Biechttopic 4

Het is ook heel heftig maar je hebt het wel gedaan, er waren daar mensen die al opgegeven hadden maar je ging wel door!

Ik vind het niet stom dat je bij haar langs wilt gaan als ze weer zou herstellen. Ik zou even afwachten hoe het met haar gaat en of ze herstelt, en dan zou ik het gewoon voorstellen aan haar zoon.

Toevallig is net de schoondochter langsgeweest van de mevrouw. Ze gaan haar zo meteen loskoppelen van de koeling en apparaten om te kijken hoe het gaat. Nacht is ze stabiel doorgekomen.

In het ziekenhuis hadden ze ook meerdere keren aangegeven dat ze het anders zeker niet gered had als ze niet gereanimeerd was. Dat is wel "fijn" om te horen, heb ik het toch goed gedaan gelukkig.

Heb een enorme bos bloemen gekregen, en ze heeft foto's laten zien van hoe ze er normaal gesproken uit ziet. Dat is wel erg fijn, want zie nu continu een grauw/bleek half dood iemand voor me.

Echt super goed van je, en wat fijn dat die mensen zo dankbaar zijn. Hopelijk helpt dat met het beetje afsluiten en het nare beeld vergeten. Ik vind het niet gek dat je zo geschrokken bent en dat je het een beetje vies vond. Door de adrenaline kan je dat allemaal even vergeten op het moment zelf, maar achteraf is dat natuurlijk wat je steeds voor je ziet.

Maar ik vind het echt heel knap van je, respect!

Paper Crown schreef:Biechtje die gereanimeerd heeft: je bent een held!

Een hele dikke + 1

Wat ontzettend knap van jou! Geen twijfels meid daar mag je heel trots op zijn. Je hebt juist gehandeld, TOP!!!

Wat ontzettend goed van je! Zit hier met kippenvel op m'n armen. Absoluut nergens aan twijfelen hoor, je hebt het top gedaan! Je bent inderdaad een held!

Kenya schreef:Wat ontzettend goed van je! Zit hier met kippenvel op m'n armen. Absoluut nergens aan twijfelen hoor, je hebt het top gedaan! Je bent inderdaad een held!

Helemaal mee eens! Echt goed gedaan, joh! Je mag trots op jezelf zijn!

Reanimerend biechtje: wat ontzettend goed van je! Je hebt gehandeld zoals het hoort en dankzij jou heeft die mevrouw nog een kans gekregen. Ook al had ze het niet gehaald, dan nóg vind ik niet dat je jezelf zo toe hoeft te spreken, want de basishandelingen waren goed! Het was de eerste keer 'in het echt', begrijp ik? Nou, echt.. Petje af voor jou!!

Youandi schreef:Reanimerend biechtje: wat ontzettend goed van je! Je hebt gehandeld zoals het hoort en dankzij jou heeft die mevrouw nog een kans gekregen. Ook al had ze het niet gehaald, dan nóg vind ik niet dat je jezelf zo toe hoeft te spreken, want de basishandelingen waren goed! Het was de eerste keer 'in het echt', begrijp ik? Nou, echt.. Petje af voor jou!!

Helemaal mee eens!!!

Eens met alle reacties. Bij ons bij de cursussen wordt er altijd gezegd; als je maar íets doet, dat is al beter dan niks! En die man die erbij stond en die zei dat je moest stoppen; wat een sukkel! Heel goed van je dat je bent doorgegaan. Door jou leeft die vrouw nog! Top gedaan meid!

Biechtje, ik denk ook dat je het goed gedaan hebt! Je hebt iets gedaan terwijl andere mensen niets deden, als het dan technisch misschien niet helemaal goed is, iets is beter dan niets!

(Overigens zou ik als ik zo oud was niet meer gereanimeerd willen worden, in het ziekenhuis reanimeren wij mensen op de afdeling ouderengeneeskunde ook niet meer (tenzij ze nog uitzonderlijk vitaal zijn), omdat de kans dat je er goed uit komt zooo ontzettend klein is, en dat de kans dat je er als een kasplantje erg groot is, als je er uberhaupt al uitkomt. Maargoed dat is weer een andere discussie...)

