Het ergste moment uit je leven?

Had dat toevallig te maken met een bacterie die zwangere vrouwen bij zich kunnen dragen maar waarbij maar heel weinig kinderen ziek worden? Ik heb een kennis die vorig jaar haar kindje heeft verloren aan hersenvliesontsteking toen zij 3 weken oud was. Ze is toen getest en toen bleek dat zij de bacterie bij zich droeg. Welke het was weet ik niet meer, stond wel op papier bij de crematie. Streptokokken C geloof ik, weet ik niet zeker meer.

Storm schreef:

Elodie schreef:Ik heb ook zoiets..wat altijd zo bij zal blijven, maar daar kan ik niet over praten.

+1

+ 2

Ik dacht aan iets ergs wat ik had meegemaakt maar in vergelijking met alles wat in die topic staat voelt dat ineens zo niet erg en klein.

Het lijkt me vreselijk om een dierbare te verlizen. Mijn opa en oma zijn wel gestorven maar die waren oud en op, en op een of andere manier vind ik het voor hun fijn dat zij hun rust hebben gevonden en daar kan ik niet verdrietig om zijn.

Maar als mijn ouders zouden overlijden op hun leeftijd nu (en ik nog zo 'jong') dan zou echt mijn wereld instorten.

Heel veel sterkte voor iedereen

Toen we gebeld werden dat mijn schoonmoeder doodgestoken was.

Een voor iedereen! Wat een vreselijk verdrietige dingen allemaal.

Mijn ergste moment was het moment dat mijn vader overleed, dat vergeet ik nooit van mijn leven meer....

Het overlijden van mijn oma en de hele ziekte die eraan vooraf ging. Haar zien overgeven tijdens de chemo, vocht in de longen, steeds magerder worden, dingen niet meer kunnen pakken door het dode gevoel in haar vingers.
Mis haar nog steeds vreselijk, en wens niemand anders datgene toe wat zij meegemaakt heeft.

Toen we een week voor carnaval van dit jaar te horen kregen dat een vriend van ons zich uit het niets had opgehangen.
Op zijn begrafenis bleek dat ik zijn ouders ook kende. Dit was vrij heftig.

Joontjuh schreef:Toen we een week voor carnaval van dit jaar te horen kregen dat een vriend van ons zich uit het niets had opgehangen.
Op zijn begrafenis bleek dat ik zijn ouders ook kende. Dit was vrij heftig.

Hu? Je weet toch wel wie de ouders van je vrienden zijn?

Smikkell schreef:

Joontjuh schreef:Toen we een week voor carnaval van dit jaar te horen kregen dat een vriend van ons zich uit het niets had opgehangen.
Op zijn begrafenis bleek dat ik zijn ouders ook kende. Dit was vrij heftig.

Hu? Je weet toch wel wie de ouders van je vrienden zijn?

Nee ...ik ken ook niet alle ouders van vrienden.

Theedoosje schreef:

Smikkell schreef:

Joontjuh schreef:Toen we een week voor carnaval van dit jaar te horen kregen dat een vriend van ons zich uit het niets had opgehangen.
Op zijn begrafenis bleek dat ik zijn ouders ook kende. Dit was vrij heftig.

Hu? Je weet toch wel wie de ouders van je vrienden zijn?

Nee ...ik ken ook niet alle ouders van vrienden.

Maar als het bekenden van je zijn..

Wat een verschrikkelijke dingen lees ik hier...

Ik ben aan het denken maar ik kan niets zó ergs bedenken eigenlijk. En ik denk dat ik daar heel erg blij om moet zijn..!

ook ik wil iedereen een dikke geven

Smikkell schreef:

Theedoosje schreef:

Smikkell schreef:

Joontjuh schreef:Toen we een week voor carnaval van dit jaar te horen kregen dat een vriend van ons zich uit het niets had opgehangen.
Op zijn begrafenis bleek dat ik zijn ouders ook kende. Dit was vrij heftig.

Hu? Je weet toch wel wie de ouders van je vrienden zijn?

Nee ...ik ken ook niet alle ouders van vrienden.

Maar als het bekenden van je zijn..

