Re: Het ergste moment uit je leven?

Bet Weter di 9 aug 2011 - 1:15

Bliss schreef:.

En dan nog wat, iets dat misschien in het niet valt bij alle posts in dit topic. Eerst ben ik een paar jaar geleden gedumpt door een groepje studievriendinnen. We hadden altijd de grootste lol samen en ondernamen van alles, maar aan het eind zat ik slecht in mijn vel, was depressief en tijdelijk gestopt met mijn studie en dat heeft waarschijnlijk ook zijn weerslag gehad op mijn gedrag binnen de vriendschap. Op een dag kreeg ik een sms dat ze wilden praten en namens een groep van zes kwamen er drie meiden, ze hadden werkelijk het ene na het andere verwijt en t kwam erop neer dat de vriendschap voorbij was. Ik wist niet wat me overkwam en heb de ogen uit mn kop gejankt, was helemaal overstuur. Ik droomde er erg vaak over en had t er moeilijk mee als ik ze tegenkwam. Nog steeds kom ik ze af en toe wel eens tegen (gelukkig ben ik naar een andere stad verhuisd) en voel me dan niet meer zo rot, maar ben nog wel pissig om hoe dat toen gelopen is.

Ik hoopte toen ook dat ik dat nooit meer mee zou maken, maar helaas. Na twaalf jaar vriendschap ben ik in november 2009 ook gedumpt door mijn beste vriendin. We deden alles samen, ik was altijd het liefst met haar, maar we hadden ook wel wat irritaties. Ik stoorde me vaak aan t feit dat ze altijd afspraken op t laatste moment af zei en dat escaleerde kort voor deze gebeurtenis. Ik was enorm kwaad en hoefde haar ff niet te spreken, maar terwijl ik haar na een weekje al miste en wilde dat t goed kwam, kwam zij op een avond bij mij om te praten en was t eigenlijk net als bij die eerste vriendinnengroep. Verwijten, oude koeien, etc. Ik zal het echt nooit vergeten, ik werd kotsmisselijk en had echt t gevoel over te moeten geven en dacht dat mijn leven geen zin meer had. Misschien klinkt dit overdreven, maar zo voelde het op dat moment. Twee dagen later sprak ik haar nog en toen zei ze dat een tijdelijke break misschien ook wel goed was. Na twee maanden zou ze mij bellen, en toen het zover was, bleef ik mn telefoon maar checken. Maar het ergste van alles: ik heb nooit meer wat van haar gehoord!! Weken later nog een hele lange brief geschreven, waar ik alleen een hele korte en lullige reactie op terug kreeg. Sindsdien heb ik haar nooit meer gezien. Ik heb het hier erg moeilijk mee gehad en ben sindsdien alleen maar wantrouwiger geworden. Ik vertrouw mensen niet snel en hou ze voor mn gevoel wat meer op afstand. Nog steeds droom ik er af en toe over. Het gaat nu goed en ik mis haar niet echt, maar ben nog steeds kwaad en zal niks tegen haar zeggen als ik haar tegenkom. We waren altijd twee handen op één buik en ik dacht écht dat die vriendschap voor altijd zou zijn. Het heeft er flink in gehakt en ik neem het haar ook wel kwalijk, omdat ze wist hoe kut ik me heb gevoeld toen die andere vriendinnen mij dumpten.
Sinds dit hele gebeuren ben ik wel weer meer gaan investeren in andere vriendschappen en het gaat nu goed, ik zit OK in mijn vel, ben blij met mn huis en baan, etc., maar hoop echt dat ik dit nooit meer mee hoef te maken.

Verder een dikke voor alle meiden hier!! Het lijkt mij ook vreselijk om een ouder te verliezen en hoop écht van harte dat me dat nog heel lang bespaard blijft...

Denk je ook dat oorzaak van de situatie deels bij jezelf kan liggen? Of geef je alleen je ex-vriendinnen de schuld? Zeker wanneer dit twee keer is gebeurd, zou het natuurlijk goed kunnen dat je zelf ook een aandeel hebt gehad. ( Naar mijn mening hebben altijd twee schuld in een conflict) jezelf in deze mate als slachtoffer opstellen zou ervoor kunnen zorgen dat je in vriendschappen (en misschien relaties) steeds dezelfde fouten blijft maken omdat je deze niet onderkent.

