Biechttopic

Biechtje, wat vervelend dat je je zo voelt op je werk! Ik kan je aanraden om gewoon te blijven solliciteren. Ik heb dezelfde ervaring als jij en ik heb inmiddels ook iets anders gevonden. Ik weet niet wat voor opleiding je hebt gedaan natuurlijk, als het iets heel specifieks is kan ik me voorstellen dat het wat moeilijker wordt. Maar ik zou het echt blijven proberen!

Gefeliciteerd PM! Ik vroeg me gistere toevallig nog af wie toch dat zwangere biechtje zou zijn met de nog prille relatie. Wat leuk om te lezen dat jij het bent en dat het allemaal zo goed gaat! Geniet lekker van je zwangerschap!!

Gefeliciteerd PM! 

Biechtje schreef:Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik vind het vreselijk op mijn werk en heb het echt niet naar mijn zin. Iedere dag ga ik met grote tegenzin naar mijn werk en tel ik de minuten tot ik weer naar huis kan. Het liefste zou ik vandaag nog ontslag nemen, en zelfs dan zie ik op tegen de 3 maanden opzegtermijn die ik nog heb. Maar ja, ik kan natuurlijk niet zomaar stoppen, want dan heb ik geen inkomen meer. Ik solliciteer wel op andere banen, maar ik weet niet hoe moeilijk het is om iets nieuws te vinden. En achter de kassa zitten wil ik ook niet, nu heb ik tenminste iets wat aansluit op mijn opleiding.

Ik weet niet zo goed wat ik met deze post wil, ik moet het gewoon even kwijt denk ik.

Heeft je gevoel met de inhoud van je werk te maken? Misschien kun je dan een opleiding/training/cursus volgen zodat je op een ander beroep kunt solliciteren. Of heeft het met je collega's te maken? Ik ken je gevoel wel, had dit ook bij een vorige werkgever.

Kannibaal schreef:

Biechtje schreef:Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik vind het vreselijk op mijn werk en heb het echt niet naar mijn zin. Iedere dag ga ik met grote tegenzin naar mijn werk en tel ik de minuten tot ik weer naar huis kan. Het liefste zou ik vandaag nog ontslag nemen, en zelfs dan zie ik op tegen de 3 maanden opzegtermijn die ik nog heb. Maar ja, ik kan natuurlijk niet zomaar stoppen, want dan heb ik geen inkomen meer. Ik solliciteer wel op andere banen, maar ik weet niet hoe moeilijk het is om iets nieuws te vinden. En achter de kassa zitten wil ik ook niet, nu heb ik tenminste iets wat aansluit op mijn opleiding.

Ik weet niet zo goed wat ik met deze post wil, ik moet het gewoon even kwijt denk ik.

Heeft je gevoel met de inhoud van je werk te maken? Misschien kun je dan een opleiding/training/cursus volgen zodat je op een ander beroep kunt solliciteren. Of heeft het met je collega's te maken? Ik ken je gevoel wel, had dit ook bij een vorige werkgever.

Het gaat vooral om mijn werkgever en de werkomstandigheden. Ik wil niet te veel details geven, maar de werkomstandigheden maken het heel moeilijk om goed mijn werk te doen en het leuk te vinden. Ik weet dat dit niet gaat veranderen (heb het al een paar keer besproken met mijn werkgever), dus de enige optie is om een andere baan te zoeken. De werkzaamheden vind ik op zich wel leuk om te doen en met mijn studie kan ik ook nog andere richtingen op, dus dat is het probleem niet echt.

Biechtje schreef:

Kannibaal schreef:

Biechtje schreef:Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik vind het vreselijk op mijn werk en heb het echt niet naar mijn zin. Iedere dag ga ik met grote tegenzin naar mijn werk en tel ik de minuten tot ik weer naar huis kan. Het liefste zou ik vandaag nog ontslag nemen, en zelfs dan zie ik op tegen de 3 maanden opzegtermijn die ik nog heb. Maar ja, ik kan natuurlijk niet zomaar stoppen, want dan heb ik geen inkomen meer. Ik solliciteer wel op andere banen, maar ik weet niet hoe moeilijk het is om iets nieuws te vinden. En achter de kassa zitten wil ik ook niet, nu heb ik tenminste iets wat aansluit op mijn opleiding.