Ik weet helemaal hoe je je voelt Biechtje! Zoals je misschien wel gelezen hebt, heb ik ook onlangs iemand gereanimeerd. Je hebt het goed gedaan, zonder jou had ze helemaal geen kans gehad! Praat er goed over met mensen in je omgeving, het is best wel ingrijpend.

Klopt leaf, ik heb je topic nog even terug gezocht. Gisteren dacht ik valt wel mee, had het smiddags best wel goed weer. Maar vannacht en vandaag, pf ik denk er heel de dag aan.

Gewoon het idee dat haar leven echt even in mijn handen lag, dat het door mij is dat ze nog leeft. Dat ik iemand red. Weird!

Vraag me overigens af hoelang de ambulance erover deed voor hij er was. Voor mijn gevoel zo enorm snel!

De laatste post is met je gewone account ipv het biechtaccount, weet niet of je dat door hebt.. T maakt mij niet uit hoor, het is zeker niet iets om je voor te schamen, juist niet! maar omdat je eerst onder het biechtaccount hebt gepost..

Ik zag het ja, toen stond het er al. Maar goed, het grote deel is niet terug te vinden op mijn account.

Goede actie van je. Erg knap dat je te hulp bent geschoten. Respect!

Je bent echt een held meid. Praat erover. Het moet eeb plekje krijgen. Het is niet zomaar iets. Super can je!

Paper Crown schreef:Biechtje die gereanimeerd heeft: je bent een held!

+1

Bah, ik heb net verschrikkelijk naar gedroomd en ik schaam me ergens dood voor mijn droom, vandaar onder dit account. In die droom lag ik dus in mijn bed, met mijn ouders. Ik lag op m'n zij en voelde dat ik gestreeld werd over m'n kont, maar deed of ik sliep. En uiteindelijk voelde ik een vinger naar binnen gaan, en toen heb ik me omgedraaid en geroepen dat ik niet wilde. Waarop mijn vader zei: je wilt toch kinderen? En toen heb ik mijn vader een trap verkocht ben ik het bed uitgevlucht en ben ik achter de bank gaan zitten (bed stond gek genoeg in de huiskamer). Vervolgens was het een paar uur later en sliepen mijn ouders, en ik zat daar maar achter de bank, trillend met m'n telefoon in m'n handen, niet wetend wat te doen. En toen werd ik wakker, huilend. Ik snap het niet, waar komt die droom vandaan, dit zouden mijn ouders nóóit doen...

Biechtje dat gereanimeerd hebt, heel erg knap!!!


Biechtje met de droom, wat een rotdroom zeg!! Ik kan me voorstellen dat je je helemaal beduusd voelt en onder de indruk bent. Gelukkig staan dromen vaak niet letterlijk voor wat de inhoud van de droom is. Vaak heeft het een verdere betekenis (misschien dat je daar niet in gelooft, maar goed ik dus wel). Bijvoorbeeld dat als je bezig bent met kinderen dat bezig bent met vraagstukken als: Wil ik kinderen ten koste van alles? Op welke voorwaarden wil ik kinderen? Vertrouw ik mijn partner genoeg om kinderen mee te krijgen?
Maar misschien ben je ook niet bezig met kinderen en staat de droom bijv. voor de 'voorwaardelijke' liefde die je van je ouders krijgt, of van iemand anders die je nabij staat. Of gaat het over het feit dat je moet leren voor jezelf op te komen, of dat je bang bent om voor jezelf op te komen.
In ieder geval begrijp ik dat je je er enorm rot over voelt, lijkt me ook een verschrikkelijke droom! Hoop dat je hem snel weer vergeet!

