In hoeverre kan ik hier iets over zeggen?

Eucalypta schreef:Maar niemand zegt toch dat wel niets mag zeggen omdat wel geen kinderen heeft?

Sowieso in de reactie van Parel:

Parel schreef:Bij ons helpt de televisie aan tijdens het eten zodat ze gewoon eet en niet gaat meppen, en ik geloof oprecht dat ze daar geen slechter mens van wordt.

Ik vind het heus niet erg als mensen iets aan me vragen maar ze moeten wel weten wanneer ze moeten stoppen en zich absoluut niet gaan bemoeien.

Sowieso ben ik ervan overtuigd dat je gewoon pas weet hoe je dingen mbt opvoeding doet als je zelf een kind hebt. Wij hadden bijv. dingen best anders in ons hoofd voordat ze geboren werd terwijl we nu ze er is de prioriteiten en manier van handelen best anders hebben liggen.

Ja joh, dat is gewoon zo'n eeuwenoud argument waar vast een kern van waarheid in zit en vast ook een beetje onzin is.
Ik had al even bij Euc gecheckt, maar dat bedoelde ze dus niet.

Parel zegt niet dat ze niets mag zeggen, alleen dat je bepaalde dingen pas weet als je ze zelf hebt. Daar lijkt me ook niets mis mee, want je weet gewoon niet hoe het is als je ze zelf niet hebt. Dat kan namelijk onmogelijk. En als je zelf kinderen hebt maak je andere overwegingen en spelen gewoon andere factoren dan wanneer het andermans kinderen zijn. Lijkt me niet meer dan logisch.

Maar dat je zelf nog geen idee hebt hoe je het gaat aanpakken bij je eigen kind, zegt natuurlijk niets over dat je je zorgen kunt maken over de opvoeding van een ander kind. Je kunt er alleen niet zoveel mee, waarschijnlijk ook niet echt als je wel zelf kinderen hebt.

Eucalypta schreef:Parel zegt niet dat ze niets mag zeggen, alleen dat je bepaalde dingen pas weet als je ze zelf hebt. Daar lijkt me ook niets mis mee, want je weet gewoon niet hoe het is als je ze zelf niet hebt. Dat kan namelijk onmogelijk. En als je zelf kinderen hebt maak je andere overwegingen en spelen gewoon andere factoren dan wanneer het andermans kinderen zijn. Lijkt me niet meer dan logisch.

Nee het wordt misschien niet letterlijk gezegd, maar het is een opmerking die wel vaker voorbij komt hier op het forum en Marin vroeg gewoon advies over deze situatie, en dat staat dan toch helemaal los van of zij wel of geen kinderen heeft?

Er zijn altijd dingen waar je heel idealistisch over bent en waarvan je denkt dat je ze nooit gaat doen. Kinderen voor de televisie, snoep geven, cadeautjes tussendoor, in bed nemen, dat soort dingen. Bijna alle ouders laten wil minimaal een van die voornemens vallen als een kind er eenmaal is. Dat is denk ik wat Parel bedoelt. Je wordt vaak wat minder stellig.

Ik geef alleen aan dat ik er gewoon heel anders over dacht, de perfecte opvoedstijl had ik in mijn hoofd, maar het is nu heel erg anders. Je luistert naar je kind, de behoeftes van je kind en hoe je het in je leefsituatie kan inpassen. En ik zie haar elke dag, weet wat bij ons past en zorg er echt wel voor dat ze goed opgroeit.

Natuurlijk kan je beargumenteren en alles uitzoeken, maar het is gewoon per kind en per gezinssituatie anders.

Ik kan nu trouwens ook niks zeggen over een ander zijn opvoedstijl, maar puur die van mezelf toelichten. Ik snap wel beter hoe een ander zich voelt to zijn kind mbt opvoeden.

Overigens niks tegen marin hoor, kan me voorstellen dat de situatie verschrikkelijk lastig is.

Hoezo is dat onzin? stel je vriendin heeft een slechte relatie, dan kun jij als buitenstaander wel vinden dat ze moet opstappen, maar dat heeft geen zin, want je ziet maar een klein stukje én je kijkt er van afstand naar. Toch zeggen veel mensen dan al 'ik zou allang weg zijn geweest' onzin natuurlijk, want je weet het niet. Zie jij een kind irritant doen, dan is het vet makkelijk om te zeggen 'dat had had ik anders aangepakt' maar als je zelf kinderen hebt dan snap je beter welke dingen er mee kunnen spelen, waarom je niet altijd ingrijpt, hoe moe je kunt zijn en hoe ingewikkeld het kan zijn.

