Het ergste moment uit je leven?

Het ergste moment van mijn leven was het moment dat ik mijn vader bewusteloos in bed aantrof en hem daarna met mijn zus gereanimeerd hebt tot de ambulancebroeders kwamen en het overnamen....zonder succes! Mijn vader was overleden.............

Flip Fluitketel schreef:Het ergste moment van mijn leven was het moment dat ik mijn vader bewusteloos in bed aantrof en hem daarna met mijn zus gereanimeerd hebt tot de ambulancebroeders kwamen en het overnamen....zonder succes! Mijn vader was overleden.............

+1
Is nu 5,5 jaar geleden maar denk nog elke dag aan hem!

Ik heb wel meerdere echt erge dingen meegemaakt. Toen mijn nicht overreden is door een trein stond voor mij wel de wereld stil omdat vlak daarvoor mijn opa en oom van dezelfde kant waren overlede, ik had echt zoiets van dat kan niet, toen mijn moeder helemaal overstuur belde. En mijn nicht heetyte hetzelfde als mijn beste vriendin dus ik dacht eerst dat zij het was.
Maar het allerersgte vind ik dat mijn moeder kapot gaat aan de band met haar eigen moeder, mijn moeder is iemand die alles voor iedereen doet en nooit nee zegt. Ze is met mijn oom die een hersentumor had (en geen vrouw of kinderen had om mee te gaan) naar alle afspraken in het ziekenhuis gegaan, zij en mijn vader wisten overal vanaf en mijn oma (waar mijn oom toen weer woonde) wilde nergens van weten. Mijn ouders hebben mijn oom tot het overlijden bijgestaan en mijn oma stak haar kop in het zand. Crematie was echt moeilijk mijn oma stond te schreeuwen toen de kist verdween en ik had echt medelijden met haar. Paar maanden overleed mijn opa (oma's man) plotseling, mijn moeder was daar toen mijn opa slecht werd en allemaal bloed poepte, mijn moeder is met ambulance meegegaan, oma niet, die bleef thuis, en mijn opa is in het zieknhuis na reanimatie gestorven. Mij moeder is de kamer uitgetsuurd en hoord emijn opa schreeuwen, heeft daar nu nog nachtmerries van.
9 maanden later overleed mijn nicht, oma's kleindochter en mijn oma zei toen het op het nieuws was, zet maar wat anders op daar kan ik niet naar kijken. Mijn oma is ook niet naar de begrafenis gegaan dat kon ze zogenaamd niet aan. Vanaf die tijd bekijk ik mijn oma met hele andere ogen, als ik in die kist had gelegen was ze ook niet gegaan. En mijn moeder heeft daar enorm verdriet van, mijn oom (vader van nicht) kan mijn oma niet meer aankijken, en iedereeen van de familie draagt die last eigenlijk wel, mijn oma heeft zich toen asociaal opgesteld in die dagen, wilde alle aandacht naar zich toetrekken, en dat vind ik eigenlijk het ergste.

Pfff! Een topic waarvan ik echt een brok in mn keel krijg!

Knuffel voor iedereen!

Mijn ergste moment is het moment dat mama belde, dat papa een hartstilstand had gehad. De wereld stond stil, de telefoon viel uit mn handen..

Gelukkig leeft papa nog, maar dat telefoontje! Die speelt elke dag bijna nog door m'n hoofd!

Ik heb niet echt een moment op zich...Ja mijn oma is overleden en dat vond ik verschrikkelijk. Daarna de beste vriendin van mijn moeder die zelfmoord pleegde en dat voor ik ook heel verschrikkelijk. De periode daarna gingen mijn ouders uit elkaar en ik kon gewoon niet begrijpen waarom (nu weet ik dat wel hoor) En in de tussentijd was ik ook meerdere keren seksueel misbruikt door de vader van een vriendin.

Het seksueel misbruik zelf was niet het ergst, maar wel alles wat ik er aan over heb gehouden. Constant overal onzeker en angstig over zijn, dat zijn de ergste momenten uit mijn leven. Me nu goed voelen, wetende dat er weer een tijd aan komt waarin ik depressief ben en me nog angstiger en onzekerder voel. Maar het is geen losstaande situatie. Het is een hele periode uit mijn leven. Hoewel ik ook veel gelukkige tijden ken, het is een beetje dubbel.

aan iedereen die het nodig heeft!

