Biechttopic 4

Ik weet ook niet hoe ik het beter moet uitdrukken, op dit moment.

Hoe kun je prive en forum gescheiden houden? Waar ligt de grens / wat is het verschil

Dus je hebt via het forum iets vernomen van je forumvriendin over haar vriend en dat heb je weer IRL besproken met *iemand* (ik kom er even niet uit wie) En daar is jullie wederzijdse vriend boos om?

Als je IRL met iemand omgaat kun je toch niet gescheiden houden van iets wat je op het forum leest? Je kunt die kennis / informatie nu eenmaal niet uitgummen als je elkaar IRL ziet.

Ik wil ook even biechten.
Ik maak me zorgen om mijn kleine neefje. Mijn schoonzus heeft nogal een moeilijk leven, vooral met zichzelf. Zij is zo veranderlijk als het weer, heeft weinig verantwoordelijkheidsgevoel en zit totaal niet lekker in haar vel. Zij slikte de pil wanneer het haar uit kwam, en anderhalfjaar terug is zij zwanger geworden. Ze wilden het beiden houden. Zij en haar vriend woonden beiden nog thuis. Ze zijn toen gaan samenwonen en het leek redelijk goed te gaan. Uiteindelijk bleken zij grote geldproblemen te hebben, waardoor ze noodgedwongen weer terug thuis moesten wonen. Tussen haar en haar vriend gaat het op en af. Ze zijn al redelijk vaak uit elkaar gegaan. Hebben veel ruzie, gebruiken geweld tegen elkaar etc.

Op dit moment is het zo dat zij met haar kind van bijna 1 jaar weer terug bij haar moeder is gaan wonen, ongeveer een half jaar nu denk ik. Hij kan nergens terecht en woont nu onofficieel ook bij hen in. Ze hebben veel ruzie met elkaar, schreeuwen veel en de politie is voor zover wij weten ongeveer 3 keer bij hen thuis geweest omdat de ruzie zo erg werd dat de buren de politie hebben gebeld. Zij werkt nu voor een paar weken, als het goed is gaat ze in september weer naar school om de laatste paar maanden van haar studie af te maken. Hij werkt op dit moment niet, zit de hele dag thuis. Mijn schoonmoeder, haar moeder dus, is ook regelmatig van huis om te werken etc. Zij liggen echter continu in bed als ze thuis zijn. Mijn schoonmoeder neemt bijna de hele zorg voor de kleine op zich als ze thuis is. Mijn schoonmoeder trekt het alleen niet meer. Zij heeft nogal een vervelend verleden achter de rug, is herstellende van een operatie en zit psychisch ook een beetje in de put. Daarnaast gebruikt haar dochter haar enorm. Ze manipuleert, liegt en gebruikt haar moeder waar ze zelf bij staat. Mijn schoonmoeder kan het niet meer en geeft heel erg veel toe.

Mijn vriend en ik wonen een paar honderd kilometer van ze verwijderd, wij kunnen fysiek dus niet altijd wat doen. Samen met wat andere familieleden hebben we het hier onlangs over gehad. Dit kan zo niet langer. Het is niet goed voor het kind. Hij wordt tegen het einde van de maand 1 jaar, een leeftijd waarbij hij alles thuis goed mee krijgt. Het is geen leefbare situatie voor hem. Wij hebben dit vorige week met mijn schoonmoeder besproken, dat dit zo niet langer kan, dat er iets moet gebeuren, dat er hulp moet komen. Anders gaan een van de buren of wat dan ook een keer het AMK bellen en dan worden er stappen ondernomen waar je zelf ook niet veel meer tegen kan doen. Mijn schoonmoeder durft echter geen stappen te ondernemen, zij is heel erg bang voor Jeugdzorg, dat ze de kleine uit huis halen of wat dan ook. Wat ik me ergens wel wat bij voor kan stellen. Maar ze ziet zelf niet in dat als ze zo doorgaat ze er allemaal aan onderdoor gaan.

Maar zo kan het niet verder. Mijn schoonmoeder wordt ook financieel uitgebuit. Zij betaalt de kleding, de voeding, de luiers etc. voor de kleine, want mijn schoonzus en haar vriend maken al het geld gewoon op aan stappen, eten en leuke dingen doen. Zij nemen niet de verantwoordelijkheid die ze moeten nemen.