Ik dacht altijd erg makkelijk over het zoeken van oppas. Snapte niet waarom mensen dat niet makkelijker deden als ze uit wilden. Totdat ik een kind kreeg,toen viel het kwartje. Mijn broertje had altijd commentaar op mijn opvoeding. Totdat hij zelf kinderen kreeg, toen snapte hij het. Ik vond mijn tante altijd zwaar overdreven. Vind ik nog, naar sinds ik ze zelf heb snap ik haar wél.

Geen hogere wiskunde toch?

Ok dan heb ik de post verkeerd geïnterpreteerd, ik las het meer alsof ze er geen mening over zou kunnen vormen omdat ze zelf nog geen kinderen had / opvoed ervaring

Edit ; Susan kan heel goed dingen verwoorden, beter dan ik.

Als mijn kind niet eet zonder alles weg te slaan, maar wel eet als ze voor de televisie zit sochtends zonder morren, dan doen we het zo. Wij hebben gewoon geen zin in een continue strijd, en ik wil niet dat ze honger lijdt puur omdat ze nukkig is.

Euc kan ook beter uitleggen zie ik haha
Maar het is idd gevoelsmatig, situaties beter inschatten.
Dat is ook vaak waarom het je leven verrijkt en waarom ik bijv met mijn moeder ineens veel meer op 1 lijn zit.

In mijn werk (kinderopvang) heeft het me trouwens ook veel meer geholpen. Snap ouders ineens veel beter.

Eucalypta schreef:Hoezo is dat onzin? stel je vriendin heeft een slechte relatie, dan kun jij als buitenstaander wel vinden dat ze moet opstappen, maar dat heeft geen zin, want je ziet maar een klein stukje én je kijkt er van afstand naar. Toch zeggen veel mensen dan al 'ik zou allang weg zijn geweest' onzin natuurlijk, want je weet het niet. Zie jij een kind irritant doen, dan is het vet makkelijk om te zeggen 'niveau had ik anders aangepakt' maar als je zelf kinderen hebt dan snap je beter welke dingen er mee kunnen spelen, waarom je niet altijd ingrijpt, hoe moe je kunt zijn en hoe ingewikkeld het kan zijn.

Ik dacht altijd erg makkelijk over het zoeken van oppas. Snapte niet waarom mensen dat niet makkelijker deden als ze uit wilden. Totdat ik een kind kreeg,toen viel het kwartje. Mijn broertje had altijd commentaar op mijn opvoeding. Totdat hij zelf kinderen kreeg, toen snapte hij het. Ik vond mijn tante altijd zwaar overdreven. Vind ik nog, naar sinds ik ze zelf heb snap ik haar wél.

Geen hogere wiskunde toch?

Maar jouw argumenten zeggen toch niks over dat ik me geen zorgen kan maken over wat ik wél zie. Dit is niet iets van de laatste maanden, maar al zeven jaar lang zo. Natuurlijk is het maar een klein deel wat ik zie, want ik kom niet heel vaak bij hen, ik woon immers al lang op mezelf, maar dan nog is het een observatie die ik, en iedereen in de directe omgeving, maak. Ik vind het zelf ook belachelijk dat ze als oppas iemand uit Groningen laten komen (te weten mijn zus) naar Brabant, terwijl hun nichtje van 17 letterlijk naast hen woont en haar dagelijks ziet. Voor een weekend lange oppas, ok, logisch, een 17 jarige zou ik dan ook niet vertrouwen. Maar voor een avondje als ze uiteten gaan? Ik vind het onzin. Maar goed, uit ik dat? Nee. Omdat ze wel hun redenen er voor zullen hebben. Maar ik vorm er wel een mening over en ik vind dat ik die best mag hebben. Alleen zou ik dat soort dingen nóóit uiten want ik wil hen niet kwetsen.

Oh en dat je dingen veel beter snapt, als je zelf kinderen hebt, kan ik me heel goed voorstellen. Lijkt me ook echt heel logisch.
Dat wat Susan zegt dus en jij ook Parel. Maar dat je nog geen kinderen hebt, doet natuurlijk niet af aan je gevoel wat je bij anderen kunt krijgen.

Iedereen heeft wel een mening over andermans opvoeding, ik heb in mijn familie ook wel situaties waarin ik denk: dat zou ik heel anders doen. Zij bij mij misschien ook. Maar we zeggen het niet, niet ongevraagd.

Mijn vader en zijn zus hebben lang geleden al de afspraak gemaakt dat ze zich niet met elkaars opvoeding bemoeiden en dat werkte prima.

