Het ergste moment uit je leven?

Sterkte Supertalentje...

-

Wat heftig supertalentje, heel veel sterkte

-

Phileine schreef:

Bliss schreef:Edit: bij die tweede vriendin was het eigenlijk een heel ander verhaal dan bij dat eerste groepje, maar uiteraard heb ik na deze gebeurtenis eindeloos alles (en vooral mezelf) zitten analyseren. Eén ding heb ik wel geleerd en dat is dat ik me nooit meer zo afhankelijk van één persoon wil opstellen (en ook niet meer met termen als "friends forever" o.i.d. zal gooien).

Wat heftig Bliss, en ik snap dat je daar ook heel onzeker en wantrouwend van kunt worden. Vriendschap is soms best ingewikkeld en het kan je ontzettend kwetsen als een ander je ineens laat vallen. Ik hoop dat je het vertrouwen in vriendschap weer terug kan krijgen.

Mijn meest heftige gebeurtenis...Dat zijn er eigenlijk twee. Ten eerste de ontdekking dat mijn ouders beide psychisch het een en ander mankeren en mij daardoor in een soort leugen hebben grootgebracht. En ten tweede het pesten dat ervoor gezorgd heeft dat ik weinig zelfvertrouwen heb en waardoor ik vaak het gevoel heb dat de hele wereld mij haat en van mij walgt. Het vertrouwen in mensen is er niet en ik heb behoorlijk wat angsten.

Ik lees hier trouwens wel hele heftige verhalen, wat een boel hebben we hier bij elkaar allemaal meegemaakt

Thanks Phileine! Het gaat nu wel goed en ik heb nog steeds leuke vriend(inn)en, maar wat je zegt klopt helemaal. Ik was altijd al onzeker, maar ben hierdoor nóg onzekerder en wantrouwender geworden en ben vaak bang dat mensen me opnieuw in de steek zullen laten.

Wat jij heb meegemaakt is ook erg heftig! Ik weet niet wat je precies bedoelt met gedeelte van je ouders, dat ze je in een leugen hebben grootgebracht, maar daar hoef je verder ook niet op in te gaan hoor. En het pesten lijkt me ook echt vreselijk, ik ben zelf ook wel eens een beetje gepest, maar niet zo ernstig. Ik hoop voor je dat je dit ooit een plekje kunt geven en het vertrouwen in mensen weer terug zult vinden.

Supertalentje schreef:

M@niek schreef:Wat heftig supertalentje, heel veel sterkte

Thanx Moniek, het zal nu wel komen omdat ik er midden in zit, maar soms moet ik het even kwijt in een topic als deze.

Ik zag trouwens een foto van jouw kleine meid voorbij komen en wat een lekker bekkie zeg!

Dank je wel

Hoe zijn je ouders er nu onder, lijkt mij voor hun ook verschrikking zo ineens hun zoon verliezen! Ik snap het hoor als je je verhaal kwijt wilt. Is niet niks zo iets meemaken en zeker als je een goede band hebt met je broertje.

-

Oei, wat een heftige verhalen lees ik hier. Dikke voor iedereen!

Gelukkig zijn de echt erge dingen in het leven me tot nu toe bespaard gebleven (*klopt af*). Als ik dit soort verhalen lees ben ik nog eens extra blij dat ik relatief gezond ben, en mijn dochtertje en de rest van mijn familie ook nog allemaal om me heen heb.

Een van de ergste momenten in mijn leven was de crematie van mijn overgrootoma. Iedereen zat daar een beetje star te kijken en ik jankte als enige de ogen uit mn kop. Natuurlijk omdat ze er niet meer was, maar ook omdat ik zoveel spijt had! Had haar al een paar jaar niet gezien, want volgens mijn vader konden we haar beter herinneren zoals ze was.. En stom kind als ik was ging ik daar niet hard genoeg tegenin. Hij wilde niet vertellen naar welk verzorgingstehuis ze was verhuisd en na een paar keer zeuren nam ik er maar genoegen mee. Nog altijd spijt van.

Verder heeft de scheiding van mijn ouders ook wel aardig impact gehad, ook al zijn ze gescheiden veel beter af dan toen ze nog samen waren.

