Biechttopic

Dat zijn geen vreetbuien, dus ik denk dat het vooral in je gedachtenpatroon mis gaat. Je vindt jezelf lelijk en dik, je hebt vreetbuien... Enz

Allemaal een tikje in het extreme.
Gezonder willen eten is prima,, maar zo ongezond klinkt het eigenlijk niet eens. Elke dag chips is niet zo gezond, maar als je maaltijden gezond zijn ook weer niet dramatisch.
Dus misschien kun je het wat minder extreem maken. Je bent niet dik, dit zijn geen vreetbuien en je bent niet belachelijk ongezond bezig, en je bent zeker niet lelijk.
Die gedachten verlammen, dus moet je je gedachten aanpakken, zodat je ruimte over hebt om iets te veranderen, nu ben je te druk met jezelf naar beneden praten.

Misschien zie ik het verkeerd, maar het maakt toch niks uit of je nu 1.58 bent en maat 38/40 hebt of 2.00 en maat 38/40 hebt?

JustMeDaan schreef:Misschien zie ik het verkeerd, maar het maakt toch niks uit of je nu 1.58 bent en maat 38/40 hebt of 2.00 en maat 38/40 hebt?

Haha, toch wel hoor. Ik ben 1.64 en heb maat 42-44, waar iemand van 1.86 met die maat netjes in verhouding is, ben ik klein, stevig en gedrongen. Broeken zijn bij mij vaak ook te lang.

Edit: verder wederom eens met Artemis. Biechtje, ik heb het idee dat je het voor jezelf onder een vergrootglas legt. Natuurlijk eet je niet ontzettend gezond, maar het is niet zo dat je je lichaam aan het verwoesten bent en je een moddervet meisje bent. Ik zou gráág maat 38-40 hebben!

Lennox schreef:

JustMeDaan schreef:Misschien zie ik het verkeerd, maar het maakt toch niks uit of je nu 1.58 bent en maat 38/40 hebt of 2.00 en maat 38/40 hebt?

Haha, toch wel hoor. Ik ben 1.64 en heb maat 42-44, waar iemand van 1.86 met die maat netjes in verhouding is, ben ik klein, stevig en gedrongen. Broeken zijn bij mij vaak ook te lang.

Een maat is toch gewoon een omvang enz. Dat maakt toch geen verschil of je nu lang bent of niet? Zal misschien wel liggen aan je eigen lichamelijke proporties enz, en waar je wat "dikker" bent dan de ander. De ene mens met maatje 34 ziet er ook niet uit als een ander met maat 34. Maar een broek maat 34 blijft hetzelfde qua cm broekrand enz.

JustMeDaan schreef:

Lennox schreef:

JustMeDaan schreef:Misschien zie ik het verkeerd, maar het maakt toch niks uit of je nu 1.58 bent en maat 38/40 hebt of 2.00 en maat 38/40 hebt?

Haha, toch wel hoor. Ik ben 1.64 en heb maat 42-44, waar iemand van 1.86 met die maat netjes in verhouding is, ben ik klein, stevig en gedrongen. Broeken zijn bij mij vaak ook te lang.

Een maat is toch gewoon een omvang enz. Dat maakt toch geen verschil of je nu lang bent of niet? Zal misschien wel liggen aan je eigen lichamelijke proporties enz, en waar je wat "dikker" bent dan de ander. De ene mens met maatje 34 ziet er ook niet uit als een ander met maat 34. Maar een broek maat 34 blijft hetzelfde qua cm broekrand enz.

Ja, maar die omvang toont met korte beentjes toch anders dan met lange benen.

Nou misschien ligt het dan aan mijn nuchtere kijk op maten enz. Mijn moeder is kleiner maar heeft dezelfde kledingmaat, maar die ziet er mijn inziens toch slanker uit. Maar die heeft weer op andere plekken dat ze flinker is.