Marin schreef:Oh en dat je dingen veel beter snapt, als je zelf kinderen hebt, kan ik me heel goed voorstellen. Lijkt me ook echt heel logisch.
Dat wat Susan zegt dus en jij ook Parel. Maar dat je nog geen kinderen hebt, doet natuurlijk niet af aan je gevoel wat je bij anderen kunt krijgen.

Ik snap wel dat je je zorgen maakt hoor!
Denk wel echt dat hun alles doen met een reden, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan om het naast je neer te leggen.

Je topictitel had je alleen misschien kunnen verwoorden in 'ik maak me zorgen' want nu vraag je of je er iets van kan zeggen, en dan krijg je idd de reacties of je er wel of niet iets van kan zeggen ipv inhoudelijk op het feit of je zorgen terecht zijn ja of nee. denk ik dan hoor!

Ja da's wel een goed punt Parel Misschien verkeerd gekozen!

Misschien kun je overigens wel bij hen aangeven dat je wilt proberen te begrijpen waarom ze dingen doen. Aangeven dat je het niet helemaal snapt, maar het toch graag wil begrijpen. Hierbij hoef je niet duidelijk te maken dat het in jouw ogen 'fout' is hoe hen dingen aanpakken, maar misschien kan je samen met hen kijken naar mogelijkheden en oplossingen voor bepaalde dingen.

Ik zou het zelf totaal niet vervelend vinden als men dingen aan me vraagt in de zin van 'hoe en waarom'. Zolang er geen overduidelijke kritiek gegeven wordt en ik niet het gevoel krijg dat een ander het beter weet. Omdat wij bepaalde dingen 'anders' doen vind ik het juist fijn om het met anderen daarover te hebben. Misschien geven zij mij wat meer inzicht op tips m.b.t. bepaalde situaties, maar misschien kan ik hen dan ook juist dingen anders in laten zien.

Ja dat is wel een subtiele, geïnteresseerde manier, Parisienne

Ja toch? Zolang het subtiel is en je oprecht geïnteresseerd overkomt voelt het voor hen waarschijnlijk niet gelijk aanvallend.

Ja wellicht kan ik dat eens proberen. En ook gewoon kijken of er een aanleiding voor is. Uit het niets over zoiets beginnen is ook niet verstandig, maar als zij toch al aangeven dat ze zo slecht eet als we zelf zitten te eten bijvoorbeeld, dan kan ik mijns inziens best interesse tonen. Dat is dan toch helemaal niet aanvallend? Of wel?

Marin, ik heb een jonger zusje. We schelen 13 jaar. Zij is 15 en ik ben 28. We hebben dezelfde ouders dus geen stiefzusjes/halfzusjes. Haar opvoeding is zo anders dan de opvoeding die mijn broertje en ik hebben gehad. Ten eerste, ze eet haast niets. De porties die ze eet, eet mijn neefje van 5 ook. Ze lust niets. Ze mag van tafel als zij dat wil om vervolgens met gemak in d'r eentje een grote zak chips leeg te eten. Terwijl ik me nog tijden kan herinneren van mijn broertje die ook een moeilijke eter was, hij zat rustig tot 21:00 aan tafel, met zijn bordje nog voor zijn neus. D'r kleding.. of d'r schoenen laat ik het zo zeggen, als ze gaat winkelen met mijn moeder, krijgt ze schoenen waar ik me nog niet eens in zou willen vertonen, zo hoog en volwassen én het staat geeneens mooi onder die spillebeentjes.. Ze draagt make-up waar ik me voor schaam. Zo dikke eyeliner, en zoveel mascara + rode lippenstift dat ze gewoon op een *sorry..* een klein hoertje lijkt haha. Ze sliep tot ze 13 was elke avond bij mijn ouders in bed.. serieus, geen grap en eigenlijk best ziek.. Dan ging mijn pa/ma in haar bed liggen. Ze dwingde het gewoon af. Mijn zusje slaapt op doordeweekse dagen gewoon om 03:00. Ze heeft een laptop tot d'r beschikking en daarop zit de de hele nacht op. Ze krijgt tijden mee waar ik nog van op kijk.

