Biechttopic 4

Hoe is hij als hij eerder uit bed gaat. Op zich vind ik het overwerken nog niet eens storend. Daarbij mochten jullie kinderen hebben dan zal een van de twee waarschijnlijk toch later moeten beginnen dus vind dit niet echt heel relevant er voor.

Ik heb trouwens het tegengestelde probleem vriend begint altijd om 7 uur en is om half 4 vrij maar loopt wel te klagen dat hij soms moe is.

Als hij zo laat begint dan is het toch niet echt overwerken?

Ik vind dat ook niet echt overwerken eerlijk gezegd, ik zou het dan ook niet erg vinden, hier gebeurd dat eigenlijk altijd.

Edit: Als mijn man zo laat thuis is dan eten we gewoon samen, vind het niet erg om te wachten en als ik erg honger heb dan at ik wat kleins. Nu is het wel iets anders omdat wij inmiddels een kindje hebben, maar als jij liever vast eet is dat toch ook geen punt.

*

Gewoon jezelf op instellen, mijn man werkt ook vaak over ( start om 06:00 en was gisteren om 23:45 thuis) maar ik weet gewoon dat het kan n hij belt me altijd tijdig. Ik ga dan niet op hem zitten wachten aar doe gewoon mijn ding. Aangezien jouw vriend ook laat begint zou je het gewoon met hem kunnen bespreken maar als ik jou was had ik mijn avondeten gewoon op tijd gegeten en dan warmt hij het maar op

Ik zou op zo'n dagen dan inderdaad niet wachten met eten (Krijgt hij op zijn werk geen eten? Mijn man krijgt altijd vanuit het werk eten, een broodjes als hij tot 19 uur blijft, een warme maaltijd als hij tot 20.30 werkt, normaal werkt hij tot 16.15).

Verder zou ik wel met hem overleggen over de huishoudelijke taken, het is niet echt netjes dat jij alles doet als je thuiskomt uit het werk. Hij kan eventueel dingen 's morgens doen of in het weekend lijkt me.

Mijn man probeert er trouwens wel voor te zorgen dat hij Lotte nog kan zien, inderdaad is het met kinderen niet leuk om elke dag tot 19 uur weg te zijn.

Lady4 schreef:Ik vind niet dat overwerk-Biechtje dit klakkeloos hoeft te accepteren. Als ik het zo lees, dan is haar vriend gewoon te lui om eerder op te staan en wat eerder te beginnen met werken. Ik vind dat vrij egostisch en vind dat hij best wat meer rekening met haar kan houden.

Ik ben het hier helemaal mee eens. Ik vind dat je vriend ook best wel wat rekening kan houden met jou en dat jij al veel eerder thuis bent. En dat vooral omdat hij zelf kiest voor deze werktijden en om pas zo laat te beginnen. Ik zou er dan bv voor kiezen om bv een deel van de week maar eerder te koken en zelf al te eten en dat hij het dan maar opwarmt. Kan hij er ook voor kiezen om bv 2 of 3 dagen eerder te beginnen? Dan kan hij de overige dagen uitslapen. Verder zou ik een taakerdeling voor het huishoudelijkwerk maken zodat jij niet alles hoeft te doen omdat jij eerder thuis bent. Ik vind dat wel erg gemakkelijk omdat jij net zo veel werkuren maakt omdat jij vroeger begint. En laat dan zijn taken ook gewoon liggen.

Laat hem z'n bord in de magnetron zetten als hij thuiskomt. Ik zou er niet op wachten.

Minx schreef:

Ik heb trouwens het tegengestelde probleem vriend begint altijd om 7 uur en is om half 4 vrij maar loopt wel te klagen dat hij soms moe is.

Vind je dat raar dan? Het is toch gewoon een werkdag van 8 uur, of je nou eerder of later begint.

blondje1313 schreef:Ik zou op zo'n dagen dan inderdaad niet wachten met eten (Krijgt hij op zijn werk geen eten? Mijn man krijgt altijd vanuit het werk eten, een broodjes als hij tot 19 uur blijft, een warme maaltijd als hij tot 20.30 werkt, normaal werkt hij tot 16.15).

Ja, maar hij kiest er zelf voor om laat te beginnen en dus tot later door te werken, ik snap wel dat het werk dan niet gaat opdraaien voor zijn eten.

