Biechttopic 4

Mijn vriend is per 1 september zijn baan kwijt. Hij had een vast contract, maar het bedrijf is failliet gegaan. Hij weet het nu al ongeveer een maand, maar in mijn ogen doet hij vrijwel geen enkele poging om een nieuwe baan te gaan zoeken. Vanuit zijn werk worden hem veel opties geboden, hij mag solliciteren tijdens werktijd en er zijn recruiters langs geweest om met de ontslagen mensen te praten enzo... er werd afgesproken dat mijn vriend zijn cv zou opsturen en dat heeft hij nog steeds niet gedaan (is denk ik al 3 weken geleden). Hij is wel met zijn cv bezig (na herhaaldelijk vragen van mij en ik heb hem er ook al mee geholpen), maar het gaat erg traag. Mijn vriend heeft geen diploma en moet het van zijn werkervaring hebben. Die heeft hij best veel, maar hij moet daar in zijn cv dus heel erg de nadruk op leggen. Hij is ICT-er en dus alle programma's en dergelijke die hij beheerst moeten erop. Daar kan ik hem helaas niet bij helpen.

Hij heeft naast zijn baan een eigen bedrijfje waarin hij, samen met een vriend, bezig is met een project waar echt zijn hart en ziel in ligt. Het is erg veelbelovend, wordt langzaamaan door grote namen opgepikt enzo, dus dat lijkt iets te worden. Maar dat zal nog wel een tijd gaan duren voordat het iets is waar hij van kan leven. Hij heeft inmiddels WW aangevraagd en heeft dus sollicitatieplicht, maar al zijn tijd die hij nu nog op zijn werk zit gaat nu naar dat ene project. Ik wil juist dat hij vacatures gaat zoeken, zijn cv online zet en actief op zoek gaat naar een baan. Maar hij weet nog niet echt wat hij wil, misschien wil hij wel freelance opdrachten gaan doen en daarnaast aan dat ene project klussen enzo. Hij wilde eigenlijk al langer weg bij zijn baan, maar hij wist maar niet wat hij wilde. Ik hoopte dat hij nu gedwongen werd om die keuze te maken, maar het naderende ontslag lijkt hem erg weinig te doen.

Ik heb al herhaaldelijk geprobeerd om er met hem over te praten, ik heb uitgesproken dat ik hem wat passief vind, ik heb gezegd dat hij misschien wat meer tijd in zijn cv enzo moet steken ipv alleen dat project en ik heb ook gezegd dat ik bang ben dat we straks onze vaste lasten enzo niet meer kunnen betalen. Ik ben zelf ook op zoek naar een nieuwe baan (maar ik heb nog contract tot 1 februari) en als hij geen baan gaat zoeken, ben ik gedwongen om wel fulltime te gaan werken, omdat er ander te weinig geld binnenkomt. Terwijl ik eigenlijk ook iets minder wil gaan werken (32 uur ofzo). Mijn vriend zegt dan dat hij zijn spaargeld wel gaat aanboren. Dat vind ik ook zo zonde, dat is voor noodgevallen en deze situatie is naar mijn idee prima op te lossen als hij wat actiever aan de gang gaat om een nieuwe baan te zoeken. Elk gesprek eindigt met discussie en elke keer verzekert mijn vriend me dat het wel goedkomt, maar dat neemt mijn onzekerheid gewoon niet weg. Eerst zien dan geloven... maak ik me nu onterecht onzeker? Er heerst nu al een spanning rond het onderwerp, dus alweer een gesprek aangaan vind ik erg moeilijk...

Is het echt zíjn spaargeld of jullie spaargeld?

Biechtje met de bijna werkloze vriend: zou je vriend door dat project en zijn eigen bedrijfje ook binnenkort zijn baan opgezegd hebben als hij niet toevallig nu ontslagen zou worden? Zou hij dan ook alleen maar met zijn project bezig zijn en ontslag nemen? Zo nee, dan zou ik dat als argument gebruiken. Ik vind namelijk dat jij gelijk hebt. Als zijn spaargeld op is, dan ben jij er straks met zo goed slachtoffer van.

