Yesverhaal nummer 2

x-justme-x schreef:

Jezzie89 schreef:

Evy schreef:Stuit heeft een andere naam.

Ik hoop dat CKC snel het vervolg plaatst!

+1

+2!!

+3

joehoeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee? *ongeduldig*

Highway schreef:joehoeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee? *ongeduldig*

Weet ze wel dat ze aan de beurt is?

Oh gosh! Ik kreeg net een PM van Burn. Ik was het helemaal vergeten meiden. Ik heb ook heel veel niet gelezen. Ik sla mijn ronde ook over. Ik kan namelijk niet snel genoeg lezen en een verhaal erbij verzinnen! Of kan wel, maar dat duurt nog wel eventjes dan..

En wie is er nu? Volgens mij niemand meer he? haha

Deze bloed echt een beetje dood he?

Ik kan helemaal niet zo goed schrijven als iedereen, maar wil morgen best een vervolg maken?

Jammer

Zou super zijn Oreo ! Wat mij betreft dan

Highway schreef:Jammer

Zou super zijn Oreo ! Wat mij betreft dan

+1

Leuk !

Leuk Oreo!

“Och meisje toch, wat is er toch allemaal aan de hand?” vraagt Phil. Ik kan geen woord uitbrengen en de tranen blijven over mijn wangen stromen. Hij houdt me stevig vast, wrijft me af en toe over mijn rug en geeft zakdoekjes. Op het moment dat het huilen overgaat in alleen maar gesnik, staat Phil op en pakt hij een glas water voor me.
“Gaat het weer een beetje?” vraagt hij, “Wil je vertellen wat er allemaal aan de hand is?”
Ik knik en begin te vertellen over de supermarkt, mijn nieuwe baan, Michiel en mij. Onze kantoorgenoot laat ik maar achterwege ….

Als ik eindelijk uitgepraat bent, slaak ik een diepe zucht: “zo, dat lucht eigenlijk wel op! Maar ik voel me helaas geen steek beter.” Phil kijkt me aan “Ik denk dat je wel wat sterkers kunt gebruiken dan een glas water?” Ik moet lachen en knik, “heb je een glas whiskey?”
Phil komt aanzetten met twee volle glazen en een fles wijn. "Sorry, de whiskey was net op" zegt hij met een stalen gezicht. Met trillende handen pak ik een glas aan en drink het glas in één keer leeg. Lachend schenkt Phil mijn glas nog eens in. “Het is wel een puinhoop zeg! Heb je enig idee wat je wilt doen nu? Je mag uiteraard hier blijven slapen, maar als ik je zo zie is dat niet wat jij wilt?”

Goh, wat heeft Phil me goed door. Nee, ik wil niet bij hem blijven slapen, ik wil weer naar mijn eigen huis, mijn eigen bed en mijn eigen omgeving. Dan bedenk ik me ineens dat die Tamara ook nog rondhangt en word ik missellijk. Bah, die slet!

“Ik weet eigenlijk nog niet precies wat ik wil,” zeg ik tegen Phil. “Ik wil wel naar mijn eigen huis, in mijn eigen omgeving zijn. Maar ik weet niet wat ik moet doen qua werk en met Michiel.”
Phil is even stil, ik kan aan hem zien dat hij naar de juiste woorden zoekt. “Ben je gelukkig op dit moment? Was je gelukkig toen je begin bij de nieuwe baan? Was je gelukkig met Michiel voor al deze ellende? Of was je gelukkiger bij de supermarkt?” Phil stelt een heleboel vragen, en het begint me allemaal een beetje te duizelen. Ik weet niet meer wat ik denken moet, alleen dat ik héél veel stof tot nadenken heb… En dat nadenken, dat kan en wil ik niet bij een bloedmooie collega!

“Phil, dank je wel voor de alternatieve whiskey en ontzettend sorry voor het gesnotter. Van je collega’s moet je het hebben!” zeg ik, terwijl ik opsta. “Wat ga je doen? Waar ga je heen?” vraagt Phil. “Ik ga nu eerst naar mijn moeder toe, nadenken wat ik wil. Goddank is het weekend, dus ik kan goed nadenken en verschijn ik niet met een verlopen kop op kantoor. Ik zie je maandag. Nogmaals bedankt!” en ik geef hem een zoen op zijn wang.

Als ik het tuinpad oploop, zie ik dat mijn moeder niet alleen is. Samen met mijn vader zit ze met iemand te praten. Als ik de deur open doe, blijf ik stokstijf staan. “Michiel?” stamel ik? “wat doe jij hier?” Mijn moeder staat op, “Koffie, schat? Ga rustig zitten. Ik heb Michiel gebeld toen je naar supermarkt was gegaan. Volgens mij moeten jullie nodig praten….”

