Moeder zijn als bijkomstigheid.

Ik open dit topic niet om een nare discussie te starten. Ik open dit topic met in mijn achterhoofd dat elke vrouw/moeder anders is en iedereen de keuzes maakt die voor haarzelf het beste voelt. Andere mensen, andere mogelijkheden, ander resultaat, ander gevoel etc. Ik ben nieuwsgierig naar hoe anderen hier instaan, ik blíjf hier maar mee worstelen. Ik word er een beetje moe van ook. Goed, komtie dan.

Ik ben van de generatie “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”. Dat was de slogan van een groots opgezette propagandacampagne van de overheid. Onderliggende gedachte was meisjes te laten participeren in de arbeid, zoals voor jongens al eeuwenlang gewoonte was.
Destijds was het nog een uitzondering als een vrouw een 40-urige werkweek buitenshuis draaide.

Ik ben dan ook, met alle goede bedoelingen vanuit mijn ouders, opgevoed met het idee dat vrouwen net zo productief moeten worden als mannen. Zelfstandig zul je zijn! Stoer, onafhankelijk, ontwikkeld en in staat voor jezelf te zorgen. Mijn ouders zijn erg hoogopgeleide, liefdevolle, betrokken, ambitieuze maar ook sturende en dominante persoonlijkheden. Ik ben opgevoed tot een persoon hongerig naar erkenning op werkgebied. Want dat is het állerbelangrijkst, werd mij tussen de regels door bijgebracht. Nouja, niet alleen tussen de regels door hoor, dat werd ook letterlijk wel zo uitgesproken. Lof kreeg je bij goede cijfers en prestaties.

Alles goed en wel. Ik heb een HBO-opleiding afgerond, was met een master bezig, gereisd, stages gelopen en ben uiteindelijk een in flitsende, veelbelovende carriére gerold. Lekker veel geld verdienend, werd bewonderd en ontving lof.

En toen was ik ineens alweer 31 jaar. En beviel ik van een tweeling. De campagne van decennia geleden had intussen zijn vruchten afgeworpen dankzij de overheid en zijn oneindige wijsheid. De taak van huisvrouw was inmiddels in feite gedegradeerd tot inferieur. Opvoeden, hoeden en beschermen van kroost was gereduceerd tot bijkomstigheid. Zo voelt het voor mij absoluut!

Gevolg: ik zit met een fíkse studieschuld, doe niks met mijn studie momenteel (ik moet er wel bijzeggen, zit in de ziektewet wegens een pd, ptss, burn-out en gezondheidsklachten) , word verscheurd tussen hart en verstand. Het liefst wil ik fulltime voor mijn kinderen zorgen...dat geeft mijn hart me in. Maar dat is zo zonde van de studieschuld....en zo ben ik niet opgevoed...wie vind mij nou iets waard als ik niet die slimme meid ben die zo op haar toekomst was voorbereid. Half iets met mijn beroep doen is ook geen tevredenstellende optie, in mijn branche maak je geen carriere met een deeltijdbaan.

Ik wéét dat ze er zijn die vrouwen, die het kunnen combineren. Super moeder zijn en super werkneemster. Altijd bezig, goed verzorgd, eigen inkomen, onafhankelijk....ik heb er zo'n bewondering voor! Hoe doen jullie dat? Zijn alle vrouwen zo of zijn er ook vrouwen die mijn gevoel delen?

Vandaar volgende vragenlijst:

- De taak van huisvrouw is inmiddels in feite gedegradeerd tot inferieur. Opvoeden, hoeden en beschermen van kroost was gereduceerd tot bijkomstigheid. Ervaar jij dit zelf zo? En ervaar jij dat de maatschappij dit uitdraagt?
- Ben jij een werkende mama of een thuisblijfmama?
- Hoe ervaar jij dit?
- Indien jij werkt: wat zijn hiertoe jouw beweegredenen? Financieel? Persoonlijke voorkeur?
- Indien jij thuisblijfmama bent: wat is hiervoor de reden?
- Voelen jullie je anders bekeken door de maatschappij sinds jij mama bent?
- Welke opvoeding kreeg jij van huis uit mee op dit vlak?