Ik weet niet zo goed wat ik met deze post wil, ik moet het gewoon even kwijt denk ik.

Heeft je gevoel met de inhoud van je werk te maken? Misschien kun je dan een opleiding/training/cursus volgen zodat je op een ander beroep kunt solliciteren. Of heeft het met je collega's te maken? Ik ken je gevoel wel, had dit ook bij een vorige werkgever.

Het gaat vooral om mijn werkgever en de werkomstandigheden. Ik wil niet te veel details geven, maar de werkomstandigheden maken het heel moeilijk om goed mijn werk te doen en het leuk te vinden. Ik weet dat dit niet gaat veranderen (heb het al een paar keer besproken met mijn werkgever), dus de enige optie is om een andere baan te zoeken. De werkzaamheden vind ik op zich wel leuk om te doen en met mijn studie kan ik ook nog andere richtingen op, dus dat is het probleem niet echt.

Bij mij waren het toen ook de werkomstandigheden. Werkte op een klein kantoor en de baas draaide de hele dag zulke harde muziek dat m'n bureau stond te trillen (serieus) en ik de mensen aan de telefoon niet meer kon verstaan. Ik kwam iedere avond zwaar gestrest thuis. Had het ook een paar keer aangegeven, ook bij het uitzendbureau, werd niks aan gedaan. Ben toen zelf weggegaan. Als ik er nu over nadenk had ik na een dag al moeten opstappen.
Biechtje, zo te horen is jouw werkgever ook hardleers. Een andere baan zoeken zou inderdaad een optie zijn.

Bedankt voor jullie leuke en lieve reacties!  Vind ik echt super lief!

*

Dat lijkt me een vervelende situatie voor jullie beiden. Ik krijg uit je berichtje het idee dat hij zich onder druk gezet voelt om te trouwen en kinderen te krijgen door de manier waarop hij reageert (stomme baby, het sparen). Hadden jullie 'ruzie' toen jij zei dat hij zich niet wilde binden?

Ik denk dat het goed is als jullie een open gesprek hebben zonder verwijten over wat jullie beiden willen. Dan kunnen jullie daarover nadenken en het juist misschien ook wel laten rusten. Het komt in je bericht over alsof beide onderwerpen heel beladen zijn.

Wat heftig biechtje. Ik zou toch eens een keer een goed, open en eerlijk gesprek aangaan met je vriend. En dan zonder verwijten te maken, maar heel duidelijk bekijken wat jij van de toekomst verwacht en wat hij van de toekomst verwacht. Mocht hij echt geen kinderwens hebben en jij duidelijk wel dan lijkt me het wel van belang dat je daar tijdig achter komt zodat je voor jezelf kunt afwegen of je je kinderwens wilt laten varen.

Ik zou eens een gesprek aangaan met hem op een goed moment. Niet als jullie het er net over hebben gehad of er woorden over hebben. En dan toch eens vragen hoe zijn gedachten zijn wbt trouwen en eventueel kindje(s).
Sterkte! Lijkt me echt heel vervelend.

*

Biechtje, ik weet hoe vreselijk machteloos je je daardoor kunt voelen. Hier ging dat net zo. Ik had me er al bij neergelegd dat ik pas naar halverwege 2014 mocht uitkijken, terwijl ik er al een poosje klaar voor was.
Hier besliste het lot anders (nee, ik heb niet gesjoemeld, al pest mijn man me daar wel eens mee) en werd ik onverwacht zwanger.

Je staat zo in een hoekje gedrukt. Maar als hij er echt nog niet achter staat, kun je hem niet pushen. Wel kun je zo nu en dan laten vallen dat het je zo mooi lijkt en dat jij er klaar voor bent. En wanneer is hij er wel voor klaar? Hoe weet hij dat hij het over een jaar wel is? Gewoon je onzekerheden tonen. Wie weet versnelt dat zijn denkwijzen wat. Succes

Hallo ladies,

Ik heb een dochter van 7 maanden, en zij gaat 1 dag naar de crèche, 1 dag bij mijn moeder en 1 dag is ze gewoon thuis met papa.

Nu is het zo dat er een aantal kleine dingetjes zijn gebeurd maar voor mijn moeder erg groot en nu zit zij een soort van in de put. Ze slikt oxazepam is vaak in de avond en in de ochtend erg depri . Ik begin nu te twijfelen of ik mijn dochter daar nog wel heen wil brengen. Zij zegt dat dat goed gaat en ze vaak lekker gaat wandelen met haar en daar van opknap. Maar ja........

