Moeder zijn als bijkomstigheid.

Hier niet hoor, wij doen allebei af en toe eens wat en dat vinden we beide prima. Het valt me op dat vrouwen vaak heel precies zijn in het huishouden, terwijl mannen het wel snel best vinden. Mijn man en ik vinden het beide wel snel best, zijn wat nonchalant daarin, wat meer relaxt en dat bevalt ons allebei prima. Het is maar net hoe je er zelf in wilt staan, het meeste doen vrouwen zichzelf gewoon aan. De extreem hoge eisen die ze stellen (ik herken het zelf ook wel), dat is eigenlijk gewoon belachelijk. Je kunt niet alles perfect doen in het leven, dat is gewoon doodvermoeiend.

Ik ben het voor een deel wel met je eens, maar voor een deel ook niet. Ik zie het hier in huis ook. Ik stel geen extreem hoge eisen aan het huishouden. Maar mijn man nog stukken minder . Niet dat hij dan onder het huishouden uitkomt, maar wat ik wil zeggen: het is niet zo zwart-wit als jij het stelt.

Minneke schreef:

Ik heb een prioriteiten Iijst:
- gezin (dat gaat om 'ons')
- werk (dat draait om 'mij')
- huishouden ('ons')

Het geld dat jij verdient door te werken, dat gaat toch ook deels naar je gezin? Het draait dan dus niet alleen om jou, met het geld zorg je ervoor dat je kinderen een dak boven hun hoofd hebben, dat ze kunnen eten en af en toe leuke dingen kunnen doen en op vakantie.

Luce schreef:Ik ben het voor een deel wel met je eens, maar voor een deel ook niet. Ik zie het hier in huis ook. Ik stel geen extreem hoge eisen aan het huishouden. Maar mijn man nog stukken minder . Niet dat hij dan onder het huishouden uitkomt, maar wat ik wil zeggen: het is niet zo zwart-wit als jij het stelt.

Hier denken we niet in de trant van 'ergens onderuit komen', er moeten bepaalde dingen gebeuren, het huis moet schoongemaakt worden, er moet elke avond eten op tafel komen etc, dat zijn allemaal verantwoordelijkheden van ons beiden en die dingen pakken we daarom ook samen op. De ene keer doe ik wat meer, wanneer hij bijvoorbeeld heel druk is met zijn werk, een andere keer ben ik druk om een deadline te halen en dan doet hij meer.

Nouja Kim, nu voel ik me toch wel een beetje aangesproken.

Ik denk dat ik het redelijk naast elkaar vergelijken kan: carriere en huisvrouw/moeder zijn. Werkte ik voorheen nachten door, 60-70 uur per week, altijd stress. En nu dan met een tweeling en huishouden en alle bijkomstigheden. Ik vind het totaal niet vergelijkbaar maar allebei geen kattenpis. Misschien ook omdat ik geen geboren huisvrouw ben die het zo ff erbij doet ofzo. En ik vind kinderen opvoeden dus een zwaar ónderschat iets...jij vind het misschien overschat. Ligt misschien aan mijn beroep, dat ik er meer van maak dan dat het misschien is in andermans ogen.

En huishouden er ff bijdoen is geen optie hier. Ik ben longpatient en kan simpelweg niet in een stoffige bende leven, daar heb ik direct last van.

Ben het wel met je eens dat ik het aan de andere kant misschien te moeilijk voor me maak. Maar het is allemaal tegelijkertijd zo'n emotioneel en diepgaand iets...moeder zijn en huisvrouw...omdat er veel liefde en tegelijkertijd ook zorgen, verantwoordelijkheid en angst bij komt kijken. Misschien dat ik het daarom in sommige opzichten als zwaarder ervaar dan mijn vroegere carriere. Plus het gebrek aan respons en erkenning. Die is er wel, in kleinere dingen. Maar een lekker salaris was ook niet mis.

Het gaat niet om ergens onderuit komen. Mijn man denkt dat niet letterlijk . Hij heeft alleen wel een andere standaard als ik. Hij doet net zo goed het huishouden. Hij heeft alleen wel van zichzelf een andere standaard. Vind het prima om een maand lang onder hetzelfde dekbed te slapen. Vind het ook geen probleem als het speelgoed overal over de hele vloer ligt als we naar bed gaan.

Nogmaals: het is niet zo zwart-wit.

@Luce, misschien moet je proberen om wat meer te denken zoals je man, goed is goed genoeg en als er eens wat speelgoed over de grond verspreid liggen, dan is dat nog geen ramp. Echt probeer het eens. Relax!