Ik heb momenteel geen tijd om uitgebreid op je vragen in te gaan maar ik vind het zo herkenbaar. Ik ben pas afgestudeerd en aan het solliciteren. Tijdens mijn stage was ik 28 uur in de week weg, soms meer, niet eens zo heel veel. Maar ik vond het vreselijk hoe weinig betrokken ik me nog voelde bij het leven van mijn kinderen. Het voelde echt als te veel voor me (op dat gebied, qua stage had ik die tijd wel nodig). Nu sta ik er dubbel in, ik wil graag een baan en mezelf ontwikkelen op dat vlak maar mijn gevoel zegt ook dat het goed is zoals het nu is, dat dit is waar ik nu hoor te zijn. Maar dat mag niet. Ik weet ook als ik werk vind dat ik dat aanpak en niet thuisblijf. Grotendeels vanwege de sociale/maatschappelijke druk die ik ervaar. Zoals ik zei wil ik mezelf ontwikkelen, maar voor mijn gevoel kan ik dat over drie jaar ook nog,als de jongste op school zit. Maar daar heb ik niet voor gestudeerd!

Ik heb grotendeels dezelfde opvoeding meegekregen als jij denk ik. Misschien wat minder zwart-wit maar vooral mijn vader heeft altijd gehamerd op een goede opleiding en een goede baan. Nu ben ik de enige van zijn drie kinderen die een opleiding heeft afgerond, dat benadrukt hij vaak, en nu blijft hij maar vacatures sturen. Lief bedoeld, echt hoor, maar ook dat voert de druk wel op.

Lieve Charles, je moet doen wat nu goed voor je voelt. Waar jij nú beter bij voelt. Hoe de toekomst is zie je dan wel weer.

Ik herken dit gevoel trouwens erg hoor. Ik worstel er ook mee.

Heel herkenbaar dit Charles, lijkt wel of ik grotendeels mijn eigen situatie lees..Dus ik lees even mee!

Je vragenlijstje:

- De taak van huisvrouw is inmiddels in feite gedegradeerd tot inferieur. Opvoeden, hoeden en beschermen van kroost was gereduceerd tot bijkomstigheid. Ervaar jij dit zelf zo? En ervaar jij dat de maatschappij dit uitdraagt?

Nee, ik ervaar dat niet zo. Maar ik lees/zie nog best wel veel ouders die thuis zijn bij hun kinderen.

- Ben jij een werkende mama of een thuisblijfmama? Werkende, studerende mama. En 2,5 dag thuis.
- Hoe ervaar jij dit? Druk. Ik heb het gevoel in alles tekort te schieten. Omdat je van alles een beetje doet. Niet fijn.

- Indien jij werkt: wat zijn hiertoe jouw beweegredenen? Financieel? Persoonlijke voorkeur?
Wij komen niet rond van 1 salaris. Ik verdien nu goeder weinig uur, maar dat zal over een jaar waarschijnlijk verdwijnen. En dan zou ik bijna fulltime (net zoveel als man )moeten werken om op dit bedrag te zitten.
- Indien jij thuisblijfmama bent: wat is hiervoor de reden?
- Voelen jullie je anders bekeken door de maatschappij sinds jij mama bent?

Nee, niet zozeer eigenlijk. Veel mensen om mij heen zijn ook ouder dus het is gewoon hetzelfde zeg maar.
- Welke opvoeding kreeg jij van huis uit mee op dit vlak?

Goed presteren, goede baan en veel geld is belangrijk. Ik voel me vaak een loser dat ik dat niet voor elkaar krijg. Echt een heel naar diep van binnen teleurgesteld gevoel in mezelf. Vind dat heel naar

Ik denk dat best veel vrouwen hiermee worstelen. Ikzelf heb niet met nadruk zo'n opvoeding gehad. Mijn moeder werkte maar 1 dag per week. Ikzelf heb een hbo studie gedaan en werk op mbo niveau. Heb er heel bewust voor gekozen om nu 2 dagen te gaan werken ipv 4 dagen. En na mijn ouderschapsverlof 3. Ik vind de zorg voor mijn kinderen het belangrijkste zou het niet willen missen.

