Yesverhaal nummer 2

Ok ga ik doen, er is toch niets te doen op m'n werk nu!

Leuk Esperanza! Doen

Goed geschreven Jolee!

Ik heb het opgeef topic gevonden, maar de lijst is ook afgelopen zag ik. Dus waren niet eens vervolg schrijvers meer, haha.

https://yescafe.actieforum.com/t14675p45-yes-verhaal-topic-2-opgeven-kan-hier

Ik wil best nog een stuk schrijven, maar dan wel uiterlijk morgen. Jolee, schrijf jij nu een stuk, dan schrijf ik daar een vervolg op?

Nee, Esperanza is nu aan het schrijven, MiddleMe! Daarna kan jij!

Ik heb net geschreven. Esperanza is nu aan het schrijven.

Zo heftig als we ineens aan het zoenen zijn, zo abrupt stop het. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig! Ik kom net uit een relatie, ik heb gevoelens voor een collega en nu ben ik met de stagiaire aan het zoenen die ook nog eens allemaal foto’s van mij op z’n laptop heeft staan.
“Sorry Thomas, maar ik weet niet wat me bezielde, dit is niet goed.” Thomas lijkt daar heel anders over te denken en kijkt hevig teleurgesteld. “Maar dit zit er al weken aan te komen, ik voel de spanning tussen ons, hoe kan dit nou niet goed zijn!” Ik stamel iets onverstaanbaars en storm het kantoor uit. In mijn haast loop ik tegen de kast aan waar een plant vanaf valt, maar dat kan me nu niet schelen. Bij de lift moet ik eeuwen wachten en ik zie Thomas op me afkomen. Dit wil ik nu echt niet, ik moet alleen zijn. De lift komt er aan en snel stap ik in. Thomas komt steeds dichterbij en die stomme liftdeuren gaan maar niet dicht. Thomas staat al bijna in de lift. Dat zou er nog eens bij moeten komen, samen met Thomas in de lift. Ik blijf het knopje indrukken, maar ze gaan maar niet dicht. Net als Thomas de lift in wil stappen gaan de deuren dicht. Dat was echt op het nippertje.
Eenmaal buiten doet de snijdende kou me goed. Doelloos begin ik te lopen. M’n telefoon gaat al voor de 3e keer, maar ik heb geen zin om op te nemen.
Na een uur lopen heb ik nog steeds m’n gedachten niet op orde en ondertussen ben ik behoorlijk verkleumd. Ik loop langs een cafe en besluit daar naar binnen te gaan om op te warmen. Ik bestel een warme chocolademelk met slagroom. Dit had ik misschien beter niet kunnen doen. Het doet me denken aan hoe Michiel en ik dit altijd dronken als we de hele middag gewinkeld hadden. Alle leuke dingen van onze relatie komen naar voren, en ineens mis ik hem ontzettend. De tranen stromen over m’n wangen en het lijkt niet meer op te houden.
Dan gaat weer m’n telefoon, dit maal is het een smsje en ik besluit toch maar even te kijken. Eerst zie ik 5 gemiste oproepen van Thomas. Waarom kan hij me nou niet met rust laten. Ik had nooit met hem moeten zoenen. Ook zie ik dat ik meerdere smsjes van Thomas heb. Ik open ze 1 voor 1. Met verbazing lees ik ze allemaal en mijn ogen worden steeds groter. Bij het laatste smsje schrik ik zo dat ik me verslik in m’n chocolademelk.

aaaah, leuke opening, Esperanza!

Nice! Leuk vervolg en goed geschreven!

Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat.

Spannend!

Oreo schreef:Nee, Esperanza is nu aan het schrijven, MiddleMe! Daarna kan jij!

Ik had het gezien, i'm sorry! Vakantieblues denk ik. Zal ff bijlezen en dan bijschrijven!

Edit: Bijgelezen! Pfoei, hier moet ik even voor gaan zitten...

