Yesverhaal nummer 2

Dag kassa. Dit was het dan. De allerlaatste werkdag. Vanaf maandag begin ik op mijn nieuwe werk. Mijn eerste echte, volwassen baan. Raar hoor, opeens. Ik bedoel, ik heb hier wel elf jaar gewerkt. Ik zie me nog binnenkomen voor het sollicitatiegesprek, struikelend op mijn allereerste hoge hakken, een paar afschuwelijke pumps van plastic-achtig nepleer die ik stiekem van mijn kleedgeld had gekocht. ‘Je mag zaterdag beginnen,’ zei mijn kersverse baas, ‘maar die schoenen laat je thuis.’
Ik wil niet ontkennen dat ik regelmatig met vette tegenzin naar de supermarkt ben gefietst, vooral op zaterdagochtend, als ik de avond ervoor op een schoolfeest was geweest en net iets teveel had gedronken, of als ik weer eens was gedumpt door een of andere stomme knul en mezelf veel liever wilde begraven onder mijn dekbed. Of gewoon, als ik teveel huiswerk had of gewoon liever uit wilde slapen. Soms zat ik de uren af te tellen en alle vervelende klanten in mijn hoofd uit te schelden. Op rotdagen droomde ik van het moment dat ik eindelijk een leuke baan zou vinden en ontslag kon nemen. Nu is het dan eindelijk zover en nu voelt het alleen maar raar. Ik bedoel, ik wéét dat het maar een bijbaan was, maar ik heb opeens het gevoel dat zo’n beetje mijn hele jeugd zich hier heeft afgespeeld.
‘Eva? We zijn klaar, je kunt gaan afsluiten.’
Ik kijk Rosalie een beetje weemoedig aan. We zijn hier zo’n beetje tegelijkertijd begonnen, allebei als caissière, maar zij is inmiddels assistent-bedrijfsleidster. Ze is ook een van mijn beste vriendinnen, al ben ik wel heel erg bang dat dat gaat verwateren nu ik weg ga. Of eigenlijk zelfs dat het al een beetje verwaterd is. Ik heb anderhalve week geleden voorgesteld om vanavond te gaan stappen om mijn laatste werkdag te vieren, maar ze zei doodleuk dat ze al andere plannen had. Net als de rest trouwens. Alsof het ze helemaal niks kan schelen.
Nou ja, ik moet er ook niet te diep over nadenken. Het is maar een bijbaantje en we zullen vast wel contact houden, maar toch… op de een of andere manier zit het me niet echt lekker dat iedereen doet alsof er niks aan de hand is. Ik heb in de lunchpauze een bos bloemen gekregen van de bedrijfsleider en dat was het dan. Na elf jaar.
Met een raar gevoel in mijn buik loop ik achter Roos aan naar beneden om voor de allerlaatste keer mijn bedrijfskleding aan het haakje te hangen en mijn spullen te pakken. Er is niemand meer te bekennen. Iedereen is kennelijk al weggegaan zonder dat ik het heb gemerkt.
Ik bijt op mijn lip en trek mijn jas aan. ‘Mijn tas, ik zie mijn tas nergens.’
‘Oh, die ligt volgens mij nog in de kantine,’ zegt Roos. ‘Kijk maar even.’
Ik duw de deur open en kijk speurend om de hoek...

‘SURPRISE!!!’

Met open mond staar ik naar binnen. De kantine is compleet onherkenbaar. Overal hangen slingers en ballonnen, de tafel staat vol bier wij en iedereen is er, echt iedereen – niet alleen de meiden die hier werken, maar ook al mijn andere vriendinnen.
Roos klimt op een stoel. ‘Lieve Eef,’ zegt ze plechtig. ‘Aangezien je ons altijd heel duidelijk hebt gemaakt dat je niet van plan bent om ooit te gaan trouwen en een vrijgezellenfeestje er dus niet in zal zitten, hebben we deze gelegenheid aangegrepen om een surpriseparty voor je te organiseren. Vanaf maandag ben je een hardwerkende, verantwoordelijke carrièrevrouw, vanavond gaan we keihard feesten om je onbezorgde leventje op een onvergetelijke manier af te sluiten.’
Al mijn vriendinnen beginnen te juichen en te klappen en ik krijg een glas in mijn handen geduwd. ‘Proost! Op je carrière!’

