In hoeverre kan ik hier iets over zeggen?

Eens, Pompoen. Daarom heb ik het ook over een situatie waarin je verzorgde feedback krijgt van een dierbare. Opdringen, vreemden, etc. vind ik allemaal niet kunnen, dus daar heb ik het niet over.

Tania schreef:Maar denk je dan dat je vriendin niet doorheeft dat haar kind beter groente zou kunnen eten dan chocolade of vla?

Geen idee. Daarom vraag ik het, zodat ze dan kan vertellen dat zij zich wellicht ook zorgen maakt en ik haar eventueel kan helpen of naar haar kan luisteren.

Maar stel ik sta steeds te schreeuwen tegen mijn kind uit onmacht en mijn vriendin ziet dat mijn kind eigenlijk gewoon op zoek is naar grenzen die ik zelf slecht aangeef. Dan kan opvoeding nog wel zo persoonlijk zijn, maar je zou best kunnen stellen dat je hier een opvoedings'fout' maakt. Natuurlijk is het nog altijd aan mij dan. Maar ik zou persoonlijk toch wel graag willen dat mijn vriendin mij dan dat inzicht verschaft wat ik zelf op dat moment blijkbaar mis. Waarom? Omdat ik het beste voor mijn kind wil, ook al legt dat soms een zwakke plek van mijn persoonlijk bloot.

Maar als ik mijn kind bij mij in bed laat slapen, omdat ik van mening ben dat mijn kind daardoor vertrouwen in de wereld zal hebben en zich veilig voelt thuis. Dan is dat mijn persoonlijke opvoedidee. Als een vriendin dat dan 'niet goed' vind omdat ze van mening is dat een kind in z'n eigen bed hoort te slapen omdat het daar zelfstandiger van word dan is het vervelend als ze jou vanuit die mening kritiek gaat geven in de zin van dat je het niet goed doet. Maar als ze zou zeggen dat ze dat zelf anders doet omdat ze van mening is dat een kind zelfstandiger word van in z'n eigen bed slapen is dat al anders. Dan is er een gesprek mogelijk denk ik en kun je twee meningen naast elkaar leggen en afwegen.

't zit 'm allemaal in de nuances denk ik.

Liadan schreef:Maar dit vind ik iets heel anders dan feedback geven. Ik zou er echt geen moeite mee hebben als jij dit zo tegen mij zegt.

Haha, oké dan. En stel dat jij dan zegt: "Nee, dus we doen het maar zo", mag ik dan wel zeggen "Maar groenten zijn wel erg belangrijk, kunnen we niet iets verzinnen waardoor hij ze wel eet?"

Weer eens met Pompoentje.

Eigenlijk vind ik het zwemdiploma ook niet zo ernstig. Ze heeft haar A en daarmee kan ze zich wel redden en ik kan me wel indenken dat je dan niet verder gaat dwingen. B is volgens mij geen pure noodzaak.

De rest vind ik eigenlijk serieuzer. Dat ze al jarenlang zelf haar eten en slapen bepaalt, dat klinkt mij eigenlijk strontverwend in de oren.

Rood schreef:

Tania schreef:Maar denk je dan dat je vriendin niet doorheeft dat haar kind beter groente zou kunnen eten dan chocolade of vla?

Geen idee. Daarom vraag ik het, zodat ze dan kan vertellen dat zij zich wellicht ook zorgen maakt en ik haar eventueel kan helpen of naar haar kan luisteren.

Ik zou het helemaal niet erg vinden hoor als je zoiets zou vragen. Als mensen er bij mijn zoontje achter kwamen dat hij bij ons in bed sliep vroegen ze ook vaak waarom, dat vond ik helemaal niet erg. Het werd pas vervelend als ze dan kwamen met opmerking als"zo verwen je hem veel te veel" of "zo slaapt hij op z'n 10de nog bij jullie in bed". Aan zulke opmerkingen heb je niks, maar oprechte interesse vond ik altijd juist wel fijn.

