Het Yesverhaal - Bestemming Noorwegen (slot op pagina 26)

Achteraf hadden we natuurlijk gewoon met het vliegtuig naar Spanje moeten gaan. Dat is al spannend genoeg als je elkaar net een maand kent. Lekker aan het strand liggen met een cocktail, iedere avond op een terrasje zitten en poepiebruin terug komen. Perfect.
Toen Sven voorstelde om met de motor door Noorwegen te gaan trekken met een tentje vond ik dat in eerste instantie ook best een goed idee. Ik moet er wel bij zeggen dat we op dat moment op het strand naar de zonsondergang zaten te kijken en een halve fles wijn hadden gedronken, als hij me op dat moment had gevraagd om zes weken met hem op een booreiland te gaan zitten had ik waarschijnlijk ook nog ja gezegd, maar eerlijk waar, het leek me best romantisch. Achterop een motorfiets, dicht tegen hem aan, samen in een klein tentje midden in de wilde natuur, ik in een sexy motorpak a la Lara Croft, ik kon weinig bezwaren bedenken.
Nu ik daadwerkelijk achterop zijn Yamaha Tricker door de Noorse wildernis rijd weet ik er opeens een heleboel. Om maar even wat te noemen: mijn gezicht is bevroren, mijn kont is stijf, mijn oren doen pijn van die helm, dit blauwe leren motorpak staat me allesbehalve sexy en omdat het in de zomer nooit donker wordt in Noorwegen ben ik elk tijdsbesef kwijt. Op dit moment zou ik een moord doen voor een hotelkamer met een bubbelbad, een boxspring met een donzen dekbed en een televisie met 40 kanalen, maar het vooruitzicht voor vannacht is knakworst uit blik eten en slapen in een tent die we eerst nog zelf moeten zien op te zetten.
Tot overmaat van ramp komt er een geluid uit de motor dat daar zeer zeker niet hoort. Sven vloekt en zet de motor langs de kant van de weg.
‘Wat was dat?’ vraag ik geschrokken.
‘De motor liep vast.’ Sven vloekt nog eens. ‘Dat gaat me weer een bom duiten kosten.’
‘Kun je dat zelf niet repareren?’
Sven kijkt me alleen maar aan en rolt met zijn ogen. Stomme vraag, blijkbaar.
‘Wat doen we nu?’
‘Hier ergens de tent opzetten en morgen op zoek gaan naar een garage, lijkt mij. Tenzij jij een beter plan hebt.’
Had ik maar een beter plan. Het idee om vannacht in dit bos te slapen, ver van de bewoonde wereld en omringd door God weet wat voor enge dieren trekt me niet echt aan.
En dan, alsof mijn stille gebeden ter plekke zijn verhoord, zie ik aan de overkant een bord met ‘guesthouse’. Ongeveer dertig meter verder, verborgen tussen de bomen, staat een vervallen houten chalet.
‘Sven?’ vraag ik met een klein, mierzoet stemmetje. ‘Zullen we daar gaan slapen?’
‘We hebben toch niet voor niks een tent bij ons?’ antwoordt hij kortaf.
‘Alleen vannacht.’ Ik hoor zelf hoe zielig ik klink, maar ik heb op dit moment echt behoefte aan een warme douche en een fatsoenlijk bed. ‘Kom op, Sven, je motor is kapot, we zitten ergens in the middle of nowhere. Die eigenaren kennen de omgeving, zij kunnen een garage voor ons bellen. Hoe sneller je motor is gemaakt, hoe sneller we verder kunnen.’
Sven zucht. ‘Oké, jij wint, maar alleen vannacht.’

Achter de balie staat een nors kijkende vrouw met donkerbruin haar in een strenge scheiding en een klein brilletje. ‘No,’ bijt ze ons toe. ‘No rooms. We’re closed.’
Oké, nou ja, ergens was het ook wel te mooi om waar te zijn. Een soort fata morgana. Ik wist niet dat je die ook kon hebben in dit soort klimaten, maar blijkbaar is dat wel zo.
Als ik mijn backpack naar buiten til en overweeg om een potje te huilen, tikt iemand me op de schouder. Het is een jongen van een jaar of zevenentwintig met sluik donker haar en blauwe ogen. Hij ziet eruit alsof hij zo uit een boyband is weggelopen.
‘Mijn excuses voor de reactie van mijn vrouw,’ zegt hij in vloeiend Engels. ‘Ze is nogal gestrest. We hadden voor de zomer klaar moeten zijn, maar onze gastenkamers hebben nog steeds geen stromend water en elektriciteit.’
‘Geen probleem,’ zegt Sven kortaf. ‘We hebben een tent.’
‘Nee, nee, ik sta erop dat jullie hier blijven. Jullie kunnen gebruik maken van ons privé-appartement.’ De man steekt zijn hand uit. ‘Markus.’
‘Emilie.’
‘Sven.’
Er valt een ongemakkelijke stilte.
‘Wat een aardig gebaar van u, dank u wel,’ zeg ik beleefd.
‘Ik rijd zelf ook motor, ik weet hoe het is om ergens in de wildernis te stranden,’ zegt Markus. ‘Ja ja, motoren. Frida had graag gezien dat ik de mijne had achtergelaten in Sandefjord. Ze haat die dingen.’ Met een nadrukkelijke blik op mijn motorpak voegt hij toe: ‘Jij niet, zie ik.’
‘Ach, het is voor Emilie ook voor het eerst dat ze op een motor zit,’ zegt Sven snel. ‘Ze kan zelf niet rijden.’
‘Geweldig toch, als een vrouw zo stoer is om zomaar achterop te stappen, het avontuur tegemoet? Ik zou willen dat Frida zo was.’
‘Als je zelf een motor hebt weet je vast wel waar we hier in de buurt een garage kunnen vinden,’ zegt Sven terwijl hij bezitterig een arm om me heen slaat. ‘We willen zo snel mogelijk verder. Het is onze eerste vakantie samen, dus die willen we ook zoveel mogelijk samen doorbrengen.’
´No problem. Ik fix die motor zelf wel even. Ik heb zelf een garage gehad in Sandefjord, ik draai er mijn hand niet voor om.’ Hij pakt Svens motor. ‘Ik zet deze wel even in mijn werkplaats, dan breng ik jullie naar het appartement.’

‘Wat een vriendelijke mensen hè?’ vraag ik als we in bed liggen.
‘Zeker,’ zegt Sven sarcastisch. ‘Die vrouw keek ons aan alsof ze ons levend wilde villen en die man stond je te versieren waar ik bij stond.’
‘Doe niet zo achterlijk. Hij was gewoon aardig.’
‘Hij was gewoon aardig,’ bauwt Sven me na. ‘Kom nou. Hij stond je met zijn ogen uit te kleden, doe even niet net alsof je dat niet door had. Volgens mij vond je het nog leuk ook.’
‘Je mag wel iets dankbaarder zijn hoor, of was je soms vergeten dat we hier zitten door jou?’
‘Hoezo?’
‘Jij wilde zo nodig een motorvakantie.’
‘Fijn om te weten dat je met tegenzin bent meegegaan,’ bijt Sven me toe en draait zich van me af. Zuchtend draai ik de andere kant op. Ik had geen idee dat Sven zo’n type was dat begint te flippen als een andere man een beetje aardig naar je kijkt. Eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik er wel trek in heb om die kant van hem te leren kennen. Als ik ergens op afknap dan is het wel op jaloerse, bezitterige mannen. Misschien had ik hem toch wat beter moeten leren kennen voordat ik met hem op vakantie ging. Misschien is hij niet zo perfect als ik dacht.
Ik rol weer terug op mijn andere zij en kijk naar Sven, die zachtjes ligt te snurken. Aan de andere kant van de muur hoor ik Markus en Frida ruzie maken. Er sneuvelt een glas. Zachtjes raak ik Svens zachte huid aan en aai zijn krullen. Ik wil niet dat wij zo worden. Eigenlijk moet ik hem ook niet hierop afrekenen. Hij is gewoon moe en gefrustreerd, net als ik. Morgen ziet alles er vast een stuk zonniger uit.