Ik vind huisvrouw zijn inderdaad een bijkomstigheid. Moeder zijn niet, maar daar hoef je niet thuis voor te blijen,vaders zijn al tijden gewoon vader, niet als bijkomstigheid en daarnaast werken ze. Dus ik snap oprecht niet waarom een vrouw dat niet zou kunnen. Ik zie nooit mannen overspannen worden omdat ze zo in een spagaat zitten en stoppen met werken omdat het huishouden zo achterblijft.

Ik denk eerlijk gezegd dat als je de taken goed verdeeld en je blik op het moederschap wat bijstelt, kinderen en werk prima te combineren zijn.
Vrouwen die zichzelf enorm onmisbaar en belangrijk vinden hebben het wel lastiger.

Maar ik vind er ook niets mis mee om er tijdelijk voor te kiezen om thuis te blijven, ook prima en soms beter. Maar dan niet omdat vrouwen thuis horen en moederschap een fulltime baan is, want dat is het niet. Maar als iemand zich daar prettig bij voelt, prima hoor .

Waar komt trouwens het idee vandaan dat veel vrouwen en de perfecte moeder, en de perfecte werknemer zijn? Dat is zo'n fabeltje. Ik modder soms op beide fronten maar wat aan, en dat is ook prima, ik heb niet de ambitie om perfect te zijn. Gewoon ok is ook ok. Supermoderne ben ik niet, superwerkneemster ook niet, en altijd verzorgd en georganiseerd ook niet, maar moet dat dan? En van wie?

O ja, ik herken veel van wat je schrijft. En de verwachtingen waaraan ik naar mijn gevoel volgens de maatschappij moest voldoen, maakten mij diep ongelukkig. Daar zat ik dan wel op een hbo opleiding, het leren ging me gemakkelijk af, maar gelukkig maakte het me niet. Veel therapie heeft het gekost om naar mijn eigen gevoel te leren luisteren. En dat houdt in dat ik nu inderdaad tbm ben. T zo jong al naar opvang brengen, zou voor mij absoluut niet goed voelen. Ze had en heeft nog steeds zoveel behoefte om bij me te zijn, ik denk niet dat een gastouder of kdv aan haar behoeften tegemoet zou hebben kunnen komen zoals ik dat in m.n. het eerste jaar heb kunnen doen. Als ze vier is gaat ze naar school, vanaf dan heeft zij nog tijd genoeg om groot en onafhankelijk te zijn, en ik tijd genoeg om nog dat te gaan doen wat ik graag nog wil.
Ik merk dat er twee groepen zijn; enerzijds moeders van de vorige generatie die het zo goed vinden dat ik thuis blijf bij T, anderzijds veel moeders van nu die carrière maken en heel anders met hun kids omgaan dan ik met T, waarin ik weleens een oordeel voel.

Mijn ouders waren gescheiden, dus mijn moeder moest wel werken. Dat deed ze echter altijd tijdens schooltijd of toen we jonger waren werkte ze in de avonduren of nam ze ons mee. Wanneer ik thuis kwam uit school was ze er altijd, en dat heb ik als heel prettig ervaren.

Financieel gezien hebben we net wel mijn salaris nodig. Ik voel me niet anders bekeken door de maatschappij.

Eigenlijk vraag ik me af of jullie (de meiden die dit zo ervaren) dat wel eens met je ouders besproken hebben? Mijn ouders zijn ook altijd erg stimulerend geweest qua je best doen, presteren, iets bereiken. Maar zij zouden iets bereiken nooit hoger op de lijst zetten dan mijn geluk. En als ik gelukkiger ben met iets doen "beneden mijn kunnen", dan zouden zij daar a la minute mee akkoord gaan. Als jullie écht denken dat je jezelf of anderen teleurstelt daarmee, dan denk ik dat je echt met mensen moet praten en dingen moet relativeren.