Een paar uur later is de drankvoorraad zo’n beetje gehalveerd en zijn we allemaal behoorlijk aangeschoten. We zingen heel hard en vals mee met de muziek, een paar collega’s staan zelfs op de tafels te dansen.
‘Wacht even, jongens,’ roept Roos, die zoals altijd nog het meest nuchter is van iedereen. ‘Volgens mij hoor ik iets.’ Ze loopt naar de intercom in het gangetje.
‘Hoezo, een melding?’ horen we haar vragen. ‘Wie heeft er dan geklaagd?’
Een paar vriendinnen schieten in een benauwde giechellach en ik stoot ze nerveus aan.
‘Goed, komt u dan maar even naar beneden.’ Roos hangt op en draait zich om. ‘Er staat een agent voor de deur. Blijkbaar hebben mensen uit de straat de politie gebeld wegens geluidsoverlast.’
‘En dan ga jij die agent naar beneden halen?’ sist Kim, een van mijn andere collega’s. ‘Ben je helemaal gek of zo?’
‘Ja, wat moet ik anders?’ sist Roos over haar schouder. ‘Ik kan hem moeilijk voor de deur laten staan.’ Ze rent de trap op en wij blijven achter, giechelig en gespannen.
Een paar minuten later komt Roos weer naar beneden met een mannelijke agent in haar kielzog. ‘Mag ik even weten wat hier allemaal gebeurt?’ vraagt hij nors.
‘We geven een afscheidsfeestje voor Eva, agent,’ zegt Roos keurig. Ik moet me inhouden om niet in de lach te schieten.
‘Hebben jullie daar een vergunning voor aangevraagd bij de gemeente? Zo nee, mag ik jullie er dan op wijzen dat jullie in ernstige overtreding zijn?’
Iedereen begint door elkaar heen te praten en te roepen. ‘Stilte,’ roept de agent. ‘Wie van jullie is Eva van Hoogstraaten?’
Bij het horen van mijn naam word ik misselijk van schrik. Straks krijg ik nog een strafblad en dan kan ik mijn nieuwe baan wel op mijn buik schrijven. ‘Ik,’ zeg ik zachtjes.
‘Ga jij dan maar eens even zitten.’
Pas als ik de eerste tonen van You can leave your hat on hoor dringt het tot me door wat er gaat gebeuren. De ‘agent’ duwt mij met zachte dwang op een stoel en begint langzaam de knoopjes van zijn uniform los te maken.. Ik heb absoluut geen idee wat voor houding ik mezelf moet geven en waar ik moet kijken. Het lijkt me nogal gênant om uitgebreid zijn steeds bloter wordende lijf te bestuderen, laat staan om er nog een beetje overdreven bij te gaan gillen, zoals mijn vriendinnen, maar het lijkt mij ook stom om stoïcijns voor me uit te kijken, alsof er niet een wildvreemde halfnaakte kerel tegen me aan staat te schuren.
Mijn vriendinnen hebben hem trouwens wel goed uitgezocht. Hij is helemaal mijn type. Niet zo’n gladde, veel te brede bodybuilder, zoals je op de televisie vaak ziet, maar een soepel lichaam, een leuk gezicht met mooie groenbruine ogen en blonde krullen die onder zijn pet uit komen.
Eerlijk gezegd is het daardoor alleen nog maar gênanter.
Gelukkig lijkt hij aan te voelen dat ik het liefst door de grond zou zakken en maakt er een snelle executie van. In no-time heeft hij zijn uniform uitgetrokken en draagt hij alleen nog een lachwekkend foute string en – zoals het nummer belooft – zijn politiepet. Hij geeft me nog drie zoenen, pakt dan zijn kleren en loopt naar de gang, nagestaard door tien giechelende vriendinnen.