Sinds 4 weken heb ik constant een knoop in mijn maag en een rot gevoel als ik naar mijn werk toe moet. Op mijn werk heb ik dit ook constant in best erge mate dat ik wel kan overgeven. Als ik weer naa huis ga zakt dit af om vervolgens de volgende werkdag weer de kop op te steken.

Betekent dit dat ik mijn werk niet meer leuk vind?? Heb ook al ergens anders gesolliciteerd omdat ik denkt dat het dit is maar ik weet het gewoon niet zeker.

Ik werk hier nu bijna 4 jaar en toen ik hier net begon heb ik dit ook al gehad maar dat is weer weg gegaan maar nu heb ik het weer heel erg.

Ik wil gewoon zeker weten wat dit is wordt ook helemaal verdrietig als ik op het werk ben en kan niet meer lachen. Op zich is hier niet echt een reden voor maar voel mezelf er niet meer bij horen ineens. Heb hier al wel met mijn baas over gepraat en die zegt solliteren naar een andere baan want volgens mij heb jij het hier gehad.

Nou dat heb ik ook gedaan maar ben bang om de verkeerde beslissing te maken want ik weet het allemaal niet meer. Maar dit gevoel komt toch ergens vandaan zo ineens? Een andere baan lijkt mij wel leuk weer even wat anders maar straks kom ik er slechter uit dan wat ik hier heb?

Ik weet niet eens of de sollicitatie iets gaat worden maar weet niet eens of ik het wel wil! Het is echt twijfel twijfel twijfel..

Ik had je biecht wel eerder gelezen een paar pagina's terug, maar weet niet zo goed wat er op te zeggen. Als je het niet naar je zin hebt op het werk en het niet meer leuk vindt, is dat iets wat vaak wel een overduidelijk gevoel is. Daarom weet ik niet zo goed wat te zeggen, want jij vraagt nu eigenlijk aan ons of je het niet meer leuk vindt op je werk. Dat kan ik niet zeggen, dat voel je gewoon lijkt mij.

Ergens anders solliciteren kan natuurlijk altijd, maar je moet er wel een goed gevoel bij hebben. Anders kun je beter blijven waar je zit en naar iets op zoek dat wel die overtuigende klik geeft, waarvan je denkt; ja, dit is mijn ding!

Ik schaam me voor mijn leven van vroeger. Tot een jaar of 18 heb ik heb erg veel mee gemaakt. Erg veel huiselijk geweld, met mijn moeder en broertje van opvang naar opvang geweest op de vlucht voor anderen. Nooit een echt een stabiele thuis situatie gehad. Een ex man van mijn moeder sloeg mij erg veel. Wij zijn echt een gezin waar mensen over praten. Het huis is een bende en erg uitgleefd. Mijn moeder is labiel en werkt niet. Ze heeft meerdere verkeerde mannen in huis genomen waar ik flink wat jeugdtrauma's aan over heb gehouden. Een ex van haar wilde zijn kop van zijn lijf snijden voor de spiegel, op dat moment kwam ik net beneden en zag ik hem staan. Hij was zó van het geweld en ruzie's. Hij dreigde mijn broertje dood te maken etc.

Allemaal heel erg heftig, hierdoor ben ik het verkeerde pad op gegaan. Veel sexuele contacten gehad en ik heb erg veel hard drugs gebruikt. Ik zat tegen het verslaafde aan. Ik had geen respect voor mijn moeder en ben echt een kutpuber geweest. Toen ik 18 werd voelde ik van binnen dat het allemaal anders moest. Ik heb toen hulp gezocht, veel therapie gehad en nu een aantal jaar verder heb ik mijn zaakjes vrij goed op orde. Mijn moeder zit weer met een alcoholis als man. Mijn broertje is daarom uit huis weg gegaan daar. Ook mijn zusje woont nu bij haar vader. Ik zie het als een enorm gemis dat ik geen stabiele jeugd heb gehad. Dat ik altijd moest verhuizen, nooit vrienden heb kunnen behouden voor langere tijd. Ik was vroeger altijd jaloers op vrienden die een vrij normaal leven hadden. Doordat ik steeds 'de nieuwe' was voelde ik me altijd een buitenbeentje. In groep 8 ben ik erg gepest.