Maar je weet toch verder niks over dat spaargeld? Misschien heeft hij wel jarenlang ieder dubbeltje omgedraaid om een buffertje te hebben voor dit soort situaties, misschien heeft zij wel helemaal geen spaargeld omdat ze gewoon lekker heeft geleefd. Dan is het toch zijn goed recht om zijn spaargeld hiervoor te gebruiken en niet voor samenwonen of weet ik veel? Ik vind het helemaal aan de situatie liggen.

Hoe lang heeft je vriend recht op ww? Je noemt dat het bedrijf failliet is maar tegelijkertijd noem je ook dat solliciteren onder werktijd mogelijk was dus is hij nu nog tot 1 september aan het werk? of is hij al thuis. Was er nog een sociaal plan waardoor hij bv een langere periode recht op een bepaald bedrag heeft? Bij het bedrijf waar ik werk zijn ook mensen ontslagen en omdat de meesten er al jaren werkten hebben ze een behoorlijke tijd recht op ww. Bijna iedereen die ik sprak wilde nu toch ook eerst een maand vakantie nemen en dan eens rustig overdenken wat ze wilden gaan doen (misschien wel iets heel anders) en dan dus pas gaan solliciteren. Je moet ook eerst de klap verwerken van het verliezen van je baan, dit is ook een soort rouwproces. En dat je ook niet alles meteen moet aanpakken als het een tijdelijk iets is met een lager salaris dan je nu hebt omdat je dan kans loopt dat je dan recht hebt op een lager ww bedrag.

En misschien is dit wel de kans om dat eigen bedrijf goed van de grond te krijgen.

Ik zou alleen wel zelf samen met je vriend goed op de rit zetten hoe jullie financiele stand is. Aanspreken van spaargeld is / kan zonde zijn. Maar hoe lang redden jullie het zonder dat dat moet?

Tuurlijk, als vriend de ton op de bank heeft staan zingt hij het wel effe uit, dat lijkt me logisch. Maar als ik uitga van een redelijk gemiddelde zoals je wel eens op het forum voorbij ziet komen, dan kan je daar niet eindeloos van leven. En zo makkelijk is het op het moment niet om een baan te vinden, dat zou lang kunnen duren natuurlijk. En dan, als het op is? Of wat als de welbekende wasmachine kapot gaat, of de auto? Moet zij dat dan alleen betalen omdat zij spaargeld opgaat aan het leven zelf?

Rapa nui: tuurlijk is dat een klap waar je van moet bijkomen. Maar hij weet het al een maand, staat er. Ik vind het wel zo realistisch om een baan te zoeken zodat hij zichzelf kan bedruipen als dat project niet per direct vleugels krijgt.

Nee, maar ik lees ook nergens dat zij een vergelijkbaar bedrag op de bank heeft staan. Misschien heeft hij wel gewoon veel meer gespaard, al is het dan misschien geen ton.

Mijn vriend zou nooit zijn baan opgezegd hebben zonder een fatsoenlijk alternatief. Dus niet voordat er op een andere manier voldoende geld binnen zou komen, of dat nu een andere baan zou zijn, of uit zijn project. Het lijkt alsof hij zich niet helemaal realiseert wat er daadwerkelijk aan de hand is, hij heeft ineens tijd over en steekt het allemaal in dat project, terwijl hij gewoon een nieuwe baan (of nieuwe manier van inkomen krijgen) moet zoeken.

Het is zijn eigen spaargeld, hij heeft veel kunnen sparen omdat hij nog een tijd bij zijn ouders gewoond heeft, terwijl hij al werkte. Hij wilde het gebruiken om een BV op te richten voor zijn eigen bedrijf en heeft het ook over een opleiding enzo gehad. Hij wilde er dus echt iets nuttigs mee doen en ik vind het dus zonde als hij het nu gaat opmaken omdat hij te lui is om een baan te zoeken. Maar goed, het is inderdaad zijn geld, dus als hij dat zo wil doen heb ik daar inderdaad weinig over te zeggen.

