Biechttopic

Ze zeiden dat toen dat aangifte en alles eromheen heel zwaar zou zijn, en dat er zonder bewijs dan toch geen verdere stappen gedaan konden worden. Maar met hoe jullie nu reageren, voel ik mij wel zekerder over een melding doen bij de organisatie. Ik ga er morgen meteen achteraan.

Zeker melden bij de organisatie inderdaad. Zo'n iemand zou geen (pleeg) kinderen mogen hebben, die ook slachtoffer kunnen worden. Zij kunnen dan wel bij de politie achterhalen of het inderdaad klopt dat je destijds een melding hebt gemaakt.

Ik zou het ook zeker melden bij de organisatie!

Zeker melden Biechtje! Daar gaan ze bij pleegzorg echt wel zorgvuldig mee om. Maar denk je eens in wat er gebeurt als je het niet meld.. Daar wil je toch niet aan denken!

Biechtje schreef:Ze zeiden dat toen dat aangifte en alles eromheen heel zwaar zou zijn, en dat er zonder bewijs dan toch geen verdere stappen gedaan konden worden. Maar met hoe jullie nu reageren, voel ik mij wel zekerder over een melding doen bij de organisatie. Ik ga er morgen meteen achteraan.

Moedig van je!

Even een update.

Ik heb vandaag contact opgenomen met de organisatie. Ik vond het ontzettend eng, maar ik ben heel opgelucht dat ik het heb gedaan. Ik wil er verder vanwege herkenbaarheid niet te veel over uitwijden, maar het is gelukkig erg serieus genomen en ze zijn er direct mee aan de slag gegaan.

Ontzettend bedankt voor jullie reacties allemaal, het was precies wat ik nodig had om door te zetten en het te melden. Mocht ik er verder nog iets over horen, dan zal ik het laten weten.

Wat fijn dat ze er direct mee aan de slag zijn gegaan. En heel goed van je dat je gelijk actie hebt ondernomen!

Super goed van je dat je het hebt gemeld!

Wat goed van je!

Wat moedig van je, heel goed dat je het gedaan hebt! Hopelijk maken ze waar wat ze zeggen en worden die kinderen daar zsm weggehaald!

Ik biecht op mijn gewone account op, omdat sommigen al een deel van mijn verhaal kennen.

Mijn biecht is dat ik bang ben om te slapen.

Het lijkt wel alsof mijn dromen van de afhaalchinees komen, een hele slechte afhaalchinees, waarbij de kaart nooit verandert. Kies maar iets van het menu, maar lekker of leuk zal het niet zijn. De keuzeopties zijn ook enorm beperkt.
- Je wordt in de steek gelaten door iemand die je vertrouwt
- Je wordt lastig gevallen
- Je wordt achtervolgd
- Je wordt in een situatie gezet waarbij je zelf de schuldige bent
- Je wordt in een situatie gezet waarbij je met de échte schuldige moet gaan praten
- Je bedriegt je vriend met een ex-scharrel omdat dit kennelijk symbool staat voor de tijd dat seks nog ongedwongen en leuk was, omdat je toen nog niet helemaal vercrackt was op dat gebied.

Overigens is het 9 van de 10 keer het feit dat ik in de steek wordt gelaten door iemand (vaak mijn moeder of mijn vriend, laatst was het zelfs mijn kat die verdorie al 2 jaar dood is - in de gedaante van mijn vriend?!) en dat in combinatie met moeten praten met degene die écht schuldig is aan al deze shit.


Voordeel is wel dat ik in ieder geval veel schoolwerk gedaan krijg in de late uurtjes.

Heel erg vervelend Lissa. Ik ken je verhaal niet, maar deze dromen zullen daar wel uit voortkomen neem ik aan? Het is vervelend dat je nachtrust zo verstoort wordt en je zelfs niet meer durft te gaan slapen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste maanden ook heeeeel vaak nachtmerries heb, ik zit in een onzekere periode in mijn leven en dit uit zich ook echt in mijn dromen. Ik baal hier ook heel erg van, en heb nu bijv. ook geen zin om te gaan slapen.