Rood schreef:

Liadan schreef:Maar dit vind ik iets heel anders dan feedback geven. Ik zou er echt geen moeite mee hebben als jij dit zo tegen mij zegt.

Haha, oké dan. En stel dat jij dan zegt: "Nee, dus we doen het maar zo", mag ik dan wel zeggen "Maar groenten zijn wel erg belangrijk, kunnen we niet iets verzinnen waardoor hij ze wel eet?"

Ehm, dat vind ik dan weer een beetje stom overkomen, haha, alsof ze zelf nog niks geprobeerd heeft om haar kind te laten eten. Ik zou er eerder achter proberen te komen wat ze allemaal al geprobeerd heeft om die groenten erin te krijgen. En ik zou graag al je tips horen om haar die groenten te laten eten. Sterker nog, als je nog iets weet, laat maar weten want ik heb een kind dat al 2,5 jaar nauwelijks groenten eet.

Pompoen schreef:
't zit 'm allemaal in de nuances denk ik.

Inderdaad, dat denk ik ook.

Ja, ik schreef het ook een beetje raar op. In het echt gaat dat natuurlijk met een lach en intonatie =).

Pfft, geen idee met die groenten. Pureren en mixen met iets wat wel lekker is? Een vriendin van mij leidt af met een boekje. De ander maakt het heel lekker klaar. Een derde maakt er een heel feest van dat schreeuwt: DIT IS LEKKER JOH!

Het enige wat hier af en toe lijkt te helpen om een paar stukjes bloemkool naar binnen te krijgen is om de bloemkool te laten praten. Ik zit vaak als een malloot toneelstukjes op te voeren met een stuk groente aan een vork....
Vandaag heeft ze droge pasta op, er mag geen spatje saus opzitten dus pureren gaat 'm ook niet worden.

Maar goed, volgens mij denken we er uiteindelijk toch vrij hetzelfde over. Als je het zo brengt dan kan de persoon in kwestie het makkelijk afkappen of er juist op in gaan als ze dat wil, van feedback is dan nog niet meteen sprake.

Zwemdiploma vind ik niet echt van belang. Maar het eten en slapen wel. Kun je niet een babbeltje maken met je vaders vrouw? Verder tja erg lastig omdat ook de band met je vader niet top is.

Zelf heb ik er trouwens niet zo'n problemen mee als mensen iets zeggen of vinden van mijn opvoeding. Soms leer ik ervan en soms niet.

Bij ons helpt de televisie aan tijdens het eten zodat ze gewoon eet en niet gaat meppen, en ik geloof oprecht dat ze daar geen slechter mens van wordt.

Ik vind het heus niet erg als mensen iets aan me vragen maar ze moeten wel weten wanneer ze moeten stoppen en zich absoluut niet gaan bemoeien.

Sowieso ben ik ervan overtuigd dat je gewoon pas weet hoe je dingen mbt opvoeding doet als je zelf een kind hebt. Wij hadden bijv. dingen best anders in ons hoofd voordat ze geboren werd terwijl we nu ze er is de prioriteiten en manier van handelen best anders hebben liggen.

Het punt met kritiek op de opvoeding is dat je als buitenstaander, hoe close ook.ke maar een héél klein stukje meekrijgt van de opvoeding. Mijn vriendinnen zien mijn kinderen hoogstens eens in de maand/ paar maanden. Mijn ouders zien ze wekelijks, maar dat is dan nog anders dan normaal. Dus wie ben jij dan om daar iets over te zeggen?

stel dat ik met een vriendin en kind ergens ben, en kind krijgt een driftbui en ik pak dat, omdat ik die dag ook moe ben, niet zo handig aan. En normaal zou ik dat al anders doen, maar die vriendin weet niet dat dat zo is, want dat ziet ze nooit, en gaat zeggen 'joh, zou je niet beter...'
Ik denk dat ik oprecht hels wordt. Je weet namelijk wel of iets handig is of niet, waarom zou een ander zich daarmee bemoeien? ik heb niet de intentie om perfect op te voeden, dus ik hoef ook geen tips. Tenzij ik erom vraag. Maar ik heb dan ook geen issues met mijn kinderen, dat scheelt ook.