Ehm nee Kim. Dat is geen optie. Het huis moet namelijk nog enigzins opgeruimd en schoon zijn. Geloof mij maar als ik zeg dat ik geen hoge eisen stel. Het is hier bijna altijd een zooi.
Maar het moet geen zwijnenstal worden. We hebben namelijk ook een verantwoordelijkheid naar onze kinderen, niet alleen naar onszelf.

Voor de 3e keer: het is niet zo zwart-wit.

Het is wel een optie, je wílt het alleen niet. Dat is prima hoor, maar zeg dan niet dat het onmogelijk is om werk en zorg te combineren, zoals mannen dat doen, 'omdat mannen nu eenmaal veel minder in het huishouden doen', dat is écht een kwestie van een combinatie tussen twee mensen, die sámen een huishouden voeren en de manier waarop ze ervoor kiezen de taken te verdelen.

Luce schreef:Voor de 3e keer: het is niet zo zwart-wit.

Je weet zelf ook dat het kansloos is toch

Goh kim, jij hebt nu al moeite met je 'sociale' verplichtingen, hoe ga je dat dan in vredesnaam doen wanneer je kinderen hebt?? Succes alvast. Mogen wij dan ook zeggen dat jij het jezelf veel te moeilijk maakt?

KimRosenberg85 schreef:Het is wel een optie, je wílt het alleen niet. Dat is prima hoor, maar zeg dan niet dat het onmogelijk is om werk en zorg te combineren, zoals mannen dat doen, 'omdat mannen nu eenmaal veel minder in het huishouden doen', dat is écht een kwestie van een combinatie tussen twee mensen, die sámen een huishouden voeren en de manier waarop ze ervoor kiezen de taken te verdelen.

Ik wil het niet? Wat niet? Dat het een zwijnenstal is huis? Nee, dat is inderdaad niet wat ik wil. Gék he? Ben je weer lekker aan het rellen?

Tania schreef:

Luce schreef:Voor de 3e keer: het is niet zo zwart-wit.

Je weet zelf ook dat het kansloos is toch

Ja is ook zo. Die plaat voor d'r hoofd is te dik vrees ik. Ik geef het op.

xxjojootjexx schreef:Goh kim, jij hebt nu al moeite met je 'sociale' verplichtingen, hoe ga je dat dan in vredesnaam doen wanneer je kinderen hebt?? Succes alvast. Mogen wij dan ook zeggen dat jij het jezelf veel te moeilijk maakt?

Ja hoor, ik maak het mezelf af en toe veel te moeilijk, dat weet ik ook echt wel.

En inderdaad, ik weet niet hoe ik het allemaal zou doen met kinderen, dat is één van de redenen waarom ik er graag nog een aantal jaren mee wacht. Eerst alles eens goed op een rijtje krijgen voor mezelf. Op dit moment ben ik begonnen met ritalin en ik merk dat dit mij zeer goed helpt om de dingen beter te organiseren!

Als je het allemaal niet weet, waarom heb je dan wel zo stellig je mening klaar elke keer?

Ik reageer puur op je opmerking dat mannen vaak een stuk minder doen in het huishouden. Ik vind dat altijd zo gek! Misschien komt het ook, omdat ik het vanuit mijn eigen omgeving helemaal niet zie. Mijn vriendinnen en ik zouden wel gek zijn, we houden allemaal niet van stoffen en stofzuigen, haha!

Ik lees topics echt veel te laat tegenwoordig, als er al een grote discussie gaande is. Irritant zeg, ben ik dan zo weinig online?

Anyway, mijn two cents aan Charles zelf:

Ik vind het zo herkenbaar Charles, we hebben het er al zo vaak over gehad, maar ik blijf het zeggen. Ik herken je achtergrond, waar je ouders vandaan komen, wat zij zeggen en hoe zeer jij daar beïnvloed door bent. Alle woorden van kies voor je eigen geluk zijn absoluut waar, dat móet je ook doen, maar hoe moeilijk is dat als je continu in een tweestrijd zit, je eigen identiteit verscheurd wordt door twee idealen.