‘Wanneer is deze motor voor het laatst gekeurd?’
Sven fronst zijn wenkbrauwen. ‘Afgelopen maart, hoezo?’
Markus tuurt ingespannen naar de motor. ‘Als je naar mijn garage was gekomen had ik je nooit meer de weg op laten gaan met dit ding. Levensgevaarlijk.’
‘Wat is er dan mee aan de hand?’ vraagt Sven korzelig.
‘Waar moet ik beginnen? De remkabels staan op knappen, de tandwieltjes zijn versleten, er zit nauwelijks nog profiel op je banden en zo kan ik nog wel even doorgaan. Je kunt op dit moment echt niet verder reizen hiermee.’
‘Oké, en waar is de dichtstbijzijnde garage?’
Markus veegt zijn oliehanden af aan zijn spijkerbroek. ‘Zo’n zestig kilometer verderop is een dorp met een kleine garage, maar daar kunnen ze je motor alleen provisorisch fixen. Je zult naar Stavanger moeten voor de juiste onderdelen en ik betwijfel of je zo ver komt op dit wrak.’
Oké, nu ga ik echt janken.
‘Ik kan die onderdelen zelf bestellen bij de groothandel, dat duurt een paar dagen, maar dan kan ik je motor zelf repareren. Je kunt in de tussentijd hier blijven als je dat wil. Overleg het maar even met z’n tweeën, ik ga Frida helpen met de administratie. Internet werkt nog niet, we worden helemaal gek van al het papierwerk. Doe maar alsof je thuis bent, ik hoor het verder wel.’
Fluitend loopt hij terug naar het huis.
Sven kijkt hoofdschuddend naar zijn motor. ‘Ik snap er niks van. In maart was alles tiptop in orde en vier maanden later is het opeens een wrak?’ Hij probeert de motor te starten, maar er komt alleen nog maar een zielig gereutel uit. ‘Ik snap er niks van,’ zegt hij weer.
Ik haal mijn schouders op en kijk om me heen. Er liggen onderdelen verspreid door de werkplaats, aan de muur hangt gereedschap, keurig gerangschikt, bij de deur staat een enorme motorfiets onder een afdekzeil. ‘Het lijkt erop dat hij er wel verstand van heeft.’
‘Dat zal ook wel, maar toch vind ik het vreemd.’
‘Maar waarom zou hij erover liegen? Dat levert hem alleen maar extra werk op.’
Sven zucht. ‘Weet je, ik heb geen idee en waarschijnlijk heb je ook gelijk en zie ik alleen maar spoken, maar ik ga toch even de ANWB bellen. Gewoon voor een second opinion.’
Hij pakt zijn Nokia uit zijn zak en fronst zijn wenkbrauwen als hij naar het scherm kijkt. ‘Dat is gek, ik heb geen bereik. Mag ik jouw telefoon even?’
‘Die ligt binnen.’
Terug in het appartement vis ik mijn iPhone uit mijn tas en tuur naar het scherm. ‘Ik heb ook geen bereik,’ zeg ik zachtjes. Een tijdlang kijken we elkaar aan zonder iets te zeggen.
Dan zwaait de deur van de kamer open. Markus stapt naar binnen. ‘Ah, hier zijn jullie. Luister, ik wilde jullie om een gunst vragen…’

Sweety schreef:Ik schrik van de deur die open gaat en pak automatisch de arm van Sven beet. ‘Frida voelt zich niet lekker en is ziek naar bed gegaan. We hebben nu niet veel eten in huis dus mijn vraag was of een van jullie met mij mee kan gaan naar de stad om boodschappen te halen.’
Ik kijk vragend Sven aan. Dit is wel een raar voorstel. Hoe doen ze dat normaal gesproken dan? Dan zal er toch ook iemand op het appartement moeten letten?
‘Ja ik wil wel met je meegaan’ zegt Sven als hij opstaat en richting Markus loopt.
‘Goed. Ik pak dan even wat spullen en dan vertrekken we over 5 minuten. Ik zie je dan op de parkeerplaats.’
Hij zwaait naar me en doet de deur achter hem dicht. Sven draait zich om en glimlacht naar me. Hoe kan hij nu glimlachen? We zijn samen op vakantie en dan laat hij me hier alleen achter! Op een plek waar ik niemand ken en geen bereik heb met mijn mobiel. Hoe moet ik me nu gaan vermaken?
‘Kijk dat komt goed uit.’
‘Hoezo komt dat goed uit? Je laat me nu alleen hier zitten en gaat naar een dorp zestig kilometer verder. Lekker gezellig.’
‘Dit komt goed uit omdat het een dorp is. Waar een garage is. Waar, mag ik hopen, wel bereik is en anders een telefooncel. Dan kan ik de ANWB bellen en vragen of ze naar ons toe kunnen komen voor een second opinion. Daarom komt het goed uit.’
Hij heeft gelijk. Ook al vind ik het niet leuk dat hij weggaat dit is wel een kans om te bellen. Hij komt naast me zitten op bed en geef me een zoen. ‘Alles komt goed dat zul je zien.’ Hij pakt zijn jas en loopt naar de deur. ‘Speel angry birds op je telefoon. Er zijn nog genoeg werelden die je moet halen.’ Hij geeft me een knipoog en doet de deur dicht. Ik loop naar het raam en zie Sven naar de auto van Markus lopen. Markus zegt iets tegen Sven en hij stapt in. Dan zie ik hem omhoog kijken en naar me lachen en zwaaien. Ik zwaai terug. Ik ben wel blij dat we zulke vriendelijke mensen hebben ontmoet, maar waarom kijkt hij me zo doordringend aan?

Na een half uur gespeeld te hebben op de iphone en een uur zappen is Sven nog steeds niet terug met Markus. Dat wachten duurt wel erg lang en ik weet niet meer hoe ik me nog kan vermaken in de kamer. Ik pak mijn jas en telefoon en loop naar buiten toe. Misschien dat de frisse lucht mij goed zal doen. Hmm.. Zie ik nu Frida achter de balie staan? Ze ziet er niet ziek uit. Ik loop richting de receptie en zie Frida met kleine, strenge ogen naar mij kijken.
‘Gaat alles goed met je Frida? Mijn vriend is nu met je man boodschappen aan het doen omdat we hadden begrepen dat je ziek was.’ Ze blijft me maar aankijken en zegt niks. Snapt ze me niet of heeft ze geen zin om met me te praten. Ik kijk naar haar hand en zie dat die in het verband zit.
‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vraag ik aan haar terwijl ik naar haar hand wijs.
Snel verdwijnt haar hand onder de balieen komt er een harde ‘no’ uit haar mond. Ze draait zich om en loopt weg. Nou zeg, ik probeer ook alleen maar aardig te zijn. Dan hoor ik een auto de parkeerplaats oprijden en zie ik dat het de wagen van Markus is. Markus stapt als eerste uit gevolgd door Sven. Ik loop naar buiten en zie dat Sven een lichte glimlach over zijn gezicht heeft.
‘Ik heb gebeld met de ANWB en ze zullen komen.’
‘Kijk dat is een positief iets. Wanneer zijn ze van plan hierheen te komen?’
Markus pakt alvast wat tassen en loopt ermee naar de receptie. Sven kijkt hem na en kijkt dan weer naar mij.
‘Dat durven ze niet te zeggen. Er zijn nu veel problemen op de weg en ze hebben op dit moment niet genoeg personeel. Het kan dus morgen zijn maar ze denken eerder nog een paar dagen. Ook omdat we een locatie hebben waar we kunnen slapen.’ hij pakt een tas en loopt ermee naar de receptie toe. Markus neemt de tas aan van Sven en bedankt hem voor het mee gaan naar het dorp.
‘Vanavond ga ik een uitgebreide maaltijd maken voor jullie. Dat hebben jullie wel verdiend. Sven dank je wel dat je mee bent gegaan, Frida lag zo ziek op bed dat ik het haar niet kon aandoen om mee te laten gaan.’
‘Geen probleem, jij bedankt voor het nakijken van mijn motor.’
Sven doet zijn arm om me heen en geeft me een zoen, samen lopen we naar het appartement toe.

‘En toch vind ik het raar. Waarom zou hij zeggen dat ze ziek op bed ligt terwijl ze er goed uitziet. En dan nog iets, dat haar hand in het verband zit vind ik ook raar. Ik heb je toch gezegd dat ik ze gisteravond ruzie hoorden maken en dat ik hoorde dat er een glas sneuvelde?’ Ik lig op bed en kijk naar het plafond terwijl ik mijn verhaal nogmaals vertel tegen Sven die net onder de douch vandaan komt. De stoom komt nog van zijn lichaam af en hij staat in de deuropening met alleen een handdoek om. Wat een lichaam heeft hij toch. Gespierd, maar niet te, spierballen maar niet erg groot, een plat buikje, een stevig kontje, ondeugende ogen en een lach waar je haast geen nee tegen kan zeggen. Dat kon ik ook niet toen ik zei dat ik even ging douchen en hij aanbood om mij in te soppen. Hij kleedde me langzaam uit en ging met me onder de douche waar hij elk deel van mijn lichaam ging insoppen. Zijn grote handen langs mijn rug, richting mijn billen. Zijn zachte lippen op die van mij, wat alleen maar heftiger werd en lekkerder. We hadden al een paar dagen geen seks gehad met elkaar ondanks dat we al een paar nachten in de tent hadden geslapen. Ik krijg toch een beetje het idee dat er straks mensen om de tent heen staan om te kijken wat er allemaal gebeurd.
‘Hoezo is het raar? Ze runnen toch samen deze toko dus dan is het toch begrijpelijk dat ze bij de balie staat? Eerst denk jij dat ik spoken zie over het feit dat Markus je wilde versieren waar ik bij stond, wat ik trouwens nog steeds vind, maar denk je niet dat jij nu een beetje spoken zie? Niet iedereen is even vriendelijk of aardig zoals jij ben Emilie. Het komt allemaal goed, geloof me.’ Hij komt naar me toe en geeft me een zoen op mijn voorhoofd. Ik wil hem graag geloven en hij heeft ook wel gelijk. Ik denk dat het te maken heeft met de films die ik vlak voor we op vakantie gingen heb gezien. The hills have eyes, Vacancy, Saw kunnen je gedachten nogal beinvloeden als je alleen op je kamer zit. Voortaan maar gewoon leuke films kijken. The Holiday is leuk. Gewoon lach films.
‘Ben jij ook klaar? Dan gaan we naar beneden toe voor het eten.’
‘Ja ik ben klaar.’
We lopen naar beneden en kloppen op de deur. Markus doet met een brede glimlach de deur open.
‘Kom binnen, kom binnen. Leuk dat jullie er zijn. We krijgen niet vaak visite dus dit is wel gezellig. Ga alvast zitten, het eten is bijna klaar.’ De tafel ziet er netjes en uitnodigend uit en Sven en ik gaan naast elkaar zitten. Er staat een fles wijn op tafel en drie glazen en drie borden. Markus komt binnen gelopen met de groente en de aardappelen.
‘Eet Frida niet met ons mee?’
‘Nee Frida is ziek, ze blijft in bed liggen.’
‘Oh dat is jammer. Ik zag haar vandaag bij de balie staan en zag dat haar hand in het verband zat. Ik vroeg aan haar of ik haar misschien ergens mee kon helpen. Ik vond dat ze er verder wel goed uit zag.’
Markus zet snel het bord met de kip neer en kijkt me doordingend aan.
‘Dan moest ze waarschijnlijk nog wat papieren pakken voor de administratie’ zegt hij terwijl hij de kip aansnijdt.
‘Wie wil er een stukje?’