Ik ben wel eens op bezoek bij mensen die ik uit mijn pubertijd ken. Als het dan ter sprake kom dan voel ik echt een enorme schaamte op zetten. Schaam me echt te pletter voor 'vroeger'. Nu gaat het goed, maar mijn jeugd is een gemiste kans geweest. Ene kant vind ik het vreselijk om er over te praten. Andere kant houd het me wel regelmatig bezig. Vooral als ik zie dat mijn moeder nog steeds zo leeft.

Biechtje, wat heb jij veel meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat je je af en toe schaamt voor je jeugd, maar je mag je ook echt heel erg trots voelen op wat jij zelf bereikt hebt. Jij hebt dat helemaal op eigen houtje gedaan!

Laatste biechtje, wat ontzettend heftig wat je allemaal hebt meegemaakt zeg.
En als ik nu zie op welke manier je erover schrijft, hoe goed je reflecteert, dan vind ik het zo knap dat je de stap hieruit hebt gemaakt! Echt waar, er zijn zo ontzettend veel mensen die 'op het verkeerde pad' zijn of raken (wat jij uit je pubertijd beschrijft) en op het verkeerde pad blijven. Jij hebt beseft en gekozen dat je dat niet meer wilde, en dat je het anders wilde! En dat is heel erg knap, dat moet je zelf ook vinden!
En de schaamte voor je familie, je zou je daar niet voor moeten schamen, het is niet jouw schuld.. maar ik snap dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is. Probeer je moeder te helpen waar mogelijk, maar probeer het ook wat los te laten. Jij hebt een verschrikkelijke jeugd gehad, en je hebt nu je zaakjes op orde, dat heb je op eigen kracht gedaan.
En dat wat betreft schaamte voor jezelf, wat ik hierboven ook al zei, je bent eerder misschien op het slechte pad geweest, maar je hebt jezelf op het goede pad gebracht, en dat is heel erg knap! En dat je jeugd een gemiste kans is geweest, daar kan je niks meer aan veranderen. Maar de toekomst kun je wel veranderen! Dus probeer wat dat betreft niet zoveel achteruit te kijken, maar vooruit. Gebeurd is gebeurd, en ik weet dat dit eveneens makkelijk gezegd is. Maar geniet van het moment, van het leven dat je nu hebt en wat er nog gaat komen. En probeer je verleden te verwerken/vergeten.
En nogmaals, schaam je zeker niet, het is bewonderswaardig dat je jezelf hieruit hebt gekregen, dat doen heel veel mensen je niet na!

Ik wil niet echt biechten maar heb wel een anonieme vraag: tot hoever vinden jullie overwerken acceptabel bij je partner?
Mijn vriend moet toch wel 1-2 keer per week overwerken. Nou begint hij wel vrij laat, vaak na 9:00 waardoor hij tot 17:30 moet werken maar hij gaat altijd pas rond 18:00 weg van het kantoor. Dan is hij rond 19:15 thuis. Dat vind ik al erg laat, ik ben om 17:30 al thuis want ik begin veel eerder. Daardoor moet ik altijd koken en maak ik vaak ook al schoon voor hij thuis is. Maar hier baal ik wel van! Nu moet hij dus 1-2 keer per week overwerken en is dan pas tussen 19:30-20:00 thuis. Ik wacht dan met eten, maar ben het nu wel zat want ik heb hartstikke honger op een gegeven moment!

Hoe zouden jullie hier mee omgaan? Hij zou ook eerder kunnen beginnen op zn werk, dan kan hij ook eerder weg, maar meneer houdt erg van slapen.. We hebben nu nog geen kinderen maar als we die wel zouden krijgen lijkt het me echt niet leuk als papa iedere keer zo laat thuis is!