Beetje verdrietig

Je moet er gewoon zijn voor je zus op de manier die zij op dit moment van je vraagt. Het draait even niet om jou nu. Mensen denken altijd te weten hoe ze omgaan met ingrijpende situaties, maar pas als het ook daadwerkelijk gebeurt, weet je hoe je er mee om gaat.

Ik vond het ook heel raar dat mijn vriendin/overbuurvrouw niets van zich liet horen of veel minder dan we allebei dachten toen ze net moeder was. Maar ik denk niet dat vrouwen die geen kinderen hebben, zich kunnen voorstellen wat het doet met je en met je emotionele gestel.

TGR schreef:Je moet er gewoon zijn voor je zus op de manier die zij op dit moment van je vraagt. Het draait even niet om jou nu. Mensen denken altijd te weten hoe ze omgaan met ingrijpende situaties, maar pas als het ook daadwerkelijk gebeurt, weet je hoe je er mee om gaat.

Ik vond het ook heel raar dat mijn vriendin/overbuurvrouw niets van zich liet horen of veel minder dan we allebei dachten toen ze net moeder was. Maar ik denk niet dat vrouwen die geen kinderen hebben, zich kunnen voorstellen wat het doet met je en met je emotionele gestel.

Helemaal mee eens.

Ik vind 4x in 11 dagen best veel eerlijk gezegd. Ik denk dat jouw rotgevoel vooral komt omdat je je er een andere voorstelling van hebt gemaakt. Uit het feit dat je het er met je zus over hebt gehad toen ze nog zwanger was om het zo te doen blijkt dat zij zich er waarschijnlijk zelf ook een andere voorstelling van had gemaakt.

De eerste tijd met je kindje is heel ingrijpend. Je MOET opeens vanalles...(nacht)voeden, badderen, luiers verschonen, huishouden doen, koken, boodschappen doen, wassen, en dan moet je ook nog voor jezelf zorgen. Ik had vaak dat ik pas om 14u beneden kwam en er dan pas aan dacht dat ik zelf nog niks gegeten had enz. Verder zijn er natuurlijk nog meer mensen die je kindje willen bewonderen en ben je dus ook nog eens druk met visite. Áls je dan dus al eens ergens een plekje vindt om even tijd voor jezelf/ elkaar te hebben zit je vaak niet te wachten op (onverwacht) visite, wie dan ook. Dit moet je jezelf dus ook absoluut niet persoonlijk aantrekken! Het heeft helemaal niks met jou te maken.

Dat de buren wel langs mochten komen en jij niet vind ik ook een logisch iets, weet je wel hoeveel visite er komt de eerste tijd? Je moet je ook echt niet gepasseerd voelen, ook dit heeft niks met jou of met de buren te maken.

Misschien zou je je zus kunnen vragen wanneer het hún uitkomt dat je langskomt ergens in de komende (2) week(en) ofzo? Dat geeft hun de ruimte en vrijheid en jij kunt je neefje weer zien.

Dat ze zegt geen hulp nodig te hebben snap ik ook, dat zei ik ook altijd als bijv. mijn schoonmoeder dat vroeg, maar ondertussen had ik het wel heel fijn gevonden als ze bijv. boodschappen voor me zouden doen oid. Verder wil ik je ook als tip geven om als je het gevoel krijgt dat ze liever hebben dat je weggaat om dat dan niet te vragen maar om gewoon te gaan. De kans is groot dat ze uit fatsoen naar jou toe zeggen dat het niet zo is. Dat was bij ons tenminste wel vaker het geval...ik ben niet het soort persoon wat daar ja op zou zeggen en aangezien jij je zus smst zodat ze makkelijker nee kan zeggen geeft aan dat zij ook zo is.

Hopelijk is je verkoudheid snel over en kun je je neefje snel weer vasthouden! Ik vind het echt goed van je dat je zo goed meedenkt hierin!

xx Teddy

Lady4 ik snap je gevoel wel. Het heeft 2 kanten. Als je net moeder bent geworden heb je het ontzettend druk, dat klopt.. je bent blij als er even niemand is. Maar de andere kant... van te voren wordt vaak gezegd en gedaan alsof je altijd welkom bent en zo. Dat heb ik met een vriendin ook gehad. Ze zei dat we het zouden horen als de kleine er was, en dat ik dan welkom was en zo. Toen de kleine geboren was hebben we het van onze buren moeten horen, terwijl het een van onze beste vrienden waren. Zij vonden dat ze niet voor niks geboortekaartjes hadden, dus we moesten het maar van het kaartje vernemen (dat 6 dagen na de geboorte kwam). Uiteindelijk mocht ik pas na een aantal weken komen kijken. Dat viel toen erg tegen omdat ze van te voren anders gezegd had. En dat is nog 'maar' een vriendin, niet eens mijn zus.

