Biechttopic

Het biechtaccount mag alleen in dit topic worden gebruikt, dus niet in andere topics of andere pijlers.
Wees je ervan bewust dat de burgemeesters ip-adressen kunnen zien en ook kunnen zien welke forummer daarbij hoort. We gaan uiteraard discreet met deze informatie om en hopen dat jullie dat ook doen.
Hou er ook rekening mee dat je als biechtje herkend kunt worden aan je situatie en/of schrijfstijl.

Gebruikersnaam: Biechtje
Wachtwoord: ikbiechtop

Wat verschrikkelijk Biechtje... Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Zou het voor je moeder geen opluchting kunnen zijn als zij wist dat jij het weet, dat ze niet met zo'n groot geheim hoeft te leven?

Een hele dikke knuffel in elk geval, dit lijkt me inderdaad je ergste nachtmerrie...

Wat een heftige biecht!!
Misschien met een onafhankelijk iemand hier over gaan praten? Dan kun je later besluiten wat je er mee gaat en wilt doen richting je familie.
Sterkte ermee!

Jeetje wat heftig biechtje.
Ik denk dat ik het wel zou willen weten, ik zou met mijn moeder gaan praten, misschien is het voor je moeder ook wel een opluchting als ze er eindelijk over kan praten?
Voor jezelf uiteindelijk misschien ook wel fijn om te weten wie dan wel je vader is?

Sterkte,

Weg gehaald

Laat maar.

Biechtje schreef:.

Wat rot! Hoe komt het dat je het nu zo zeker weet?
Zoals ik het lees vermoedt je dat je moeder is misbruikt door haar schoonvader?
Voor je moeder is het niet niks om met dit geheim rond te lopen, het zal zwaar zijn als dat opgerakeld wordt, maar ook een steun, omdat het geheim er niet langer meer is.

Weg gehaald


Jojootje zou je mijn quote eruit willen halen ?

Maar vind je dat niet moeilijk omdat nu te laten rusten?
Ik zou het wel willen weten, ook al veranderd dan alles.
Misschien kom je het anders helemaal niet te weten? Vind je dat niet naar dan?

Pff maar wel heftig hoor.

Wat heftig biechtje!

Weg gehaald

Maar is het dan nu niet al veranderd? Als je hem ziet denk ik toch dat hele andere gedachten en gevoelens hebt, omdat je zelf zegt dat je vermoedens zo goed als zeker zijn.

Hoe zeker weet je dat het door misbruik komt? Kan het niet zijn dat je moeder destijds vrijwillig met hem is geweest?

Weg gehaald

Biechtje, wat heftig. Ik kan me niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Dat je opa mogelijk je vader is en je 'vader' je broer. Zoiets kun je niet 1,2,3 een plaats geven.

Ik vraag me af of het laten rusten de juiste beslissing is. Ik denk dat je dat vroeg of laat psychische problemen gaat opleveren. Denk er goed over na, je hebt recht op de waarheid.

Veel sterkte!

Wat een heftig verhaal, Biechtje. Ik kan me voorstellen dat je nu het gevoel hebt alsof de grond onder je voeten verdwijnt. Maar net als anderen hier vraag ik me af of je het wel kan laten rusten. Het wordt niet zoals het eerst was, hoe hard je dat ook zal proberen. Is het dan niet beter om alle leed op te rakelen, just to get it over with, dan om de hele tijd met een akelig vermoeden rond te lopen? En stel dat je vermoeden klopt en het is je opa, zou je dan niet willen dat je daar nog met hem over kan spreken? Als je wacht tot hij overleden is, heb je die kans niet meer.

Het is natuurlijk jouw beslissing, maar neem de tijd om er goed over na te denken. Ik kan me voorstellen dat het sowieso lastig is nu een beslissing te nemen als je er pas bent achtergekomen.

Allereerst dank jullie wel voor jullie meningen. Ondanks dat ik helemaal niet weet wat ik moet doen, neem ik ze zeker mee in mijn achterhoofd.
Ik weet het gewoon echt niet. Laten rusten en niet meer eraan terug denken gaat niet nee. Ik loop er nu al een half jaar mee rond. Het vermoeden dan. Maar er nu wat mee doen kan ik ook niet. Niet nu, niet nu op dit moment in deze periode.
En ja moet ik wachten tot opa er niet meer is ? Geen idee wellicht kan niemand mij vertellen wat ik het beste kan doen. Beide keuzes zijn geen makkelijke keuzes.

Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen, wat heftig. Heel veel sterkte met wat je ook besluit.

Ik biecht op dat we de tuin aan het ombouwen zijn en ik hier vandaag speciaal voor vrij genomen heb.
Mijn vriend is al de hele week hard bezig, maar ik heb helemaal geen zin en haal maar zakken zand en tegels zodat ik niet met deze kou in de tuin hoef te ploeteren...