Wat is jullie mening hierover? En waar doe ik slim aan? Mijn dochter gaat natuurlijk voor alles. Hoe verdrietig en teleurgesteld mijn moeder ook zal zijn als ik het oppassen stop zet .

Zal eens kijken wat het kost als ik haar 2 dagen naar de crèche breng. Maar dat wil ik liever niet(gevoelsmatig).

Wat vinden jullie?

Lijkt je dochter het naar haar zin te hebben bij je moeder? Ik zou het zo laten. Misschien vind je moeder het juist ontzettend fijn als je dochter bij haar is en leeft ze misschien wel helemaal op. 

Heb je er al met je moeder over gepraat?

Hmm net de bijwerkingen van oxazepam gelezen, vind het maar niks dus ik morgen mijn moeder maar eens bellen. Oow dit kan ik nooit zacht brengen  helaas, maar mijn kleine schat gaat voor.

Gaat het depri zijn van je moeder ten koste van je dochtertje? Zo niet, dan zou ik het zo laten.

Edit: en bedenk dat je van een leidster van een kdv ook niet weet wat ze slikken. Mijn collega heeft jarenlang aan de antidepressiva gezeten, maar deed haar werk méér dan goed

Ik vind oxazepam wel een erg heftig medicijn, waar je heel duf en afwezig van kan raken, erg van de wereld. Ik snap je twijfels dus wel, ik zou het ook niet zonder meer zo laten omdat zij dat zo graag wil. Is het de bedoeling dat ze die pillen tijdelijk slikt?

Oxazepam kan inderdaad zorgen voor een (s)loom gevoel, en een verminderd reactievermogen. Lijkt mij dan niet handig nee.

Ik vind het wel erg kort door de bocht. Waarom denk je dat je moeder door het gebruik van oxazepam niet meer kan oppassen? Ik zou eerder kijken hoe je dochter het vind en ik kan me heel goed voorstellen dan je moeder het juist fijn vindt om op te passen voor de afleiding. Ik zou er eens met je moeder over praten.

Maar is ze dan ook depri als je dochter bij haar is? Of fleurt haar dat juist een beetje op? En hebben die medicijnen bijwerkingen die zich op zo'n manier kunnen uiten dat het een gevaarlijke situatie wordt voor je dochter?

Het zou er bij mij enorm aan liggen wanneer ze oxazepam gebruikt, ik neem niet aan als de kleine erbij is? Als ze het 's avonds neemt zou ik er geen probleem mee hebben.

Je wordt er idd duf van, ik werd wel eens 's nachts wakker en ik wist niet meer wat ik gedaan had de volgende dag.

Razz schreef:Lijkt je dochter het naar haar zin te hebben bij je moeder? Ik zou het zo laten. Misschien vind je moeder het juist ontzettend fijn als je dochter bij haar is en leeft ze misschien wel helemaal op. 

Heb je er al met je moeder over gepraat?

Ja ze heeft het goed naar haar zin, slaapt er super goed (soms nog beterder als thuis), gaan  naar de kinderboerderij etc. Mijn broertje (16 jaar) is ook helemaal weg van haar, en de man van mijn moeder komt tussen  de middag zelfs even thuis om bij haar te kijken en te spelen als ze niet ligt te slapen.

Ik praat morgen wel even met haar. En geef aan dat met de medicatie ik me er niet helemaal fijn bij voel.

Lennox schreef:Gaat het depri zijn van je moeder ten koste van je dochtertje? Zo niet, dan zou ik het zo laten.

Edit: en bedenk dat je van een leidster van een kdv ook niet weet wat ze slikken. Mijn collega heeft jarenlang aan de antidepressiva gezeten, maar deed haar werk méér dan goed

ja daar heb je ook wel een punt!

Susan schreef:Ik vind oxazepam wel een erg heftig medicijn, waar je heel duf en afwezig van kan raken, erg van de wereld. Ik snap je twijfels dus wel, ik zou het ook niet zonder meer zo laten omdat zij dat zo graag wil. Is het de bedoeling dat ze die pillen tijdelijk slikt?

Oxazepam mag niet vaker dan een paar weken achtereen geslikt worden, omdat het zeer verslavend kan zijn.