Biechttopic 4

Minx schreef:

Maura schreef:

Minx schreef:
Haha muts.. Maar uhm jij bent nog niet op je streef gewicht dus nog ff wachten

Shoarma is maar beperkt houdbaar.

Voor ik op mijn streefgewicht ben zitten we in de zomer van 2013.

Dan moet je een andere beloning bedenken

Valse hond.

Ik voel me vreselijk. Mijn vriend is alles voor me, we zijn al jaren samen. Een week geleden hoopte ik nog dat hij me ten huwelijk ging vragen, en nu....nu ben ik verliefd op iemand anders. Zomaar, ineens, patsboem. Voel me vreselijk schuldig. Slaap niet meer, heb buikpijn en geen honger. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Zit in een grote emotionele achtbaan....diegene is ook nog eens een collega van me, en hij is al tijden verliefd op mij. Normaalgesproken zou hij nooit mijn type zijn. Een stuk jonger dan ik, totaal andere levensfases en niet zo ambitieus. Wl misschien nog studeren, maar misschien ook niet. Ik ben hoogopgeleid en ambitieus en mijn vriend ook.

En ik weet het gewoon totaal niet meer. Ik ben zo bang dat mijn vriend dwars door me heen kan kijken, voel me zo'n kutwijf. Die collega weet van niks. Niemand weet het. Ik durf het niet uit te spreken...en ik weet al helemaal niet wat ik moet doen.

Ik zou zelf niks met die verliefde-gevoelens doen in ieder geval. Ik denk dat je je beter op je huidige relatie kan concenteren. Je bent al jaren samen met je vriend en je zegt zelf al dat die collega je type niet is. Zou zonde zijn als je relatie stuk zou lopen.

Is het niet een bevlieging? He lang weet je al dat die collega verliefd is op jou? Want soms kun je doordat je het net weet met andere ogen naar hem kijken, terwijl dit lter weer voorbij is.
Niks mee doen

Niks doen, nog niet uitspreken en de jongen in kwestie ontlopen en hopen dat het vervliegt. Zulke dingen kunnen altijd gebeuren.. Wat je er daarna mee doet is iets anders.

Edit: dus eens met anemoontje en sanne84

Ik ben het ook eens met mijn voorgangers; niks mee doen. Je zegt zelf dat de collega niet jouw type is, en jullie levensfase totaal verschillen. Dit heb je niet met je vriend, jullie passen(als ik het zo begrijp) heel goed bij elkaar. Waarom dit alles op het spel zetten voor een verliefdheid. Dit kan gewoon gebeuren, is echt niet raar. Het enige is, wat je ermee doet. En als ik het zo hoor allemaal, zou ik er niets mee doen. Die collega zoveel mogelijk vermijden. Het zou echt zonde zijn dat de relatie met je vriend stuk gaat door een tijdelijk iets(want verliefdheid gaat ook weer over)

Ik kom ook even biechten. 2 weken geleden heb ik mij door de huisarts door laten verwijzen om in therapie te gaan voor mijn koop verslaving. Ik heb inmiddels een intake bij de jellinek achter de rug en aankomende vrijdag heb ik mijn eerste echte gesprek. De intake was heel heftig, mijn hele verleden werd opgerakeld en er is inderdaad vastgesteld dat 75% daadwerkelijk een verslaving is. De andere 25% is een disorder maar ik weet niet precies meer hoe ze het noemde volgens mij impulsive controlling disorder. Ik voel mij aan de ene kan sterk dat ik nu zelf die stap gezet heb om ervan af te komen aan de andere kant vind ik het heel heftig dat ik nu echt in behandeling ben bij de jellinek en dat het zo ver gekomen is. Gelukkig reageert iedereen in mijn omgeving erg goed en steunen mijn ouders mij echt voor de volle 100% maar makkelijk vind ik het niet. Ik hoop dat ik met een beter gevoel uit mijn eerste gesprek kom!

Ik vind het heel knap van je biechtje, dat je zelf hulp gezocht hebt!!
Sterkte de komende tijd!!

Sinds 4 weken heb ik constant een knoop in mijn maag en een rot gevoel als ik naar mijn werk toe moet. Op mijn werk heb ik dit ook constant in best erge mate dat ik wel kan overgeven. Als ik weer naa huis ga zakt dit af om vervolgens de volgende werkdag weer de kop op te steken.

Betekent dit dat ik mijn werk niet meer leuk vind?? Heb ook al ergens anders gesolliciteerd omdat ik denkt dat het dit is maar ik weet het gewoon niet zeker.