Héhé, eindelijk weer wat te lezen! Leuk dat iedereen weer fanatiek mee schrijft!
Er is een leuk vervolg aan gegeven en kan niet wachten tot het nieuwe stuk!

Ik had ondertussen wel in de gaten dat Thomas een beetje vreemd was, omdat hij die foto’s van mij op zijn laptop had staan. Maar dit? Hiertoe had ik hem echt niet in staat geacht, hoe durft hij? Om alles eens goed voor mijzelf op een rijtje te zetten, begin ik opnieuw met lezen..

Eerste smsje begint nog vrij goed: Eef, alsjeblieft. Blijf bij me en luister naar me, al is het maar voor 1 minuut… Het tweede smsje is al wat dreigender: Eva, luister naar me, verdomme. Je zult dit nodig hebben.. En zo gaat het door tot het vijfde berichtje: Eva, je hebt je kans gehad, dit zal je bezuren…….. Ik ben zo geschrokken dat ik niet weet wat ik moet doen. Ben ik hier veilig? Ben ik op mijn werk nog veilig?

Ik kijk om me heen en zie veel mensen om mij heen zitten. Gelukkig, hier kan me weinig gebeuren, maar ik durf zo niet alleen over straat… Ik besluit Rosalie te bellen maar krijg haar voicemail.. Dan kijk ik op mijn horloge en zie dat het half 3 is. Die is natuurlijk nog aan het werk, wat ik ook zou moeten doen…

Ik word weer gebeld en mijn eerste reactie is om niet te kijken op mijn telefoon. Ik doe het toch en zie tot mijn opluchting dat het Annemarie is. Ik neem op, maar krijg niet haar, maar Thomas aan de lijn… “ik wist wel dat ik je zo te pakken zou krijgen…..” Van schrik hang ik meteen weer op, waarop mijn telefoon nog een keer gaat.

Dit keer is het Phil, althans, dat staat op mijn schermpje en ik hoop van ganser harte dat hij het ook echt is.. Ik neem op met “Hallo?”, terwijl ik normaal altijd mijn eigen naam of de naam van diegene die ik aan de lijn krijg noem. “Eva, ik ben het, Phil! Gaat alles wel goed met je?” Omdat ik zo geschrokken ben kan ik in eerste instantie geen woord uitbrengen, waarop Phil zelf verder gaat: “Het is hier een heksenketel! Thomas is als een gek op zoek naar jou en de manier waarop hij dat doet, verraad dat hij geen goede dingen van plan is…” Ik begin te huilen en kan er nog maar net uitbrengen dat ik in ieder geval niet meer in het pand ben. “Maar waar ben je dan wel? Eva, je moet het me vertellen, ik wil je helpen!” Dan hoor ik op de achtergrond Thomas roepen “Eva, Eva ben jij dat? Je moet me vertellen waar je bent, wij horen bij elkaar, voor eeuwig en altijd!”

Dan realiseer ik me dat dit echt foute boel is, maar op hetzelfde moment overvalt een soort totale gelatenheid me. Deze jongen gaat mij niet klein krijgen, ik ben helemaal niets aan hem verplicht en op zo’n manier drijft hij ons alleen maar verder uit elkaar… Ik merk dat ik sterker ben dan ooit en dit gevecht aan wil gaan. Het vuurtje dat Phil in mij heeft aangestoken gaat alleen maar harder branden, voor hem wil ik vechten en alleen voor hem zal ik terugkeren om het voor eens en voor altijd af te sluiten met Thomas.

Op dat moment begint Phil weer tegen me te spreken. “Eva, lieverd, alsjeblieft. Blijf waar je bent en kom niet terug, ik kan je niet garanderen dat het goed af zal lopen.” Ik haal diep adem en zeg: “Phil, ik kom terug, ik heb jouw hulp nodig, samen zullen we Thomas tegen houden. Ik hou van je.” Dan hang ik op, ik pak m’n jas, reken mijn chocomel af en stap naar buiten. Terug naar de hel, terug naar het werk. We zullen eens zien wat Thomas waard is…

Na een paar minuutjes wandelen, waarbij mijn handen zo ongeveer doodgevroren zijn door de kou, kom ik bij het werk aan. Ik doe de deur open ……..