Storm schreef:'Lekker!' zeg ik tevreden. Het eten ziet er heerlijk uit en smaakt verrukkelijk. Het gesprek verloopt soepel en het is eigenlijk nog best gezellig ook. Ik zie Markus telkens met een schuin oog naar mij kijken, maar Sven lijkt het niet in de gaten te hebben. Die Markus is eigenlijk best een lekker ding. Zodra ik dit denk begin ik te blozen. Ook voel ik dat ik al een beetje aangeschoten raak door de wijn. Ik begin met giechelen en kan niet meer ophouden. Ik zie Sven geërgerd naar mij kijken. En hij heeft ook gelijk, ik maak me volslagen belachelijk in dit gezelschap.

Ik besluit om buiten een sigaret te gaan roken. Wat heerlijk, die koude frisse wind van het Noorse landschap. Ik steek mijn sigaret aan en tuur een beetje om me heen. Het schemert inmiddels, en er brandt een lampje aan de deur van een schuur die tegenover het huisje staat. De schuur wordt gebruikt om hout in op te slaan, zo te zien. Een soort houthakkers-schuurtje.

Ik begin het inmiddels al aardig koud te krijgen en ik besluit weer terug naar binnen te gaan. Op het moment dat ik mijn sigaret laat vallen om het met mijn schoen te vermorzelen, hoor ik ineens een krakend geluid, heel dichtbij. Ik blijf stokstijf staan, mijn hart zit in mijn keel. Ik hoor het bonzen. Wat was dat in godsnaam?! Ik durf me niet te bewegen. En dan zie ik het: een silhouet die vliegensvlug achter de schuur duikt. Ik begin te gillen alsof mijn leven er vanaf hangt en ik storm met een rotgang terug naar binnen. Ik sla de deur met een klap achter me dicht.
'Emilie, is alles oke?!' Sven komt al aanrennen met Markus in zijn kielzog. 'Er is iemand achter de schuur!' gil ik, compleet over mijn toeren. Sven legt snel in het Engels uit aan Markus wat ik heb gezien bij de schuur. Markus rolt met zijn ogen. 'Rustig maar Emilie, er is niemand in de buurt. Dit is een verlaten landschap, alleen wij wonen hier in de nabije omgeving. Er komen wel eens toeristen, maar die zijn er nu niet. Je zult het je vast verbeeld hebben.' zegt Markus op een rustige, zelfverzekerde toon. Ik voel dat ik boos word en ik kan mijn tranen niet langer bedwingen. Ik ben ook zo geschrokken. 'Ik heb het me niet verbeeld, er was echt iemand! Waarom geloven jullie me niet?!' schreeuw ik.
Sven slaat zijn armen om me heen en wiegt me zachtjes heen en weer. 'Kalm maar lieverd, Markus en ik gaan wel even kijken, om je gerust te stellen. Het zal vast een hond of een vos geweest zijn.'
Markus en Sven lopen naar buiten, Markus duidelijk met tegenzin. Een paar minuten later komen ze weer naar binnen. 'Nope, niemand te zien' zegt Sven. 'Ga nu maar lekker naar bed, ik kom je wel toedekken. Je zult wel enorm geschrokken zijn, aan je gezicht te zien.' Markus kijkt me met een triomfantelijke grijns aan.

En geschrokken, dat ben ik. Ik weet 100% zeker dat het geen verbeelding was wat ik daar bij die schuur zag. Niemand kan me dat wijsmaken, ook Markus niet. Wat is er aan de hand met hem? Hij gedroeg zich zo vreemd. Het leek bijna alsof hij geirriteerd was door het feit dat ik iets had gezien bij die schuur. Hij wilde ook al niet mee naar buiten om te kijken met Sven. Er gebeuren hier steeds meer vreemde dingen, ik zal blij zijn als de ANWB komt en we hier weg kunnen uit deze spookstad.
Met die gedachte val ik in slaap. Ik merk niet eens dat Sven naast me komt liggen en zijn warme lichaam tegen de mijne vlijt, zo uitgeput ben ik.

De volgende ochtend word ik al vroeg wakker. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en rek me dan uit. Ik kan niet meer slapen, dus besluit ik maar naar beneden te gaan voor een ontbijtje. Maar eerst maar eens plassen.

Tot mijn grote verbazing zie ik Frida in de keuken staan. Ze staat met haar rug naar mij toe, maar als ze mij hoort draait ze zich met een ruk om. Ze heeft een hele defensieve houding, vijandig bijna. Maar dat is niet het eerste wat me opvalt. Frida heeft een blauw oog. Haar ogen vernauwen zich. 'Goedemorgen, Frida!' zeg ik quasi opgewekt. Het is me heus niet ontgaan dat zij en Markus regelmatig ruzie hebben. Maar zou Markus dit echt op zijn geweten hebben? Ik besluit om een gesprek met Frida aan te knopen.
'Did you have a breakfast already?' vraag ik met mijn allerliefste glimlach. Het enige wat ik terug krijg is een vuile blik. Ik laat me niet uit het veld slaan en ik vraag of ze iets wil drinken. 'Go away!' snauwt ze. 'I don't want you here.'
Hier schrik ik van, ook al had ik het min of meer verwacht. Waarom doet ze zo vijandig? Wat hebben we gedaan? En waarom moeten we hier weg? Met mijn blik op stand Zwitserland besluit ik om door te gaan met dit akelige gesprek. Ik vraag haar waarom ze zo vijandig doet en waarom ze ons zo graag weg wil hebben, aangezien ik niet voor mijn lol in dit stomme huis zit.
Frida doet een grote stap naar voren en hangt zo wat voor mijn gezicht. Ze kijkt me heel indringend aan.
'It is Markus. He is dangerous. Do not trust him, he is crazy. Very, very crazy.' Ze kijkt er veelbetekenend bij en maakt met haar vingers een cirkeltje naast haar slaap. Ik kijk haar verbouwereerd aan. Markus gevaarlijk?! Doe even normaal, zeg. De enige die mij gevaarlijk lijkt ben jij, wil ik haar toesnauwen. Frida maakt aanstalten om de keuken uit te gaan. 'Don't say I did not warn you!'.

