In hoeverre kan ik hier iets over zeggen?

B is trouwens zo gepiept als je A eenmaal hebt. Bij mijn zoon zat er 2,5 maand tussen.

RYW schreef:

Printje schreef:

Susan schreef:Trouwens, op een bepaald moment ga je toch ook schoolzwemmen? Ik heb ook alleen mijn A-diploma hoeven halen met zwemles buiten schooltijd (ik had er echt een hekel aan, ik hoopte altijd stiekem dat mijn ouders het vergaten), mijn B-diploma heb ik later met schoolzwemmen gehaald.

schoolzwemmen bestaat niet meer, is wegbezuinigd.

Ik heb regelmatig met kinderen gezwommen die allemaal een A-diploma hebben maar daar zit echt ontzettend veel verschil in.

Jawel hoor, op sommige scholen wel. Mijn oudste heeft wekelijks schoolzwemmen.

ow serieus? Voor zover ik begrepen heb is het volledig afgeschaft, tenminste hier in de omgeving wel, ik meen zelfs dus de hele provincie en ik dacht dus zelfs dat het overal was.

Printje schreef:

RYW schreef:

Printje schreef:

Susan schreef:Trouwens, op een bepaald moment ga je toch ook schoolzwemmen? Ik heb ook alleen mijn A-diploma hoeven halen met zwemles buiten schooltijd (ik had er echt een hekel aan, ik hoopte altijd stiekem dat mijn ouders het vergaten), mijn B-diploma heb ik later met schoolzwemmen gehaald.

schoolzwemmen bestaat niet meer, is wegbezuinigd.

Ik heb regelmatig met kinderen gezwommen die allemaal een A-diploma hebben maar daar zit echt ontzettend veel verschil in.

Jawel hoor, op sommige scholen wel. Mijn oudste heeft wekelijks schoolzwemmen.

ow serieus? Voor zover ik begrepen heb is het volledig afgeschaft, tenminste hier in de omgeving wel, ik meen zelfs dus de hele provincie en ik dacht dus zelfs dat het overal was.

Volgens mij zijn de subsidies afgeschaft, maar zijn er nog wel sommige scholen die een potje hebben om schoolzwemmen te bekostigen, misschien met een eventuele bijdrage van de ouders. Hier zijn er ook nog een paar scholen die het wel doen.

Ja, serieus. Ik betaal 50 euro per jaar als bijdrage (gewoon zwemles was 40 euro per MAAND) en daarvoor zwemmen ze dus wekelijks. Mijn zoon gaat binnenkort op voor C.

RYW schreef:Ja, serieus. Ik betaal 50 euro per jaar als bijdrage (gewoon zwemles was 40 euro per MAAND) en daarvoor zwemmen ze dus wekelijks. Mijn zoon gaat binnenkort op voor C.

Ow das geen geld idd, wat fijn dat het bij jullie nog kan.

Maar ja, dan heeft ze alleen een A-diploma, lijkt me ook geen ramp. Ze kan later alsnog die andere diploma's halen als ze dat zou willen, mijn nichtje heeft op volwassen leeftijd nog de diploma's gehaald die ze als kind niet had.

Mijn ouders hebben doorgedramd met mijn zwemdiploma's. Ik was volgens mij vijf of zes en had beiden. Maar wel samen met een gigantische angst voor zwemmen. Soms is het juist goed om het op latere leeftijd nog te halen. Als ze er nu geen zin in heeft, om welke reden dan ook, dan zou ik nu niet gaan pushen. Gewoon rustig aan. Het komt vanzelf. En anders maar niet?

Mijn oudste is ook absoluut geen zwemwonder, ik ben allang blij als hij eindelijk A heeft. Daarna gaan wij ook niet door voor B. Daar doe ik hem geen plezier mee en mezelf al helemaal niet . Van de ene naar de andere groep heeft hier 15 maanden geduurd... Tegen de tijd dat hij mag afzwemmen ben ik mede eigenaar van het zwembad, zoveel geld heb ik er al heen gebracht en dan is hij nog niet eens op de helft. Schoolzwemmen is hier helaas ook niet meer, anders had hij daar B mee kunnen halen.

Opvoeding zou ik me echt niet mee bemoeien. Ik denk, net als Susan, dat dat nog wel eens érg gevoelig kan liggen.