Bliss di 9 aug 2011 - 1:39

Bet Weter schreef:
Bliss schreef:.

En dan nog wat, iets dat misschien in het niet valt bij alle posts in dit topic. Eerst ben ik een paar jaar geleden gedumpt door een groepje studievriendinnen. We hadden altijd de grootste lol samen en ondernamen van alles, maar aan het eind zat ik slecht in mijn vel, was depressief en tijdelijk gestopt met mijn studie en dat heeft waarschijnlijk ook zijn weerslag gehad op mijn gedrag binnen de vriendschap. Op een dag kreeg ik een sms dat ze wilden praten en namens een groep van zes kwamen er drie meiden, ze hadden werkelijk het ene na het andere verwijt en t kwam erop neer dat de vriendschap voorbij was. Ik wist niet wat me overkwam en heb de ogen uit mn kop gejankt, was helemaal overstuur. Ik droomde er erg vaak over en had t er moeilijk mee als ik ze tegenkwam. Nog steeds kom ik ze af en toe wel eens tegen (gelukkig ben ik naar een andere stad verhuisd) en voel me dan niet meer zo rot, maar ben nog wel pissig om hoe dat toen gelopen is.

Denk je ook dat oorzaak van de situatie deels bij jezelf kan liggen? Of geef je alleen je ex-vriendinnen de schuld? Zeker wanneer dit twee keer is gebeurd, zou het natuurlijk goed kunnen dat je zelf ook een aandeel hebt gehad. ( Naar mijn mening hebben altijd twee schuld in een conflict) jezelf in deze mate als slachtoffer opstellen zou ervoor kunnen zorgen dat je in vriendschappen (en misschien relaties) steeds dezelfde fouten blijft maken omdat je deze niet onderkent.

Waar haal jij vandaan dat ik alleen mijn ex-vriendinnen de schuld geef? Volgens mij zeg ik in het dikgedrukte gedeelte dat het ook deels aan mij heeft gelegen. Echter, ik zat toen slecht in mijn vel, waardoor ik raar heb gereageerd. Maar die meiden haalden er argumenten bij die werkelijk nergens op sloegen. We zaten op de Pabo, maar ik kon maar beter niet voor de klas gaan staan, want ik kon niet samenwerken/functioneren in een groep etc. Ik sta nu voor de klas en het gaat prima, heb nooit problemen met een collega o.i.d.!
Bij die tweede vriendin is het ook een wisselwerking geweest tussen ons beiden, er groeide al langere tijd iets scheef binnen de vriendschap, maar dit heb ik achteraf pas kunnen zien eigenlijk. Ik stel mij niet als slachtoffer op, maar er wordt hier gevraagd wat het ergste moment uit mijn leven is en dit zijn er wel degelijk twee van (en volgens mij doet het er dan niet toe in welke mate ik hier 'schuldig' aan ben).

Bliss di 9 aug 2011 - 1:43

Edit: bij die tweede vriendin was het eigenlijk een heel ander verhaal dan bij dat eerste groepje, maar uiteraard heb ik na deze gebeurtenis eindeloos alles (en vooral mezelf) zitten analyseren. Eén ding heb ik wel geleerd en dat is dat ik me nooit meer zo afhankelijk van één persoon wil opstellen (en ook niet meer met termen als "friends forever" o.i.d. zal gooien).

Zwerver di 9 aug 2011 - 1:47

Toen mijn vader overleerd en een jaar later mijn stiefvader(was een 2e vader voor me) En dat de familie niet normaal kon doen en ik niet normaal afscheid mocht nemen van mijn vader MET mijn moeder terwijl ik nog een klein meisje van 7 jaar was.

Het zit mij zo ontzettend dwars dat de familie zo heeft kunnen doen. Hebben ze dan geen gevoel? Ik heb echt HAAT gevoelens voor hun. Als ze voor me neus zouden sterven zou ik er over heen lopen. Mijn moeder is zelfs niet op haar Exman(mijn vader) zijn crematie geweest omdat ze bang was dat alles uit de hand ging lopen.(ruzie)

Ziek.
(zo ben ook meteen opgefokt weer haha)

Bet Weter di 9 aug 2011 - 1:49

Ah, ok op die manier.