Stuiterbal schreef:Er bekruipt me een enorm raar gevoel nu. Angstaanjagend en het eerste wat ik denk is “Ik wil weg hier en wel nu !” Terug in het appartement maak ik Sven onmiddellijk wakker en vertel hem wat ik zojuist heb meegemaakt. De angst overvalt me waardoor ik aan 1 stuk door ratel.
Sven is te rustig in mijn ogen en probeert me te kalmeren maar ik ben vastbesloten om vandaag nog te vertrekken.
“Sven? Al iets van de ANWB gehoord inmiddels ?” Sven antwoord een beetje geïrriteerd met nee.
“Hoe lang gaat het nog duren? Ik wil weg hier ik wil terug naar huis”
Doe eens rustig zegt hij tegen mij. “We zullen moeten afwachten tot de ANWB komt eerder kunnen we niet eens weg.”
Ik geef hem aan dat mijn gevoel gewoon niet goed is. Frida is eng maar ondertussen heb ik ook zo mijn twijfels over Markus. “Kun je niet zelf even naar de motor kijken?” Misschien valt je toch iets op en zijn we een stapje verder.” “Ik wil gewoon naar huis Sven” Omdat Sven gek word van mijn paniek zegt hij dat hij wel even zal gaan kijken. “Maar niet nu,” zegt hij, “nu wil ik even met jou andere dingen gaan doen. “
Voor dat ik er erg in heb heeft hij me al op bed gegooid en begint me overal wild te zoenen.
En net op het moment dat hij me ontbloot slaat de deur van het appartement open en staat Markus in de deuropening met bloed aan zijn handen en zijn gezicht. “Frida” roept hij angstig…..
Ik slaak een kreet van paniek en Sven springt van me af ! Snel doe ik mijn bloesje dicht.
“Frida is gewond ze ligt in de keuken, help we moeten naar het ziekenhuis” Sven kleed zich meteen aan en achtervolgt Markus naar Frida. Ik loop er ook achteraan. Omdat Markus niet in staat is om zelf te rijden vraagt hij Sven om te rijden.
En aan mij vraagt hij of ik hier wil blijven om de boel in de gaten te houden.
Sven geeft aan dat het goed is zonder ook maar met mij te overleggen. Ondertussen komen we aan bij Frida die bewusteloos op de grond ligt met een flinke hoofdwond. “Wat is er gebeurd” vraagt Sven nadat hij haar hartslag controleerde. “Ze ..ze… is uhhh gevallen” Zegt hij twijfelachtig. “Gevallen met haar hoofd tegen het aanrecht”
“Kom op help mee we moeten nu gaan” roept Sven naar Markus. Samen tillen ze Frida op en leggen haar in de auto van Markus. En zonder dat ik ook maar enig protest kan geven rijden ze weg.

Daar zit ik dan alleen op een verlaten terrein. Ik besluit mezelf niet het angst aan te jagen en ga naar iets op zoek. Wat weet ik nog niet. Op dat moment denk ik aan de motor. Die staat nog steeds in de werkplaats van Markus.
Zonder enig twijfel loop ik naar zijn werkplaats en doe de deur open. Een ongemakkelijk gevoel bekruipt me op dat moment. Ik zie de motor staan en loop er met een boog om heen. Veel verstand heb ik er niet van maar mijn vader heeft altijd als hobby aan motoren gesleuteld en de makkelijke dingen weet ik wel te vinden. Terwijl ik erom heen loop valt mijn oog op een los slangetje. Ik ga dichterbij zitten en kijk er aandachtig naar. Het slangetje is door gesneden. Dat slangetje was eerder nog niet kapot als ik me goed herinner. Waar het slangetje van is weet ik niet maar ik heb niet meer veel vertrouwen in Markus. De situatie hier begint raar, angstig en opvallend te worden.

Ik verlaat de werkplaats weer en ben zeker van plan dit straks met Sven te gaan bespreken. Daarna loop ik naar de keuken. Doordat vanmorgen Frida zo naar deed heb ik nog steeds geen ontbijt gehad.
Hopelijk staat er toch wat klaar en kan ik even wat eten want mijn maag knort nu wel heel erg.
In de keuken is het een rommel. Er ligt servies op de grond, er ligt bloed op de grond, er liggen allemaal etensresten op de grond. Maar merkwaardig genoeg zit er geen bloed op het aanrecht valt me op. En dat terwijl dat wel zou moeten na de valpartij van Frida.
Ik haal me allerlei scenario’s in mijn hoofd wat niet zou moeten want ik maak mezelf alleen maar gekker daarmee. Maar toch is het vreemd en het knaagt aan me. Op dat moment hoor ik ineens een hard geluid van buiten komen. Ik schrik en sta verstijfd van de angst.
Wat was dat ? Waar kwam dat vandaan ? Markus en Sven zijn het nog niet want er staat geen auto zie ik vanuit de keuken.
Ik besluit toch even te gaan kijken. Op het moment dat ik bij de deuropening sta hoor ik weer een hard geluid. Het komt uit de richting van het stalletje waar ik gisteren iemand heb gezien.
Mijn hart bonkt in mijn keel en ik weet niet wat ik moet doen.
BAM !! een harde knal bij de stal en ik zie dat de deur heen en weer gaat. Shit ! Het liefste ren ik naar mijn appartement en sluit ik mezelf op tot Sven er weer is. En net op het moment dat ik wil weg lopen hoor ik een gil ! Een schreeuw om hulp !

Help me…. Hoort iemand mij Help me !!!

Break Of Day schreef:Ik sta als aan de grond genageld naar het schuurtje te staren. Het is nu stil, maar ik heb me zeker niet verbeeld dat ik iets of iemand op de deur hoorde bonzen en heb horen gillen. Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij is gegaan voordat ik het gegil opnieuw hoor. Het klinkt onbestendig, maar onmiskenbaar menselijk. Het gegil gaat over in gekreun. Wat moet ik doen? Het zal nog wel even duren voordat Sven en Markus terugkomen.

Weer hoor ik gemorrel aan de deur, net alsof iemand ‘m probeert open te doen. De deur zit op slot. Mijn nieuwsgierigheid overwint het van mijn angst. Ik heb de tegenwoordigheid van geest om naar de keuken te lopen. Daar pak ik het grootste mes dat ik kan vinden, dan sluip ik weer naar buiten richting het schuurtje. Mijn hart klopt in mijn keel. Een stemmetje fluistert: ‘Emilie, zou je je niet beter in huis kunnen opsluiten en rustig afwachten totdat Sven er weer is?’ Misschien wel, maar er is iets aan het gegil dat me aanspoort de situatie nader te onderzoeken.

Dan sta ik voor de deur van het schuurtje. Ik luister, maar ik hoor niks. Ik durf me niet te bewegen. Na een hele tijd hoor ik geschuifel binnen. Er is iets daarbinnen. Iets of iemand. Ik roep ‘Hello!’, maar het komt er uit als gefluister. Ik schraap mijn keel en roep dan luider ‘Hello!’. Een plotseling geschreeuw vanuit het schuurtje doet me achteruit springen van schrik. Dan wordt er vanbinnen luid op de deur gebonsd. Ik hoor iemand roepen, schreeuwen. Het is in het Noors, ik kan er niks van verstaan. ‘Who is there?’ roep ik terug. Weer een hele stroom woorden die ik niet kan verstaan. Hees, wanhopig klinken ze.

Ik sluip de hoek van het schuurtje om, daar zit een raampje. Ik sluip er naartoe, durf bijna niet te kijken, maar dan doe ik het toch. Ik zie eerst niks dan duisternis. Ik stap weer achteruit en luister. Ik hoor weer gestommel. Dan kijk ik weer door het raampje. Plotseling verschijnt er een gezicht aan de andere kant. Ik val achterover van schrik. Het mes laat ik vallen. Ik kijk omhoog in de ogen van, tja, van wat eigenlijk? Ik zie een gezicht dat omlijst wordt door een wilde bos haar. Een smoezelig gezicht, een toegeknepen mond. En die ogen… Het is alsof ze zich in de mijne boren. Het is het gezicht van een vrouw. Ze heft haar handen en legt ze op het glas. Haar handen zijn vuil. Haar vingers maken een klauwende beweging, alsof ze zich een weg door het glas zoeken. Haar ogen blijven de mijne aankijken. Mijn gedachten werken koortsachtig. Wie is dit? Waarom zit ze in dit schuurtje?

Dan begint de vrouw heftig op het glas te slaan en te schreeuwen. Haar ogen staan geschrokken. Dan hoor ik een geluid achter me..

Tullow schreef:Ik draai me met een ruk om en zie Markus staan. Hij kijkt me aan met een blik waar ik doodsbang van word.
Er schieten verschillende gedachten door mijn hoofd. Waar is Sven? Wat heeft hij met Sven en Frida gedaan? Ik kijk snel om me heen, maar ik zie de auto nergens. Ik moet maken dat ik hier weg kom. Maar hoe? Ik heb werkelijk geen idee, ik weet niet eens waar ik ben! Ik herinner me de motorfiets in de werkplaats van Markus, maar ik kan niet motorrijden. Laat staan dat ik dat enorme ding van zijn plaats krijg.

Markus ziet me denken en stapt naar voren. Tegelijkertijd doe ik een paar stappen naar achteren. Verder kan ik niet, ik sta met mijn rug tegen het schuurtje. Wat nu?
'Waar is Sven?' vraag ik met een zwak stemmetje.
Markus kijkt me een tijdje zwijgend aan en begint dan te grijzen. 'Niet hier' is zijn antwoord.'
'Wat is er gebeurt?' Ik moet proberen hem aan de praat te houden.
'We hebben een ongeluk gehad' antwoord hij simpelweg. Hij lijkt niet van plan er verder over uit te wijden.
Nu begin ik echt in paniek te raken. Wat is er in godsnaam gebeurt? Is er wel echt een ongeluk gebeurt? En zou Markus Sven en Frida gewoon voor dood achter laten?