In mijn ogen gaat het om iets veel diepers dan alleen die wasjes en andere huishoudelijke taken, maar gewoon je gevoel van identiteit, waar jij je identiteit aan verleend. Als jij altijd hebt gewerkt en je bent opgevoed met het idee dat je móet werken om zelfstandig te zijn, dan is dat nu dus weggevallen. Dat betekent heel sec dat je nu dus afhankelijk bent. Waarschijnlijk klopt dat financieel ook, en dat zal zeker wennen zijn. Als je dat altijd als basis hebt gehad van je opvoeding en daar ook zélf je hele leven op hebt ingericht (immers was jij heel erg hard aan het werk voor je carrière), dan vind ik het niet zo gek dat je nu in een enorme tweestrijd zit, gewoon jezelf opnieuw uitvinden, een kant ontdekken die je kan en mag accepteren.

Ik zit er nu al mee in tweestrijd, terwijl ik nog niet eens moeder ben. Ik heb ook de verwachting om mij heen dat ik een goede baan heb en waarschijnlijk ook ga behouden, maar ik weet nu al dat die tweestrijd z'n piek heeft zodra ik zelf moeder ben. Terwijl m'n hart iets heel anders ingeeft. Waar ik dan heel erg mee zit.. Die studieschuld. Wie gaat dat dan betalen als ik 't zelf niet doe? M'n vriend? Ik kende hem nog niet eens toen ik studeerde, dat wil ik niet, dat vind ik niet eerlijk. Ik ben bang voor m'n omgeving, maar ook bang voor mezelf, mijn gevoel van eigenwaarde. Die is nu al laag gezakt door m'n werk, maar hoe erg wordt dat als ik zou stoppen, ondanks dat dat iets is wat ik zou willen?
De tijd zal het bij mij allemaal wel leren, maar voor jou vind ik het zo moeilijk om te zien hoe erg je er mee worstelt. En ik heb het dan echt niet over het huis netjes houden, want ook dat is wel belangrijk maar zeker niet datgene wat ik bedoel met mijn reactie.

Oh en ik kom dus zodra ik m'n rijbewijs heb, echt gewoon naar je toegetuft in een huurautootje en dan ga ik je eens echt even een knuffel geven (en die wurmpies van jou ook!)

KimRosenberg85 schreef:Ik reageer puur op je opmerking dat mannen vaak een stuk minder doen in het huishouden. Ik vind dat altijd zo gek! Misschien komt het ook, omdat ik het vanuit mijn eigen omgeving helemaal niet zie. Mijn vriendinnen en ik zouden wel gek zijn, we houden allemaal niet van stoffen en stofzuigen, haha!

Maar waar zie je bij mij staan dat dat bij ons thuis zo is precies?

Ik vind het gewoon jammer dat veel vrouwen zich zoveel op de hals halen. Het moet allemaal volgens de regeltjes en natuurlijk zijn ze ook nog knutselmoeder en luizenmoeder en smeren ze 's morgens broodjes voor hun man. Laat toch eens gaan, denk ik dan, daar zou je ook een leuker mens van worden. De meeste kinderen hoeven helemaal geen moeder die de boekenkast op alfabetische volgorde zet, ze willen een moeder die oprecht tijd met hen doorbrengt, maar óók plezier heeft in de dingen die ze zélf doet, trots haalt uit haar werk en liefdevol is naar hun vader (en andersom) en ook eens zegt: 'nu neem ik tijd voor mezelf', in plaats van zichzelf tien keer over de kop te lopen op een dag...

Wel even betreft het huishouden:

Ik ben van mening dat zodra je kinderen hebt, je wel een extra verantwoordelijkheid hebt om het huis leefbaar te houden. Als je in je eentje of samenwoont, is het prettig als het schoon en netjes is, maar in alle eerlijkheid maakt het tot op zekere hoogte geen kont uit natuurlijk. Als je kinderen hebt, is dit anders vind ik. Dan heb je de verantwoordelijkheid dat je het huis leefbaar, hygiënisch en veilig houdt voor je kinderen. Natuurlijk zal het een kind echt niet uitmaken of z'n speelgoed van de vorige dag er nog ligt of dat het de avond van te voren keurig is opgeruimd, of dat de afwas is gedaan, of de was nou een dag of een week blijft liggen. Maar het is wél belangrijk dat een kind niet verwaarloost wordt. Als het huishouden echt zodanig blijft liggen dat het onhygiënisch wordt in huis of gevaarlijk (denk aan rondslingerend speelgoed altijd en overal), dat vind ik dan niet echt goed. Ik vind het niet meer dan normaal dat je die verantwoordelijkheid als ouder hebt, en het dus allemaal net eventjes wat minder relativeert en belangrijker vindt dat het huishouden goed gebeurt.