Overwerkbiechtje. Ik zou het overwerken en laat beginnen geen probleem vinden. Qua etenstijden ben ik zelf erg flexibel. Maar als jij het een probleem vind kan je ook alvast gaan eten toch? Of met hem proberen af te spreken dat hij op overwerkdagen eerder begint. Ik zou alleen de huishoudelijke taken wel beter verdelen.

Gympie schreef:

Minx schreef:

Ik heb trouwens het tegengestelde probleem vriend begint altijd om 7 uur en is om half 4 vrij maar loopt wel te klagen dat hij soms moe is.

Vind je dat raar dan? Het is toch gewoon een werkdag van 8 uur, of je nou eerder of later begint.

Nou ja hij mag tussen 7 en 9 beginnen maar wil zelf om 7 beginnen doen moet ie ook niet klagen dat ie zo moe is omdat hij er elke dag om 6 uur uit moet. Begin dan een keer een uurtje later.

Hoi lief forum, niet verwacht ooit gebruik te maken van het biechaccount.

Enorm zenuwachtig vraag ik mij af of ik dit verhaal wel moet typen, wil ik dit wel en doe ik hier wel goed aan..

Ik heb een baby van een paar maanden en het gaat tussen mij en mijn man echt niet goed. Hij is enorm ongeinterresseerd en voor mijn gevoel zijn wij, de baby en ik, een enorme last voor hem. Hij doet niks uit zichzelf, als ik vraag of hij de baby in bad wil doen of fles wil geven dan vraagt hij Waarom? Kun jij toch doen..? Al weken hangt er een spanning, met heus dagen/momenten dat het wel goed gaat maar ik loop op mijn tenen en weet niet hoe lang ik dit nog volhoud. Voor mij gevoel sta ik er alleen voor en maakt het volgens mij weinig verschil of ik hem alleen op voed of samen, het merendeel komt toch op mij, en ik vind dat niet erg want gosh, wat hou ik van dat kleintje!

Aanvullende informatie, ooit ben ik in deze relatie bedrogen, en heb zeer het gevoel dat dat weer gebeurt is in de laatste weken van mijn zwangerschap/eerste weken of misschien zelfs nog steeds??

Dit is een heel vaag verhaal maar ik ben een beetje over mijn toeren, doe ik hier wel goed aan, moet ik voor mijzelf kiezen, een kindje moet toch opgroeien met een mama en een papa?

Pff..Wat moeilijk en ik als ik naar mijn droppie kijk kan ik gewoon boos worden dat zijn papa zo weinig interresse in hem toont want hij is zo lief dat verdient hij niet..

Heb je hier al eens met je man over gepraat? Zo nee, dan zou ik dat eens doen.. En dan zou ik beginnen over je bovenste stukje, dat jij het gevoel hebt hem tot last te zijn, en dat jij vindt dat hij weinig doet. Probeer hem niet al te erg te beschuldigen want dat kan averechts werken.
Je zegt dat je vermoed dat hij je in de zwangerschap, daarna en misschien nu nog wel heeft bedrogen.. Zijn deze vermoedens gegrond? Heb je iets gemerkt, of een sms gelezen of wat dan ook? Ik zou in eerste instantie in het gesprek dit nog niet benoemen als je niet hele gegronde vermoedens hebt, want het is natuurlijk heel naar als je hem onterecht beschuldigd, ik denk dat daar het gesprek niet beter van wordt.
Mochten jullie er niet uitkomen met het gesprek, en mocht er nou niks veranderen, dan kun je misschien het beste bij hem weggaan, ik geloof uit jouw post dat je dat zelf ook inziet.
Succes, het is een nare situatie! Niet hoe je het je voorstelt als gezinnetje met een kersvers babytje.

Ik ben bang dat ik zwanger ben... een paar maanden geleden ben ik gestopt met de pil, ik was van het ene op het andere moment die hormonen helemaal zat. Een paar maanden alleen condooms leek me wel wat, even mijn lichaam laten afschakelen. Mijn vriend en ik gebruiken ze ook volgens het boekje zeg maar, maar nu ben ik vang dat er toch iets mis gegaan is. Ik heb mijn cyclus nooit bijgehouden de laatste maanden, toevallig weet ik alleen nog wanneer ik de laatste keer ongesteld ben geworden en dat zou betekenen dat ik vandaag al op dag 37 zit... ik verwacht mijn menstruatie al een week, dus ik begin een beetje paniekerig te worden. Ik heb verder eigenlijk geen klachten, ik ben alleen heel moe en word elke dag behoorlijk gebroken wakker. Terwijl ik best goed slaap. Dit trekt in de loop van de ochtend wel bij. Wat denken jullie, kan ik zwanger zijn of stel ik me aan?