Door mijn toenemende paniek was ik vergeten wat ik in het schuurtje had gezien, maar dan hoor ik weer gechuifel achter me. Markus hoort het ook en kijkt me aan.
Het mes ligt nog steeds op de grond. Het ligt dichterbij Markus dan bij mij, maar ik weet niet zeker of hij het mes wel heeft gezien. Dat zou mijn voordeel kunnen zijn.
Ik moet proberen Markus af te leiden, zodat ik kan proberen om het mes te pakken.
'Wie is dat in de schuur?'
'O, dat zal het buurmeisje wel zijn. Ze speelt hier wel vaker, waarschijnlijk heeft ze zichzelf ingesloten.
'Buurmeisje? Hier woonde toch verder niemand?' denkt Markus nou echt dat ik daar intrap?
'Ze wonen aan het einde van de weg, ongeveer 2 kilometer van hier'.
Ik geloof er werkelijkj niets van. Een buurmeisje dat zo'n eind deze kant op komt om in het schuurtje te spelen? 'Moet je haar er niet uit halen? Ze ziet er nogal geschrokken uit, haar ouders zullen ook wel bezorgd zijn'.
Markus neemt me onderzoekend op en loopt langzaam naar de deur van het schuurtje. Ik twijfel geen moment en duik naar het mes. Markus merkt het en draait zich vliegenvlug om en springt op me af. Hij beland boven op me en graait naar het mes.

Middleme schreef:
Gelukkig ben ik net even sneller met het mes te grijpen, waardoor Markus met zijn hand keihard op de grond knalt. “Neeeeeeeee, mijn hand!” roept hij met een van pijn vertrokken gezicht, “ik heb volgens mij mijn vingers gebroken! Hier zal je voor boeten!”

Op hetzelfde moment heb ik het besef en de kracht om hem met een goed gemikte schop aan de kant te krijgen. Hij rolt over de vloer van de pijn, waardoor ik de kans krijg om te vluchten. Gelukkig heb ik schoenen aan dus ik kan rennen.

Ik ren zo hard als ik kan, maar ik weet echt niet waarheen. Dat maakt me ook niet uit, zolang ik maar weg ben van die griezel! Ik kijk nog een keer om, maar hij komt niet achter me aan. En dan blijf ik staan, het besef dringt tot me door dat ik niets, maar dan ook echt niets bij me heb. Niet eens een jas! Het is dan wel zomer hier, maar in mijn t-shirtje in een buitentemperatuur van 13 graden blijft het toch niet echt lang behaaglijk en de lucht begint toch ook echt verdacht donker te worden. Ik zal toch terug moeten om op zijn minst mijn paspoort te halen, maar een jas is ook wel handig..

Dan stopt er een auto naast me, met een Noors kenteken. De auto is gehavend en een van de lichten doet het niet. Na alle ervaringen met Frida en Markus ben ik toch wel wat wantrouwig geworden. Toch wacht ik af tot het raam naar beneden gaat. Het blijkt Sven te zijn en dan ben ik uitzinnig van vreugde. “Sven! Waar was je? Markus zei dat jullie een ongeluk hadden gehad!” Dan zie ik zijn blauwe oog. “Wat is er met je oog gebeurd?”

Sven gebaart me in te stappen, met de mededeling dat hij me dan alles uit zal leggen en dat we hier weggaan. “Maar,” begin ik, “we moeten eerst terug om de paspoorten te halen, en wat kleren.” Toch stap ik in. Als we rijden begint Sven met het verhaal. Markus en hij waren onderweg naar het ziekenhuis in Stavanger, met inmiddels een bewusteloze Frida, toen Markus volledig uit zijn plaat ging. Het zou allemaal niet zo erg zijn en Sven zou Frida in de middle of nowhere achter moeten laten om van haar af te zijn. Op de plek die Markus in gedachten zou hebben, zouden ze haar toch niet zo snel vinden. Toen Sven aan Markus vroeg waarom die van Frida af zou willen, werd hij kwaad. Markus had niet om een praatpaal gevraagd, maar om een taxi. Om zijn woorden kracht bij te zetten, sloeg Markus Sven een blauw oog. Op dat moment raakte Sven de macht over het stuur kwijt en klapte de auto op een klein paaltje. Voor Markus was dat moment ook goed genoeg om Frida te dumpen en hij stapte uit. Hij haalde Frida van de achterbank en begon haar weg te slepen. Sven greep op dat moment zijn kans om weg te rijden, Markus vloekend en tierend achterlatend. Om er zeker van te zijn dat hij Markus niet nog een keer tegen zou komen, had hij een enorme omweg genomen, waarbij hij de weg kwijtgeraakt was. Het was dus een geluk bij een ongeluk, dat hij mij hier trof.

Ik heb ademloos naar zijn verhaal geluisterd en ben werkelijk met stomheid geslagen. Zo’n man tot zoiets in staat? Ik kan me veel bedenken, maar dit gaat zelfs mijn brein te ver. Dan krijg ik een klap op m’n been, van Sven. Hij is erg benieuwd naar wat ik heb beleefd en waarom ik zonder jas op straat rende, als een kip zonder kop.

Ik vertel wat ik weet, van de rare geluiden, het meisje in het huisje, Markus die dan ineens geheimzinnig in mijn buurt is, het mes. Ik zie Sven schrikken en op dat moment kan ik hem er dan eindelijk van overtuigen dat we hier weg moeten. Omdat Sven nog steeds de weg kwijt is, wijs ik hem die naar het huisje.
Op het moment dat we daar aankomend, brandt er nog licht. Ik schrik, dit zou betekenen dat Markus nog wakker is! Het laatste waar ik op dit moment op zit te wachten, is een confrontatie met Markus.

Sven en ik overleggen wat we doen en we besluiten het huisje binnen te gaan. Als ik een blik het grote huis in werp, zie ik Markus op de bank liggen snurken, met een fles cognac naast. “Mooi,” zeg ik tegen Sven, “hij heeft zichzelf een stuk in zijn kraag gedronken dus daar hebben we geen last van.” “We gaan maar snel het huisje binnen, pakken wat we nodig hebben en we zijn weg!”

Zogezegd, zo gedaan: we hebben alles gepakt wat we nodig hebben en zijn weggereden in de Noorse auto van Frida en Markus. “Moeten we nog op zoek gaan naar Frida?” vraag ik aan Sven. “Niet nodig,” is diens antwoord, “ik heb geen idee waar we moeten zoeken en het wordt snel donker, dus dat zal niet meer lukken. Ik stem er maar mee in.

We komen snel aan op de snelweg bij grote weg die van Stavanger naar Kristiansand leidt. “Welke kant op?”vraagt Sven. “Doe maar richting Kristiansand, hoe eerder we dit land uit zijn, hoe beter. ” is mijn antwoord.

Op mijn aangeven pakt hij de E39 richting Kristiansand. Het gaat best voorspoedig, totdat er een politieauto voorbij komt die ons gebaard te volgen…

Minneke schreef:...

'Verdomme!' roept Sven uit als hij in zijn achteruitkijkspiegel de politieauto ontdekt. ''Wat moeten we doen?'
'Wat moeten we doen?' vraag ik vertwijfeld. 'De auto aan de kant zetten natuurlijk. Als we de politie vertellen wat er gebeurd is, dan kunnen ze Frida gaan zoeken. Wie weet hoe ze er aan toe is! En wat dacht je van dat arme meisje in de schuur?'
'Jezus Emilie, denk eens na! Wat denk je dat de politie er van zal zeggen als we ze vertellen dat ik een vrouw voor dood achter heb gelaten? Dat we een auto gejat hebben? En als klap op de vuurpijl; dat ze een mes vinden waar jouw vingerafdrukken op staan?'
'Maar we hebben toch niks misdaan? Ze kunnen ons toch niet vasthouden voor iets dat we niet gedaan hebben? We moeten gewoon vertellen wat we weten. Wat er precies gebeurd is. Dan zijn we veilig. Dan komt alles weer goed en kunnen we terug naar Nederland.' Ik merk dat de toon in mijn stem is veranderd van vastberaden in smekend.

Intussen rijdt Sven nog steeds op een flinke afstand achter de politieauto aan. Hij ziet er wanhopig en bang uit. Zijn ogen zijn bloeddoorlopen en er lopen straaltjes zweet langs de zijkanten van zijn gezicht. Ik denk terug aan de dag dat we elkaar leerden kennen. Het is pas een maand geleden, maar het voelt als eeuwen terug op dit moment. Ik was net aan mijn tweede glas witte wijn begonnen toen ik Sven binnen zag lopen. Met zelfverzekerde passen liep hij het café binnen waar ik met mijn zus had afgesproken. Hij hing zijn leren jack over een stoelleuning en begroette enthousiast de barman, die hij goed leek te kennen.
'Heb je nog iets van papa en mama gehoord de afgelopen week?'
'Hè, wat zeg je?' reageer ik afwezig, terwijl ik probeer zo onopvallend mogelijk vanachter mijn glas wijn naar Sven te gluren. 'Of je nog iets van papa en mama gehoord hebt.'
'Uhm, nee. Jij wel?' Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe hij zijn glas bier in een paar teugen naar binnen giet. Nonchalant strijkt hij met zijn hand door zijn haren en veegt zijn mond af. Plotseling kijkt hij rechtstreeks mijn kant op. Onze ogen ontmoeten elkaar een fractie van een seconde, voordat ik mijn hoofd snel in de richting van Linda terugdraai. Ik voel dat mijn wangen rood worden en ik ben blij dat het in het café schemerig is.
'Jij nog een glaasje?' Terwijl ik Linda's glas bijvul, voel ik iets langs mijn schouder strijken. Ik kijk op. Rechtstreeks in de ogen van Sven. 'Mag ik erbij komen zitten?' vraagt hij nonchalant.