Hij heeft wel recht op een paar maanden WW, ik geloof zes maanden. Met zijn spaargeld zouden we het daarna ook nog wel even redden, maar dan moet ik ondertussen wel fulltime blijven werken. Ik snap dat het verliezen van een baan een behoorlijke klap kan zijn, maar ik krijg niet de indruk dat mijn vriend er erg mee zit. Hij riep al maanden dat hij iets anders wilde en dat hij dit werk zat was en zegt zelf ook dat hij nu gedwongen wordt om de volgende stap te nemen. Alleen doet hij dat nu niet... hij mailt dan wel wat mensen dat hij een nieuwe baan zoekt, sommige reageren dat hij zijn cv ofzo moet opsturen, maar hij wacht dan weken met reageren, zoiets komt natuurlijk niet netjes over. Dat realiseert hij zich dan wel, maar dan mailt hij gewoon helemaal niks meer :s

Als de afspraak was dat jij 32 uur mocht gaan werken dan moet hij of maandelijks meer spaargeld gebruiken, of toch iets van een baantje erbij zoeken, al is het maar voor weinig uur per week. Dat vind ik dan weer wel. En als zijn spaargeld op is dan zijn de consequenties natuurlijk voor hem, dan moet hij niet bij jou komen aankloppen om zijn BV/studie te financieren. Hij mag het uitgeven hoe hij wil, maar op is wel op, dat zou ik hem wel duidelijk maken.

RYW schreef:Tuurlijk, als vriend de ton op de bank heeft staan zingt hij het wel effe uit, dat lijkt me logisch. Maar als ik uitga van een redelijk gemiddelde zoals je wel eens op het forum voorbij ziet komen, dan kan je daar niet eindeloos van leven. En zo makkelijk is het op het moment niet om een baan te vinden, dat zou lang kunnen duren natuurlijk. En dan, als het op is? Of wat als de welbekende wasmachine kapot gaat, of de auto? Moet zij dat dan alleen betalen omdat zij spaargeld opgaat aan het leven zelf?

Rapa nui: tuurlijk is dat een klap waar je van moet bijkomen. Maar hij weet het al een maand, staat er. Ik vind het wel zo realistisch om een baan te zoeken zodat hij zichzelf kan bedruipen als dat project niet per direct vleugels krijgt.

Dit ook inderdaad, hij heeft geen diploma's en dan vis je natuurlijk al heel snel achter het net, zeker in deze tijd hij is erg goed in wat hij doet, maar er zijn zoveel bedrijven die geen eens willen praten zonder diploma...

Heeft hij ook helemaal geen certificaten behaald, geen cursussen gevolgd?

Biechtje01 schreef:Mijn vriend zou nooit zijn baan opgezegd hebben zonder een fatsoenlijk alternatief. Dus niet voordat er op een andere manier voldoende geld binnen zou komen, of dat nu een andere baan zou zijn, of uit zijn project. Het lijkt alsof hij zich niet helemaal realiseert wat er daadwerkelijk aan de hand is, hij heeft ineens tijd over en steekt het allemaal in dat project, terwijl hij gewoon een nieuwe baan (of nieuwe manier van inkomen krijgen) moet zoeken.

Het is zijn eigen spaargeld, hij heeft veel kunnen sparen omdat hij nog een tijd bij zijn ouders gewoond heeft, terwijl hij al werkte. Hij wilde het gebruiken om een BV op te richten voor zijn eigen bedrijf en heeft het ook over een opleiding enzo gehad. Hij wilde er dus echt iets nuttigs mee doen en ik vind het dus zonde als hij het nu gaat opmaken omdat hij te lui is om een baan te zoeken. Maar goed, het is inderdaad zijn geld, dus als hij dat zo wil doen heb ik daar inderdaad weinig over te zeggen.