De dag dat mijn vader een zelfmoordpoging deed, dat staat echt in m´n geheugen gegrift. Het is al bijna 7 jaar geleden maar ik weet elk detail nog.

En toen mijn beste vriendin me opbelde dat haar broer zelfmoord had gepleegt, ik ben daar toen meteen heen gegaan en kwam ongeveer tegelijk aan met de ambulance & politie. Dat heeft heel veel impact gemaakt.

Dat mijn man en ik in het ziekenhuis waren voor mijn schoonvader te bezoeken na een operatie, en toen bij het weg gaan te horen kregen dat hij kanker had. Precies 5 weken daarna is hij overleden. Alles kwam helemaal uit het niets. Is het ergste wat ik heb meegemaakt!

wat een nare dingen allemaal zeg.

voor mij is het moment waarop ik hoorde dat een goede vriendin overleden was heel heftig en het moment waarop ik realiseerde dat mn vader echt geen contact meer met me wilde,na jaren proberen en smeken van mijn kant.dit laatste is nog niet zolang geleden (half jaar nu).

Dat mijn moeder na een nachtje stappen niet meer terug kwam, ze was bij een andere man ingetrokken. Mijn vader, zus en mij. zonder iets te laten weten, zo achter gelaten. Is nu bijna 20 jaar geleden. Scheiding volgde 2 maand later.

Wat een vreselijke verhalen allemaal, heel veel sterkte en een dikke knuffel voor iedereen!

Mijn ergste moment was een paar jaar geleden, ik kwam 's middags bij mijn ouders thuis en ik trof een enorme bende aan en mijn moeder was stomdronken. Sinds de dood van haar ouders dronk ze al meer dan normaal, maar ik had het nog nooit zo uit de hand zien lopen. Er speelden ook meer dingen op dat moment. Ze kon helemaal niks meer op dat moment, ik heb haar naar de bank gebracht, die ze helemaal onder gekotst heeft. Ik voelde me zo machteloos! Ik stond te trillen van angst en woede en helemaal panisch belde ik mijn vader, die nam niet op, mijn beste vriendin ook niet, dus ik belde mijn ex, hij kalmeerde me en al snel belde mijn vader terug, die sprong meteen in de auto vanaf zijn werk. Ik bleef tegen mijn moeder praten, want ze viel steeds weg. Toen mijn vader thuiskwam, hebben we de buurvrouw erbij gehaald, zij is arts. Volgens haar viel het nog wel mee. Ik ben daar gebleven die nacht en de volgende ochtend voelde ze zich een stuk beter. Ik ben heel lang bang geweest voor herhaling, maar mijn vader heeft haar gestimuleerd om iets te gaan doen met haar problemen en nu gaat het gelukkig erg goed met haar.

Als ik zo deze verhalen lees valt dat van mij wel mee. Dingen zoals relatie enz.

Ik was bijna 11 jaar geleden bij het overlijden van mijn opa samen met mijn vader. We zagen beide dat hij zijn laatste adem uit blaasde. Vanaf toen stortte mijn vader in en kon ik hem alleen maar troosten. Ik verloor mijn opa waar ik veel van hield en ik zag mijn vader als een kleine jongen huilen. Pas na de crematie kwam het bij mij eruit.

Wat een verhalen zeg... en wat zijn veel meiden hier al ouders verloren.

Het ergste wat ik tot nu toe meegemaakt heb is denk ik dat mijn opa overleed, was 2 handen op 1 buik met hem en mis hem ondanks dat het nu al 13jaar geleden is nog steeds iedere dag.
Wat ook een behoorlijke indruk achter heeft gelaten is dat de beste vriendin van mijn zusje op 17jarige leeftijd is overleden, en ik vond het zo schrijnend om te zien dat mijn zusje haar steeds nog voor dingen wilde bellen, of zei dat ze vandaag maar met ... naar de stad zou gaan.
Verder vind ik het nog steeds erg dat mijn vader een aantal tia's heeft gehad, daardoor is hij nooit meer dezelfde geweest en kan hij veel niet meer. Nu als hij verteld dat hij weer ergens last van heeft ben ik zo bang dat er iets staat te gebeuren.

Dat januari 2006.... de dag dat ik hoorde dat mijn vader is overleden

Daar kan ik nog niet over praten.

Jada schreef:Daar kan ik nog niet over praten.