Ik werk hier nu bijna 4 jaar en toen ik hier net begon heb ik dit ook al gehad maar dat is weer weg gegaan maar nu heb ik het weer heel erg.

Ik wil gewoon zeker weten wat dit is wordt ook helemaal verdrietig als ik op het werk ben en kan niet meer lachen. Op zich is hier niet echt een reden voor maar voel mezelf er niet meer bij horen ineens. Heb hier al wel met mijn baas over gepraat en die zegt solliteren naar een andere baan want volgens mij heb jij het hier gehad.

Nou dat heb ik ook gedaan maar ben bang om de verkeerde beslissing te maken want ik weet het allemaal niet meer. Maar dit gevoel komt toch ergens vandaan zo ineens? Een andere baan lijkt mij wel leuk weer even wat anders maar straks kom ik er slechter uit dan wat ik hier heb?

Ik weet niet eens of de sollicitatie iets gaat worden maar weet niet eens of ik het wel wil!

Verliefd biechtje: ik zou het wel aan iemand vertellen die je vertrouwd, want als je alle gevoelens binnen houdt leg je er veel meer druk op. Als je bedenkt dat het heel menselijk is om verliefd te worden en dat zolang je er niks mee doet het je relatie niet hoeft te schaden haal je zelf de druk misschien al wat van de ketel. Het is niet dat jij heel bewust verliefd wordt om je vriend te kwetsen, dus dat moet je echt uit je hoofd zetten.

*

Hier het soa-test-biechtje.
Ik ben vanmiddag geweest voor de test. Mijn hart ging echt tekeer in het begin, maar het viel echt mee. De vrouw waar ik een afspraak mee had was heel erg aardig en ik had nog een paar andere vragen, waarvoor ze de dokter erbij haalde. Ook zij was heel erg aardig en het was gelukkig erg relaxt.
Ik krijg binnenkort de uitslag en ik denk dat ik me daar niet zo heel erg zorgen over hoef te maken. Dat zeiden de mensen van de GGD ook... Er is maar een kleine kans op een soa, maar ik wilde het toch gecontroleerd hebben.

Fijn dat het mee viel nu wachten op de uitslag.

Om herkenning te voorkomen post ik dit onder het biechtaccount...

Gisteren heb ik iemand gereanimeerd. Ik was aan het werk en op straat bleek een oude vrouw in elkaar gezakt te zijn. Iemand kwam ons roepen voor een telefoon om 112 te bellen. Ben met een collega naar buiten gerend, en daar lag ze. Lijkbleek met haar hoofd op de stenen van de weg op haar buik. Ik was echt heel bang, en begon meteen te trillen door de adrenaline. Er stond een andere man bij, en die zei ze is al dood, het heeft geen zin meer. Dat bleef hij maar herhalen. Toen heb ik tegen hem gesnauwd dat we haar nu om gaan draaien, en gelukkig hielp hij wel mee. Ik was echt even in paniek, mijn collega had intussen 112 aan de telefoon, en ik heb naar haar geschreeuwd of ik nu moest reanimeren of niet, ik wist het echt even niet meer. Ben wel meteen begonnen hierna, met borstcompressies. Heb cursussen ehbo en bhv gehad vanuit het werk, maar in het echt is het zo anders. Ik hoorde haar ribben iedere keer enorm kraken, was als de dood dat ik wat brak. Dat geluid . Daarna heb ik haar beademd. Door de stress vergat ik haar hoofd te kantelen, dus ik weet niet of ik het goed gedaan heb, maar het was in ieder geval iets. Zo heb ik een paar keer gedaan, en toen begon ze te "gaspen". Ik wist toen ook niet of ik door moest gaan of niet, en heb haar op haar zij gelegd met haar hoofd schuin naar beneden. Na een paar seconden (denk ik) toch haar weer omgedraaid en gaan reanimeren, ik dacht beter iets dan niets. Intussen bleef die man maar roepen dat ik moest stoppen, omdat ze toch al dood was.

Echt, dit klinkt heel lullig misschien, maar het was heel vies. Er zat allemaal zand op haar mond, en er liep flink wat speeksel uit. En dan zie je een grijs/grauwe tong in haar mond zitten, en ogen die open zijn en je aanstaren, ook al was ze bewusteloos. Ondanks dat heb ik het toch gedaan.

Toen ben ik weer gestopt toen ze opnieuw begon te "gaspen". Weer op haar zij gelegd zodat het speeksel eruit kon en over haar rug geaaid en geklopt.