Wat denk ik wel met stip op 1 het ergste moment is, is meer een langere periode. Ik ben heel erg ziek geweest, maar niemand kon erachter komen wat ik had. Wat ben ik bang geweest, ik heb echt meerdere malen gedacht dat ik misschien wel zou sterven. Gelukkig gaat het nu vrij goed, heb nog wel klachten zo nu en dan maar het is leefbaar. En wat het geweest is, en soms nog is.. Niemand die het weet. Ik ben een medisch raadsel ofzo

Ik vind het lastig om te bedenken wat mijn ergste moment is... Ik heb geen dierbaren verloren, dus in die richting moet ik het niet zoeken. Dus het eerste wat me dan te binnen schiet, en ook vrij recent is, is het afstaan van mijn twee honden ..

Ik had ze inmiddels 3 jaar, maar wegens verschillende redenen en oa. werk ging het niet meer. Ook zat ik met mezelf in de knoop, had door werk vrij weinig tijd.. Kortom, niet de ideale situatie voor 2 lieve honden. Het vrat aan me, ik voelde me schuldig.. IK had hiervoor gekozen, dus moet IK hiervoor opdraaien dacht ik. Maar, dat is best een egoïstische gedachte. Want hoe dan ook, ik wil het beste voor mijn beestjes. Ook als dat betekend dat het niet meer bij mij is.

Maanden heb ik hierover nagedacht, de ene keer leek het me beter. De andere keer kreeg ik bij de gedachte alleen al een brok in mijn keel, en stopte ik dat heel ver weg. Er moest iets gebeuren, het kon zo niet verder. Ook al wist ik diep van binnen dat dit het beste was, was het heel moeilijk voor mij. Die beestjes waren mijn ALLES.

Een nieuw baasje is dan ook niet over een nacht ijs gegaan. Heb ze ook niet op marktplaats gezet om de kans zo klein mogelijk te maken dat ze een "impuls-aanschaf" zouden zijn van iemand. Heb ze op een speciale website van de rasvereniging gezet waar allemaal rasliefhebbers komen. Zodat het nieuwe baasje bekend is met het ras, en juist daarvoor kiest.

Vele reacties heb ik gehad, maar goed. Twee honden ineens is niet niks, 9 van de 10 wilden ook slechts 1 van de 2 honden. Dit voelde niet goed, maar ik had weinig keus dacht ik. Had al met een aantal mensen kennis gemaakt en toch was er nooit echt de klik, en wilden ze ze niet allebei. Tot ik een belletje kreeg, er was een vrouw specifiek op zoek naar 2!!

Ze zijn langsgekomen en het klikte meteen. Dit zou het nieuwe baasje worden!
Toen het eenmaal zover was, het afscheid... In het begin was ik heel stoer, maar het moment van afscheid zat eraan te komen. Ik verzamelde alle spullen in de keuken, en pakte mijn hond nog even op en toen ging het even niet meer. Het nieuwe baasje kwam de keuken in, en zag mij. Toen waren we allebei aan het huilen ..
Daarna is het snel gegaan, de honden zijn meegegaan in de auto en ik heb boven vanuit mijn slaapkamerraam zitten kijken hoe mijn 2 liefste schatten bij me vandaan gingen. Voor altijd.

Nu ik dit typ komt deze dag weer naar boven en voel ik het verdriet van toen. Ik mis ze nog steeds iedere dag, maar besef me ook dat het beter is zo. Ze krijgen nu alle aandacht en tijd die ze verdienen, en dat gun ik ze. Ongeveer een halfjaar geleden ben ik langs geweest, om te kijken hoe het ging. Dit was ook om het allemaal af te sluiten. Het was fijn ze weer te zien en ik denk dat ze mij nog hebben herkend. Zo voelde dat. We hebben gezellig zitten kletsen en helaas kwam ook daar weer een einde aan. Toen ik wegging liepen de honden nog in het trappenhuis en keken me aan. Toen moest ik wel even slikken, ik zou ze hierna nooit meer zien.