'Emilie! Hoor je wel wat ik zeg?' Sven kijkt me van op zij geïrriteerd aan. 'Als ze ons iets vragen over deze auto, dan zeggen we dat we hem geleend hebben, oke? We hebben hem geleend van de eigenaars van het guesthouse om onderdelen voor onze motor te kunnen halen in Stavanger Kristiansand. Ze hebben geen enkele reden om dat niet te geloven. Ik denk dat we er van uit kunnen gaan dat ze verder nog van niks weten. Doe jij maar alsof je geen woord Engels spreekt, dan voer ik het woord. Begrepen?'
Ik knik onzeker. 'En Frida dan?' wil ik vragen. Maar de woorden blijven steken in mijn keel. Wat nou als ze de waarheid niet geloven? Als ze denken dat wij iets te maken hebben met dat opgesloten meisje en Frida die gewond is? Ik snap dat Sven het risico niet durft te nemen, maar ik voel me misselijk worden als ik denk aan de twee vrouwen die onze hulp nodig hebben. Dit kunnen we niet maken!

Terwijl ik koortsachtig nadenk, parkeert Sven de auto achter de politiewagen. Twee agenten stappen uit en lopen onze kant op...

June schreef:Ik durf niet te denken aan de gevolgen wanneer ik de waarheid vertel aan de twee agenten, maar al helemaal niet aan de levens die ik op mijn geweten heb wanneer ik dat niet doe. Onvoorstelbaar dat ik hier in terecht gekomen ben. Twee weken geleden liepen Sven en ik nog smoorverliefd door de straten van Utrecht en nu zijn we hier. Als ik niet wist dat dit mijn leven was, zou ik het verhaal direct herkennen uit één van die films die ik eigenlijk helemaal niet durf te kijken. De ambiance zorgt ervoor dat ik me alleen maar angstiger voel. De donkere bomen die langzaam op en neer gaan boven deze verlaten weg. Het mag hier dan niet donker zijn; zo voelt het wel. Het is als de benauwende angst die ik als kind voelde wanneer ik ’s nachts bang was voor het monster onder het bed.

“Frontlykta er ødelagt,” zegt de langste van de twee agenten. Sven heeft inmiddels het raampje opengedraaid en we kijken de agent allebei nogal schaapachtig aan. “Do you speak English?” vraagt Sven hem. “A little. Your lights is broken. Maybe not dark, but dark road with trees, very dangerous.“ Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel en Sven kijkt al even gespannen. Zouden ze het kenteken gecontroleerd hebben? Zouden ze iets vragen over het oog van Sven? Ik durf niet te denken aan wat er gebeurt wanneer ze verder vragen. Of moet ik daar juist wel aan denken? Ik word gek van mijn eigen gedachten. Ik wil dat de agenten doorvragen, want dan houdt het misschien eindelijk op. Maar wat als ze doorvragen en ons verhaal niet geloven? Wat als ze denken dat wij schuldig zijn aan de dood van Frida? Dat Sven haar met opzet gedumpt heeft en haar dood op zijn geweten heeft. En wat moeten ze dan van mij denken? Dat mes staat inderdaad vol met mijn vingerafdrukken en het verhaal is zo bizar, dat misschien niemand het zal geloven. Terwijl Sven een gesprek voert met de agenten over onze kapotte lichten, kijkt hij mij doordringend aan. Ik word bang van die blik. Sven is zo anders deze vakantie. Natuurlijk is er niets wat goed is verlopen, maar hoe hij soms reageert, maakt me bang. Zo ken ik hem ook helemaal niet. Ik besef dat we elkaar pas kort kennen, maar dat hij de eigenaar is van zo’n blik had ik gewoon nooit kunnen bedenken. Waar is mijn lieve, stoere, begripvolle Sven gebleven?

“Kijk even in het dashboardkastje,” zegt hij met een doordringende blik. Ik doe wat hij mij vraagt en maak het kastje voorzichtig open. Er komt van alles uit het kastje gerold; pepermuntjes, een tandenborstel, tandenstokers, teenslippers, maar ook een raar doorzichtig doosje. Ik bekijk het goed en tot mijn grote vreugde zit er een autolampje in. Terwijl ik het omhoog houd, zie ik dat ook Sven opgelucht ademhaalt. “Ik weet hoe je zo’n lamp moet vervangen!” zegt hij net iets te enthousiast. Vervolgens herhaalt hij het nog rustig in het Engels voor de agenten. Direct voegt hij de daad bij het woord en loopt naar de voorkant van de auto om daar de motorkap open te maken. De agenten lijken tevreden en wensen ons nog een prettige dag. Voor deze keer komen we er zonder boete vanaf. Ze raden ons nog wel aan om de auto eens te laten controleren.

“Sven, we hebben hulp nodig, we moeten die agenten de waarheid vertellen en vragen ons te helpen. Wat als Frida dood is? Wie weet waar Markus nu is? Wat denk je dat hij met onze spullen gaat doen? Hij wil ons niet laten gaan, we weten te veel. We kunnen dit gewoon niet alleen. Laat me alsjeblieft met die agenten praten, nu zijn ze er nog! We kunnen dat meisje ook niet voor eeuwig bij Markus laten. Dat wil je toch niet op je geweten hebben? Dat is onmenselijk!”
“Mens, stel niet zoveel vragen. Ik zag je heus wel naar die lange kijken. Jij wilt hem gewoon, zeg dat dan, in plaats van te zeiken om hulp.”
Ik trek wit weg en op datzelfde moment ontplof ik. “Echt?! Ga je echt op dít moment jaloers doen? We kunnen dit niet alleen, klootzak. Doe voor één keer niet zo ontzettend eigenwijs. We kunnen nooit meer naar huis als we zo doorgaan, besef je dat wel? En dan ga jij beginnen over wat ik met een agent wil? Wat denk je nou? Dat ik tijd ga maken voor een snelle wip in een politieauto? Mmm.. lekker gezag in uniform,” zeg ik sarcastisch. “Natuurlijk wil ik dat niet niet, ik wil weg. Ik wil naar Nederland. Het land waar wij een leuke relatie hadden en waar geen gekken met messen waren in the middle of nowhere. Als jij niet heel gauw normaal gaat doen, dan stap ik nu nog direct alleen naar die agenten toe, dan maar zonder overleg. Dit moet stoppen, Sven. Nu. Dat ben je toch wel met me eens?”
Sven doet met een klap de motorkap dicht en loopt op me af. Weer die enge, onheilspellende blik..

June schreef:Ik durf niet te denken aan de gevolgen wanneer ik de waarheid vertel aan de twee agenten, maar al helemaal niet aan de levens die ik op mijn geweten heb wanneer ik dat niet doe. Onvoorstelbaar dat ik hier in terecht gekomen ben. Twee weken geleden liepen Sven en ik nog smoorverliefd door de straten van Utrecht en nu zijn we hier. Als ik niet wist dat dit mijn leven was, zou ik het verhaal direct herkennen uit één van die films die ik eigenlijk helemaal niet durf te kijken. De ambiance zorgt ervoor dat ik me alleen maar angstiger voel. De donkere bomen die langzaam op en neer gaan boven deze verlaten weg. Het mag hier dan niet donker zijn; zo voelt het wel. Het is als de benauwende angst die ik als kind voelde wanneer ik ’s nachts bang was voor het monster onder het bed.

“Frontlykta er ødelagt,” zegt de langste van de twee agenten. Sven heeft inmiddels het raampje opengedraaid en we kijken de agent allebei nogal schaapachtig aan. “Do you speak English?” vraagt Sven hem. “A little. Your lights is broken. Maybe not dark, but dark road with trees, very dangerous.“ Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel en Sven kijkt al even gespannen. Zouden ze het kenteken gecontroleerd hebben? Zouden ze iets vragen over het oog van Sven? Ik durf niet te denken aan wat er gebeurt wanneer ze verder vragen. Of moet ik daar juist wel aan denken? Ik word gek van mijn eigen gedachten. Ik wil dat de agenten doorvragen, want dan houdt het misschien eindelijk op. Maar wat als ze doorvragen en ons verhaal niet geloven? Wat als ze denken dat wij schuldig zijn aan de dood van Frida? Dat Sven haar met opzet gedumpt heeft en haar dood op zijn geweten heeft. En wat moeten ze dan van mij denken? Dat mes staat inderdaad vol met mijn vingerafdrukken en het verhaal is zo bizar, dat misschien niemand het zal geloven. Terwijl Sven een gesprek voert met de agenten over onze kapotte lichten, kijkt hij mij doordringend aan. Ik word bang van die blik. Sven is zo anders deze vakantie. Natuurlijk is er niets wat goed is verlopen, maar hoe hij soms reageert, maakt me bang. Zo ken ik hem ook helemaal niet. Ik besef dat we elkaar pas kort kennen, maar dat hij de eigenaar is van zo’n blik had ik gewoon nooit kunnen bedenken. Waar is mijn lieve, stoere, begripvolle Sven gebleven?