Laatst noemde m'n vriend iets wat hij met een sekspartner in het verleden heeft gedaan. Ik zal niet in details treden, maar het is iets wat ik nu constant voor me zie. Ik kan het echt visualiseren en ik vind het verschrikkelijk. We gaan zelf binnenkort iets vergelijkbaars proberen, maar hierdoor zie ik nu constant dat beeld voor me met z'n vorige sekspartner. We zijn normaal heel open over seks en proberen zelf ook veel uit. Dat vind ik geen probleem, ik vind het leuk om te experimenteren. Maar ik vind het echt een vreselijk idee dat hij zulke dingen met anderen heeft gedaan en dat ik nu de nogal grafische omschrijving er van heb gehoord. Het is echt op m'n netvlies gebrand. Ik riep al direct uit dat ik zoiets niet wil weten, omdat dat me dan constant achtervolgt, maar het is al te laat. We zijn echt heel erg open over seks, vooral over de seks in onze eigen relatie, maar eigenlijk hoef ik niets te weten over zijn verleden. Helaas is dat dus al te laat. Iemand tips hoe ik dat beeld van m'n netvlies kan krijgen?

Sex-biechtje 1: ik vind het juist goed van je dat je nu goed aangeeft wat niet fijn is dan het gewoon te ondergaan. Heb je hem dat zo ook al uitgelegd? Dan kan hij denken 'ja, er kunnen sommige dingen niet meer dus dat maakt het saai', maar wat wil hij dan? Gewoon maar doen en maar negeren dat het voor jou niet prettig is? Blijven praten en wellicht wat actiever op zoek naar oplossingen samen?

Luce schreef:Sex-biechtje 1: ik vind het juist goed van je dat je nu goed aangeeft wat niet fijn is dan het gewoon te ondergaan. Heb je hem dat zo ook al uitgelegd? Dan kan hij denken 'ja, er kunnen sommige dingen niet meer dus dat maakt het saai', maar wat wil hij dan? Gewoon maar doen en maar negeren dat het voor jou niet prettig is? Blijven praten en wellicht wat actiever op zoek naar oplossingen samen?

Ja eens. Als het pijn doet of te gevoelig is moet je het gewoon niet doen. Heel goed dat je het hebt aangegeven, er zijn vast andere manieren om te genieten van elkaar.

Ik heb geen zin om een eigen topic aan te maken. Dus.

Ik moet er maar in stikken kennelijk.

Na veel moeite heb ik gisteren besloten hulp te zoeken voor mijn toestand van het afgelopen half jaar. Ik heb gemaild naar een therapeut die gespecialiseerd is in hypnotherapie. Mijn vriend heeft op jonge leeftijd vaak met deze man gepraat omdat hij ook nogal in de knoop heeft gezeten (mede door PDS, wat met hypnotherapie goed te behandelen schijnt). In ieder geval, mijn vriend dacht dat deze man mij kon helpen. Ik heb het lange tijd afgehouden omdat ik geen hulp wilde.

Gisteren heb ik dus gemaild naar die man. Een paar minuten later had ik al antwoord terug. Er is een cliëntenstop bij hun in de praktijk dus hij wenst me veel wijsheid toe en doei.

Dus ik ben weer terug bij af. Had de moed verzameld om hulp te zoeken, die deur is voor mijn neus dicht geslagen. Dit was de enige hulp waar ik enigszins kans van slagen in zag.

Het hoeft van mij allemaal niet meer. Laat maar zitten dan. Ik zoek het zelf wel uit zoals ik al die tijd al heb gezegd. En ja, misschien raak ik mijn vriend daar door kwijt, so be it.

Lissa wat naar dat er een clientenstop was en dat jij dat persoonlijk opvat. Is er geen andere optie, een andere praktijk? Een huisarts waarbij je aan de bel kunt trekken en aangeven dat het spoed heeft?

Mijn huidige huisarts behandelt ook de persoon en familie waardoor al deze shit over me heen is gekomen dus daar heb ik hélemaal geen prettig gevoel bij. Hij gaat binnenkort met pensioen, maar de arts die zijn taken overneemt is een vrouwelijke arts waar ik nauw mee samen heb gewerkt tijdens een stage van 20 weken (en nog regelmatig moet spreken en bellen tijdens mijn werk, want ze werkt ook als verpleeghuisarts). Dus dat is voor mij ook absoluut geen optie. De verder artsen die beschikbaar zijn, ken ik ook eigenlijk bijna allemaal wel persoonlijk, vandaar dat ik op zoek was naar iets waarbij ik vanuit de eerste lijn dus gelijk terecht kon. Ik wil niet verwezen moeten worden, ik wil niet dat de verzekering er mee te maken krijgt (want mijn vader staat ook niet open voor hulp, hij vindt dat ik het zelf moet doen) dus ik moet het gewoon kunnen betalen zonder dat het zichtbaar is op mijn afschrift van de zorgverzekering, die mijn vader ontvangt. Ik sta namelijk nog via zijn verzekering verzekerd.