Wat snel en Leuk Oreo!!!

Nu is het wachten op een vervolg weer lastiger Ben weer heel nieuwsgierig

wc-eend schreef:Wat snel en Leuk Oreo!!!

Nu is het wachten op een vervolg weer lastiger Ben weer heel nieuwsgierig

Waarom schijf je zelf niet een stuk?

Ik heb niet zo'n creatieve geest!

Jeej er is weer een stuk!

Goed gedaan Oreo!!

Joepie!! Super van je Oreo

Leuk geschreven Oreo! Spannend! Je kan wel degelijk schrijven hoor!

Jaaahhh, het leeft! Leuk geschreven Oreo!

Leuk Oreo!
Wie gaat er nu verder?

'Ik heb niet zo de behoefte om te praten', hoor ik mezelf zeggen terwijl de vragen door mijn hoofd schieten. 'Eef, alsjeblieft', Michiel kijkt me smekend aan, 'we MOETEN praten'. 'Wat mij betreft pak je je spullen en vertrek je naar je nieuwe liefde. Live happily ever after en ik hoef nooit meer iets van je te vernemen'. Ik draai me om en maak aanstalte om naar boven te lopen, maar mijn vader pakt me bij mijn arm. 'Eva, je kan niet blijven weglopen, er moet gepraat worden'. Met een zucht plof ik op een stoel. 'Praat maar, Michiel. Dan ben ik er vanaf'.

Uiteindelijk hebben we nog een redelijk gesprek gehad terwijl mijn ouders aan het bemiddelen waren. Veel gehuild en naar oplossingen gezocht, maar echt ver kwamen we niet. Het is over en we moeten onze eigen levens gaan leiden. Michiel met Tamara en de baby en ik...tja. Ik....

Als ik maandag op het werk verschijn, hangen die dikke wallen nog duidelijk zichtbaar onder mijn ogen. Ik kom Phil tegen op de gang en hij knijpt even in mijn schouder. Ik voel de tranen alweer opwellen. 'ZO, wat er is met jou gebeurd? Heb je het een beetje bont gemaakt dit weekend?' Thomas kijkt me nieuwsgierig aan. 'Vandaag niet, Thomas, vandaag niet.' De rest van de ochtend is het opvallend stil in ons kantoor. Thomas heeft door dat hij me met rust moet laten. Tegen 13.00 uur sluit hij zijn computer af om aan de lunch te beginnen en loopt richting de deur. Ik volg hem vanuit mijn ooghoeken. Opeens draait hij om en loopt naar me toe. Hij neemt plaats op het puntje van mijn bureau en strekt zijn hand uit naar mijn wang. Met een sierlijke beweging veegt hij een plukje haar weg en plaatst het achter mijn oren. Met zijn hand pakt hij mijn kin beet en kijkt me lief aan. De puppy ogen...O God. Ik voel me ongemakkelijk worden, maar tegelijkertijd voelt het fijn. Lieve aandacht, ik heb het nodig. Iemand die mij lief vindt. 'Eva, ik ben er voor je.' Dat kleine korte zinnetje is genoeg. Genoeg om de bom te laten barsten en ik zit weer gigantisch te huilen. Thomas loopt naar de automaat, tapt een bekertje water en komt weer terug. Met zijn vingers veegt hij mijn tranen weg. Ik gooi het bekertje achterover en zucht diep. Ik wil zoenen. Ik heb zo'n enorme zin om te zoenen. De zin om te zoenen overvalt me gigantisch. Ik kan het niet tegenhouden. Ik MOET zoenen. Zoenen met deze knappe man die voor me staat. Wat houdt me tegen? Mijn leven is toch al een potje, screw alles. Ik trek Thomas naar me toe en kus hem. Ik blijf kussen, ik kan niet meer stoppen. God, wat is dit toch een man.

Ik stond helemaal niet in het lijstje, maar het vorige verhaal wel en toen kon ik door omstandigheden niet meeschrijven. Aangezien het hier niet zo snel gaat, hoop ik dat het niet erg is dat ik even een stukje ertussen heb gedaan.

Leuk Jolee! Je hebt er weer een heel andere wending van gemaakt dan ik in mijn hoofd had

Super leuk om 2 stukken te kunnen lezen! Leuk geschreven meiden! Ben benieuwd naar het vervolg..

Ik heb me niet opgegeven, maar als jullie het goed vinden wil ik wel een stukje schrijven.

Doen! Esperanza, leuk! Misschien dat anderen die al iets geschreven hebben ook nog een stuk willen schrijven?