Biechttopic

Ik voel me zo'n ongelooflijke loser... Ik moet zo naar de huisarts, voor een paar dingen. O.a. voor een paar 'kleine' klachten, maar alles samen maakt het wel vervelend. Van die klachten wil ik weten of het een lichamelijke oorzaak heeft, of dat het stress is. Maar ik ben zo panisch voor injecties enzo, dat ik als de dood ben voor eventueel bloedprikken. Op dit moment maak ik me nog meer druk om hoe kinderachtig dat is, en hoe ik dat moet vertellen, dan om echt stil te staan bij het prikken zelf..
Rationeel weet ik wel dat het prikken zo gedaan is, maar ik shake nu al...

Biechtje schreef:Ik voel me zo'n ongelooflijke loser... Ik moet zo naar de huisarts, voor een paar dingen. O.a. voor een paar 'kleine' klachten, maar alles samen maakt het wel vervelend. Van die klachten wil ik weten of het een lichamelijke oorzaak heeft, of dat het stress is. Maar ik ben zo panisch voor injecties enzo, dat ik als de dood ben voor eventueel bloedprikken. Op dit moment maak ik me nog meer druk om hoe kinderachtig dat is, en hoe ik dat moet vertellen, dan om echt stil te staan bij het prikken zelf..
Rationeel weet ik wel dat het prikken zo gedaan is, maar ik shake nu al...

Tenzij het bij jou anders is: over het algemeen wordt er niet gelijk bloedgeprikt. De huisarts bepaald of dat nodig is en vervolgens krijg je een verwijzing naar de prikpolie. Concentreer je nu dus eerst op wat je met de huisarts moet bespreken en focus nog niet op prikken.
Als blijkt dat dat nodig is, dan hoef je er daarna pas op voor te bereiden. Ook zitten er op de prikpolie kundige mensen die weten hoe ze je gerust kunnen stellen. Ook ben je niet de enige dus geef het gewoon aan dat je het eng vindt.

Waarom ben je dan een 'loser' ?
Geef het toch gewoon aan bij je huisarts, dat je prikken akelig/eng vindt. Je moest eens weten hoeveel mensen niet eens naar de dokter durven, uit angst voor een naald. En ik heb op mijn werk hele grote stevige mannen zien 'verdwijnen' als er alleen nog maar gesproken werd over bloedafname. Is niets 'loserigs' aan.....

Wat hiervoor ook gezegd wordt, ga eerst naar de huisarts met je verhaal en luister dan naar zijn visie daarop. Wie weet is bloedprikken nog niet eens nodig. En daarbij, er is ongetwijfeld begrip voor dat je het eng vindt en er naar van wordt, je bent echt niet de enige.

Succes straks!

Je hoeft niet meteen bloed te prikken. Ik ben trouwens ook iemand met een enorme angst voor naalden. In de zwangerschap moest ik dan echt bloedprikken en heb ik gewacht tot 25 weken. Schaamteloos en achteraf gezien dacht ik, had het veel eerder kunnen doen. Ik heb yogalessen gedaan en heb hier geleerd hoe ik het beste met mijn angsten om kan gaan en mijn ademhaling. Ik heb tijdens de bevalling ook een infuus moeten laten prikken (dit wist ik al een aantal weken, dus kon me er ook iets op voorbereiden), dacht dat ik zou flauw vallen maar niks gebeurd. Door die ademhalingsoefeningen heb ik geleerd hoe ik mezelf rustig kan krijgen. Ik vertel trouwens altijd dat ik bang ben voor naalden als ik naar de tandarts, dokter of waar dan ook naartoe ga waar ik hier mee te maken kan hebben. Meestal spelen de mensen hier wel op in en gaan ze wat rustiger met je om.
Sterkte, hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal.
Oh, ik kreeg volgens mij toen van Tiramisu (denk ik) een tip, dat je ook bloed kan laten prikken via je vinger en dit is vaak minder pijnlijk.

Bedankt voor jullie reacties. Ik had al wel bedacht dat ik niet meteen geprikt zou worden. Ik ben inmiddels geweest en ze wil wel een bloedonderzoek... heb gezegd dat ik het eng vind en dus hebben ze extra tijd ingepland zodat het rustig aan kan. Verder heb k thuis een verdovende creme staan die ik mag gebruiken.
Ach het moet maar gewoon gebeuren...

Gelukkig is er extra tijd ingepland. Wanneer moet je bloedprikken?

Ik heb ook een gruwelijke hekel aan bloedprikken. Als tiener eens een aantal buisjes moeten laten aftappen en ik was helemaal licht in mijn hoofd na afloop. Het prikken zelf vind ik niet een groot probleem, maar meer het gevoel daarna. Maar wanneer je dat aangeeft, laten ze je wel even rustig zitten én ik zou even iets zoets, zoals ontbijtkoek meenemen.
Je bent niet de enige met die angst hoor! Hoef je je niet voor te schamen.