Als ik zwanger zou zijn, ben ik erg bang voor de reactie van mijn vriend. Onze relatie is hartstikke goed, we wonen nu een tijdje samen en willen ooit ook wel kinderen, maar op dit moment speelt er zoveel, dat het gewoon echt niet kan. We moeten allebei een nieuwe baan gaan zoeken nu en in ons appartement mogen we niet met meer dan twee personen wonen, dus we zouden ook een ander huis moeten zoeken. Maar dat is weer niet zo eenvoudig zonder baan... alleen zou ik een eventuele zwangerschap echt niet willen afbreken nu. Pfff, teveel dingen spoken door mijn hoofd nu. Ik weet het even niet meer...

Laatste biechtje, waarom doe je geen test? Je maakt je zo te zien behoorlijk veel zorgen terwijl dat misschien niet nodig is. Ik weet niet hoe lang je al gestopt bent met de pil maar de maanden er na kan je cyclus behoorlijk in de war zijn.

Laatste biechtje... ik zou ook testen als ik jou was. Het kan heel goed zijn dat je lichaam gewoon aan het ontpillen is. Maar je zit nu wel in de stress.

MADDIE schreef:Laatste biechtje... ik zou ook testen als ik jou was. Het kan heel goed zijn dat je lichaam gewoon aan het ontpillen is. Maar je zit nu wel in de stress.

Ik heb een paar dagen geleden getest, negatief... maar nog steeds geen menstruatie :S ik ben inmiddels ruim 5 maanden gestopt met de pil, dan zou het toch wel weer allemaal op orde moeten zijn? Maar omdat ik mijn cyclus niet ken, weet ik ook niet of ik op de juiste dag getest heb...

Ik heb er wel even over gedaan om te ontpillen. In het begin werd mijn cyclus elke keer langer. Dus hoeft niets te zeggen ook!! Maar wel vervelend zeg!! Anders zou ik nog even afwachten en nog een keer testen toch! Lastig lastig!!

Ik moet gewoon even kwijt dat ik vannacht bij de bevalling van mijn beste vrienden ben geweest en ze na 5 moeilijke jaren wachten eindelijk papa en mama zijn geworden van een prachtige zoon. Ze hebben het nog niet aan iedereen verteld dus kan buiten mijn man nergens mijn blijdschap en emoties kwijt.
Zo mooi en zo bijzonder dat ik hier bij mocht zijn en kon helpen. Ik ben zo trots op ze, ze deden het zo ontzettend goed en beheerst.
Dit moment staat echt op de 2e plek van de mooiste, meest bijzondere en meest emotionele momenten van mijn leven.
Maar oh wat is het moeilijk om langs de zijlijn te staan en niks te mogen doen terwijl er een (voor mijn gevoel) onervaren arts staat te prutsen.

Biechtje01 schreef:Hoi lief forum, niet verwacht ooit gebruik te maken van het biechaccount.

Enorm zenuwachtig vraag ik mij af of ik dit verhaal wel moet typen, wil ik dit wel en doe ik hier wel goed aan..

Ik heb een baby van een paar maanden en het gaat tussen mij en mijn man echt niet goed. Hij is enorm ongeinterresseerd en voor mijn gevoel zijn wij, de baby en ik, een enorme last voor hem. Hij doet niks uit zichzelf, als ik vraag of hij de baby in bad wil doen of fles wil geven dan vraagt hij Waarom? Kun jij toch doen..? Al weken hangt er een spanning, met heus dagen/momenten dat het wel goed gaat maar ik loop op mijn tenen en weet niet hoe lang ik dit nog volhoud. Voor mij gevoel sta ik er alleen voor en maakt het volgens mij weinig verschil of ik hem alleen op voed of samen, het merendeel komt toch op mij, en ik vind dat niet erg want gosh, wat hou ik van dat kleintje!

Aanvullende informatie, ooit ben ik in deze relatie bedrogen, en heb zeer het gevoel dat dat weer gebeurt is in de laatste weken van mijn zwangerschap/eerste weken of misschien zelfs nog steeds??

