Biechttopic 4

Ik denk dat je aan de ene kant je gevoel moet volgen en aan de andere kant ook moet proberen je er een klein beetje overheen te zetten, zeker als het 'familie' betreft. Ik zeg niet dat je je moeder maar achter de wagen moet laten lopen elke keer. Maar een keertje kan misschien geen kwaad. En je schoonmoeder zou toch haar kleinkinderen een keer vast mogen houden. Liever wanneer jij er bij bent dan een keer als je er niet bij bent toch?

Verder denk ik dat het met de tijd ook makkelijker word, het is nog zo vers. Een vriendin van mij vond het in het begin ook vreselijk moeilijk haar kindje af te geven, het mocht wel, maar ze deed het niet met plezier. Naarmate ze zelf zich zekerder voelde in haar rol als moeder vond ze het ook makkelijker om haar kind wat meer los te laten.
Een andere vriendin van mij vond het juist helemaal niet moeilijk, ze was zo nuchter daarin! Ze zei: "Ik kan mijn kind elke dag urenlang vasthouden, nu mag wel even iemand anders". Ik denk niet dat ik dat zelf zo makkelijk zou kunnen, volgens mij ben ik heel bezitterig, de tijd zal het leren, maar vond het ook wel leerzaam om haar zo te zien. Ook heb ik wel eens gehad dat ik ergens op kraamvisite was en niet eens bij de baby in de buurt mocht komen, dat gaf een heel onprettig gevoel. Ik vind het het goed recht van de moeder om haar gevoel te volgen, maar ik denk dat het wel handig is om daar dan wat meer over te communiceren.

Het blijven lastige dingen, een beetje toegeven is misschien ook wel goed voor jouw flexibiliteit. Maar je moet zeker geen dingen doen die tegen je gevoel indruisen!

Ach, zo herkenbaar Charlie! Maar ook vervelend. Want ene kant volg je je gevoel, maar daardoor verwijten mensen je een hoop. Hier vond ik het zó enorm lastig om haar uit mijn handen te geven. En ook met name aan mijn schoonmoeder. Zij is nogal onverzorgd en lebbert dan ook nog eens elk kind dat ze in haar handen krijgt af. De gedachte dat zij met haar mond mijn versgebakken baby zou aanraken bezorgde mij al rillingen.


Ze heeft haar trouwens wel vastgehad hoor. Met name door mijn man. Die pakte haar dan over en zei 'alsjeblieft mam'. Maar zodra ze er onhandig mee ging doen of op wilde staan, zei mijn man meteen weer 'zo lekker terug naar mama'. Wel heeft ze het mij verweten, hoor. Ze zegt nu geen band te hebben met haar kleinkind omdat ze haar maar 1 keer vast mocht houden in de eerste week. Ze is daarna maar 2 keer langsgeweest, maar dat heeft er verder niets mee te maken natuurlijk:lol:


Weet je, blijf vooral lekker bij jezelf. De mensen die dat niet accepteren hebben nu gewoon even pech. Je moeder gaat nog wel achter die kinderwagen lopen. Daar zitten ze nog lang genoeg in. Ik heb tot op de dag van vandaag geen spijt van mijn leeuwinnengedrag de eerste weken. De mensen die dat namelijk tóen accepteerden wandelen, knuffelen en spelen wat af met mijn kindje nu.

Afgelopen week heb ik ruzie gehad met m'n moeder.

Lang verhaal, maar in het kort komt het er op neer dat mijn moeder na de scheiding van mijn ouders (nu 14 jaar geleden) weer is hertrouwd met een andere man (ze zijn nu 7 jaar getrouwd).

Zowel mijn moeder als mijn stiefvader drinkt al een hele tijd erg veel wijn. Het belemmert ze in hun sociale leven, ze kunnen 's avonds nergens meer naartoe omdat ze dan teveel gedronken hebben. Dit is elke avond het geval. Mijn moeder wil hier 's avonds niet op visite komen, want dan kunnen ze geen wijntje drinken (ze moeten tenslotte ook weer naar huis...) We (broer, zus en ik) hebben hier onderling regelmatig gesprekken over, altijd met een grapje, maar ergens zien we allemaal natuurlijk wel dat dit niet oke is.

Volgende week ga ik met mijn zus, schoonzus en moeder uit eten. Zus, schoonzus en ik wilden daarna nog naar de bios. Moeder wil niet mee naar de bios. Prima, dan rijdt ze daarna alleen naar huis en gaan wij nog naar de bios, dachten wij. Maar nee, ze wil/kan niet alleen naar huis rijden en dat stiefvader haar komt halen is natuurlijk ook geen optie. Dus vervolgens wilde ze ook maar niet meer mee uit eten zei ze. Ze gebruikte als excuus dat ze niet in het donker wil rijden, maar dat slaat nergens op. Ze rijdt regelmatig in het donker van/naar haar werk (40 km verderop) en dan zou ze niet 8 km vanuit de stad naar huis kunnen rijden...