Lissa kun je je verzekering niet veranderen zodat het makkelijker is om hulp te zoeken en dat je daarbij geen rekening hoeft te houden met de verzekering?

Tania schreef:Lissa kun je je verzekering niet veranderen zodat het makkelijker is om hulp te zoeken en dat je daarbij geen rekening hoeft te houden met de verzekering?

Ja, dat zou kunnen, maar dan is het gelijk een stuk duurder. En mijn vader wil dan sowieso weten wat mijn reden is dat ik het op een andere manier wil doen. Heb dit namelijk al een keer gevraagd, omdat ik het irritant vond iedere keer mijn eigen risico naar hem door te moeten boeken in plaats van gelijk naar de zorgverzekering.

En bovendien, ik heb gewoon geen zin meer in hulp. Heb het geprobeerd, mijn vriend is tevreden want die zit er al maanden op te hameren dat ik dit moest doen. Nou ik heb het gedaan en ik ben er geen steek mee vooruit gekomen zoals ik al van te voren aan had gegeven. Bovendien voelt hij zich nu lekker schuldig omdat ik nu een extra klap heb gekregen waar hij ook niet op had gerekend dus is hij extra lief voor me en dat is ook wel een keer prettig.

Ik ben gewoon zo moe van alles, heb het er gewoon mee gehad.

Edit: Als dat klote slachtofferhulp nou gewoon contact met me op had genomen na mijn aangifte, had ik al deze shit niet gehad. Dan was ik waarschijnlijk gelijk naar een therapeut gegaan. Maar nee hoor, ze zeggen dat slachtofferhulp contact met jou zoekt. Heb er toch niet echt zo heel veel van gehoord.

En kun je slachtoffer hulp zelf nog contacten en het uitleggen? Zodat je het via hen kunt regelen?

Het probleem is dat ik er niet meer voor open sta Carrie.
Ik heb er lang genoeg over gedaan (lees, meer dan een half jaar) om de hulp van die hypnotherapeut aan te vragen. Uiteindelijk ben ik dus zo ver gekomen dat ik dat heb gedaan. Het voelt nu alsof ik nog verder weg ben van het vragen om hulp aan wie-dan-ook, dan hier voor.

Lissa schreef:Het probleem is dat ik er niet meer voor open sta Carrie.
Ik heb er lang genoeg over gedaan (lees, meer dan een half jaar) om de hulp van die hypnotherapeut aan te vragen. Uiteindelijk ben ik dus zo ver gekomen dat ik dat heb gedaan. Het voelt nu alsof ik nog verder weg ben van het vragen om hulp aan wie-dan-ook, dan hier voor.

Ja. Ik snap dat je iets heftigs hebt meegemaakt. En dat vind ik heel erg naar voor jou. Daarom lijkt het me belangrijk dat je tóch hulp gaat krijgen. Ik denk dat je dat op een dag toch moet doen, als je nu niet happy en verdrietig bent dan moet er toch iets gebeuren. Ik begrijp dat je boos bent en je machteloos voelt. Maar er niks meer (mee) doen lijkt me ook geen oplossing voor op de lange termijn?

Slachtofferhulp heeft geen therapeuten in dienst en gaat jou ook niet doorverwijzen naar een therapeut. Dat moet via de huisarts. Ik snap dat het tegenvalt dat er een clientenstop is, maar dat kun je niet als excuus gaan gebruiken om geen hulp te zoeken. Jr. Hebt hulp nodig of niet, en als je wel hulp nodig hebt moet je die zoeken. Ik lees alleen maar een berg excuses, huisarts 1 zus, andere huisarts zo, zorgverzekering dit, clientenstop dat....

Je moet wel oppassen dat je niet blijft hangen in excuses, dit was niet de enige therapeut op aarde, dus doen alsof het nu geen zin meer heeft is onzin. Dit valt even tegen, even balen en verder op zoek naar hulp.

Kun je ook niet doen, maar daar heb je echt alleen jezelf mee.