Wil je hier hulp voor gaan zoeken? Of belemmert het je nog niet in je dagelijks leven?

Ik vrees dat ik er hulp voor moet gaan zoeken, maar ik ben zo eigenwijs/dom/naïef om nog steeds te willen geloven dat ik het zelf wel kan allemaal. Het stomme is eigenlijk dat ik afwacht tot iemand anders hier in huis voor me bepaalt dat het genoeg is geweest en een afspraak voor me maakt. Tenminste, ik denk dat ik daar op wacht, als ik even heel eerlijk ben tegen mezelf.

Lissa schreef:Ik vrees dat ik er hulp voor moet gaan zoeken, maar ik ben zo eigenwijs/dom/naïef om nog steeds te willen geloven dat ik het zelf wel kan allemaal. Het stomme is eigenlijk dat ik afwacht tot iemand anders hier in huis voor me bepaalt dat het genoeg is geweest en een afspraak voor me maakt. Tenminste, ik denk dat ik daar op wacht, als ik even heel eerlijk ben tegen mezelf.

Want dan hoef je zelf niet aan de buitenwereld toe te geven dat je zwakheden hebt? Ik vind mensen die hulp zoeken altijd erg bewonderenswaardig. Veel meer dan de mensen die niets doen en maar blijven lijden en wegkwijnen. Heb je dit soort dromen door een bepaale gebeurtenis?

June schreef:

Lissa schreef:Ik vrees dat ik er hulp voor moet gaan zoeken, maar ik ben zo eigenwijs/dom/naïef om nog steeds te willen geloven dat ik het zelf wel kan allemaal. Het stomme is eigenlijk dat ik afwacht tot iemand anders hier in huis voor me bepaalt dat het genoeg is geweest en een afspraak voor me maakt. Tenminste, ik denk dat ik daar op wacht, als ik even heel eerlijk ben tegen mezelf.

Want dan hoef je zelf niet aan de buitenwereld toe te geven dat je zwakheden hebt? Ik vind mensen die hulp zoeken altijd erg bewonderenswaardig. Veel meer dan de mensen die niets doen en maar blijven lijden en wegkwijnen. Heb je dit soort dromen door een bepaale gebeurtenis?

Het is eerder een opeenstapeling van verschillende gebeurtenissen.

-weg-

Ik zal hem niet quoten. Ik herinner me nu je verhaal inderdaad, ik had het even niet meer gekoppeld aan je gebruikersnaam. Je zult toch in eerste instantie goed voor jezelf moeten zorgen, voordat je anderen kunt pleasen. Morgen is het maandag, de ideale dag om hulp te zoeken. Als je niet eerlijk tegen je vriend durft te zijn, krijg je daar misschien ook handvatten om alles goed te kunnen vertellen. Ik vind het niet meer dan een logisch dat een relatie niet goed verloopt als jij dingen tegen je zin in doet en als er zoveel heftige gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Hulp zoeken vind ik een stuk dapperder dan je hoofd nog wat verder in de grond duwen.

In principe durf ik wel eerlijk te zijn tegen mijn vriend, we hebben ook hele goede gesprekken gehad. Hij wil ook graag dat ik hulp zoek. Hij heeft zelfs zijn eigen therapeut waar hij vroeger naar toe ging aangeraden.
Bovendien heb ik me voorgenomen (ik zie mijn vriend nu helaas een hele week niet, wat echt uitzonderlijk is voor ons, we zijn normaal iedere dag wel samen) om hem het verhaal over mijn ex te vertellen. Ergens staat er me iets van bij dat hij het wel weet, want in de tijd dat dat gebeurde was mijn huidige vriend een beetje mijn vertrouwenspersoon, degene waar ik heen ging als ik het niet wist (ook met 'relatie'problemen, hoe hilarisch, maar ach, we waren toen 17 ofzo). Dus het zou kunnen dat hij het onbewust al weet eigenlijk.

