerblaadje hebben aangeboden en hoe weinig het Rode Kruis heeft gedaan, na terugkeer van de overlevenden... De walgelijke realiteit, van de kampen, hoe er is geprobeerd een compleet volk uit te roeien, hoe er gezinnen uit elkaar zijn gerukt, hoe er jonge mensen, met mooie toekomsten, met kwaliteiten, talenten, zijn.. Afgemaakt... Afgevoerd als.. Sja, als wat.. Er is nooit zoiets gebeurd en ik blijf 't gevoel hebben dat we 't hebben láten gebeuren en daar voel ik me zó schuldig over.

Dat snap ik. En het is ook afschuwelijk, het is een afschuwelijke gebeurtenis. Af en toe hoor ik er weer iets nieuws over, of dan lees ik een persoonlijk verhaal, dan kan het me ook ineens raken. Maar jij hoeft je er sowieso al geen schuldgevoelens over te hebben, naast het feit dat jij er uiteraard niets aan kon doen en ook niks aan kan veranderen nu, is het niet echt helpend. Het is eerder een soort zelfkwelling om rond te lopen met deze gevoelens. En hoewel jouw gevoel niet komt door het lezen van boeken of het kijken van films, door dat een tijdje niet meer te doen, gaat het misschien een wat minder grote rol spelen in jouw leven. Nu blijf je er ook in praktische zin erg mee bezig. Misschien kun je, door je niet meer actief bezig te houden met het onderwerp, het wat meer op de achtergrond brengen.

Dank je Supergrover voor het opnemen voor me. Ik vind Grote Smurf's waarschuwing heel erg goed, want dat het eerst erger kan worden, wist ik inderdaad niet. Maar verder wat Antonie Kamerling is overkomen, lijkt me niet erg relevant nee en is slechts 1 uit de media. Ik vind het zeker van belang dat ik dit aan m'n ouders doorgeef zodat zij extra waakzaam zullen zijn, juist ook in de periode dat het traject gestart is. Concreet zal dat nog best moeilijk gaan; je kunt moeilijk een jongen van 17 constant onder eigen toezicht houden en op de bank in de huiskamer neerzetten. Het blijft natuurlijk ook een tegendraadse puber die niet op bemoeienis van z'n ouders zit te wachten en zal misschien alleen maar meer gaan rebellen als er constant op z'n neus gezeten wordt. Maar door alert te zijn en te weten wat zijn school uren zijn bijvoorbeeld kan dat wel. Eventueel wat moeders van goede vriendjes en de mentor inschakelen? Ik vind het ook goed om te weten en aan hem door te geven dat ook met AD het niet ineens beter zal gaan en er zeker een paar weken over heen zullen gaan. Lijkt me voor hem ook fijn om een realistisch beeld te hebben van hoe lang het kan duren en dat ie er wel echt even door heen moet. Ik vind het in elk geval zo goed dat ie dit nu durft toe te geven aan ons, al is het via via gegaan.


Oh ja, en ik las in het moderator topic dat Eucalypta graag dit biecht topic gesloten wil hebben, zouden dan de reacties over dit onderwerp wel mee mogen verhuizen in een nieuw topic? Vind ik wel fijn als dat niet verdwijnt. M'n eigen reacties verwijder ik misschien nog wel, maar zou het vervelend vinden als het helemaal verdwijnt.

Curious schreef:Wilde wat grote smurf schreef ook zeggen, ik heb de ervaring ook dat de klachten eerst flink verergeren, dat duurde bij mij zeker 6 weken. Vergis je dus niet.

Zorg ook dat je broer weet dat het een hele tijd duurt voordat er effect zal zijn en dat de bijwerkingen heftig zijn. In geval dat hij zal overwegen een einde aan zijn leven te maken kan hij dit als tegenargument meenemen als t ware.

Overigens heb ik wel positieve ervaring met rustgevende medicatie bij het opstarten van AD.

Sterkte!!!