Ik ben zo kwaad geworden en heb gezegd dat ik het belachelijk vind dat ze dan maar niet mee uit eten gaat, dat ik heus wel weet dat het met drank te maken heeft en dat ik het ontzettend zwak vind dat ze blijkbaar niet zonder drank kan en dat er altijd wel smoesjes zijn, terwijl het natuurlijk maar om 1 ding draait: wijn. Ook heb ik gezegd dat broer, zus en ik allemaal die mening hebben, maar het nooit gezegd hebben en dat het maar eens klaar moet zijn. Dat ik vaak genoeg over mijn vader (die ook zo zijn eigenaardigheden heeft) zeur, maar dat zij eigenlijk net zo erg is. Kwetsende dingen, maar het is wel hoe ik het al jaren voel. Het kwetst me dat ze nooit 's avonds even langs kan komen om te eten of even onze kinderen te zien. Maar het kwetst me ook dat ze blijkbaar zo zwak is.

Ze ontkende het niet, maar ging er ook niet op in. Omdat mijn stiefvader binnenkwam, hing ze op. Ik heb haar daarna ook niet meer gesproken (we spreken elkaar sowieso niet elke dag). Ik twijfel nu heel erg wat ik moet doen, het hierbij laten? Want eigenlijk ben ik gewoon nog heel kwaad! Moet ik wachten tot ze mij belt of de eer aan mezelf houden en haar bellen? Wat zouden jullie doen?

Ik persoonlijk zou het hierbij laten en wachten tot zij weer belt.
Dan dringt het ook goed bij haar door dat jij het echt wel meent wat je gezegd hebt, en misschien moet ze ook eens goed met haar neus op de feiten gedrukt worden, dat ze hierdoor erover gaat nadenken?

Charlie schreef: Ik vind het zo vervelend dat mensen niet respecteren hoe ik me voel.

Ik snap dat je dit vervelend vindt en dat je kinderen afgeven moeilijk is als je er niet achter staat. Aan de andere kant moet het gevoel van je (schoon)ouders ook gerespecteerd worden. Ik zou zelf wel respecteren dat het hun kleinkinderen zijn waar ze megatrots op zijn en die ze liefde willen geven. Dit zou ik ze dan ook gunnen, al is het maar 5 minuten. In dat geval zou ik de strubbelingen en mijn eigen vervelende gevoel even een paar minuten opzij zetten en hen ook hun momentje met de kinderen geven. Daarna heb je ze weer terug.

Gympie schreef:

Charlie schreef: Ik vind het zo vervelend dat mensen niet respecteren hoe ik me voel.

Ik snap dat je dit vervelend vindt en dat je kinderen afgeven moeilijk is als je er niet achter staat. Aan de andere kant moet het gevoel van je (schoon)ouders ook gerespecteerd worden. Ik zou zelf wel respecteren dat het hun kleinkinderen zijn waar ze megatrots op zijn en die ze liefde willen geven. Dit zou ik ze dan ook gunnen, al is het maar 5 minuten. In dat geval zou ik de strubbelingen en mijn eigen vervelende gevoel even een paar minuten opzij zetten en hen ook hun momentje met de kinderen geven. Daarna heb je ze weer terug.

Ik vind eerlijk gezegd dat het gevoel van anderen nu eventjes niet telt. Ik heb mensen om mij heen die heel erg de neiging hebben te willen bepalen voor mij en het is voor mijn gevoel even nodig af te bakenen. Bovendien is dit MIJN kraamtijd, zijn dit MIJN kinderen en gaat het nu voor het eerst ook alleen even om mij en mijn gezin. Het gevoel van anderen respecteren staat eventjes niet in mijn woordenboek. Ik maak deze tijd maar een keer mee, heb er lang genoeg voor geleden en gevochten en de rest komt wel.

Zoals ik het lees heeft Charlie geen moeite om kinderen af te geven aan anderen, maar alleen aan haar schoonouders. Iets wat ik wel begrijp. Ik bedoel, ze heeft haar in het verleden niet echt met respect behandeld, dus ik begrijp wel dat ze daar moeite mee heeft.

Hier het Biechtje met de flirterige vriend van pagina 57.