Ikzelf vond/vind het helemaal niet erg dat naasten (fam en vriendinnen) vaker kwamen/komen. Ze bellen/smssen allemaal (behalve mn schoonmoeder) van te voren, en ik kan zeggen als het niet uit komt. Maar vooral als ze maar even willen blijven, leuk toch?

Lady4 schreef:Vorige week maandag is mijn kleine neefje geboren en ben ik voor de eerste keer tante geworden. Fantastisch en ik ben nu al dol op hem! Voor de bevalling zeiden mijn zusje en zwager steeds dat de naaste familie natuurlijk heel vaak mocht langskomen wanneer de baby geboren was.

Mijn neefje is nu 11 dagen en ik heb hem nog maar 4 keer gezien en drie keer vastgehouden.. Natuurlijk begrijp ik dat het een hele drukke periode is voor mijn zusje en haar vriend, er komt veel bezoek en zo nu en dan willen ze ook weleens een dagje samen. Maar ik vind het zo rot! Ik heb mijn neefje afgelopen dinsdag voor het laatst gezien en zie hem nu zondag pas weer. Daarvoor had ik hem vorige week vrijdag voor het laatst gezien. Gisterochtend heb ik gesmst of ze niet nog een heel klein gaatje voor mij hadden, maar helaas. Ik mis mijn neefje gewoon momenteel en voel me er best wel rot onder. Zelfs naar zijn foto's kijken vind ik momenteel niet echt leuk, omdat ik hem dan teveel mis. Zonet belde mijn moeder en mijn ouders blijken het net zo te ervaren. Het is hun eerste kleinkind en ze vinden het ook erg jammer dat ze hem zo weinig zien.

Hoe ging dat bij jullie toen jullie net bevallen waren? Kwam de naaste familie dagelijks langs of ook veel minder frequent?

Ik ben er echt een beetje verdrietig door..

Dit bedoelde ik, Lady. Je kan wel heel erg precies op de juiste woordjes letten, maar het komt op hetzelfde neer, toch?

Ik vind eerlijk gezegd dat je het ook wel erg negatief maakt voor jezelf, hoor. Ik begrijp prima dat je je neefje wil zien zovaak als mogelijk is, dat heb ik ook met mijn 'nieuwe' neefje. Maar ik denk wel dat je echt positiever moet gaan denken, want nu maak je het voor jezelf helemaal niet leuk.

Met RYW eens.

Leuk toch dat je al regelmatig bent geweest? Maar ja er zijn vele mensen die ook langs willen en tja ik kan mij voorstellen dat ze je niet elke dag laten komen dan. Misschien willen ze ook wel even rust.
Ik vind het ook heel erg naar om te lezen dat je niet eens meer naar zijn foto kan kijken...zou mij erg pijn doen als ik dit las als het over mijn kind zou gaan.
Het kind heeft nog een heel leven voor zich, laat de ouders lekker even het op hun manier doen.

Ik vind 4 x ook best veel. Mn vriend zn nichtje is net paar dagen jonger dan jouw neefje en hij ziet haar vandaag ook voor de vierde keer. Das toch 2x in 2 weken. Ik ben nog niet geweest maar ja ik hoor pas net in die familie, niet meer dan logisch. Vergeet niet dat t onwijs vermoeiend is voor je zus om al dat kraambezoek te ontvangen, elke keer t zelfde praatje. Ze moet de aandacht verdelen tussen al haar bezoek. Jij ziet je neefje nog wel 10.000 keer.

Zo en ik wil nu nog even reageren vanaf m'n laptop en niet vanaf een telefoon vanuit de auto, want dan kan ik het toch iets beter nuanceren

Lieve Lady, ik snap jou ook echt wel heel goed. Toen mijn kleine zusje (da's dus nog dichterbij dan een neefje) geboren was, stond ik ook te springen. Ook ik had m'n vakantie er op afgestemd (ook in de zomer geboren), en alles was zo spannend en ik stond ook te springen op m'n werk toen ik het hoorde. Maar ik mocht pas de dag daarna langs komen. Had ik ook niet verwacht en was een teleurstelling. Ik kan me niet herinneren hoe lang ik toen langs ben geweest, maar 't was ook maar kort, even op en neer. En daarna zag ik haar ook niet echt vaak. Ik kan me zelf niet herinneren dat ik echt teleurgesteld was, maar begrijp jouw kant wel.

Maar geloof me: Die band bouw je wel op. Je gaat 'm echt nog 10.000 keer zien, wat ik al zei in m'n vorige reactie. Dat is een schrale troost en doet niet veel af aan je gevoel nu, maar het is wel de waarheid. Ik denk dat je echt de ervaren moeders hier moet geloven als ze zeggen dat het moeilijk in te schatten is hoe je als kersverse moeder reageert op bezoek. Zelfs al ben je haar bloedeigen zus en hebben jullie normaal gesproken zo'n goede band.

