In hoeverre kan ik hier iets over zeggen?

Marin
Ik herken je verhaal helemaal. Alleen heb ik het dan met een tante van mij en haar 2 kinderen. We waren/zijn een close familie dus ik ging ook heel vaak samen met hun wat leuks doen.
Maar die kinderen hebben ook zo'n bijzondere opvoeding, waar ik me ook vaak zorgen over heb gemaakt en nog steeds maak ik me er zorgen over.
Het meisje van net 7 is daar helemaal de baas. Wanneer zij wil slapen mag ze gaan slapen, wanneer zei wakker is gaan papa of mama met haar beneden spelen. Wat zei wil eten, mag ze eten. (of mama maakt apart wat voor haar) Wil ze chips midden door de week dan krijgt ze dat. Wil ze nog een koekje, pak het maar.
Hebben we 's avonds een feestje claimt ze de hele avond haar moeder, maar spelen met andere kindjes of voor haar zelf iets doen dat kent ze niet.
En haar kleine zusje van 5 (down syndroom) moet telkens maar wijken voor haar gedrag. Wil zij bij mama op schoot, dan moet zusje maar naar papa. Of andersom.
Ook zij wil niet meer naar zwemles en dan hoeft ze ook niet. En dat gaat me echt niet om het diploma, maar als reden wordt gewoon gegeven zij wil neit dan is het klaar en zo gaat het met alles. Ze was niet extreem bang, het was geen strijd om naar zwemles te gaan.
Ze slaapt ;s avonds op de bank, want ze wil niet in bed gaan slapen. 's Avonds gaat ze met papa en mama naar boven die leggen haar in bed.

Ik maak me soms erg boos, omdat ik het gewoon zielig vind voor de kindjes.
Daarom geloof ik ook niet in zo'n vrije opvoeding. (als dat al hun systeem is ik betwijfel het of ze uberhout over opvoeden nadenken)
Maar de beide kinderen zijn gewoon flink te dik! Krijgen snoep/chips te pas en te onpas. Voor het oudere zusje is zo asociaal als wat. Zegt nog geen hallo als we binnen komen. Kijkt je niet als je tegen ze praat. Speelt niet met andere kinderen. (juf op school heeft ook al heel vaak er proberen wat aan te doen, maar mijn tante schuift alles van zich af)
Ik heb in mijn omgeving vaak genoeg gezien dat het op deze manier neit de leukste kinderen worden.

Wat ik zelf erg jammer vind is dat ze alle hulp en begeleiding voor het down meisje afschuiven. Het meisje is 4,5 en praat niet en luistert amper. Ook lopen gaat er wankel en ze valt vaak. En ze willen nog steeds dat ze gewoon naar de basisschool gaat. Waar ze waarschijnlijk volgend jaar in een klas van 30 kinderen zou komen.

Ik wil ermee zeggen dat ik je frustraties echt begrijp, maar ik merk zoals bij hen dat het punt opvoeding heel gevoelig ligt. Ook mijn moeder heeft eens met hen gesproken, maar ze vliegt je zowat aan als je erover begint.
Je kunt er volgens mij echt heel weinig mee. Het is wel erg jammer want ik merk dat er op een gegeven moment gigantische irritaties ontstaan tussen ons. Dat maakt uitjes enz. ook niet leuk meer... (en het jammere is dat mijn tante ook overal de kinderen mee heen neemt).

@sleeping beauty zou er bij je tante ook niet een stukje schaamte en trots bij kunnen zitten. Schaamte om toe te moeten geven dat ze hulp nodig hebben? En misschien zelfs wel een stukje schuldgevoel richting de oudste. Want ik weet natuurlijk niet hoe oud je tante is maar als jij hier komt is er toch een redelijke kans dat oom en tante wat ouder waren toen ze kinderen kregen.

@marin ik zou er denk ik ook niets van zeggen hooguit over de voeding maar dat is wel een punt wat voor mij erg belangrijk is.