Ik werk overigens, 28 uur, onregelmatig, gewoon omdat mijn werk geweldig is en ik het geld nodig heb. Ik vind het moederschap of huishouden niet inferieur, het moet ook gebeuren, maar ik vind het geen baan of volledige levensinvulling, ik zie het net als mijn relatie: leuk, en ik word er blij van, maar ik ga niet mijn hele leven eraan ophangen, want ik zou slecht voor mezelf zorgen als ik dat zou doen.

Mijn ouders gingen er een beetje van uit dat ik juf of verpleegster zou worden, een beetje een vrouwenberoep iig, en dat ik thuis zou blijven of hoogstens 2 dagen 'erbij' zou werken als ik kinderen kreeg. Dat is dus anders gegaan, gelukkig.
Geen idee wat ze daarvan vinden, volgens mij prima, maar dat heeft ook maar heel weinig invloed op de keuzes die ik maak.

Als volwassen vrouw ga je je toch ook niet meer druk maken over of je ouders wel akkoord gaan met je keuzes?

- De taak van huisvrouw is inmiddels in feite gedegradeerd tot inferieur. Opvoeden, hoeden en beschermen van kroost was gereduceerd tot bijkomstigheid. Ervaar jij dit zelf zo? En ervaar jij dat de maatschappij dit uitdraagt? In het begin vond ik dat ik een goede huisvrouw moest zijn met een perfect-van-de-vloer-kunnen-eten huis, een frisse goede moeder voor mijn kind die altijd klaarstaat, er goed en hip moest uitzien, een liefdevolle partner zijn met een super libido, een goede vriendin moest zijn voor mijn vriendinnen en nog elke dag deed sms-en en vaak afsprak én ik wilde ook nog de hardwerkende perfectionistische werknemer uithangen. Als snel bleek dat ik dat natuurlijk helemaal niet kon en ik werd gek van mezelf en doodongelukkig! Na zo'n 1,5 jaar heb ik de meeste dingen op een laag pitje gezet en werd ik weer een beetje mezelf en ik werd weer wat meer happy. Je moet gewoon waar je je zelf het prettigst bij voelt en niet voor andere mensen denken.

- Ben jij een werkende mama of een thuisblijfmama? Het eerste half jaar werkte ik 3 dagen en ben daarna na 2 dagen in de week gegaan (16 uur)

- Hoe ervaar jij dit? 3 dagen was voor mij in het begin echt te veel. 2 dagen vind ik nu perfect.

- Indien jij werkt: wat zijn hiertoe jouw beweegredenen? Financieel? Persoonlijke voorkeur? Financieel zou het niet echt hoeven maar ik vind het fijn om ook geld te verdienen voor mezelf en m'n gezin. Ook vind ik het wel goed voor me om even 2 dagen niet thuis te zijn en even 'geen mama' te zijn.

- Indien jij thuisblijfmama bent: wat is hiervoor de reden? -

- Voelen jullie je anders bekeken door de maatschappij sinds jij mama bent? Nee helemaal niet.

- Welke opvoeding kreeg jij van huis uit mee op dit vlak? Ik moest leren en later een baan vinden die ik leuk vond. Of dat nou inpakster was bij een fabriek of huisarts. Als ik het maar naar m'n zin had. En als ik dan kinderen zou krijgen dan zagen ze mij denk ik precies als hoe ik het nu doe. Een goede balans tussen werk en mijn gezin. Genoeg geld hebben om rond te komen en gelukkig zijn met mijn keuze en de situatie. En dat ben ik nu

Ik ben dan wel geen moeder maar lieve Charles.. Ik geloof er sterk in dat wanneer jij je hart volgt je altijd goed zit. Jouw kinderen, jouw gezin en jouw geluk zijn het aller belangrijkste.

Artemis schreef:Als volwassen vrouw ga je je toch ook niet meer druk maken over of je ouders wel akkoord gaan met je keuzes?