Als ik een paar uur later thuiskom, is Michiel nog op. De eettafel is bezaaid met ordners en losse papieren.
‘Wat ben jij nog laat wakker,’ zeg ik, op slag nuchter.
Hij kijkt op van zijn laptop. ‘Oh, hoi, je bent er al.’ Hij gaapt luid en langgerekt. ‘Hoe laat is het eigenlijk inmiddels?’
‘Half drie.’
‘Oeps. Zo laat al.’ Een beetje beteuterd kijkt hij me aan. ‘Ik ben de tijd een beetje vergeten, geloof ik.’
‘Ben je niet naar de vrijdagmiddagborrel geweest?’
Michiel gaapt nog eens. ‘Er was geen vrijdagmiddagborrel. Teveel werk. Ik heb tot tien uur op kantoor gezeten.’
‘Tot tien uur? Op vrijdagavond? En daarna heb je hier nog eens tot half drie…’
Michiel haalt zijn schouders op. ‘Ja, wat maakt dat nou uit, je was er toch niet. Die dossiers moeten toch af.’
‘Werk je niet een beetje te hard?’
‘Ik zal wel moeten, Eef, ik werk daar net. Als ik iedere dag om vijf uur mijn spullen pak om thuis voor de televisie te gaan zitten dan kan ik het wel vergeten. Daar zul jij ook nog wel achterkomen.’ Hij klapt zijn laptop dicht, staat op en begint de losse papieren op te stapelen en terug in de ordners te stoppen. ‘Hoe was het eigenlijk? Je feestje?’
‘Oh, leuk. Iedereen was er.’ Ik schiet in de lach bij de herinnering. ‘Ze hadden zelfs een stripper gehuurd.’
‘Een stripper? Zo zo?’ Michiel loopt naar me toe en slaat zijn armen om me heen. ‘Moet ik me zorgen maken?’
‘Echt niet.’ Ik laat mijn handen even onder de rand van zijn broek glijden en aai over de zachte huid van zijn billen. Dan pak ik hem resoluut bij de hand. ‘Mee naar bed jij.’

‘Ik heb trouwens zitten denken,’ zegt Michiel als we de volgende dag samen lekker lang in bed liggen, ‘maar waarom gaan we eigenlijk niet een huis kopen?’
Ik kom half overeind en kijk hem verwonderd aan. ‘Een huis? Wij?’
‘Ja, waarom niet? We hebben nu allebei een goede baan, waarom zouden we niet wat groter gaan wonen?’
‘Maar we zitten hier toch prima? Lekker in het centrum, dicht bij alles. Ik wil echt niet in een of andere eengezinswoning zitten met zo’n tuttig tuintje, in zo’n afschuwelijke burgerlijke nieuwbouwwijk, tussen de jengelende kinderen en de wipkippen, en dat je een half uur moet fietsen om in de stad te komen.’
Michiel schiet in de lach. ‘Wat breng je het weer heerlijk, Eef. Wie heeft het nou over een eengezinswoning in een nieuwbouwwijk? Waar het mij om gaat is dat we ons onderhand meer kunnen veroorloven dan dit tochtige kippenhok, waar we ook nog eens een fortuin aan huur voor moeten betalen iedere maand.’ Hij stapt uit bed en komt terug met een opengeklapte laptop. ‘Kijk, dit appartement bijvoorbeeld, dat is toch echt iets voor ons.’
Ik moet toegeven dat het inderdaad erg mooi is. Ruim, licht, hoge plafonds en ook midden in het centrum. Die grote woonkeuken is echt prachtig. Ik zie me daar al helemaal zitten met mijn vriendinnen aan zo’n grote teakhouten eettafel, of in de zomer lekker zonnen op dat dakterras…
‘Of deze, kijk,’ Michiel trekt de laptop naar zich toe en typt iets in. ‘Dit huis is dan weer iets minder groot, maar het is wel een monumentaal pand en je woont echt midden in het historische stadscentrum. Kijk, het is van binnen helemaal opgeknapt, maar de authentieke details zitten er nog wel in. Mooi hè, dat plafond en die suitedeuren?’
Opeens voel ik ook wel iets van enthousiasme bij het idee van een koophuis. Michiel heeft wel gelijk, de etage die we nu huren is krap en allesbehalve luxe. De locatie is top, midden in de winkelstraat, maar verder…
‘Misschien moeten we inderdaad maar eens informeren.’
‘Precies, dat leek mij ook,’ zegt Michiel grijnzend. ‘Ik heb voor dinsdagavond een afspraak gemaakt bij de hypotheekadviseur, om onze financiële mogelijkheden te bespreken.’
Even voel ik me in mijn wiek geschoten dat hij dat gewoon achter mijn rug om heeft uitgezocht en geregeld, maar dan denk ik weer aan die mooie woonkeuken en dat dakterras en mijn verontwaardiging zakt weer weg. ‘Top,’ zeg ik met een brede glimlach. ‘Dinsdagavond. Lijkt me prima.’
De rest van het weekend brengen we door met het kijken op Funda naar droomhuizen en het fantaseren over de inrichting van de kamers. We zijn in een giechelige, opgewonden stemming, als twee tieners die voor het eerst zonder ouders op vakantie gaan. Pas op zondagmiddag, als ik alleen achter de laptop zit omdat Michiel nog even een paar dossiers moet doornemen voor maandag, begin ik het opeens een beetje eng te vinden. Samen een huis kopen is wel een heel grote stap en heel even schiet de vraag door mijn hoofd of ik daar wel aan toe ben.
Onzin natuurlijk. Michiel en ik zijn zes jaar samen. Als ik er nu niet aan toe ben dan ben ik het nooit en we kunnen moeilijk voor eeuwig op de etage blijven wonen die we huurden toen we nog student waren. Ik klik nog wat huizen aan op Funda, maar op de een of andere manier ben ik even niet meer in de stemming. Misschien moet ik ook maar gewoon even wachten tot dinsdag…