Hij heeft wel recht op een paar maanden WW, ik geloof zes maanden. Met zijn spaargeld zouden we het daarna ook nog wel even redden, maar dan moet ik ondertussen wel fulltime blijven werken. Ik snap dat het verliezen van een baan een behoorlijke klap kan zijn, maar ik krijg niet de indruk dat mijn vriend er erg mee zit. Hij riep al maanden dat hij iets anders wilde en dat hij dit werk zat was en zegt zelf ook dat hij nu gedwongen wordt om de volgende stap te nemen. Alleen doet hij dat nu niet... hij mailt dan wel wat mensen dat hij een nieuwe baan zoekt, sommige reageren dat hij zijn cv ofzo moet opsturen, maar hij wacht dan weken met reageren, zoiets komt natuurlijk niet netjes over. Dat realiseert hij zich dan wel, maar dan mailt hij gewoon helemaal niks meer :s

Het klinkt inderdaad een beetje alsof hij het wel prima vindt omdat hij toch al weg wou, maar straks komt er geen maandelijkse betaling meer op zijn rekening. Ik ben benieuwd hoe hij dat vindt als het ook daadwerkelijk gebeurt, en of hij dan net zo makkelijk naar zijn spaargeld grijpt als hij zich nu voorstelt. Als je dat zo hard ziet slinken ineens is het ook heel anders dan het plan vooraf hebben, natuurlijk.

Zeker als hij anders nooit zonder alternatief ontslag genomen zou hebben, dan snap ik het al helemaal niet. Of het ontslag nou vanuit hem of vanuit werkgever komt: de situatie is toch hetzelfde? Geen inkomen, eigen bedrijf levert nog niet voldoende op en geen alternatief voor werk? Ik begrijp hem niet.

Ik snap ook dat je hem zelf wil laten doormodderen, maar kan me ook voorstellen dat jehet zonde vindt en dat jij ook met de gevolgen zit, namelijk niet minder werken.

Mijn vriend en ik willen graag een kindje, het liefst zouden we daar nu mee beginnen. We hebben een huis en allebei een baan dus opzich zou het makkelijk kunnen. Nu is het alleen zo dat ik een jaarcontract heb en nog geen idee heb wat er na dat jaar zal gaan gebeuren.
Nu twijfel ik dus heel erg of we er wel mee moeten beginnen, want stel nou dat ik dadelijk geen werk meer heb..

Natuurlijk zouden we ook nog kunnen wachten om zekerheid te hebben wat betreft mijn baan, maar aangezien ik deze maand pas begin hier, zou het dus ook nog een jaar duren voordat we dan zouden kunnen gaan beginnen.

Ik vind het gewoon heel moeilijk om in te schatten of het financieel zouden redden met alleen de baan van mijn vriend. Plus dat ik me bijna bezwaard voel om, mochten we ervoor gaan en ik ook daadwerkelijk zwanger zijn, op mijn nieuwe werk te vertellen dat ik zwanger ben.

Dat zou voor mij geen reden zijn...wie heeft er tegenwoordig nog een vast contract. Bijna niemand meer. En een vast contract biedt ook nooit 100% zekerheid.

Charlie schreef:Dat zou voor mij geen reden zijn...wie heeft er tegenwoordig nog een vast contract. Bijna niemand meer. En een vast contract biedt ook nooit 100% zekerheid.

+1

Snoepy87 schreef:

Charlie schreef:Dat zou voor mij geen reden zijn...wie heeft er tegenwoordig nog een vast contract. Bijna niemand meer. En een vast contract biedt ook nooit 100% zekerheid.

+1

Hier ook +1 Er is altijd wel een reden om er nog niet aan te beginnen. De perfecte tijd komt toch niet...En ook als je eenmal straks een kindje hebt, dan kun je ook net zo goed je baan kwijt raken.