Gelukkig kwam al heel gauw binnen enkele seconden toen de politie, die heeft het overgenomen en 5 keer gedefibrileerd. Daarna kwam de ambulance en die hebben verder gedaan en haar meegenomen.

Toen ze ingeladen werd had ze een lichte hartslag weer terug gelukkig.

Het zag er echt zo akelig uit, en achteraf ga je jezelf allemaal dingen afvragen. Had ik niet continu door moeten gaan met reanimeren, ipv te stoppen tussendoor? Heb ik ribben gebroken? Ik had haar hoofd moeten opvangen met omdraaien, die knalde tot 2x toe loeihard op de straat. Ik had moeten praten tegen haar intussen, om haar gerust te stellen toen ze op haar zij lag, ook al hoorde ze het misschien niet.

Echt ik was zo geschrokken, ik kon gewoon niet helder meer nadenken. De hele dag spookte het door mijn hoofd, en nu nog steeds. Ik denk er echt iedere seconden aan. Slachtofferhulp is ingeschakeld via mijn werk, heb er contact mee gehad, morgen bellen ze terug, evenals van de politie om te vragen hoe het gaat.

Met de zoon van het slachtoffer heb ik intussen contact gehad. Ze wordt nu gekoeld, en zodra ze weer opgewarmd wordt vandaag (denk vanavond als ik het goed begreep) dan kijken ze hoe ze eraan toe is. Ze was al hartpatient namelijk en hoogbejaard. Schijnt dat ze ook weer reageerde op lichtprikkels gisteren.

Nou ja, wat ik er hier mee wil weet ik ook niet, maar ik zit er gewoon zo mee in mijn maag Ik weet dat ik trots mag zijn dat ik het gedaan heb, omdat alle omstanders stonden te kijken en niemand wat deed, en ik het gewoon meteen ben gaan doen. Maar toch, had ik dit...had ik dat maar gedaan...

Ik reageer hier niet vaak. maar dit is het reageren zeker waard! meid wat jij hebt gedaan is heel moedig.. De oude vrouw heeft nu tenminste nog een kans gekregen.. En je denkt nu van had ik of had ik dat maar gedaan.. maar dat is nergens voor nodig! jjij hebt je best gedaan! Aan jou valt er niets te verwijten.. Ik hoop voor je dat je het binnenkort een plekje kunt geven.. het is nu nog erg vers en las dat je hulp erbij kreeg, dan komt het vast goed!

Biechtje01 schreef:Om herkenning te voorkomen post ik dit onder het biechtaccount...

Gisteren heb ik iemand gereanimeerd. Ik was aan het werk en op straat bleek een oude vrouw in elkaar gezakt te zijn. Iemand kwam ons roepen voor een telefoon om 112 te bellen. Ben met een collega naar buiten gerend, en daar lag ze. Lijkbleek met haar hoofd op de stenen van de weg op haar buik. Ik was echt heel bang, en begon meteen te trillen door de adrenaline. Er stond een andere man bij, en die zei ze is al dood, het heeft geen zin meer. Dat bleef hij maar herhalen. Toen heb ik tegen hem gesnauwd dat we haar nu om gaan draaien, en gelukkig hielp hij wel mee. Ik was echt even in paniek, mijn collega had intussen 112 aan de telefoon, en ik heb naar haar geschreeuwd of ik nu moest reanimeren of niet, ik wist het echt even niet meer. Ben wel meteen begonnen hierna, met borstcompressies. Heb cursussen ehbo en bhv gehad vanuit het werk, maar in het echt is het zo anders. Ik hoorde haar ribben iedere keer enorm kraken, was als de dood dat ik wat brak. Dat geluid . Daarna heb ik haar beademd. Door de stress vergat ik haar hoofd te kantelen, dus ik weet niet of ik het goed gedaan heb, maar het was in ieder geval iets. Zo heb ik een paar keer gedaan, en toen begon ze te "gaspen". Ik wist toen ook niet of ik door moest gaan of niet, en heb haar op haar zij gelegd met haar hoofd schuin naar beneden. Na een paar seconden (denk ik) toch haar weer omgedraaid en gaan reanimeren, ik dacht beter iets dan niets. Intussen bleef die man maar roepen dat ik moest stoppen, omdat ze toch al dood was.

Echt, dit klinkt heel lullig misschien, maar het was heel vies. Er zat allemaal zand op haar mond, en er liep flink wat speeksel uit. En dan zie je een grijs/grauwe tong in haar mond zitten, en ogen die open zijn en je aanstaren, ook al was ze bewusteloos. Ondanks dat heb ik het toch gedaan.