Daarnaast klopt wat al gezegd is: je kunt zó verschillend denken over opvoeden, dat wordt je toch niet eens. Ik bemoei me ook niet met vriendinnen of familie qua opvoeding, want ik doe dingen gewoon totaal anders. En iedereen laat steken vallen, dus elkaar daarop wijzen lijkt me niet zo nuttig, tenzij extreem. Dan kan het wel.
Maar dus absoluut niet als je kritiek hebt op je eigen ouders zoals in het geval van Marin. Je zit niet in een gelijkwaardige positie, dus dat recht heb je gewoon niet.

Rood schreef:

Liadan schreef:Maar dit vind ik iets heel anders dan feedback geven. Ik zou er echt geen moeite mee hebben als jij dit zo tegen mij zegt.

Haha, oké dan. En stel dat jij dan zegt: "Nee, dus we doen het maar zo", mag ik dan wel zeggen "Maar groenten zijn wel erg belangrijk, kunnen we niet iets verzinnen waardoor hij ze wel eet?"

Als de relatie je weinig waard is wel ja

Ik kan écht veel feeeback hebben, mijn werk en studie hangen ervan aan elkaar. Maarbovenstaande gaat écht drie bruggen te ver. Als je nou nog vraagt 'vind je dat niet vervelend?'
maar nee 'kunnen WE niet iets verzinnen' hoezo 'we'?

Ik heb ook een gezin waarbij ik weleens denk dat ze het zoveel beter aan kunnen pakken. Ik durf hen er alleen gewoon echt niet op aan te spreken, geen idee hoe ik dat subtiel kan doen zonder dat ze zich aangevallen voelen. Daarentegen hebben zij weleens wat dingen gezegd wat betreft mijn opvoeding. Ik weet wel beter, dus heb het naast me neer gelegd. Ik heb uitgelegd waarom ik doe wat ik doe en dat snappen zij niet.

Overigens, als mijn moeder bijvoorbeeld met adviezen aankomt zou ik daar wel serieus naar luisteren. Het ligt alleen aan de manier waarop het gebracht wordt. Ze heeft eens gezegd: "Ik vind dat je N. wel erg veel haar zin geeft." Ik leg dan vervolgens, beledigd en met enige tegenzin, uit waarom dat zo lijkt maar dat ik dat totaal niet zo zie. Hoe zij het bracht is niet leuk, ze had beter kunnen vragen waarom het zo lijkt.

Eucalypta schreef:
Maar dus absoluut niet als je kritiek hebt op je eigen ouders zoals in het geval van Marin. Je zit niet in een gelijkwaardige positie, dus dat recht heb je gewoon niet.