‘Nogmaals heel hartelijk welkom.’ Annemarie, mijn kersverse leidinggevende, een boomlange vrouw van rond de veertig die zich al tijdens het eerste gesprek heeft ontpopt als een regelrechte chaoot die vijf kwartier in een uur weet te lullen, klikklakt driftig voor me uit in de richting van de afdeling. Ik moet bijna rennen om haar bij te houden. ‘Ik moet helaas over twintig minuten in overleg en daarna heb ik een assessment, dus ik heb geen tijd om je goed wegwijs te maken, dat komt dus wel in de loop van de komende dagen. Er liggen een paar mappen met informatie op je bureau, die kun je alvast doornemen. Je netwerkaccount is als het goed is al aangemaakt, je kunt de helpdesk bellen voor je inloggegevens, je laptop en je mobiele telefoon zijn helaas nog niet klaar, die krijg je later deze week. Je krijgt in de loop van de dag een eigen toegangspasje, die moet je altijd zichtbaar boven je kleding dragen, enfin, dat spreekt allemaal voor zich. Even denken hoor, zijn er verder nog praktische zaken? Oh ja, onze nieuwe stagiair, daar ben jij natuurlijk nog niet van op de hoogte. We hebben vorige week een stagiair aangenomen, hij gaat aan de slag met hetzelfde project als jij en zit voorlopig ook bij jou op de kamer aangezien daar het enige bureau staat dat nog vrij is, dus jullie zullen de komende tijd zeer nauw samenwerken. Ik ben in principe zijn officiële stagebegeleider, maar voor eenvoudige vragen ben jij wel zijn eerste aanspreekpunt. Als er problemen zijn dan wil ik dat je die bij mij meldt, maar probeer er eerst zelf samen uit te komen. Goed. Eva?’ Haar hand omklemt de deurknop van mijn nieuwe kamer en ze kijkt me vragend aan. ‘Zijn er nog dingen die je nu direct moet weten?’
‘Eh… Nee. Eigenlijk niet.’
‘Goed, dan wens ik je een fijne eerste werkdag.’ Ze duwt de deur open. Aan het bureau bij het raam zit een jongen met blonde krullen en een groen ruitjesoverhemd over een map gebogen. ‘Hé, Thomas, je bent er al. Dit is Eva, over wie ik je vorige week al hebt verteld. Je zult met haar het meeste samenwerken.’
De jongen draait zich om op zijn bureaustoel en kijkt me recht aan. Ik herken hem in één oogopslag. Even weet ik niet of ik door de grond moet zakken of keihard moet gaan lachen. Hij herkent mij ook meteen. ‘Hé, eh… Eva,’ stamelt hij.
‘Kennen jullie elkaar al?’ vraagt Annemarie met een zonnige glimlach.
‘Ehm… nou… we… hebben elkaar wel eens ontmoet,’ stamel ik. ‘Maar kennen is een eh… groot woord.’
Op zich is daar geen woord van gelogen. Ik bedoel, ik weet hoe zijn billen eruit zien in een zwarte lakleren string en dat is meer dan wat de meeste mensen van hun collega’s kunnen zeggen, maar echt kennen… nee.
‘Nou, hoe dan ook, ik moet nu hollen,’ zegt Annemarie. ‘Veel succes vandaag, ik spreek jullie later.’
Ik glimlach plichtmatig en kijk haar na tot ze uit het zicht verdwenen is. Dan draai ik me langzaam om naar Thomas.

Leuk Susan!

de glimlach staat al weer op mn gezicht!! Leuk susan!

Haha geweldig Ik ben benieuwd wat hier uit gaat komen!

Super leuk geschreven Susan!!

Haha, fantastisch! Ik zat zó in het verhaal, dat ik het gewoon een afknapper vond dat de 'politieman' blonde krullen had, in plaats van een mysterieuze donkerharige man, die ik helemaal voor me zag vanaf het moment dat hij het gebouw binnenkwam...