Ik ging net op Facebook kijken en het profiel van mijn vriend was nog ingelogd. Toen ik in zijn berichten keek (ook niet netjes van mij, maar goed) zag ik dat mijn vriend weer geprobeerd had met dat meisje te chatten, met een smoes van 'ow sorry, verkeerd scherm'. Terwijl hij met niemand anders aan het chatten was. Ik denk dat hij hoopte op een reactie van haar zodat ze verder konden chatten. Ze heeft nog niet gereageerd.

Pff, wat moet ik hier nu weer mee? Het gaat nog niet te ver in mijn ogen, maar het is wel duidelijk dat zij hem nog steeds bezig houdt. Ik word hier erg onzeker van.

Als ik mijn vriend hiermee confronteer wordt hij zekers te weten heel erg boos dat ik in zijn berichten heb gekeken.

Ik zou 't risico nemen; een flinke ruzie kan ook een hoop uitleggen/oplossen. Ik vind dit echt niet okay; hij weet hoe jij er over denkt en tóch zoekt hij een meisje op. Dat vind ik respectloos naar jou en jullie relatie.

Tris schreef:Ik zou 't risico nemen; een flinke ruzie kan ook een hoop uitleggen/oplossen. Ik vind dit echt niet okay; hij weet hoe jij er over denkt en tóch zoekt hij een meisje op. Dat vind ik respectloos naar jou en jullie relatie.

Helemaal mee eens. En anders had jij ook gewoon "oops, verkeerd scherm".

Charlie schreef:Ik vind eerlijk gezegd dat het gevoel van anderen nu eventjes niet telt. Ik heb mensen om mij heen die heel erg de neiging hebben te willen bepalen voor mij en het is voor mijn gevoel even nodig af te bakenen. Bovendien is dit MIJN kraamtijd, zijn dit MIJN kinderen en gaat het nu voor het eerst ook alleen even om mij en mijn gezin. Het gevoel van anderen respecteren staat eventjes niet in mijn woordenboek. Ik maak deze tijd maar een keer mee, heb er lang genoeg voor geleden en gevochten en de rest komt wel.

Ik begrijp je echt heel goed en ik zou willen dat ik de eerste weken met mijn dochter zo had gehandeld. Er waren continu mensen bij me, ook onaangekondigd en dat heb ik telkens toegelaten. Ik heb niet op mijn strepen gestaan en daardoor zijn een aantal mensen (toevallig genoeg hier ook mijn (schoon)ouders) heel ver over mijn grenzen gegaan. Ik heb er wel van geleerd en zal dit bij een eventuele tweede kraamtijd niet laten gebeuren. Respect voor jou, Charlie!

Alex schreef:

Charlie schreef:Ik vind eerlijk gezegd dat het gevoel van anderen nu eventjes niet telt. Ik heb mensen om mij heen die heel erg de neiging hebben te willen bepalen voor mij en het is voor mijn gevoel even nodig af te bakenen. Bovendien is dit MIJN kraamtijd, zijn dit MIJN kinderen en gaat het nu voor het eerst ook alleen even om mij en mijn gezin. Het gevoel van anderen respecteren staat eventjes niet in mijn woordenboek. Ik maak deze tijd maar een keer mee, heb er lang genoeg voor geleden en gevochten en de rest komt wel.

Ik begrijp je echt heel goed en ik zou willen dat ik de eerste weken met mijn dochter zo had gehandeld. Er waren continu mensen bij me, ook onaangekondigd en dat heb ik telkens toegelaten. Ik heb niet op mijn strepen gestaan en daardoor zijn een aantal mensen (toevallig genoeg hier ook mijn (schoon)ouders) heel ver over mijn grenzen gegaan. Ik heb er wel van geleerd en zal dit bij een eventuele tweede kraamtijd niet laten gebeuren. Respect voor jou, Charlie!

Dankje, erg fijn te horen dat je het herkent. Ik had me vantevoren nooit kunnen voorstellen wat voor gevoelens het moederschap losmaakt, dus misschien is het moeilijk te begrijpen voor sommigen.

biechtje met moeder aan de wijn:

Ik heb zelf in mijn familie meegemaakt wat alcohol kan doen. Mijn opa en oma dronken ook heel erg veel, en uiteindelijk heeft mijn oma ook de ziekte van Korsakov (als ik het goed schrijf) gekregen.

Als ik jou was, zou ik een gesprek met jouw of met de huisarts van je moeder aangaan en daar om tips en advies vragen. Als ik het zo lees, heeft ze gewoon een alcoholprobleem.

@Charlie: volg gewoon je eigen gevoel hoor. En helemaal als mensen verkouden zijn. Dat kunnen die kleintjes er echt niet bij hebben. Ik vind het knap dat je ook gewoon nee zegt.
Ik durfde dat niet goed toen een nichtje voor de deur stond.Gevolg: zoon heeft kinkhoest gehad en hoest nu (5 maanden later) nog heel erg.