Haar opvoeding is zo anders in mijn ogen, maar helaas kan ik mijn ouders niets zeggen. Als ik bijv zeg: 'Mam, zit zij nog tot zó laat op de computer??' Zegt mijn moeder alsof het de normaalste zaak van de wereld is: 'Ja, want ze is nog niet moe..' als ik een opmerking maak over hoe weinig ze eet, springt mijn moeder meteen in de bres en zegt: 'Maar ze heeft vanmiddag nog 2 boterhammen gehad.' Als ik voorzichtig probeer te zeggen dat ik de schoenen die ze hebben gekocht echt niets voor meisjes van 15 vind, krijg ik een snauw van mijn moeder dat ze nu ook niet meer kan verbieden want ze is toch al zeker 15..?! Als ze te laat komt, (meisje van 15, krijgt een tijd mee van 01:30/02:00 thuis zijn) en dan komt ze toch om 02:30 en mijn pa zegt er wat van, komt ze heel brutaal teruggelopen en zegt ze: 'Jij wil niet dat ik een sociaal leven heb..' excuuuuuuuuuse me?! En zo gaat het altijd. Ik heb al heel vaak proberen te zeggen dat ze dr meer moeten opvoeden maar meer dan een zucht komt er niet uit. Máár als ze tegen mij klagen over wat ze nu weer heeft gedaan, dan snoer ik ze ook de mond. Dan zeg ik dat ik absoluut geen medelijden heb met ze. Ze doen het echt zelf. En dan zijn dit nog wel mijn eigen ouders. Mijn advies: niets van zeggen, ze gaan het toch niet anders doen omdat jij dingen anders ziet dan zij.

Poe wat een herkenning hee, PC! Die computer ook.. K heeft echt een mega gigantische iMac op haar kamer staan. Nou snap ik ook wel dat het voor kinderen tegenwoordig ook goed is om computer skills te leren, die hebben ze hard nodig ook, maar goed.. Maar 'fijn' om te horen dat jij het ook herkent. En er dus ook gewoon niets mee doet.

Over het eten maak je je mijns inziens terecht zorgen, aangezien dat inderdaad een potentieel gezondheidsrisico met zich meebrengt. Maar slecht eten is zeker niet een teken dat het kind enorm verwend is (zoals Antibes zei). Soms is het gewoon echt een enorme strijd. Ik ben zo'n kind dat niets lustte. Mijn moeder heeft van alles geprobeerd, prakken, pureren, jus/sausjes over de groente, 1 hapje proeven, zoveel spruitjes als je oud bent, afleiden, straffen, aan tafel blijven tot het op was. Dat heeft vooral tot heel veel gedoe geleid, heel veel ruzie aan tafel, zodat wij allemaal elke avond weer enorm opzagen tegen het avondeten. Na jarenlange strijd heeft mijn moeder toen ook besloten om het maar te laten, om voor mij apart voedsel klaar te maken als we iets aten wat ik niet lustte. Als ik iets at wat ik eigenlijk niet lustte, werd ik daar ook voor beloond. Het is er een stuk gezelliger op geworden nadat ze in feite de strijd opgegeven had. Uiteindelijk is het wel goed gekomen bij mij, ik ben met de jaren meer gaan lusten, toen er ook niet meer zo'n druk achter zat. Desondanks lust ik nu nog steeds heel veel niet, nou ja, shit happens.

Voordat je commentaar gaat leveren op haar voedselinname, is het goed om het hele verhaal te weten. Vragen waarom ze zo moeilijk eet lijkt me inderdaad goed.

Wat betreft dat zwemdiploma en dat in bed slapen bij haar ouders, daar zou ik me echt buiten houden. Het is niet schadelijk als een kind bij haar ouders slaapt, en jij hebt er geen last van, dus waarom zou je je daarmee bemoeien? In veel culturen is het de norm dat kinderen bij de ouders slapen, of de hele familie bij elkaar in een ruimte. Hier is dat niet zo, maar dat maakt het nog niet slecht. Het is een keuze die haar ouders maken.

Marin schreef:Ja wellicht kan ik dat eens proberen. En ook gewoon kijken of er een aanleiding voor is. Uit het niets over zoiets beginnen is ook niet verstandig, maar als zij toch al aangeven dat ze zo slecht eet als we zelf zitten te eten bijvoorbeeld, dan kan ik mijns inziens best interesse tonen. Dat is dan toch helemaal niet aanvallend? Of wel?

Nee, dat is gewoon belangstellend.
En wellicht zit er een hele logische reden achter, begrijp je ze ineens een stuk beter en maak je je ook geen zorgen meer!

SG: dat was ook niet wat ik bedoelde. Mijn gevoelens dat ze erg verwend is zijn niet gebaseerd op enkel dat eetgedrag. Ook op andere dingen die Marin hier (en ook wel vaker in andere topics) heeft genoemd. Al met al vind ik het simpelweg overkomen als een vrij slim, pittig meisje dat net iets te vaak haar zin krijgt (ook materieel), maar miss af en toe iets meer "als een klein kind (wat ze technisch is)" behandeld mag worden. Meer regels en grenzen, ik geloof zelf dat kinderen daar later blij mee zijn.

Ik ken natuurlijk Marins zusje en haar ouders helemaaaaal niet, dus wat weet ik nou, maar ik moet ut ook maar doen met forum verhalen.