Ik kan me best voorstellen dat het je dwars zit. Maar het lijkt me dat je dat dan wel moet kunnen relativeren.

Klinkt heel vervelend Charles, ik herken het veel bij onze generatie. Bijna al mijn vriendinnen worstelen er op dit moment ook mee. Het lijkt wel een soort massale quarterlife crisis. Denk ook echt dat het voor een groot deel zijn wortels heeft in de opvoeding: ik ben heel vrij opgevoed, mijn ouders stimuleerden zeker mijn interesses maar niet speciaal op studiegebied. Wel waar mijn eigen interesses lagen en ze lieten me ook flinke fouten maken zonder dat ik daar andere consequenties van ondervond dan de gevolgen van de fout. Zie dus ook in mijn omgeving dat het heel moeilijk is om het 'prestatiejuk' af te gooien.

En je vragen:


De taak van huisvrouw is inmiddels in feite gedegradeerd tot inferieur. Opvoeden, hoeden en beschermen van kroost was gereduceerd tot bijkomstigheid. Ervaar jij dit zelf zo? En ervaar jij dat de maatschappij dit uitdraagt? Ik ervaar niet dat de maatschappij dat zo uitdraagt en zelf zie ik het als mijn belangrijkste taak waarvoor de rest moet wijken.

Ben jij een werkende mama of een thuisblijfmama? Werkende moeder.

Hoe ervaar jij dit? Over het algemeen vind ik dit een fijne combinatie, af en toe ervaar ik het ook als zwaar. Vooral na veel gebroken nachten of veel overuren.

Indien jij werkt: wat zijn hiertoe jouw beweegredenen? Financieel? Persoonlijke voorkeur? Ik werk omdat mijn werk ervoor zorgt dat ik uitgedaagd blijf en blijf leren. Ook voor de fijne sociale contacten die ik via mijn werk heb (het is gewoon gezellig). Natuurlijk ook voor het geld, maar dat is niet de hoofdreden. Ook omdat ik het niet zou trekken om thuisblijfmoeder te zijn, het lijkt me echt loodzwaar als ik het vergelijk met mijn eigen leven. Ik ben soms zo blij dat ik naar de 'rust' op mijn werk kan .

Voelen jullie je anders bekeken door de maatschappij sinds jij mama bent? Niet door de maatschappij in het algemeen, merk soms wel dat mede-ouders ineens wat anders op je reageren als je ook kinderen blijkt te hebben.

Welke opvoeding kreeg jij van huis uit mee op dit vlak? Heel erg vrij. Mijn ouders stelden zeer weinig prestatie-eisen aan mij. Ik heb me echt misdragen op de middelbare school met heel veel spijbelen maar ik kan me geen enkel corrigerend gesprek van mijn ouders voor de geest halen. Ze straalden zelf ook uit dat er wel belangrijkere dingen in het leven waren dan een carriere. En dat het vooral belangrijk is om je eigen weg te kiezen in plaats van te doen wat andere van je verwachten. Ik ben erg blij met de opvoeding die ik van mijn ouders heb gehad en probeer zo ook te zijn richting mijn kinderen. Maar ik ben denk ik wel wat bezorgder.

Antibes schreef:

Artemis schreef:Als volwassen vrouw ga je je toch ook niet meer druk maken over of je ouders wel akkoord gaan met je keuzes?

Ik kan me best voorstellen dat het je dwars zit. Maar het lijkt me dat je dat dan wel moet kunnen relativeren.

En ik kan me niet voorstellen dat er ouders zijn die hun kind per se aan het werk willen zien als er een ppd, ptss en meer aan de hand is, inclusief de zorg voor twee kinderen.

Als je je niet goed voelt doe je de basis, voor jezelf zorgen is de eerste basis, daarna voor je kinderen. En als dát allemaal weer gaat kun je eens gaan werken. Wat dat gaat dan niet.

Even op adem komen en een ritme vinden lijkt me veel belangrijker. En ja, ik zie het huishouden en moederschap niet als een baan en in die zin 'inferieur' maar hé, soms heb je even niet meer energie of reserves voor meer dan dat, en dat is prima, dat komt wel weer.