Ik wil ook best nu een stukje schrijven maar weet niet of ik het kan ben nu namelijk ziek thuis maar ik heb tijd en kan het altijd proberen.

Maar ben er niet goed in.

Aimy, dan mag je nu! Als je wilt...

Dan ga ik het nu schrijven ehh proberen effe wachten dus

............ik doe de deur open en ik merk dat het echt bloedje heet is en uitgestorven. Ik heb het idee dat mijn hart in mijn keel zit. Ik probeer phil te bellen op zijn mobiel en op zijn interne nummer maar ik krijg geen respons. Ik besluit naar de receptie te bellen en me ondertussen te verstoppen om te kijken of er iemand op komt nemen maar dat gebeurd niet. Ik begin goed bang te worden en krijg een onbehaaglijk gevoel dit voelt zo vreemd allemaal. Oh wat heb ik een spijt dat ik met Thomas heb gezoend maar waarom is hij ook zo lekker? Ik had gewoon op zoek moeten gaan naar Phil want die is minstens zo lekker maar dat zoen gevoel was zo hevig opeens dat ik wel moest heel mijn verlangen zowel naar Thomas als naar Phil kwam er ineens uit. Ik besluit op te zoek te gaan naar een teken van leven in het gebouw en sluip voorzichtig door het gebouw en dan hoor ik plots een zacht gekreun en zie annemarie op de grond liggen ze kreunt steeds een beetje harder nu ze merkt dat ik er ben en het is nog steeds snik heet. Plots zie ik een plasje bloed onder haar vandaag komen en ik schrik me kapot.. ik kan niks anders dan haar aansturen ik sta als verdooft aan de grond genageld op hetzelfde moment komt Phil heel hard op mij afrennen en roept eef eef meekomen nu ik heb 2 open tickets geboekt en we moeten nu naar schiphol. Ik weet niet wat me overkomt ik ben verdooft over het aanzicht van annemarie en laat op dat moment alles over mij heen komen. In de verste hoor ik lawaai en gestommel maar ik hoor dat het ver weg is. Ik laat mij meevoeren met Phil want wat moet ik anders? ik weet het allemaal niet meer. Ik zie Phil ineens als mijn meerdere en het voelt alsof ik precies moet doen wat hij mij zegt. We racen naar schiphol zonder enige bagage bij ons, Phil zegt dat hij alles geregeld heeft en dat we nu echt moeten gaan. Ik weet het.. hij heeft wat ergs gedaan. Onderweg vraagt hij eva meende je dan nou? Ik wist niet wat hij bedoelde maar hij zegt 'dat je van me houdt' ? Zou ik anders met je meegegaan zijn zeg ik hem maar ik wete het allemaal niet meer. Eenmaal aangekomen op schiphol gaan we meteen kijken met welke vlucht we meekunnen. Ondertussen vraag ik mij zoveel af.. heeft Thomas annemarie iets aangedaan? En waarom schrik Phil niet van de aanblik van annemarie?

Wat spannend, En wat veel stukken vandaag! Meer meer..

Meeeeeeeeeeerrrr

Wat een brutaliteit, Jolee. Maar hij is leuk.

Het wordt nu wel meer een drama/spannend verhaal ipv een chicklit. Jammer.

Evy schreef:Het wordt nu wel meer een drama/spannend verhaal ipv een chicklit. Jammer.

+1...

Moet ik hem opnieuw doen dan? geen probleem.

Aimy schreef:Moet ik hem opnieuw doen dan? geen probleem.

Nee hoor, als het aan mij ligt niet. Kijk, iedereen heeft gewoon een ander idee over het verhaal en zal er zo haar draai aan geven.. Volgens mij is er in elk stukje wel weer een mogelijkheid om het anders te maken...