Leuk leuk leuk! Wat kun jij toch supergoed schrijven, Susan!

Super Susan! Lastig om hier een goed vervolg aan te geven! Ik ga er zondag mee aan de slag!

Leuk! Goed geschreven Susan!

Leuk Susan, wat kan jij goed schrijven!

Ik wil het nu lezen, aan de andere kant als het straks helemaal klaar is en dan alles achter elkaar lezen is ook leuk!

Youandi schreef:Haha, fantastisch! Ik zat zó in het verhaal, dat ik het gewoon een afknapper vond dat de 'politieman' blonde krullen had, in plaats van een mysterieuze donkerharige man, die ik helemaal voor me zag vanaf het moment dat hij het gebouw binnenkwam...

Whaha zoo plus 1!
Zo had ik hem me niet voor gesteld

Leuk, ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Ik ben nummer 6 in de rij

Ik heb even een kleine aanpassing gemaakt, 22 lijkt me bij nader inzien toch wel erg jong gezien de rest van het verhaal (lange relatie, serieuze baan, duur koophuis). Ik hou haar precieze leeftijd even in het midden.

Wauw Susan, erg goed! Ik vind dit soort verhalen normaal nooit heel boeiend maar je woordkeus is echt geniaal. Dat maakt het anders dan normaal. Heel goed!

Whaaah nou moet ik weer wachten hahaha. Wat schrijf jij ontzettend goed Susan!!! Ben erg benieuwd naar het vervolg!

Leuk! Ik ben ook weer benieuwd naar het vervolg!

Leuk! Ben benieuwd naar het verloop van dit verhaal en ik vind het echt leuk dat ik weer mee mag schrijven!

Leuk! Heb met een glimlach zitten lezen! Ben benieuwd hoe dit verhaal zal gaan verlopen!

Oh, leuk!!! Nu is lavendel en daarna ben ik alweer aan de beurt. Ik kan niet wachten!

‘Goh eh.. wat leuk dat jij hier ook werkt’ stamel ik. Ik krijg het warm en mijn hart klopt in mijn keel. Tegelijkertijd besef ik me dat hij zich vast nog vervelender voelt onder de situatie. Het is nou niet dat ik in mijn blote billen voor hem heb staan dansen, hij wel voor mij. Oh fijn, dat zal een leuke werksfeer worden als we elkaar nauwelijks aan durven kijken, denk ik bij mezelf. Tot mijn verbazing staat de stripper op en loopt met een grote grijns naar me toe. ‘Hoi ik ben dus Thomas! Dit is een leuke verassing, ik had niet verwacht dat leuke verlegen meisje met het enorm rode hoofd en die klamme handjes nog eens terug te zien! Ik had nog wel zo mijn best gedaan maar je leek er niet van onder de indruk!’ Thomas trekt een pruillip maar ik zie een lach in zijn ogen. Ik kijk hem even schaapachtig aan, niet wetend hoe te reageren, maar ik barst uiteindelijk in lachen uit. ‘Uiteraard was ik onder de indruk van dat enorm brede gespierde lijf van je’ zeg ik met een sarcastisch toontje. Als Thomas met een opgetrokken wenkbrauw zijn spierballen aanspant om mij te bewijzen dat hij wel degelijk enorm gespierd is, voel ik dat het ijs gebroken is en we hetzelfde gevoel van humor delen. Ik zag als een berg op tegen deze eerste werkdag, maar met Thomas kon het nog wel eens gezellig worden. En daarbij, en ook zeker niet onbelangrijk, hij was nog plezierig om naar te kijken ook! Met een glimlach op mijn gezicht ga ik achter mijn bureau zitten en begin de mappen met informatie door te lezen.