“Kijk even in het dashboardkastje,” zegt hij met een doordringende blik. Ik doe wat hij mij vraagt en maak het kastje voorzichtig open. Er komt van alles uit het kastje gerold; pepermuntjes, een tandenborstel, tandenstokers, teenslippers, maar ook een raar doorzichtig doosje. Ik bekijk het goed en tot mijn grote vreugde zit er een autolampje in. Terwijl ik het omhoog houd, zie ik dat ook Sven opgelucht ademhaalt. “Ik weet hoe je zo’n lamp moet vervangen!” zegt hij net iets te enthousiast. Vervolgens herhaalt hij het nog rustig in het Engels voor de agenten. Direct voegt hij de daad bij het woord en loopt naar de voorkant van de auto om daar de motorkap open te maken. De agenten lijken tevreden en wensen ons nog een prettige dag. Voor deze keer komen we er zonder boete vanaf. Ze raden ons nog wel aan om de auto eens te laten controleren.

“Sven, we hebben hulp nodig, we moeten die agenten de waarheid vertellen en vragen ons te helpen. Wat als Frida dood is? Wie weet waar Markus nu is? Wat denk je dat hij met onze spullen gaat doen? Hij wil ons niet laten gaan, we weten te veel. We kunnen dit gewoon niet alleen. Laat me alsjeblieft met die agenten praten, nu zijn ze er nog! We kunnen dat meisje ook niet voor eeuwig bij Markus laten. Dat wil je toch niet op je geweten hebben? Dat is onmenselijk!”
“Mens, stel niet zoveel vragen. Ik zag je heus wel naar die lange kijken. Jij wilt hem gewoon, zeg dat dan, in plaats van te zeiken om hulp.”
Ik trek wit weg en op datzelfde moment ontplof ik. “Echt?! Ga je echt op dít moment jaloers doen? We kunnen dit niet alleen, klootzak. Doe voor één keer niet zo ontzettend eigenwijs. We kunnen nooit meer naar huis als we zo doorgaan, besef je dat wel? En dan ga jij beginnen over wat ik met een agent wil? Wat denk je nou? Dat ik tijd ga maken voor een snelle wip in een politieauto? Mmm.. lekker gezag in uniform,” zeg ik sarcastisch. “Natuurlijk wil ik dat niet niet, ik wil weg. Ik wil naar Nederland. Het land waar wij een leuke relatie hadden en waar geen gekken met messen waren in the middle of nowhere. Als jij niet heel gauw normaal gaat doen, dan stap ik nu nog direct alleen naar die agenten toe, dan maar zonder overleg. Dit moet stoppen, Sven. Nu. Dat ben je toch wel met me eens?”
Sven doet met een klap de motorkap dicht en loopt op me af. Weer die enge, onheilspellende blik..

Alex schreef:Zwijgend vervolgen we onze weg. Ik kijk naar buiten en zie hoe
we de bomen aan de kant van de weg voorbij flitsen. Er bekruipt me een
onaangenaam gevoel en ik twijfel of ik Sven aanspreek op wat er zojuist gebeurde.
Ook al kennen we elkaar pas een maand, dan hoeft hij toch niet zo achterlijk
tegen me te doen? Ik kan er ook niks aan doen dat we in deze ellende verzeild
zijn geraakt. Ik kijk Sven van opzij aan en bij het zien van zijn van woede
vertrokken gezicht besluit ik mijn mond te houden. Ik heb nu echt geen zin in
ruzie.


Na zo’n twee uur rijden verbreek ik eindelijk de stilte. ‘Sven,
ik heb trek. Kunnen we niet bij de eerstvolgende eetgelegenheid stoppen om wat
te eten?’ Sven zegt niets, er komt alleen wat gebrom uit zijn keel waaruit ik
opmaak dat hij het goed vindt. Een kwartier later staan we stil bij een
restaurantje. Het is er niet druk en onze bestelling is er in een mum van tijd.
Het lijkt erop dat Sven begint te ontdooien. Hij praat weer tegen me en hij
maakt zelfs een grapje. Ik haal opgelucht adem, zo ken ik hem weer. We
bespreken hoe we nu verder zullen gaan. Het is tenslotte een kwestie van tijd
voordat Markus zijn auto als gestolen op zal geven en dan zijn we erbij. We
besluiten dat we nog twee uur verder zullen rijden en dan zullen kijken voor
een plek waar we de nacht door kunnen brengen.


Het loopt inmiddels tegen middernacht en ik moet moeite doen
om mijn ogen open te houden. Ik zie Sven ook af en toe half indutten. Met mijn
elleboog tussen zijn ribben probeer ik hem wakker te houden. ‘We stoppen zo, ik
kan echt niet wakker blijven,’ zegt Sven. ‘Goh, meen je dat?’ vraag ik plagend.
Sven grinnikt. ‘Die elleboog van jou heeft me inmiddels gekneusde ribben
bezorgd.’ In de verte zie ik een groot verlicht bord met ‘Hotel’ en ik wijs
Sven erop. Hij neemt de afslag en we parkeren de auto voor het hotel. We pakken
onze spullen en lopen het hotel in. Gelukkig zijn er nog kamers vrij en nadat
we de borg betaald hebben kunnen we naar onze kamer, waar ik uitgeput op het
veel te harde bed neerplof. Het kan me niet schelen hoe hard het bed is, ik ben
blij dat we even rustig bij kunnen komen van alle commotie en ik kijk uit naar
wat nachtrust.


Na een heerlijke gezamenlijke douche kruipen we onder de
wol, dicht tegen elkaar aan. ‘Het spijt me dat ik zo lelijk tegen je heb
gedaan,’ fluistert Sven. ‘Het is al goed,’ mompel ik. Het duurt niet lang voor
we slapen. Als ik de volgende morgen wakker word zit Sven televisie te kijken.
Hij kijkt op als hij me hoort bewegen en springt naast me in bed. Met zijn arm
om me heen en mijn hoofd op zijn borst kijken we televisie. Ik begrijp er niet
veel van, de Noorse taal is niet bepaald de makkelijkste. Ineens trekt een foto
op het beeldscherm mijn aandacht en ik grijp Sven bij zijn arm. ‘Kijk!! Dat is
die vrouw die ik bij Markus in het schuurtje zag!’ Uit het bericht maken we op
dat de vrouw vermist is en dat er voor tips gebeld kan worden met de politie. ‘Kunnen
we niet naar de politie gaan en uitleggen wat er is gebeurd? Wij hebben toch
niets misdaan?’ Ik smeek Sven bijna, maar Sven geeft niet toe. ‘We rijden
verder, zo ver als we kunnen. Ik wil er niets meer mee te maken hebben.’ We
kleden ons aan en pakken onze spullen. Ik trek het bed nog even recht, schuif
het gordijn open en kijk naar buiten. Mijn hart slaat een slag over en ik begin
hard te gillen.

Possom schreef:Sven komt meteen naast me staan.
“Wat is er?!” vraagt hij verschrikt. Dan ziet hij het ook: er staat een man van rond de dertig gebukt voor ons raam. Het enige wat we zien is de achterkant van zijn donkergroene regenjack met daaronder een oude, versleten jeans en een stel stevige bergschoenen. Hij is duidelijk ook geschrokken van mijn gegil en draait zich met een ruk om, zodat we zijn voorkant kunnen zien. Nu moet ik mogelijk nog harder gillen dan daarnet, maar dan van geluk! Gelukkig kan ik me inhouden. Dat is maar goed ook, want na dat akkefietje met die politieagent zou dat wel heel slecht uitkomen. Maar wat ben ik blij! Het is even geleden dat ik blij ben geweest iemand te zien hier in Noorwegen, op Sven na dan. De man voor ons raam herkent mij ook en er verschijnt een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Ik zou me zorgen moeten maken over wat Sven hiervan gaat vinden en hoe hij zal reageren, maar het enige waar ik aan kan denken is dat ik iemand heb gevonden die ik ken, en waarvan ik weet dat hij aardig is, in dit land vol met freakshows.
“Je ex!” Schreeuwt Sven uit, “van alle mensen die we hier tegen het lijf kunnen lopen, kom jij uitgerekend je ex tegen!”
Net alsof ik daar iets aan kan doen, maar daar wil hij niets van weten. Alles is mijn schuld en dat ik mijn ex hier tegenkom, voor ons slaapkamerraam nota bene, dat heb ik vast geregeld om hem jaloers te maken. Ja hoor, zo kan ie nog wel effe. Niels is even koffie halen en daarmee boft hij maar dat hem deze ruzie bespaard is gebleven. Ikzelf ben er ook erg blij om, want ik zou me doodschamen voor Sven. Waarom hij zo gespannen is sinds dat hele gebeuren met Markus weet ik niet, maar het zint me niet dat hij zo jaloers is als er andere mannen bij mij in de buurt zijn. Net alsof ik hem niet naar het kamermeisje zag gluren gisteravond...