Antibes schreef:

Artemis schreef:Als volwassen vrouw ga je je toch ook niet meer druk maken over of je ouders wel akkoord gaan met je keuzes?

Ik kan me best voorstellen dat het je dwars zit. Maar het lijkt me dat je dat dan wel moet kunnen relativeren.

Ik denk dat je de goedkeuring van je ouders niet meer nodig hebt, maar als de "root" van de principes mede bij je ouders ligt, kan ik mij voorstellen dat het helpt de lucht te klaren en te horen/het gevoel te krijgen dat je ouders je echt niet minder vinden als je andere keuzes maakt dan dat ze je vroeger hebben willen meegeven.

Artemis schreef:Als volwassen vrouw ga je je toch ook niet meer druk maken over of je ouders wel akkoord gaan met je keuzes?

Ik kan me voorstellen dat veel mensen hier onbewust wel rekening mee houden, je krijgt immers je basisnormen en -waarden van je ouders mee. Dus ook al geven ouders niet letterlijk hun mening, hun ideeen zitten al wel 'ingebakken' in iemand.

SoGood schreef:Ik ben dan wel geen moeder maar lieve Charles.. Ik geloof er sterk in dat wanneer jij je hart volgt je altijd goed zit. Jouw kinderen, jouw gezin en jouw geluk zijn het aller belangrijkste.

Lieve reactie, Luce postte ongeveer hetzelfde. Ook erg lief.

Het 'probleem' is echter dat ik niet weet wat mijn hart zegt. Ik ben zo beïnvloed door mijn opvoeding en jeugd en nu door alle ervaringen en indrukken dat ik écht niet meer weet wat 'normaal' is en wat goed en fout (al bestaat er geen echte goed en fout hierin natuurlijk).

Daarmee beantwoord ik denk ik ook meteen jouw vraag Artemis, het is voor mij geen kwestie me iets of niets van mijn ouders aan te trekken. Dat gaat veel dieper. Dat zijn bepaalde normen en waarden die ik gedurende mijn hele jeugd heb meegekregen. Niet alleen vanuit mijn ouders trouwens. Ik zat op een behoorlijk prestigieus gymnasium en daar wat het hetzelfde verhaal. Dat schud je niet zomaar van je af. Als ik met mijn ouders spreek willen ze dat ik gelukkig ben, natuurlijk. En ze vinden dat ik het 'goed doe'. Maar het gaat er niet meer om wat mijn ouders zeggen of willen. Het is een levensinstelling geworden en ik mis ook een bepaalde erkenning...omdat ik dat zo gewend was, en teerde op werksuccessen. Ja natuurlijk een knuffel of een lach van mijn kind is dankbaar. Maar tegelijkertijd werk ik me te pletter en kan ik toch niet meer kopen wat ik wil omdat ik geen cent verdien. En is het niet alleen maar dankbaar. En ik wil niet dat de maatschappij over me denkt 'och simpel huisvrouwtje...hele dag wasjes draaien'. Ik sta er anders in dan jij Artemis. Ik vind moeder zijn wél een dagtaak. Ik vind het een meer dan 40 urige werkweek. Ik vind het veel intensiever dan ik ooit had kunnen denken. En het klopt dat ik mezelf hierin wat minder serieus moet gaan nemen. En bepaalde vooroordelen van me af moet schudden. Maar ik vind het echt heel erg lastig hoor!

Luce schreef:Lieve Charles, je moet doen wat nu goed voor je voelt. Waar jij nú beter bij voelt. Hoe de toekomst is zie je dan wel weer.

Ik herken dit gevoel trouwens erg hoor. Ik worstel er ook mee.

Ik ben geen moeder, maar ik sluit me aan bij Luce. Jij wil nu thuis zijn. Dan blijf je thuis. Misschien wil je over 4 jaar weer werken, misschien al na 1 jaar thuiszitten of misschien nooit meer.