Jeetje biechtje, wat een nachtmerrie. Ik weet niet wat ik zeggen moet. Wil je sterkte wensen

Jeetje biechtje,wat een rotgevoel brengt dat met zich mee.... Ik ken het gevoel helaas.

Op de dag dat mijn moeder stierf kwam ik erachter dat mijn vader,niet mijn vader is. En mijn zusje bleek mijn half zusje te zijn. Nu is het hier niet door misbruik maar door een kunstmatige inseminatie van een donor gegaan.
Dat gevoel wat je dan bekruipt is onbeschrijflijk...Idd misselijk,door de leugen waar je jaren meegeleefd hebt en dan de 1000 vragen die in je opkomen. Ook wij(zusje en ik) hebben altijd gevoeld dat er iets niet klopte,dit bleek dus ook zo te zijn. Wij zijn na het horen van het nieuws naar de huisarts gegaan,hebben daar het verhaal verteld met de vraag of we het dossier van onze moeder mochten zien. Dit mocht ook en daar werd ons verhaal bevestigd.

Ik wens je veel succes met het verwerken van deze klap,als je vragen hebt mag je me altijd een pm sturen. Sterkte!

Blueschick schreef:Jeetje biechtje,wat een rotgevoel brengt dat met zich mee.... Ik ken het gevoel helaas.



Ik wens je veel succes met het verwerken van deze klap,als je vragen hebt mag je me altijd een pm sturen. Sterkte!

Dank je wel erg lief van je. Wellicht dat ik dat zeker ga doen !

Ik heb mijn biecht weg gehaald sorry maar het voelt te persoonlijk om op internet te laten staan en ik ben bang dat ik alsnog herkend word.
Toch allemaal bedankt voor jullie steun en woorden. Wat en hoe ik het ga doen ik weet het gewoon nog niet. Misschien eerst maar de tijd gaan nemen om het te laten bezinken.

Aaargh, ik heb kriebels. Ik wil soms zo graag een kindje krijgen. Ik wil zwanger zijn en moeder worden. Maar de tijd is daar nog niet rijp voor en dat is soms zo frustrerend!

Ik ben 22 jaar, ik heb 6 jaar een relatie en mijn vriend wil ook heel graag. 'Liever gister dan vandaag', zei hij van het weekend nog. En ik wil ook best graag, maar toch ook weer niet. Ik ben nog zeker 3,5 jaar aan het studeren, dan wil ik een werkleven opbouwen en financieel een goede basis hebben...nou, dan zijn we al 4 á 5 jaar verder. Ik wil ook graag nog reizen en dingen op mijn bucketlist afstrepen, dus het zou ook helemaal niet handig zijn. Sowieso is de situatie er nu niet naar.

We hebben allebei zoiets van: we wachten, want ik studeer, en we willen financieel echt een goede basis hebben. Het zou wel mogelijk zijn nu, maar we hebben wel eisen dat we onze leven, stabiliteit en geld helemaal in orde willen hebben. Dus, nee, we doen het niet.

Maar we hebben ook allebei de kriebels en dat is soms best frustrerend. Zeker omdat het nog wel 4 á 5 jaar gaat duren.

Soms denk ik; ik stop de studie en ik ga werken (heb al een diploma). Dan kunnen we geld sparen en eerder beginnen aan deze wens. Maar nee, dat moet ik gewoon niet doen. Ik moet wel mijn studie afmaken en geduld hebben. Maar het is vervelend soms, die kriebels...

Ik zit met een dilemma/issue.

Afgelopen weekend was ik op een feestje. Daar was ook een vriend/kennis van mij, beide waren we met de auto. Op het moment dat ik wegging bij het feestje was hij bezig met zijn 6e flesje bier. En van plan om nog terug te rijden, wat hij uiteindelijk ook heeft gedaan. Ik weet niet hoe lang hij nog gebleven is, en hoeveel meer alcohol hij heeft gedronken. Dat hij na mijn vertrek over is gegaan op cola is uitgesloten.

Toen ik hem tijdens zijn 3e flesje bier wees op dat hij nog moest rijden was zijn antwoord: "Ik kan wel ergens tegen".

Ik kan hier zo ongelofelijk kwaad om worden. Dit weekend ging het goed, maar hij zal maar iemand aanrijden en voor het leven in een rolstoel rijden, of erger, de dood in. Eigenlijk had ik gehoopt dat hij bij een controle aangehouden zou worden en meteen op de blaren kon gaan zitten, maar helaas. Hij is echt het type die nu steeds meer zal drinken als hij achter het stuur stapt. Eigenwijs, en arrogant. Vorige keer ging het toch ook goed?

Nu zou ik het liefste ergens een melding maken van zijn gedrag, maar is het slim? En kan het überhaupt? Of zal ik wachten tot er weer zo'n situatie voordoet (zal niet snel zijn denk ik, we hebben weinig gezamenlijke vrienden) en dan gewoon 112 bellen?

Wat zouden jullie doen?

Me niet mee bemoeien. Dat zou ik doen.

Of zijn autosleutels de volgende keer af pakken.