“Ah, daar is hij weer, de beste man. Zeg eens, wat doe je hier in Noorwegen? Ook op vakantie zeker?” vraagt Sven meteen op boze toon aan Niels zodra hij onze kamer weer binnenstapt.
“Nou eigenlijk...” begint Niels, maar Sven onderbreekt hem.
“Het is wel erg toevallig dat je precies hier bent, vind je niet? En wat deed je eigenlijk in de bosjes, daar voor ons raam? En hoe lang heeft jullie relatie eigenlijk geduurd?” Sven probeert duidelijk het haantje uit te hangen.
“Sven!” bijt ik hem boos toe. Gelukkig lijkt Niels niet onder de indruk.
Hij vervolgt, “eigenlijk was ik hier om mijn zusje te zoeken. Angela heet ze. Ze is hier ongeveer een maand geleden naartoe gekomen om te backpacken en zou twee weken geleden aankomen in Stavanger en ons bellen hoe het ging, maar toen ze niet belde zijn we ongerust geworden. De politie wil haar nog niet gaan zoeken omdat het nog te kort is en ze aan het backpacken is. Ze zeggen dat ze misschien ergens verblijft waar ze het naar haar zin heeft en daarom nog niet in Stavanger is aangekomen, maar ons niets laten weten, dat is helemaal niets voor Angela.”
Sven wordt duidelijk rustiger en gaat zitten. “Dus je bent hier om je zusje te zoeken? Wat deed je dan voor ons raam?” vraagt hij.
“Nou, via via ben ik de route die ze heeft afgelegd op het spoor gekomen en ik ben haar nu aan het volgen. Hier is ze voor het laatst uitgecheckt en vervolgens heeft ze nergens anders meer ingecheckt. Ik dacht dat ik iets zag liggen in de bosjes, maar het was niets. Ik ben nog steeds op zoek naar een kopieermachine om deze flyers te kopiëren en te verspreiden, misschien dat mensen haar dan kunnen herkennen en vertellen dat ze contact met ons moet opnemen. Ik hoop echt dat haar niets is overkomen...” vertelt Niels verder.
Niels staat op en loopt naar zijn rugzak, waar hij een beetje in begint te rommelen. Ondertussen drinken Sven en ik van onze koffie. Jammer dat Starbucks nog niet tot dit gedeelte van de wereld is doorgedrongen, denk ik, als ik van mijn slappe bak koffie sip. Dan staat Niels op een geeft de flyer aan Sven, die ernaar kijkt en hem aan mij doorgeeft, “ik hoop dat het wat op gaat leveren,” zegt hij.
Als ik de flyer bekijk, vliegt de schrik me om het hart – het is de vrouw die ik in het schuurtje zag, dat weet ik zeker!
“Dit is de vrouw die ik zag in de schuur, Sven, in de schuur van Markus en Frieda!” gil ik uit.
“Wat?” zegt Sven, “natuurlijk niet. Weet je wel hoe toevallig dat zou zijn?”
“Wiens schuur?” vraagt Niels.
“Niemands schuur,” zegt Sven.
“Wat is er mis met jou,” roep ik, “wil je soms niet dat hij zijn zusje vindt? Ik zeg het je, dit is degene die ik zag in de schuur!”
Niels staat op, “ik wist het!” zegt hij, “ik wist dat ze niet zomaar weg zou blijven... ik wist dat ik door had moeten drukken om de jongens mee te nemen. Nu heb ik vrij genomen van het politiebureau om in mijn eigen tijd mijn zusje op te sporen, terwijl ze gewoon verdwenen is! Ze luisteren ook nooit naar me... Waar is die schuur?” op het moment dat ik mijn mond open wil doen om hem te vertellen dat het hier niet ver vandaan is, staat Sven resoluut op.
“Hier heb ik geen zin in. Als jij met haar waanideeën mee wilt werken, Niels, doe je best maar, maar ik doe er niet aan mee. Onzin. Ik ga een sigaretje roken.” En hij loopt naar buiten, waar het inmiddels is begonnen met sneeuwen.

“Ik geloof je, Em. Als jij zegt dat je haar hebt gezien, geloof ik je. Ik kan het me niet permitteren je niet te geloven, als ze daar is, in een schuur zei je? Ik moet het weten.” Gelukkig is er hier iemand die me begrijpt en mijn kant kiest. Ik zucht diep. Dit gaat Sven niet leuk vinden, maar het kan me geen moer meer schelen wat hij ervan vindt.
“Ik kan je de weg wijzen. Heb je hier een auto die we kunnen gebruiken?”
Die heeft hij, en als we naar buiten lopen, met onze capuchons ver over onze hoofden getrokken om de sneeuw uit ons gezicht te houden, is Sven nergens te bekennen. Vreemd. We stappen snel Niels’ politieauto in en ik bedenk me hoe vreemd het is dat hij die auto helemaal mee naar Noorwegen heeft genomen, als hij net zo goed hier een auto had kunnen huren. Het zal wel. Als Niels de auto opstart, volgt er een hoop gebliep van het opsporingssysteem, dat zal wel aan het updaten zijn. En dan schrik ik me voor de derde keer op deze nogal korte dag helemaal wild. Het gezicht dat bovenaan de nieuwe lijst staat, ken ik. Nog niet heel lang, maar ik ken het zeker. Het is het gezicht van Sven. GEZOCHT.

Ik vind het nu al een leuk verhaal! Hij lees ook lekker makkelijk.
Ben benieuwd hoe het verder gaat

@Susan, ben je zelf ook weer bezig met een nieuw boek?
(of is er al een 2e boek en heb ik dat gemist?)

Nee, er is nog geen tweede boek, ik schrijf wel, maar heb op het moment ook niet zoveel tijd.

Dat kan ik begrijpen met 2 kinderen
Ik vind dat je erg goed schrijft! Dit verhaal boeit mij ook gelijk!

Wauw, hij is leuk geworden Susan (oprecht )! Ik ben echt heel erg benieuwd hoe het verder gaat lopen. Wie schrijft er nu verder?

Hoeveel dagen mag de volgende er eigenlijk doen? Ik ben zelf zo benieuwd hoe het verder gaat.

Wauw, wat goed geschreven Susan!

Susan wat leuk geschreven! Nu wil ik weten hoe het verder gaat haha

Storm schreef:Wauw, wat goed geschreven Susan!

+1
Spannend!! Ben benieuwd

Wauw Susan! Wat is het goed geschreven! Ik durf nu niet meer verder te schrijven Straks maak ik er een heel saai verhaal van.. Haha.. Ik ga er vandaag mee aan de slag en zal het morgen posten. Zullen we het doen dat iedereen 1 a 2 dagen de tijd heeft om het te plaatsen? Of is 2 dagen te lang?

Echt goed geschreven Susan! Vind het jammer dat het niet verder gaat hahaha. Zat helemaal in het verhaal. Ben benieuwd hoe dit gaat aflopen.

Ik zat al helemaal in het verhaal Je kan echt goed schrijven.

Leuk leuk, wil ook wel graag weten hoe het nu verder gaat.
Klinkt alsof het best spannend gaat worden.

Haha.. Ik denk dat Susan het gewoon moet afmaken

Echt niet, ik vind het veel te leuk om te zien wat jullie ermee gaan doen.

Leuk Susan! Het zijn de kleine details die 't 'm maken. Goede achtergrondcheck ook enzo van de details. Daaraan zie ik dat je een ervaren schrijfster bent. Oh alleen heb ik Sandesfjord natuurlijk direct gegoogled, maar het bestaat niet Wel Sandefjord.

Het gestrand zijn gevoel komt mij overigens bekend voor, na afgelopen zomer erg herkenbaar.

Oh ja, dat is een schrijffoutje, moet inderdaad Sandefjord zijn. Ik heb het even aangepast.

Wat leuk Suzan! Ook ik zat helemaal in het verhaal. Wat gaaf dat je dit zo uit je hoofd kan halen. Ik kan serieus nog een zin op papier krijgen

Susan schreef:Oh ja, dat is een schrijffoutje, moet inderdaad Sandefjord zijn. Ik heb het even aangepast.

Dan moeten ze nog een best end naar Stavanger

Joy_ schreef:

Susan schreef:Oh ja, dat is een schrijffoutje, moet inderdaad Sandefjord zijn. Ik heb het even aangepast.

Dan moeten ze nog een best end naar Stavanger

Het speelt zich daar ook verder niet af, Markus heeft daar een garage gehad, maar woont daar nu niet meer.

Oh ja duh, goed opletten Joy!

Leuk! Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat

Leuk geschreven! Mijn complimenten!

Joy_ schreef:Het gestrand zijn gevoel komt mij overigens bekend voor, na afgelopen zomer erg herkenbaar.

Same here haha. Leuk verhaal meiden! En een leuk positief iets ook om het forum wat op te fleuren .

Wat leuk geschreven!! Leest echt lekker vlot weg, ben benieuwd wat de anderen er van maken / hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen! Ben helaas niet zo'n held met schrijven, dus ik blijf gewoon lekker mee lezen

Leuk! Ben benieuwd naar het volgende deel!