Inge di 9 aug 2011 - 3:27

Jeetje wc-eend, kan mij voorstellen dat je daar geen vrede mee kan hebben.
Wat moet dat moeilijk voor je geweest zijn, eerst je vader verliezen, geen afscheid kunnen nemen, het verdriet en onbegrip van je moeder meemaken + de ruzies van je familie en later je stiefvader verliezen.
Heftig! hug

missthera di 9 aug 2011 - 9:58

Puk schreef:
missthera schreef:
Puk schreef:
missthera schreef:Bij mij het moment dat we hoorden dat ons zoontje Jacob het niet ging redden en dat we een afspraak moesten maken om voor altijs afscheid te nemen. Het is nu drie jaar geleden en nog altijd droom ik er bijna iedere nacht over.

Heb je meegedaan aan Babyboom toevallig?

ja inderdaad daar heb ik aan meegedaan.

Ik herkende je verhaal aan de naam van jouw zoon. Heftig verhaal hoor, heb wel een traantje gelaten toen ik jullie item op tv zag. Hoe is het nu met jullie?

Dank je wel dat je daar naar vraagt. Met ons gaat het goed nu. Jacob heeft een jaar later een prachtig zusje gekregen: Marie-José. Ze is nu twee jaar en echt een fantastisch meisje. Ik denk nog elke dag aan Jacob en vragen van andere mensen als "wanneer komt de tweede" of "wanneer komt de volgende?" of "Hoeveel kinderen heb je?" zijn allemaal heel goed bedoelde en normale vragen om te krijgen, maar voor mij zo ontzettend confronterend. Dat zal altijd zo blijven. Jacob's afwezigheid zal altijd voelbaar blijven, maar we zijn wel gelukkig nu.

Supertalentje di 9 aug 2011 - 11:35

Sarah1985 di 9 aug 2011 - 21:30

Toen ik vorig jaar mei heel veel gemiste oproepen had van mijn moeder en broer. Toen ik terugbelde bleek mijn vader in het ziekenhuis te liggen. Ik moet toen naar huis rijden vanaf mijn werk. Heb geen idee hoe ik dat gedaan heb ik was helemaal van de wereld. Toen we later in het ziekenhuis kwamen, bleven mijn moeder en ik daar nog even en toen ging zijn hartslag steeds lager echt zo eng was dat. Ik dacht echt die overlijd. Heb nog nooit zoveel verdriet gehad als in die weken

Minniemeisje di 9 aug 2011 - 22:17

Supertalentje schreef:
Minniemeisje schreef:
Supertalentje schreef:Verdrietig topic dit...

Het overlijden van mijn broertje is natuurlijk hetgeen er het meest inhakt, ik kan me niet meer iets ergers voorstellen (voor mezelf dan).

Supertalentje, zou ik mogen vragen waaraan je broertje is overleden en hoe oud hij was?
Ik hoop niet dat je het vervelend vindt dat ik het vraag. Als dat wel het geval is, sorry...
Natuurlijk mag je dat, ik vind het niet vervelend. Mijn broertje heeft afgelopen maart een eenzijdig ongeluk gehad waarbij hij plotseling op 16jarige leeftijd is overleden aan een schedelbasisfractuur. Hij was niet ziek, verslaafd of depressief, hij is er gewoon ineens niet meer en dat vind ik, nu ruim 4 maanden later, nog steeds onacceptabel en onaanvaardbaar.

Wat verschrikkelijk! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.... Ik wil jou en je familie heel veel sterkte wensen in deze moelijke periode. Als iemand zo dierbaar zo ineens uit het leven gerukt wordt, kan ik mij voorstellen dat het heel moeilijk te accepteren is. Je hebt nooit afscheid kunnen nemen. Ik kan alleen maar hopen dat je het ooit een plekje zal kunnen geven. hug

Bosjesvrouw di 9 aug 2011 - 22:57

Toen mijn oom op 66 jarige leeftijd vorig jaar 1 augustus plotseling overleed aan een hersentumor (we wisten het toen 6 weken dat hij dat had).
En toen ik vorig jaar te horen kreeg dat mijn vriendin (toen 25jr) eierstok kanker heeft. Met een operatie en allemaal chemo's achter de rug gaat het
nu wel goed met haar.