Ik ben overigens op een precies eenzelfde manier opgevoed en herken wat je zegt. Ik ben wel heel dankbaar voor die opvoeding want ik denk dat het ook erg belangrijk is om als vrouw financieel onafhankelijk te zijn. Maar betekent niet dat je die mantra in elke situatie moet herhalen en naleven. Doe nu wat goed voor jou is, kom er weer boven op en gun jezelf de tijd. Dan kun je over een paar jaar altijd nog herintreden. Dat is echt best wel mogelijk.

(Werd er ook niet altijd tegen jou gezegd "een diploma neemt niemand je meer af" Je hebt laten zien dat je heel wat in je mars hebt, dat gaat niet zomaar verloren. Je hebt nog een heel leven voor je liggen. Wie weet doe je nog ooit iets met je diploma en misschien ook niet. Je hoeft niet te kiezen voor het leven. Maar ga nu maar eerst heel hard denken aan jezelf en je gezin. Dan komt de rest later wel)

Sterkte!

Artemis schreef:
En ik kan me niet voorstellen dat er ouders zijn die hun kind per se aan het werk willen zien als er een ppd, ptss en meer aan de hand is, inclusief de zorg voor twee kinderen.

Dat weten ze niet eens allemaal, Artemis. Ze zijn meer van: eet eens een goed stuk vlees (ben vegetarïer ), ga eens lekker een stuk wandelen en neem een sinaasappel dan heb je van dat soort dingen ook geen last. Dat klinkt erg cru, natuurlijk maken ze zich zorgen en willen ze het beste.

Het is niet zo simpel als jij het stelt Artemis. Was het maar zo. Zoals Charles het uitlegt voelt het ook voor mij. Alsof ik onbewust het gevoel dat ik niet goed genoeg ben als.. als mijn eigen gevoel ben gaan ervaren. Dat is niet even weg te relativeren. Was het maar zo simpel.

Sowieso gaat het niet om wat 'normaal' is Charles. Je moet doen waar jij je goed bij voelt, wat maakt het uit of dat normaal is?
Ik ben ook opgevoed met wat jij nu zegt. Een vrouw hoort ook te werken, voor zichzelf (eventueel zelfs het hele gezin) te kunnen zorgen financieel gezien. Mijn ouders, vooral mijn vader, heeft verwachtingen van mij. Ik heb een HBO diploma, maar doe er niks mee. Deels omdat in dat gebied geen werk te vinden is, deels omdat het mij toch niet zo goed bevalt als ik gehoopt had toen ik met de studie begon. Dit heeft ook echt wel voor strubbelingen gezorgd tussen ons, maar uiteindelijk vind ik het toch echt het belangrijkst dat ik iets doe waar ik me goed bij voel. Mijn vader heeft zich hier inmiddels bij neer gelegd. Liever zou hij zien dat ik weer wat met mijn opleiding zou doen, maar hij weet ook heel goed dat ik niet stil zit.

Ik denk dat het het belangrijkst is dat jij jezelf weer terug vindt, weer happy wordt met jezelf. Als jij gelukkig wordt van thuisblijf mama zijn, moet je dat doen! Wie weet gaat werken over een aantal jaar vanzelf weer kriebelen en kun je alsnog weer aan het werk gaan. Zo niet, dan niet. Dat is een keuze die jij moet maken, samen met je man. De rest van de wereld heeft daar niks mee te maken.

Charles schreef:

Artemis schreef:
En ik kan me niet voorstellen dat er ouders zijn die hun kind per se aan het werk willen zien als er een ppd, ptss en meer aan de hand is, inclusief de zorg voor twee kinderen.

Dat weten ze niet eens allemaal, Artemis. Ze zijn meer van: eet eens een goed stuk vlees (ben vegetarïer ), ga eens lekker een stuk wandelen en neem een sinaasappel dan heb je van dat soort dingen ook geen last. Dat klinkt erg cru, natuurlijk maken ze zich zorgen en willen ze het beste.

Heel herkenbaar. 'Ruim je huis eens goed op, dan krijg je ook rust in je hoofd'.