Wat ik al zei: m'n vriend is ook net oom geworden en is echt euforisch extatisch daarover, zo trots. Geweldig om te zien. Maar hij hangt ook niet hele dagen bij z'n zus, en is nu dus net voor de vierde keer langs geweest, samen met z'n beste vriend (die z'n zus ook kent). Hij had aan mij voorzichtig gevraagd of ik misschien nog even kon wachten en niet direct de eerste keer mee. Eigenlijk ben ik wel de tante van 't kleine meiske, maar ja, ik heb zijn zus pas 2 dagen voor de bevalling voor 't eerst ontmoet, dus mijn reactie was dat hij NATUURLIJK alleen ging zonder mij en ik niet eens mee wilde. Nu na bijna 2 weken, heb ik aangegeven binnenkort wel een keertje langs te willen, maar alleen wanneer het zijn zus schikt, en maar kort eventjes na het eten ofzo. Sorry, deze alinea is niet heel erg relevant voor jouw verhaal maar ik vind 't zo grappig dat ze zo kort op elkaar geboren zijn en ik ook zo sta te springen om't meissie te zien intussen.

Afijn, wat ik wilde zeggen is dus, ik begrijp jouw teleurstelling echt wel, maar ik begrijp je zus eerlijk gezegd beter. Ik vind vier keer echt niet weinig, zelfs al kom je normaal gesproken veel over de vloer. Het is zo heftig wat er allemaal binnen dat gezinnetje gebeurd. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je op dit moment meer 'bezoek' dan 'zus' voelt, maar laat het maar even zo, probeer dat voor jezelf te accepteren. Dat is helaas even zo, jij staat eventjes aan de zijlijn nu. Wel de meest directe belangrijke zijlijn, want je bent haar zus en familie, maar laat het maar eventjes op z'n beloop gaan. Dan komt het vast wel weer goed en wordt het wat natuurlijker en vinden jullie je weg er wel in.

Lady4 schreef:
Joy, het lijkt me een hele grote teleurstelling als je je eigen zusje pas een dag later kunt/mag zien. Maar het zegt denk ik wel iets over hoe heftig en ingrijpend een bevalling en het krijgen van een kind is.

Ja, maar tegelijkertijd ook logisch. Ik begreep de keuze van m'n stiefmoeder en vader volledig, maar stond uiteraard te springen.

Ik denk dat het goed is om je verwachtingspatroon inderdaad bij te stellen. Ook denk ik dat zodra die kraamweken voorbij zijn, het vanzelf wel een ritme krijgt. Dan ga je inderdaad wat makkelijker eventjes langs en wat buitenshuis drinken. Maar ook dat niet verromantiseren, in de praktijk heb ik ook dat zelden gedaan met m'n zusje er bij.

Cinababy hielp hier helaas totaal niet, maar ze vonden de druppels wel erg lekker
Infacol hielp wel (helaas vinden ze dat dan weer niet lekker), en lekker het buikje masseren met de klok mee ook. Tegen het overstrekken hielp het om een opgevouwen hydrofiele luier onder de billen te leggen.

Ik snap dat je het jammer vindt. Maar over een paar weekjes is alles voor je zus waarschijnlijk alweer veel normaler. Dan begint het gewone leventje weer een beetje en zijn ze aan hun kindje 'gewend'. Dan komt er niet zoveel bezoek meer en zal jullie contact ook vast wel weer wat vaker worden. (En dan wordt je neefje natuurlijk stapeldol op je en ben je z'n lievelingstante )

Gelukkig kijk je er nu weer even wat anders tegen aan. Ik snap ook heel goed dat het tegen valt hoor. Maar ik snap je zusje ook heel goed.
Hier was ook de naaste familie vaak welkom, maar vooral bij de tweede viel de vele visite me toch wel eens tegen. Dus toen hebben we ook wel eens tegen broers/zussen nee moeten zeggen. Vond ik zelf ook naar, omdat ik van te voren had verkondigd dat de naaste familie elke dag wel mocht komen kijken, bij de eerste ging dat ook makkelijk maar bij de tweede was dat toch te zwaar.

Maar het contact met je zusje komt wel weer hoor. Ik heb ook heel goed contact met mijn zussen, vooral met m'n zusje. We zien elkaar heel vaak, echt twee handen op een buik. En zij heeft ook wel eens aan gegeven dat ze het prettig vond als hier na een paar weken alles weer een beejte "normaal" en gesetteld was. Ook al hadden we veel contact ze miste haar "echte" zus (en ik ook haha, wat een spook was ik soms!)