Toen ben ik weer gestopt toen ze opnieuw begon te "gaspen". Weer op haar zij gelegd zodat het speeksel eruit kon en over haar rug geaaid en geklopt.

Gelukkig kwam al heel gauw binnen enkele seconden toen de politie, die heeft het overgenomen en 5 keer gedefibrileerd. Daarna kwam de ambulance en die hebben verder gedaan en haar meegenomen.

Toen ze ingeladen werd had ze een lichte hartslag weer terug gelukkig.

Het zag er echt zo akelig uit, en achteraf ga je jezelf allemaal dingen afvragen. Had ik niet continu door moeten gaan met reanimeren, ipv te stoppen tussendoor? Heb ik ribben gebroken? Ik had haar hoofd moeten opvangen met omdraaien, die knalde tot 2x toe loeihard op de straat. Ik had moeten praten tegen haar intussen, om haar gerust te stellen toen ze op haar zij lag, ook al hoorde ze het misschien niet.

Echt ik was zo geschrokken, ik kon gewoon niet helder meer nadenken. De hele dag spookte het door mijn hoofd, en nu nog steeds. Ik denk er echt iedere seconden aan. Slachtofferhulp is ingeschakeld via mijn werk, heb er contact mee gehad, morgen bellen ze terug, evenals van de politie om te vragen hoe het gaat.

Met de zoon van het slachtoffer heb ik intussen contact gehad. Ze wordt nu gekoeld, en zodra ze weer opgewarmd wordt vandaag (denk vanavond als ik het goed begreep) dan kijken ze hoe ze eraan toe is. Ze was al hartpatient namelijk en hoogbejaard. Schijnt dat ze ook weer reageerde op lichtprikkels gisteren.

Nou ja, wat ik er hier mee wil weet ik ook niet, maar ik zit er gewoon zo mee in mijn maag Ik weet dat ik trots mag zijn dat ik het gedaan heb, omdat alle omstanders stonden te kijken en niemand wat deed, en ik het gewoon meteen ben gaan doen. Maar toch, had ik dit...had ik dat maar gedaan...

Heel dapper dat je het gedaan hebt! Super knap, je hebt iig je best gedaan, er zijn genoeg mensen die niks doen/kunnen doen.
Hopelijk kun je het een plekje geven.

Biechtje die gereanimeerd heeft: je bent een held!

Wat goed van je biechtje! Super dat je die vrouw zo geholpen hebt ondanks dat die man al zei dat het geen zin heeft. Je mag trots op je zelf zijn meid!

Paper Crown schreef:Biechtje die gereanimeerd heeft: je bent een held!

Eens.

Eens met bovenstaande reacties. Meid hier hoef je je echt niet voor te schamen. Zelfs niet voor het stukje dat je het vies vond.

Wat knap dat je gereanimeerd hebt, je mag trots op jezelf zijn!

Zelda schreef:Wat knap dat je gereanimeerd hebt, je mag trots op jezelf zijn!

+1!
Ondanks dat er werd geschreeuwd dat ze dood is ben jij door gegaan. Nou kippenvel kreeg ik van je verhaal, echt ontzettend knap dat je niet bent gestopt.

[quote="Makamba"]

Paper Crown schreef:Biechtje die gereanimeerd heeft: je bent een held!

Ik kan niet meer dan het hier mee eens zijn. Heel dapper van je.
Als je last blijft houden van de ervaring en je emoties zou je kunnen overwegen slachtofferhulp aan te vragen.

Wat ontzettend goed van je.

Ik kreeg echt kippenvel van je verhaal. Je mag echt zo trots zijn op jezelf, ondanks dat er tegen je werd gezegd dat het geen zin had ben je doorgegaan.
Ik ben het met PC eens: je bent een held!

Ja ik ben ook wel trots op mezelf, alleen is het nog lastig om het te bevatten. Voor mijn gevoel deed ik echt maar wat en was ik gewoon aan het prutsen. Natuurlijk is dat niet zo, want als je maar iets doet is het natuurlijk al goed.

Stom genoeg zou ik ook zo graag willen weten hoe de vrouw was (voor ze natuurlijk in elkaar zakte), wie ze is. Ik heb nu alleen de naam van de zoon, en thats it. Heb hem natuurlijk kort even gesproken, en vond het niet gepast om hem dit soort dingen te gaan vragen.
Zou het stom zijn om als ze weer zou herstellen te vragen of ik een keer bij haar langs kan gaan?