En ja, hulp zoeken, het zal toch echt moeten want dit kan zo niet langer.

Vertel je vriend nog eens dat verhaal van je ex dan en vraag hem of hij denkt dat zijn therapeut iets voor je kan doen? Zou je tegen hem ook eerlijk durven zeggen dat je hulp wilt, maar dat je de stap blijkbaar nog niet durft te/wilt nemen? Als ik dit zo lees, denk ik dat je al een heel eind bent als je jouw vriend in vertrouwen neemt wat betreft je ex, maar ook wat betreft het vragen van hulp. Misschien geeft hij je dan nog wel een keer die extra schop onder je kont die blijkbaar nodig hebt.

Nouja, het probleem is dat mijn ouders er niet helemaal achter staan ook. Mijn vader vindt het psychologen gezwam onzin en vindt dat ik sterk genoeg moet zijn om het zelf te kunnen. En dat houdt me ook heel erg tegen, want ik wil niet zwak overkomen tegenover hem. Klinkt heel stom, maar het is echt iets waardoor ik me tegen laat houden.

Tof voor hem. Hartstikke stoer dat hij alles alleen kan. Ik herken het wel hoor. Mijn vader denkt er ook zo over. Toen ik echter problemen kreeg met mijn verleden en in een depressie terechtkwam, had hij toch echt pech. Ik ben hulp gaan zoeken en ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Toen was ik negentien, maar nu, 4,5 jaar later, zou ik niet eens meer overwegen me door mijn vader tegen te laten houden. Hij hoeft niet te leven met mijn verdriet, dat moet ik.

Kom voor jezelf op en zeg tegen je vader dat je het knap van hem vindt dat hij het op die manier doet, maar dat het niet jouw manier is en dat je het fijn zou vinden als jullie dat van elkaar zouden kunnen accepteren.

Hij zou wel achter me staan als ik het zou doen, dat wel. Maar het voelt als een soort falen.

Ik herken het, echt waar en ik heb ook faalangst en dat is rot, maar zeker in jouw geval is dat het helemaal waard lijkt me. Stop met het zoeken van excuses en begin met het zoeken van een oplossing voor een eerste stap naar rustigere nachten.

Ik ben het eens met June. Mijn vader stond ook altijd sceptisch tegenover hulp zoeken en ook op mijn 19e besloot ik me daar niks meer van aan te trekken. Hij wist het niet eens, nu nog steeds niet. Hij hoeft dat ook niet te weten. En zo is het ook met jouw situatie. Doe het voor jezelf en laat de buitenwereld lekker gaan, zij weten het echt niet beter dan jijzelf. Ik hoop dat die klik bij jou omgaat en dat je voor jezelf kiest, want dat zal je zo goed doen. Sterkte, hoor!

Ik wil even biechten dat ik gister weer mijn kind van het bed heb laten stuiteren Ik voel me zo'n slechte moeder! Hij klimt er zelf op en gaat dan staan. Ik probeer hem te corrigeren en hem te laten zitten, maar dat vind hij alleen maar grappig en gaat dan van me wegrennen. Gister struikelde hij over zijn eigen benen, viel van het bed, en maakte een hele nare val met zijn nek/hoofd. Hij begon meteen te huilen, maar zodra ik hem oppakte viel hij weg en was helemaal wit en slap. Ik ben nog nooit zo bang geweest!!
Hij is helemaal gecheckt door een arts, maar vandaag is hij heel erg hangerig en huilerig. Ligt nu alweer op bed, terwijl hij pas om 9.00 wakker was... Ik maak me zorgen dat er toch iets aan de hand is

Bah Aimee, kan me voorstellen dat je je er rot door voelt. Maar je bent echt geen slechte moeder, omdat hij van het bed is gevallen hoor.

Verder zou ik het even aankijken. Hij kan natuurlijk best wat last hebben van zijn nek of van hoofdpijn. Als je het niet vertrouwt, gewoon de huisarts bellen.