Lissa, ik hoop voor je dat je uiteindelijk hulp gaat vinden die bij je past zodat je deze rottige tijd achter je kan laten. Want ik denk dat je toch echt hulp nodig hebt om alles een plekje te kunnen geven. En verder geef ik je een dikke knuffel want het is wel duidelijk dat je er inmiddels flink doorheen zit

Artemis, ik wil ook geen verwijzing en ik weet wat slachtofferhulp wel en niet doet. Ik wil gewoon een therapeut waar ik eerstelijnshulp kan krijgen. Waar ik gewoon heen kan en die persoon kan betalen. Deze therapeut had die mogelijkheid, daarom was het voor mij een manier om toch hulp te krijgen zonder dat mijn vader daar van af hoeft te weten.

Ik heb echt gezocht naar alternatieven, maar op het moment is het gewoon op voor mijn gevoel. Het was ook gewoon een heel naar mailtje wat ik kreeg. Ik snap best dat er een cliëntenstop is, maar als iemand aangeeft speciaal naar jouw soort therapie te zoeken, probeer je daar (lijkt mij) een alternatief voor aan te bieden.

Op dit moment heb ik gewoon even geen zin meer om te zoeken. Het voelt gewoon als weer een afwijzing waar ik op dit moment niet op zit te wachten. En ja, mijn gevoel is op dit moment wat telt hier bij, want ik moet me sterk genoeg voelen om hulp te zoeken. Als ik er niet achter sta gaat het niet helpen, en op het moment sta ik er niet meer achter. Ik stond er achter om naar deze therapeut te gaan omdat ik hulp kon krijgen en verdere discussies kon vermijden.

Wat een onsamenhangend geheel dit bericht.

Maar kun je dan geen zorgcoach van een verzekering bellen? Want dat mag ik doen als ik ergens te lang op moet wachten, dan kijken zij of er een alternatief is..

Lissa schreef:Artemis, ik wil ook geen verwijzing en ik weet wat slachtofferhulp wel en niet doet. Ik wil gewoon een therapeut waar ik eerstelijnshulp kan krijgen. Waar ik gewoon heen kan en die persoon kan betalen. Deze therapeut had die mogelijkheid, daarom was het voor mij een manier om toch hulp te krijgen zonder dat mijn vader daar van af hoeft te weten.

Ik heb echt gezocht naar alternatieven, maar op het moment is het gewoon op voor mijn gevoel. Het was ook gewoon een heel naar mailtje wat ik kreeg. Ik snap best dat er een cliëntenstop is, maar als iemand aangeeft speciaal naar jouw soort therapie te zoeken, probeer je daar (lijkt mij) een alternatief voor aan te bieden.

Op dit moment heb ik gewoon even geen zin meer om te zoeken. Het voelt gewoon als weer een afwijzing waar ik op dit moment niet op zit te wachten. En ja, mijn gevoel is op dit moment wat telt hier bij, want ik moet me sterk genoeg voelen om hulp te zoeken. Als ik er niet achter sta gaat het niet helpen, en op het moment sta ik er niet meer achter. Ik stond er achter om naar deze therapeut te gaan omdat ik hulp kon krijgen en verdere discussies kon vermijden.

Wat een onsamenhangend geheel dit bericht.

Nee hoor, die man heeft gewoon een 'bedrijf' en als hij geen nieuwe cliënten aanneemt dan is dat zo en zal hij dat ook gewoon zo mailen. Hij kan niet weten dat je zolang geaarzeld hebt, het is geen afwijzing, het is gewoon vol, dat heeft niets jou persoonlijk te maken, de man verdient zijn geld hiermee, het blijft een zakelijk gebeuren hoor.

Vervelend is het wel, maar je maakt het veel ingewikkelder dan nodig, er zijn veel psychologen waar je zo terecht kunt. Maar ik zou toch eerst naar de huisarts gaan. Je hoeft gen details te noemen en anders ga je naar een andere huisarts.

Je zoekt excuses en werpt zelfbedachte barrières op, want niet weerhoudt je er feitelijk van om Destelbergen te pakken en een ander te bellen. Je kunt als volwassen vrouw ook je eigenzorgverzeking gaan regelen, raar dat dat via je vader loopt en dat dat jou er kennelijk van weerhoudt hulp die je nodig hebt te zoeken.

Je maakt het jezelf extra moeilijk. En je hoeft voor mij geen hulp te zoeken hoor, maar de enige die er last van heeft dat je het niet doet ben jij zelf.