Vrijdagochtend moet ik.. Heb een vriendin gevraagd om mee te gaan, deels voor de angst, maar ook omdat ik nuchter moet komen. Als ik me daarna niet lekker voel, hoef ik in ieder geval niet alleen naar huis. Hoewel de praktijk hier om de hoek is (ik kan gewoon bij de huisarts geprikt worden, dat scheelt), toch een fijner gevoel.
Heb besloten me maar niet te druk te maken, het moet maar gewoon.. (en deze zin herhaal ik in mn hoofd nog 10000x)

Ik leef met je mee Biechtje, ik ben ook zo bang voor prikken. Alvast veel succes, hopelijk valt het mee!

weg

Niet quoten aub, ik verwijder het straks weer.

Oh, wat een nachtmerrie voor dat meisje, Aimee....

Lennox schreef:Oh, wat een nachtmerrie voor dat meisje, Aimee....

ja dat is het zeker. Ik hoop gewoon dat het getouwtrek om haar hierna gewoon klaar is. Ze heeft echt rust nodig, en elke keer als we denken dat dat er is, gebeurd er weer iets bizars...

Ik heb het verhaal niet gelezen, Aimee, maar ik denk dat het weer gaat om dat meisje waar je al vaker je zorgen over hebt geuit?
Is er inmiddels hulp voor haar?

Sterkte vrijdag! Neem even wat eten en drinken mee, kan je daar even rustig eten en rustig aan naar huis weer. Helpt bij mij altijd vrij goed.

*weg

Jeetje Aimee wat heftig allemaal! Lijkt me een hele moeilijke situatie.

Jemig wat heftig Aimee. Die moeder waar het hierom gaat, wat is zij van jouw schoonouders als ik vragen mag? Dochter?

Ach, dat arme meisje! Vind het zo zielig voor jouw nichtje Aimee.

Ontzettend heftig. Maar wát fijn om te lezen dat de hulpinstanties zo druk bezig zijn om haar om je nichtje een betere toekomst te geven.

Ik biecht op dat mijn vriend en ik geen vrienden hebben. Nouja samen dan. Ik heb best veel vriendinnen maar de meeste hebben geen relatie, geen kinderen, zijn wat jonger en een aantal daarvan kent mijn vriend gewoon (nog) niet. Mijn vriend heeft zelf 3 vrienden die allemaal ouder zijn dan hem. Die hebben wat oudere kinderen en sinds dat hij met mij een relatie en kindje heeft ziet hij zijn vrienden misschien 1x per jaar. Niet alleen door de drukte van zijn eigen gezin nu maar ook heeft hij het druk met zijn baan en hobby en heeft vaak niet meer de puf om met zijn vrienden iets samen te ondernemen. Nu zitten we vaak zo op een zondag dat we ergens naar toe willen. Ergens op visite. Maarja dat draait iedere week uit op een bezoekje bij mijn ouders omdat we samen verder dus niemand kennen om ergens op visite te gaan. En dat vind ik echt heel erg jammer. Vooral omdat we een kindje hebben die dus nauwelijks onder andere kindjes komt. En ik word zelf altijd een tikkeltje jaloers als ik andere wel zie met vrienden. Die gezellig met z'n allen gaan bbq-en, een dagje weg gaan etc. Mijn vriend is ook niet echt het type om leuk nieuwe mensen te leren kennen. Dat heeft hij wel in het begin van onze relatie gedaan met mijn vriendinnen en hun vriendjes maar inmiddels zijn al die relaties over en heeft hij gewoonweg geen zin om als Toosje een nieuwe relatie heeft met Pietje en daarmee gezellig te gaan eten. Wat moet ik hier nou mee? Ik vind het echt zo zonde

Maar zijn vrienden kunnen toch jouw vrienden worden en andersom?

Ella schreef:
Jemig wat heftig Aimee. Die moeder waar het hierom gaat, wat is zij van jouw schoonouders als ik vragen mag? Dochter?

nee, de ex van hun zoon (broer van mijn vriend)

Het is echt allemaalnheel heftig, niet te bevatten en het lijkt gewoon een slechte soap. Maar we hebben allemaal wel hoop op een goede afloop, waardoor er toch wel een heel rustig gevoel overheerst. We hebben vertrouwen in de hulpverlening en gaan er van uit dat nichtje over een paar dagen of misschien weken ook eindelijk uit die puinhoop is en er rust komt.

Aimee schreef:

Ella schreef:
Jemig wat heftig Aimee. Die moeder waar het hierom gaat, wat is zij van jouw schoonouders als ik vragen mag? Dochter?

nee, de ex van hun zoon (broer van mijn vriend)

Het is echt allemaalnheel heftig, niet te bevatten en het lijkt gewoon een slechte soap. Maar we hebben allemaal wel hoop op een goede afloop, waardoor er toch wel een heel rustig gevoel overheerst. We hebben vertrouwen in de hulpverlening en gaan er van uit dat nichtje over een paar dagen of misschien weken ook eindelijk uit die puinhoop is en er rust komt.

Misschien even een domme vraag omdat het al genoemd is: waar is de vader (broer van je vriend) in dit verhaal?