Zaterdag gaan we weer naar mijn schoonmoeder toe, om ht er nog eens over te hebben. Wij willen ergens naar toe om onze zorgen te uiten, het liefst samen met mijn schoonmoeder. Er moet hulp komen, hulp die mijn schoonzusje sowieso niet gaat accepteren op eigen verzoek. Ik heb net Jeugdzorg gebeld om wat informatie in te winnen. Ik word straks nog teruggebeld als het goed is, want de receptie kon me alleen maar vertellen dat ik een melding bij het AMK moet doen, maar dat is iets wat wij gewoon niet willen op dit moment. Wij willen erover praten, een goede oplossing voor iedereen zoeken en ik denk niet dat het AMK in eerste instantie de juiste plek is om naar toe te gaan..

Ik hoop dat mijn verhaal in korte lijnen begrijpbaar is. Ik wil namelijk niet teveel details geven, ook al ben ik hier 'anoniem'. Is er toevallig iemand die bekend is met deze procedures, tips heeft of wat dan ook? Want wij zitten met onze handen in ons haar.

Maar kun je ook een persoonlijk gesprek hebben bij het AMK? Of kun je alleen maar telefonisch een melding doen zodat hun daar op onderzoek gaan/op huisbezoek gaan en weet ik het allemaal?

Je kunt ook een persoonlijk gesprek hebben bij het AMK, dit is al samen met Bureau Jeugdzorg namelijk. Je zou hiervoor het beste even langs kunnen gaan bij een Jeugdzorg bij jou in de buurt of toch even te bellen.

Ik heb zo ontzettend vaak een dipperig / depressief gevoel en dan voornamelijk als ik doordeweeks alleen thuis ben. Ik werk onregelmatig dus ben doordeweeks meer vrij dan misschien een ander en dan heb ik er zon last van. Ik heb het ook weleens gewoon als ik moet werken maar voornamelijk als ik alleen thuis ben.

Ik voel me dan diep ellendig en het lukt me niet om vrolijk te gaan denken en doen. Op deze dagen lijkt het echt alsof ik depressief ben terwijl dit morgen weer over kan zijn. Ik maak me echt letterlijk om alles druk en ik denk heel veel in mijn hoofd. Ik kan er niet echt een vinger opleggen maar voel me echt zeer triest als mijn man straks thuis is dan ebt dit langzaam weg.

En druk maken dat ik doe en analyseren in mijn hoofd er zijn altijd wel mini probleempjes in mijn hoofd. Ik kan mezelf gewoon niet ontspannen.

Heb je wel dingen te doen als je thuis bent? Als je onregelmatig werkt ben je waarschijnlijk vrij als andere mensen niet vrij zijn, dan zit je misschien vaak alleen? Vooral ook omdat je zegt dat het beter wordt als je man thuis komt denk ik dat het belangrijk is om wat om handen te hebben. Afspreken met een vriendin, sporten, evt vrijwilligerswerk, borduren/puzzelen/whatever, etc.

Ik wordt ook depressief als ik alleen thuis zit en niks te doen heb, vind ik verschrikkelijk. Dan ga ik ook denken en denken en denken. Bij mij is dingen ondernemen en dingen doen echt de sleutel tot me beter voelen!

De volgende vrije dag ga ik gewoon vol plannen misschien dat, dat helpt want ik kan hier echt hopeloos van worden en maak me echt over van alles en nog wat druk en ga echt over van alles na denken.

Net zoals nu ik heb een nieuwe baan maar die baan is gewoon te makkelijk voor me dat weet ik nu al. Hetzelfde werk doe ik nu ook maar ik werk in die nieuwe baan met mensen die een stuk hoger opgeleid zijn dan ik, terwijl ik dat ook wel zou kunnen maar om verschillende redenen heb ik dat vroeger nooit gedaan. Ik heb totaal geen trek om weer 4 jaar naar school te gaan en bbl is er niet + dat je dan de eerste 2 jaar geen salaris krijgt en de 2 jaar daarop een leerling salaris dus dat gaat voor mij niet op financieel. + dat ik geen zin meer in een 4 jarige opleiding heb!!

Ik kan me daar dan eindeloos druk om maken van hoe zou ik me straks voelen, vinden de nieuwe collega's het niet stom dat ik zoiets makkelijkers doe terwijl ik meer kan, gaan mijn oude collega's het mij moeilijk maken en dit ga ik dan van alle kanten analyseren in mijn hoofd terwijl dat ik ook gewoon blij kan zijn met mijn nieuwe baan. Want voor mij is een leuk team gewoon heel belangrijk en dat ik het werk leuk vindt natuurlijk en een redelijk salaris. Ik zou wel hoger willen maar heb er geen zin in daar heel veel moeite voor te gaan doen ook al ben ik nog jong.
Ik wordt gelukkiger van werken dan van school en die helse beoordeling stage's dat is niks meer voor mij maar toch knaagt er wat.