Het is meer een vraag dan een biecht. Momenteel ben ik net gestart met een ivf-poging, lange protocol. Het kindje van een goede vriendin wordt 1 en ze is alweer op de helft van haar tweede zwangerschap. Ik wil er eigenlijk nu niet naar toe. Ik ben emotioneel en bang en ik weet dat het zo ontzettend confronterend is om haar met nu te zien. Ik ben eerder begonnen dan zij, en haar kindje wordt 1 en de tweede is op komst. Dat doet pijn, niet omdat ik het haar niet gun, maar omdat het bij ons al zolang duurt en de kans steeds reëler wordt dat het niet lukt en wij kinderloos blijven. We hebben besloten deze poging niemand op de hoogte te stellen en het samen te doen. Ik kan dit niet tegen haar zeggen, ik wil het ook niet zeggen. Hoe asociaal is het om niet te gaan en een lieve kaart te sturen? Na deze poging raap ik mezelf wel weer bij elkaar en ga ik echt weer naar haar toe en ook als hun tweede kindje geboren wordt, ga ik op bezoek, maar tijdens een poging vind ik het ontzettend moeilijk.

Wat een moeilijke vraag. Ik zou het als moeder van de jarige heel erg moeilijk vinden als je niet zou komen, maar zou het ook met moeite begrijpen. Wel zou ik er moeite mee hebben dat mijn geluk jou als vriendin ergens verdriet doet, en dat gaat verder dan alleen de verjaardag.

Ik vind het niet asociaal, maar ik zou dan denk ik wel eerlijk zijn over de reden dat je niet komt. Je hoeft niet over je poging te vertellen als je dat liever niet wil, maar je kunt wel aangeven dat je het momenteel ontzettend moeilijk hebt met het feit dat je nog steeds met lege handen staat en dat een kinderverjaardag op dit moment even te confronterend is. Ik denk dat ze dat toch wel zal begrijpen.

RYW schreef:Wat een moeilijke vraag. Ik zou het als moeder van de jarige heel erg moeilijk vinden als je niet zou komen, maar zou het ook met moeite begrijpen. Wel zou ik er moeite mee hebben dat mijn geluk jou als vriendin ergens verdriet doet, en dat gaat verder dan alleen de verjaardag.

Maar ja, het is toch logisch dat het haar verdriet doet? Ik vind het wel erg hoog gegrepen om bij zo'n gemis en zo'n verdriet alleen maar blij te zijn voor anderen zonder daar zelf pijn bij te voelen. Ik denk niet dat het zo werkt. Het heeft niks te maken met een ander iets misgunnen, het is meer een pijnlijke confrontatie met wat je zelf zo graag had gewild maar niet hebt. Met hoe het had kunnen zijn als het anders was gelopen.

Ik denk dat je het niet goed begrijpt ryw. Het gaat niet om haar geluk. Het gaat erom dat een poging fysiek en emotioneel belastend is. Zeker als een poging 2,5 maand duurt. Dan zit je vol met hormonen en spanning en dan is een baby verjaardag erg confronterend. Het heeft niets met haar persoonlijk te maken. Ik houd mijn wereld nu sowieso klein, zodat ik positief kan denken en niet al te veel last heb van hormonen. Als de poging voorbij is ga ik echt weer naar haar toe en ik gun haar al het geluk van de wereld.

Niet alleen haar geluk, maar het zien van gezinnetjes, van moeders, trotse vaders, opa's en oma's het zal allemaal verdriet in me losmaken, want het is een heel erg groot gemis. Maar niemand hoeft mijn verdriet op zichzelf te betrekken. Dat zit in mij en daar kan niemand iets aan doen. Want het verdriet dat ik geen moeder zal worden wordt niet groter of kleiner als andere mensen al dan niet moeder worden/zijn.