Caro di 9 aug 2011 - 23:05

Supertalentje schreef:
Minniemeisje schreef:
Supertalentje schreef:Verdrietig topic dit...

Het overlijden van mijn broertje is natuurlijk hetgeen er het meest inhakt, ik kan me niet meer iets ergers voorstellen (voor mezelf dan).

Supertalentje, zou ik mogen vragen waaraan je broertje is overleden en hoe oud hij was?
Ik hoop niet dat je het vervelend vindt dat ik het vraag. Als dat wel het geval is, sorry...
Natuurlijk mag je dat, ik vind het niet vervelend. Mijn broertje heeft afgelopen maart een eenzijdig ongeluk gehad waarbij hij plotseling op 16jarige leeftijd is overleden aan een schedelbasisfractuur. Hij was niet ziek, verslaafd of depressief, hij is er gewoon ineens niet meer en dat vind ik, nu ruim 4 maanden later, nog steeds onacceptabel en onaanvaardbaar.

Oh gadver. Wat heftig. Ik kan me voorstellen dat dit verdriet je heel zwaar valt.. zeker omdat een ongeluk zo plotseling is.. er is geen oorzaak, alleen een ongeluk. Gadver. Heel veel sterkte :-). Het zal nog wel even duren voordat je dit een plek kan geven..

Het lijkt mij oprecht het ergste dat me zou overkomen. Mijn broertje is nu 18 en mijn grote vriend. Als hij er niet meer zou zijn, zijn ik ook echt intens verdrietig zijn.

Puk wo 10 aug 2011 - 3:42

missthera schreef:
Puk schreef:
missthera schreef:
Puk schreef:
missthera schreef:Bij mij het moment dat we hoorden dat ons zoontje Jacob het niet ging redden en dat we een afspraak moesten maken om voor altijs afscheid te nemen. Het is nu drie jaar geleden en nog altijd droom ik er bijna iedere nacht over.

Heb je meegedaan aan Babyboom toevallig?

ja inderdaad daar heb ik aan meegedaan.

Ik herkende je verhaal aan de naam van jouw zoon. Heftig verhaal hoor, heb wel een traantje gelaten toen ik jullie item op tv zag. Hoe is het nu met jullie?

Dank je wel dat je daar naar vraagt. Met ons gaat het goed nu. Jacob heeft een jaar later een prachtig zusje gekregen: Marie-José. Ze is nu twee jaar en echt een fantastisch meisje. Ik denk nog elke dag aan Jacob en vragen van andere mensen als "wanneer komt de tweede" of "wanneer komt de volgende?" of "Hoeveel kinderen heb je?" zijn allemaal heel goed bedoelde en normale vragen om te krijgen, maar voor mij zo ontzettend confronterend. Dat zal altijd zo blijven. Jacob's afwezigheid zal altijd voelbaar blijven, maar we zijn wel gelukkig nu.

Wat fijn dat jullie een dochtertje hebben gekregen! Leuke naam ook:-) Kan me voorstellen dat het pijnlijk is als mensen zulke confronterende vragen stellen, maar het is idd vaak goed bedoeld! Goed om te horen dat jullie wel gelukkig zijn!!

Supertalentje wo 10 aug 2011 - 4:44

Gast wo 10 aug 2011 - 4:47

Heel herkenbaar Supertalentje hug

Gast wo 10 aug 2011 - 4:51

Jeetje Supertalentje ..... wat erg ik krijg er de tranen van in mijn ogen.
Heel veel sterkte !

Supertalentje wo 10 aug 2011 - 4:53

Supertalentje wo 10 aug 2011 - 4:54

Gast wo 10 aug 2011 - 5:11

Supertalentje schreef:Ja, jij snapt dat

Helaas wel... Sad

Supertalentje wo 10 aug 2011 - 5:21

Gast wo 10 aug 2011 - 5:38

Supertalentje schreef:
_Leaf_ schreef:
Supertalentje schreef:Ja, jij snapt dat

Helaas wel...