Aan het eind van mijn eerste lange werkdag stap ik afgepeigerd, met gemengde gevoelens in de auto,. Annemarie, Thomas en veel andere nieuwe collega’s zijn ontzettend aardig en geven me een welkom gevoel. Het werk daarentegen is een ander verhaal. Bij de eerste dossiers begon het me al te duizelen. Er werd in zo’n mate gesmeten met vaktermen en moeilijke zinnen dat ik me afvroeg of ik niet per ongeluk dossiers aan het lezen was van de directeur. Gaandeweg de dag werd me duidelijk dat dit niet het geval was en dat er meer van me verwacht wordt dan ik mezelf op dit moment toe in staat acht. Misschien was een jaartje werken in de supermarkt na mijn afstuderen toch geen goed idee geweest en had ik gelijk aan het werk gemoeten om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen in de juridische wereld. Maar misschien had ik ook eens beter mijn best kunnen doen tijdens het studeren want blijkbaar heb ik er vrij weinig van opgestoken bedenk ik me terwijl de tranen in mijn ogen springen. Als de eerste traan over mijn wang biggelt spreek ik mezelf bestraffend toe ‘Eef, stel je niet zo aan. Je hebt er nog maar een werkdag opzitten. Tuurlijk moet je wennen en zijn je taken lastig, dat is heel normaal en niets om over te janken! Het komt helemaal goed!’ Ik veeg de tranen weg met mijn mouw en draai het volume van de radio wat harder. Als ik thuis ben laat ik me lekker verwennen door Michiel, hij heeft vast heerlijk eten klaargemaakt voor zijn hardwerkende vriendin en daarna wil hij me vast wel een fijne massage geven.

Als ik de sleutel in het slot steek hoor ik onze bruine labrador Kees al aan de andere kant kwispelen. Wanneer ik ons appartement inloopt blijkt hij de enige te zijn die uitgelaten blij is met mijn thuiskomst. Michiel kijkt nauwelijks op of om van zijn papieren en mompelt nog net ‘hoi, hoe ging het?’
‘Ik vond het erg moeilijk en ik vraag me af of ik het wel kan’ vertel ik terwijl ik nieuwe opkomende snik onderdruk. ‘Oh mooi’ antwoord Michiel. Teleurgesteld loop ik naar de keuken en ik zie dat Michiel een afhaal pizza heeft gegeten. Er is niks meer voor mij over. ‘Lief, heb je voor mij geen eten overgehouden?’ vraag ik zacht ‘Oh sorry, ik dacht dat jij misschien geen zin in pizza had dus ik had maar niks meegenomen’. Boos, maar vooral teleurgesteld storm ik weer naar buiten. Ik haal zelf wel een frietje. Als ik een half uur later weer thuiskom zit Michiel nog steeds te werken. Ik zet een pot thee en ga met Kees naar boven. Nadat ik drie kwartier met Roos gebeld heb val ik moe en verdrietig in slaap.

Met dikke wallen stap ik de volgende ochtend het kantoor binnen. Thomas zit al achter zijn bureau. Zijn blonde krullen zitten warrig en ondanks zijn leuke outfit vandaag, een donkerbruin ribcolbertje, een donkere spijkerbroek en een blauw overhemd, ziet ook hij er niet al te florisant uit. Thomas kijkt op en begint te grijnzen ‘zo wat heb jij uitgespookt vannacht? Een wilde nacht gehad?’ Ik trek een ontkennend gezicht en antwoord ‘Ha dat kan ik beter aan jou vragen gezien je tweede beroep en hoe fit jij er vandaag uitziet’. ‘Oké oké touche’ lacht Thomas. ‘Het was inderdaad een wilde nacht, dit meisje durfde namelijk wel met me te dansen... en meer’ knipoogt Thomas. Als ik vraag of dat part of the job is kijkt Thomas gespeeld beledigt en begint te vertellen dat hij voor het eerst heeft gedanst op een vrijgezellenfeestje toen een vriend van hem zijn been had gebroken en dus niet kon optreden. ‘Ik bleek het erg leuk te vinden en er goed in te zijn. Daarbij betaalt het ook leuk , ik kan er goed mijn studie, mijn stapavonden en studentenkamer mee betalen. Ook leer ik genoeg leuke vrouwen kennen. Genoeg reden om ermee door te gaan dus, en jij? Wat doe jij in je vrije tijd?’ Zijn vraag overvalt me, en wanneer ik nadenk over mijn leven voel ik me erg saai vergeleken bij Thomas. Hij is student, vrijgezel, woont op kamers, gaat flink stappen en geeft stripteases in zijn vrije tijd. En ik? Ik ben 26, heb al vanaf mijn 19e een relatie, woon samen en ga veel te weinig stappen. Net als ik hem een iets mooiere versie van mijn leven wil voorschotelen stapt er een man binnen, een hele mooie donkere man.

Leuk He Lavendel!
Nog een mooie man

En weer leuk! Vindt het knap

Jeeeej het vervolg is weer leuk!

Lejow schreef:Jeeeej het vervolg is weer leuk!

+1

Dames, ik moet dit nieuwe stuk nog lezen en dan ga ik er morgen even voor zitten!