Ik ga niet naar de bruiloft van mijn zusje en ik voel me er zo slecht onder. Ik heb 100 excusen om niet te gaan, maar ik schaam me dood en vind dat ik er gewoon moet zijn. Ik durf het tegen niemand te zeggen, als ik echt zou willen gaan zou er heus wel een mogelijkheid zijn, maar ik wil echt niet gaan en heb het er allemaal niet voor over.

Ik heb een tijdelijk contract en mijn vakantiedagen zijn al op (vakantie opgenomen aan het begin van mijn contract). Ik heb het nagevraagd op mijn werk, maar ze kunnen me die dag niet missen en weten nog niet of mijn contract verlengd wordt wat betekend dat ik onbetaald verlof op moet nemen en dat het echt niet gewaardeerd wordt als ik vrij neem. Volgende maand heb ik ook al 4 dagen onbetaald verlof omdat ik met mijn moeder mee moet naar het ziekenhuis en dat dus echt niet anders kan. Maar financieel komt dat erg slecht uit waardoor ik deze maand amper boodschappen kan doen om wat geld opzij te houden voor volgende maand. Het reizen naar de bruiloft kost me 60 euro en 5 uur reistijd. Daarnaast was ik in eerste instantie niet uitgenodigd (ouders ook niet) omdat ze gratis wilde trouwen en haar vrienden belangrijker waren. Uiteindelijk vond de familie van haar aanstaande dat niet leuk en hebben ze besloten groter te trouwen en nu mag ik wel komen. Dit staat me ook tegen. Mijn zusje is mijn zusje al irriteert ze me al jaren tot op het bot, verschillen we te erg, wonen we te ver bij elkaar vandaan, hebben minimaal contact en maken eigenlijk geen deel uit van elkaars leven. Ik heb dus absoluut geen zin, ik heb het geld er niet voor over en mijn baan wil ik er ook niet voor op het spel zetten. Maargoed, ik voel me wel de slechtste zus ter wereld.

Biechtje01 schreef:Ik ga niet naar de bruiloft van mijn zusje en ik voel me er zo slecht onder. Ik heb 100 excusen om niet te gaan, maar ik schaam me dood en vind dat ik er gewoon moet zijn. Ik durf het tegen niemand te zeggen, als ik echt zou willen gaan zou er heus wel een mogelijkheid zijn, maar ik wil echt niet gaan en heb het er allemaal niet voor over.

Ik heb een tijdelijk contract en mijn vakantiedagen zijn al op (vakantie opgenomen aan het begin van mijn contract). Ik heb het nagevraagd op mijn werk, maar ze kunnen me die dag niet missen en weten nog niet of mijn contract verlengd wordt wat betekend dat ik onbetaald verlof op moet nemen en dat het echt niet gewaardeerd wordt als ik vrij neem. Volgende maand heb ik ook al 4 dagen onbetaald verlof omdat ik met mijn moeder mee moet naar het ziekenhuis en dat dus echt niet anders kan. Maar financieel komt dat erg slecht uit waardoor ik deze maand amper boodschappen kan doen om wat geld opzij te houden voor volgende maand. Het reizen naar de bruiloft kost me 60 euro en 5 uur reistijd. Daarnaast was ik in eerste instantie niet uitgenodigd (ouders ook niet) omdat ze gratis wilde trouwen en haar vrienden belangrijker waren. Uiteindelijk vond de familie van haar aanstaande dat niet leuk en hebben ze besloten groter te trouwen en nu mag ik wel komen. Dit staat me ook tegen. Mijn zusje is mijn zusje al irriteert ze me al jaren tot op het bot, verschillen we te erg, wonen we te ver bij elkaar vandaan, hebben minimaal contact en maken eigenlijk geen deel uit van elkaars leven. Ik heb dus absoluut geen zin, ik heb het geld er niet voor over en mijn baan wil ik er ook niet voor op het spel zetten. Maargoed, ik voel me wel de slechtste zus ter wereld.

Voor een bruiloft van iemand in de eerste rang in rij van je familie (dus pa, ma, broer, zus of kind) krijg je volgens mij betaald verlof hoor. Staat volgens mij in de cao.

Lenthe schreef:Voor een bruiloft van iemand in de eerste rang in rij van je familie (dus pa, ma, broer, zus of kind) krijg je volgens mij betaald verlof hoor. Staat volgens mij in de cao.

Dat wisselt per CAO of arbeidsovereenkomst, volgens mij.

ellibre schreef:

Lenthe schreef:Voor een bruiloft van iemand in de eerste rang in rij van je familie (dus pa, ma, broer, zus of kind) krijg je volgens mij betaald verlof hoor. Staat volgens mij in de cao.