Ja, dat weet ik ook, ik heb je anders gegund, maar voel een vreemd soort 'verbondenheid' op dit moment, al is het voor ons beiden anders en gaan we er anders mee om, het is even kort geleden gebeurd.

Ook dit herken ik inderdaad...Bizar he, eigenlijk? Je mag me iig altijd pm-en ofzo als je dat prettig vindt..Op welke datum is je broertje overleden?

Lijkt me ook zo vreselijk, dat je dan te horen krijgt dat door een stom ongeluk je broertje overleden is...

Supertalentje wo 10 aug 2011 - 5:49

Gast wo 10 aug 2011 - 5:57

Supertalentje schreef:
_Leaf_ schreef:
Supertalentje schreef:
_Leaf_ schreef:
Supertalentje schreef:Ja, jij snapt dat

Helaas wel...

Ja, dat weet ik ook, ik heb je anders gegund, maar voel een vreemd soort 'verbondenheid' op dit moment, al is het voor ons beiden anders en gaan we er anders mee om, het is even kort geleden gebeurd.

Ook dit herken ik inderdaad...Bizar he, eigenlijk? Je mag me iig altijd pm-en ofzo als je dat prettig vindt..Op welke datum is je broertje overleden?

Lijkt me ook zo vreselijk, dat je dan te horen krijgt dat door een stom ongeluk je broertje overleden is...
Ja, vreemd eigenlijk. Het voelt ook niet als 'gedeelde smart is halve smart' of een besloten clubje, gewoon een verbondenheid. Mijn broertje is 27 maart overleden, je vader iets later toch?
Ik vond het voor jou heel erg dat je je vader een paar dagen 'kwijt' was, ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk dat geweest moet zijn.

Mijn vader is op 29 maart van huis vertrokken en in de nacht van 7 op 8 april is hij gevonden. Vermoedelijk is hij overleden in de nacht van 29 op 30 maart, dus hij is inderdaad 11 dagen vermist geweest. Op zijn overlijdensakte staat 8 april, de vinddatum dus, en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook meer met die datum heb. Toen werd bevestigd dat hij overleden was, dat is dus meer een peildatum voor mij. En voor mijn moeder en zusje trouwens ook.

Maar goed, 27 maart of 29 maart, het ontloopt elkaar niet veel. Een soort verbondenheid, een soort besef waar je doorheen gaat, een zelfde soort ijkpunt in je leven...

Supertalentje wo 10 aug 2011 - 6:01

Phileine wo 10 aug 2011 - 8:35

Bliss schreef:Edit: bij die tweede vriendin was het eigenlijk een heel ander verhaal dan bij dat eerste groepje, maar uiteraard heb ik na deze gebeurtenis eindeloos alles (en vooral mezelf) zitten analyseren. Eén ding heb ik wel geleerd en dat is dat ik me nooit meer zo afhankelijk van één persoon wil opstellen (en ook niet meer met termen als "friends forever" o.i.d. zal gooien).

Wat heftig Bliss, en ik snap dat je daar ook heel onzeker en wantrouwend van kunt worden. Vriendschap is soms best ingewikkeld en het kan je ontzettend kwetsen als een ander je ineens laat vallen. Ik hoop dat je het vertrouwen in vriendschap weer terug kan krijgen.

Mijn meest heftige gebeurtenis...Dat zijn er eigenlijk twee. Ten eerste de ontdekking dat mijn ouders beide psychisch het een en ander mankeren en mij daardoor in een soort leugen hebben grootgebracht. En ten tweede het pesten dat ervoor gezorgd heeft dat ik weinig zelfvertrouwen heb en waardoor ik vaak het gevoel heb dat de hele wereld mij haat en van mij walgt. Het vertrouwen in mensen is er niet en ik heb behoorlijk wat angsten.

Ik lees hier trouwens wel hele heftige verhalen, wat een boel hebben we hier bij elkaar allemaal meegemaakt hug

Gesponsorde inhoud