Het klopt dat de klachten in het begin vaak toenemen. Dit is eng, vooral ook voor jezelf omdat je die gedachten liever niet hebt. Maar ook ik heb goede ervaringen met het slikken van oxazepam bij de start met ad. Ik had wel een flinke dosering maar werd er echt heel rustig van, ook in mijn hoofd. Het lijkt me zeer verstandig om het advies van de dokter op te volgen en daarnaast te beginnen met therapie wanneer hij daar klaar voor is. Daarnaast kun je via de huisarts(enpost) altijd contact krijgen met de crisisdienst, zij hebben toentertijd ook veel voor me betekent, juist door hun snelle handeling. Sterkte!

Biechtje01 schreef:Dank je Supergrover voor het opnemen voor me. Ik vind Grote Smurf's waarschuwing heel erg goed, want dat het eerst erger kan worden, wist ik inderdaad niet. Maar verder wat Antonie Kamerling is overkomen, lijkt me niet erg relevant nee en is slechts 1 uit de media. Ik vind het zeker van belang dat ik dit aan m'n ouders doorgeef zodat zij extra waakzaam zullen zijn, juist ook in de periode dat het traject gestart is. Concreet zal dat nog best moeilijk gaan; je kunt moeilijk een jongen van 17 constant onder eigen toezicht houden en op de bank in de huiskamer neerzetten. Het blijft natuurlijk ook een tegendraadse puber die niet op bemoeienis van z'n ouders zit te wachten en zal misschien alleen maar meer gaan rebellen als er constant op z'n neus gezeten wordt. Maar door alert te zijn en te weten wat zijn school uren zijn bijvoorbeeld kan dat wel. Eventueel wat moeders van goede vriendjes en de mentor inschakelen? Ik vind het ook goed om te weten en aan hem door te geven dat ook met AD het niet ineens beter zal gaan en er zeker een paar weken over heen zullen gaan. Lijkt me voor hem ook fijn om een realistisch beeld te hebben van hoe lang het kan duren en dat ie er wel echt even door heen moet. Ik vind het in elk geval zo goed dat ie dit nu durft toe te geven aan ons, al is het via via gegaan.


Oh ja, en ik las in het moderator topic dat Eucalypta graag dit biecht topic gesloten wil hebben, zouden dan de reacties over dit onderwerp wel mee mogen verhuizen in een nieuw topic? Vind ik wel fijn als dat niet verdwijnt. M'n eigen reacties verwijder ik misschien nog wel, maar zou het vervelend vinden als het helemaal verdwijnt.

Als je mijn quote weg wilt hebben, moet je het zeggen! Ik vind het alleen fijner reageren zo.

Ik denk dat jullie niet moeten streven naar het 24/7 in de gaten houden van je broertje. Ik denk dat het belangrijker is om je te focussen op openheid. Laat hem weten dat hij met al zijn gedachten en gevoelens bij jullie kan komen, dat alles bespreekbaar is. Dat hij erop bedacht moet zijn dat suicidale gedachten toe kunnen nemen en dat hij dan bij jullie terecht kan. Ook zouden jullie concrete plannen kunnen maken, wat hij kan doen als bepaalde gedachten hem overvallen. Misschien helpt het voor hem om dan muziek heel hard op te zetten, of om te tekenen/schilderen, of het van zich af te schrijven. Of misschien gewoon afleiding, sporten, een spelletje doen, een comedy kijken. En dat hij het moet aangeven wanneer hij het niet meer aankan, dat hij dan de crisisdienst kan bellen.

Misschien ook goed om te weten, er is ook een soort algemeen nummer die je kan bellen, als eerste hulp bij suicidaliteit. Op 113online.nl is hier meer over te vinden. Ze zijn heel professioneel en fijn om mee te spreken. Ze zijn er voor mensen met zelfdodingsgedachten, maar ook voor naasten. Het is voor naasten ook zwaar om mee te dealen. Zij kunnen je misschien wat meer helpen, tips geven of steun bieden.