Dat wisselt per CAO of arbeidsovereenkomst, volgens mij.

Dat is idd per CAO verschillend. Een collega kreeg niet eens een dag vrij voor haar eigen bruiloft terwijl haar zwager 2 dagen vrij kreeg ervoor.

Het klopt dat het verschilt per CAO.

Maar los daarvan, vind ik dat je zelf de keuze moet maken of je wel of niet gaat, als die keuze er alsnog komt ( dus als je toch vrij kunt krijgen ). Het is dan wel je zusje, maar zo te lezen heb je voor jezelf genoeg redenen naast je werksituatie om niet te gaan. Als jij die redenen genoeg vind om het niet te doen, dan ga je toch niet? Ik vind niet dat je koste wat het kost maar moet gaat, puur en alleen omdat het om familie gaat.

Momenteel hebben mijn vriend en ik vakantie. Punt is dat we niets ondernemen en ik baal daar echt ontzettend van. Hij zit het liefst de hele dag (van 's ochtends 11 tot 's nachts 3 uur) achter zijn computer. Hij praat meer online met zijn vrienden dan met mij. Als ik vraag of ie beneden komt om te eten, is ie 10 minuten beneden om vervolgens weer naar boven te verdwijnen.

Ik word hier echt heel verdrietig van. We hebben vakantie, en ik zie hem nog minder dan wanneer hij aan het werk is! Ik heb al een paar aangegeven dat ik graag leuke dingen met hem wil doen, maar het lijkt gewoon niet van harte te gaan vanaf zijn kant. Ik wil gewoon graag voelen dat hij het ook leuk vind om dingen met mij te doen en te genieten van de vrije tijd die we nu hebben. Op deze manier kan ik net zo goed aan het werk gaan.

Lullig voor je Biechtje met vakantie. Ik snap heel goed dat je verdrietig bent. Zo kijk je ernaar uit lekker samen te zijn en dan heb je er nog niks aan. Ik zou echt eens goed met je vriend praten, maar dan ook echt goed, zonder de pc in de buurt. Ik zou eens vragen wat hij eigenlijk verwacht van samen vakantie hebben. Als hij er vaag op reageert en hij hetzelfde gedrag voortzet dan zou ik mijn eigen plan trekken en er zelf wat leuks van proberen te maken (desnoods met andere mensen zoals een vriendin ofzo). Gaat dit trouwens elke vakantie zo?

Ik voel me niet goed. In mijn hoofd. Ik voel me zo depressief ineens. Ik moet weg, vriend begrijpt dit niet, ik moet ergens heen anders vrees ik het ergste...

En degene waar ik heen wil, degene die me begrijpt, daar mag ik niet heen van mijn vriend. Ik lig in bed, al de hele dag, het jeukt in mijn lijf, ik wil weg of ik wil dood.

Naar wie zou je toe willen dan, en waarom mag dat niet van je vriend? En weet je waarom je je zo voelt, wat is de oorzaak?

Ik zou morgen direct de huisarts bellen.

Smikkell schreef:

Statler schreef:Naar wie zou je toe willen dan, en waarom mag dat niet van je vriend? En weet je waarom je je zo voelt, wat is de oorzaak?

Ik zou morgen direct nu de huisarts bellen.

+1 Ben je al in behandeling bij een GGZ instelling? Zo ja, zou ik de crisisdienst bellen, zo nee de HAP.

Smikkell schreef:

Statler schreef:Naar wie zou je toe willen dan, en waarom mag dat niet van je vriend? En weet je waarom je je zo voelt, wat is de oorzaak?

Ik zou morgen direct nu de huisarts bellen.

Misschien is dat nog beter, al kan ik me voorstellen dat de stap naar de huisarts al groot genoeg is dat een vreemde huisarts bij de HAP dan nét even een stap te ver is. Maar ik zou absoluut niet langer wachten dan morgen.

Ik slik al Ad, lange tijd. Dit zou niet moeten mogen dan. Misschien heb ik een psychose ofzo, als je me herkent niets zeggen ik wil dit niet met bekenden delen dan krijg ik weer een suicidewatch aan mijn broek.

Ik heb een psycholoog, waar ik al een tijdje niet geweest ben, begin te begrijpen dat dat niet zo handig is. Ik ga douchen en nu toch naar die persoon toe, mijn vriend kan de hik krijgen. Ik eet al een week amper iets en hij doet niks. Niemand doet wat. Straks heb ik nog een eetstoornis ook.

Maar waarom zou je niet naar die persoon toe mogen dan?