Bedoel je hier mee dat wanneer ik wel zelf kinderen zou hebben, ik wel in een gelijkwaardige positie zou zitten? Want dat zou ik wel een beetje raar vinden. Ik probeer het zelf ook niet te projecteren op 'als ik later zelf kinderen zou hebben', want ik heb nog geen idee hoe ik dingen zou aanpakken, dat is zo hypothetisch. Ik ben meer gewoon bezorgd om iemand die heel dicht bij me staat. Of die bezorgdheid terecht of onterecht is, is daarbij discutabel, maar het gaat mij er om dat ik in zo'n moeilijke positie zit omdat ik er echt veel dichter bij sta dan bijvoorbeeld een vriendin van m'n stiefmoeder. Het is natuurlijk een rol die niet zo vaak voor komt, een zus met twintig jaar leeftijdsverschil. Ik maak haar opvoeding heel bewust mee, maar heb zelf totaal geen rol daarin of invloed er op, maar ik zie het wel bij mijn kleine zusje. Dat maakt 't lastig. Ik denk dat Pompoen zoals zij het omschrijft in weer een andere rol ook goed begrijpt. Ik weet dat ik er niet echt iets mee zal doen, omdat het allemaal wel heel gevoelig ligt, maar dat maakt 't wel ook weer extra moeilijk voor mij. Ik zou geloof ik ook nooit vol bombarie verkondigen dat ik vindt dat 'ze het allemaal heel slecht doen', ik snap ook wel dat dat niet kan en je iemand daarmee ongelooflijk op z'n teentjes trapt. Maar gezien de precaire situatie die ik toch al met m'n vader heb, kan ik beter m'n mond houden denk ik, maar ik vind het wel lastig. Ze zal uiteindelijk wel overal overheen groeien hoop ik. Ach, net als haar ouders, hoop ik gewoon op 't allerbeste voor m'n kleine zussie, en zij zullen ook echt wel alles daar aan doen.

Van die zwemles voor A wat tegenwoordig veel moeilijker is, stelt me wel gerust. Ik zou willen dat zij boven alles gewoon veilig kan zwemmen, dat zou ik het belangrijkste vinden, of ze zwemles nou leuk vindt of niet. Maar als hier aangegeven wordt dat voor A de lat tegenwoordig veel hoger gelegd wordt, dan stelt dat me al meer gerust. Dus bedankt daarvoor

Niet omdat je zelf geen kinderen hebt (al telt dat wel mee, ik kon ook fantastisch opvoeden totdat ik kinderen kreeg) maar omdat jij het kind bent en je vader de ouder. Je bent als kind gewoon niet in de positie om daar commentaar op te geven, want je bent niet gelijkwaardig.

Ja ok, dan ben ik het wel met je eens. Dat is ook een hele rare verhouding. Dat is precies wat 't zo lastig maakt in mijn ogen.

Ik vind het ook een beetje raar dat er nu door sommigen gezegd wordt dat Marin er niks over mag zeggen omdat ze zelf geen kinderen heeft.. Alsof je dan geen mening / zorgen mag hebben en uitten als het om iemand gaat die zo dicht bij je staat? En alsof je dan totaal geen inschattingsvermogen hebt oid?
Het is echt zo'n dooddoener "je hebt zelf geen kinderen dus.." of "wacht maar tot je zelf kinderen hebt, dan zal je wel anders oordelen".. Het is niet zo dat mensen zonder kinderen geen mening mogen vormen of geen goed beeld kunnen hebben van een situatie?

Ik denk dat ze niet bedoelt dat je niet in een gelijkwaardige situatie zit omdat je zelf geen kinderen hebt, maar omdat hij jouw vader is.

Maar niemand zegt toch dat wel niets mag zeggen omdat wel geen kinderen heeft?

AngelNyn schreef:Ik vind het ook een beetje raar dat er nu door sommigen gezegd wordt dat Marin er niks over mag zeggen omdat ze zelf geen kinderen heeft.. Alsof je dan geen mening / zorgen mag hebben en uitten als het om iemand gaat die zo dicht bij je staat? En alsof je dan totaal geen inschattingsvermogen hebt oid?
Het is echt zo'n dooddoener "je hebt zelf geen kinderen dus.." of "wacht maar tot je zelf kinderen hebt, dan zal je wel anders oordelen".. Het is niet zo dat mensen zonder kinderen geen mening mogen vormen of geen goed beeld kunnen hebben van een situatie?

Dat heeft toch niemand gezegd?

Oh, ik ben een beetje spuit elf, zie ik.

Het maakt mij trouwens niet uit of iemand zelf kinderen heeft, het maakt me wel uit waar het advies op gebaseerd is en of diegene kan inschatten of het een realistisch advies is.