Ik ben zelf 's werelds grootste rommelmaker nummer 1 en m'n vriend is nummer 2. Boeit nu echt nog niet. Maar er komt een tijd dat ik dat wel belangrijker ga vinden en dus ook meer tijd aan zal moeten gaan besteden.

Nogmaals: waar zeg ik dat Kim?

Marin schreef:Wel even betreft het huishouden:

Ik ben van mening dat zodra je kinderen hebt, je wel een extra verantwoordelijkheid hebt om het huis leefbaar te houden. Als je in je eentje of samenwoont, is het prettig als het schoon en netjes is, maar in alle eerlijkheid maakt het tot op zekere hoogte geen kont uit natuurlijk. Als je kinderen hebt, is dit anders vind ik. Dan heb je de verantwoordelijkheid dat je het huis leefbaar, hygiënisch en veilig houdt voor je kinderen. Natuurlijk zal het een kind echt niet uitmaken of z'n speelgoed van de vorige dag er nog ligt of dat het de avond van te voren keurig is opgeruimd, of dat de afwas is gedaan, of de was nou een dag of een week blijft liggen. Maar het is wél belangrijk dat een kind niet verwaarloost wordt. Als het huishouden echt zodanig blijft liggen dat het onhygiënisch wordt in huis of gevaarlijk (denk aan rondslingerend speelgoed altijd en overal), dat vind ik dan niet echt goed. Ik vind het niet meer dan normaal dat je die verantwoordelijkheid als ouder hebt, en het dus allemaal net eventjes wat minder relativeert en belangrijker vindt dat het huishouden goed gebeurt.

Ik ben zelf 's werelds grootste rommelmaker nummer 1 en m'n vriend is nummer 2. Boeit nu echt nog niet. Maar er komt een tijd dat ik dat wel belangrijker ga vinden en dus ook meer tijd aan zal moeten gaan besteden.

Dat vind ik dus ook.

Marin schreef:Wel even betreft het huishouden:

Ik ben van mening dat zodra je kinderen hebt, je wel een extra verantwoordelijkheid hebt om het huis leefbaar te houden. Als je in je eentje of samenwoont, is het prettig als het schoon en netjes is, maar in alle eerlijkheid maakt het tot op zekere hoogte geen kont uit natuurlijk. Als je kinderen hebt, is dit anders vind ik. Dan heb je de verantwoordelijkheid dat je het huis leefbaar, hygiënisch en veilig houdt voor je kinderen. Natuurlijk zal het een kind echt niet uitmaken of z'n speelgoed van de vorige dag er nog ligt of dat het de avond van te voren keurig is opgeruimd, of dat de afwas is gedaan, of de was nou een dag of een week blijft liggen. Maar het is wél belangrijk dat een kind niet verwaarloost wordt. Als het huishouden echt zodanig blijft liggen dat het onhygiënisch wordt in huis of gevaarlijk (denk aan rondslingerend speelgoed altijd en overal), dat vind ik dan niet echt goed. Ik vind het niet meer dan normaal dat je die verantwoordelijkheid als ouder hebt, en het dus allemaal net eventjes wat minder relativeert en belangrijker vindt dat het huishouden goed gebeurt.

Ik ben zelf 's werelds grootste rommelmaker nummer 1 en m'n vriend is nummer 2. Boeit nu echt nog niet. Maar er komt een tijd dat ik dat wel belangrijker ga vinden en dus ook meer tijd aan zal moeten gaan besteden.

Dit dus. Ik was en ben ook nog wel een mega rommelkont en chaoot. Maar ik wil geen vieze kinderen of een vieze omgeving voor ze. Punt. En dat is volgens mij normaal en heeft niets te maken met de lat te hoog leggen. Kom hier maar eens kijken, je zult van je lang zal ze leven niet denken 'jeeee wat is het hier schoon'.

Dat een schoon huis belangrijk is met kinderen snap ik wel, maar er bestaat nog wel een verschil tussen een normaal schoon, opgeruimd huis en de perfectionistische inslag van veel vrouwen, die alles tot op de púntjes moeten hebben. Ook als hun kind bijvoorbeeld een surprise moet maken, dan zullen deze vrouwen niet een kartonnen doos uit de schuur pakken en daar een schip van maken, welnee! Die lopen minstens een paar uur door de hobbywinkel om van een speciaal soort lichtgewicht aluminumfolie dat ook gebruikt wordt in vliegtuigen, een ufo na te maken compleet met werkende lichtinstallatie, ofzoiets.

En Luce: ik heb vandaag even geen behoefte aan een eindeloze discussie met jou, laten we het centraal houden, ontopic enzo.