Dat is ook heftig Yvonne.

Ik had het bij mijn eerste dochter niet, maar bij mijn tweede vond ik het ook moeilijk haar uit handen te geven. Vooral ook aan mijn schoonmoeder, de band was erg verslechterd tussen de geboorte van mijn eerste en tweede dochter. Ik zie haar er inderdaad ook voor aan mijn dochter uit handen te laten vallen of iets dergelijks.
Ze heeft ook al eens gepresteerd mijn dochter van een paar weken oud met een koortslip bijna te kussen . Ze houdt zelf halstarrig vol dat die blaasjes die ze zo'n beetje maandelijks aan haar lip heeft, geen koortsblaren zijn maar gewoon een infectie van een vies glas / vies bestek in een restaurant / vies kopje koffie bij een vriendin / iets willekeurigs anders vies dat ze in haar mond heeft gekregen zonder dat ze er zelf ook maar iets aan kon doen. Oeps, nu begin ik weer te klagen over mijn schoonmoeder.

Maar back-to-the-point: het gaat vanzelf over. Misschien heeft de natuur het wel zo geregeld dat je zo beschermend bent zodat je kindjes die nog zo klein zijn een optimale start krijgen.

Charlie schreef:Ik hoef niet anoniem,
Bitch ben ik he.

Charlie, houd je lekker vast aan wat voor jou goed voelt en wat niet. Ik heb enorm veel spijt dat ik niet sterker op mijn strepen ben gaan staan. Heb er veel verdriet van gehad zoals sommige zijn gegaan.

Hier nog even het biechtje met de handtastelijke vriend.

Gisteren heb ik een uitgebreid en goed gesprek met hem gehad. Hij had niet eens door dat hij fout zat. En dat heb ik hem dus duidelijk gemaakt. Ik had een vriendin gevraagd om erbij te zijn, haar heb ik het dan ook als enige verteld. Ik weet niet wat ik verder met zijn excuses wil en ook niet of de vriendschap nog te redden is. Maar ik heb in ieder geval mijn zegje gedaan en dat alleen al voelde goed.

Hier biecht van sexverslaafde vriend.
Ik heb besloten dat de relatie definitief over is.

Sterkte verslavingsbiechtje. Lijkt me erg moeilijk om om deze reden een relatie te beeindigen.

Ik heb niet echt iets te biechten wel iets waarvan ik niet zo goed weet wat ik er mee aan moet. Een client op mijn werk heeft besloten dat hij mij in tegenstelling tot mijn collega's wel vertrouwd en vertelt me dan ook veel over wat hem echt bezig houdt en dwars zit. Hij wil alleen wel graag dat ik dit voor me hou en niet rapporteer of aan andere collega's vertel. Sommige dingen moet ik uiteraard wel gewoon rapporteren maar van andere dingen snap ik heel goed dat hij die voor zichzelf wil houden. Aan de andere kant weet ik dat mijn collega (degene die hem begeleid, zijn aanspreekpunt) dit allemaal wel graag zou willen weten waarschijnlijk. Maar daar komt hij dan natuurlijk ook achter dus dan zal hij ook helemaal niks meer vertellen en daar heeft zij dan ook weer niks aan.

Kan die cliënt niet jouw cliënt worden? Een begeleider die je niet vertrouwt, daar heb je natuurlijk niks aan, en dat is voor je collega ook niet echt leuk.

Dit gebeurd bij ons op het werk ook vaak, wij moeten ten alle tijden zeggen dat wij dingen niet voor ons mogen houden en moeten rapporteren / overdragen aan de collega's

Susan, nee dat was wel beter geweest misschien maar ik heb een andere functie dus dat gaat niet.

Inge, ja dat snap ik ook. De dingen die ook echt van belang zijn rapporteer ik ook, dat vertel ik hem ook dus dat weet hij. Maar het gaat dan meer om dingen die andere mensen afdoen als onzin of niet belangrijk terwijl hij wel de behoefte heeft om het erover te hebben. Dan blijkt er toch meer achter te zitten maar dat wil hij dan gewoon niet met iedereen delen omdat ze hem niet serieus nemen.
Sommige collega's reageren ook erg raar op hem daar heeft hij gewoon gelijk in (dat zeg ik natuurlijk niet tegen hem) dus ik snap ook goed dat hij niet zo zit te wachten op commentaar op dingen waar hij toch al heel onzeker over is.

Ik probeer niet in dat soort situaties te belanden op mijn werk. Wanneer mensen mij in vertrouwen proberen te nemen wanneer ze eigenlijk bij iemand anders zouden moeten zijn, verwijs ik ze gelijk door.