Ik vond het fijn, ze waren happy dus ik ook. Nu kan ik het allemaal een plekje geven en heb ik rust. Ik mis ze nog steeds en denk nog aan ze. Het ga jullie goed

Kaboutertje

@Supertalentje. Wat vreselijk. Vooral hoe je beschrijft dat je leven zonder hem, vooral heel erg kaal is. Toevallig heb ik deze zomer een boek gelezen over een vrouw, die deels door haar schuld haar jongere broertje verloor aan een ongeluk. Het boek was deels chicklit, maar het gedeelte hoe zij beschreef wat het verdriet deed met haar, hoe het haar leven op zijn kop had gezet en vooral hoe het allemaal erg bergafwaarts ging zonder hem was erg aangrijpend. Ik kan me níet voorstellen hoe jij je voelt, slechts een inbeelding van maken en dat idee maakt me al zo verdrietig.

Heel veel sterkte!!

Storm schreef:Kaboutertje

Dankje, lief van je

Jeetje wat een verhalen staan hier tussen. Daar wordt ik wel ff stil van.

Wat mij het meeste gegrepen heeft is het overlijden van mijn beiden oma's binnen 1 jaar tijd. Ik heb daar zo'n verdriet van gehad. Inmiddels heb ik het goed kunnen verwerken, het is inmiddels alweer 10 jaar geleden gebeurd. Ook heeft er een zogenaamd vriendje me misbruikt in onze zogenaamde relatie. Ik wil er niet teveel over zeggen, maar daar heb ik heel lang, heel moeilijk mee gehad.

Wat me op het moment erg bezig houdt is het verdriet van mijn man. Ik zie dat hij het erg moeilijk mee heeft dat zijn oma plots overleden is en hij nooit afscheid van haar heeft kunnen nemen in het ziekenhuis.

Kaboutertje.
Ik heb vorig jaar ook mijn hond weg moeten doen. Ze was echt mijn vriendinnetje. Had haar gekregen na het overlijden van mijn zoon. Maar het ging echt niet meer. Ik heb nog 2x gebeld en het ging heel goed met haar. Ik vind het knap dat je er nog eens bent geweest.

yvonne schreef: Kaboutertje.
Ik heb vorig jaar ook mijn hond weg moeten doen. Ze was echt mijn vriendinnetje. Had haar gekregen na het overlijden van mijn zoon. Maar het ging echt niet meer. Ik heb nog 2x gebeld en het ging heel goed met haar. Ik vind het knap dat je er nog eens bent geweest.

Rot is dat he Inmiddels heb ik het wel een plekje gegeven maar het blijft moeilijk. Als ik te lang naar een foto kijk dan word ik weer verdrietig.

13 jaar zijn, gedwongen worden tot seks en geen kant op kunnen..

Jantje schreef:13 jaar zijn, gedwongen worden tot seks en geen kant op kunnen..

Dit doet pijn het is verschrikkelijk...

@supertalentje, is dat je broertje op je avatar?

Pfff, wat een verschrikkelijke verhalen allemaal. Een dikke voor een ieder die het nodig heeft!

Als ik naar mezelf kijk heb ik 2 ergste momenten:
* Dat ik ruim een half jaar niet thuis heb gewoond om verschillende redenen.
* Het overlijden van mijn nog ongeboren neefje. Ik heb toen vooral verdriet gehad door het zien van andermans pijn.

pff ergste momenten uit mijn leven, zijn een aantal.

- dat ik mijn opa verloor (ik woonde daar), hij werd door gerstuurd naar het ziekenhuis, kreeg onderzoeken, 2 dagen de uitslagen, en diezelfde avond is hij nog overleden.
- overlijden van mijn tante, zij heeft heel lang kanker gehad, en alle soorten, uiteindelijk heeft ze s'nachts ervoor gekozen om uit het leven te stappen. (ze was inmiddels opgegeven)
- jaren lang ben gepest met bedreigingen en alles, en vervolgens zelf niet meer wilde leven.
- jaar lang met mijzelf in de knoop lag, aanvallen had, en ik uiteindelijk angstaanvallen had
- vorrig jaar een miskraam heb gehad

maar ik zeur niet hoor! het heeft mij wel harder gemaakt, maar ook laten inzien dat je echt wat van het leven moet maken!!