Geen hele nuttige reactie maar ik heb ook heel lang bij mijn ouders in bed geslapen, ik denk ook tot mijn 7e, of trouwens misschien nog wel een paar jaar langer. Soms eens een aantal nachtjes niet maar ik sliep dan gewoon echt niet fijn en wilde altijd terug naar mijn ouders. Op mijn 9/10e was dit ineens uit zichzelf over en heb ik gewoon vanaf toen altijd alleen geslapen, had er ineens geen behoefte meer aan. Mijn moeder heeft daar toen wel veel commentaar op gehad maar ik ben heel blij dat ze daar niets mee gedaan heeft en het gewoon heeft aangekeken. Ik heb trouwens ook helemaal geen zwemdiploma's en heb mezelf eigenlijk leren zwemmen. Ik zou me er verder trouwens niet mee bemoeien, het is gewoon niet jouw zaak.

Marin schreef:

Eucalypta schreef:En met die zwemles zit je er echt gewoon naast. Met A moeten ze tegenwoordig bijna net zoveel als wij met B vroeger.

Ok dit wist ik niet. Dat stelt me al iets meer gerust.

En verder vind ik het gewoon echt heel moeilijk. Ik wéét dat het mijn kind niet is dus dat ik er niks over kan zeggen, maar het is wel mijn zusje. Ik vind het een hele lastige positie.

Ik herken er wel iets van, maar dan met de kinderen van A.. Het zijn niet je eigen kinderen, je bent niet een van de ouders, maar ze staan je wel na aan het hart en je wil graag dat ze opgroeien tot fijne, zelfstandige mensen met zelfvertrouwen en liefde (of zoiets). Je gunt ze het állerbeste en zou het verschrikkelijk vinden als ze ongelukkig worden. Dat is wat je ingeeft om je er zorgen over te maken en waarom je je er druk om maakt.
Het lastige alleen is: je bent niet een van de ouders. In mijn geval kon ik nog wel met A. dingen bespreken. Maar als hij het niet met me eens was, tja dan had ik dus gewoon pech, soms vond ik dat echt tenenkrommend.

Je kúnt je zusje niet opvoeden, jouw zusje is niet jouw kind, ze is het kind van je vader en stiefmoeder. Het enige wat je kunt doen is als jij er bent over dragen wat jij belangrijk vind. Maar bedenk je ook dat wat jij belangrijk vind, goed vind of normaal vind niet persé het beste is wat je kunt doen.

Een kind van 7 wat nog bij haar ouders slaapt word misschien wel door de nabijheid en liefde van haar ouders gesterkt in haar zelfvertrouwen. Natuurlijk is dat vrij oud, maar ik denk dat er inderdaad vanzelf een moment komt dat een kind dat niet meer wil. Of denk jij dat ze als puber nog bij haar ouders in bed wil slapen? Alleen het zou natuurlijk wél een beetje gek zijn als het echt zo ver komt.

Dan een zwemdiploma, ik heb ook alleen mijn A, ik kan prima zwemmen, alleen kan ik niet duiken. Hoewel ik dat wel een beetje geleerd heb inmiddels, maar ik kan niet te diep onder water vanwege mijn oren. Mijn ouders hebben zeilboot dus goed kunnen zwemmen was echt wel belangrijk voor ons. Maar ik kreeg vreselijk oorpijn van duiken en daardoor is er van mijn B nooit wat gekomen. Tegenwoordig gaan kinderen voor hun A-diploma al duiken, leren ze onder dingen door zwemmen etc. De vroegere A bestaat niet meer, het is veel uitgebreider geworden.

En het eten, dat is een lastig iets, natuurlijk is haar belonen met chocola en leven op chips en vla nou niet bepaald je van het, maar soms ben je als ouder ook blij áls ze wat binnen krijgt natuurlijk. En misschien willen ze wel gewoon geen strijd. Dat is dan gewoon een verschil in wat je belangrijk vind denk ik.

Ik wil het niet bagatelliseren, ik snap je frustraties, ik zou er ook wel een beetje met opgetrokken wenkbrauwen naar kijken en ik zou het zelf nóóit zo willen. Maar jij bent niet de opvoeder en dat moet je echt aan de ouders over laten.

Tuurlijk heeft b wel meerwaarde. Je leert weer nieuwe dingen. Maar ik vond het niet nodig. Één diploma is verplicht, daarna mogen ze kiezen.

Wat ik me altijd tijdens zo'n topic afvraag: waarom is toch zo'n big issue wanneer mensen die dicht bij je staan feedback geven op jouw opvoeding? Op werkelijk alle punten en momenten in je leven is er een feedbackmoment of een moment waarop je even in de spiegel moet kijken. Waarom kan dat nou bij de opvoeding van een kind niet? Ik begrijp daar geen snars van. En dan heb ik het echt over mensen die dichtbij staan, die je kennen, die het beste met je voor hebben en die het liefdevol brengen.