Dankjewel love

Geen dank hoor

MissD schreef:Wat een verhalen zeg... en wat zijn veel meiden hier al ouders verloren.

Erg hè. Maakt mij wel ontzettend dankbaar dat ik ze nog heb, maar eigenlijk word ik er ook wel een beetje bang van..

Antibes schreef:

MissD schreef:Wat een verhalen zeg... en wat zijn veel meiden hier al ouders verloren.

Erg hè. Maakt mij wel ontzettend dankbaar dat ik ze nog heb, maar eigenlijk word ik er ook wel een beetje bang van..

Inderdaad, als ik dit allemaal lees ben ik zo blij/dankbaar/gelukkig dat mijn ouders er nog zijn en ik zo'n goede band met ze heb. Al die verschillende verhalen doen me beseffen dat het allemaal zo kan veranderen.

Wat een verschrikkelijke verhalen gaan er achter de forumnamen schuil inderdaad.
Bij mij is het niet één specifiek moment, maar een periode van zware depressie, opnames en behandelingen. Tijdens die periode ook hele mooie en waardevolledingen ervaren, maar er zijn veel vreselijke momenten uit die tijd die ik nooit meer zal vergeten. Dat ik mijn moeder smeekte of ik alsjeblieft dood mocht omdat ik de geestelijke pijn niet meer aan kon is er daar eentje van. Zowel voor mij als voor mijn moeder afschuwelijk.

Ambivalence schreef:Dat ik mijn moeder smeekte of ik alsjeblieft dood mocht omdat ik de geestelijke pijn niet meer aan kon is er daar eentje van. Zowel voor mij als voor mijn moeder afschuwelijk.

Ik kan je quote straks nog even verwijderen hoor.. Maar ZO herkenbaar. Ik heb ook huilend op bed gesprekken gevoerd met mijn ouders dat zij begrepen dat ik niet meer wilde leven en als de pijn zo ondraaglijk was dat ze het zouden begrijpen enzo. Echt heel erg, zo'n gesprek zou je niet met je kind moeten hoeven voeren. Krijg weer tranen in mijn ogen als ik eraan denk.

Wat erg dat jullie (en jullie ouders) dat meegemaakt hebben, meiden.

Achteraf ben ik trouwens wel blij dat ik er zo open over kon zijn (ook pas vanaf een bepaald punt ver in mijn behandeling hoor), want stel DAT ik het niet meer volgehouden had. Dan waren ze nooit met vragen achtergebleven. Als ik er op die manier insta en het begrip voel, dan is het naast heel tragisch ook wel weer heel mooi eigenlijk.

Jeetje wat een verhalen zeg. Dikke knuffel voor iedereen.

Ik heb twee erge momenten. De eerste was dat ik op mijn 16e te horen kreeg dat ik ziek was. De dokter was een indo en ik verstond hem eigenlijk niet. Het enige dat ik verstond was 'Hodgkin' en 'kwaadaardig'. Pas twee weken later bij de arts waar ik naar doorverwezen was kreeg ik een beetje het besef wat het allemaal inhield.
Het tweede was toen mijn moeder belde dat m'n vader een ongeluk had gehad. Hij was met een draaiende slijptol in zijn hand van een ladder gevallen en had de slijptol in z'n hals gekregen. Hij heeft heel veel geluk gehad, de 10 cm lange wond was oppervlakkig, maar ik geloof dat mijn hart wel een paar keer overgeslagen is. Nu grapt hij wel eens dat ie gewoon een hals-lift gehad heeft, maar als ik het litteken zie bedenk ik me iedere keer weer dat een paar mm meer het einde had kunnen zijn.

Het moment dat ik hoorde dat mijn neef zelfmoord had gepleegd, was denk ik het ergste moment uit mijn leven. Daarna veranderde mijn hele kijk op de wereld, kwam ik in een depressie terecht, en was eigenlijk het einde van mijn kindertijd. Ik was toen 9, trouwens.

Hoewel ik een goede vriendin, die ook door suicide is overleden, véél meer mis, en daar veel meer verdriet van gehad heb, was dat moment waarop ik hoorde van mijn neef erger. Toen mijn vriendin overleed was ik 17, en had ik al veel meer meegemaakt, dat moment dat je hoort van het overlijden van een dierbare had ik inmiddels al zo vaak meegemaakt, dat ik niet compleet instortte, zoals toen.