Susan schreef:

RYW schreef:Wat een moeilijke vraag. Ik zou het als moeder van de jarige heel erg moeilijk vinden als je niet zou komen, maar zou het ook met moeite begrijpen. Wel zou ik er moeite mee hebben dat mijn geluk jou als vriendin ergens verdriet doet, en dat gaat verder dan alleen de verjaardag.

Maar ja, het is toch logisch dat het haar verdriet doet? Ik vind het wel erg hoog gegrepen om bij zo'n gemis en zo'n verdriet alleen maar blij te zijn voor anderen zonder daar zelf pijn bij te voelen. Ik denk niet dat het zo werkt. Het heeft niks te maken met een ander iets misgunnen, het is meer een pijnlijke confrontatie met wat je zelf zo graag had gewild maar niet hebt. Met hoe het had kunnen zijn als het anders was gelopen.

Ben blij dat je dit zegt. Ik heb mijn verdriet ook niet altijd onder controle, het ineens op en soms is het heel heftig. Dan voel ik echt een leegte in mijn buik en hart. En dat hoeft niet door een vriendin te komen, maar dat kan ook door reclame, film, een droom, kinderen op straat etc. Ik kan niet beslissen niet verdrietig te zijn of te worden door sommige dingen.

Maar door de reactie van ryw weet ik wel dat ik er toch naar toe moet. Ik zou het heel erg vinden als ze het niet zou begrijpen en de vriendschap hierdoor kapot zou gaan. Dat wil ik niet. Het zal me waarschijnlijk wel pijn en verdriet doen, maar dan hoeft ze niet te zien. Ik hoop dat ze nooit zo zal denken en het moeilijk zou vinden dat ik verdriet heb, terwijl zij gelukkig is. Want ik gun het haar echt, ik gun niemand de onzekerheid waarin wij zelf zitten.

IVF Biechtje: Als in die situatie ik jouw vriendin zou zijn geweest, zou ik het helemaal begrijpen met je uitleg dat je het even niet aan kan om langs te komen. Heeft inderdaad niks met misgunnen te maken, maar maar de confrontatie met wat je zelf ook zo graag wil.

Ik heb zelf een vriendin die moeilijk zwanger kan worden en na bijna drie jaar is het nog steeds niet gelukt. Ik heb ook tegen haar gezegd dat ze het gewoon moet aangeven als dingen te confronterend worden, dan kan ik daar rekening mee houden.

Fijne reactie Tuinstoel, je bent een lieve vriendin. Straks als de poging voorbij is gaat het en kan ik gewoon naar d'r toe. Ik wil haar ook niet lang missen. Maar nu is het moeilijk, ik zit al zo in spanning, of ik wel genoeg eitjes heb, of de kwaliteit goed is, of ze wel bevrucht worden, of ze gaan delen en of er een kan worden terug geplaatst en dan pas komen de wachtweken. Ik ben bang dat dit niet het moment is om te gaan, maar straks weer wel. Het is alleen lastig, omdat we niet willen vertellen dat we aan een poging zijn begonnen. Als je dat wel doet hoopt iedereen met je mee, maar moet je ook aan iedereen de teleurstelling vertellen. We doen het dit keer liever samen. Geen verwachtingsvolle blikken, smsjes of telefoontjes. Hoe lief dat ook is.

Ik denk dat je mijn reactie niet helemaal begreep, biechtje, misschien was ik ook niet duidelijk. Ik heb het niet over misgunnen gehad. Ik zou het alleen verdrietig vinden dat uitgerekend hetgeen dat mij zo gelukkig maakt, jou als vriendin verdrietig maakt, en dat is dan nu een verjaardag, maar gezien de tweede zwangerschap komen er nog meer van dat soort momenten aan en ik zou er ook verdrietig vinden als mijn vriendin het daar zo moeilijk mee zou hebben. Als het te confronterend is, moet je natuurlijk niet gaan. Ik zou er moeite mee hebben, omdat ik het zo erg zou vinden dat de situatie zo is.