Ik zou echt graag willen dat mijn vriendinnen of bepaalde familieleden me op bepaalde dingen wijzen als ik ooit kinderen heb. Je hebt toch altijd een blinde vlek op elk gebied? Ik wíl feedback, juist van de mensen die me goed kennen. Ik vind het een teken van goede vriendschap of een goede familieband wanneer iemand opmerkt dat ergens iets niet lekker gaat en me daar op aanspreekt. Daar kun je toch alleen maar van leren? En je hóeft er niets mee te doen, als je dat niet wilt.

Wat is er zo anders aan een opvoeding dat niemand zich daarmee mag 'bemoeien', terwijl we op alle andere gebieden wel op elkaar letten? Daar ben ik nou oprecht benieuwd naar.

Ik denk dat opvoeding iets heel persoonlijks kan zijn wat iedereen naar haar beste eer en geweten doet.

Mijn moeder zegt ook weleens iets over bijv. het eten van R. Ik voel me dan ook niet aangevallen maar denk tsja ik doe het op de manier waarop ik denk dat het beste werkt. Maar mijn moeder krijgt sowieso de kriebels van de opvoeding van tegenwoordig.

Omdat het persoonlijk is inderdaad. Iemand in mijn omgeving kan wel tegen mij zeggen dat het niet goed is dat mijn dochter nog regelmatig bij ons in bed ligt. Maar zelf vind ik dat niet en ik zit er niet op te wachten dat iemand me daarop wijst.

Liadan schreef:Omdat het persoonlijk is inderdaad. Iemand in mijn omgeving kan wel tegen mij zeggen dat het niet goed is dat mijn dochter nog regelmatig bij ons in bed ligt. Maar zelf vind ik dat niet en ik zit er niet op te wachten dat iemand me daarop wijst.

Inderdaad, en de meeste ouders weten ook heus wel dat er een heleboel andere ouders zijn die het heel anders doen, daarmee zeg je gewoon niks nieuws.

Liadan schreef:Omdat het persoonlijk is inderdaad. Iemand in mijn omgeving kan wel tegen mij zeggen dat het niet goed is dat mijn dochter nog regelmatig bij ons in bed ligt. Maar zelf vind ik dat niet en ik zit er niet op te wachten dat iemand me daarop wijst.

Maar als het gaat over je werk, over je relatie of over je gedrag is het toch ook persoonlijk? Dat maakt voor mij nog niet het verschil met een opvoeding.

Ik zit ook niet op ongevraagde feedback/kritiek/commentaar over mijn relatie te wachten.

Ja, ik vind het zelf ook lang niet altijd fijn om ongevraagd feedback te krijgen over mijn relatie. Feedback over mijn gedrag vind ik minder erg want dat heeft direct betrekking op mijzelf.
Maar waarom zou je feedback geven op iemand z'n manier van opvoeden (tenzij er dingen gebeuren die schadelijk zijn voor het kind) als diegene daar niet om vraagt. Ik weet bijvoorbeeld dat veel mensen het raar vinden of het niet vinden kunnen om kinderen lang bij je op de kamer te laten slapen of ze niet te straffen/belonen, ook mensen die heel dichtbij ons staan. Ik hoef geen feedback van hen daarover te hebben want ik denk er het tegenovergestelde over en sta daar helemaal achter.
Ik vind zelf dat ik daar dus geen feedback over nodig heb, want het gaat goed zoals het gaat.

Nou, dan zit ik gewoon anders in elkaar dan jullie, denk ik. Bv. Carrie zegt best wel eens tegen mij: "Joh Rood, zou je dat nu wel zus of zo doen?" Kijk, als het te vaak ongevraagd en ongefundeerd gebeurt, is dat niet leuk. Maar ik vind het wel prettig als vrienden zich vrij voelen om me te vertellen waar ze zich zorgen om maken.

Rood schreef:Wat ik me altijd tijdens zo'n topic afvraag: waarom is toch zo'n big issue wanneer mensen die dicht bij je staan feedback geven op jouw opvoeding? Op werkelijk alle punten en momenten in je leven is er een feedbackmoment of een moment waarop je even in de spiegel moet kijken. Waarom kan dat nou bij de opvoeding van een kind niet? Ik begrijp daar geen snars van. En dan heb ik het echt over mensen die dichtbij staan, die je kennen, die het beste met je voor hebben en die het liefdevol brengen.

Ik zou echt graag willen dat mijn vriendinnen of bepaalde familieleden me op bepaalde dingen wijzen als ik ooit kinderen heb. Je hebt toch altijd een blinde vlek op elk gebied? Ik wíl feedback, juist van de mensen die me goed kennen. Ik vind het een teken van goede vriendschap of een goede familieband wanneer iemand opmerkt dat ergens iets niet lekker gaat en me daar op aanspreekt. Daar kun je toch alleen maar van leren? En je hóeft er niets mee te doen, als je dat niet wilt.