Feitelijk is er geen probleem, alleen een therapeut die geen plek meer heeft.

Het alternatief is: niets doen en aanmodderen.

Kan ook een keuze zijn hoor.

Wat vervelend dat je je zo voelt Lissa. Het is lastig maar ik zou niet bij de eerst tegenslag (eerste sinds je besloot contact op te nemen met een therapeut) er mee stoppen. Misschien dat je de therapeut kan terugmailen dat je de clientenstop jammer vind en wat de verwachting is wanneer er weer plek is, of dat hij iemand kan aanraden. Het mailtje was misschien wat bot, maar het komt weleens voor dat iemand die de mail beantwoord even chagerijnig was of zo?

Hoe oud ben je? Het feit dat je bij je vader op de zorgverzekering staat klinkt apart. Er zullen vast constructies zijn dat dat kan als volwassene, maar financieen en vooral inzicht in declaraties horen dan lijkt mij niet gedeeld te zijn. Misschien eens bellen met de zorgverzekering? Leg uit dat je een gezamenlijke verzekering met je vader hebt, maar dat je graag wil dat sommige dingen prive blijven. Zij hebben vast een oplossing.
Dit maakt dan je opties voor een andere therapeut makkelijker.

Snoopy schreef:Wat vervelend dat je je zo voelt Lissa. Het is lastig maar ik zou niet bij de eerst tegenslag (eerste sinds je besloot contact op te nemen met een therapeut) er mee stoppen. Misschien dat je de therapeut kan terugmailen dat je de clientenstop jammer vind en wat de verwachting is wanneer er weer plek is, of dat hij iemand kan aanraden. Het mailtje was misschien wat bot, maar het komt weleens voor dat iemand die de mail beantwoord even chagerijnig was of zo?

Hoe oud ben je? Het feit dat je bij je vader op de zorgverzekering staat klinkt apart. Er zullen vast constructies zijn dat dat kan als volwassene, maar financieen en vooral inzicht in declaraties horen dan lijkt mij niet gedeeld te zijn. Misschien eens bellen met de zorgverzekering? Leg uit dat je een gezamenlijke verzekering met je vader hebt, maar dat je graag wil dat sommige dingen prive blijven. Zij hebben vast een oplossing.
Dit maakt dan je opties voor een andere therapeut makkelijker.

Ik ben 21. De reden dat ik bij mijn vader sta, is omdat ik een CZ jongerenverzekering heb. Ik weet verder ook gewoon echt niet hoe het allemaal werkt, ik weet alleen dat ik al eens eerder gevraagd had of het niet gewoon apart kon, maar dat was minder voordelig. Ik kan het nog wel eens vragen hoe dat werkt, maar mijn vader vindt het op dit moment niet nodig omdat ik nog thuis woon. En als mijn vader iets vindt, dan vindt hij dat en dan moet je daar niet tegenin gaan want die discussie win je toch nooit.

Een andere oplossing is om mijn vader gewoon te vertellen dat ik hulp nodig heb, maar dat zie ik gewoon echt niet zitten.

Vanavond ga ik deze therapeut terug mailen, samen met mijn vriend, inderdaad voor advies voor een andere therapeut. Mijn vriend is cliënt bij hem (en ongeveer heel de rest van mijn schoonfamilie). De reden dat ik voor deze therapeut koos was dus ook een weloverwogen keuze. Ik heb al een ervaring met een psycholoog (die docent is op school en tevens mijn stagebegeleider was) die me op mijn stage heeft benaderd en behandeld alsof ik een cliënt van hem was. Daar was ik totaal niet over te spreken, hij zette me voor het blok, probeerde me via gemene zijweggetjes informatie te ontfrutselen en bleef herhalen dat hij zo'n goede psycholoog was en blablabla. Daarom kost het me veel moeite om een psycholoog of therapeut te vinden die ik kan vertrouwen, en daarom vind ik het belangrijk dat mensen die persoon aanraden. Omdat ik van deze therapeut echt veel positieve dingen had gehoord stond ik hier wel voor open. Ik wil dus niet zomaar naar een random psycholoog/therapeut omdat ik dan niet weet wat ik kan verwachten en dan heb ik straks weer zo'n opdringerige, betweterige eikel voor me.

Daarom ben ik dus extreem kieskeurig. Denk ik.