Dit is een heel vaag verhaal maar ik ben een beetje over mijn toeren, doe ik hier wel goed aan, moet ik voor mijzelf kiezen, een kindje moet toch opgroeien met een mama en een papa?

Pff..Wat moeilijk en ik als ik naar mijn droppie kijk kan ik gewoon boos worden dat zijn papa zo weinig interresse in hem toont want hij is zo lief dat verdient hij niet..

Een kindje zou het beste kúnnen opgroeien met een papa en een mama. MAar dat is geen hard gegeven. Als jij doodongelukkig bent, papa geen enkele aandacht geeft dan wordt zon kleintje daar echt niet gelukkiger van. Een kleintje kijkt op naar zijn ouders en als mama een sterke vrouw is die gelukkig is, dan neemt hij daar een voorbeeld aan.

Waarop baseer je je gevoelens dat hij vreemdgaat? Soms weet je het gewoon, dan zegt een gevoel dat, maar heb je ook 'bewijs'?

Praat er voor nu wel nog even over met je man, al komt hij op mij ook over als een ongeinteresseerde hork die waarschijnlijk een gesprek niet ziet zitten. Maar probeer het in ieder geval.. kijk of je tot hem door kan dringen. Op je tenen lopen voor de ander is nooit goed.. daar word je uiteindelijk echt doodongelukkig van.

Caro schreef:
Een kindje zou het beste kúnnen opgroeien met een papa en een mama. MAar dat is geen hard gegeven. Als jij doodongelukkig bent, papa geen enkele aandacht geeft dan wordt zon kleintje daar echt niet gelukkiger van. Een kleintje kijkt op naar zijn ouders en als mama een sterke vrouw is die gelukkig is, dan neemt hij daar een voorbeeld aan.

Waarop baseer je je gevoelens dat hij vreemdgaat? Soms weet je het gewoon, dan zegt een gevoel dat, maar heb je ook 'bewijs'?

Praat er voor nu wel nog even over met je man, al komt hij op mij ook over als een ongeinteresseerde hork die waarschijnlijk een gesprek niet ziet zitten. Maar probeer het in ieder geval.. kijk of je tot hem door kan dringen. Op je tenen lopen voor de ander is nooit goed.. daar word je uiteindelijk echt doodongelukkig van.

Ik heb afgelopen weekend al een poging gedaan om te praten maar daar is weinig uitgekomen en ik dacht zelfs even dat het aan mij lag dat ik dingen zie die er niet zijn. Maar gisteren was voor mij de maat vol en heb ik gezegd wat ik denk en wat ik voel. Gezegd dat als we op deze voet verder gaan ik dat niet volhoud en dan weg ga, hij schrok daar erg van en uiteindelijk is er een goed gesprek geweest. We zijn het eens dat wij elkaar op deze manier niet gelukkig maken, maar we zijn al ruim 8 jaar samen en dat zijn 8 jaar met veel plezier dus waarom lukt het nu niet meer? We zijn allebei erg verdrietig geweest omdat dit niet is wat we willen, helemaal niet voor ons kindje. Maar na lang praten wisten we nog niet hoe nu verder, we hebben een goed gesprek gehad maar daarmee is niet alles weer zoals het was, dat zal tijdelijk goed gaan maar niet lang. Daarom stelde ik eventueel r.elatietherapie voor en ondanks dat hij daar absoluut niet van houd ging hij meteen akkoord. Dat gaan we eerst proberen en als dat niet lukt dan heb ik meer dan 100 % gegeven en geprobeerd en is het niet anders.

Over het vreemdgaan, Hij die altijd overal zijn spullen, en dus ook zijn telefoon laat slingeren had het ding ineens 24 uur per dag binnen handbereik. Was continu online of f.acebook of w.hatsapp zelfs als hij naar het toilet ging sprong hij op online, en op deze manier heeft hij mij eerder bedrogen dus ik kreeg een deja vu. Maar hij ontkent, en ik heb geen bewijs.. Maar zoals je zegt.. Je eigen gevoel zegt heel wat en de vorige keer had mijn gevoel gelijk maar ik kan het nu niet bewijzen.

Ondanks alles brand mijn vlammetje voor hem nog steeds, op dit moment zachtjes maar hij is er.. En ik hoop dat die weer harden zal branden. Vind dit heel moeilijk en ben ontzettend emotioneel dit is niet wat ik voor ogen had 9 maanden geleden..