Wat is er zo anders aan een opvoeding dat niemand zich daarmee mag 'bemoeien', terwijl we op alle andere gebieden wel op elkaar letten? Daar ben ik nou oprecht benieuwd naar.

Ik weet nog totaal niet hoe dat gaat zijn in de toekomst, maar ik ben juist nú al bewust bezig om aan mijn valkuilen te werken omdat ik bepaalde dingen uit mijn eigen opvoeding absoluut niet wil overbrengen. Ik zou het echt naar vinden als mensen mij telkens dezelfde 'fout' zien maken met mijn kind straks, maar niets zeggen. Wildvreemden moeten hun mond houden (in de supermarkt of op straat) dat vind ik echt not done, je oordeelt dan over een momentopname namelijk. Maar een goede vriendin of een familielid zou het van mij wel mogen zeggen als ik iets misschien beter anders aan kan pakken in hun ogen.

Maar opvoeding is ook iets heel persoonlijk. Iets wat je vaak vanuit je hart probeert te doen. Ik kan me voorstellen dat als jij dingen vanuit een bepaald opvoedidee of overtuiging doet en mensen hebben gewoon hele andere ideeën en proberen jou dat dan op te dringen dat het dan wél erg vervelend word. Je hebt bovendien ook mensen die het altijd beter weten en dat graag laten blijken. Verder heb ik soms het idee dat mensen heel snel vinden dat ze zich er wel tegenaan mogen bemoeien, er zijn natuurlijk bepaalde grenzen. Maar ik denk wel dat daar veel irritaties vandaan komen onder moeders. Verder zou ik persoonlijk het echt verschrikkelijk vinden als mijn moeder mij gaat wijzen op dingen. Mijn moeder heeft namelijk altijd overal kritiek op en daar word ik nog steeds onzeker van als een klein meisje. Ik ben het bovendien absoluut niet ermee eens hoe ze mij hebben opgevoed. Maar ik weet eigenlijk nu al dat mijn moeder kritiek gaat leveren en daar zie ik nu al tegenop. Dus het is ook persoonsgebonden.

Kortom, kritiek op opvoeding is iets precairs, het raakt de ouder eigenlijk heel persoonlijk en het is pijnlijk omdat jij als ouder het allerbeste voor je kind wil. Daarom kan niet iedereen daar maar wat van zeggen en niet op elke manier. In dit geval denk ik dat Marin er niets van kan zeggen omdat ze niet zo'n goede relatie met haar vader heeft en ze daar dus om die reden haar vingers aan zou branden.

Ja, maar Liadan, als je het een keer hebt besproken en diegene merkt dat jij daar gewoon anders over denkt, ga je het daar verder niet meer over hebben. Da's gewoon een verschil in opvatting imo. Maar als mijn vriendin haar kind alleen chocola en vla te eten geeft, zal ik toch op een gegeven moment voorzichtig polsen van 'joh, houdt hij niet van groenten' oid.

Ik heb liever dat iemand die dichtbij me staat eerst aan me vraagt waarom ik iets op een bepaalde manier doe. Dan kan ik dat uitleggen en ik heb er geen moeite mee als diegene het zelf op een andere manier zou doen.
Ik heb ook geen problemen met het krijgen van tips, die kan ik gebruiken of naast me neer leggen.

Rood schreef:Ja, maar Liadan, als je het een keer hebt besproken en diegene merkt dat jij daar gewoon anders over denkt, ga je het daar verder niet meer over hebben. Da's gewoon een verschil in opvatting imo. Maar als mijn vriendin haar kind alleen chocola en vla te eten geeft, zal ik toch op een gegeven moment voorzichtig polsen van 'joh, houdt hij niet van groenten' oid.

Maar dit vind ik iets heel anders dan feedback geven. Ik zou er echt geen moeite mee hebben als jij dit zo tegen mij zegt.

Ik ben het eens met Rood, vraag me ook iedere keer in dit soort topics weer af waarom iedereen roept: Niet mee bemoeien, niet jouw zaak! Het is natuurlijk allemaal heel lastig en niet op te lossen maar ik zou zeker een keer het gesprek aangaan met je vader. Ohja, over dat zwemdiploma zou ik me trouwens ook geen zorgen maken, A is meer dan voldoende

Rood schreef:Ja, maar Liadan, als je het een keer hebt besproken en diegene merkt dat jij daar gewoon anders over denkt, ga je het daar verder niet meer over hebben. Da's gewoon een verschil in opvatting imo. Maar als mijn vriendin haar kind alleen chocola en vla te eten geeft, zal ik toch op een gegeven moment voorzichtig polsen van 'joh, houdt hij niet van groenten' oid.

Maar denk je dan dat je vriendin niet doorheeft dat haar kind beter groente zou kunnen eten dan chocolade of vla?