Ik zat te bedenken, vroeger kende ik wel de ouders en kwam je ook bij de ouders thuis maar nu heb ik vrienden bij wie ik bij hun in eigen huisje kom en dan geen ouders ken. Maar ja moet zeggen dat zjn of vriendinnen die dan een endje weg wonen en die ik niet vaak zie of de meiden van de E.indhovenmeeting en die ken ik nog niet zo lang.
Van vriendinnen die ik langer ken en ook bij mij in de buurt wonen ken ik ze wel.

Smikkell schreef:

Joontjuh schreef:Toen we een week voor carnaval van dit jaar te horen kregen dat een vriend van ons zich uit het niets had opgehangen.
Op zijn begrafenis bleek dat ik zijn ouders ook kende. Dit was vrij heftig.

Hu? Je weet toch wel wie de ouders van je vrienden zijn?

Dit lag anders. We kenden hem heel goed van de lokale omroep. Mijn vriend zag hem meer als mij, maar toch was het een goede vriend. Bij elkaar thuis kwamen wel eens, maar verjaardagen werden bij hem voor familie en vrienden apart gevierd.

Ik kende zijn moeder en haar vriend van de sportschool. Zij sportten met ons in dezelfde groep, maar hier kwam ik op begrafenis pas achter.

Het sterfbed van mijn vader. Vooral het daadwerkelijk overlijden. Hij werd heel bang ineens, hij wilde ook niet gaan (logisch) en kreeg daardoor een hele onrustige harde ademhaling. Mijn moeder heeft hem toen weten te kalmeren en daarna heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. Het gevoel was ook zo dubbel, je wil je vader niet kwijt maar je wil dat er voor hem rust komt en je weet dat dat alleen komt als hij sterft. Het schuldgevoel, vreselijk. Het is volgende maand 11 jaar geleden maar kan de film nog zo afspelen.

Wat zijn er toch veel al een van de ouders kwijt

Ik weet het eigenlijk niet. Ik was heel verdrietig toen mijn opa overleed, maar het is absoluut niet het ergste moment van mijn leven. Mijn opa was gelukkig, had een prachtige leeftijd bereikt en is zonder veel pijn gestorven. Erg vind ik dus niet echt het juiste woord, ondanks dat ik er heel verdrietig om was.

Er is mij denk ik nooit iets heel ergs overkomen. *even afkloppen*

Wat vreselijk, al die verhalen ... Ik krijg er gewoon kippenvel van.

Toen ik 19 was had ik mijn eerste vriendje, we waren pas 3 maanden samen, maar kenden elkaar al 5 jaar. We waren helemaal gelukkig en verliefd. Hij is toen plotseling overleden in een auto ongeluk... Ik werd om 6 uur 's ochtends wakker gebeld. De hele periode daarna heb ik heel intensief doorgemaakt met zijn ouders en zijn vrienden. Nog steeds zie ik die mensen regelmatig. Het blijft iets wat je voor altijd bindt...

Jeetje, wat een verschrikkelijke verhalen.. Heel veel sterkte allemaal..

Gelukkig heb ik niet zoveel hele heftige dingen meegemaakt maar de scheiding van mijn ouders en een enorme relatiecrisis tussen mij en mijn vriend 4 jaar geleden en alle ellende die daar bij kwam kijken hebben er wel ingehakt.

Voor iedereen.

Bij mij was het toch wel de relatie met mijn ex. Bijna de gehele periode.

Theedoosje schreef:Toen we gebeld werden dat mijn schoonmoeder doodgestoken was.

Jemig, dat is ook vreselijk zeg. Bah

Tea-Leaf schreef:

Theedoosje schreef:Toen we gebeld werden dat mijn schoonmoeder doodgestoken was.

Jemig, dat is ook vreselijk zeg. Bah

En het erge is dat we de dag er voor er nog waren en twijfelden of we blezen slapen. We hebben dit niet gedaan en zijn naar huis gegaan nog.

Ik weet niet welke van de twee ik het heftigste vond; het moment waarop mijn vader en ik mijn moeder bewusteloos aantroffen of het moment waarop we door het ziekenhuis gebeld werden dat het niet goed ging, ze al 3 kwartier aan het reanimeren waren en of we direct terug wilden komen.
Op beide momenten voelde ik pure paniek van binnen, het duurde zó lang voordat die ambulance kwam en die rit naar het ziekenhuis duurde ook zó lang - voor mijn gevoel dan.

voor iedereen die het nodig heeft!