Biechtje dat bang is voor zwangerschap:

Ik denk dat de kans heel klein is en dat je cyclus gewoon nog niet zo regelmatig is na het pilgebruik. Als je wel een keurige cyclus van 28 dagen zou hebben en je menstruatie zou wegblijven door een zwangerschap dan zou die test normaal gesproken toch ook al positief moeten zijn geweest? Je had een negatieve test, geen klachten en je gebruikt condooms, ik denk echt niet dat je heel bang hoeft te zijn.

Wat betreft de eventuele reactie van je vriend als je toch zwanger zou raken: ben je bang dat hij kwaad wordt? Hij is er toch zelf ook bij, er zijn er twee voor nodig om een zwangerschap tot stand te brengen. Hij weet neem ik aan dat je geen pil gebruikt.

Biechtje01 schreef:

Caro schreef:
Een kindje zou het beste kúnnen opgroeien met een papa en een mama. MAar dat is geen hard gegeven. Als jij doodongelukkig bent, papa geen enkele aandacht geeft dan wordt zon kleintje daar echt niet gelukkiger van. Een kleintje kijkt op naar zijn ouders en als mama een sterke vrouw is die gelukkig is, dan neemt hij daar een voorbeeld aan.

Waarop baseer je je gevoelens dat hij vreemdgaat? Soms weet je het gewoon, dan zegt een gevoel dat, maar heb je ook 'bewijs'?

Praat er voor nu wel nog even over met je man, al komt hij op mij ook over als een ongeinteresseerde hork die waarschijnlijk een gesprek niet ziet zitten. Maar probeer het in ieder geval.. kijk of je tot hem door kan dringen. Op je tenen lopen voor de ander is nooit goed.. daar word je uiteindelijk echt doodongelukkig van.

Ik heb afgelopen weekend al een poging gedaan om te praten maar daar is weinig uitgekomen en ik dacht zelfs even dat het aan mij lag dat ik dingen zie die er niet zijn. Maar gisteren was voor mij de maat vol en heb ik gezegd wat ik denk en wat ik voel. Gezegd dat als we op deze voet verder gaan ik dat niet volhoud en dan weg ga, hij schrok daar erg van en uiteindelijk is er een goed gesprek geweest. We zijn het eens dat wij elkaar op deze manier niet gelukkig maken, maar we zijn al ruim 8 jaar samen en dat zijn 8 jaar met veel plezier dus waarom lukt het nu niet meer? We zijn allebei erg verdrietig geweest omdat dit niet is wat we willen, helemaal niet voor ons kindje. Maar na lang praten wisten we nog niet hoe nu verder, we hebben een goed gesprek gehad maar daarmee is niet alles weer zoals het was, dat zal tijdelijk goed gaan maar niet lang. Daarom stelde ik eventueel r.elatietherapie voor en ondanks dat hij daar absoluut niet van houd ging hij meteen akkoord. Dat gaan we eerst proberen en als dat niet lukt dan heb ik meer dan 100 % gegeven en geprobeerd en is het niet anders.

Over het vreemdgaan, Hij die altijd overal zijn spullen, en dus ook zijn telefoon laat slingeren had het ding ineens 24 uur per dag binnen handbereik. Was continu online of f.acebook of w.hatsapp zelfs als hij naar het toilet ging sprong hij op online, en op deze manier heeft hij mij eerder bedrogen dus ik kreeg een deja vu. Maar hij ontkent, en ik heb geen bewijs.. Maar zoals je zegt.. Je eigen gevoel zegt heel wat en de vorige keer had mijn gevoel gelijk maar ik kan het nu niet bewijzen.

Ondanks alles brand mijn vlammetje voor hem nog steeds, op dit moment zachtjes maar hij is er.. En ik hoop dat die weer harden zal branden. Vind dit heel moeilijk en ben ontzettend emotioneel dit is niet wat ik voor ogen had 9 maanden geleden..

Dat is wel fijn dat jullie hebben kunnen praten! Relatietherapie kan idd wel een goed iets zijn, het is fijn dat hij ervoor open staat! Je hebt dan idd alles eraan gedaan om je relatie te redden en zo kunnen jullie kijken wat er nog is, wat er niet meer is en of dat bij elkaar kan komen.

En je vermoedens.. ja ik snap ze. Ik kan er verder niet meer van maken want echt aanmoedigen om zijn telefoon door te kijken doe ik niet. Maar heb je dit ook bij hem neergelegd?